What do you think?
Rate this book
Déjame que te cuente
Demián es un muchacho inquieto y curioso: desea saber más sobre sí mismo. Esta búsqueda le conduce hasta Jorge, el Gordo, un psicoanalista muy peculiar que le ayuda a enfrentarse a la vida y a encontrar las respuestas que está buscando con un método muy personal: cada día le cuenta un cuento. Son cuentos clásicos, modernos o populares, reinventados por el psicoanalista para ayudar a su joven amigo a resolver sus dudas. Historias que a todos nos pueden servir para entendernos mejor a nosotros mismos, nuestras relaciones y nuestros miedos.
240 pages, Paperback
First published January 1, 1994
About the author
Jorge Bucay
84 books1,214 followersJorge Bucay is a gestalt psychotherapist, psychodramatist, and writer from Argentina. His books have sold more than 2 million copies around the world, and have been translated into more than seventeen languages.
He was born in a modest family. He started working at the age of thirteen. In the course of his life, he has worked as a traveling salesman selling socks, books and sports clothing, as well as an insurance agent, taxi driver, clown, warehouseman, educator, actor, doctor on duty, host of children's parties, psychiatrist, group coordinator, radio collaborator, and television host.
In 1973, he graduated as a doctor from the University of Buenos Aires, and specialized in mental illnesses at the Buenos Aires Pirovano Hospital and at the Santa Mónica clinic.
He currently defines his job as professional helper. He divides his attention between attending therapeutic teaching conferences, which have taken him around the world, and the writing of his books, which he considers therapeutic tools.
===
Jorge Bucay, célèbre auteur à succès sur le continent sud-américain, a écrit 12 best-sellers vendus à plusieurs millions d'exemplaires. Il réside entre Buenos Aires et l'Espagne où cette année - véritable phénomène - sept de ses livres étaient présents dans la liste des meilleures ventes.
He was born in a modest family. He started working at the age of thirteen. In the course of his life, he has worked as a traveling salesman selling socks, books and sports clothing, as well as an insurance agent, taxi driver, clown, warehouseman, educator, actor, doctor on duty, host of children's parties, psychiatrist, group coordinator, radio collaborator, and television host.
In 1973, he graduated as a doctor from the University of Buenos Aires, and specialized in mental illnesses at the Buenos Aires Pirovano Hospital and at the Santa Mónica clinic.
He currently defines his job as professional helper. He divides his attention between attending therapeutic teaching conferences, which have taken him around the world, and the writing of his books, which he considers therapeutic tools.
===
Jorge Bucay, célèbre auteur à succès sur le continent sud-américain, a écrit 12 best-sellers vendus à plusieurs millions d'exemplaires. Il réside entre Buenos Aires et l'Espagne où cette année - véritable phénomène - sept de ses livres étaient présents dans la liste des meilleures ventes.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 703 reviews
February 28, 2018
"Με τις ιστορίες κοιμούνται τα παιδιά και ξυπνάνε οι μεγάλοι". Μια συλλογή τόσο όμορφων ιστοριών που θέλεις να τις διαβάζεις ξανά και ξανά!!
January 6, 2016
"Let me tell you a story" is a book of short extension made of little tales that need to be read calmly, with mime and especially with a lot of personal reflection. I advise you to read it slowly, savoring it like a fine wine and leaving the moral hidden in each chapter resonates through your head like an echo throughout the day, this will make you reflect more deeply into every psychological tip that Bucay tries to teach us. It's a book I recommend to everyone because I think we all need from time to time to reflect on ourselves, finding out what are our limits and our deficiencies and above all, to be aware of our emotions and become better persons.
Spanish version:
Déjame que te cuente es un libro de extensión breve pero que necesita ser leído con calma, mimo y sobre todo con mucha reflexión. Os aconsejo que lo leáis poco a poco, saboreándolo como un buen vino y dejando que la moraleja que esconde cada capítulo resuene por vuestra cabeza como un eco durante todo el día, de esta manera interiorizaréis y reflexionaréis con mayor profundidad cada una de las armas psicológicas que Bucay nos intenta enseñar. Es un libro que recomiendo a todo el mundo porque creo que todos necesitamos reflexionar de vez en cuando sobre nosotros mismos, averiguando cuales son nuestros límites, nuestras deficiencias, y sobre todo para poder ser conscientes de nuestras emociones y mejorar como personas.
Spanish version:
Déjame que te cuente es un libro de extensión breve pero que necesita ser leído con calma, mimo y sobre todo con mucha reflexión. Os aconsejo que lo leáis poco a poco, saboreándolo como un buen vino y dejando que la moraleja que esconde cada capítulo resuene por vuestra cabeza como un eco durante todo el día, de esta manera interiorizaréis y reflexionaréis con mayor profundidad cada una de las armas psicológicas que Bucay nos intenta enseñar. Es un libro que recomiendo a todo el mundo porque creo que todos necesitamos reflexionar de vez en cuando sobre nosotros mismos, averiguando cuales son nuestros límites, nuestras deficiencias, y sobre todo para poder ser conscientes de nuestras emociones y mejorar como personas.
August 15, 2021
3,5 realno
Dobre ideje potaknu covjeka na razmisljanje. No, jako brzo i ispare.. Treba nauceno non stop ponavljati pa mozda nesto i urodi plodom!
Preporuka od mene za puno interesantnih ideja i anegdota za pokrenuti malko mozak! ;)
Dobre ideje potaknu covjeka na razmisljanje. No, jako brzo i ispare.. Treba nauceno non stop ponavljati pa mozda nesto i urodi plodom!
Preporuka od mene za puno interesantnih ideja i anegdota za pokrenuti malko mozak! ;)
March 27, 2021
Oφείλω να παραδεχτώ πως είμαι αρκετά προκατειλημμένος με τα περισσότερα εγχειρίδια «αυτοβελτίωσης», εκλαϊκευμένης φιλοσοφίας , διδαχών ενδοσκόπησης κλπ. Ο Μπουκάι έχει καταφέρει να δημιουργήσει αρκετό ντόρο με τα πονήματά του, τα οποία αποτελούν (μάλλον) το απόσταγμα από την εμπειρία του ως ψυχοθεραπευτή, ενώ φιγουράρει και στις λίστες των ευπώλητων παγκοσμίως.
Αυτό δεν με εκπλήσσει, καθώς ακολουθεί μία ασφαλή συνταγή, δημιουργώντας μια συλλογή παραβολών/ιστοριών/παραμυθιών, περιβάλλοντάς τις με την εσάνς της ψυχανάλυσης, ενώ βάζει παράλληλα στο κάδρο τον κεντρικό ήρωα ο οποίος αναζητά απαντήσεις μέσω του ψυχοθεραπευτή (περσόνα του ίδιου του Μπουκάι). Φυσικά, εδώ δεν περιμένουμε «σκοτεινούς» ασθενείς οι οποίοι κρύβουν μυστικά στις λαβυρινθώδεις δομές του υποσυνείδητού τους, αλλά ούτε και ψυχαναλυτές-ντετέκτιβς οι οποίοι μετατρέπουν την κάθε συνεδρία σε ανακριτική διείσδυση.
Εδώ έχουμε παραβολικού χαρακτήρα, αυτοτελείς , ετερόκλητες αφηγήσεις, οι οποίες θα μπορούσαν να αποτελούν ιστορίες από τις «Χίλιες και μία νύχτες», παραμύθια της ελληνικής παράδοσης, χριστιανικές παραβολές, διηγήσεις ανατολίτικης φολκλόρ παραγωγής, αποφθέγματα του Κομφούκιου ή του Βούδα κλπ. Ο συγγραφέας λοιπόν, σε αυτό το ανθολόγιο παραινέσεων, ανασύρει αρχέτυπα από όλες σχεδόν τις παραδόσεις, προκειμένου να προλειάνει ένα οικείο έδαφος πρόσληψης για τους αναγνώστες.
Οι ιστορίες διέπονται (προφανώς) από μία ανισότητα ως προς την ισχύ και την καθολικότητα των μηνυμάτων, αλλά και από το κοινό το οποίο θα μπορούσαν να συγκινήσουν, αφού θαρρείς πως άλλες απευθύνονται σε μαθητές, άλλες σε φοιτητές και άλλες σε ενηλίκους. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, πολλώ δε μάλλον από τη στιγμή που η οικονομία του λόγου του βοηθά στο «χώνεμα» των ιστοριών, κάποιες εκ των οποίων θα είναι ήδη γνωστές στους αναγνώστες.
Αυτό που αφαιρεί από το βιβλίο τον μανδύα ενός έργου που αποτελεί κάτι παραπάνω από μια συλλογή παραμυθιών σε ιλουστρασιόν επιστημονικό περίβλημα, είναι η υπέρ το δέον οπτιμιστική θεώρηση, η σχεδόν παντελής απουσία «σκληρών» και μη αναστρέψιμων μαθημάτων τα οποία μας δίνει η ζωή. Ακόμη και εκεί που προσπαθεί να παροτρύνει τον ασθενή να ξεφύγει από μανιχαϊστικές απόψεις και να δεχτεί ότι δεν υπάρχει μόνο άσπρο και μαύρο, καλό και κακό, φως και σκοτάδι, δε γίνεται ιδιαίτερα πειστικός.
Παρόλα αυτά, υπάρχουν αφηγήσεις οι οποίες θα κάνουν και έναν απαιτητικό αναγνώστη να χαμογελάσει συγκαταβατικά, δεχόμενος τον πανανθρώπινο και διαχρονικό χαρακτήρα του μηνύματος. Και σε αυτή την περίπτωση πάντως, τα περισσότερα credits θα πρέπει να πιστωθούν στη σοφία της λαϊκής παράδοσης ή σε κάποιον άλλο διηγηματογράφο και όχι στον ίδιο τον Μπουκάι.
Εν τέλει, είναι μια συλλογή που θα βοηθήσει εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων οι οποίοι θέλουν να εμπλουτίσουν τη διδασκαλία τους με εύληπτα κείμενα, εμφορούμενα από αισιόδοξα μηνύματα για τη ζωή. Για τους περισσότερους μη περιστασιακούς αναγνώστες, αποτελεί ένα «φιλεράκι» μεταξύ πιο απαιτητικών αναγνωσμάτων. Δεν θα τους βοηθήσει να επαναδιατυπώσουν τον αξιακό τους κώδικα, ούτε θα ανασυγκροτήσει την ψυχοσύνθεσή τους. Περισσότερο θα καλύψει την ανάγκη που έχουν κάποιοι να επιβεβαιώσουν συμπεράσματα στα οποία έχουν ήδη καταλήξει, μέσω μιας επίκλησης στην «αυθεντία».
Αυτό δεν με εκπλήσσει, καθώς ακολουθεί μία ασφαλή συνταγή, δημιουργώντας μια συλλογή παραβολών/ιστοριών/παραμυθιών, περιβάλλοντάς τις με την εσάνς της ψυχανάλυσης, ενώ βάζει παράλληλα στο κάδρο τον κεντρικό ήρωα ο οποίος αναζητά απαντήσεις μέσω του ψυχοθεραπευτή (περσόνα του ίδιου του Μπουκάι). Φυσικά, εδώ δεν περιμένουμε «σκοτεινούς» ασθενείς οι οποίοι κρύβουν μυστικά στις λαβυρινθώδεις δομές του υποσυνείδητού τους, αλλά ούτε και ψυχαναλυτές-ντετέκτιβς οι οποίοι μετατρέπουν την κάθε συνεδρία σε ανακριτική διείσδυση.
Εδώ έχουμε παραβολικού χαρακτήρα, αυτοτελείς , ετερόκλητες αφηγήσεις, οι οποίες θα μπορούσαν να αποτελούν ιστορίες από τις «Χίλιες και μία νύχτες», παραμύθια της ελληνικής παράδοσης, χριστιανικές παραβολές, διηγήσεις ανατολίτικης φολκλόρ παραγωγής, αποφθέγματα του Κομφούκιου ή του Βούδα κλπ. Ο συγγραφέας λοιπόν, σε αυτό το ανθολόγιο παραινέσεων, ανασύρει αρχέτυπα από όλες σχεδόν τις παραδόσεις, προκειμένου να προλειάνει ένα οικείο έδαφος πρόσληψης για τους αναγνώστες.
Οι ιστορίες διέπονται (προφανώς) από μία ανισότητα ως προς την ισχύ και την καθολικότητα των μηνυμάτων, αλλά και από το κοινό το οποίο θα μπορούσαν να συγκινήσουν, αφού θαρρείς πως άλλες απευθύνονται σε μαθητές, άλλες σε φοιτητές και άλλες σε ενηλίκους. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, πολλώ δε μάλλον από τη στιγμή που η οικονομία του λόγου του βοηθά στο «χώνεμα» των ιστοριών, κάποιες εκ των οποίων θα είναι ήδη γνωστές στους αναγνώστες.
Αυτό που αφαιρεί από το βιβλίο τον μανδύα ενός έργου που αποτελεί κάτι παραπάνω από μια συλλογή παραμυθιών σε ιλουστρασιόν επιστημονικό περίβλημα, είναι η υπέρ το δέον οπτιμιστική θεώρηση, η σχεδόν παντελής απουσία «σκληρών» και μη αναστρέψιμων μαθημάτων τα οποία μας δίνει η ζωή. Ακόμη και εκεί που προσπαθεί να παροτρύνει τον ασθενή να ξεφύγει από μανιχαϊστικές απόψεις και να δεχτεί ότι δεν υπάρχει μόνο άσπρο και μαύρο, καλό και κακό, φως και σκοτάδι, δε γίνεται ιδιαίτερα πειστικός.
Παρόλα αυτά, υπάρχουν αφηγήσεις οι οποίες θα κάνουν και έναν απαιτητικό αναγνώστη να χαμογελάσει συγκαταβατικά, δεχόμενος τον πανανθρώπινο και διαχρονικό χαρακτήρα του μηνύματος. Και σε αυτή την περίπτωση πάντως, τα περισσότερα credits θα πρέπει να πιστωθούν στη σοφία της λαϊκής παράδοσης ή σε κάποιον άλλο διηγηματογράφο και όχι στον ίδιο τον Μπουκάι.
Εν τέλει, είναι μια συλλογή που θα βοηθήσει εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων οι οποίοι θέλουν να εμπλουτίσουν τη διδασκαλία τους με εύληπτα κείμενα, εμφορούμενα από αισιόδοξα μηνύματα για τη ζωή. Για τους περισσότερους μη περιστασιακούς αναγνώστες, αποτελεί ένα «φιλεράκι» μεταξύ πιο απαιτητικών αναγνωσμάτων. Δεν θα τους βοηθήσει να επαναδιατυπώσουν τον αξιακό τους κώδικα, ούτε θα ανασυγκροτήσει την ψυχοσύνθεσή τους. Περισσότερο θα καλύψει την ανάγκη που έχουν κάποιοι να επιβεβαιώσουν συμπεράσματα στα οποία έχουν ήδη καταλήξει, μέσω μιας επίκλησης στην «αυθεντία».
October 28, 2016
Ε,χμμ,θα μπορούσες να μην μας πεις και καμία ιστορία. Καλογυαλισμένες, "εύπεπτες" ιστοριούλες, θα έλεγα εγώ. Ναι, δε θα έκανα καλή διαφήμιση σίγουρα.
Δεν μπορώ να πω ότι μου έδωσε τροφή για σκέψη ο Bucay. Ειδικά αν αναλογιστώ πως συγγραφείς που δεν είναι ΚΑΝ ψυχολόγοι το κατάφεραν σε απίστευτο βαθμό (πχ Kundera, Dostoyevsky).
Ίσως να μου άνοιγε κάπως τα μάτια στα 15, αλλά τώρα σίγουρα όχι. Εντάξει, δεν είναι ένα κακό βιβλίο γενικά, μάλλον ευκολοδιάβαστο και απλοϊκό.
Υ.Γ: Το 1* το γλιτώνει, γιατί - υποθέτω - ότι είμαι στις καλές μου, δεν εξηγείται αλλιώς.
Δεν μπορώ να πω ότι μου έδωσε τροφή για σκέψη ο Bucay. Ειδικά αν αναλογιστώ πως συγγραφείς που δεν είναι ΚΑΝ ψυχολόγοι το κατάφεραν σε απίστευτο βαθμό (πχ Kundera, Dostoyevsky).
Ίσως να μου άνοιγε κάπως τα μάτια στα 15, αλλά τώρα σίγουρα όχι. Εντάξει, δεν είναι ένα κακό βιβλίο γενικά, μάλλον ευκολοδιάβαστο και απλοϊκό.
Υ.Γ: Το 1* το γλιτώνει, γιατί - υποθέτω - ότι είμαι στις καλές μου, δεν εξηγείται αλλιώς.
June 28, 2019
کتاب خوبی بود. شبیه کتاب قصههایی برای پدران، فرزندان، نوههای پائولو کوئلیو ولی با رویکردی روانشناسانه. گردآوری حکایتها و حکمتها از منابع مختلف و برداشتهای نوین و خاص از آنها. فکر می کنم ترجمه میتوانست بهتر از این باشد.
********************************************************************************
وقتی ما صاحب چیزی هستیم که بردهوار به آن چسبیدهایم، آنگاه این پرسش مطرح میشود که چه کسی صاحب چیست؟ چه کسی آن دیگری را درتملک خود دارد؟ ص58 کتاب
برخی اوقات فکر میکنم که تمدن همهی ما را دیوانه کرده است. ما از ساعت دوازده شب تا هشت صبح میخوابیم. بین ساعت دوازده تا یک ظهر ناهار میخوریم و بین نه تا ده شب شام... تمام کارهای ما توسط ساعت تعیین میشود، نه توسط دلبستگیهایمان. من فکر میکنم یک میزان معینی از نظم در برخی از عرصهها پرهیز ناپذیر است، اما در عرصههای دیگر پیروی از یک نظم دیکته شده، به کل بیمعنی است. ص 124 کتاب
********************************************************************************
وقتی ما صاحب چیزی هستیم که بردهوار به آن چسبیدهایم، آنگاه این پرسش مطرح میشود که چه کسی صاحب چیست؟ چه کسی آن دیگری را درتملک خود دارد؟ ص58 کتاب
برخی اوقات فکر میکنم که تمدن همهی ما را دیوانه کرده است. ما از ساعت دوازده شب تا هشت صبح میخوابیم. بین ساعت دوازده تا یک ظهر ناهار میخوریم و بین نه تا ده شب شام... تمام کارهای ما توسط ساعت تعیین میشود، نه توسط دلبستگیهایمان. من فکر میکنم یک میزان معینی از نظم در برخی از عرصهها پرهیز ناپذیر است، اما در عرصههای دیگر پیروی از یک نظم دیکته شده، به کل بیمعنی است. ص 124 کتاب
May 21, 2018
Ο Jorge Βucay συγκαταλέγεται ανάμεσα στους αγαπημένους μου συγγραφείς-ψυχολόγους γιατί χρησιμοποιεί το τέχνασμα με τις ιστορίες για να δούμε με άλλη οπτική γωνία τους προβληματισμούς μας. Είναι αναζωογοννητικό ότι σαν ανάγνωσμα δεν σου ‘’επιβάλλει’’ τίποτα, σε αφήνει ελεύθερο να βρεις το διαμάντι που βρίσκεται πίσω από κάθε ιστορία. Οι ιστορίες που ξεχώρισα είναι η αληθινή αξία του δαχτυλιδιού, τα βατραχάκια στο αφρόγαλο, ο κύκλος του ενενήντα εννιά, το ρολόι που σταμάτησε στις εφτά. Όμως η αφήγηση που θα μου μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου είναι του αλυσοδεμένου ελέφαντα στο τσίρκο που επειδή από μικρός ήταν δεμένος στο παλούκι δεν αμφισβήτησε σοβαρά την ανάμνηση της αποτυχίας. Και εμείς δεν πρέπει να κουβαλάμε ούτε τέτοιες αναμνήσεις ούτε αλυσίδες και να τολμούμε άφοβα.
Να σου πω την αλήθεια, θα ήθελα να βαθμολογήσω με τέσσερα αστέρια αλλά θαρρώ πως το επόμενο της σειράς «Βασίσου πάνω μου» είχε πιο ρευστή αφήγηση και περισσότερες διαφωτιστικές αφηγήσεις.
Να σου πω την αλήθεια, θα ήθελα να βαθμολογήσω με τέσσερα αστέρια αλλά θαρρώ πως το επόμενο της σειράς «Βασίσου πάνω μου» είχε πιο ρευστή αφήγηση και περισσότερες διαφωτιστικές αφηγήσεις.
September 21, 2015
Based on this book, translation, ''Let me tell you a story'', I got an impression that Jorge Bucay is trying to be South American guru of popular psychology. In this book, guru of Gestalt psychotherapy and philosophy. It was like he was trying to be bookish Sean Maguire from 'Good Will Hunting' but he failed. At least for me.
Jorge Bucay wrote this book in gestalt mannerism, meaning, Bucay is a real Argentinean psychotherapist and he wanted us, me, the reader to get in contact with myself, using autosuggestion as a tool. Which is of course basic thing of any self analysis, but I found his stories quite shallow and too general. Yes, all of his stories have one intention – using warm connotations, fables and parabolas, symbolism from ancient cultures, countries and religions ... rather than cold ''psycho'' expressions to approach masses – crowd.
Which is ok if your inner world is a land not yet discovered, and if you are disconnected with yourself and if you need instant help. Something soothing that will tell you, you are not alone. Which is again, something we all can relate to. Nobody wants to be psychologically special (this sounds dumb :), we all need to have and we want comrades during our crises.
I am not trying to diminish Bucay, but I heard so much about this book and now I'm really disappointed. He used many anecdotes and situations which everybody has in life – problems with work, partners, lovers, friends and family ... problems with our obligations, duties, what we want, what we need, what we have, and of course, how we deal emotionally and how we project these things outside - in comparison with what is happening inside of us. He used stories, rather that advices, to show us the way ''out''.
It just didn't work with me. It wasn’t deep enough, it was cute and charming. Maybe that's my problem. But to explain that I would have to start a sentence with, My dear diary...:)
Jorge Bucay wrote this book in gestalt mannerism, meaning, Bucay is a real Argentinean psychotherapist and he wanted us, me, the reader to get in contact with myself, using autosuggestion as a tool. Which is of course basic thing of any self analysis, but I found his stories quite shallow and too general. Yes, all of his stories have one intention – using warm connotations, fables and parabolas, symbolism from ancient cultures, countries and religions ... rather than cold ''psycho'' expressions to approach masses – crowd.
Which is ok if your inner world is a land not yet discovered, and if you are disconnected with yourself and if you need instant help. Something soothing that will tell you, you are not alone. Which is again, something we all can relate to. Nobody wants to be psychologically special (this sounds dumb :), we all need to have and we want comrades during our crises.
I am not trying to diminish Bucay, but I heard so much about this book and now I'm really disappointed. He used many anecdotes and situations which everybody has in life – problems with work, partners, lovers, friends and family ... problems with our obligations, duties, what we want, what we need, what we have, and of course, how we deal emotionally and how we project these things outside - in comparison with what is happening inside of us. He used stories, rather that advices, to show us the way ''out''.
It just didn't work with me. It wasn’t deep enough, it was cute and charming. Maybe that's my problem. But to explain that I would have to start a sentence with, My dear diary...:)
October 21, 2020
Ανακάλυψα φέτος τον Μπουκάι, με το βιβλίο του » Ο δρόμος προς την αυτοεξάρτηση» και ομολογώ ότι ενθουσιάστηκα. Στην συνέχεια, αναζήτησα και άλλα δικά του βιβλία και βρήκα αυτό.
Μπορώ να πω, ότι δεν με απογοήτευσε καθόλου. Το αντίθετο μάλιστα. Εμπεριέχει, ότι ακριβώς λέει η σύνοψη: σύντομες, ευκολο��ιάβαστες, αλληγορικές ερμηνείες, που σίγουρα επιτυγχάνουν το να αποτυπωθούν κάποια πράγματα στον αναγνώστη.
Όπως αναφέρει κάποια στιγμή ο Χοντρός, στο βιβλίο (με δική μου παράφραση, δεν τα θυμάμαι απ’έξω), μία απλή, καθημερινή ιστορία, θα»μείνει» στον ασθενή, πολύ περισσότερο από τα συμπεράσματα πολύωρων συζητήσεων.
Επίσης, αυτό που απόλαυσα κατά την ανάγνωση, ήταν ότι αναφέρονται σημαντικές πληροφορίες για κάποιους κλάδους της ψυχολογίας και το πως αυτοί λειτουργούν, χωρίς ωστόσο να κουράζουν.
Για περισσότερα πατήστε εδώ: https://heshotme.wordpress.com/2018/1...
Μπορώ να πω, ότι δεν με απογοήτευσε καθόλου. Το αντίθετο μάλιστα. Εμπεριέχει, ότι ακριβώς λέει η σύνοψη: σύντομες, ευκολο��ιάβαστες, αλληγορικές ερμηνείες, που σίγουρα επιτυγχάνουν το να αποτυπωθούν κάποια πράγματα στον αναγνώστη.
Όπως αναφέρει κάποια στιγμή ο Χοντρός, στο βιβλίο (με δική μου παράφραση, δεν τα θυμάμαι απ’έξω), μία απλή, καθημερινή ιστορία, θα»μείνει» στον ασθενή, πολύ περισσότερο από τα συμπεράσματα πολύωρων συζητήσεων.
Επίσης, αυτό που απόλαυσα κατά την ανάγνωση, ήταν ότι αναφέρονται σημαντικές πληροφορίες για κάποιους κλάδους της ψυχολογίας και το πως αυτοί λειτουργούν, χωρίς ωστόσο να κουράζουν.
Για περισσότερα πατήστε εδώ: https://heshotme.wordpress.com/2018/1...
May 11, 2019
เล่มนี้แปลกสำหรับเรา อ่านเร็วๆไม่สนุก อ่านช้าๆจะเข้าใจ วันนึงอย่าอ่านเยอะ
เริ่มแรกค่อนข้างไม่ชอบ ไม่อินกับนิทาน หลังอ่านไปรู้สึกเหมือนผู้เขียนมานั่งอยู่ในใจ ยอมรับว่าไม่ได้เข้าใจนิทานทุกเรื่อง แต่บางเรื่องก็ใช่มาก เหมือนนิทานมาช่วยปลดล็อคความรู้สึกบางอย่างที่เราไม่รู้มันคืออะไร ช่วยให้เข้าใจตัวเอง เข้าใจโลกมากขึ้น
เริ่มแรกค่อนข้างไม่ชอบ ไม่อินกับนิทาน หลังอ่านไปรู้สึกเหมือนผู้เขียนมานั่งอยู่ในใจ ยอมรับว่าไม่ได้เข้าใจนิทานทุกเรื่อง แต่บางเรื่องก็ใช่มาก เหมือนนิทานมาช่วยปลดล็อคความรู้สึกบางอย่างที่เราไม่รู้มันคืออะไร ช่วยให้เข้าใจตัวเอง เข้าใจโลกมากขึ้น
November 21, 2020
Ένας Koelho χειρότερος από τον Koelho, ο οποίος ξέρουμε (ελπίζω και φοβάμαι) όλοι πόσο κόσμο και κοσμάκη έχει πάρει στο λαιμό του με τις αηδίες για το σύμπαν και τις επιθυμίες και τις συνωμοσίες και τες παν τον λογοτεχνικοφιλοσοφικό αχταρμά που έχει στο κεφάλι του (και γι αυτό μετά καθόταν στις όχθες στα ποτάμια κι έκλαιγε) κακώς τοποθετημένος στην κατηγορία λογοτεχνικά βιβλία. Απ την άλλη κακώς θα ήταν (όπως κακώς είναι παντού αλλού στην υφήλιο) τοποθετημένος και στην κατηγορία Βιβλία Αυτοβοήθειας καθώς ο Χοντρός του κι οι ιστορίες του μάλλον στο ράφι με τα βιβλία που δεν θα έπρεπε ποτέ να εκδίδονται ανήκει.
October 16, 2009
Не съм впечатлена. Или очаквах повече, или просто съм минала етапа на книгите за самопознание.
Ако някой тепърва ги открива, може би тази книга ще му хареса. На мен ми звучеше на моменти наивно, в други - банално.
Много малко бяха историите, които ме развълнува��а. Още по-малко тези, от които научих нещо ново за себе си.
Но все пак е книга, която всеки би могъл да прочете по различен начин - в зависимост от етапа в живота, в който се намира, от склонността в конкретния момент към размисъл и самоанализ и най-вече - от това колко подобни книги е прочел.
Ако някой тепърва ги открива, може би тази книга ще му хареса. На мен ми звучеше на моменти наивно, в други - банално.
Много малко бяха историите, които ме развълнува��а. Още по-малко тези, от които научих нещо ново за себе си.
Но все пак е книга, която всеки би могъл да прочете по различен начин - в зависимост от етапа в живота, в който се намира, от склонността в конкретния момент към размисъл и самоанализ и най-вече - от това колко подобни книги е прочел.
September 1, 2017
if you're older than 15, enjoy the collection of stories in this book. that's all there is to it. all the author's attempts to analyze the stories, moralize, "guide" the character (and subsequently the reader) through deep understanding of human psychology, fail and just seem so superficial, already tried and unnecessary. had this been just a collection of stories, it would've been enough. it reminded me too much of coelho - shallow and not good quality writing.
September 6, 2018
อ่านวันละบท เหมือนมีคนเล่านิทานให้ฟังวันละเรื่อง
March 23, 2021
Bin das falsche Publikum für diese Art Hosentaschen-Philosophie.
August 11, 2017
Ανάμεσα στο "Να σου πω μία ιστορία " και το "ιστορίες να σκεφτείς" θεωρώ ότι το δεύτερο είναι καλύτερο γιατί ο χαρακτήρας του Ντέμιαν δεν μου άρεσε, καταλαβαίνω τον λόγο λειτουργίας του (γιατρός-ασθενής),αλλά οι ιστορίες που μας παραθέτει δεν χρειάζονται εξηγήσεις και κάποιο υπόβαθρο για να σταθούν από μόνες τους. Είναι μικρές πέτρες στο δρόμο που κάποιες μπορεί να γίνουν διαμάντια στην μετέπειτα πορεία μας. Ο Bucay έχει βρει έναν άμεσο τρόπο να περνάει τα μηνυματά του χωρίς φανφάρες και μακροσκελείς ψυχολογικές αναλύσεις, δημιουργικός. ευχάριστος και κατανοητός στον καθένα μας.
December 23, 2023
Не знам точно какво съм очаквал да намеря в тази книга навремето, но едно е сигурно - не съм успял в търсенето.
Не я дочетох тая бозица и я преподарих набързо.
Не я дочетох тая бозица и я преподарих набързо.
December 5, 2023
Τροφή για σκέψη που δίνεται λιτά, εύστοχα και περιεκτικά.
December 2, 2014
Hacía bastante tiempo que me había fijado en este libro. Rondaba por mi casa y en más de una ocasión el título "Déjame que te cuente" se había colado en las conversaciones con mis padres. A pesar de esto, no ha sido hasta ahora que he decidido leerlo. Me lo llevé de viaje a Siria, pensando que, al tratarse de historias que no suelen ocupar más de cuatro páginas, no correría el riesgo de engancharme y preferir quedarme en el hotel leyendo (algo que detesto que me pase). Me equivoqué, las sesiones de Demián con su psicoterapeuta Jorge (o Gordo, como también lo llama a veces) me volvieron loca. No podía dejar de pedir más y más. Hasta que llegué a la joya de la corona: el capítulo titulado "¿Quién eres?"; lo copiaría íntegramente y todo.
La verdad es que los libros de autoayuda me suelen echar un poco para atrás, hasta el punto de que éste ha sido el primero que he leído de este tipo. Sin embargo, todo lo que Jorge Bucay expone a través de los relatos, cada una de las pequeñas perlas que muestra a lo largo de las páginas, es extremadamente reconfortante... no porque enseñe verdades sobre la vida que desconociera, sino porque todo está regido por el sentido común.
En definitiva, una lectura perfecta para sentir que, aunque a veces parece que actúas al revés del mundo y eres un bicho raro, la verdad es que estás haciendo las cosas bien.
¡Benditas horas de autobús que hicieron que no me perdiera el viaje por quedarme leyendo el libro en el hotel!
La verdad es que los libros de autoayuda me suelen echar un poco para atrás, hasta el punto de que éste ha sido el primero que he leído de este tipo. Sin embargo, todo lo que Jorge Bucay expone a través de los relatos, cada una de las pequeñas perlas que muestra a lo largo de las páginas, es extremadamente reconfortante... no porque enseñe verdades sobre la vida que desconociera, sino porque todo está regido por el sentido común.
En definitiva, una lectura perfecta para sentir que, aunque a veces parece que actúas al revés del mundo y eres un bicho raro, la verdad es que estás haciendo las cosas bien.
¡Benditas horas de autobús que hicieron que no me perdiera el viaje por quedarme leyendo el libro en el hotel!
February 21, 2020
I guess this is a self help book. The author is a gestalt psychotherapist, and he is one of two the main characters of this book, or that was my impression. The other is Demián, which is he is treating. His method is to tell Demián stories, and talk about things in relation to these stories.
To be quite honest, I didn't really connect that well with the self help aspect of this book, but this is an interesting collection of folktales, parables, and jokes from all over. There are pieces from Christianity, Judaism, Hinduism, Zen Buddhism, and so on. His retellings of them are quite fun. I enjoyed reading this collection, and I may dip into sometime again.
To be quite honest, I didn't really connect that well with the self help aspect of this book, but this is an interesting collection of folktales, parables, and jokes from all over. There are pieces from Christianity, Judaism, Hinduism, Zen Buddhism, and so on. His retellings of them are quite fun. I enjoyed reading this collection, and I may dip into sometime again.
June 19, 2012
One thing i can tell for sure about this book - it's life-changing. All of those stories make you realize that what it is, it's not always what it seems. And i just ADORE the way I feel now, it's like I am about to start living a brand new life now.
July 21, 2019
Αγαπημένα κεφάλαια:
ο αλυσοδεμένος ελέφαντας
για μια κανάτα κρασί
μόνοι και με συντροφιά
ο αλυσοδεμένος ελέφαντας
για μια κανάτα κρασί
μόνοι και με συντροφιά
Read
December 21, 2019Oh, well... Sad smo definitivno sigurni da nisam među milijunima kojima je ova knjiga promijenila život.
February 2, 2021
3.5 stars
Simple, enjoyable and poignant. Easy to remember because stories are easier to keep in mind than dry quotes and teachings.
Simple, enjoyable and poignant. Easy to remember because stories are easier to keep in mind than dry quotes and teachings.
July 28, 2019
Autor je psihoterapeut koji u ovom djelu kroz razgovor sa mladim čovjekom kao "pacijentom" daje odgovore na pitanja koja muče većinu mladih ljudi, kao što je potraga sa sobom, traženje svog identiteta, odnosa sa drugima,pitanja laži, moralnosti. Knjiga je sastavljena od dijaloga psihoterapeut- pacijent i puno mudrih priča iz cijelog svijeta koje je autor lijepo ukomponirao u priču. Čita se pitko, pročitao sam ovu knjigu u jednom danu.
Evo jedna priča iz knjige:
Moj je djed volio kapljicu.
Najviše je volio piti turski anis.
Pio je anis i dodavao mu vodu, da ga razblaži, ali svejedno bi se napio.
Onda bi pio viski s vodom i napio bi se.
Pio bio i vino s vodom i napio bi se.
Sve dok se jednog dana nije odlučio izliječitti...
i ostavio je... vodu! :D
Evo jedna priča iz knjige:
Moj je djed volio kapljicu.
Najviše je volio piti turski anis.
Pio je anis i dodavao mu vodu, da ga razblaži, ali svejedno bi se napio.
Onda bi pio viski s vodom i napio bi se.
Pio bio i vino s vodom i napio bi se.
Sve dok se jednog dana nije odlučio izliječitti...
i ostavio je... vodu! :D
August 13, 2018
I prolonged finishing this book because I liked it so much that I never wanted it to end. All of the stories were very interesting and taught me something new or gave me a new perspective on certain topics. This is not your typical self-help book, so I would definitely recommend it to anyone! ( I don't usually choose to read or like reading that genre of books but I fell in love with this one.)
July 5, 2015
Όμορφες, απλές ιστορίες που σού αποτυπώνονται στο μυαλό...
April 9, 2022
Εξαιρετικό!
Το βιβλίο είναι μια ψυχοθεραπεία από μόνο του, ο τρόπος προσέγγισης του συγγραφέα είναι πολύ ιδιαίτερος και το συστήνω ανεπιφύλακτα ✨
Το βιβλίο είναι μια ψυχοθεραπεία από μόνο του, ο τρόπος προσέγγισης του συγγραφέα είναι πολύ ιδιαίτερος και το συστήνω ανεπιφύλακτα ✨
May 29, 2021
In dem Buch begleitet man den Patienten Demian, der aus der Ich-Perspektive von seinen Therapiesitzungen berichtet. Während dieser Sitzungen erzählt ihm der Therapeut Jorge Geschichten, die zu den aktuellen Problemen in Damians Leben passen und ihn (und den Leser) etwas lehren sollen.
Durch die sehr kurzen Kapitel und die Sprünge zwischen Sitzung und Geschichte war es anfangs schwer für mich in das Buch und vor allem das Lesen reinzukommen, aber nach einer Weile habe ich mich an diesen Wechsel gewöhnt und ich konnte das Buch gut lesen. Ab da hat es auch dann angefangen mir wirklich zu gefallen.
Einzelne Geschichten davon werde ich wohl des Öfteren nochmals lesen.
Besonders gut gefallen bzw. zum Nachdenken angeregt haben mir die Geschichten "Der angekettete Elefant", "Die Triebe des Ombú-Baum", "Die Exekution" und "Der Wahrheitsladen".
Durch die sehr kurzen Kapitel und die Sprünge zwischen Sitzung und Geschichte war es anfangs schwer für mich in das Buch und vor allem das Lesen reinzukommen, aber nach einer Weile habe ich mich an diesen Wechsel gewöhnt und ich konnte das Buch gut lesen. Ab da hat es auch dann angefangen mir wirklich zu gefallen.
Einzelne Geschichten davon werde ich wohl des Öfteren nochmals lesen.
Besonders gut gefallen bzw. zum Nachdenken angeregt haben mir die Geschichten "Der angekettete Elefant", "Die Triebe des Ombú-Baum", "Die Exekution" und "Der Wahrheitsladen".
March 24, 2020
Dieses Buch war ein Geschenk. Das muss man vorweg sagen, denn von mir aus hätte ich nie zu diesem Geschichtenbüchlein gegriffen. Doch die Schenkerin war so begeistert, dass ich dem Buch auf jedem Fall eine Chance geben wollte.
Es fing auch gar nicht so schlecht an. Die Idee, dass der junge Mann (und Ich-Erzähler) Demian zum Psychiater Jorge geht - der natürlich so heißt, wie der Autor und Psychiater Jorge Bucay - und der Autor sozusagen einmal die Perspektive wechselt und in die Haut eines Patienten schlüpft, klang interessant. Auch die Geschichten, die der Psychiater Jorge erzählt, um Demian zum Nachdenken und zu neuen Erkenntnissen bezüglicher seiner persönlichen Probleme zu bringen, waren nicht schlecht.
Doch das Konzept reicht nicht, um Leser wie mich auf Dauer zu fesseln. Ich möchte von einem Buch gefesselt und unterhalten werden - das schaffen die Geschichten, die im Buch erzählt werden zwar -, aber dies sind Geschichten, die der Autor größtenteils gesammelt und nicht selbst erfunden hat. Es wird rasch deutlich, dass Jorge Bucay selbst kein großer Erzähler ist. Nicht nur der Sprachstil ist holprig, auch die Figurenentwicklung und besonders die Figurenidentifikation sind in meinen Augen unausgereift. Das Buch besteht im Grunde nur aus einer Aneinanderreihung von Therapiesitzungen, in denen erzählt wird. Eingeleitet werden die Erzählungen immer durch (zu) knappe Gedanken des Ich-Erzählers und Dialoge zwischen Arzt und Patient, durch die ich als Leserin die Figuren jedoch nur sehr oberflächlich kennen lerne und es nicht vermag, mit Demian Sympathie aufzubringen. Im Grunde kam es mir so vor, dass dem Autor nur darum ging, einige seiner Lieblingsgeschichten in einem Büchlein zu sammeln und durch irgendeinen roten Faden zu verbinden.
Und das wird schnell langweilig. Da ich selbst Autorin bin, lege ich besonders auf die Figurenentwicklung und -identifikation sowie auf neue Ideen Wert, doch damit geizt Jorge Bucay. Nach dem ersten Drittel war daher der Reiz dieser Geschichtensammlung für mich verflogen und am Ende war ich nur noch froh, dass es irgendwann vorbei war.
Fazit: Von mir gibt es 3 Sterne für die Geschichten im Buch, aber nur 1 Stern für die Rahmenhandlung. Macht insgesamt 2 Sterne.
Es fing auch gar nicht so schlecht an. Die Idee, dass der junge Mann (und Ich-Erzähler) Demian zum Psychiater Jorge geht - der natürlich so heißt, wie der Autor und Psychiater Jorge Bucay - und der Autor sozusagen einmal die Perspektive wechselt und in die Haut eines Patienten schlüpft, klang interessant. Auch die Geschichten, die der Psychiater Jorge erzählt, um Demian zum Nachdenken und zu neuen Erkenntnissen bezüglicher seiner persönlichen Probleme zu bringen, waren nicht schlecht.
Doch das Konzept reicht nicht, um Leser wie mich auf Dauer zu fesseln. Ich möchte von einem Buch gefesselt und unterhalten werden - das schaffen die Geschichten, die im Buch erzählt werden zwar -, aber dies sind Geschichten, die der Autor größtenteils gesammelt und nicht selbst erfunden hat. Es wird rasch deutlich, dass Jorge Bucay selbst kein großer Erzähler ist. Nicht nur der Sprachstil ist holprig, auch die Figurenentwicklung und besonders die Figurenidentifikation sind in meinen Augen unausgereift. Das Buch besteht im Grunde nur aus einer Aneinanderreihung von Therapiesitzungen, in denen erzählt wird. Eingeleitet werden die Erzählungen immer durch (zu) knappe Gedanken des Ich-Erzählers und Dialoge zwischen Arzt und Patient, durch die ich als Leserin die Figuren jedoch nur sehr oberflächlich kennen lerne und es nicht vermag, mit Demian Sympathie aufzubringen. Im Grunde kam es mir so vor, dass dem Autor nur darum ging, einige seiner Lieblingsgeschichten in einem Büchlein zu sammeln und durch irgendeinen roten Faden zu verbinden.
Und das wird schnell langweilig. Da ich selbst Autorin bin, lege ich besonders auf die Figurenentwicklung und -identifikation sowie auf neue Ideen Wert, doch damit geizt Jorge Bucay. Nach dem ersten Drittel war daher der Reiz dieser Geschichtensammlung für mich verflogen und am Ende war ich nur noch froh, dass es irgendwann vorbei war.
Fazit: Von mir gibt es 3 Sterne für die Geschichten im Buch, aber nur 1 Stern für die Rahmenhandlung. Macht insgesamt 2 Sterne.
Displaying 1 - 30 of 703 reviews