وقلت بس شكلها فعلا ولية في شنطة مش مجاز ولا استعارة ولا شغل البلاغة دا، لا دا طلع الموضوع بجد.
فكرة التحدث مع الغرباء حاليا بقت مرعبة في ظل العنف المنتشر والأمراض النفسية المنتشرة بين أفراد أي مجتمع في العالم، نصيب كلاريس البنت المنفتحة الجريئة أنها تبدأ بالكلام مع تيو ولأجل الحظ النحس يطلع تيو مريض ومحور مرضه بقت كلاريس، أصبح مهووس بها ومصمم يثبت لها أنه الوحيد اللي يستحقها بكل الطرق مهما بلغت من عنف ووحشية، عشان كده قرر يحطها في شنطة ويوريها معنى الحب الحقيقي. خطأين كلاريس عملتهم كلفوها الكثير أول خطأ محاولة التعرف على غريب وتاني خطأ أنها عرفت والدتها أنه حبيبها لمجرد التخلص من أسئلتها.
الرواية فيها حاجة غريبة طول فترة القراءة وفي حالة من النكران والغضب تملكتني مع وجود أفورة في بعض الأحداث بس برضه كملت عشان أعرف النهاية اللي كانت صادمة ومحتاجة نهاية لها.
مش هقول أن مونتيز يغوص في أعماق النفس البشرية والكلام دا لا دا مؤلف به مس من الجنون هو بيجيب لك بالوعة بشرية حرفيا مرض نفسي بيور، أصبح وجود اسمه على الرواية كفيل بأني أقول يافتاح يا عليم يا ترى جايب لنا ايه المرة دي يا مونتيز! هل دا معناه أني هبطل اقرأ له؟ ابسلوتلي هفضل أقرأ عادي جدا وأشوف أبطاله السيكوباتيين وعمايلهم السوداء على دماغهم. ابهرني يا مونتيز.
الكاتب الشاطر اللي يعرف يقدم قضايا بلاده الاجتماعية والسياسية والفساد والسلطة من خلال حياة فرد واحد من المجتمع. الرواية بتتكلم عن جريمة قتل تانية تحدث الكاتب الشاطر اللي يعرف يقدم قضايا بلاده الاجتماعية والسياسية والفساد والسلطة من خلال حياة فرد واحد من المجتمع. الرواية بتتكلم عن جريمة قتل تانية تحدث في نفس المنزل. يحاول صحفي بمساعدة روائية بتكتب روايات جريمة يكشفوا أسرار جريمة القتل. تاني تجربة مع كلاوديا بينيرو ولم تخيب آمالي. استمتعوا... دمتم قراء... ❤❤❤
" ولكن ما القراءة؟ القراءة مهمة خفية. كان أبي كاتباً، ولذا فأنا على دراية بأن المؤلف حين يكتب فهو يخلق صوراً، تتبدى لأعين الآخرين لاحقاً بهيئات مغايرة
" ولكن ما القراءة؟ القراءة مهمة خفية. كان أبي كاتباً، ولذا فأنا على دراية بأن المؤلف حين يكتب فهو يخلق صوراً، تتبدى لأعين الآخرين لاحقاً بهيئات مغايرة، لا تخطر للمبدع نفسه على بال. أما أنت فكنت في حاجة لمعرفة رأي القارىء يوماً بيوم، لأنك تحاول البرهنة على وجود الأفكار من خلال عملك. "
" كان أفلاطون يؤكد على وجود الأفكار بمعزل عن خواطرنا، ويقول إنها كائنات واقعية، بل وأكثر واقعية بكثير من الكائنات والأشياء. "
……………………..
"المترجم. الرجل الذي يسعى لكشف لغز وارد في نص مكتوب بلسان آخر، وهو لا يدرك أن الكلمات لا تُفضي سوى إلى كلمات جديدة، والخواطر إلى خواطر جديدة، أما الحقيقة فتظل عصية على البلوغ. أليس تشبيهاً جيداً بما نفعله جميعاً؟"
إلى كل مترجم ذاب في النص ليقدمه بالطريقة المثلى إلى القراء وهو يعلم جيداً أنه في أغلب الأوقات سيظل مجهولاً.. شكراً فقد كشفت طلسم لغة عصية علينا وقدمتها إلينا وبها جزء من قلمك وروحك.. " أنا مجرد مترجم. فالمترجم حاضر على الدوام، خفيٌّ على الدوام. "
اهتم المترجم مارك جمال منذ البداية بتوضيح بسيط لبنية الرواية لأن بها سراً ولكي تفهمه يجب عليك تقبل بناءها فوضح في التوطئة أنها عبارة عن قصتين: الأولى في المتن، والثانية في الهوامش التي في أسفل الصفحة. ولم يكتف بهذا ولكنه قدَّم أيضاً نبذة مختصرة لمآثر البطل الإغريقي هرقل التي ترتكز عليها الحبكة وتفسير لبعض المصطلحات الخاصة بالمجتمع اليوناني. كل هذا كي يسهل علينا قراءة هذه التحفة الفنية، فلم يبق أمامنا سوى تحضير مشروبنا المفضل والاستعداد لدخول كهف الأفكار.
"كمترجم حبيس، سجَّانه مجنون، مرغم على كشف طلاسم نص عبثي، وأنا العاجز عن كشف معاني الأمور. أما أنتِ، أيتها الحقيقة النهائية، أيتها الفكرة الأفلاطونية، فما أشبهك بزهرة زنبق، لها رهافتك وجمالك، بي يديّ فتاة، كم تصرخين طلباً للمساعدة، إذ تدركين، أن خطر العدم يطمرك طمراً!"
……………………..
إلى كل القراء وكل من يدع نفسه يسقط في عالم الرواية ويتعلق بأبطالها.
" آه، الأدب! القراءة لا تعني التفكير وحيداً يا صديقي، بل تعني المحاورة! ولكنها محاورة أفلاطونية، حيث تحاورك فكرة! وعلى الرغم من ذلك، فهي ليست فكرة ثابتة، ذلك أنك تغيرها من خلال محاورتها، وتجعلها فكرتك، حتى تصل إلى الاعتقاد بوجودها المستقل.. "
" لست وحدك، لا تقلق. فكلٌ يقرأ ما يشتهي قراءته. وما الكلمات إلا جملة رموز تتأقلم لتلائم ذائقتنا على الدوام. كل ما هنالك أنك معجب بالشخصية الرئيسية وتود التشبه بها مهما كلف الأمر.. لا سيما في اللحظات الأجدر بالاهتمام. وذلك ما يزعمه كل قارىء، فتحسبون أن المؤلف قد وضع النص وهو يفكر فيكم، وتقرأونه فتتخيلون المشاهد على طريقتكم! "
" حسبكم بحثاً عن أفكار محجوبة، عن مفاتيح ومعانٍ نهائية! حسبكم قراءة، وعيشوا! اخرجوا من النص! ماذا ترون؟ أفلا ترون سوى الظلمات؟ حسبكم بحثاً! " ……………………..
احضروا مشاعلكم ولنستكشف كهف الأفكار واحذروا فقد تقابلكم حقيقة تودي بحياتكم، ويصبح وجودكم معلق بجهلكم، فليست كل المعرفة محمودة ففي لحظات تصبح المعرفة لعنة.
" - إن معرفة الحقيقة تعني معرفة مقدار الحقيقة التي نستطيع أن نعرفها. = كان سقراط، معلم أفلاطون، له رأي مشابه. وذلك أنه كان يقول: "كل ما أعرفه أنني لا أعرف شيئا". وفي واقع الأمر، جميعنا يوافقه الرأي. ولكن فكرنا له أعين أيضاً، ومن خلاله نستطيع أن نرى أموراً لا تراها أعيننا المادية. " ……………………..
تبدأ الرواية بجريمة قتل وقعت في أثينا في القرن الخامس قبل الميلاد لشاب يدرس في أكاديمية أفلاطون، وفجأة يظهر أمامنا مترجم لنعلم أننا لسنا في توقيت هذه الجريمة ولكننا جالسين بجانب مترجم مهمته ترجمة بردية تسمى بـ " كهف الأفكار " لكاتب مجهول يحكي عن هذه الجريمة والأحداث التابعة لها.
" الكتابة غريبة ياصديقي. في رأيي أنها تتصدر قائمة أغرب وأفظع الأنشطة التي يمكن للبشر مزاولتها. " "لست أتنبأ سوى بلون واحد من العنف، عنف المخيلة. فلسوف يتقن الناس القراءة والكتابة، رجالاً ونساءً، ولسوف يقيمون روابط تضم المترجمين الحكماء، محققي أعمال معاصرينا وكاشفي طلاسمها. وهم إذ يترجمون الكتابات التي سطّرها آخرون، سيعرفون كيف كان العالم في زمن لم يسُد خلاله العقل، وعلى الرغم من ذلك، فالإنسان ماضٍ في سبيله صوب العقل، وليس الغريزة."
نعود إلى اكتشاف جثة ممزقة لشاب يدعى تراماكو ونُسبت الجريمة إلى الذئاب. يطلب دياغوراس الميدونتي معلم الفلسفة والهندسة بأكاديمية أفلاطون ومعلم الضحية من كاشف الألغاز هراقليس البونتوري مساعدته في كشف لغز يؤرقه ويخبره حدسه أن له صلة بهذه المأساة.. ومن هنا تبدأ المغامرة الحقيقية بين مآثر البطل هراقليس وكاشف الألغاز هراقليس. " كلانا فنان، أنت تنحت الحقيقة، وأنا أكشف عنها. "
الكاتب اخترع تقنية تسمى بـ " الآيديسيس " وهي زرع مفاتيح و رسائل سرية في النص الأصلي من خلال تكرار بعض الكلمات التي تصف الرسالة السرية. اختصاراً، يضم كهف الأفكار اثني عشر فصلاً كل فصل يسرد حدث رئيسي في نفس الوقت الذي يهتم فيه كاتب البردية بزرع كلمات وتعبيرات تعبر عن بطولات هرقل الاثنتي عشرة، بالإضافة إلى أن اسم الشخصية الرئيسية في العمل هراقليس وهو الاسم الإغريقي لهرقل.
" يعلم أعضاء الاكاديمية منذ أمد بعيد أن معرفة أي شيء تنطوي على خمسة مستويات أو خمسة عناصر، ألا وهي، اسم الشيء، و تعريفه، وصورته، والنقاش الفكري بشأنه وأخيراً الشيء في حد ذاته، أي الغاية الحقيقية من المعرفة. بيد أن الكتابة تبلغ المستويين الأول والثاني فحسب، الاسم والتعريف. فالكلمة المكتوبة ليست صورة، ولذا نجدها عاجزة عن بلوغ المستوى الثالث. كما أن الكلمة المكتوبة لا تفكر، وبالتالي لا تقدر على الوصول إلى عنصر النقاش الفكري. وبالتأكيد، فإن احتمال بلوغها آخر العناصر جميعاً - الفكرة في حد ذاتها - أبعد كثيراً."
في أثناء بحث كاشف الألغاز عن حقيقة هذه الجرائم يظهر صديقه القديم كرانتور البونتوري الفيلسوف الغامض. " -الجهل أصل كل الشرور. من سيختار شر الأمور عارفاً بأنه شر الأمور؟ لو سمح لك العقل، من خلال التعليم، بأن ترى الرذيلة شر من الفضيلة، والكذب شر من الحق، واللذة الآنية شر من اللذة الباقية، فهل تختار شر الأمور عن وعي! على سبيل المثال، لو عرفت أن النيران حارقة، فهل تضع يدك فوق لسان اللهب الخطير طوعاً؟ إن ذلك ضرب من العبث. علام تضحك؟ = معذرة، فقد تذكرت شخصاً رأيته يضع يده فوق لسان اللهب طوعاً ذات مرة. كان يرى عكس ما ترى تماماً، ويزعم بأن إعمال العقل في الأمور لا يكفي حتى يختار المرء خيرها، لأن الانسان يهتدي برغباته وليس بأفكاره. ذات يوم شعر برغبة في إحراق يده اليمنى، فوضعها فوق النيران وأحرقها. -كثيرة هي صنوف البشر، بكل تأكيد. ومع ذلك، فجميعنا نختار أفعالنا، مهما بدت لنا من العبث، بعد جدال عقلاني يدور بيننا وبين أنفسنا. كان بوسع سقراط أن يتجنب إدانته خلال المحاكمة ، إلا أنه اختار ابتلاع الشوكران السام. إذ كان يعرف، على نحو معقول، أن ذلك خير الأمور بالنسبة له. وهكذا كان في واقع الأمر، فبذلك انصاع سقراط لشائع أثينا التي طالما انبرى للدفاع عنها طيلة حياته. حاول أفلاطون وصحبه إقناع سقراط بالعدول عن رأيه، فما كان منه إلا أن أقنعهم هو بحجته. إن عرف المرء نفع الفضيلة، فلن يختار الرذيلة أبداً."
في منتصف الرواية نحضر اجتماعاً في الأكاديمية مع أفلاطون وهراقليس البونتوري وكرانتور ودياغوراس الميدونتي وكاتب يدعى فيلوتكستو الخيرسونيسي وبعض من الفلاسفة، نصيحة اقرأوا هذا الفصل بتمعن فهنا يكمن مفتاح كهف الأفكار، وصدمة النهاية.
"كم جليٌّ أنك كاتب ولست فيلسوفاً! لقد كتبت أنا أيضاً في ما مضى.. ولذا أميز بين الأمرين بوضوح. =ربما كان كلاهما واحداً، فأنا أبتدع شخوصاً، أما أنت فحقائق. أنا لست أرى المستقبل، بل ابتدعه. ذلك أنني أكتبه، الأمر الذي يوازي عندي ابتداعه. فأنا أتصور عوالم مغايرة، وأصواتاً تُحدثنا من عصور أخرى، من الماضي أو المستقبل، في سبيل المتعة المحضة."
بعد الكثير من البحث والعقبات يواجه كاشف الألغاز ومعلم الفلسفة طائفة تسعى لتلقين ديانتها وفلسفتها البدائية للبشر. " نستسلم كلياً لقوة موغلة في القدم لا سبيل إلى تمثيلها بالصور أو التعبير عنها بالكلمات.. تسألني ما هي؟.. حتى نحن نجهل كنهها!.. لا نعرف سوى أنها كامنة في أعمق أعماق الإنسان، فتثير الغضب، والرغبة، والألم، والمتعة. وتلك هي القوة التي نتعبد لها ومن أجلها نضحي بأنفسنا، هل فوجئت؟.. الحروب أيضاً تقتضي من التضحيات الكثير، غير أن أحداً لا يُفاجأ بذلك. الفارق بيننا وبين الحروب أننا نختار متى نضحي بأنفسنا، وكيف، ومن أجل ماذا! أعتقد أنه شيء كامن في سرائرنا، وبذلك أعني البشر قاطبة. إنه عصي على الترجمة إلى كلمات. ويتعذر التفلسف بشأنه. ذلك أنه شيء عبثي، إن شئت القول، بل وغير عقلاني، ويبعث على الجنون… ولكنه واقعي. "
كل هذا ونحن بجانب هذا المترجم المجهول المهتم ببردية كهف الأفكار وبتقنية الآيديسيس اهتماماً جعله يواجه حقيقة مرعبة حقيقة تخصه في نص كُتِب منذ آلاف السنين. " الحقيقة تختار سبلاً غريبة للتجلي أحياناً. " " الحقيقة تبعث على الجنون أحياناً. " " ثمة نقطة قصوى جديرة بالفضول تذوب عندها الحدود بين الضحك والبكاء. "
……………………..
أصبحت هذه الرواية في قائمة مفضلاتي فقد أصمت أذناي بهمهة صاخبة وهمسات متشنجة، جعلتني أتساءل، من هذا المترجم الذي يخاطبه كرانتور البونتوري في النص وهو ينظر في اتجاهنا، وما سر هذه الجثث المشوهة التي تظهر على فترات متقاربة لشباب من طالبي العلم وأبناء علية القوم وفلاحين، وما العلاقة الغامضة بين مترجمنا وخاطفه المجنون ونص كهف الأفكار؟ " هل تسمح لذهنك بالتحليق؟ من جانبي لا أستطيع حبسه، ذلك أنه يفرد جناحيه فأقول له: خذني حيثما شئت. ولكنه يأخذني إلى المكان نفسه دوماً، إلى الماضي. أنت لا تعرف هذه الهواية، بالطبع، فأنت رجل. أما نحن، معشر النساء، فنحيي في الماضي. إذ يجب علينا، نحن معشر النساء، السكوت حتى عن أخطائكم والإذعان لها. وأنا، لا أزيد شيئاً عن أي امرأة أخرى، وإن كان يروقني التفكير."
لن أتحدث عن النهاية الصادمة فمهما حلقت أفكاري بعيداً لم أصل إلى المفتاح ولم أفلح في تخمين النهاية، ولكن أعترف فالمفاجأة كانت من العيار الثقيل علي وعلى المترجم المسكين.
" لابد من وجود فكرة نهائية ليست رهناً بآرائنا، ألا تعتقدين؟ في النهاية.. لابد أن تؤلف الكلمات فكرة واقعية، محددة.. "
" -الآن وقد عرفت طرائق جديدة لبلوغ الفضيلة، فقد صرت أقدر من أي منا على البحث عنها. الخطأ ضرب من الحكمة. فكل قرار خاطىء بمثابة معلِّم رصين يُهذِّب ما لم نتخذ من القرارات بعد. والتحذير مما لا يليق فعله أهم من النصح بالصواب في عبارات مقتضبة، فمَن أعلم بما لايليق من الفعل إن لم يكن فاعله؟ إن لم يكن من ذاق ثمرات عواقبه المريرة؟ =ما الذي قد ينحدر بنا إلى منزلة الوحوش؟ -الشغف يخلب الألباب.. الفضيلة جهد باعث على اللذة ونافع على المدى البعيد، أما الشغف فرغبة آنية، تغشى أبصارنا، وتحول دون قدرتنا على إعمال العقل في الأمور.. وأولئك الذين ينجرفون وراء اللذات الآنية لا يدركون أن لذة الفضيلة أبقى وأنفع كثيراً. أما الشر فجهل، لا أكثر من جهل صرف. لو عرفنا جميعاً منافع الفضيلة وعرفنا كيفية إعمال العقل في الأمور في الوقت الملائم، لما اختار أيُّنا الشر طوعاً. "
" -وما السبب وراء الهزيمة؟ إنها منظومتنا الديمقراطية العبثية! لو سمحنا لصفوة الناس بحكمنا بدلا من الشعب، لأصبحت لنا إمبراطورية. =أفضل مجلساً صغيراً حيث يتسنى لي الصياح، على إمبراطورية مترامية الأطراف حيث ألزم بالصمت. -ولم ستلزم بالصمت؟ لو كنت واحداً من صفوة الناس لتسنى لك الكلام، وإلا فلم لا تكرس جهودك كيما تصير من صفوة الناس أولا؟ =لأنى لا أريد أن أكون من صفوة الناس، ولكني أريد أن أتكلم. -ليس يهم ما تريد وما لا تريد، وحده رخاء المدينة يهم. على سبيل المثال، من كنت تولي على حكم سفينة؟ الغالبية من البحارة أم أعلم الحاضرين بفن الملاحة؟ =الأخير بكل تأكيد.. ما دام يسمح لي بالكلام طيلة السفرة. -كلام! كلام! وما نفع امتيازالكلام، ما دمت بالكاد تمارسه؟ =نسيت أن امتياز الكلام ينطوي على امتياز الصمت عند الرغبة، من بين أمور أخرى. "
بغض النظر عن الريفيو القصير والغير منظم وكنت أتمنى أكتب الريفيو اللي تخيلته عن الرواية بس اهي محاولة لغاية ما أجمع أفكاري وأرجع أكتب الريفيو اللي اتمن بغض النظر عن الريفيو القصير والغير منظم وكنت أتمنى أكتب الريفيو اللي تخيلته عن الرواية بس اهي محاولة لغاية ما أجمع أفكاري وأرجع أكتب الريفيو اللي اتمنيت يوصف حالتي بعد قراءة الرواية الحلوة دي ❤
الرواية عبارة عن حكايات لعشر نساء بيتجمعوا عند طبيبة نفسية وبيعرضوا حياتهم ومآسيهم والطبيبة نفسها بتكون المشاركة رقم ١٠...more
"إن الأعمال العظيمة تفقد رونقها ما لم تصغ بالكلمات. "
" الكلمات رموز تفترض وجود ذكرى مشتركة. "
" إن السنين لا تغير أنفسنا التي فطرنا عليها، إذا كان ل "إن الأعمال العظيمة تفقد رونقها ما لم تصغ بالكلمات. "
" الكلمات رموز تفترض وجود ذكرى مشتركة. "
" إن السنين لا تغير أنفسنا التي فطرنا عليها، إذا كان لأحد نفس فطر عليها. "
" العمل في الصحافة بالنسبة لقروي معدم كان قدراً رومنسياً رومانسية العمل مع رعاة البقر بالنسبة لصبي من المدينة. ولست أشعر بالخجل لأنني أردت مرة أن أكون صحفياً، وهي وظيفة تبدو لي مبتذلة الآن. وأتذكر أنني سمعت زميلي " فيرنانديز ايرالا " يقول أن الصحفيين يكتبون للنسيان، لكن طموحه أن يكتب للزمن والذكرى. "
"شعرت بما يشعر به كل شخص إذا مات له أحدهم، واستبد بي ندم - لا جدوى منه الآن - لأنني لم أكن أكثر عطفاً. فنحن ننسى أننا جميعاً موتى نتحدث مع موتى. "
" لقد انتهت قصة هذه المدينة وهذا البلد، لم تعد هناك ذكريات للمكسيك أثناء تلك السنوات. لا أحد يعنيه ذلك : من يمكن أن يشعر بالحنين إلى هذه الأهوال. "
" ك
" لقد انتهت قصة هذه المدينة وهذا البلد، لم تعد هناك ذكريات للمكسيك أثناء تلك السنوات. لا أحد يعنيه ذلك : من يمكن أن يشعر بالحنين إلى هذه الأهوال. "
" كلنا منافقون، لا نستطيع أن نرى ونحاسب أنفسنا مثلما نرى الآخرين و نحاكمهم. "
يأخذك باتشيكو لتشهد تحول المكسيك إلى العصرية بعد الحرب العالمية الثانية ولحظات التقاطع بين الحنين إلى الماضي ومرحلة التقدم وكل هذا في رواية لا تتعدى 70 صفحة. رواية بسيطة ولكنها أشبه بحكاية تاريخية واجتماعية متكاملة لبلد على فترات طويلة، سردت مراحل التغيير التي طرأت على المكسيك سواء تغيير اجتماعي أو سياسي. موضحة جوانب الفساد الذي جاء كضريبة للتطور والعصرية ومواكبة العالم الجديد. تدور أحداث الرواية في أحد أحياء العاصمة المكسيكية وإن كان الكاتب يصف بلده إلا أن الوصف يكاد ينطبق على دول العالم أجمع حيث الركض وراء التكنولوجيا واستخدام المصطلحات الامريكية بدلا من لغة البلد الأصلية وذلك لأن كل ما هو أمريكي حديث وما دون ذلك فهو رجعي من العالم القديم.
" وبينما نحاول مواكبة العصر، بدأنا نضيف إلى قاموسنا اللغوي مصطلحات أمريكية بدت غريبة في أول الأمر، كما في أفلام " تين تان "، إلا أنها اتخذت الطابع المكسيكي فيما بعد. بدأنا نأكل الهمبرجر وفطائر الفاكهة والدونتس والهوت دوج والميلك شيك والأيس كريم وزبدة الفول السوداني. سحقت الشوكولا عصائر المريمية والليمون والكركديه. وظل الفقراء يشربون مشروب التيباتشي. بدأ آباؤنا يعتادون على مزيج الهاي بول بعد أن كان طعمه يبدو لهم مثل الدواء في أول الأمر. سمعت عمي خوليان يقول : لقد منعت التكيلا من بيتي، أقدم الويسكي فقط لضيوفي؛ علينا أن نرتقي بذوق المكسيكيين. "
بدأ باتشيكو يحكي عن ذكرياته في محبوبته " المكسيك " محاولا إثارة الحنين لكل ماهو قديم، يجعلك تتذكر طفولتك في ظل الهدوء والترابط المجتمعي والأسري بعيدا عن الجفاء الحالي والتكنولوجيا التي خلقت بيننا المسافات بدلا من أن تمحوها. من خلال عيون الطفل كارليتوس الذي يقع في قصة حب مع والدة صديقه لا أعلم كيف جعل باتشيكو إعجاب طفل بسيدة بالغة يصبح عنصر أساسي في حكاية تطور المكسيك المخادع وظهور الفساد علنا في كل المواقف السياسية والاجتماعية.
" مهما كان بعد السماء، وعمق البحر،سوف يجتاز حبي لك كل عوائق العالم من أجلك."
" إن الحب مرض في عالم يعد فيه الكره الشيء الطبيعي الوحيد. "
استنكر باتشيكو الوضع القائم في المكسيك من فساد وتضخم ونفاق وطبقية وقمع وعنصرية وهيمنة الثقافة الأمريكية وكل المحاولات لمحو أصالة وعراقة المجتمع المكسيكي وعاداته وتقاليده، ولكن للأسف فشلت المحاولات للحفاظ على الهوية المكسيكية أمام الانحدارات والحركات السياسية والتغيرات الاجتماعية والعولمة وصيحات الموضة والإعلام الأمريكي والعلامات التجارية، عوامل ساعدت على خلق الهوة بين أفراد المجتمع بل والحي الواحد، جعلت الفرد يميل إلى الوحدة و البرود واللامبالاة، وأصابت الفوضى والضوضاء المكسيك فأطاحت ببراءة و أصالة مجتمعها وتخبط المواطن بين الماضي والحاضر في ظل سلطة كل أفعالها تتضارب مع مواعظها والقيم الأخلاقية والإنسانية وهم المفترض بهم أن يكونوا قدوة لشعبهم. بالرغم من قصر الرواية إلا أنها كانت كثيفة؛ حيث اعتمدت على وضع القارئ أمام أحداث وتقلبات وتطورات كثيرة من خلال نص أدبي قصير أشبه بفيلم وثائقي مكثف عن دولة المكسيك، وأعتقد أنها تفتح للقارئ المهتم أبواب للبحث عن كل شخصية وحدث ذُكر بها ما يسمح بإضافة عشرات الكتب في مكتبته الخاصة.
" كنا نلعب في فريقين : عرب ويهود. كانت دولة إسرائيل قد تأسست لتوها والحرب قائمة ضد جامعة الدول العربية. أما الأطفال الذين هم بالفعل عرب أو يهود، فقد كانوا فقط يتحدثون ليتشاتموا و يتشاجروا. كان معلمنا بيرناردو موندراجون يقول لهم : إنكم ولدتم هنا، مكسيكيو الجنسية مثل زملائكم. لا ترثوا الكراهية. بعد كل ما مر علينا من أحداث ( المذابح اللانهائية ومعسكرات الإبادة والقنابل النووية وملايين الملايين من الموتى ) يجب أن يكون عالم الغد، الذي ستصبحون فيه رجالا، عالما يعم في السلام، لا توجد فيه جرائم ولا ضغائن. سُمع رنين ضحكة آتية من الصفوف الخلفية. فنظر موندراجون إلينا حزينا، متسائلا : تُرى ماذا ستفعل بنا السنون، كم من الشرور والكوارث تنتظرنا في المستقبل؟. "
" أنا من أراغون - المنظمة العسكرية القومية الإسرائيلية -. سأقتلك : أنا من الجيش العربي. عندئذ كانت تبدأ معارك الصحراء. وقد أطلقنا عليها هذا الاسم لأن الفناء كان مليئا بتراب له لون غبار الطوب الأحمر، لا توجد به أشجار ولا نباتات. "
" أصبحنا أنا وجيم صديقين لأنني لا أصدر أحكاما ضده، إنه لم يذنب في شيء. لا يختار أحد والديه ولا كيف وأين ومتى يولد. لن ندخل في معارك أثناء فترة الراحة، اليوم احتل اليهود القدس، وغدا سينتقم منهم العرب. "
" أخرجوني من السينما باكيا لأن الصيادين يقتلون أم الغزالة بامبي. في الحرب كانوا يقتلون الملايين من الأمهات، لكني لم أكن أعرف. لم أبك من أجلهن أو من أجل أبنائهن، على الرغم من أنهم في السينما لاند كانوا يقدمون النشرة الإخبارية : قنابل تتسبب في تدمير مدن بأكملها، مدافع ومعارك وحرائق وأنقاض وضحايا. "
كل يوم له حكاية في مكان آخر وزمن قد يكون بعيد أو قريب مع غاليانو وأبناء الأيام المنسيين.. وتذكروا أن التاريخ دائما ما يكتبه المنتصرون ويختفي المهزومون كل يوم له حكاية في مكان آخر وزمن قد يكون بعيد أو قريب مع غاليانو وأبناء الأيام المنسيين.. وتذكروا أن التاريخ دائما ما يكتبه المنتصرون ويختفي المهزومون من صفحاته..
اعتدت منذ صغري على اختلاس النظر للجملة المكتوبة في أسفل ورقة الرزنامة ( النتيجة بالمصري ) بل وأحيانا كنت أقلب في تواريخ معينة لأعرف جملة كل يوم، كنت أفرح عندما أجد معلومة تاريخية أو عطلة. وجاء غاليانو ليقدم لي رزنامة ولكن خاصة، فقد كان صوت من لا صوت لهم وقام بتوثيق تواريخ كانت ميتة ولم يعرف أحد عنها ولم يشغل بال أحد جمعها من الأصل أما هو فقدمها لنا في كتاب لم يجمع فقط معلومات على غرار " حدث في مثل هذا اليوم " ولكنه قدم لنا قصص قصيرة للغاية لكل حادثة، مزج الأرقام بالأحاسيس والمشاعر الانسانية وكانت أغلب القصص بائسة ومأساوية ومن كل الحضارات والأزمنة المختلفة. تركت نفسي أصغي لحكاوي غاليانو، أتعرف على أناس لم يكن في نيتي معرفتهم، فقرة صغيرة في كل يوم و معلومة تجبرني للبحث عن أصولها وتاريخ مؤسف وجثث أبرياء تطفو على سطح كل حدث. لم ينحاز غاليانو لأي صف ولم يؤيد جنس على جنس فقط كان يحكي عن الحضارة والسياسة والحروب ولكنه في نهاية كل يوم يضع مبدأ إنساني يوجع قلبك؛ يسرد لك عن التحضر والمدنية ولكنه يخبرك أنها قامت على إبادة المختلفين ويخبرك أن دول العالم المتقدم ناجحة سياسيا واجتماعيا داخل حدودها ولكنها قتلت وذبحت وشردت دول أخرى، فعلى أنقاض البدائية قامت الحضارة والتكنولوجيا. من خلال نصوص أدبية بأسلوب شاعري مشوبا بسخرية مريرة يدفعنا غاليانو للبحث عن سر كل حدث والقصة وراءه ، يدفعنا لنعرف عن من ماتوا واختفت قصصهم معهم في القبور عن الضعفاء والمضطهدين والمهمشين عن البطولة والتضحية عن الإبادات العرقية والسياسية نصيحة إذا كنت نويت قراءة هذا الكتاب ابحث وتعرف على هؤلاء المجهولين ، 365 يوم ب 365 قصة وحدث.
مسرحية شعرية شاعرية عن سيدة جميلة تقع في غرام ثائر ويقنعها بالانضمام لمجموعته الثورية لإنقاذ غرناطة الجميلة من الظلم والبؤس ولكن في النهاية تفشل مساعيمسرحية شعرية شاعرية عن سيدة جميلة تقع في غرام ثائر ويقنعها بالانضمام لمجموعته الثورية لإنقاذ غرناطة الجميلة من الظلم والبؤس ولكن في النهاية تفشل مساعيهم ويهرب الكل وتبقى ماريانا الجميلة وحدها تتحمل العواقب وتموت على المقصلة. ماريانيتا بنفسجة آيار الحلوة .. قمر الأندلس.. ثارت لقلبها وشعبها ولكن قدرها أوقعها في محب أناني فضل حياته على حياتها وهروبه على الوفاء بوعد الحرية للشعب..
" أن أقول لك كم أحبه ؟ فسأفعل دون أن يضرج وجهي الخجل لأن حبه يفتنني ، ويلهب كياني كله. إنه يعشق الحرية ، وأنا أحبه أكثر من نفسه. إن ما يقوله هو حقيقتي ، حقيقتي المرة التي لها في فمي طعم العسل. لا يهمني إذا ما عشت في النور ، الذي يتدفق من فكره. ومن أجل هذا الحب الوفي الذي يتآكل قلبي الساذج من أجله ، ترى لوني يصفر ، كزهرة الاقحوان. "
" لو كان صدري من زجاج لرأيت ، وأنت تنحني دموعا من دم تتساقط على زجاج نافذته ."
" أنا وحيدة . والموت يرقبني ، في الحديقة ، تحت شجرة الطلح المزهرة.. ولكن حياتي … هي هنا ، ودمي يرتعش و يختلج كشجرة من مرجان حين يهدهدها الموج.. وعندما تشعل حوافر جوادك حجارة الطريق ونسيم الربيع الاخضر العليل ، تعال سريعا ، تعال إلي ، لأني أترقب ، لأني أحس يدا من عظم وعشب تدغدغ شعري. "
" إني ميتة يا فرناندو .. وكلماتك لا تصل إلي ، عبر النهر العظيم ، نهر الدنيا التي اهجر. أنا كالنجمة ، فوق الماء العميق ، كالنفحة الأخيرة من النسيم ، حين تضيع بين الصفصاف. "
" ما الموت سوى ضجعة طويلة دون أحلام ، دون ظلمات. وإني لأود أن أموت يا بدرو من أجل ذاك الذي تخليت أنت عنه ، من أجل المثل الصافي الذي يؤلق عينيك. فيا أيتها الحرية ، إني أهبك ذاتي كلها لكيلا تخمد أبدا شعلتك المتأجج. إلى هذا المستوى رفعني حبك يابدرو. لذلك ، ستحبني ميتة ، ستحبني كثيرا ، لدرجة لا تطيق معها الحياة. "
" إني أهبك قلبي ، فاعطني باقة من الزهر ، فأنا أود أن أتزين في لحظاتي الأخيرة ، وأن أضع فوق شعري خماري الدانتيل. انك يا أم تحبين أن تري الحياة ترفرف فوق كل شيء في الدنيا ، ولكني أنا الحرية نفسها. أنا أعطي دمي ، الذي هو دمك ودم كل الناس. إن القلوب ، يا أماه ، لا يمكن أن تكتسب بالمال. لقد تعلمت الآن ما يقوله الحسون والشجرة ، إنهما يقولان : أن الإنسان سجين لا يستطيع أن يتحرر. فيا أيتها الحرية السماوية ، أيتها الحرية الحقيقية ، أججي من أجلي نجومك النائية. "
" أنا الحرية ، لأن الحب شاء ذلك ، الحرية التي من أجلها هجرتني يا بدرو.. أنا الحرية التي أثخنها الناس بالجراح .. حب حب حب ، ووحدة أبدية."
رؤية الأشباح ليست الطريقة الوحيدة لتحطيم قناعاتك وإيمانك بعدم وجودها فقد لا تظهر أمامك أبدا ولكنها قد تتلاعب بك بطريقة أكثر رعبا ... شبح لودوفيكو سيد ارؤية الأشباح ليست الطريقة الوحيدة لتحطيم قناعاتك وإيمانك بعدم وجودها فقد لا تظهر أمامك أبدا ولكنها قد تتلاعب بك بطريقة أكثر رعبا ... شبح لودوفيكو سيد الآداب والحرب العظيم أحب أن يداعب ضيوفه بطريقة مرعبة لن يكتشفها القاريء إلا في آخر سطر من هذه القصة القصيرة .. الحب والرعب في ثلاثة صفحات ..
الموت في نظر ماركيز ... وهل توجد علاقة بين الإذعان والموت ؟ فهل نذعن للموت أم نموت بعد الإذعان ؟ اليأس وصبر الأم عمر بأكمله بانتظار بارقة أمل في هيئة عالموت في نظر ماركيز ... وهل توجد علاقة بين الإذعان والموت ؟ فهل نذعن للموت أم نموت بعد الإذعان ؟ اليأس وصبر الأم عمر بأكمله بانتظار بارقة أمل في هيئة عدد من السنتيمترات ..
(view spoiler)[في البداية كان هناك هذا الضجيج الحاد يضرب جدران جمجمته فحاول سحقه بالضغط عليه وملاحقته للقضاء عليه بكل مافي يأسه من قوة .. ثم تذكر أول مرة أحس بهذا الضجيج يوم مات أول مرة ورأي جثته في التابوت الأسمنتي الشفاف أحس أنه جميل في كفنه جميل إلي حد الموت ، لكنه لم يكن بميت وإنما مصاب بداء الموت بكل بساطة يعاني من موت حي وكان من الأفضل له الاستسلام للموت أن يموت بالموت الذي هو داؤه ... إنه ميت منذ ثمانية عشر عاما منذ أن كان في السابعة أوصت أمه بصنع تابوت له ووضعته في حجرة المعيشة وتفانت في تنظيفه والعناية به وغمره بالحب والحنان الأمومي ولكن أصابها الإحباط فقد أصبح في الخامسة والعشرين وبعد أن كان شريط القياس هو الوسيلة الوحيدة لمعرفة حضور الحياة في ميتها العزيز فقد توقف نموه ولم تعد تدري أهو حي ميت أو ميت حقا .. أما هو فقد عرف أنه صار ميتا بالفعل وعليه الاستجابة لقوة الجاذبية التي تشده نحو مادة الأرض الأولية ولكنه كان سعيدا وحيدا مع وحدته وذلك الواقع الرهيب كله لم يعد يسبب له أي قلق .. ومع بداية موته الثاني عندما بدأت جئته بالتفسخ وخزه الخوف فهو لا يمكن أن يكون ميتا لأنه يعي كل شيء تماما فكل شيء ينكر عليه موته عدا الرائحة النتنة منذ لحظات كان سعيدا بموته فالميت يكون سعيدا بوضعه الذي لا خلاص منه أما الحي فلا يمكن الإذعان لأن يدفن حيا .. إنه يعرف الآن أنه كان ميتا حقا ، أو أنه حي بصورة لا يمكن التعرف عليها . لا فرق . لكن الرائحة تتواصل بإلحاح علي كل حال .. سيستمع بإذعان إلي آخر الصلوت .. سيكون آنذك مذعنا تماما للموت ، وربما يموت عندئذ من الإذعان ... (hide spoiler)]
" -هل من السيء أن نبكي؟ =ليس من السيء مطلقا أن نبكي أيها الأحمق. لماذا؟ -لا أعرف. لم أعتد بعد على ذلك. لدي شعور بأن في قلبي قفصا صغيرا فارغا. "
أوووه ي " -هل من السيء أن نبكي؟ =ليس من السيء مطلقا أن نبكي أيها الأحمق. لماذا؟ -لا أعرف. لم أعتد بعد على ذلك. لدي شعور بأن في قلبي قفصا صغيرا فارغا. "
"لا بد من تذوق الكلمات ، على المرء أن يتركها تذوب في فمه ."
كيف لنوفيلا صغيرة رسم صورة لثورة ب
" الشعر ليس ملك من يكتبه ، وإنما ملك من يستخدمه "
"لا بد من تذوق الكلمات ، على المرء أن يتركها تذوب في فمه ."
كيف لنوفيلا صغيرة رسم صورة لثورة بلد وسياسة شاعر وروح ساعي بريد ؟! كيف لسطر في صفحة وصف وضع سياسي خطير في بلد بأكملها ؟!
" ليس هناك مخدر أسوأ من الكلام . إنه يجعل نادلة حانة ريفية تشعر كأنها أميرة فينيسية . وبعد ذلك حين تأتي ساعة الحقيقة ، لحظة العودة إلى الواقع ، تكتشفين أن الكلمات لم تكن إلا شيكا بلا رصيد .. لا يوجد وراء الكلمات أي شيء . إنها مجرد ألعاب نارية تتلاشى في الهواء .. "
علاقة إنسانية بين ساعي البريد ماريو خيمينث في قرية إيسلا نيغرا وبين عميله الوحيد شاعر تشيلي الأعظم بابلو نيرودا.. رواية عذبة شاعرية نسمة صيف على شاطىء أيسلا نيغرا ، تظهر فيها روح الشاعر السياسية وروح الشاب المسحور بالحب وأشعار نيرودا في صداقتهم البريئة .. مزيج من الحب .. الشعر ..الاستعارات .. الثورة .. الفشل .. الفقر .. الموت ..
" إنني أسمع من هنا قلبك ينبح مثل كلب . ثبته بيدك يارجل "
مشاعر كثيرة في قرية الشاعر نيرودا وبلده تشيلي ما بين الحب والشعر والجنون وثورة بلد كل هذا بعيون ماريو خيمينث ... رائحة إيسلا نيغرا وأجراسها وارتطام أمواجها وصوت مناقير النوارس وهي تنقض على أسماك السردين ، جمال بياتريث غونثالث الذي جعل الشعر ينساب على لسان ماريو فصار مثل دمية ينطق نيرودا بصوتها ..
" هل تعتقد أن العالم كله وأنا أعني كل العالم بما في ذلك الرياح والبحار والأشجار والجبال والنار والحيوانات والبيوت والصحارى والأمطار.... هل تعتقد أن العالم كله هو استعارة لشيء آخر ؟ "