Jump to content

fando

E Victionario

Discretiva

fando dictio est in variis linguis:

Formae affines

[+/-]

Proprietates grammaticales

[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus­ Casu Verbum
fandō
activa gerundium­ dativo for (fārī)
fandō
activa gerundium­ ablativo for (fārī)
Forma Modus flexurae originis
fandō casus dativus singularis · genus masculinum gerundivi fandus
fandō casus ablativus singularis · genus masculinum gerundivi fandus
fandō casus dativus singularis · genus neutrum gerundivi fandus
fandō casus ablativus singularis · genus neutrum gerundivi fandus

Appellatio pronuntiatusque

[+/-]
API: /ˈfandoː/(classice)
Syllabificatio phonetica: fan·dō — morphologica: f-and-o

Loci

[+/-]
Apuleius
ca. 125-170
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 158 p.C.n.)

  • Mitto haec. Venio ad ceteros vorsus ut illi vocant amatorios, quos tamen tam dure et rustice legere, ut odium moverent. Sed quid ad magica maleficia, quod ego pueros Scriboni Laeti, amici mei, carmine laudavi? An ideo magus, quia poeta? Quis unquam fando audivit tam similem suspicionem, tam aptam coniecturam, tam proxumum argumentum? ‘Fecit vorsus Apuleius.’ Si malos, crimen est, nec id tamen philosophi, sed poetae; sin bonos, quid accusas? ‘At enim ludicros et amatorios fecit.’ Num ergo haec sunt crimina mea, et nomine erratis, qui me magiae detulistis? —Apologia sive Pro se de magia liber Apulei [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Apuleius - Apologia sive Pro se de magia liber. (Bibliotheca Augustana): Pagina 1. Sectio 9. Versus 3 — fando
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: fando.