Το πούλησα στο Metabook και επί τη ευκαιρία το διάβασα μια ώρα πριν το στείλω.
Μόνο οι 12 τελευταίες σελίδες μου τράβηξαν πραγματικά το ενδιαφέρον, όποΤο πούλησα στο Metabook και επί τη ευκαιρία το διάβασα μια ώρα πριν το στείλω.
Μόνο οι 12 τελευταίες σελίδες μου τράβηξαν πραγματικά το ενδιαφέρον, όπου το γύριζε λίγο σε κάτι που θα μπορούσε να έχει γράψει ο Edgar Allan Poe. Αλλά ήταν κάπως χοντροκομμένο, κι έτσι δεν με συνεπήρε πραγματικά. Είναι αλήθεια πάντως ότι οτιδήποτε φτιάχνεται από ανθρώπινο χέρι μετά εμπεριέχει μέρος της ψυχής ή της ύπαρξης του αν θέλετε, και ο επερχόμενος θάνατος μέσα από την καταστροφή ή την παύση λειτουργίας αυτών των ψυχοδοχείων μου θύμισε και τους «πεμπτουσιωτές» (horcruxes) του Voldemort. ...more
Ποτέ δεν ήμουν μεγάλος φαν των μάνγκα, αλλά νομίζω ότι αυτό είναι καιρός να αλλάξει, ειδικά αφού ξεκίνησα να ασχολούμαι πιο σοβαρά με την εκμάθηση τηςΠοτέ δεν ήμουν μεγάλος φαν των μάνγκα, αλλά νομίζω ότι αυτό είναι καιρός να αλλάξει, ειδικά αφού ξεκίνησα να ασχολούμαι πιο σοβαρά με την εκμάθηση της ιαπωνικής γλώσσας.
Πόσο μάλλον με έναν τόμο σαν και αυτόν που ανιτπροσωπεύει ένα είδος στο οποίο που δεν είχα ποτέ τσαλαβουτήξει μέχρι τώρα - το horror. Μάλιστα, το body horror. Ειρωνικά, αυτό που με κράταγε μακριά μέχρι τώρα ήταν ο φόβος. Βρήκα το είδος μου;
Τελικά με τράβηξε το συγκεκριμένο, ίσως από την περίοπτη θέση που είχε στο κατάστημα της Jemma Press στον Πειραιά και του εντυωπσιακού εξώφυλλου, που τώρα που ξέρω τι αναπαριστά, με ανατριχιάζει ακόμα περισσότερο!
Δεν περίμενα ποτέ να το πω, αλλά τελικά βρίσκω αυτό το είδος ιστοριών τρόμου αρκετά ελκυστικό. Οι αυτοτελείς διηγήσεις του κυρίου Junji Ito με αναστάτωσαν, με έκαναν να νιώσω άβολα, με αηδίασαν, με συνεπήραν. Τελικά τις τελείωσα και ήθελα αμέσως περισσότερες.
Αυτή η πρώτη μου εμπειρία δεν ήταν παρά μια εισαγωγή στο είδος των ιαπωνικών ιστοριών τρόμου με κύριο πεδίο την παραμόρφωση του ανθρώπινου σώματος, και ελπίζω να μην ήταν η τελευταία μου. Ίσως μια μερά καταφέρω να διαβάσω κάποια και στα ιαπωνικά!...more
Got this book recommended to me by Amazon, I think, because I was looking for The Overstory. I think.
Both this book and that one are stories aboutGot this book recommended to me by Amazon, I think, because I was looking for The Overstory. I think.
Both this book and that one are stories about ecology. The Overstory was much more story than this one, though, and that's why I didn't enjoy The Ministry for the Future as much.
Despite starting off very strong, this book kind of fizzled out by the end and I couldn't read more than a couple of pages per day. There was no real climax, and to be honest, no real plot - only events that just happened to the characters. Maybe that's an allegory in and by itself: if we're going to seriously work towards becoming a sustainable society, there will be no "climax" in a potential good timeline. It will be a long, arduous, occasionally rewarding, but ultimately inevitable process - if we are to save what can still be saved.
Another thing I didn't enjoy were the long sections of financial analysis that completely flew over my head about how capitalism could become sustainable, step-by-step. I wish I could understand all this, but, alas.
What I did like were the new and exciting ideas about what hopeful things we can expect from the future. Carbon coins (make money by sequestering carbon or keeping it in the ground!), "Half Earth", the social revolutions in India that have to do with permaculture, the new mild, zero-emission means of sea and air transport (I want these slow, solar-panel-covered airships NOW, please!)...
I was also surprised to read the words "Greece" and "Syriza" in the book more than a couple of times. In fact, this book's political stance and interpretation of global events and tying everything together into a narrative was pretty solid and convincing.
Actually, whereas this book's vision of the future is carefully optimistic, it always feels tangible and realistic. If we're lucky, maybe we can avoid extinction, get our collective acts together and eventually get a future like this one.
More people need to have a vision for the future that isn't too fatalist, and reading this book can move creative, optimistic and capable people in that direction. In that respect, despite not giving it more stars, I don't think people interested in shaping the future should give this one a miss....more
A couple of years back, I read a non-fiction book written by a Greek botanist supposed to bring the hidden wealth of the world of plants to a wider auA couple of years back, I read a non-fiction book written by a Greek botanist supposed to bring the hidden wealth of the world of plants to a wider audience. It was called "What Alice Would See in the Land of Plants." You can read my review in Greek here. I gave it two stars, and that just because of the useful summaries at the side of each paragraph or segment.
In what that book failed to achieve, The Overstory was a triumph. In itself, this is a meta-comment on one of the book's main themes - that stories are much more effective at changing people (and thus the world) than a mere cataloging of shocking though dry facts.
It's another kind of meta-comment that this book is getting adapted for a Netflix series and that the Overstory will probably have more of an impact through the adaptation than what its original form - mere text in the age of streaming video - ever could. The popularity of different ways to tell a story change with the times, but what makes a powerful story not so much.
I've recommended this book to many friends who love nature and a gripping novel already - one has come back and reaffirmed to me that it was an excellent recommendation.
Despite my praise, I was actually close to giving this book 4 stars because of the massive sag in the middle. I was enamored with the book and each character introduction for a week or so until I hit the second act, at which point my interest fizzled. I then determinedly picked the book up again because I was tired of seeing it on my bedstand collecting dust, fought through the sag and discovered a slightly less gripping but very page-turny final act.
I decided to give it the full five stars just because this book aims to inspire, and does inspire, a different way of looking at the world, filled with curiosity, tenderness and the kind of care that comes with familiarity and makes people humbler, more careful, taking more of the world in before making a potentially destructive decision.
In the future, when ecology will be post-humously taken seriously enough, The Overstory might be heralded as a novel that was ahead of its time in its trans-humanism; not in the usual, technophilic sense of the word, but in that its main point of view was that of humanity AND something greater than humanity. And that's what makes all the difference....more
Βιβλίο που έλαβα δωρεάν από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος επειδή έγινε ένα λάθος σε μια παραγγελία που είχα κάνει. Καθόλου άσχημο για δωρέαν βιβλίο.
Για ισΒιβλίο που έλαβα δωρεάν από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος επειδή έγινε ένα λάθος σε μια παραγγελία που είχα κάνει. Καθόλου άσχημο για δωρέαν βιβλίο.
Για ιστορία με θέμα Εβραίους πρωταγωνιστές με προβλήματα που έχουν να κάνουν με νευρωτικές αμερικανοκεντρικές μεσοαστικές ανησυχίες είχε πολλά καλά σημεία. Αναφέρω την εβραϊκότητα του ζητήματος γιατί ο εβραϊκός πολιτισμός κανονικά δεν με ενδιαφέρει σχεδόν καθόλου, για τους ίδιους πάνω κάτω λόγους που δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα ο χριστιανικός πολιτισμός (μείον τη γενικότερη ακούσια οικειότητα που έχω για τις τελευταίες). Όμως βρήκα πολλά με τα οποία μπορούσα να ταυτιστώ με τους πρωταγωνιστές και τα ατάκτως ερριμμένα επεισόδια από τις ανάκατες φάσεις της ζωής τους.
Ήταν κυρίως η γραφή του κ. Ρίντκερ στις μικρές λεπτομέρειες που έκανε τους χαρακτήρες να πάρουν σάρκα και οστά. Μικρές ανεπαίσθητες κινήσεις, άσχετες φευγαλέες άνευ σημασίας εικόνες που προσέχανε με το που μπαίνανε σε έναν χώρο, οι ασύνδετες σκέψεις που κάνανε που φέρνανε στο προσκήνιο τα μεγάλα θέματα στη ζωή τους.
Οι σκηνές με τα μεγάλα τραύματα που σημάδεψαν τους άντρες χαρακτήρες συγκεκριμένα ήταν γροθιές στο στομάχι που με έκαναν να θέλω να τους υποστηρίξω. Συνολικά, και τα τέσσερα μέλη της οικογένειας ήταν μάλλον προβληματικά και κάπως αχώνευτα οπότε είναι απορίας άξιο το πώς στο τέλος δεν τους συμπάθησα ακριβώς, αλλά ήθελα τουλάχιστον να δω πώς θα καταλήξουν. Αυτό το θεωρώ επιτυχία του βιβλίου.
Το τέλος ανατρεπτικό και δικαίωσε τον χαρακτήρα που βρήκα πιο εκνευριστικό απ' όλους, και μάλλον κάποιο μήνυμα ήθελε να περάσει με αυτή την επιλογή ο συγγραφέας, αλλά αναρωτιέμαι τι τον ώθησε να την κάνει, γιατί θα έλεγα ότι ούτε ο ίδιος φαινόταν να συμπαθεί τον συγκεκριμένο χαρακτήρα, τουλάχιστον από το πώς περιέγραφε τα κίνητρα του και την αναισθησία του στον αντίκτυπο που είχε στον περίγυρο του.
Με αφήνει με μια παρόμοια επίγευση που μου άφησε και το Πώς Να Είσαι Καλός - απαισιόδοξη σχετικά με την ίδια την έννοια του αλτρουισμού αλλά με μια αρρωστημένη αίσθηση του χιούμορ και μια την έκθεση μιας σειράς από ψυχογραφήματα που με για 4-5 βράδια με έκαναν να πάω για ύπνο πιο αργά....more
Of course, Haber thought, a man who saw a miracle would reject his eyes' witness, if those with him saw nothing.
The premise of this book by Le Guin al
Of course, Haber thought, a man who saw a miracle would reject his eyes' witness, if those with him saw nothing.
The premise of this book by Le Guin alone is amazing in its own right: someone, out of nowhere, gets one of those random-but-intriguing superpowers where whatever he dreams of in his sleep becomes what's actually real in a Mandella Effect way. Every time this happens, the changes in the fabric of reality affect the past retroactively so that "it's always been this way" but in a way no-one can perceive.
So what happens when his psychologist, instead of trying to rid him of this "disease", decides to take advantage of this universe-breaking power?
You might think that "taking advantage of it" would probably mean shaping the world to one own's selfish ends. But the road to hell is paved with good intentions; how would you magically change the world for the better if you had the chance, and what unforeseen consequences of these choices could you live with? The Lathe of Heaven (terrible name, BTW) gives a new meaning to "careful what you wish for." Or dream of.
Equal parts a believer in science, magic and the uniquely human, Le Guin was a master (mistress?) in not only playing around with what-ifs that make you stop and think, she had the authoring prowess to make a captivating book out of it, too. Not just awesome world-building - I loved the fact that this story was set on Earth for a change, and found the 1970s vision of alternate possible futures the best part of the book, probably - but also the intricate language and poignant scenes made The Lathe of Heaven a memorable experience for me. These books always remind me that it's OK if the characters aren't the strongest if the premise and the writing are solid enough....more
Ξεκίνησα να διαβάζω το Μαύρο Αλγέρι μια μέρα που είχα κρεβατωθεί με τροφική δηλητηρίαση (ή κάτι τέτοιο) όπου επιτέλους μπορούσα να συγκεντρωθώ ξαπλωτόΞεκίνησα να διαβάζω το Μαύρο Αλγέρι μια μέρα που είχα κρεβατωθεί με τροφική δηλητηρίαση (ή κάτι τέτοιο) όπου επιτέλους μπορούσα να συγκεντρωθώ ξαπλωτός σε ένα βιβλίο χωρίς τύψεις. Για χρόνια η Μαριλένα μου έλεγε ότι είναι από τα αγαπημένα της βιβλία - μήπως το αγαπημένο της βιβλίο; Δεν ξέρω αν αυτή η υπερβολή ήταν από εκείνες τις ειλικρινείς υπερβολές ή από τις υπερβολικές υπερβολές.
Εν πάσει περιπτώσει, διάβασα το μισό εκείνη τη μέρα, και μετά, όταν καλυτέρευσα, έκανα να το ακουμπήσω βδομάδες, γιατί συνήθως διαβάζω το βράδυ πριν κοιμηθώ, και στη μέση που το βιβλίο κάνει μια κοιλιά, είχα μια δυσκολία να πέρασω 1-2 σελίδες χωρίς να μπω στον ατέρμονο βρόγχο της συνεχούς ανάγνωσης δύο-τριών παραγράφων μέχρι τουλάχιστον να έρθει η συνειδητοποίηση ότι είναι ώρα για ύπνο.
Δεν θα έλεγα ότι είμαι λάτρης των νουάρ ή των αστυνομικών - είμαι μάλλον το ακριβώς αντίθετο - κι έτσι δεν νιώθω ότι έχω το οτιδήποτε έξυπνο ή διεισδυτικό να πω για το αν το βιβλίο πέτυχε στο είδος του. Παρ' όλ' αυτά, κάτι στο Μαύρο Αλγέρι με γοήτευσε. Ήταν το ίδιο το Αλγέρι και η γοητευτική του ευρω-αραβική ταυτότητα; Ήταν το πάντρεμα ιστορικών γεγονότων (που πιθανότατα είχαν προσωπική σημασία για τον συγγραφέα) με την ματιά του «τυχαίου περαστικού»; Ήταν ότι αυτός ο περαστικός ήταν ο συμπαθής, ευαίσθητος και τίμιος αστυνομικός που υπερβαίνει το καθήκον του για να κυνηγήσει την εκδίκηση;
Δεν ξέρω τι ήταν, πάντως μετά το τέλος του βιβλίου διάβασα ευλαβικά τις σημειώσεις και τις ιστορικές παραπομπές και ένιωθα ότι κάτι έμαθα και ένιωσα ότι μπορώ να καταλάβω μια πολύ μικρή μερίδα του κόσμου εκεί έξω λίίίγο καλύτερα. Και αυτό είναι σίγουρα μια επιτυχία!...more
Αυτό το βιβλίο μου το πρότειναν και δάνεισαν η Μαριάννα κι ο Μάνος.
Με το πόσο ενθουσιασμό είχαν όταν μου έλεγαν ότι έπρεπε να το διαβάσω οπωσδήποτε, μΑυτό το βιβλίο μου το πρότειναν και δάνεισαν η Μαριάννα κι ο Μάνος.
Με το πόσο ενθουσιασμό είχαν όταν μου έλεγαν ότι έπρεπε να το διαβάσω οπωσδήποτε, μπήκα μέσα με τα μπούνια και ενθουσιασμό. Γρήγορα όμως κατάλαβα ότι αυτό το βιβλίο δεν ήταν για μένα. Sorry, Μαρίαννα και Μάνο...
Με λίγα λόγια, το βιβλίο διαδραματίζεται σε κάποιο χωριό γύρω στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου (ή θα μπορούσε να είναι και ο πρώτος, η ιστορία είναι λίγο άχρονη). Όλοι οι φαντάροι που έχουν επιζήσει έχουν γυρίσει. Της Στράταινας ο γιος δεν ήταν μεταξύ τους, αλλά εκείνη αρνείται να πιστέψει ότι ο γιος της είναι νεκρός. Τόσο πολύ αρνείται να το πιστέψει, που οργανώνει και συνοικέσιο και αρραβώνα με μια μικρούλα από το διπλανό χωριό με τον άφαντο γιο της, επιμένοντας πως «ε, τώρα όπου να 'ναι πια, θα έρθει και αυτός». Βέβαια, αυτές οι μικρές επαρχιακές κοινωνίες δεν αφήνουν τέτοια ατοπήματα ασχολίαστα --ή και ατιμώρητα-- για πολύ...
Το λεξιλόγιο ήταν σε πολλά σημεία πολύ δύσκολο για εμένα, με άφθονο αγροτικό λεξιλόγιο των μέσων του προηγούμενου αιώνα και εκφράσεις που είναι σχεδόν γραφικές στο παλιές ακούγονται. Επίσης δεν μπορούσα συχνά να μπω στα κίνητρα και στα βάσανα των χαρακτηρών. Δηλαδή, είχαν εξήγηση μέσα στο βιβλίο, όμως δεν μπορούσα να «μπω» στο πώς πρέπει να έβλεπαν την κατάσταση, ένιωθα πολύ λίγη ταύτιση με τα συναισθήματα τους, τα οποία βέβαια ήταν αρκετά μελοδραματικά.
Αυτό που μου άρεσε ήταν το τέλος. Το βρήκα λυτρωτικό με έναν απρόσμενο τρόπο, αν και φαινόταν ότι το πράγμα πήγαινε προς τα εκεί από ένα σημείο και μετά. Αν είχε οποιοδήποτε άλλο τελος, θα του έβαζα ένα αστεράκι.
Θα το πρότεινα σε όποιον ενδιαφέρεται για την αγροτική κοινωνία της Ελλάδας του 20ου αιώνα, γραμμένο με τη ματιά της που τόσο μακριά φαίνεται από εμένα τόσο λίγα χρονια μετά... ...more
The world of fantasy feels so different now from what it must have looked like back in 1996, before even LoA review for A Game of Thrones. Boy oh boy.
The world of fantasy feels so different now from what it must have looked like back in 1996, before even Lord of the Rings, the film that launched high fantasy of this variety into the wider public consciousness, had entered pre-production. Compare who gets to read this now with this book's conceivable target audience back in the day. It's a completely different world.
20 years later, fantasy of all sorts is mainstream, especially Game of Thrones the series. But has the game-changing success of the HBO blockbuster altered the way we should look at the original book's standalone value?
I've got to be honest with you: I only read the book because of the show. Season 7 got me all hyped again come July, and after I was a couple of episodes in and I'd started itching to learn more about the characters I've been following for so many years again, I decided to take the plunge and make the commitment.
For make no mistake, this one's long. Taking my sweet, sweet time, it took me 3+ months to go through its 780 pages of tinyish print. Assuming that each page took me about 1.5-2 minutes to read (including going through passages more than once to make sure I understood or to reread for pleasure, which I'm happy to say happened quite a lot), that would make us... 20-25 hours at least? Shit - I just realised that I'm now counting hours with books, too; I thought I reserved this stressful habit for games and series only.
I'll be honest with you again: I'm glad this book was made into a series and I got to watch it before reading the book. Mr Martin's style is rich and flowery, but while reading it I sometimes thought, especially with some of his detailed descriptions of places (using obscure medieval masonry lingo) that he could have used a more eager editor. Just like with Lord of the Rings, it seems to me that it takes a certain kind of focused, detail-oriented person, the same kind who reads his/her favourite books again and again instead of looking for new books to discover, to truly enjoy these long-winding epics on the first go.
Thus, it definitely helped that I was already familiar with the characters before jumping in; I enjoyed reading more details about their backstories and fleshing out the space Westeros inhabits in my head, but the stories on their own I don't think would be sufficiently interesting to capture my imagination had I gone in a complete ASoIaF virgin. I can clearly picture myself picking this book up blind, attempting to penetrate its world and failing miserably.
That would have been a shame indeed because one of the series strongest points is its characters. They have clear, believable motives which are never easy to pinpoint as 'bad' or 'good'. Reading about them in much greater detail made me feel as if those people and their families had actually existed a long time ago, in a feudal society far far away.
On the other hand, I did find some of the differences between the book and the show jarring, e.g. how much younger everyone was (Ned & Catelyn in their mid-30s, Robb 14, Sansa 11, Arya 9---children really did mature quickly back in the day!), or how different some characters looked compared to their counterparts on the show: e.g. Arya and her "horseface", the bald, ugly Jorah or the bald, whiskered Tywin.
I also found that some of Martin's descriptions of clothes, appearance, hairdos etc. were random and a bit all over the place and not as majestic and authentic-looking as they were in the show (even though Martin says it was a conscious decision, and I can see where he's coming from and now I feel a little bad for badmouthing him for it!).
One thing I like in the book a lot that would be pretty difficult to be successfully transferred from the book to the show (I mean, if they could do it, I'd be totally for it) was the way the book was structured. The storytelling went from one character's perspective to another (e.g. from Arya's to Jon's etc), with always some 'off-screen' time passing from one chapter to the next. This often allowed for the undisclosed resolution of one chapter's cliffhanger to be the unspoken backdrop of the next, something which made reading much more engaging and suspenseful.
That said, one of the reasons I'm happy GoT was made into a show and not a movie series is that in the HBO show they managed to follow the original plot and scene progression so well, even though I would have still liked to see Tyrion climbing the Eyrie, or Clegane walk Sansa to her chambers after the tournament banquet (this scene was apparently used to cast Rory McCann for his role as Sandor Clegane, pity it didn't make it into the show's script intact and Sansa hears about the Hound's backstory from Littlefinger).
All in all, I quite enjoyed A Game of Thrones. Yet, I can't give it five stars, and this is the elephant in the room of a question that's been bothering me: is there a point after which a book of fiction or a fantasy series just ends up being too long? Do we all have some kind of personal threshold? I know A Song of Ice and Fire isn't even the worst case of an XL series of XXL books (something-something-Wheel of Time---I'm too scared to touch them, honestly), but seriously: the prospect of reading another huge book like that, and then another, and another, and another, and another, and then yet another, especially since I already know what's gonna happen, feels two parts exciting and five parts "hey don't mind me, I'm just gonna be picking up that Murakami, Bill Bryson and Graham Hancock at some point, k?"
I suppose what I'm trying to say is that with the show and the series and all those infinite other TV and fantasy series out there, in a world that's so darn interesting by itself and with so many exciting or actionable things happening around us, we just might be spending a bit too much of our life watching, reading, discussing and worrying about imaginary kingdoms, imaginary dragons, fictional incest and fascinating ultraviolence. It all feels like a giant distraction, a never-ending circus.
I'm not saying that you or anyone else shouldn't be reading fantasy or fiction, not at all---evidently, I'm not impartial to it either. What I'm saying is that I'm not sure I should be spending my limited book-reading time with books like it. I'd compare it with the hip burgers at restaurants like Hot Hot or Μπαρ Μπεε Κιου (Bar Baaah Cue) in Athens and others like them in almost every wealthy city around the world: they are expertly made, hip, trendy, absolutely huge, do well on Instagram and are tasty as hell. But they're still made of brutally grown meat, and, at the very end of the day, against all appearances... they're still junk food.
Burgers and Game of Thrones - the 21st-century panem et circenses?
Just for argument's sake, another comparison: Book 1, 1996 and Season 7, 2017. Taking both of them into account and the apparent incapability of this series' writer to give it a proper ending---what has led us to where we are now---would you be able to say what this white hot mess is ultimately all about?
I'm fully aware that stories and (adult) fairytales are some of the cornerstones of our humanity. But what about the content of these stories? What role does it play, if any? Is any kind of distraction, entertainment and/or myth as purposeful and 'nutritious', as it were, as any other?
My reluctant answer would have to be no.
PS: If you're interested in some worthwhile, engaging, slightly pretentious criticism of A Game of Thrones, check out this top Goodreads review and the related discussion that caught my attention, written before the HBO series was a thing. The reviewer's list of books that in his opinion 'are really radical and surprising, unlike aGoT which was entirely predictable despite claims', might also be worth a couple of looks into.
Ευχαριστώ τη Μαριλένα που μου δάνεισε Το χαμένο νησί. Ήταν η πρώτη μου επαφή με τον Καραγάτση.
Περισσότερο απόλαυσα τις πιο πεζές αφηγηματικές στιγμές Ευχαριστώ τη Μαριλένα που μου δάνεισε Το χαμένο νησί. Ήταν η πρώτη μου επαφή με τον Καραγάτση.
Περισσότερο απόλαυσα τις πιο πεζές αφηγηματικές στιγμές του βιβλίου, οι οποίες από μόνες τους είχαν κάτι το αλλόκοτο, και λιγότερο τις μερικές φορές ντελιριακές (αν και ενδιαφέρουσες λογοτεχνικά) εσωτερικές αναζητήσεις του πρωταγωνιστή. Κι αυτό γιατί, παρ' ότι βρήκα τον αντι-ηρωικό του ρόλο και το ότι εξέφραζε την εσωτερική Σκιά που λίγοι μας δείχνουμε αρκετά ελκυστικό, περισσότερο με μάγεψε το πόσο παράξενη και γλυκιά κόλαση ήταν η Τήλος και οι κάτοικοι της. Οι σκέψεις, τα κίνητρα και τα συναισθήματα του Γερόλυμου ήταν δευτερεύουσας σημασίας και μερικές φορές μου αποσπούσαν την προσοχή από αυτό για το οποίο ήθελα να μάθω κατιτίς παραπάνω.
Έχοντας ακούσει ότι αυτό είναι το πιο φανταστικοστραφές και φευγαλέο βιβλίο του Καραγάτση, έχω περιέργεια να διαβάσω κάποια στιγμή και άλλα του, ξεκινώντας από τη Μεγάλη Χίμαιρα ή Το 10....more
Δανεισμένο απ' τη Μαριλού αφού είδαμε μαζί το High Fidelity.
Δεν ξετρελάθηκα από τις ξεκάθαρα μεσοαστικές early '00s βρετανικές ανησυχίες των πρωταγωνιΔανεισμένο απ' τη Μαριλού αφού είδαμε μαζί το High Fidelity.
Δεν ξετρελάθηκα από τις ξεκάθαρα μεσοαστικές early '00s βρετανικές ανησυχίες των πρωταγωνιστών - του πώς «πρέπει» το ένα και το άλλο ώστε να μπορούν να πουν ότι έχουν μια ευτυχισμένη οικογένεια. Όμως βρήκα τη σουρεαλιστική συνθήκη που έβαλε την πλοκή σε κίνηση διασκεδαστική - αναφέρομαι στο ότι ο σύζυγος της ιστορίας, από ειρωνικός, κυνικός, οργισμένος αρθρογράφος προσπάθησε να γίνει «άγιος» και τι τελικά κατάφερε - και τι τελικά σημαίνει στην κοινωνία σήμερα «να είσαι καλός», όπως αναρωτιέται και η πρωταγωνίστρια που έμμεσα ή άμεσα διάλεξε το επάγγελμα της ιατρού ορμούμενη από αυτή ακριβώς την διερώτηση.
Ήταν κάπως κλειστοφοβικό και μέσα στην απελπίσια, βέβαια, και πολλά ερωτήματ σχετικά με τους χαρακτήρες του - γιατί ο ΚαλάΝέα είχε τις δυνάμεις που είχε, ή γιατί η κόρη ήταν το απίστευτο κωλόπαιδο που ήταν - θα μείνουν αναγκαστικά αναπάντητα. Δεν θα χάσω τον ύπνο μου πάντως....more
Μερικές φορές το να γίνομαι εικονοκλαστικός όταν γράφω κριτικές για βιβλία που έχουν αγαπηθεί από εκατομμύρια κόσμο και μου τα έχουν προτείνει άπειρεςΜερικές φορές το να γίνομαι εικονοκλαστικός όταν γράφω κριτικές για βιβλία που έχουν αγαπηθεί από εκατομμύρια κόσμο και μου τα έχουν προτείνει άπειρες φορές το νιώθω πολύ λάθος - σαν ταυτόχρονα να μην μπορώ να απολαύσω κάτι το οποίο για κάποιον λόγο οι προαναφερθέντες μύριοι μπορούν, και να βεβηλώνω κάτι που θεωρείται ιερό, ακόμα κι αν εγώ προσωπικά δεν πιστεύω σε αυτό, π.χ. σαν να κολλάω αυτοκολλητάκια σε μια εικόνα της Παναγίας σε μια εκκλησία.
Άλλες φορές το να γίνομαι εικονοκλαστικός είναι λυτρωτικό.
Μπορώ να καταλάβω γιατί αυτό το βιβλίο αγαπήθηκε. Ίσως, αν πιέσω τον εαυτό μου. Οι περιγραφές μέσα από τα μάτια του καταθλιπτικού πρωταγωνιστή είναι ένας πολύ ωραίος τρόπος να δούμε τι σημαίνει να έχεις κατάθλιψη και τίποτα να μην σου κάνει αίσθηση- ακόμα και το ότι οι άλλοι κρατάνε κριτική στάση απέναντι σου που τίποτα δεν σου κάνει αίσθηση. Αλλά αν έχεις κατάθλιψη, δύσκολα κάνεις αυτό που έκανε στη μέση του βιβλίου. Από εκεί και πέρα, κάθε λίγη ταύτιση που μπορεί να είχα εξανεμίστηκε, και τελικά, η κορυφώση, που λαμβάνει χώρα στις τελευταίες 2-3 σελίδες και η οποία θα έπρεπε να δουλέψει ώστε να επαναφέρει την ταύτιση μου με την σιωπηρή κραυγή απέναντι στον κόσμο που ξαφνικά παύει να είναι σιωπηρή, κατέληξε να φαίνεται ανούσια. Το μόνο σίγουρο είναι ότι κάτι τέτοιες στιγμές απελπισίας και οι μικρότερες ευλογίες φαίνονται θαύματα, αλλά το ότι ο πρωταγωνιστής το καταλαβαίνει τη συγκεκριμένη στιγμή που το καταλαβαίνει δεν προκάλεσε κάποιου είδους συνειδητοποίηση για μένα προσωπικά, παρά μόνο ερωτήσεις για την συναισθηματική και διανοητική υγεία του.
Ένα μυθιστόρημα από τον Ιταλό σεναριογράφο και σκηνοθέτη Σαλβατόρε Μπαζίλε (γλουπ, το '80 έφτιαξε το Ολοκαύτωμα των Κανίβαλων - όσο μεγαλώνεις ηρεμείςΈνα μυθιστόρημα από τον Ιταλό σεναριογράφο και σκηνοθέτη Σαλβατόρε Μπαζίλε (γλουπ, το '80 έφτιαξε το Ολοκαύτωμα των Κανίβαλων - όσο μεγαλώνεις ηρεμείς, που λένε) που μας ταξιδεύει στις ουλές που έχουμε όλοι μας από την παιδική μας ηλικία (κι όχι μόνο) που καθορίζουν τη ζωή μας.
Ο Μικέλε είναι ένας τριαντάρης που δουλεύει στον τερματικό σιδηροδρομικό σταθμό μιας μικρής επαρχιακής γραμμής που συνδέει μια κωμόπολη στα Απέννινα με τη θάλασσα. Από τότε που τον εγκατέλειψε η μητέρα του στα 7 του, παίρνοντας μαζί της το απολεσθέν αντικείμενο, το κόκκινο ημερολόγιο του μικρού Μικέλε, εκείνος δεν έχει φύγει από τον σταθμό. Για 23 χρόνια επιπλέει σε μια ατέρμονη προεφηβεία, βιώνει μια ύπαρξη λανθάνουσα, ατροφική, φοβισμένη, σαν παιδί που η μητέρα του πριν εξαφανιστεί του είχε πει να μη φεύγει από τον σταθμό και για εκείνον παραμένει μια συμβουλή που ακολουθεί τυφλά.
Ο Μικέλε συλλέγει στο μικρό του δωμάτιο που αποκαλεί σπίτι μέσα στον σταθμό, όπου δεκαετίες τώρα μαγειρεύει κάθε βράδυ το ίδιο πιάτο - μάλλον το μόνο που ξέρει - τα αντικείμενα που ξεχνιούνται στο τραίνο. Γι' αυτόν είναι ο κόσμος του. Κανείς ποτέ δεν ήρθε να ζητήσει κάποιο από αυτά, μέχρι που μια μέρα του χτυπάει την πόρτα η Έλενα, μια κοπέλα που φανταζόμουν έτσι, ψάχνοντας μια μικρή πάνινη κούκλα που ξέχασε στο τραίνο - μια κούκλα με τα δικά της μυστικά, που κι αυτά εν καιρώ αποκαλύπτονται. Ελάχιστες ώρες μετά, ο Μικέλε ανακαλύπτει το δικό του απολεσθέν αντικείμενο - το ημερολόγιο της παιδικής του ηλικίας που είχε πάρει η μητέρα του - να κάθεται μόνο του στο τραίνο. Αυτά τα δύο απανωτά γεγονότα θα ταράξουν μαζί τη ζωή του Μικέλε που διαφορετικά θα παρέμενε στάσιμη για πάντα, και αυτή είναι η πρώτη σκηνή του παράξενου ταξιδιού του.
Δεν θα πω πολλά για το υπόλοιπο της πλοκής γιατί το βιβλίο κρύβει αρκετές εκπλήξεις τις οποίες δεν θέλω να χαλάσω, όμως ένα κρατάω πάνω απ' όλα: όλοι σχεδόν οι χαρακτήρες του έχουν κάποιο τραύμα ή μυστικό το οποίο αποκαλύπτεται με διαφορετικούς τρόπους, δείχνοντας στον Μικέλε ότι δεν κατέχει δικαιωματικά τη μοναδικότητα στον πόνο, το οποίο ήταν αυτό που τον ωθούσε να κρατάει τις πόρτες της ζωής του κλειστές, και ότι τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται - πάντα υπάρχει μια κρυφή ιστορία, την οποία ακόμα κι αν νομίζουμε ότι ήδη ξέρουμε, δεν θα τη μάθουμε ποτέ. Σπουδαίο μάθημα για όλους, αν με ρωτήσετε.
Γιατί τελικά όλοι μας είμαστε με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο πληγωμένοι, και πιο σημαντικά για τον καθένα από εμάς, το ίδιο είναι και οι γονείς μας. Σημαδεμένοι, σαν την ελιά που μεγαλώνει με τη νυχιά στον κορμό της η οποία δεν θα επουλωθεί ποτέ. Όμως όπως η ελιά θα μεγαλώσει μαζί με το σημάδι και αυτό δεν θα τη σταματήσει, όλες οι πληγές του κόσμου κάποια στιγμή θα σταματήσουν να είναι δικαιολογίες. Γιατί η καλύτερη δυνατή έκδοση του εαυτού μας συμπεριλαμβάνει τη νυχιά, όλες τις νυχιές, κι όχι το αντίθετο.
Θα βάλω 4 αστεράκια στο Παράξενο Ταξίδι γιατί μερικές φορές ένιωθα ότι η αφήγηση με έπιανε από το χεράκι - ειδικά οι τελευταίες 5 σελίδες ήταν εντελώς αχρείαστες κατά τη γνώμη μου και αλλάζουν τον τόνο όλου του βιβλίου. Εντούτοις απόλαυσα τις όμορφες εικόνες, τους χαρακτήρες με τις δικιές τους ταξιδιάρικες και πονεμένες ιστορίες που εμφανίζονται στην απέριττη και αρμονική αφήγηση, αλλά και τον ίδιο τον Μικέλε· μέσα από την περιπλάνηση των παρθένων του ματιών, ένιωσα να ξαναενηλικιώνομαι και να αφήνω κάποια παιδικά - δικαιο��ογημένα μεν, όπως όλων, παιδικά δε - τραύματα πίσω. Τελικά το βιβλίο βγάζει μια αισιοδοξία γλυκιά που σου δείχνει από τη μία τη ζωή αν επιλέξεις να μην εμπιστεύεσαι, και από την άλλη αν επιλέξεις να το κάνεις, και πόσο απλή και λυτρωτική μπορεί να είναι αυτή η επιλογή.
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Mamaya: χωρίς την ευγενική τους χορηγία του βιβλίου, η παραπάνω ειλικρινής κριτική μάλλον δεν θα υπήρχε αυτή τη στιγμή....more
Διαβάζοντας το Μπούκου της Φαίης Κοκκινοπούλου, θυμήθηκα κάτι που είχε πει ένας κόουτς σε ένα σεμινάριο αυτογνωσίας κάποτε (ο Γιασάρ):
«Όταν οι άνθρωπο
Διαβάζοντας το Μπούκου της Φαίης Κοκκινοπούλου, θυμήθηκα κάτι που είχε πει ένας κόουτς σε ένα σεμινάριο αυτογνωσίας κάποτε (ο Γιασάρ):
«Όταν οι άνθρωποι κλαίνε, τους αφήνω να κλάψουν. Δεν παρεμβαίνω, όπως δεν παρεμβαίνω όταν γελάνε. Για μένα το κλάμα και το γέλιο είναι το ίδιο: αγνές εκφράσεις συναισθήματος. Χρειάζονται και είναι απαραίτητα και τα δύο»
Δεν είναι τυχαίο ότι μερικές φορές όταν κάποιος κλαίει δεν είναι προφανές αν είναι από χαρά ή από λύπη. Θαρρώ πως αρκετοί άνθρωποι οι οποίοι γελάνε ασυνήθιστα πολύ αυτό που θα ήθελαν στ' αλήθεια να κάνουν θα ήταν να κλάψουν.
Το Μπούκου θα μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί στα σεμινάρια του Γιασάρ: τη μια διαβάζεις και γελάς κάτω από τα μουστάκια σου, την άλλη γυρίζεις σελίδα και ξαφνικά βρίσκεσαι να επαναλαμβάνεις τις ίδιες 3-4 σειρές για να βεβαιωθείς ότι αυτό που μόλις επεξεργάστηκες στο κεφάλι σου είναι στ' αλήθεια αυτό που νομίζεις. Όντως, το Μπούκου αγγίζει το ένα τραγικό θέμα μετά το άλλο με την ίδια ελαφρότητα που πετάει τις εμπνευσμένες και αστείες παρομοιώσεις ή τις κωμικές περιγραφές και καταστάσεις της ιστορίας. Αυτή η αποδοχή καλών και κακών μαντάτων και συμβάντων στη ζωή των πρωταγωνιστών με την ίδια στωική, σχεδόν βουδιστική ηρεμία, η οποία όμως ποτέ δεν ξεπερνάει τα όρια της απάθειας, δίνει μια αίσθηση ωριμότητας και ισορροπίας στη γραφή και στα λεγάμενα. Ταυτόχρονα, και με την παρουσία της ίδιας δεκτικότητας στη ροή των πραγμάτων, μερικά σημεία είναι τόσο ειλικρινή και γεμάτα ατόφιο συναίσθημα και αίσθηση δικαίωσης, που μια ή και δύο αναγνώσεις δεν φτάνουν.
Η πλοκή ακολουθεί τη ζωή της ομώνυμης οικογένειας που ζει σε ένα χωριό κάπου στην Ελλάδα το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα. Αποτελείται από τον κλασικού ελληνάρα πατέρα που μια ζωή θέλει «παιδιά» (αγόρια), τη γυναίκα του που συνεχώς απογοητεύει τον άντρα της διαρκώς αποτυγχάνοντας να εκπληρώσει τον διακαή πόθο του, και τα επτά κορίτσια τους που το σοβαρότερο παράπτωμα της ζωής τους είναι που δεν γεννήθηκαν αρσενικά. Μετά από μια έξαρση ενδοοικογενειακής βίας, οι δρόμοι τους τους φέρνουν στην Αθήνα. Από εκεί βλέπουμε τα πράγματα από την οπτική γωνία 4 διαφορετικών μελών της οικογένειας (;) και την μεταμόρφωση τους.
Διαβάζοντας το βιβλίο διέκρινα δύο ξεχωριστά αλλά συναφή αφηγηματικά ρεύματα: τον μαγικό ρεαλισμό του Gabriel Garcia Marquez στο Εκατό Χρόνια Μοναξιά, και τον χιουμοριστικό, συμβολικό σουρεαλισμό που απαντάται σε ταινίες όπως το Underground του Emir Kusturica ή το Amelie (και άλλες ταινίες) του Jean-Pierre Jeunet. Οι χαρακτήρες του Μπούκου είναι όχι μόνο ολοζώντανες καρικατούρες (με την καλή έννοια) των οποίων η αλληλεπίδραση δίνει μια ιστορία που φαντάζει τόσο αληθοφανής όσο και εξωπραγματική, είναι αρχέτυπα που συναντώνται (και) στην σύγχρονη νεοελληνική κοινωνία, ή τουλάχιστον στο πρόσφατο παρελθόν της.
Θα μπορούσα άνετα να φανταστώ το βιβλίο να γίνεται σενάριο για ταινία στα πρότυπα των προαναφερθέντων η οποία θα ξενέρωνε τους σοβαροφανείς, θα σόκαρε τους ευερέθιστους και θα προκαλούσε πολύ κλάμα και γέλιο μπουρδουκλωμένα αλλά και πολλές συζητήσεις. Θα ήταν «ψαγμενιά» η οποία όμως θα μπορούσε να μιλήσει με την ειλικρίνεια της σε ευρύ κοινό και θα το άφηνε να σκεφτεί τι είναι ο άνθρωπος και η διαφορετικόττηα, τι είναι η οικογένεια και πόσο ρόλο παίζει άθελα μας στον προσδιορισμό της διαφορετικότητας του καθενός μας. Αλλά και πως
«η ζωή είναι μικρή, ρεεεε. Συνέλθετε. Στην τελική, τα ίδια σκουλήκια θα μας φάνε. Μικρά, άσπρα και πεινασμένα, θα τσιμπολογούν από πτώμα σε πτώμα και θα ρεύονται φλέβες και σαπισμένο κρέας».
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Mamaya: χωρίς την ευγενική τους χορηγία του βιβλίου, η παραπάνω ειλικρινής κριτική μάλλον δεν θα υπήρχε αυτή τη στιγμή. ...more
Found this book used for 10lv at Elephant bookstore in Sofia. This was my first real exposure to fiction by Margaret Atwood, and it was enough to makeFound this book used for 10lv at Elephant bookstore in Sofia. This was my first real exposure to fiction by Margaret Atwood, and it was enough to make me think that reading longer works by her will be something I'm going to enjoy deeply.
While looking for the real title of the book on Google, I stumbled upon this review which just so happens to portray my feelings for it pretty much exactly. Allow me then to do the unthinkable and use that review's words instead of mine. Thank you Kelly EasyVegan.
"The stories cover a little bit of everything: fantasy, mystery, science fiction, speculative fiction, feminism, rape culture, gender wars, dating, death - you name it.
Many of the pieces are hit and miss; my favorites are the scifi stories that hinge on an environmental or animal-friendly theme:
- “Cold-Blooded” - An alien race of matriarchal moth people visit planet earth - or as they call it, “The Planet of the Moths,” a nickname owing to the fact that their moth cousins outnumber us by billions - and find humans sorely lacking in both culture and intelligence;
- “My Life As a Bat” – A series of reflections on the narrator’s past life as a bat, including a disturbing (and, as it just so happens, true) anecdote about WWII-era experiments in which bats were made into unwitting suicide bombers;
- “Hardball” - A piece of dystopian speculative fiction in which humans, having decimated their environment, have retreated to live under a giant dome. Since space is limited, the population must be kept in check: for every birth, one person is chosen to die via a lottery. Care to guess what becomes of the remains?
Also enjoyable are those stories which reimagine classic literature: “Gertrude Talks Back” gives voice to Hamlet’s long-suffering mother, and “Unpopular Gals” and “Let Us Now Praise Stupid Women” celebrates those villains and “airheads” without which fairy tales would not exist.
While at times difficult to read, “Liking Men” is another standout; this is the piece that deals with sexual assault, vis à vis a woman’s journey back to coping with – and even loving – men (or rather, one man in particular) again after her rape.
This book is quite remarkable. For more than half of it it gives off very few clues on what it's all about, what these weird kiRead this on my phone.
This book is quite remarkable. For more than half of it it gives off very few clues on what it's all about, what these weird kids were doing cordoned off in a special school somewhere in a remote corner of an apparently alt-universe England. You go through their lives through Kathy's -the protagonist's- memories, which are incomplete, the possibility always hanging that her memory's playing tricks on her. She says so herself. And if we don't grow fond of the characters per se, it's because there's something terrible about them being left unsaid, politely ignored, something that makes people surrounding them, their "guardians" in that odd sub-space Hogwarts, cry when these children inadvertently show emotion and, say, sing and dance to Judy Bridgewater's Never Let Me Go - a song that doesn't strictly exist in our timeline, mind you.
The whole style of the book was reminiscent of Murakami. Is it a Japanese thing or is my mind playing tricks on me pigeonholing Ishiguro precisely on the basis that both authors are Japanese? But wait a second: more-or-less short and simple sentences, matter-of-fact, every-day situations, relationship- and memory-focused narrative... maybe it's not just me.
Anyway. Once the secret of the book is revealed, just as matter-of-factly as anything else the characters might be talking about, the genius of Never Let Me Go is truly made clear; I can't recall ever reading a story with less hand-holding on its central premise, such slow exposition and thus such complete suspension of disbelief. So I'm left here thinking that Its story is precisely what would happen if what's true in the book was true in real life. And as a wanna-be writer of a similar kind of fiction, I can think of no praise more sincere....more
Went into this book completely blind apart from the name of the writer which sounded sort of familiar.
I quite enjoyed the book's first part, set in meWent into this book completely blind apart from the name of the writer which sounded sort of familiar.
I quite enjoyed the book's first part, set in medieval Central Asia. I don't think I would have been able to follow the court intrigue the visionary poet Omar Khayyam found himself in as well as I did if I hadn't played Crusader Kings II as an emir or sheikh a couple of times. You might take that as a suggestion to play Crusader Kings II before reading Samarkand, if you wish. Actually, no: you should definitely take it as a suggestion to play Crusader Kings II, even if you don't end up reading Samarkand!
Apart from the plot involving the various characters, I thought the progression within the specific timeframe worked really well, and I found the story of the Assassin fort and its spiritual liberation through Khayyam's ambiguous poetry deeply satisfying. It's historical fiction done well, with just enough details to help create vivid mental images and just the right amount of vagueness and mystery thrown in to make for a pleasant, flowing read.
That said, I still haven't checked whether there's any semblance of truth in Samarkand's portrayal of the story of the book's central piece, Khayyam's magnum opus, the Rubaiyyat, nor have I really checked whether the poet Khayyam actually existed or not, or to what extent the story Samarkand tells is a story purely invented by Malouf. I suppose there must be some truth in it, as the millennium-old poems themselves, wherever they appear in the book, were quite a pleasure to read, and believe me, you would never catch me saying that I'm big on traditional poetry. In any case, after this experience, I have zero interest in finding out the "true" story of Khayyam and his timeless tome, whatever it might be; some illusions are best left unbroken.
Sadly, the second part of the book which is set in 19th and 20th century Iran and tells the story of how the original manuscript ended up sinking with the most famous shipwreck of all time, the Titanic, I frankly did not care for at all, and that's the biggest part of the reason why I'm not giving Samarkand at least an extra star.
Close-off trivia: famous musician Ibrahim Maalouf (whose music reminds me of Thanasis Papakonstantinou's jazzier pieces) is the writer's nephew....more
Πολύ όμορφο graphic novel που αγγίζει σοβαρά έως και υπαρξιακά θέματα όπως τον θάνατο, την υστεροφημία, τη φιλία, την οικογένεια και τις οικογενειακέςΠολύ όμορφο graphic novel που αγγίζει σοβαρά έως και υπαρξιακά θέματα όπως τον θάνατο, την υστεροφημία, τη φιλία, την οικογένεια και τις οικογενειακές παραδόσεις. Βρήκα έξυπνη την κεντρική αφηγηματική τεχνική που συνέδεε την ιδιότητα του πρωταγωνιστή με το τέλος κάθε κεφαλαίου. Και η εικονογράφηση εξαιρετική - ταξιδιάρικη, λεπτομερής, εκφραστική.
Δεν του δίνω 5 αστεράκια, γιατί... δεν ξέρω γιατί ακριβώς. Είναι μια αίσθηση ότι δεν είναι για 5 αστεράκια. Ίσως ξέρω ότι δεν θα θυμάμαι κάτι συγκεκριμένο από αυτό το έργο σε κάποια χρόνια, παρ' ό,τι το απόλαυσα ενώ το διάβαζα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αξίζει να το διαβάσετε. Όχι. Διαβάστε το....more
Το Φαράγγι είναι ένα βιβλίο το οποίο πραγματεύεται τις οικογενειακές σχέσεις και τα ανείπωτα μυστικά 7 αδερφιών ηλικίας από 50κάτι μέχρι 70φεύγα τα οπΤο Φαράγγι είναι ένα βιβλίο το οποίο πραγματεύεται τις οικογενειακές σχέσεις και τα ανείπωτα μυστικά 7 αδερφιών ηλικίας από 50κάτι μέχρι 70φεύγα τα οποία είχαν υποσχεθεί ότι κάποια στιγμή όλοι μαζί θα βρίσκονταν για να περπατήσουν ένα φαράγγι στην γεννέτειρα τους Κρήτη σαν ένα τελετουργικό σμιξίματος.
Για το κάθε αδέρφι αυτή η συνάντηση σημαίνει διαφορετικά πράγματα. Ο καθένας και η καθεμιά φέρνει άλλα κρυφά με τα οποία η ζωή τους έχει σημαδέψει και ποτέ δεν μοιράστηκαν. Κάποιοι θα βρουν την ευκαιρία να ξαλαφρώσουν από όσα ποτέ τους δεν είπαν στην οικογένεια τους, άλλοι...
Ας μην το τραβάω. Δεν μπορώ να πω ότι απόλασα αυτό το βιβλίο. Το βαρέθηκα πριν τη μέση. Ένιωθα σε κάθε σελίδα ότι πολύ απλά δεν είχε γραφτεί για τα δικά μου μάτια και τα δικά μου βιώματα. Ήταν μια εξιστόρηση του πώς «η γενιά του Πολυτεχνείου», ή «της Μεταπολίτευσης», όπως την αποκαλεί η «νεολαία», έχει καταλήξει σήμερα· τα βάσανα των ζωών αυτής της συγκεκριμένης ομάδα ανθρώπων που πλέον βλέπουν τις ζωές τους στα χρόνια της κρίσης να κατρακυλάνε στη μιζέρια κι εκείνες των παιδιών τους να μην έχουν καν από κάπου να κατρακυλήσουν.
Ως μοναχοπάιδι, με πολύ μικρο σόι, μια λιγότερο μοιρολατρική ή θλιψεοφετιχιστική οπτική γωνία από αυτή της συγγραφέος -γιατί κι αυτή για τη γενιά της έγραψε- και όντας το λιγότερο καμιά 5άρα χρόνια μικρότερος από τα παιδιά των πρωταγωνιστών του βιβλίου, τα βιωματικά στοιχεία που θα αναγνώριζαν οι 60άρηδες για τους οποίους είναι αυτό το βιβλίο πολύ απλά δεν με άγγιξαν. Δηλαδή, ήταν ενδιαφέρον, αλλά μόνο για την ιστορία, για να μπορώ να ρίξω μια ματιά στις ζωές αυτών των Ελλήνων οι οποίοι με πολλούς τρόπους, ψυχολογικά και πρακτικά, κουβαλάνε το πρόσφατο παρελθόν και αντιπροσωπεύουν το παρόν της γηραιάζουσας χώρας μας.
Αλλά και σε αυτό, στο ιστορικο-κοινωνικολογικό του κομμάτι -το ίδιο που μου κεντρίζει το ενδιαφέρον όταν χαζεύω παλιές ελληνικές ταινίες για τους γνώριμους αγνώριστους δρόμους, τα κουρέματα, τους ιδιωματισμούς, και απλά αδιαφορόντας για την πλοκή- ούτε υπό αυτό το πρισμά με άγγιξε η γραφή της κας. Καρυστιάνη. Ούτε τα επτά αδέρφια δεν μπορούσα να τα ξεχωρίσω, πόσο μάλλον παιδιά, ξαδέρφια και λοιπή οικογένεια, ούτε το γλαφυρό, προφορικό της στυλ μου έκανε κλικ. Ένιωθα σαν όλοι να μιλάνε με την φωνή της συγγραφέως, ίσως επειδή στο βιβλίο δεν υπήρχαν εισαγωγικά για τους διαλόγους α λα Σαραμάγκου, αλλά σίγουρα επειδή όλοι οι χαρακτήρες μου έδιναν την αίσθηση ότι ήταν πολλαπλές προσωπικότητες του ίδιου ατόμου.
Η ειρωνία είναι ότι αυτό το βιβλίο ήταν δώρο από τον πατέρα μου. Όταν τον ρώτησα γιατί μου το πήρε, η απάντηση του ήταν ότι του το πρότειναν. Όμως το ότι ο πατέρας μου δεν ξέρει τα γούστα μου στα βιβλία θα μπορούσε να είναι κι αυτό κομμάτι μιας αντίστοιχης εξιστόρησης κάποιας οικογένειας με προβλήματα επικοινωνίας σε κάποιο εναλλακτικό εξιλαστήριο Φαράγγι. Άλλωστε, με τον πατέρα μου ανέκαθεν πηγαίναμε πεζοπορίες μαζί....more
Loading...
