Przejdź do zawartości

Powstanie Pugaczowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Powstanie Pugaczowa
Ilustracja
Jemieljan Pugaczow, wieziony w klatce na miejsce egzekucji
Czas

1773–1775

Miejsce

Ural, Powołże

Terytorium

Imperium Rosyjskie

Wynik

Zwycięstwo sił feudalnych

Strony konfliktu
Kozacy
powstańcy chłopscy
biedota miejska
Armia carska
Dowódcy
Jemielian Pugaczow caryca Katarzyna
Siły
maks. 120 000 (styczeń 1774)[1] nieznane
Straty
nieznane nieznane
brak współrzędnych

Powstanie Pugaczowapowstanie chłopskie w Rosji w latach 1773–1775 dowodzone przez Jemieliana Pugaczowa.

W związku z informacjami o rozruchach władze carskie wysłały w 1772 roku celem oceny sytuacji rosyjskiego oficera. Powiadomił on przełożonych, że sytuacja w regionie jest stabilna, ponieważ Kozacy mają pod dostatkiem wszelkich dóbr oraz są zadowoleni z przywileju wolnego handlu alkoholem oraz solą. Przyczynę zamieszek upatrywał w nadużyciach miejscowych dowódców, które łatwo można wyeliminować[2]. Kozak Jemielian Pugaczow, podając się za cudownie ocalonego cara Piotra III uratowanego przed zabójcami, wszczął w 1773 antyfeudalne powstanie, do którego dołączyli: kozacy ze stepów nad rzeką Jaik, biedota miejska i chłopi obciążeni nadmiernymi podatkami, a także Baszkirzy. Chłopi walczyli głównie o zniesienie pańszczyzny, co mieli obiecane przez Pugaczowa. Największe walki toczyły się o strategicznie ważną twierdzę – Orenburg, której buntownicy nie byli w stanie zająć z powodu braku odpowiedniego ekwipunku. Wiosną 1774 roku na miejsce przybyły oddziały przysłane przez imperatorową, pokonując oblegającą miasto armię[3][4]. Kolejne potyczki zakończyły się porażkami powstańców, którzy zostali zmuszeni wycofać się na Ural. Z Uralu ruszyli na Powołże, zdobywając Kazań i Saratów. Powstanie ogarnęło całą południowo-zachodnią część cesarstwa[5].

Wraz z zakończeniem wojny z Turcją Katarzyna II mogła skierować większe siły przeciwko powstańcom. Doszło do bitwy pod Carycynem, którą powstańcy przegrali. Wpływy Jemieliana Pugaczowa zmniejszały się, aż w końcu został zdradzony i w sierpniu 1774 oddany w ręce marszałka Aleksandra Suworowa. Po przewiezieniu do Moskwy w klatce z żelaza został skazany na śmierć i stracony w 1775[6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. 2/18 - Артиллерия в крестьянской войне под руководством Е. И. Пугачева [online], wars175x.narod.ru [dostęp 2019-05-23] (ros.).
  2. Казахско-русские отношения в XVIII-XIX веках. (1771-1867 гг.) (Сборник документов и материалов). Cz. 1-4. Ałma-Ata: Наука, 1964, s. 3-14.
  3. Казахско-русские отношения в XVIII-XIX веках. (1771-1867 гг.) (Сборник документов и материалов). Cz. 32. Ałma-Ata: Наука, 1964, s. 74.
  4. Казахско-русские отношения в XVIII-XIX веках. (1771-1867 гг.) (Сборник документов и материалов). Cz. 27. Ałma-Ata: Наука, 1964, s. 54-62.
  5. Piotr Greiner, Ewa Gronkowska, Ryszard Kaczmarek, Kazimierz Miroszewski, Marek Paździora Słownik historii Polski i świata, Katowice 2005, s.848.
  6. George Kohn Encyklopedia wojen, Warszawa 1998, s.410.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]