Pierre Billotte

Pierre Billotte

Generał Pierre Billotte w Izraelu, marzec 1957
generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	8 marca 1906 Paryż, Francja
Data i miejsce śmierci	29 czerwca 1992 Boulogne-Billancourt, Francja
Przebieg służby
Lata służby	1926–1950
Siły zbrojne	Francuskie Siły Zbrojne Siły Wolnych Francuzów Francuska Armia Wyzwolenia
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa: kampania francuska operacja Overlord powstanie paryskie
Odznaczenia

Pierre Billotte (ur. 8 marca 1906 w Paryżu, zm. 29 czerwca 1992 w Boulogne-Billancourt) – francuski wojskowy, generał dywizji, uczestnik drugiej wojny światowej.

Pierre Billotte był synem generała Gastona Billotte'a, od najmłodszych lat wychowywany w duchu miłości do ojczyzny i patriotyzmu. Za radą ojca młody Pierre udał się do Syrii i Polski, aby poszerzyć swoje horyzonty. Po powrocie do Francji podjął naukę w katolickiej szkole Collège Stanislas w Paryżu, gdzie studiował prawo i nauki przyrodnicze. Po ukończeniu studiów wstąpił do Akademii Wojskowej Saint-Cyr, którą ukończył z wyróżnieniem w 1926 roku i rozpoczął służbę w stopniu podporucznika. W tym samym roku objął dowództwo plutonu stacjonującego w zdemilitaryzowanej strefie w Nadrenii okupowanej przez wojska Ententy. W 1927 roku został przeniesiony do Indochin^[1]. Na początku 1933 roku Pierre zdał sobie sprawę, że przyszłością wojska są jednostki pancerne i poprosił o przeniesienie do tego rodzaju broni. Zgody nie uzyskał, lecz dostał się na studia do Wyższej Szkoły Wojennej (École supérieure de guerre) które ukończył w 1936. Po ukończeniu szkoły dostał przydział do Sztabu Głównego, w tym czasie dowództwo przychylnie rozpatrzyło jego prośbę i Pierre trafił do szkoły wojsk pancernych w Wersalu. Po ukończeniu szkolenia został przydzielony do 41 Batalionu Czołgów^[1].

W 1940 roku Pierre Billotte w stopniu kapitana dowodził pierwszym plutonem 41 Batalionu Czołgów^[1]. 16 maja w bitwie pod Stonne Pierre swoim czołgiem Char B1-bis (nazwa własna Eure) zniszczył 13 czołgów niemieckich (dwa typu PzKpfw IV oraz jedenaście PzKpfw III), a także dwie armaty przeciwpancerne PaK 36, sam zaś, pomimo otrzymania 140 trafień, wycofał się z walki niezniszczony^[2][3]. Za ten wyczyn został odznaczony Legią Honorową oraz Krzyżem Wojennym. 12 czerwca w zaciętej walce niedaleko Mourmelon Billotte został ranny i dostał się do niewoli. Trafił do offlagu II D na Pomorzu. W lutym 1941 roku uciekł do ZSRR, gdzie został internowany (przetrzymywany między innymi w Kozielsku i na Łubiance). Zwolniony po ataku Niemiec na ZSRR dołączył do Wolnych Francuzów w Moskwie. Wraz z innymi Francuzami przedostał się do Londynu. Po przybyciu do Anglii został szefem sztabu generała de Gaulle'a. Na jego rozkaz został przydzielony do 2 Dywizji Pancernej^[4]. Jako dowódca pułku wylądował w Normandii w stopniu pułkownika. 25 sierpnia 1944 roku wysłał ultimatum generałowi von Choltitzowi, dowódcy niemieckiego garnizonu w Paryżu^[5]. We wrześniu 1944 awansowany do stopnia generała brygady. Skonfliktowany z generałem Leclerkiem opuścił 2 Dywizję Pancerną i utworzył z członków ruchu oporu 10 Dywizję Piechoty, którą dowodził.

W marcu 1946 roku awansowany do rangi generała dywizji^[6]. Mianowany przedstawicielem Francji Wojskowego Komitetu Sztabowego Rady Bezpieczeństwa ONZ, lecz ustąpił ze stanowiska a 4 lata później wystąpił z wojska. Po zakończeniu kariery wojskowej, Billotte rozpoczął działalność polityczną i związał się z gaullizmem. Sprawował mandat posła do Zgromadzenia Narodowego z departamentu Côte-d’Or w latach 1951–1956 oraz w latach 1962–1978. 6 października 1955 roku objął stanowisko ministra obrony narodowej, które piastował do 1 lutego 1956. Był również merem Créteil w latach 1965–1977^[7].

Zmarł 29 czerwca 1992 roku w wieku 86 lat w szpitalu Ambroise-Paré w Boulogne-Billancourt^[1].

• Wielki Oficer Orderu Legii Honorowej
• Order Wyzwolenia
• Krzyż Wojenny 1939–1945
• Medal Uciekinierów z Niewoli (Médaille des Évadés)
• Medal Lotniczy
• Medal Pamiątkowy Ochotników Wolnej Francji
• Medal Rannych na Wojnie (Médaille des blessés de guerre)
• Order Smoka Annamu
• Legia Zasługi
• Krzyż Wojenny (Belgia)
• Order Alawitów (Maroko)
• Order Sławy (Tunezja)

• Les Gaullistes, Pierre-Viansson-Ponté, éd. du Seuil, 1963 (s.66-69)
• « La mort de Pierre Billotte: Au Service du gaullisme », André Passeron, Le Monde, 3 lipca 1992
• Dictionnaire des parlementaires français, Tome 2, La Documentation française 1992(s.386-388).

• Émission d'Apostrophes, Antenne, 31/03/1978
• Histoire et patrimoine, Assemblée Nationale Française
• Biographie de Pierre Billotte. ordredelaliberation.fr. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-04-06)].