Franciszek Dobosz
plutonowy | |
Data i miejsce urodzenia |
17 sierpnia 1897 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
4 czerwca 1967 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Główne wojny i bitwy | |
Późniejsza praca | |
Odznaczenia | |
Franciszek Dobosz (ur. 17 sierpnia 1897 w Aleksandrowicach, zm. 4 czerwca 1967 w Pogwizodowe) – żołnierz armii austriackiej, podoficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w rodzinie Franciszka i Anny Marii z Kominków. Absolwent szkoły powszechnej. W młodości pracował w rolnictwie.
W 1915 wcielony do armii austriackiej i w jej szeregach walczył na frontach I wojny światowej jako celowniczy karabinu maszynowego[1].
W 1918 wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego i otrzymał przydział do szwadronu ciężkich karabinów maszynowych 8 pułku ułanów. W lutym 1919, w stopniu plutonowego, mianowany został dowódcą plutonu karabinów maszynowych. Na froncie wojny polsko-bolszewickiej w bitwie pod Trockiem uniemożliwił nplowi oskrzydlenie prawego skrzydła pułku, w bitwie pod Stanisławczykiem, mimo ciężkich strat w szeregach plutonu, bronił mostu, umożliwiając własnym oddziałom wycofanie się na dogodniejsze pozycje. Walczył też o Korosteń odpierając atak przeważających sił przeciwnika[1]. Za bohaterstwo w walce odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[2].
Po zakończeniu działań wojennych został zdemobilizowany. W 1921 wstąpił do Żandarmerii Krajowej w Cieszynie. W Policji Województwa Śląskiego służył w stopniu posterunkowego. We wrześniu 1939 w grupie policjantów maszerował z okolic Cieszyna w głąb kraju. Dostał się do niewoli sowieckiej. Korzystając z zamieszania, uciekł. W okresie okupacji wysłany na przymusowe roboty do Niemiec[1].
W maju 1945 został komendantem milicji w Simoradzu, a następnie pracował w urzędzie gminnym w Dębowcu. Zwolniony, do 1960 pracował dorywczo jako robotnik[1]. Zmarł w Pogwizdowie i tam został pochowany[1].
Żonaty z Joanną Anną z Rojków, dzieci: Lidia, Jan, Stanisław, Józef, Alojzy, Franciszek[1].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f Polak (red.) 1993 ↓, s. 44.
- ↑ Śmigielski 1929 ↓, s. 34.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Tadeusz Śmigielski: Zarys historii wojennej 8-go Pułku Ułanów ks. Józefa Poniatowskiego. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Podoficerowie II Rzeczypospolitej
- Uczestnicy I wojny światowej (Austro-Węgry)
- Posterunkowi Policji Województwa Śląskiego
- Funkcjonariusze Milicji Obywatelskiej
- Ludzie urodzeni w Bielsku-Białej
- Urodzeni w 1897
- Zmarli w 1967
- Żołnierze 8 Pułku Ułanów Księcia Józefa Poniatowskiego