~مآهی's Reviews > مرگ ایوان ایلیچ

در حس بین مرگ و زندگی معلق ام
حتی اگر زندگی را در بهترین حالت توقعات خود و دیگران سپری کنیم
ایا به هنگام مرگ از ان راضی خواهیم بود؟
ایا تضمینی هست که در اخرین روزهای زندگی ترس از پایان،یقه کارهای کرده و نکرده تان را بگیرد و شما را به همه انچه گذشته است مشکوک کند؟
و ایا مرگ چیزی جز برگه اخر داستان موجودی فانی چون انسان است و ایا استثنایی برای ان نیست؟
اینها تمام سوالاتی است که بعد از به پایان رساندن
"مرگ ایوان ایلیچ" تولستوی در ذهن شما قرار میدهد.
از فصل دوم تولستوی شروع به روایت از ماجرای فردی میکند که کم و بیش نقصی در زندگی اش یافت نمیشود یا بهتر بگوییم در ظاهر ان.
ایلیچ تمام انچه از زندگی میخواهد یا درست تر انکه جامعه از او میخواهد به بهترین روش ممکن با تمام مشکلاتی که سر راهش است به سر انجام میرساند، اما زمانی که اتفاقی به معنای واقعی تصادفی و‌نه انچه در داستان های دیگر عاقبت یک انسان تلقی میشود انجام میگیرد تمام تار و پود باور های ایوان را نسبت به زندگی میگسلد،
در انتهای داستان شاید با بند انتهایی بتوان فهمید که درد اویختگی کلیه یا‌ اپاندیس در جسم ایلیچ پایان یافته اما ایا دردی که بر روح ایلیچ تمام سه ماه اخر زندگی خدشه می انداخت به پایان رسید؟معلوم نیست
انچه مشخص است این است که ایلیچ تا لحظه اخر
بر انچه به سرش امده متاثر و متحیر است،
متاثر از چنین مرگ زود هنگام و
متحیر از چنین پایان (به زعم خود) ناحق که گرفتارش شد .