می‌گه بزرگترین حسرتش توی زندگی اینه که با وجود صرف وقت و میلیون‌ها دلار پول نتونسته فیلم بزرگی بسازه. دلش می‌خواسته یه فیلمی شبیه آثار برگمان توی کارمیگه بزرگترین حسرتش توی زندگی اینه که با وجود صرف وقت و میلیون‌ها دلار پول نتونسته فیلم بزرگی بسازه. دلش می‌خواسته یه فیلمی شبیه آثار برگمان توی کارنامهش میبود و با اینکه چند بار به شیوههای مختلف این رو امتحان کرده، موفق نشده. جاودانه شدن اسم و آثارش هیچ اهمیتی براش نداره چون هیچکدوم نمیتونه وحشت مرگ رو از بین ببره. و اصولاً سرگرم کردن خودش با کمدی و سینما واسه اینه که به ناخوشایندی مرگ و تلخ بودن دنیا فکر نکنه. من خیلی دلم می‌خواست که ماجرای ساختن فیلمهاش رو اینقدر خلاصه تعریف نکنه و به اسم بردن از بازیگرهایی که توی هر فیلمش بازی کردن، بسنده نکنه. دلم می‌خواست قصه هر فیلمش رو تعریف میکرد. پشت صحنه یا یه لحظه خاص و جذاب و یا داستان پشت داستانهاش رو. مثلاً اینکه اسم فیلم آنی هال از کجا اومده رو می‌گه، البته کوتاه و خلاصه. چیزهای اینجوری برام خیلی جالبتره تا اینکه حجم زیادی از کتاب رو بذاره برای تعریف کردن حاشیه دادگاهش یا اثبات اینکه میا فارو چه هیولای ترسناکیه. آخر کتاب خودش هم عذرخواهی کرده که اینقدر در این مورد توضیح داده و نوشته. البته یه چیزی که از خلال همین توضیح دادنهاش میشه فهمید اینه که با وجود اذیت شدنش، حتی قطع همکاری باهاش از طرف استودیوهای بزرگ و پشت کردن بازیگرها بهش، وقتی درباره خود میا فارو حرف میزنه بازم تحسینش می‌کنه. می‌گه چقدر بازیش رو توی فیلم رز ارغوانی قاهره دوست داره یا چقدر خوب میتونه توی نقشهای مختلف خودش رو نشون بده. وودی آلن برخلاف خیلی از هنرمندها بیادعاست. وقتی می‌گه من ابله و بیسوادم در حال تواضع نیست و داره واقعاً نظرش رو درباره خودش می‌گه. می‌گه از تکنیکهای فیلمسازی فقط همین رو بلدم که قبل از شروع فیلمبرداری باید دریچه لنز دوربین رو برداشت. از اون آدمهاست که اگه -برفرض محال برای ما- بتونیم ببینیمش حرف زدن باهاش واسه این سخت نیست که آدم پرطمطراق و گوشتتلخ و پرمدعاییه. واسه این سخته که از آدمها خوشش نمیاد و میلی به حرف زدن با کسی نداره....more
رفتم چک کردم، دیدم که کتاب قبلی وولف رو سال ۲۰۱۶ خونده‌م. کتاب مدرسه قدیم منظورمه. اگه اون رو خونده باشید موقع خوندن این کتاب یه چیزهایی براتون جذابترفتم چک کردم، دیدم که کتاب قبلی وولف رو سال ۲۰۱۶ خونده‌م. کتاب مدرسه قدیم منظورمه. اگه اون رو خونده باشید موقع خوندن این کتاب یه چیزهایی براتون جذابتر میشه. مثلاً اینکه نویسنده گاهوبیگاه از علاقهاش به همینگوی می‌گه یا اینکه چطور بعد از تجربه جنگ میره سراغ نوشتن. اون فصلهایی که نویسنده یادش میره داره واقعیت رو روایت می‌کنه و جوری همه‌چیز سروشکل داستان میگیره برای من جذابتر بود. جاهایی که بدون رعایت خط زمانی، تجربه تبدیل به قصه میشه....more
یه‌جایی از کتاب گریه‌ام گرفت واقعاً. رضا قاسمی می‌گه که هم خیلی بدشانس بوده (که فقط ماجرای زندگیش از کودکی تا هجده سالگی لبریز از اتفاقات عجیب و بدبختیهجایی از کتاب گریه‌ام گرفت واقعاً. رضا قاسمی می‌گه که هم خیلی بدشانس بوده (که فقط ماجرای زندگیش از کودکی تا هجده سالگی لبریز از اتفاقات عجیب و بدبختیهای غریبه) و هم خیلی خوششانس. عبدی هم میپرسه چطور خوششانس بوده که جواب میده وقتی که نسخهای از تمام کارهایی که نوشته رو برده پيش کسی (که گویا واسطه بوده از سمت یه ناشر) مطمئن بوده که همنوایی شبانه ارکستر چوبها چاپشدنی نیست. وقتی بهش خبر میدن که اجازه انتشار گرفته، باورش نمیشده. کسی چیزی بنویسه، اثری خلق کنه، هنری داشته باشه آمیخته به نبوغ، اون وقت اینقدری انتظار انتشارش رو نداشته باشه که چنین واقعهای رو خوششانسی بدونه. چرا؟ عجیب نیست؟ مضحک نیست؟ آدم اگه به مصائب این آدما از بهرام بیضایی گرفته تا رضا قاسمی و نویسندههای مهاجر دیگه فکر کنه گمون نکنم بتونه هیچ جواب عقلانیای برای وضعیتی که دارن، پیدا کنه....more
برخلاف کتاب گفت‌وگو با بهرام بیضایی که مصاحبه‌کننده با جهان ذهنی بیضایی آشناست، در این کتاب مصاحبه‌کننده مدام می‌خواست برداشت‌های خودش را به بیضایی بقبرخلاف کتاب گفت‌وگو با بهرام بیضایی که مصاحبه‌کننده با جهان ذهنی بیضایی آش��است، در این کتاب مصاحبه‌کننده مدام می‌خواست برداشت‌های خودش را به بیضایی بقبولاند و هی اصرار داشت، بگوید وقتی داشتید فلان فیلم را میساختید، فلان فکر مدنظرتان بوده یا به پرفروش شدنش اهمیت میدادید و مردم را در فلان صحنه دفرمه نشان دادید و این یعنی فیلمهای شما ضدمردماند، و همینها گفتگو را دچار گسست میکرد چون بیضایی به جای صحبت کردن درباره ایدههای خودش و فکرهایش باید در رد گفتههای مصاحبه‌کننده حرف میزد....more
تولستوی از دین برمی‌گرده ولی دوباره بهش مراجعه می‌کنه. تو این رفت‌وبرگشت به پوچی و تهی بودن زندگی از معنا پی می‌بره و اینکه نمی‌شه همه‌چیز رو با عقل وتولستوی از دین برمی‌گرده ولی دوباره بهش مراجعه می‌کنه. تو این رفت‌وبرگشت به پوچی و تهی بودن زندگی از معنا پی می‌بره و اینکه نمی‌شه همه‌چیز رو با عقل و منطق سنجید. اما وقتی برمی‌گرده هم دینی که بهش باور پیدا کرده همون چیزی نیست که آدمهای مذهبی باور دارن و سرسختانه اعمالش رو انجام میدن. اون قسمتهایی که دین براش تصنعی جلوه می‌کنه بهم یه حس عجیبی میداد. هم گنگ بود و هم آشنا. ولی از طرفی این حس رو دارم که مسیر آدما برای پیدا کردن معنای زندگی، حتی اگه به مقصد نرسن متفاوت از همه. قرار نیست همه سر از بهشت دربیاریم ولی شاید بتونیم برای زندگیمون تا وقتی نفس میکشیم معنایی حتی نه اونقدر کامل پیدا کنیم تا بشه باهاش روزهای قابلتحملتری داشت. ...more
بزرگترین حقیقتی که رو در روی ماست -همان چیزی که شاید باعث شود باقی عمرم دیگر دل و دماغ شوخی نداشته باشم- این است که می‌بینم دیگر کسی برای این سیاره بزرگترین حقیقتی که رو در روی ماست -همان چیزی که شاید باعث شود باقی عمرم دیگر دل و دماغ شوخی نداشته باشم- این است که می‌بینم دیگر کسی برای این سیاره تره هم خرد نمیکند. به گمانم مثل همه مثل الکلیهای مراکز بازپروری زندگی می‌کنند، فقط همان روز را میبینند. اگر چند روز بیش‌تر هم شد، چه بهتر. خیلی کم سراغ دارم که کسی آیندهای را برای نوادگانش تصور کند. ...more
پیشانی از هجوم وقاحت کبود می‌شود وقتی که بر مزار شهیدان عبور می‌کنند وقتی که سینهٔ هوا را می‌شکافند و باد جامه‌هاشان بر شعار دیوارها می‌دمد. اینان که جامههپیشانی از هجوم وقاحت کبود می‌شود وقتی که بر مزار شهیدان عبور می‌کنند وقتی که سینهٔ هوا را می‌شکافند و باد جامه‌هاشان بر شعار دیوارها می‌دمد. اینان که جامههای عزا را بهعاریت پوشیدهاند از قعر چشم خلق میراث روشنای شهیدان را بیرون میکشند گـُل در نهیب تند گلوله شکفت و اکنون کنار سنبلهها اندامهای کاکتوسی سر بر کشیدهاند. کلپاسههای فربه از سوراخهای بیم در هرم انقلاب خلایق بیرون خزیدهاند وز شانههای مردم بالا میآیند. و موج میزنند در آفتاب پیروزی. خورشید در تلآلؤ اندامهای حمق سرافکنده میرود.
-بیضایی: فکرش را بکنید اگر فیلم نمی‌ساختم، زندگی آن‌ها که از راه جلوگیری از کار من زندگی می‌کند، چقدر کسالت -و سؤال آخر آقای بیضايی؛ چرا فیلم می‌سازید؟
-بیضایی: فکرش را بکنید اگر فیلم نمی‌ساختم، زندگی آن‌ها که از راه جلوگیری از کار من زندگی می‌کند، چقدر کسالتبار میشد. من فیلم میسازم، همانطور که انسان غارنشین بر دیوار نقش میکشید. آن روزها البته هنوز نظارت اختراع نشده بود و دنیا مرز نداشت.
کتاب همین اندازه غمانگیز تمام می‌شود اما نظارت و سانسور و اخلال در کار حرفهای بیضایی تمام نمیشود. این گفتگو مربوط به سالهای ۶۴ تا ۶۸ است. نزدیک به سی سال پیش. در آن زمان پانزده سالی بوده که بیضایی کار میکرده، میایستاده جلوی حرف زور دیگران و حالا سی سال هم از آن تاریخ گذشته و هیچ اتفاق بهتری نیفتاده. وقتی مصاحبه‌کننده بعضی از فیلمهای بیضایی را با هیچکاک مقایسه می‌کند، بیضایی در جواب میگوید اگر هیچکاک شرایط فیلمسازی من را داشت، فرار میکرد و گمانم دور از واقعیت نیست که وقتی یک عده هدفمند روی اعصاب آدم راه بروند و قصدشان تخریب تو، بههم ریختن پروژه هنریات و چسباندن هزار جور وصله ناجور بهت باشد دیگر چقدر باید توان و تحمل داشته باشی که بتوانی همچنان با خلاقیت پیش بروی. بهرام بیضایی پیش از فیلمساز و کارگردان برای من، نویسنده و پژوهشگر است و قلبم همیشه از دانستن اینکه چنین انسانی نتوانسته در کشورش کار کند، به درد میآمد. حالا که این کتاب را خواندم و بعضی از فیلمهایش را که در خلال گفتگو بهشان اشاره شد، تماشا کردم، میفهمم که نبودن بیضایی در سینمای ما چه جای خالی بزرگی است. بیضایی نه یک دهه که یک نسل جلوتر از همتایان خودش بوده و بهخاطر تعهدش به هنر، به سینما و علاقهاش مدام آزار دیده، مدام بهش گفتهاند بیش از حد حساسیت به خرج میدهی و تا دلتان بخواهد جلوی پایش سنگ انداختهاند. طرحهایش را تصویب نکردهاند و هر وقت هم تصویب کرده‌اند یا اجازه اکران ندادهاند و یا بعد از مدتی اکران را متوقف کرده‌اند. شاید برای همین به بیضایی «غریبه بزرگ» لقب دادهاند. غریبی که کسی او را نفهمید، غریبی بزرگ. کسی که تا این اندازه بر تاریخ و اسطورههای سرزمیناش مسلط است و برایش مهم است چیزی که میسازد متعلق به همین فرهنگ و همین آدمها باشد اما افسوس آنهایی که سد راهش شدند نه قدر هنر را میدانند و نه قدر هنرمندی اینچنین را. ...more
کاش هر آدمی یک «حسن شهیدنورایی» داشت، حتی آن سر دنیا در مملکت خاج‌پرستان و می‌توانست مدام برایش نامه بنویسد و هر نامه را با هزار جور غرولند و نک‌ونال کاش هر آدمی یک «حسن شهیدنورایی» داشت، حتی آن سر دنیا در مملکت خاج‌پرستان و می‌توانست مدام برایش نامه بنویسد و هر نامه را با هزار جور غرولند و نک‌ونال پر کند. از ناامیدیهاش و یأسها و غصههای حلناشدنیاش میگفت، حتی اگر میدانست درمان و راهحل پیش رفیقش هم نیست و در کنارش تقاضای فلان کتاب را میکرد که شنیده تازگیها چاپ شده و تا بخواهد نامهی بعدی را بفرستد، این کتاب به دستش رسیده باشد و بتواند مراتب تشکر را به حسن شهیدنورایی ابراز دارد. و این رفاقت آنقدر عمیق شده باشد که یکی بدون دیگری نتواند دوام بیاورد و درست همان روزی که صادق هدایت خودکشی می‌کند، رفیقاش هم معطل نمیکند و می‌خواهد هر دو با هم از آن آستانه ناگزیر بگذرند.
عجیب هم نیست و یا دور از ذهن که صادق هدایت، چند سال قبل از خودکشی‌اش اینطور به آخر خط رسیده باشد و برای رفیقش بنویسد:
«اوضاع خیلی کثیفتر و بدتر از سابق میگذرد. روزها را یکی بعد از دیگری قتلعام میکنیم، در انتظار ترکیدن و امید روز بهتری نیست.»
و خیلی غمانگیز است که در هر زمانه، آدمهایی هستند که نادیده گرفته میشوند، آدمهایی با نبوغ درخشان و انگشتهای جادویی. حتی آدم شرم می‌کند این غصه را بنویسد چون می‌داند که چه فایده و انگار سازوکار دنیا تا ابد همین است:
«همه تقاضای وظیفهی اجتماعی مرا دارند اما کسی نمیپرسد آیا قدرت خرید کاغذ و قلم را دارم؟ یک تختخواب و یا اتاق راحت دارم؟ و بعد از خودم میپرسم در محیطی که خودم هیچگونه حق زندگی ندارم، چه وظیفهای است که از رجالههای دیگر دفاع بکنم؟ این درد دلها هم احمقانه شده. همه‌چیز در این سرزمین گهبار احمقانه می‌شود.» ...more
مقدمه اینید استارکی، منتقد ادبی ایرلندی در بررسی‌های�� که بر روی «مادام بوواری» انجام داده به این نتیجه رسیده که فلوبر چشمان اما بوواری را یک جا قهوه‌ا مقدمه اینید استارکی، منتقد ادبی ایرلندی در بررسیهایی که بر روی «مادام بوواری» انجام داده به این نتیجه رسیده که فلوبر چشمان اما بوواری را یک جا قهوهای، یک جا قیرگون و جایی دیگر آبی توصیف می‌کند. اما به قول راوی کتاب این موضوع چقدر اهمیت دارد؟ بله! ما از فلوبر دلخور میشویم که با وجود آن تیزبینی، چشمان شخصیت اصلی را چند رنگ توصیف کرده اما دلخوریمان زیاد دوام نمیآورد چون شیفتگی ما نسبت به یک رماننویس آنقدر زیاد هست که حتی این اشتباهات را بپوشاند پس مجبوریم برای این آزردگی نه از نویسندهی محبوبمان که از منتقدهای خردهگیر و حسود و از خودراضی انتقام بگیریم و حتی متنفر باشیم!
شاید تنها نویسندهای که نسبت به زندگی شخصیاش بیش از حد کنجکاو بودم، صادق هدایت بوده باشد. (چه تصادف جالبی!) وقتی نوجوان بودم، به قفسههای سالن مطالعه نوجوانان هجوم میبردم تا کتابی درباره زندگی‌اش پیدا کنم اما سالها بعد به این نتیجه رسیدم که قرار نیست نویسندهای که شاهکاری را خلق کرده، لزوماً زندگی شخصیاش به اندازهی کتابش جذاب باشد. هرگز نفهمیدهام که دانستن عادات معمول آن‌ها، گرایشات جنسیشان، تعداد ازدواجها و طلاقهایشان و ... چه تأثیری باید بر من بگذارد؟ همهی ما آدمیم و خطاکار، مگر نه؟ فقط بعضیهایمان در کنار خطاهای بسیار و گناهان نابخشودنی مقادیری نبوغ هم داریم. اگر من بدانم که برتراند راسل چهار بار ازدواج کرده دیگر کتابهایش را نمیخوانم و به دیدگاهش شک میکنم؟ راستش عدهای واقعاً همینطورند و من مجبور شدم گروه تلگرامیشان را بهخاطر این شیوهی تفکر ترک کنم.
اما این کتاب؛ با توجه به آنچه نوشتم باید این سؤال را پرسید که پس چرا این کتاب برایم جذاب بوده؟ خب راستش کتاب همان اندازه زندگینگارهای از فلوبر است که رمانیست با طنزی ظریف و درگیریهای راوی با خودش، زندگی‌اش و اندکی هم با طوطیهایی که میتوانند طوطی فلوبر باشند یا نباشد. (حیف است که تحلیل راوی از طوطی و انتخاب این پرنده از سوی فلوبر برای نوشتن داستان سادهدل را اینجا بیاورم). راوی حتی با فلوبر هم بر سر فلوبر جدال می‌کند. او یک طرفدار دو آتشه است و شاید با نزدیک شدن به خالق «مادام بوواری» می‌خواهد زخمهایی که از زندگی زناشوییاش خورده را تسکین بدهد.
مؤخره خانهای که فلوبر بعد از بازگشتش از پاریس تا آخر عمر در آنجا زندگی کرده -در کرواسه- بعد از مرگش تخریب شده و یک کارخانهی استخراج الکل از گندم جایاش را گرفته. حالا تکلیف آدمهای کنجکاو و عشاق سینهچاک چه می‌شود؟ چطور اشتیاق سیریناپذیرشان را به دانستن و واکاوی در زندگی نویسنده ارضا کنند؟ راوی میپرسد: چرا کتابها برایمان کافی نیستند؟ فلوبر می‌خواست آن‌ها برای خواننده کفایت کنند. زیاد نیستند نویسندگانی که بیش از فلوبر به عینیت متن و بیاهمیتی شخصیت نویسنده اعتقاد داشتهاند. آیا بهقدر کافی به کلمات باور نداریم؟ فکر میکنیم بازماندههای یک زندگی، حقایقی ثانوی را آشکار می‌کنند؟...more
اندوه و افسردگی در سفیدی میان خطوط، کلمه‌ها و تاریخ‌های این کتاب رخنه کرده‌اند. از اولین یادداشتی که سیلویا پلات در ژوئیه‌ی ۱۹۵۰ نوشته تا کمی قبل از خاندوه و افسردگی در سفیدی میان خطوط، کلمه‌ها و تاریخ‌های این کتاب رخنه کرده‌اند. از اولین یادداشتی که سیلویا پلات در ژوئیه‌ی ۱۹۵۰ نوشته تا کمی قبل از خودکشی‌اش در ۱۹۶۳ چیزی شبیه یک افسردگی کشنده و ناتمام جریان دارد، مثل آبی گلآلود که اول آرام و راکد است اما بعد نیرو میگیرد و به سیلی ویرانکننده تبدیل می‌شود. سیلویا پلات بیواسطه و بدون تغییر نهچندان فاحشی همان دخترکی است که در حباب شیشه، خواننده را تا مرزی از سقوط در ظلمات میبرد پس نمیتوان در قلمرویی که خودش را عریان و عاری از هر نقابی نشان میدهد، انتظار افسردگی و نفرت و سیاهی را نداشت. نوشتن احتمالاً شبیه بیماری است. یک رنج پیوسته و برای تاب آوردن این بیماری باید مرهمی وجود داشته باشد. یک تسکین. برای سیلویا پلات این تسکین چاپ شدن داستان/ شعرهایش در نشریات معتبر آن سالهاست و چرا او که مدام میان اینکه چقدر خوب می‌نویسد یا اصلاً چرا می‌نویسد؟ در جنگ است به اندازه کافی مورد توجه نبوده؟ این حالات ناخوشی، طرد کردن نوشتن و میل برای فرار از کلمه‌ها و تبدیل شدن به یک آدم معمولی که کار کارمندی می‌کند و نوشتن برایش باری به هر جهت است، لذتهایش بیمایه و دغدغههایش مسخره... گاه و بیگاه او را به فکر میاندازد که همه‌چیز را کنار بگذارد اما این راهحل نه قطعی است و نه آرامبخش.
باران ریز سرد افسردگی روی سرم، وقتی که حتی فکر نوشتن قصهای به سرم میزند.
هیچچیزی سیلویا پلات را نجات نمیدهد. نه همسرش که در انتهای زندگی زناشویی به او خیانت می‌کند اما آدمی است که معنای جنگهای درونی را میفهمد و نه دکترش که سعی می‌کند ریشههای نفرتش را پیدا کند. نه مادرش که ارتباطش با او عجیبوغریب است... چیزی در درون او هست، چیزی که خودکشی را، نابودی خود را برایش اجتنابناپذیر می‌کند. چیزی شبیه یک حفرهای سیاه، قیرمانند، یخزده.
خوشحال بودم که جز نویسنده شدن کار دیگری از دستم برنمیآید ولی حالا نویسنده هم نیستم. حتی یک جمله هم نمی‌توانستم بنویسم: ترس و جنون مرگبار مرا از پا انداخته.
دنیا باید خیلی وحشتناک باشد، وقتی دیگرانند که تعیین می‌کنند تو که هستی؟ نویسندهای یا نه. استعداد داری یا نه. نوشتهات به دردبخور هست یا نه؟ لایق زندگی هستی یا نه؟ دنیا اغلب اوقات وحشتناک است.
«در کتاب‌هایم، تنها کاری که می‌کردم اعتراض علیه چیزهایی بود که نمی‌توانستم روی در روی تو، از آن‌ها شکایت کنم.»
این فرانتس کافکای افسرده و غمگینی است که«در کتاب‌هایم، تنها کاری که می‌کردم اعتراض علیه چیزهایی بود که نمی‌توانستم روی در روی تو، از آن‌ها شکایت کنم.»
این فرانتس کافکای افسرده و غمگینی است که مسخ را نوشته و گروه محکومین و قصر و... را. کافکایی با جهانی دوچندان تاریکتر از خودش. این کتاب شاید به سادگی بگوید که چطور تجربهی زیستهی یک نویسنده میتواند کلمات را در هم بپیچد. و چطور با وجود آن‌که میدانی پدرت در قدرتنمایی و کردار و رفتار به اشتباه میرود باز هم نمیتوانی جلوی تاثیرپذیری از آن سلطهای که بر فرزندش دارد را بگیری. آسیبها اجتنابناپذیرند و تا همیشه جایشان مثل رد یک زخم قدیمی اما عمیق روح را فرسوده می‌کند....more
برای من آهنگ‌های محسن نامجو مجموعه‌ای از خاطره‌هایی با شکل و شمایل تاریک و روشن از سالیان دور تا همین لحظه است. تابستان‌هایی که یکسر با آلبوم‌هایش میگبرای من آهنگ‌های محسن نامجو مجموعه‌ای از خاطره‌هایی با شکل و شمایل تاریک و روشن از سالیان دور تا همین لحظه است. تابستان‌هایی که یکسر با آلبوم‌هایش میگذشت و پلیلیستهایی که همیشه و همیشه تعدادی از آهنگهایش را دارند. فرقی نمیکرد شاد باشم، افسرده و پراندوه یا برگشته از وضعیتی که هیچچیز جز موسیقی آرامات نمیکند. پس ساعتهای بسیاری را مدیون نامجو هستم هرچند آنطور که در مصاحبهاش با گاردین گفته مخاطب برایش اهمیت زیادی ندارد.
این کتاب دوباره من را به این موضوع مطمئن کرد که یکی از کششهایم به سمت موسیقی نامجو توجه او به فرم است. من آهنگ صنما را میتوانم بارها گوش کنم هرچند دیگران به آن بخندند. این کتاب پر از دغدغههای جوانی است که فکر می‌کند و اغراق نکردهام اگر بگویم خیلی از بیست سالهها نه اهل اندیشه بودهایم/ هستیم و نه پرسشگری....more
با این‌همه اتفاقات ریز و درشت، مهم و متفاوتی که در زندگی‌اش رخ داده، باید هم ماریو بارگاس یوسا چنین کتاب‌هایی بنویسد. خودش هم از همان اول می‌داند که قبا این‌همه اتفاقات ریز و درشت، مهم و متفاوتی که در زندگی‌اش رخ داده، باید هم ماریو بارگاس یوسا چنین کتاب‌هایی بنویسد. خودش هم از همان اول می‌داند که قرار است نویسندهی درجه یکی باشد، کسی که فارغ از فرهنگ کشوری که بهش تعلق دارد، خودش را بالا میکشد و خوانندههایی از تمام جهان او را ستایش می‌کنند....more
کتاب بیش‌تر از آن‌که زندگی‌نگاره باشد، درباره‌ی جامعه و حکومت‌هاست. و اتفاقاً شکل حکومتی که نویسنده ازش می‌نویسد اصلاً برای ما که اهل جمهوری چک نبودهکتاب بیش‌تر از آن‌که زندگی‌نگاره باشد، درباره‌ی جامعه و حکومت‌هاست. و اتفاقاً شکل حکومتی که نویسنده ازش می‌نویسد اصلاً برای ما که اهل جمهوری چک نبودهایم، بیگانه و ناآشنا نیست. البته که جمهوری چک به مراتب تغییرات بیشتری را متحمل شده اما در گذر این تغییرات تجربیاتی به مردمانش داده که ما هم در روزگارانی دور و نزدیک تجربهاش کردیم. فصل اول و آخر را بیش‌تر پسندیدم. بهخاطر زندگی بینهایت وحشتناک راوی در اردگاههایی که در هر لحظه با امکان مرگش میزیست در فصل اول و بهخاطر تفسیر کافکا و آثار و زندگی‌اش در فصل آخر. اما میانهی این فصول هم خواندنی بود و هم آموختنی....more
کنکاش جلال آل‌احمد برای جواب دادن به این سوال که داشتن فرزند چه فایده‌ای داره؟ محور اصلی کتاب رو تشکیل داده. جذابه. شاید به این دلیل که جلال روبه‌روی کنکاش جلال آل‌احمد برای جواب دادن به این سوال که داشتن فرزند چه فایده‌ای داره؟ محور اصلی کتاب رو تشکیل داده. جذابه. شاید به این دلیل که جلال روبه‌روی خودش میایسته، روبه‌روی گذشتهاش، روبه‌روی پدرانش و روبه‌روی سنتهایی که هر کسی رو در هر سطحی وادار کرده به داشتن بچه فکر کنه. و شاید در برههای از زندگیِ خواننده ملموستر باشه. و اون وقتی هست که خواننده هم میخواد از خودش بپرسه وجود بچهای از آن خودش در زندگی، در دنیا و در جهان هستی چقدر ضرورت داره؟...more
در آخرین جمله‌ی کتاب، ویرجینیا می‌خواهد شام بپزد. ماهی هداک و سوسیس. بیست روز پیش از خودکشی‌اش. در حالی که برای روزها و ماه‌های آینده‌اش برنامه ریخته.در آخرین جمله‌ی کتاب، ویرجینیا می‌خواهد شام بپزد. ماهی هداک و سوسیس. بیست روز پیش از خودکشی‌اش. در حالی که برای روزها و ماه‌های آینده‌اش برنامه ریخته. گاهی انرژی دارد و گاهی بیحوصله است. درست است که خودکشی با بعضیها هست؟ بی آن‌که پای ویژگی مشترکی وسط باشد، ویرجینیا وولف من را یاد ویوین مایر میانداخت. شاید برای آن‌که هر دو دروننگری خاصی داشتهاند و شاید هم بیدلیل. ویرجینیا در سراسر یادداشتهایش دارد با کتابهایش دستوپنجه نرم می‌کند. اول اشتیاق نوشتنشان را دارد و بعد انگار با آن‌ها میجنگد، جنگی برای شکل دادن به جملات و رام کردن کلمات. و بعد دوره کوتاهی استراحت و دوباره کتاب دیگری. در آخرین جمله از کتاب، پیش از آن‌که ویرجینیا شام بپزد، من از تمام شدن کتاب، غمگینم. ...more
Loading...
