Gypsy's Reviews > مرگ ایوان ایلیچ

درحقیقت مرگ ایوان ایلیچ، اولین تجربه من از تولستوی بود. جای تأسفه، بیست سالمه و خیلی از شاهکارها رو نخوندم. چپ و راست بم می‌گن فلان چیزو خوندی؟ نه. ویرجینیا وولف؟ نه. ایشی‌گورو؟ نه. یوسا؟ نه. مارکز؟ آو، دو سه تایی خوندم. دیکنز؟ اینم آو و اینا. همینگوی؟ چندتا کوتاه و پیرمرد و دریا فقط. داستایوفسکی؟ کوتاهاشو. و تولستوی؟ مرگ ایوان ایلیچ. بیست سال زندگی کردم و انگشت‌شمار شاهکار خوندم.

تولستوی مثل یه مهندس داستانشو طراحی می‌کنه. همه‌‌چیز دقیق و محکم و ساختارمند و فکرشده. هیچ خدشه‌ای نمی‌تونی بهش وارد کنی. من طول کشید بخونمش، چون از رو فیدیبو می‌خونم و کتاب الکترونیک چشمم رو خسته می‌کنه. خود داستان هم چیزی نبود که راحت بخونی بگذری. دردِ وجود و زندگی و مرگ رو باید مزه مزه کنی باهاش. شخصیت‌پردازی اطرافیان ایوان عالی بود. هرکدوم‌شون نماد شده بودن و پوچی زندگی‌شونو می‌دیدی. اینکه همه‌شون در ظاهر عزادارِ مرگ ایوان بودن ولی ازش نفع می‌بردن. مرگ ایوان ایلیچ چیزی نبود که دلخواهم باشه، صرفاً از نظر سلیقه‌ای می‌گم. همون‌طور که هرچی از شرمن الکسی بخونم خوشم می‌آد، درحالی‌که شاید برای خیلی‌ها عالی نباشه. سلیقه یه چیزه، قوی و ضعیف بودنِ داستان یه چیز دیگه. حالا اینکه چقد ذوقت پیشرفت کرده باشه که از داستان قوی هم خوشت بیاد، زمان می‌بره.