Beyond Black Quotes

“At some point on your road you have to turn and start walking back towards yourself. Or the past will pursue you, and bite the nape of your neck, leave you bleeding in the ditch. Better to turn and face it with such weapons as you possess.”
― Hilary Mantel, Beyond Black

“The world beyond the glass is the world of masculine action. Everything she sees is what a man has built. But at each turn-off, each junction, women are waiting to know their fate.”
― Hilary Mantel, Beyond Black

“A sea-green sky: lamps blossoming white. This is marginal land: fields of strung wire, of treadless tyres in ditches, fridges dead on their backs, and starving ponies cropping the mud. It is a landscape running with outcasts and escapees, with Afghans, Turks and Kurds: with scapegoats, scarred with bottle and burn marks, limping from the cities with broken ribs. The life forms here are rejects, or anomalies: the cats tipped from speeding cars, and the Heathrow sheep, their fleece clotted with the stench of aviation fuel.”
― Hilary Mantel, Beyond Black

“You start out, you start talking, you don’t even know what you’re going to say. You don’t even know your way to the end of the sentence. You don’t know anything. Then suddenly you do know you have to walk blind and you walk slap into the truth.”
― Hilary Mantel, Beyond Black

“Όταν οι άνθρωποι βρεθούν στην άλλη πλευρά, δεν ξέρουν πάντα που ακριβώς βρίσκονται. Έχουν έναν πόνο, ή την ανάμνηση ενός πόνου, παντού υπάρχουν άνθρωποι ντυμένοι στα λευκά, κάτι παράξενα, ακαθόριστα πρόσωπα που ξεπροβάλλουν απειλητικά, και κάπου στο βάθος ένας κρότος από μεταλλικά αντικείμενα που χτυπούν το ένα πάνω στο άλλο – κάτι σαν σύγκρουση τρένων κάπου πολύ μακριά…
Σιγά σιγά όλα αρχίζουν να γίνονται ακαθόριστα, συγκεχυμένα. Σκέφτονται ότι θα περιμένουν στην ουρά έως ότου ασχοληθεί κάποιος μαζί τους, όμως δεν ασχολείται κανείς. Άλλοτε έχουν την εντύπωση ότ�� βρίσκονται μέσα σ’ ένα δωμάτιο, άλλοτε έχουν την αίσθηση του αέρα και του ανοιχτού χώρου και νομίζουν ότι τους εγκατέλειψαν σε κάποιο πάρκινγκ. Άλλοτε πάλι ότι βρίσκονται σ’ έναν διάδρομο πάνω σε φορείο και ότι δεν έρχεται κανείς να τους δει. Βάζουν τα κλάματα, αλλά πάλι δεν έρχεται κανείς. Βλέπεις, έχουν ήδη περάσει στην αντίπερα όχθη, αλλά νομίζουν ότι βρίσκονται σε δημόσιο νοσοκομείο.”
― Hilary Mantel, Beyond Black

“…Και τότε η Αλ άρχισε να της μιλάει για το πόσο εύκολα σε προδίδουν οι νεκροί, για το πώς μεροληπτούν, για την ικανότητα τους να διεισδύουν, για το πώς εξαφανίζονται αφήνοντας πίσω τους τα κομμάτια τους, ή μπερδεύονται στα εσωτερικά σου όργανα..”
― Hilary Mantel, Beyond Black

“Η Μάντι την ξέρει καλά τη ζωή, τα ‘χει φάει τα ζόρια με το κουτάλι, ένα βράδυ πέταξε έξω μες τα μαύρα μεσάνυχτα κι από κοντά ολόκληρη την κουστωδία του, κάτι πεθαμένους Δρυίδες που της είχαν κουβαληθεί μαζί με τον τύπο, μαζί και μια παρέα κέλτικα πνεύματα, που ήταν συνηθισμένα στη ζωή στα σπήλαια, όχι στο Χόουβ. Πήρανε όλοι τους πόδι με τα αναθεματισμένα τα καζάνια τους και τα δόρατα τους, ο Λουγκ και ο Τρογκ και ο Γκλουγκ.. και από κοντά το μέντιουμ Σάιμον και ξοπίσω του τα βρωμοσώβρακ�� του, που φύγανε από το παράθυρο του πρώτου ορόφου…”
― Hilary Mantel, Beyond Black

“Η Νταϊάνα είναι Ντάμα κούπα.. κάθε φορά που θα βγαίνει το συγκεκριμένο χαρτί, αυτή την εβδομάδα και την άλλη, θα συμβολίζει την πριγκίπισσα.. η θλίψη της εκάστοτε πελάτισσας θα βγάζει το χαρτί από τον πάτο της τράπουλας. Έχει ήδη κυκλοφορήσει ότι η πριγκίπισσα έκανε την εμφάνισή της σκυμμένη πάνω από τον ώμο του προγόνου της, του Κάρολου Ά, σε πορτρέτο στο Σεντ Τζέιμς Πάλας. Κάποιοι μάρτυρες αυτής της εμφάνισης είπαν ότι φοράει ένα φόρεμα στο χρώμα του αίματος. Όλοι συμφωνούν ότι φοράει την τιάρα της. Αν στυλώσεις τα μάτια σου, βλέπεις το πρόσωπο της στα συντριβάνια, στις σταγόνες της βροχής, στις λακκούβες μπροστά στα βενζινάδικα. Η Νταϊάνα είναι ζώδιο του νερού, δηλαδή ο τύπος των μέντιουμ. Ο τύπος που χασομεράει και γκρινιάζει, που διαστέλλεται και συστέλλεται, που καταπίνει τις φουσκονεριές και μετά τις φτύνει.. ο τύπος που με την αργή συσσώρευση των δακρύων γκρεμίζει τοίχους και κοιλαίνει πέτρες.”
― Hilary Mantel, Beyond Black

“(Στο Άντμιραλ Νράιβ:) Βέβαια, όλους αυτούς δεν μπορούσες να τους πεις άντρες, τουλάχιστον δεν είχαν σχέση με τους άντρες, όπως τους ήξερε η Κολέτ.. ήταν πειθήνιοι, κοντόχοντροι ευνούχοι, που στρατάριζαν ζαλωμένοι το βάρος της υποθήκης. Η Κολέτ τους αντιπαθούσε – συνολικά και απροκατάληπτα. Καμιά φορά στέκονταν στο παράθυρο της κρεβατοκάμαράς της την ώρα που οι άντρες ξεκινούσαν το πρωί για την δουλειά.. όλοι ανεξαιρέτως οδηγούσαν με απερίγραπτη προσοχή τα αυτοκίνητα με την τετράγωνη μουτσούνα στον λασπερό χωματόδρομο.. τους παρακολουθούσε και ευχόταν να πέσουν σε καραμπόλα στη Μ3 και ένας ένας να διπλώνουν νοικοκυρεμένα, θανάσιμα, στο πίσω μέρος του μπροστινού αυτοκινήτου. Να δει τις χήρες τους καθισμένες στον δρόμο να πασαλείβονται με λάσπη και να σκούζουν.”
― Hilary Mantel, Beyond Black

“Όλοι μας καταλήγουμε στον άλλο κόσμο, ανώριμοι, θυμωμένοι, σαστισμένοι ή έξαλλοι και αδαείς.”
― Hilary Mantel, Beyond Black

“Πρέπει να γυρίσω πίσω μόνη μου, πίσω στο Άλντερσοτ, πίσω στις πίστες των σκυλιών και στους θαμνότοπους, πίσω στα βαλτονέρια της μήτρας, μπορεί κι ακόμη πιο πίσω: εκεί που δεν υπάρχει Άλισον, παρά μόνο ο χώρος όπου θα υπάρξει η Άλισον.”
― Hilary Mantel, Beyond Black

“Σε κάποιο σημείο της πορείας σου πρέπει να κάνεις τη στροφή, να αρχίσεις να περπατάς προς τα πίσω, προς τον εαυτό σου. Αλλιώς, το παρελθόν θα σε πάρει στο κατόπι, θα σου τραβήξει μια δαγκωνιά στον σβέρκο, θα σε εγκαταλείψει καταματωμένο στο χαντάκι. Γύρισε καλύτερα και αντιμετώπισε το με ό,τι όπλα διαθέτεις.”
― Hilary Mantel, Beyond Black

“Ανεβάζει το στορ επιφυλακτικά. Σύννεφα μολυβένια και βαριά, σαν καπνός από σπίτι που καίγεται. Η πανσέληνος τρυπώνει ανάμεσα τους και βυθίζεται, στην καταπίνουν. Στη βάση του σβέρκου έχει αρχίσει ο πονοκέφαλος της έντασης, στο αυτί της ένα μακρινό, διαπεραστικό τραγούδι, σαν τους νυχτόβιους ήχους της άγριας φύσης σε δάσος του ισημερινού ή σαν το νύχι του Θεού στο τζάμι. Ο ήχος είναι συνεχής αλλά όχι σταθερός.. πάλλεται. Θαρρείς και κάτι – χορδή, καλώδιο – τεντώνεται στα όρια του. Κατεβάζει πάλι το στορ, πόντο πόντο, και με τον κάθε πόντο τα χρόνια γλιστρούν και φεύγουν, να τη στην κουζίνα στο Άλντερσοτ, είναι δώδεκα, δεκατριών χρονών, αλλά αν τη ρωτήσει κανείς, είναι δεκάξι, βέβαια.”
― Hilary Mantel, Beyond Black

“Όλο και πιο πίσω. Σκοτεινό διάλειμμα, συρρίκνωση, αναστολή των αισθήσεων. Η Αλ δεν ακούει, δεν βλέπει. Ο κόσμος δεν έχει ούτε οσμή, ούτε γεύση. Η Αλ είναι ένα κύτταρο, μια κουκκίδα. Όλο και μικραίνει σε σημείο εξαφάνισης. Όλο και πιο πίσω, πέρα από την κουκκίδα. Εκεί από όπου ξεκινάνε οι κουκκίδες. Όλο και συνεχίζει την πορεία της προς τα πίσω.”
― Hilary Mantel, Beyond Black