المیرا's Reviews > زن زیادی

مهمترین نکته ای تو کتاب به چشمم اومد متن روون و خودمونیش بود. انگاری تو یه عصر تابستون با همسایه ها تو کوچه نشستین و یکیشون داره داستان تعریف میکنه. سمنوپرون خیلی داستان پرسروصدایی بود. انقدر خوب فضا رو منتقل کرده بود که من بعد خوندنش احساس میکردم از اون همه سروصدای قابلمه و بچه و زنایی که اینور اونور میرن سرسام گرفتم. سمنوپزون از این نظر که آخرش اصلا قابل پیش بینی نبود جالب بود. یهویی داستان طولانی نذری پزون با یه اتفاق ناگهانی تموم شد و من موندم کلی حرف و علامت تعجب
نزهت الدوله رو دوست داشتم. طنز خوبی داشت.
دفترچه بیمه تلخ بود و واقعی و دردناک بود دیدن اینکه مشکلات پزشکی مردم اون زمان هنوز مشکلات حاضر ما هست
عکاس با معرفت هم جالب بود هرچند خیلی شخصیت پردازی قوی ای نداشت
خداداخان جمله های خوبی داشت ولی داستان جالب توجهی نداشت. البته از حسی که خدادادخان در مورد زنش داشت خیلی لجم گرفت و خب درحال حاضر هم آقایونی داریم که همه موفقیتهاشون رو نتیجه کارهای خودشون میبینن فقط و بعد یه مدت زنشون رو که باهاشون این راه رو طی کرده در شان خودشون نمیدونن
دزدزده هم که داستان آشنای سیستم قضایی ما هست و انگار تجدید خاطره بود تا یه داستان قدیمی
جاپا رو دوست نداشتم. نمادها رو خیلی بی پرده استفاده کرده بود و انگاری خواننده درکش کمه و اگه کمی تکرار کمتر استفاده میکرد یا حرفش رو غیرمستقیم تر میگفت متوجه منظورش نمیشد.
مسلول رو دوست داشتم. یکی از معدود داستانهای کتاب بود که میخوندم ببینم آخرش چی میشه. شخصیت یه آدم مهرطلب و تشنه توجه رو خیلی خوب نشون داده بود. همه ما تو زندگیمون گاهی آگاهانه کاری رو انجام میدیم که به ضررمونه و خودمونم نمیدونیم چرا ولی جالبه از انجامش اصلا احساس ناراحتی نداریم و بی تفاوتیم. نمیدونم دقیقا چرا اینجوری میکنیم
زن زیادی هم خیلی تلخ بود...خیلی؛ بیشتر از اینکه دلم بسوزه برای فاطمه حرصم گرفت از دستش که انقدر بی عرضه و بی زبون بوده و گذاشته هرکی هرکار دوست داره باهاش بکنه و عین عروسک اینور اونور ببرنش و تنها تو تفکراتش به ا��نا فحش میداده
در کل کتابی بود که یه بار خوندنش خوب بود ولی فکر نکنم بار دوم سراغش برم.