Przejdź do zawartości

148 Dywizja Piechoty (III Rzesza)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
148 Dywizja Zapasowa,
148 Dywizja Rezerwowa,
148 Dywizja Piechoty
Division Nr. 148,
148. Reserve-Division,
148. Infanterie-Division
ilustracja
Historia
Państwo

 III Rzesza

Sformowanie

1 grudnia 1939

Rozformowanie

28 kwietnia 1945

Działania zbrojne
II wojna światowa
Organizacja
Dyslokacja

pierwotnie Gliwice
(niem. Gleiwitz)

Rodzaj sił zbrojnych

wojska lądowe

Formacja

Wehrmacht

Rodzaj wojsk

piechota

148 Dywizja Piechoty (niem. 148. Infanterie-Division) – niemiecka dywizja z czasów II wojny światowej.

Dywizję sformowano jako jednostkę zapasową do nadzorowania oddziałów szkolnych i zapasowych na Śląsku (Division Nr. 148)[1]. W 1941 r. dywizję przeniesiono do Metz we Francji i 1 października 1942 r. zreorganizowano w 148 Dywizję Rezerwową (148. Reserve-Division)[2]. W listopadzie 1942 r, dywizja wzięła udział w okupacji Vichy i została przeniesiona do Tuluzy. 18 września 1944 r. jednostkę przekształcono w jednostkę liniową (148 Dywizja Piechoty, 148. Infanterie-Division)[3].

Struktura organizacyjna

[edytuj | edytuj kod]
  • Struktura organizacyjna w październiku 1944 roku:

281., 285. i 286. pułk grenadierów, 1048. pułk artylerii, 1048. batalion pionierów, 148. batalion fizylierów, 1048. oddział przeciwpancerny, 1048. oddział łączności, 1048. kompania Fla, 1048. dywizyjne oddziały zaopatrzeniowe[4];

Dowódcy

[edytuj | edytuj kod]
  • Generalleutnant Konrad Stephanus od 1 grudnia 1939,
  • Generalleutnant Hermann Böttcher od 7 lutego 1940,
  • General der Infanterie Hubert Gercke od 10 stycznia 1942,
  • Generalleutnant Hermann Böttcher od 2 kwietnia 1942,
  • Generalleutnant Friedrich-Wilhelm von Rothkirch und Panthen od 1 kwietnia 1943,
  • Generalleutnant Otto Fretter-Pico od 25 września 1943,
  • Generalleutnant Otto Schönherr od 20 marca 1944[5].

Szlak bojowy

[edytuj | edytuj kod]

148 Dywizja Piechoty została podporządkowana Grupie Armii G już w sierpniu 1944 r. Do akcji weszła podczas alianckiej operacji desantowej w południowej Francji (Operacja Dragoon) w ramach 19 Armii. Następnie została przeniesiona do Masywu Esterel, gdzie blokowała Aliantom przejście przez Alpy francuskie do Włoch. Później jednostkę podporządkowano Grupie Armii C i skierowano w 1945 r. do walk na wybrzeżu tyrreńskim i dolinie Padu. Po załamaniu się całej Grupy Armii C dywizja kapitulowała 28 kwietnia 1945 r[5].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Samuel W. Mitcham jr.: Niemieckie siły zbrojne 1939-1945. Wojska lądowe. Ordre de Bataille. Warszawa: Belona S.A., 2009. ISBN 978-83-11-11596-5.