Taddeo Pepoli

Taddeo Pepoli (1290-1347)
Portreto de Taddeo Pepoli, sur litografio el 1850.
Persona informo
Naskiĝo	1290 en Bolonjo, Italio
Morto	29-an de septembro 1347 en Bolonjo, Italio
Tombo	Baziliko de Sankta Dominiko vd
Ŝtataneco	Lordship of Bologna (en) (1337–) Papa Ŝtato (–1337) vd
Alma mater	Universitato de Bolonjo
Profesio
Okupo	politikisto juristo vd
vd	Fonto: Vikidatumoj
v • d • r

Taddeo Pepoli estis itala bankisto, politikisto, juristo, Sinjoro de Bolonjo, apartenanta al riĉa familio de bankistoj kies fortuno estis ligita al la Universitato de Bolonjo. Efektive, la loka banka komunumo estis nemalhavebla por la interŝanĝo de mono, konsiderante la eksterladan devenon de multaj el la junaj studentoj enskribitaj.

Lia patro Romeo di Zerra apartenis al la frakcio Guelph Geremei, dum lia patrino Azzolina venis de la familio Tettalasini, ligita al la Lambertazzi kaj iliaj gibelinaj politikoj.

Romeo estis sagaca kaj entreprenema viro, kiu antaŭ la fino de la 13-a jarcento sukcesis atingi neegaleblan potencon, antaŭigante tiun de la Signorias. Danke al sagaca geedzeca strategio, li sukcesis ligi sin ne nur al la plej bonaj bolonjaj familioj, sed eĉ al la potenca Este-dinastio [en 1317, lia filino Giacoma edziniĝis kun la markizo Obizzo d'Este la 3-a (1294-1352)].

Taddeo ankaŭ estis inkludita en la laŭcelaj taktikoj de sia patro, kaj en 1308 li edziĝis kun Bartolomea Samaritani, fratino de Bornio, unu el la plej orgojlaj subtenantoj de la gelfa flanko.

Romeo perceptis la kapablojn de sia plej maljunafilo kaj, post fokusado en la eduko de Taddeo en la jura kampo, li uzis sian potencon certigi ke la tuta urbo festu la diplomiĝon de sia filo en Civila Juro en 1320. Neniam oni vidis en la urbo tia ostenta kaj pompa transdono de la "licentia docendi"^[1].

Ĉi tio, kompreneble, vekis sufiĉe da kritiko de privataj civitanoj, kiuj komprenis, ke la ceremonio estas nur preteksto por paradi la pompon kaj grandiozecon de la familio Pepoli en Bolonjo. Romeo cetere sukcesis pagi la elspezojn de la grandioza ceremonio al la Urba Konsilantaro, surbaze de la dankemo, kiun la urbaj aŭtoritatoj ŝuldis al li post la jaroj, kiujn li financis la provizadan politikon kaj armeajn iniciatojn de la urbo.

Ankaŭ Taddeo jam estis falinta en la bonfarojn de la Urba Konsilio proponante valorajn jurajn konsilojn eĉ antaŭ diplomiĝo.

Malkontenteco, aliflanke, baldaŭ iĝis ribelo, kaj la frakcio Maltraversi, malamika de la frakcio Scacchesi de la Pepoli-familio, igis Romeo'n kaj liajn filojn fuĝi de la grandurbo en 1321.

La familio Pepoli serĉis rifuĝon kaj venĝon, unue en Ferrara, poste en Romanjo, kaj fine en Avinjonon kun la papo, sed nur en 1328, post kiam Romeo estis longe morta, Taddeo kaj liaj fratoj sukcesis reveni al Bolonjo kun la konsento de la papa legato Bertrando del Poggetto.

Ĉi-lasta revokis la forpelitojn por favorigi sin kun la homoj de Bolonjo, kiuj estis netoleremaj de lia despotismo kaj aroganteco. Tamen, finfine ĉi tiu ŝango ne profitis al li - tute male. Post kelkaj jaroj da reciproka malfido kaj singarda kunlaboro, la Pepoli kaj iliaj subtenantoj konspiris kontraŭ la alta prelato, sed ili estis malkovritaj kaj malliberigitaj. Kiam ili estis liberigitaj post multe da popola tumulto, ili rekomencis sian sendependeco-kampanjon, kiu finfine igis Bertrando del Poggetto fuĝi en 1334.

Sen la papa kontrolo, kolizioj inter la Maltraversi- kaj Schacchesi-frakcioj rekomencis en la urbo kaj finiĝis kun la fina venko de la Pepoli-oj kaj la ekzilo de iliaj kontraŭuloj.

En 1337, Taddeo Pepoli estis proklamita Kapitano de la Popolo kaj "ĝenerala kaj ĉiama guberniestro de la Komunumo kaj homoj de Bolonjo", titolo kiun li poste ŝanĝis al "konservanto de la paco kaj justeco" por mildigi, en la okuloj de la civitanoj, kio estis fakte absoluta Signorio ("regado de Sinjoro").

Lia centraliga politiko estis singarda kaj sagaca, respektema, almenaŭ laŭŝajne, de la respublika tradicio kaj de la diversaj urbaj magistratoj.

Ne tiom modera, tamen, estis lia sinteno rilate al la Eklezio, kies aŭtoritato estis forigita de la administraj aferoj de la urbo. Tiu kontraŭ-Avinjona politiko ekigis rapidan respondon de papo Benedikto la 12-a, kaj la Bolonja Signoro dungis la plej bonajn oratorojn de la universitato por defendi sian kaŭzon.

Tiuj tamen malsukcesis en sia intenco kaj la papo fine ekskomuniki, ne nur Taddeon, sed eĉ la urbon kaj la Universitaton en 1338. Taddeo tiam devigis ĉi-lastajn resti en la urbo (ĉar ili ne povis havi sidejon en Bolonjo, ili provizore translokiĝis al la proksima urbo Castel San Pietro Terme) kaj malpermesis al siaj profesoroj instrui aliloke.

Eĉ en tiu fronto, aliflanke, Taddeo adoptis strategiojn kiuj estis funkciaj al lia potenco kaj, repaciginte kun la papo, en 1340 li jesis reenkonduki vikarian figuron en la urbo, nur por nomumi sin al la rolo.

Dum lia jardeko da regado, Taddeo Pepoli draste reduktis la agadojn de la Konsilio de la Popolo, reduktis kaj kontrolis tiujn de la Konsilio de Aĝestroj kaj Konsuloj, kaj nuligis la aŭtoritaton de la Podestà ("civila ofico en la mezepoko"), delegante ĝiajn laŭleĝajn respondecajn kampojn al ia grupo de personoj, tute komponita de notariaj funkciuloj proksima al li.

Entute, la situacio en Bologna estis relative trankvila, kvankam tre malfirma.

En la fruaj jaroj, Taddeo devis alfronti la danĝeron de vastiĝo de la familio Della Scalas, evitante ke li trovu eĉ pli grandan malfacilecon alfronti la vastiĝon de la Visconti. Aliancoj kun Ferrara, Venecio kaj Florenco garantiis minimumon de sekureco por Bolonjo, almenaŭ ĝis la morto de ĝia Sinjoro.

Tio okazis en 1347. Ĉar Taddeo ne elektis posteulon, la Konsilio de la Popolo estis escepte kunvokita kaj transigis eksterordinarajn potencojn al siaj filoj Giacomo kaj Giovanni.

La du Pepoli, kiuj ne povis vivi laŭ la normoj de sia patro kaj avo, ricevis la urbon en grava ekonomia kaj politika krizo, eĉ pli malbona ankoraŭ en la posta jaro al la ascendo al la potenco, pro terura pesto.

Ili estis tiel devigitaj, en 1350, vendi Bolonjon al la minaca Visconti, finante la epokon de la Pepoli-oj, kiu regis la urbon dum tri generacioj, tiel alportante sur sin mem damaĝaj rememoraĵoj kiui daŭrus preskaŭ du jarcentojn.^[2]

• Romeo Pepoli (1250-1322)
• Rinaldo dei Bonacolsi (1278-1328)
• Bertrando de Puĵeto (1280-1352)
• Benedikto la 12-a (1285-1342)
• Luchino Visconti (1287-1349)
• Taddeo Pepoli (episkopo) (1490-1549)
• Taddeo Pepoli (prioro) (1605-1684)