Partido Integrista
Partido Integrista | |
---|---|
Tipo | partido político |
Ideoloxía | Tradicionalismo |
Data de fundación | 1888 |
Data de disolución | 1932 |
Fundador(es) | Ramón Nocedal |
País | España |
[ editar datos en Wikidata ] |
O Partido Integrista,[1][2][3] Partido Nacional Católico[4] ou Comuñón Tradicionalista-Integrista[5] foi un partido político español reaccionario fundado en 1888[6] por Ramón Nocedal tras a escisión dos chamados integristas do partido carlista, por considerar que o pretendente Carlos de Borbón e Austria-Leste mantiña unha actitude conciliadora co liberalismo.[7][8] O seu principal medio de difusión foi o xornal El Siglo Futuro,[9] [8] no que Ramón Nocedal acusou a Don Carlos de "traizoar a esencia do carlismo".[10]
Porén, segundo sinalados carlistas como Manuel Polo y Peyrolón e José Roca y Ponsa, entre o credo carlista e o fundamentalista non había diferenza esencial[11] e eran basicamente a mesma causa.[12] En 1906, os fundamentalistas comezaron a colaborar estreitamente cos carlistas e durante a II República, a principios de 1932, o partido volveu ao seo do carlismo,[15] reincorporándose á Comuñón Tradicionalista.[1]
Ideoloxía
[editar | editar a fonte]O integrismo baseou a súa doutrina no desafío das liberdades que forman a esencia do liberalismo. O seu credo condénsase no discurso que pronunciou Nocedal no Congreso en marzo de 1902, loitando contra o novo goberno presidido por Sagasta:
Non predico pola guerra civil, nin polo motín, nin pola algarada, pero a aqueles e a todos os que escoitan a miña voz, quero dicirlles que, se non deciden exercer os seus dereitos non teñen en conta a voz que vén do ceo, e desobedecen a vontade soberana que El nos manda unirnos nun feixe apretado, e lanzarnos en falanxe para reivindicar os nosos dereitos vulnerados, para "defender a verdade descoñecida, para restaurar o imperio absoluto da nosa fe completa e pura, e loitar cos partidos liberais, a quen non eu, senón León XIII chamou imitadores de Lucifer, ata derrubar e esnaquizar esa árbore maldita.[16]
O partido inspirou a súa doutrina no Syllabus do Papa Pío IX, opoñéndose ferozmente aos "erros" condenados por este pontífice. En 1902 publicaron un documento no que afirmaban:
Queremos a unidade católica de España con todas as súas consecuencias... Consideramos aborrecibles a liberdade de conciencia, a liberdade de culto... Queremos loitar contra o liberalismo, o progreso e a civilización moderna...[17]
Un dos principais ideólogos do partido foi o crego catalán Félix Sardá y Salvany, autor da obra El liberalismo es un pecado,[18] que acabaría por separarse do partido. Outro destacado pensador integrista foi Juan Manuel Orti y Lara, que tamén abandonaría as súas filas.[19]
En 1909, publicouse unha síntese do programa do partido no que, xunto ás propostas católicas antiliberais, se presentan un feixe de medidas rexionalistas, unionistas e de redución da administración pública.[20] Tras a caída da ditadura de Primo de Rivera en 1930, os dirixentes rexionais e provinciais do partido, encabezados por Olazábal e Senante, asinaron un Manifesto no que reafirmaban o seu programa e a súa existencia como forza política organizada.[5][21]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ 1,0 1,1 Clemente 1999, p. 21
- ↑ Fernández Sarasola 2009, p. 153.
- ↑ Andrés-Gallego 1975.
- ↑ Andrés-Gallego 1998.
- ↑ 5,0 5,1 Álvarez Rey 1993, p. 123.
- ↑ Rodríguez Jiménez 1993, p. 51. «Nacía así el integrismo, convertido a partir de 1888 en partido Católico Nacional, el cual emitió el 27 de junio de 1889 el «Manifiesto integrista tradicionalista».
- ↑ Clemente 1999, p. 20.
- ↑ 8,0 8,1 Andrés-Gallego 1982, p. 141.
- ↑ Fernández Sarasola 2009, p. 152.
- ↑ Rodríguez Jiménez 1993, p. 51.
- ↑ Polo y Peyrolón, Manuel (1905). Credo y programa del partido carlista (PDF). Valencia. p. 16. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 20 de maio de 2021. Consultado o 25 de xuño de 2022.
- ↑ "La tesis y la hipótesis". El Siglo Futuro (Madrid). 20/6/1899, n.º 7.345 (en castelán) (Madrid) (7.345): 1. 20 de xuño de 1899.
- ↑ Granja Sainz 2009, p. 293.
- ↑ González Calleja 2001.
- ↑ En concreto o 11 de xaneiro de 1932.[13][14]
- ↑ Espasa-Calpe 1926, p. 1776.
- ↑ Figueroa Pérez 2001, p. 47.
- ↑ Moliner Prada 2000, p. 63.
- ↑ "Crónica negra: Los curas renegados" (en castelán). 26 de febreiro de 1900: 3.
- ↑ "SÍNTESIS del Programa del Partido Integrista". El Siglo Futuro (Madrid) (747). 3 de enero de 1910. Consultado o 12 de xaneiro de 2023.
- ↑ "La comunión tradicionalista-integrista a los católicos españoles". El Siglo futuro (en castelán) (Madrid) (7.011): 1. 20 de marzo de 1930.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Partido Integrista |
A Galifontes posúe textos orixinais acerca de: Partido Integrista |
Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Cillán Apalategui, Antonio (abril de 1977). "Elecciones a diputados provinciales en Guipúzcoa en año 1911" (PDF) (Año 22, extra 2): 121–127.
- Clemente, José Carlos (1999). Seis estudios sobre el carlismo (en castelán). Huerga Y Fierro Editores. ISBN 9788483741528.
- "Integrismo". Enciclopedia Universal Ilustrada Europeo-Americana. tomo 28 (2.ª parte). 1926. p. 1776.
- Enciclopedia Universal Ilustrada Europeo-Americana. tomo 63 capítulo=Tradicionalismo. Espasa-Calpe. 1928. pp. 376–506.
- Figueroa Pérez, José Antonio (2001). Del nacionalismo al exilio interior: el contraste de la experiencia modernista en Cataluña y los Andes americanos. Convenio Andrés Bello. ISBN 9789586980715.
- de la Hoz, Santiago; Montón, Francisco Javier; Ruzafa, Rafael; Pérez Pérez, José Antonio (1992). Manuel Tuñón de Lara, ed. "Características y evolución de las élites en el País Vasco (1898-1923)" (PDF) (8). Universidade do País Vasco: 107–142. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 5 de marzo de 2016. Consultado o 31 de maio de 2015.
- Los integristas guipuzcoanos: desarrollo y organización del partido católico nacional en Guipúzcoa, 1888-1898. Instituto de Derecho Histórico de Euskal Herria. 1996. ISBN 84-7086-326-6.
- Moliner Prada, Antonio (2000). Fèlix Sardà i Salvany y el integrismo en la Restauración. Universitat Autònoma de Barcelona. ISBN 84-490-1854-4.
- de la Granja, José Luis; de Pablo, Santiago (2011). Breve historia de Euskadi: De los fueros a la autonomía. Penguin Random House Grupo Editorial España. ISBN 9788499920399.
- Urrutia León, Manuel María (2002). "Una..."mano" firme contra el antisemitismo - Unamuno en 1893" (6): 129–170. ISSN 0213-6872.