Miss Ravi’s Reviews > گفت‌وگو با بهرام بیضایی > Status Update

‌
من حماقت کردم که بار زندگیم را با سر هم کردن چند پند و اندرز اجتماعی و چند شعار مکرر دلخواه همه نبستم. یا بلندپروازی کردم، مثل کاووس شاه که عقاب‌هایی که تختش را به هوا می‌بردند، واژگونش کردند. می‌شود مرا سرزنش کرد ولی هنوز متأسفانه، نمی‌شود کُشت.

‌
آنچه برای من در تعزیه جذاب است جادوی خیلی کهنی است که در آن است. جادویی که در بهترین تعزیه‌ها به ترس‌ها و اضطراب‌های اولیه بشر مربوط می‌شود و این جوهریست که به نظر من در تمام نمایش‌های خوب جهان اعم از کهن و معاصر هست. هر تئاتر خوبی این جادو را دارد ولی من حالا دیگر به شکل مستقیم با تعزیه کار ندارم خصوصاً که حالا اینجور کارها معناهای خاصی هم پیدا کرده و تعزیه دیگر چندان هم تعزیه‌ای که من ازش حرف می‌زنم نیست.

خیلی بزرگ است که بگویم نگران آیندگان هستم آنها راه خودشان را پیدا میکنند ولی راههایی که در زمان ما پیش پایشان گذاشته میشود، آنها را تا مدتها در خودش گم خواهد کرد. راههایی نکوبیده و سنگلاخ و در پایان بیشتر بیراهه. مشتی سوءتفاهم بجای دانش، مشتی باید و نباید بجای اندیشه و بینش. آنها اگر عین ما نشوند، بیمار تناقض گفتار و کردار ما، در پیچ‌وخم‌های من‌درآوردی ما گم میشوند و تا راه را بیابند عمر را باخته‌اند. ما هم باخته‌ایم