Przejdź do zawartości

Phil Niekro

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Phil Niekro
Philip Henry Niekro
Ilustracja
Phil Niekro (1982)
miotacz
Pełne imię i nazwisko

Philip Henry Niekro

Pseudonim

Knucksie

Data i miejsce urodzenia

1 kwietnia 1939
Blaine

Data i miejsce śmierci

26 grudnia 2020
Flowery Branch

Obywatelstwo

amerykańskie

Odbijał

prawą

Rzucał

prawą

Debiut

15 kwietnia 1964
w Milwaukee Braves

Ostatni występ

27 września 1987
w Atlanta Braves

Statystyki
Win–loss record

318–274

ERA

3,35

Strikeouty

3342

Kariera klubowa
Lata Kluby
1964–1983 Milwaukee/Atlanta Braves
1984–1985 New York Yankees
1986–1987 Cleveland Indians
1987 Toronto Blue Jays
1987 Atlanta Braves
Baseball Hall of Fame
Rok wprowadzenia

1997

Głosów

80,3%
(5. głosowanie)

Metoda elekcji

BBWAA

Philip Henry Niekro (ur. 1 kwietnia 1939 w Blaine, zm. 26 grudnia 2020 we Flowery Branch[1]) – amerykański baseballista, który występował na pozycji miotacza przez 24 sezony w Major League Baseball.

Kariera zawodnicza

[edytuj | edytuj kod]

Po ukończeniu szkoły średniej, w lipcu 1958 roku podpisał kontrakt jako wolny agent z Atlanta Braves i początkowo grał w klubach farmerskich tego zespołu, najwyżej na poziomie Triple-A w Louisville Colonels i Denver Bears[2][3]. W MLB zadebiutował 15 kwietnia 1964 w meczu przeciwko San Francisco Giants jako reliever[2]. W sezonie 1969 po raz pierwszy zagrał w Meczu Gwiazd i ustanowił rekord kariery, notując 23 zwycięstwa. Ponadto w głosowaniu do nagrody Cy Young Award zajął 2. miejsce za Tomem Seaverem z New York Mets[2].

5 sierpnia 1973 w meczu przeciwko San Diego Padres zanotował pierwszego dla klubu no-hittera, po przeniesieniu jego siedziby z Milwaukee do Atlanty[4]. W 1978 otrzymał pierwszą w karierze Złotą Rękawicę[2]. 1 października 1982 przed ostatnim meczem sezonu zasadniczego Braves potrzebowali wygranej by zapewnić sobie mistrzostwo NL West Division. W wyjazdowym spotkaniu z Padres na Jack Murphy Stadium, Niekro zaliczył complete game shutout, a także zdobył dwupunktowego home runa w pierwszej połowie ósmej zmiany wyprowadzając Braves na prowadzenie 3–0[5].

Po dwudziestu sezonach spędzonych w Braves, w styczniu 1984 Niekro podpisał kontrakt z New York Yankees, w którym występował przez dwa sezony[2]. 6 października 1985 w meczu z Toronto Blue Jays zanotował 300. zwycięstwo w MLB jako 18. miotacz w historii ligi. W tym samym spotkaniu zaliczył shutout w wieku 46 lat i został wówczas najstarszym zawodnikiem, który tego dokonał[6]. Grał jeszcze w Cleveland Indians, Toronto Blue Jays i ponownie w Atlanta Braves, gdzie zakończył zawodniczą karierę[2].

Uhonorowanie

[edytuj | edytuj kod]

W 1984 numer 35, z którym występował został zastrzeżony przez klub Atlanta Braves[7]. W 1997 został uhonorowany członkostwem w Baseball Hall of Fame[8].

Nagrody i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]
Nagroda/wyróżnienie Lata Źródło
All-Star 1969, 1975, 1978, 1982, 1983 [2]
Gold Glove Award 1978, 1979, 1980, 1982, 1983 [2]
Roberto Clemente Award 1980 [9]
Lou Gehrig Memorial Award 1979 [10]
# 35 zastrzeżony przez Braves 1984 [7]
Baseball Hall of Fame od 1997 [8]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Hall of Fame knuckleballer Niekro dead at 81. mlb.com. [dostęp 2020-12-27]. (ang.).
  2. a b c d e f g h Phil Niekro Statistics and History. baseball-reference.com. [dostęp 2016-05-07]. (ang.).
  3. Phil Niekro Minor Leagues Statistics & History. baseball-reference.com. [dostęp 2016-05-07]. (ang.).
  4. Knucksie’s no-no, first for Atlanta, 42 years ago today. nonohitters.com. [dostęp 2016-05-07]. (ang.).
  5. 30th anniversary: Phil Niekro’s great clutch game. hardballtimes.com. [dostęp 2016-05-07]. (ang.).
  6. 10,000 days since Phil Niekro’s 300th win. hardballtimes.com. [dostęp 2016-05-07]. (ang.).
  7. a b Braves: Phil Niekro, No. 35. mlb.com. [dostęp 2016-05-07]. (ang.).
  8. a b Niekro, Phil. baseballhall.org. [dostęp 2016-05-07]. (ang.).
  9. Roberto Clemente Award. baseball-almanac.com. [dostęp 2016-05-07]. (ang.).
  10. Lou Gehrig Memorial Award. baseball-almanac.com. [dostęp 2016-05-07]. (ang.).