Przejdź do zawartości

William Odom

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
William Eldridge Odom
Ilustracja
generał porucznik generał porucznik
Data i miejsce urodzenia

23 czerwca 1932
Cookeville

Data i miejsce śmierci

30 maja 2008
Lincoln

Przebieg służby
Lata służby

1954–1988

Siły zbrojne

 US Army

Stanowiska

dyrektor NSA

Główne wojny i bitwy

wojna wietnamska

Późniejsza praca

dyrektor studiów nad bezpieczeństwem narodowym w Hudson Institute w Indianapolis

Odznaczenia
Expert Infantry Badge Army Airborne Master Parachutist Badge
Defence Superior Service Medal (USA) Medal Sił Lądowych za Wybitną Służbę (Stany Zjednoczone) Legionista Legii Zasługi (USA) Medal za Chwalebną Służbę (Stany Zjednoczone) Medal Pochwalny Połączonych Sił (Stany Zjednoczone)
Medal Pochwalny Sił Lądowych - dwukrotnie (Stany Zjednoczone)
Medal Armii Okupacyjnej (USA) Medal Bezpieczeństwa Narodowego (Stany Zjednoczone) Medal Służby Obrony Narodowej Medal Służby w Wietnamie Army Service Ribbon Army Overseas Service Ribbon (dwukrotnie) Vietnam Staff Service Medal (Wietnam Płd.) Medal „Za kampanię w Wietnamie” (Wietnam Płd.)

William Eldridge Odom (ur. 23 czerwca 1932 w Cookeville, zm. 30 maja 2008 w Lincoln)[1]generał porucznik United States Army, oficer wywiadu wojskowego Stanów Zjednoczonych, dyplomata, m.in. dyrektor Narodowej Agencji Bezpieczeństwa od 1985 do 1988[2], zwolennik twardej polityki wobec Związku Radzieckiego, zwany „superjastrzębiem”.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W 1954 ukończył Akademię Wojskową Stanów Zjednoczonych w West Point[1] i w stopniu podporucznika rozpoczął służbę w US Army. W latach 1954–1960 stacjonował w Stanach Zjednoczonych i Niemczech Zachodnich. W 1962 uzyskał magisterium w dziedzinie nauk politycznych na Uniwersytecie Columbia, na którym w 1970 zdobył także stopień doktora[1].

W latach 1964–1966 był oficerem łącznikowym, utrzymującym kontakt z siłami radzieckimi w Poczdamie w Niemczech. Następnie od 1970 do 1971 – już w randze podpułkownika – przebywał w Wietnamie, będąc członkiem sztabu ds. planowania, polityki i programów, w którym zajmował się m.in. „wietnamizacją” toczącej się wojny. Po powrocie do Stanów Zjednoczonych gościnnie wykładał na Uniwersytecie Columbia, a w 1972 został mianowany zastępcą attaché wojskowego przy ambasadzie amerykańskiej w Moskwie. Funkcję tę pełnił do 1974.

Po powrocie z ZSRR był wykładowcą w Akademii Wojskowej w West Point. W 1977 został asystentem wojskowym Zbigniewa Brzezińskiego, doradcy ds. bezpieczeństwa narodowego. Był zwolennikiem zdecydowanej reakcji Stanów Zjednoczonych na radziecką interwencję w Afganistanie oraz w czasie kryzysu irańskiego, spowodowanego przetrzymywaniem zakładników w ambasadzie amerykańskiej w Teheranie.

Na początku 1981 opuścił Radę Bezpieczeństwa Narodowego (NSC) i w listopadzie tego samego roku został mianowany zastępcą szefa sztabu sił lądowych ds. wywiadu. W 1984 otrzymał awans na stopień generała porucznika. Następnie, w maju 1985 zastąpił Lincolna Faurera, generała sił powietrznych, na stanowisku dyrektora Agencji Bezpieczeństwa Narodowego[2]. Rok później, zaniepokojony rozgłosem procesu sądowego Ronalda Peltona, byłego specjalisty ds. łączności NSA, a zarazem szpiega radzieckiego, wezwał do wprowadzenia cenzury prasowej w obawie przed ujawnieniem podczas rozprawy metod i technik gromadzenia danych wywiadowczych. Domagał się także wystosowania do mediów apelu o powstrzymanie się od komentowania procesu, wspartego groźbą wszczęcia postępowania sądowego wobec tych, którzy nie zastosują się do wezwania. W rezultacie apel został wystosowany, choć w łagodniejszej i pozbawionej pogróżek formie. Odom krytykował także urzędników administracji Ronalda Reagana za przekazywanie prasie tajnych informacji najwyższej wagi. W jego opinii byli oni znacznie groźniejszym źródłem przecieków niż Kongres. Na konferencji z dziennikarzami wojskowymi 2 września 1987 stwierdził: „W ciągu ostatnich trzech, czterech lat przecieki wyrządziły znacznie więcej szkód wywiadowi łączności niż kiedykolwiek wcześniej. Straty są wręcz niepowetowane.”

Stanowisko dyrektora Agencji Bezpieczeństwa Narodowego sprawował do 1 sierpnia 1988; zastąpił go William Studeman. Wkrótce po opuszczeniu NSA przeszedł w stan spoczynku. Następnie pracował w think tanku Hudson Institute oraz wykładał na uniwersytetach Yale i Georgetown. Był także członkiem komitetu doradców Fundacji Pamięci Ofiar Komunizmu (The Victims of Communism Memorial Foundation).

Zmarł na zawał serca 30 maja 2008[2]. Został pochowany na Cmentarzu Narodowym w Arlington[1].

Rodzina

[edytuj | edytuj kod]

Od 1962 był żonaty z Anne Weld Curtis. Miał z nią syna – Marka.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Publikacje książkowe

[edytuj | edytuj kod]
  • The Soviet Volunteers: Modernization and Bureaucracy in a Public Mass Organization (1974)
  • Trial After Triumph: East Asia After The Cold War (1992)
  • On Internal War: American And Soviet Approaches To Third World Clients And Insurgents (1992)
  • Americas Military Revolution: Strategy and Structure after the Cold War (1993)
  • The Collapse of the Soviet Military (1998)
  • Fixing Intelligence: For a More Secure America (2003)
  • America's Inadvertent Empire (2004) – wspólnie z Robertem Dujarricem

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d NNNB – William Odom (ang.) [dostęp 2016-03-30]
  2. a b c Nieman Watchdog – William Odom (ang.) [dostęp 2016-03-30]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]