Iman Rouhipour's Reviews > خشونت: پنج نگاه زیر چشمی

جمله‌ای معروف از لنین بود که دقیق یادم نمی‌آد اما مضمونش چنین چیزی بود : "دموکراسی برای کدام طبقه؟"

در دنیای دموکراتیک امروز که بیش از همه‌ی اعصار، بشریت - همان ۹۹ درصد که الان احتمالاً شده ۹۹.۵ درصد - پرولتاریزه! شده، نگرانی دولت‌ها نه از مخالفت یا مثلاً رأی دادن مردم به فلان کاندید، که از انفعال سیاسی مردم هست.
هشتگ بزنید، راجع به ضریح‌لیسی و پدوفیلی تتلو جنبش مجازی راه بندازید، علیه اون‌ها که شمال می‌رن و ماسک نمی‌زنن فحش‌نامه تنظیم کنید، از ترسِ روی‌کاراومدنِ "بدتر" برای "بد" رأی جمع کنید اما سکوت نکنید که همانا "بی‌تفاوتی کشنده‌ترین اسلحه‌ست."

ژیژک در این کتاب از انواع خشونت می‌گه و توضیح می‌ده که چه‌طور خشونت‌هایی "فعالانه" مثل حوادث تروریستی و غارت فروشگاه و امثالهم خودشون نتیجه‌ی خشونتی دیگه - خشونت سیستمی و نمادین - هستند که البته مثل مورد اول رسانه‌ای نمی‌شن!
به قول بودریار فعالیت رسانه در حیطه‌ی خشونت آگاهی‌بخشی نیست، بلکه کارکردش نمایاندن آشوب دنیایی هولناکه و وظیفه‌ی دادن حسِ امنیت به مخاطب رو به‌عهده داره؛ احتمالاً در همین موردی که این روزها داره اتفاق می‌افته، واکنش مخاطب سی‌ان‌ان، رأی ندادن به ترامپی هست که باعث و بانی نژادپرستی در تمام تاریخ ایالات متحده‌ست! و یک ماه بعد از انتخابات هم فراموش می‌شه که اصلاً اعتراضی بود.

علی ایّحال، به قول ژیژک - که خودش از لنین نقل قول می‌کنه - در مواجهه با رسانه و اخباری که هر روز و هر ساعت ما رو با خشونت و قتل و فجایع انسانی روبه‌رو می‌کنه و از ما انتظار واکنش سریع و دست روی دست نگذاشتن داره، بخزیم به کنجی و سه کار انجام بدیم: "آموختن، آموختن، آموختن".

پ.ن : عنوان اصلی کتاب " Violence: Six Sideways Reflections " بود که یک نگاهِ زیرچشمی به‌کل حذف شد و موند پنج نگاه.