Mirai's Reviews > อยากตาย แต่ก็อยากกินต๊อกบกกี

"ถึงจะหดหู่มาทั้งวัน แต่ขอแค่ได้หัวเราะกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ก็ยังดี"

เป็นบันทึกบทสนทนาระหว่างตัวผู้เขียนในฐานะผู้ป่วยโรคซึมเศร้ากับจิตแพทย์ คล้ายๆ กับการถอดเทปบันทึกประวัติการรักษาของผู้เขียน โดยในเล่มเราจะเจอการตอบโต้และถกถึงปัญหาชีวิตระหว่างผู้เขียนกับจิตแพทย์อย่างจริงจัง ซึ่งจะแบ่งออกเป็นรายสัปดาห์และหัวข้อบทสนทนาก็จะแตกต่างกันไปแล้วแต่สถานการณ์ที่ผู้เขียนพบ

เนื้อหามีความจริงจังพอสมควร มีศัพท์ทางการแพทย์นิดหน่อย แต่ก็มีเชิงอรรถอธิบายเรียบร้อย สัมผัสได้ถึงความทุกข์และความกังวลเต็มไปหมดของผู้เขียน มีการสอดแทรกความรู้สึกนึกคิดของผู้เขียนในฐานะผู้ป่วยโรคซึมเศร้าลงไปด้วย ทำให้เรารับรู้ถึงทัศนคติ และการมองโลกของผู้ป่วยที่เป็นโรคซึมเศร้าอย่างตรงไปตรงมา และด้วยความที่เป็นบันทึกบทสนทนาระหว่างผู้ป่วยกับแพทย์ เราก็จะพบบรรดาคำแนะนำต่างๆ ของจิตแพทย์ที่พยายามช่วยเหลือผู้เขียนในรูปแบบที่หลากหลายเช่นเดียวกัน

โดยรวมแล้ว หนังสือเล่มนี้ก็เป็นอีกเล่มที่ถ่ายทอดความรู้สึกและความทุกข์ของผู้ป่วยโรคซึมเศร้าได้ดีอีกเล่มเลยค่ะ มีความจริงจัง อ่านได้เรื่อยๆ ไม่น่าเบื่อ แต่ก็ไม่ถึงขั้นอ่านแล้ววางไม่ลง

เห็นว่ามีเล่มสองด้วยนะคะ เรารออ่านต่อเลยค่ะ :)