What do you think?
Rate this book
Armadale
When the elderly Allan Armadale makes a terrible confession on his death-bed, he has little idea of the repercussions to come, for the secret he reveals involves the mysterious Lydia Gwilt: flame-haired temptress, bigamist, laudanum addict and husband-poisoner. Her malicious intrigues fuel the plot of this gripping melodrama: a tale of confused identities, inherited curses, romantic rivalries, espionage, money—and murder. The character of Lydia Gwilt horrified contemporary critics, with one reviewer describing her as "One of the most hardened female villains whose devices and desires have ever blackened fiction." She remains among the most enigmatic and fascinating women in nineteenth-century literature and the dark heart of this most sensational of Victorian "sensation novels."
721 pages, Paperback
First published January 1, 1866
About the author
Wilkie Collins
1,970 books2,626 followersA close friend of Charles Dickens from their meeting in March 1851 until Dickens' death in June 1870, William Wilkie Collins was one of the best known, best loved, and, for a time, best paid of Victorian fiction writers. But after his death, his reputation declined as Dickens' bloomed.
Now, Collins is being given more critical and popular attention than he has received for 50 years. Most of his books are in print, and all are now in e-text. He is studied widely; new film, television, and radio versions of some of his books have been made; and all of his letters have been published. However, there is still much to be discovered about this superstar of Victorian fiction.
Born in Marylebone, London in 1824, Collins' family enrolled him at the Maida Hill Academy in 1835, but then took him to France and Italy with them between 1836 and 1838. Returning to England, Collins attended Cole's boarding school, and completed his education in 1841, after which he was apprenticed to the tea merchants Antrobus & Co. in the Strand.
In 1846, Collins became a law student at Lincoln's Inn, and was called to the bar in 1851, although he never practised. It was in 1848, a year after the death of his father, that he published his first book, 'The Memoirs of the Life of William Collins, Esq., R.A'., to good reviews.
The 1860s saw Collins' creative high-point, and it was during this decade that he achieved fame and critical acclaim, with his four major novels, 'The Woman in White' (1860), 'No Name' (1862), 'Armadale' (1866) and 'The Moonstone' (1868). 'The Moonstone', is seen by many as the first true detective novel T. S. Eliot called it "the first, the longest, and the best of modern English detective novels ..." in a genre invented by Collins and not by Poe.
Now, Collins is being given more critical and popular attention than he has received for 50 years. Most of his books are in print, and all are now in e-text. He is studied widely; new film, television, and radio versions of some of his books have been made; and all of his letters have been published. However, there is still much to be discovered about this superstar of Victorian fiction.
Born in Marylebone, London in 1824, Collins' family enrolled him at the Maida Hill Academy in 1835, but then took him to France and Italy with them between 1836 and 1838. Returning to England, Collins attended Cole's boarding school, and completed his education in 1841, after which he was apprenticed to the tea merchants Antrobus & Co. in the Strand.
In 1846, Collins became a law student at Lincoln's Inn, and was called to the bar in 1851, although he never practised. It was in 1848, a year after the death of his father, that he published his first book, 'The Memoirs of the Life of William Collins, Esq., R.A'., to good reviews.
The 1860s saw Collins' creative high-point, and it was during this decade that he achieved fame and critical acclaim, with his four major novels, 'The Woman in White' (1860), 'No Name' (1862), 'Armadale' (1866) and 'The Moonstone' (1868). 'The Moonstone', is seen by many as the first true detective novel T. S. Eliot called it "the first, the longest, and the best of modern English detective novels ..." in a genre invented by Collins and not by Poe.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 499 reviews
August 27, 2016
There can be no doubt, I love Wilkie Collins writing. It is like I am sitting in a comfortable chair by the fireside, feet up, sipping my wine and listening intently as he tells me a story. This marks the third Wilkie Collins book that I have read and now my second favourite next to The Woman in White.
These days it would seem there are so many new books out there, the ones with buzz, that we all chase after and so we should. There is nothing wrong with that. I just hope that along the way we do not forget about the books of yesteryear. They are worthy of our time and energy and as an added bonus they can also quite frequently be found on sites like Amazon as a free download. And the rewards are huge. This is one such example.
This is the story of Alan Armadale, however as the story opens there are exactly 5 people who bear that name. Will the real Allan Armadale please stand up. Fortunately before you get too far into the story most of these men die or are killed off leaving only two. One of course is the real Allan Armadale and the other legally bears that name as result of a stipulation left in a will that allowed the family a good inheritance. The good news for the reader is that one of these Allans is living under the pseudonym of Ozias Midwinter. There are dark and diabolical family secrets here that one of the two Allan's does not want the other to learn of. And there is a rather substantial estate and inheritance at play.
Enter the female lead and let me tell you Wilkie Collins sure knew how to write women. I absolutely adored Marian Halcombe from The Woman in White and this time he sets his pen to write a deliciously dark,, deceitful and murderous villainess. Her name is Lydia Gwilt and she is a stunning beauty with a luxurious mane of long red hair. The kind of woman that will turn a man’s head when she enters a room. Also the kind that knows full well the effect she has on men and uses it to her advantage. She is evil and cold hearted while callously setting her plot to achieve her desire. God help anyone who gets in her way. She wants to become Mrs. Allan Armadale thereby having access to all his money. It would suit her purpose even better if her husband was deceased and she inherited the same as his lawful widow. As much as I adored Marian Halcombe, I absolutely loathed this woman. Without question one of the most twisted and devious female villains I have ever read. Collins’s Lydia Gwilt slam dunked those five stars.
Allan Armadale has a passion for sailing and convinces his new best friend Midwinter to join him on his small handcrafted yacht. While they are out to sea they are left adrift when their yacht becomes unmoored as they explore another abandoned ship wreck. During this period of time Allan has a dream that he relates to Midwinter. The content of this dream shakes Midwinter to his core as he is the one that holds the family’s dark secrets within his breast.
As an appendix to this story Wilkie Collins shares an anecdote with reference to The Dream that figures largely in the narrative. In November of 1865, almost a year and a half after he had finished sketching out this story a vessel lay in the Huskisson Dock at Liverpool which was looked after by one man who slept on board. On a certain day within the week this man was found dead in the deck-house. The next day a second man had accepted the position and he too was carried dying to the Northern Hospital. On the third day a third ship keeper was found dead in the deck-house. The name of the ship was The Armadale and the inquest into the deaths revealed the cause of death as being suffocation due to poisoned air. (toxic fumes would be my guess)
I believe that this is Collins longest book but fear not, the narrative just flows and the story is a scrumptiously gothic Victorian feast, so my interest never lagged. If anything I was sorry to say goodby to these characters and turn the final page.
Highly recommended. Go on, pick up a classic today. There is an absolute bounty from which to choose and I promise, you will be richly rewarded.
My thanks to Cindy Newton for bringing this one to my attention.
These days it would seem there are so many new books out there, the ones with buzz, that we all chase after and so we should. There is nothing wrong with that. I just hope that along the way we do not forget about the books of yesteryear. They are worthy of our time and energy and as an added bonus they can also quite frequently be found on sites like Amazon as a free download. And the rewards are huge. This is one such example.
This is the story of Alan Armadale, however as the story opens there are exactly 5 people who bear that name. Will the real Allan Armadale please stand up. Fortunately before you get too far into the story most of these men die or are killed off leaving only two. One of course is the real Allan Armadale and the other legally bears that name as result of a stipulation left in a will that allowed the family a good inheritance. The good news for the reader is that one of these Allans is living under the pseudonym of Ozias Midwinter. There are dark and diabolical family secrets here that one of the two Allan's does not want the other to learn of. And there is a rather substantial estate and inheritance at play.
Enter the female lead and let me tell you Wilkie Collins sure knew how to write women. I absolutely adored Marian Halcombe from The Woman in White and this time he sets his pen to write a deliciously dark,, deceitful and murderous villainess. Her name is Lydia Gwilt and she is a stunning beauty with a luxurious mane of long red hair. The kind of woman that will turn a man’s head when she enters a room. Also the kind that knows full well the effect she has on men and uses it to her advantage. She is evil and cold hearted while callously setting her plot to achieve her desire. God help anyone who gets in her way. She wants to become Mrs. Allan Armadale thereby having access to all his money. It would suit her purpose even better if her husband was deceased and she inherited the same as his lawful widow. As much as I adored Marian Halcombe, I absolutely loathed this woman. Without question one of the most twisted and devious female villains I have ever read. Collins’s Lydia Gwilt slam dunked those five stars.
Allan Armadale has a passion for sailing and convinces his new best friend Midwinter to join him on his small handcrafted yacht. While they are out to sea they are left adrift when their yacht becomes unmoored as they explore another abandoned ship wreck. During this period of time Allan has a dream that he relates to Midwinter. The content of this dream shakes Midwinter to his core as he is the one that holds the family’s dark secrets within his breast.
As an appendix to this story Wilkie Collins shares an anecdote with reference to The Dream that figures largely in the narrative. In November of 1865, almost a year and a half after he had finished sketching out this story a vessel lay in the Huskisson Dock at Liverpool which was looked after by one man who slept on board. On a certain day within the week this man was found dead in the deck-house. The next day a second man had accepted the position and he too was carried dying to the Northern Hospital. On the third day a third ship keeper was found dead in the deck-house. The name of the ship was The Armadale and the inquest into the deaths revealed the cause of death as being suffocation due to poisoned air. (toxic fumes would be my guess)
I believe that this is Collins longest book but fear not, the narrative just flows and the story is a scrumptiously gothic Victorian feast, so my interest never lagged. If anything I was sorry to say goodby to these characters and turn the final page.
Highly recommended. Go on, pick up a classic today. There is an absolute bounty from which to choose and I promise, you will be richly rewarded.
My thanks to Cindy Newton for bringing this one to my attention.
February 12, 2018
Αρμαντέιλ,
ένα όνομα καταραμένο απο τη μοίρα,
ευλογημένο απο την ελεύθερη βούληση. Προκαθορισμένο ταξίδι
στον μεταφυσικά αναπόφευκτο μονόδρομο της προκατάληψης ή τροποποιημένος προορισμός επιλογής ελεγχόμενος απο ανθρώπινες αποφάσεις;
Αρμαντέιλ,
διαβόητη κληρονομιά αριστοκρατικής προέλευσης δραματικών καταστάσεων και θανατηφόρων σκοπών.
Το αναπόφευκτο πεπρωμένο.
Αρμαντέιλ,
χαρισμένη καταδίκη,
κλεμμένα όνειρα που ζωντανεύουν εφιάλτες, εξουσία, προνόμια, κοινωνική καταξίωση με προαπαιτούμενη ασυνειδησία.
Ο άγγελος που ζητιανεύει ζωή μπροστά στο δίλλημα, αγώνας ενάντια στο έγκλημα της πατρικής κληρονομιάς ή αποδοχή μακάβριας ευτυχίας;
Ένα κλασικό μυθιστόρημα, επικών διαστάσεων γραφής και πλοκής,
άριστα δομημένο, αγωνιώδες, πολυδιάστατο και εθιστικό.
Ένας θησαυρός τέχνης ανυπολόγιστης αξίας στην παγκόσμια λογοτεχνία.
Η βασική του πλοκή τόσο απλή και τόσο περίτεχνη που προκαλεί δέος.
Ουσιαστικά πρόκειται για την ιστορία ζωής δυο ανδρών με κοινή ταυτότητα.
Δυο νέοι άνδρες με το ίδιο επώνυμο (Αρμαντέιλ) πατρικής κληρονομιάς.
Στον έναν, δόθηκε το όνομα σύμφωνα με την οικογενειακή παράδοση.
Γνήσιος απόγονος και νόμιμος κληρονόμος,
το μεταβιβάζει στον γιο του μέσα απο μακάβρια και τραγικά παιχνίδια της μοίρας.
Στον άλλον, χαρίστηκε το όνομα ως αναπάντεχο δώρο απο κλεμμένη ευτυχία.
Μια πένθιμη γιορτή στήνεται
και στοιχειώνει τη ζωή του.
Μεταβιβάζει στο γιο του το όνομα της κλεμμένης ευτυχίας με το βάρος του ��ολοφόνου.
Με αυτές τις ανθρώπινες διαθήκες ξεκινάει η ιστορία μας και ο αναγνώστης θεωρεί αρχικά πως εύκολα θα κυλίσει η αφήγηση με κάποια ίσως ερωτηματικά στην εξέλιξη της.
Και είναι κάπου εδώ που αρχίζουν οι άγριες αναθεωρήσεις σχετικά με την βρετανική κοινωνία.
Ο συγγραφέας αρχίζει την προσέγγιση του ξεγυμνώνοντας αδυναμίες και κακοτυχίες της ανθρώπινης φύσης.
Ο αναγνώστης μπαίνει στην περιδίνηση της γραφής του Κόλινς και εκστασιάζεται.
Έντεχνα και αναπάντεχα έρχεται αντιμέτωπος με μια αριστουργηματική μελέτη εμβάθυνσης χαρακτήρων για τη δυναμική του κακού και του καλού στην Αγγλία του 19ου αιώνα.
Ξεκινάει με ευθεία αφήγηση και διαλόγους, εισάγει επιστολές και ημερολόγια που ανατρέπουν τα πάντα απο τη μια σελίδα στην άλλη.
Ο αναγνώστης εθίζεται, σοκάρεται, βουτάει στην αγωνία και καταλαμβάνεται απο αντιφατικά και περίεργα συναισθήματα.
Ο Κόλινς γελάει σαρδόνια και συνεχίζει,
σκάνδαλα, δολοπλοκίες, απόπειρες δολοφονίας, εκβιασμοί, ανείπωτα μυστικά θανάτου και προδοσίας, κατασκοπεία, μεγαλομανία, πλαστές ταυτότητες, αδικίες, τοξικομανία, ραδιουργία.
Δεν γράφει για εντυπωσιασμό σε καμία περίπτωση. Ελέγχει όλη την ιστορία, τις πολλαπλές παραφυάδες πλοκής και εξέλιξης με απόλυτη φαινομενικά ευκολία.
Απίθανο το ενδεχόμενο να προβλέψεις
τι θα συμβεί στην επόμενη σελίδα, παρόλο που το θέμα όλο ειναι οι συνέπειες της απόκτησης ενός κοινού ονόματος.
Αρμαντέιλ, η μοίρα δυο ανδρών.
Επόμενη σελίδα, ανάμεσα στις εκατοντάδες, που ανατρέπει όλα τα δεδομένα, ξαφνικά όλα γίνονται λογικά, μέχρι που μια λεπτομέρεια παρεκκλίνει της πορείας και μας αλλάζει κατεύθυνση.
Συμβαίνει κάτι υπερφυσικό; Αδιαμφισβήτητα όχι.
Ο Κόλινς πάντα έχει λόγο, σκέψη και λογική εξήγηση. Είναι κάτι μοιραίο και ανεξέλεγκτο;
Ίσως ναι, ίσως οχι.
Οι χαρακτήρες που πρωταγωνιστούν καλούνται να πάρουν δύσκολες αποφάσεις, με κάποιο δικαίωμα επιλογής, με κάποια επιλογή λάθους.
Κυρίαρχη προσωπικότητα και βασική δραματουργός όλης της ιστορίας είναι μια φλογερή μοιραία γυναίκα αράχνη.
Μέσα απο τα γραπτά στο ημερολόγιο της εξυφαίνεται μια βαθιά διαταραγμένη ψυχή, μια ορμητική ομορφιά που μπορεί να καταστρέψει τα πάντα, ένας αδυσώπητα σκληρός γυναικείος χαρακτήρας που χτίστηκε απο μίσος και προδοσία.
Η γυναίκα σε όλο το μεγαλείο ομορφιάς και πνεύματος, που αμαυρώθηκε απο τη ζωή και παλεύει να σωθεί. Πέτρινη καρδιά, μαύρη βελούδινη ψυχή.
Σοκαρίστηκα όταν κατάλαβα πως συμπονώ και σέβομαι αυτή τη γυναίκα, και το χειρότερο απο όλα,
ευχόμουν να πετύχει το σκοπό της, που δεν ήταν άλλος απο το φόνο ενός αθώου ανθρώπου.
Παράλληλα συμπαθούσα και ήθελα να προστατέψω το επικείμενο θύμα.
Εδώ ακριβώς, προσκύνησα τον συγγραφέα.
Δορυφόροι της,εκτός απο τους βασικούς συνονόματους ήρωες, δεκάδες χαρακτήρες ήσσονος σημασίας μα τρισδιάστατης υπόστασης.
Απο την ηλικιωμένη «κυρία» που φροντίζει
και ρίχνει σε αριστοκρατικά κρεββάτια εξαχρειωμένες δεσποινίδες,
μέχρι τον περιβόητο γιατρό που προστατεύει τις δεσποινίδες πνίγοντας για πάντα βουβές κραυγές αγέννητων ψυχών.
Είναι αυτοί και άλλοι πολλοί αντί-ήρωες στο γαϊτανάκι του Αρμαντέιλ που με ανεπαίσθητες κινήσεις δραματοποιούν ποινικές απάτες, ρομαντικές αντιπαραθέσεις, αναρίθμητα μυστικά και ψέμματα και το αναπόφευκτο πεπρωμένο.
Είναι εκπληκτικό το πως ο συγγραφέας αλλάζει προσωπικότητες και γράφει στο ημερολόγιο της μοιραίας γυναίκας σαν να ήταν μέσα στο θολωμένο μυαλό της.
Τρισδιάστατοι και τόσο ρεαλιστικοί και οι άλλοι χαρακτήρες ζωντανεύουν και κατοικούν
μέσα στο μυαλό του αναγνώστη καθώς παλεύουν εναντίον,κυρίως της μοίρας, βασανίζοντας την ψυχή τους.
Το τέλος ανατρεπτικό και αναπάντεχο.
Τα τελευταία λόγια του συγγραφέα σχετικά με το βιβλίο και κάποια εξωγενή φαινόμενα προκαλούν ανατριχίλα.
Μέχρι την τελευταία σελίδα παίζει με το μυαλό του αναγνώστη.
Εξετάζει το ρόλο της τύχης στον προσδιορισμό του μέλλοντος και μας προδιαθέτει
για τα απειλητικά αποτελέσματα που μπορούν να έχουν οι πρώιμες και απερίσκεπτες αποφάσεις στη ζωή μας.
🖤💔🖤💔
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.
ένα όνομα καταραμένο απο τη μοίρα,
ευλογημένο απο την ελεύθερη βούληση. Προκαθορισμένο ταξίδι
στον μεταφυσικά αναπόφευκτο μονόδρομο της προκατάληψης ή τροποποιημένος προορισμός επιλογής ελεγχόμενος απο ανθρώπινες αποφάσεις;
Αρμαντέιλ,
διαβόητη κληρονομιά αριστοκρατικής προέλευσης δραματικών καταστάσεων και θανατηφόρων σκοπών.
Το αναπόφευκτο πεπρωμένο.
Αρμαντέιλ,
χαρισμένη καταδίκη,
κλεμμένα όνειρα που ζωντανεύουν εφιάλτες, εξουσία, προνόμια, κοινωνική καταξίωση με προαπαιτούμενη ασυνειδησία.
Ο άγγελος που ζητιανεύει ζωή μπροστά στο δίλλημα, αγώνας ενάντια στο έγκλημα της πατρικής κληρονομιάς ή αποδοχή μακάβριας ευτυχίας;
Ένα κλασικό μυθιστόρημα, επικών διαστάσεων γραφής και πλοκής,
άριστα δομημένο, αγωνιώδες, πολυδιάστατο και εθιστικό.
Ένας θησαυρός τέχνης ανυπολόγιστης αξίας στην παγκόσμια λογοτεχνία.
Η βασική του πλοκή τόσο απλή και τόσο περίτεχνη που προκαλεί δέος.
Ουσιαστικά πρόκειται για την ιστορία ζωής δυο ανδρών με κοινή ταυτότητα.
Δυο νέοι άνδρες με το ίδιο επώνυμο (Αρμαντέιλ) πατρικής κληρονομιάς.
Στον έναν, δόθηκε το όνομα σύμφωνα με την οικογενειακή παράδοση.
Γνήσιος απόγονος και νόμιμος κληρονόμος,
το μεταβιβάζει στον γιο του μέσα απο μακάβρια και τραγικά παιχνίδια της μοίρας.
Στον άλλον, χαρίστηκε το όνομα ως αναπάντεχο δώρο απο κλεμμένη ευτυχία.
Μια πένθιμη γιορτή στήνεται
και στοιχειώνει τη ζωή του.
Μεταβιβάζει στο γιο του το όνομα της κλεμμένης ευτυχίας με το βάρος του ��ολοφόνου.
Με αυτές τις ανθρώπινες διαθήκες ξεκινάει η ιστορία μας και ο αναγνώστης θεωρεί αρχικά πως εύκολα θα κυλίσει η αφήγηση με κάποια ίσως ερωτηματικά στην εξέλιξη της.
Και είναι κάπου εδώ που αρχίζουν οι άγριες αναθεωρήσεις σχετικά με την βρετανική κοινωνία.
Ο συγγραφέας αρχίζει την προσέγγιση του ξεγυμνώνοντας αδυναμίες και κακοτυχίες της ανθρώπινης φύσης.
Ο αναγνώστης μπαίνει στην περιδίνηση της γραφής του Κόλινς και εκστασιάζεται.
Έντεχνα και αναπάντεχα έρχεται αντιμέτωπος με μια αριστουργηματική μελέτη εμβάθυνσης χαρακτήρων για τη δυναμική του κακού και του καλού στην Αγγλία του 19ου αιώνα.
Ξεκινάει με ευθεία αφήγηση και διαλόγους, εισάγει επιστολές και ημερολόγια που ανατρέπουν τα πάντα απο τη μια σελίδα στην άλλη.
Ο αναγνώστης εθίζεται, σοκάρεται, βουτάει στην αγωνία και καταλαμβάνεται απο αντιφατικά και περίεργα συναισθήματα.
Ο Κόλινς γελάει σαρδόνια και συνεχίζει,
σκάνδαλα, δολοπλοκίες, απόπειρες δολοφονίας, εκβιασμοί, ανείπωτα μυστικά θανάτου και προδοσίας, κατασκοπεία, μεγαλομανία, πλαστές ταυτότητες, αδικίες, τοξικομανία, ραδιουργία.
Δεν γράφει για εντυπωσιασμό σε καμία περίπτωση. Ελέγχει όλη την ιστορία, τις πολλαπλές παραφυάδες πλοκής και εξέλιξης με απόλυτη φαινομενικά ευκολία.
Απίθανο το ενδεχόμενο να προβλέψεις
τι θα συμβεί στην επόμενη σελίδα, παρόλο που το θέμα όλο ειναι οι συνέπειες της απόκτησης ενός κοινού ονόματος.
Αρμαντέιλ, η μοίρα δυο ανδρών.
Επόμενη σελίδα, ανάμεσα στις εκατοντάδες, που ανατρέπει όλα τα δεδομένα, ξαφνικά όλα γίνονται λογικά, μέχρι που μια λεπτομέρεια παρεκκλίνει της πορείας και μας αλλάζει κατεύθυνση.
Συμβαίνει κάτι υπερφυσικό; Αδιαμφισβήτητα όχι.
Ο Κόλινς πάντα έχει λόγο, σκέψη και λογική εξήγηση. Είναι κάτι μοιραίο και ανεξέλεγκτο;
Ίσως ναι, ίσως οχι.
Οι χαρακτήρες που πρωταγωνιστούν καλούνται να πάρουν δύσκολες αποφάσεις, με κάποιο δικαίωμα επιλογής, με κάποια επιλογή λάθους.
Κυρίαρχη προσωπικότητα και βασική δραματουργός όλης της ιστορίας είναι μια φλογερή μοιραία γυναίκα αράχνη.
Μέσα απο τα γραπτά στο ημερολόγιο της εξυφαίνεται μια βαθιά διαταραγμένη ψυχή, μια ορμητική ομορφιά που μπορεί να καταστρέψει τα πάντα, ένας αδυσώπητα σκληρός γυναικείος χαρακτήρας που χτίστηκε απο μίσος και προδοσία.
Η γυναίκα σε όλο το μεγαλείο ομορφιάς και πνεύματος, που αμαυρώθηκε απο τη ζωή και παλεύει να σωθεί. Πέτρινη καρδιά, μαύρη βελούδινη ψυχή.
Σοκαρίστηκα όταν κατάλαβα πως συμπονώ και σέβομαι αυτή τη γυναίκα, και το χειρότερο απο όλα,
ευχόμουν να πετύχει το σκοπό της, που δεν ήταν άλλος απο το φόνο ενός αθώου ανθρώπου.
Παράλληλα συμπαθούσα και ήθελα να προστατέψω το επικείμενο θύμα.
Εδώ ακριβώς, προσκύνησα τον συγγραφέα.
Δορυφόροι της,εκτός απο τους βασικούς συνονόματους ήρωες, δεκάδες χαρακτήρες ήσσονος σημασίας μα τρισδιάστατης υπόστασης.
Απο την ηλικιωμένη «κυρία» που φροντίζει
και ρίχνει σε αριστοκρατικά κρεββάτια εξαχρειωμένες δεσποινίδες,
μέχρι τον περιβόητο γιατρό που προστατεύει τις δεσποινίδες πνίγοντας για πάντα βουβές κραυγές αγέννητων ψυχών.
Είναι αυτοί και άλλοι πολλοί αντί-ήρωες στο γαϊτανάκι του Αρμαντέιλ που με ανεπαίσθητες κινήσεις δραματοποιούν ποινικές απάτες, ρομαντικές αντιπαραθέσεις, αναρίθμητα μυστικά και ψέμματα και το αναπόφευκτο πεπρωμένο.
Είναι εκπληκτικό το πως ο συγγραφέας αλλάζει προσωπικότητες και γράφει στο ημερολόγιο της μοιραίας γυναίκας σαν να ήταν μέσα στο θολωμένο μυαλό της.
Τρισδιάστατοι και τόσο ρεαλιστικοί και οι άλλοι χαρακτήρες ζωντανεύουν και κατοικούν
μέσα στο μυαλό του αναγνώστη καθώς παλεύουν εναντίον,κυρίως της μοίρας, βασανίζοντας την ψυχή τους.
Το τέλος ανατρεπτικό και αναπάντεχο.
Τα τελευταία λόγια του συγγραφέα σχετικά με το βιβλίο και κάποια εξωγενή φαινόμενα προκαλούν ανατριχίλα.
Μέχρι την τελευταία σελίδα παίζει με το μυαλό του αναγνώστη.
Εξετάζει το ρόλο της τύχης στον προσδιορισμό του μέλλοντος και μας προδιαθέτει
για τα απειλητικά αποτελέσματα που μπορούν να έχουν οι πρώιμες και απερίσκεπτες αποφάσεις στη ζωή μας.
🖤💔🖤💔
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.
February 25, 2016
Τον Wilkie Collins τον είχα γνωρίσει πριν έναν χρόνο με την Γυναίκα με τα Άσπρα. Εντελώς τυχαία είδα το βιβλίο αυτό (άγνωστο για εμένα μέχρι εκείνη την στιγμή) σε προσφορά... ... Το πήρα παρόλο το μεγάλο του μέγεθος, το οποίο στην αρχή με τρόμαξε (1214 σελίδες), χωρίς να ξέρω κάτι για την υπόθεση, έχοντας μόνο μεγάλη εμπιστοσύνη στον συγγραφέα. ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΤΟ ΕΚΑΝΑ γιατί το βιβλίο ήταν καταπληκτικ��!
Με εντυπωσίασε το ότι ενώ η εξέλιξη και σχεδόν το τέλος του, προοικονομείται στην αρχή του βιβλίου, δεν έχασα καθόλου το ενδιαφέρον μου. Δεν βαρέθηκα καμία του σελίδα. Αντιθέτως όσο διάβαζα τόσο περισσότερο το βιβλίο με μαγνήτιζε. Και παρόλο που ο συγγραφέας δεν έκρυβε τίποτα από την πλοκή πολλές φορές με ξάφνιασε και με αιφνιδίασε.
Οι ήρωες του είναι όσο περισσότερο "ανθρώπινοι" γίνεται φορώντας ο καθένας διαφορετικά πρόσωπα της ανθρώπινης φύσης. Ο χαρακτήρας τους δεν φανερώνει μόνο τα ευπρεπή στοιχεία εκείνης της εποχής αλλά καθρεφτίζει και τις σκοτεινότερες πλευρές του ανθρώπου. Ο Collins επίσης, παρουσιάζει και σε αυτό το βιβλίο (όπως και στην Γυναίκα με τα Άσπρα) μια δυναμικότερη γυναικεία φύση που ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό από την συμπεριφορά που επέβαλε ο βικτοριανός καθωσπρεπισμός.
Εν ολίγοις πρόκειται για ένα συναρπαστικό ανάγνωσμα όπου το μέγεθος του δεν θα ταλαιπωρήσει καθόλου τον αναγνώστη αλλά θα τον ανταμείψει σχεδόν σε κάθε του σελίδα!
Με εντυπωσίασε το ότι ενώ η εξέλιξη και σχεδόν το τέλος του, προοικονομείται στην αρχή του βιβλίου, δεν έχασα καθόλου το ενδιαφέρον μου. Δεν βαρέθηκα καμία του σελίδα. Αντιθέτως όσο διάβαζα τόσο περισσότερο το βιβλίο με μαγνήτιζε. Και παρόλο που ο συγγραφέας δεν έκρυβε τίποτα από την πλοκή πολλές φορές με ξάφνιασε και με αιφνιδίασε.
Οι ήρωες του είναι όσο περισσότερο "ανθρώπινοι" γίνεται φορώντας ο καθένας διαφορετικά πρόσωπα της ανθρώπινης φύσης. Ο χαρακτήρας τους δεν φανερώνει μόνο τα ευπρεπή στοιχεία εκείνης της εποχής αλλά καθρεφτίζει και τις σκοτεινότερες πλευρές του ανθρώπου. Ο Collins επίσης, παρουσιάζει και σε αυτό το βιβλίο (όπως και στην Γυναίκα με τα Άσπρα) μια δυναμικότερη γυναικεία φύση που ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό από την συμπεριφορά που επέβαλε ο βικτοριανός καθωσπρεπισμός.
Εν ολίγοις πρόκειται για ένα συναρπαστικό ανάγνωσμα όπου το μέγεθος του δεν θα ταλαιπωρήσει καθόλου τον αναγνώστη αλλά θα τον ανταμείψει σχεδόν σε κάθε του σελίδα!
November 13, 2014
I'm going to start this review with a seemingly random quote from The Simpsons. Milhouse, Bart's best friend, is listing the many mean pranks Bart has played on him over the years. One such prank involved lying to Milhouse after Bart's dog eats his goldfish. Bart tries to convince Milhouse that he never had a goldfish to begin with. To this, Milhouse replies, "But then why did I have the bowl, Bart? WHY DID I HAVE THE BOWL?"
This quote illustrates the essential difficulty surrounding much of the critical reception for Armadale. Critics of the time protested that the character of Lydia Gwilt was unwomanly, unrealistic, and too wicked to be English. However, Collins took his accounts of (the fictional) Lydia's doings from real articles in newspapers of the time. If it was impossible for any English woman to be jealous, murderous, bigamous, deceptive, intelligent, and sympathetic all at the same time, then WHY DID I HAVE THE BOWL?
Having said all this, the book kicks ass. There are five people in it named Allan Armadale. One of those Allan Armadales goes by the alias of-- get this-- Ozias Midwinter. There is a sexy lady villain named Lydia Gwilt, who is a bigamist, murderer, and drug addict. There are prophetic dreams and cryptic warnings. If you want to put on your Intellectual Hat (mine is a gray tweed fedora), there are "scathing indictments" of Victorian society and morals. I can't think of anything else to say to make you read this book.
This quote illustrates the essential difficulty surrounding much of the critical reception for Armadale. Critics of the time protested that the character of Lydia Gwilt was unwomanly, unrealistic, and too wicked to be English. However, Collins took his accounts of (the fictional) Lydia's doings from real articles in newspapers of the time. If it was impossible for any English woman to be jealous, murderous, bigamous, deceptive, intelligent, and sympathetic all at the same time, then WHY DID I HAVE THE BOWL?
Having said all this, the book kicks ass. There are five people in it named Allan Armadale. One of those Allan Armadales goes by the alias of-- get this-- Ozias Midwinter. There is a sexy lady villain named Lydia Gwilt, who is a bigamist, murderer, and drug addict. There are prophetic dreams and cryptic warnings. If you want to put on your Intellectual Hat (mine is a gray tweed fedora), there are "scathing indictments" of Victorian society and morals. I can't think of anything else to say to make you read this book.
October 23, 2020
Maybe 4.5. I thoroughly enjoyed this - possibly my favourite Wilkie Collins novel so far. It was really engaging throughout, with fascinating characters and a good gripping plot.
January 23, 2019
Έπειτα από την ανάγνωση του Αρμαντέιλ και έχοντας διαβάσει, πλέον, ότι βιβλίο κυκλοφορεί στην χώρα μας, από τον συγκεκριμένο συγγραφέα, μπορώ να πω με κάθε επισημότητα ότι ο Wilkie Collins ανήκει στην τριάδα των πιο αγαπημένων μου συγγραφέων.
Η διορατικότητα του, η λεπτή ειρωνεία του, οι απολαυστικές ατάκες του για τα γελοία κοινωνικά δρώμενα και των παραλογισμό των βικτωριανών ανθρώπων, η εμβάθυνση σε κάθε μικρή λεπτομέρεια, η οποία μπορεί να έχει σημασία και φυσικά η οξυδέρκεια του πάνω στην ανθρώπινη ψυχολογία, είναι χαρακτηριστικά που τον καθιστούν στο ανώτερο βάθρο.
Μα την αλήθεια, πόσο τέλεια χτισμένοι είναι οι χαρακτήρες του;
Πρώτη φορά στην αναγνωστική μου ζωή αγάπησα τόσο αντι-ήρωα όσο αγάπησα την δεσποινίς Γκουίλτ. Ο χαρακτήρας της με άγγιξε και με συνεπήρε όσο κανείς ήρωας.
Κάθε στιγμή της ανάγνωσης, την είχα καθισμένη απέναντι μου, να μου μεταφέρει την ιστορία της, ενώ εγώ συνεπαρμένη της αναφωνούσα «Ωωωω μικρή μου στριμμένη απατεώνισσα, μην ανησυχείς, ίσως στον επόμενο φόνο που θα διαπράξεις να έχεις περισσότερη επιτυχία», σαν ένας ακόμη ερωτοχτυπημένος μαζί της και έτοιμος να της τα συγχωρήσει όλα, Μπάσγουντ.
«Οι κόρες της Εύας κληρωνόμουν ακόμη τα προσόντα της μητέρας τους και διαπράττουν τα σφάλματα της. Αλλά οι γιοί του Αδάμ, σ’ αυτά τα τελευταία χρόνια, είναι άντρες που θα έδιναν πίσω το περίφημο μήλο με μία υπόκ��ιση και ένα: «Όχι ευχαριστώ. Μπορεί να με βάλει σε μπελάδες.»
Σελ. 468.
Γιατί συνεχίζετε να φοράτε ρούχα χηρείας;
Του απάντησε χωρίς ούτε μία στιγμή δισταγμού, συνεχίζοντας αδιάκοπα τη δουλεία της.
- Γιατί είμαι αισιόδοξη φύση κι εγώ, όπως κι εσείς.
Η διορατικότητα του, η λεπτή ειρωνεία του, οι απολαυστικές ατάκες του για τα γελοία κοινωνικά δρώμενα και των παραλογισμό των βικτωριανών ανθρώπων, η εμβάθυνση σε κάθε μικρή λεπτομέρεια, η οποία μπορεί να έχει σημασία και φυσικά η οξυδέρκεια του πάνω στην ανθρώπινη ψυχολογία, είναι χαρακτηριστικά που τον καθιστούν στο ανώτερο βάθρο.
Μα την αλήθεια, πόσο τέλεια χτισμένοι είναι οι χαρακτήρες του;
Πρώτη φορά στην αναγνωστική μου ζωή αγάπησα τόσο αντι-ήρωα όσο αγάπησα την δεσποινίς Γκουίλτ. Ο χαρακτήρας της με άγγιξε και με συνεπήρε όσο κανείς ήρωας.
Κάθε στιγμή της ανάγνωσης, την είχα καθισμένη απέναντι μου, να μου μεταφέρει την ιστορία της, ενώ εγώ συνεπαρμένη της αναφωνούσα «Ωωωω μικρή μου στριμμένη απατεώνισσα, μην ανησυχείς, ίσως στον επόμενο φόνο που θα διαπράξεις να έχεις περισσότερη επιτυχία», σαν ένας ακόμη ερωτοχτυπημένος μαζί της και έτοιμος να της τα συγχωρήσει όλα, Μπάσγουντ.
«Οι κόρες της Εύας κληρωνόμουν ακόμη τα προσόντα της μητέρας τους και διαπράττουν τα σφάλματα της. Αλλά οι γιοί του Αδάμ, σ’ αυτά τα τελευταία χρόνια, είναι άντρες που θα έδιναν πίσω το περίφημο μήλο με μία υπόκ��ιση και ένα: «Όχι ευχαριστώ. Μπορεί να με βάλει σε μπελάδες.»
Σελ. 468.
Γιατί συνεχίζετε να φοράτε ρούχα χηρείας;
Του απάντησε χωρίς ούτε μία στιγμή δισταγμού, συνεχίζοντας αδιάκοπα τη δουλεία της.
- Γιατί είμαι αισιόδοξη φύση κι εγώ, όπως κι εσείς.
April 11, 2021
Θεωρούμενος από αρκετούς κριτικούς ως ένας ελάσσων Ντίκενς, ο Wilkie Collins ακολούθησε τον δικό του δρόμο, προσφέροντας στο πολυπληθές κοινό του ενδιαφέρουσες ιστορίες, μία εκ των οποίων (και κατ’ εμέ η σημαντικότερη) είναι το «Αρμαντέιλ». Αυτή τη φορά θα ξεκινήσω αντίστροφα την κριτική μου, επισκοπώντας τους χαρακτήρες και την πλοκή, ώστε να καταλήξω δοξαστικά στο αφηγηματικό ύφος.
Ετούτο το βιβλίο μπορεί να ανήκει στη βικτωριανή εποχή και να είναι γραμμένο από άντρα συγγραφέα, όμως έχει νομίζω μια ιδιαιτερότητα που το καθιστά κλασικό και επομένως σύγχρονο. Μολονότι ο ήρωάς του είναι άντρας, όπως και ο συμπρωταγωνιστής-φίλος του, μπορεί να επαίρεται για τη θηλυκή του πρωταγωνίστρια, και όχι για τους άρρενες. Μηδενός εξαιρουμένου, κρίνονται καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου και βρίσκονται ελλιπείς. Κι αν αναρωτηθεί κάποιος «Πού το πρόβλημα;», καθότι αυτή είναι η ανθρώπινη συνθήκη, εκείνη των γκρίζων αποχρώσεων, η απάντηση επιχειρείται να δοθεί στη συνέχεια.
Εν αρχή ο happy-go-lucky πρωταγωνιστής, ονόματι Αρμαντέιλ. Κληρονόμος περιουσίας (η κληρονομιά αυτή έχει βεβαρυμένο παρελθόν), πλην όμως νέος, αθώος και εύχαρις. Καθ’ όλη τη διάρκεια του πολυσέλιδου αυτού τόμου διάγει βίο… αμοιβάδας, αγόμενος και φερόμενος από τις διαθέσεις των οικείων και μη προσώπων του. Η στάση του απέναντι στους ανθρώπους ακολουθεί εκείνη των καιρικών φαινομένων, καλύπτοντας σε εύρος και ένταση ό,τι χάνει σε βάθος. Η αβελτηρία του θα μπορούσε από κάποιους αναγνώστες της εποχής να κριθεί συγκινητική (ο αμνός του Θεού, ένας πρωτόπλαστος σε μόνιμο οίστρο, του οποίου η αγγελική αταραξία διαταράσσεται στιγμιαία μόνο για να επανέλθει σφοδρότερη), αν έφτανε στο σημείο να υποστεί στο ακέραιο τις επιπτώσεις της. Δυστυχώς, δεν μας προσφέρει τέτοια ικανοποίηση. Τουναντίον, όποτε η παροιμιώδης αφέλειά του τον οδηγεί εκεί που θα έπρεπε, τουτέστιν στην καταστροφή, παρεμβάλλεται κάποιος τρίτος (ο αδελφικός του φίλος συνήθως) και τον διασώζει ψυχολογικά μα και σωματικά.
Εν συνεχεία, ο συμπρωταγωνιστής, εξίσου σημαντικός στην εξέλιξη του βιβλίου, ονόματι Μιντγουίντερ. Έξυπνος, ικανός, ατρόμητος, ηθικός, καλόκαρδος και φιλέταιρος (απόλυτα αφοσιωμένος στον Αρμαντέιλ), αποτελεί εκ πρώτης ένα άριστο ανδρικό πρότυπο. Εκ πρώτης. Γιατί σταδιακά το πρότυπο αυτό αποδεικνύεται χωλό. Να τονίσω προς υπεράσπισή του ότι ο Μιντγουίντερ δεν είναι ένας χάρτινος, αβαθής χαρακτήρας. Ο Collins τον έπλασε ως όφειλε, με τα προτερήματα και τις αδυναμίες του, δεδομένου ότι το σκοτεινό παρελθόν του (απόγονος πατέρα δολοφόνου που αναζητά τη λύτρωση δίπλα στον απόγονο του δολοφονημένου) τον διεκδικεί στο παρόν, ετεροκαθορίζοντας το ασαφές του μέλλον. Εντούτοις, το βασικό του ελάττωμα είναι ασύγγνωστο και αποδεικνύεται έως και καταστροφικό: η δεισιδαιμονία του, η εμμονή του, μπορεί να λειτουργεί εξαιρετικά ως προς το πώς ο συγγραφέας χειρίζεται την πλοκή και τις ανατροπές του βιβλίου (περισσότερα επ’ αυτού σε λίγο), αλλά αφήνει τον ήρωα έκθετο στην κριτική ως ένα ακόμα ελαττωματικό ανδρικό πρότυπο.
Όποτε ο Μιντγουίντερ οφείλει να παρέμβει ή να πάρει θέση, η στα όρια της υπερβολής προληπτική του φύση αναλαμβάνει τα ηνία και δυναμιτίζει τις όποιες προσδοκίες. Πρακτικά πρόκειται για μια εναλλακτική μορφή αβελτηρίας, η οποία λειτουργεί συμπληρωματικά σε εκείνη του… πρωθιερέα Αρμαντέιλ, καθότι στερεί από τον ήρωα όλα εκείνα τα προτερήματα που περιέγραψα, καθιστώντας τον έρμαιο του πρωτόγονου αυτού πάθους. Η ειμαρμένη, η αναπόδραστη μοίρα, η κατάρα του παρελθόντος για την οποία πρέπει να λογοδοτήσει αφαιρεί την ελευθερία κινήσεών του, υποτάσσοντας τη βούλησή του στην αδήριτη αναγκαιότητα.
Για λόγους οικονομίας δεν θα επεκταθώ στους υπόλοιπους αρσενικούς χαρακτήρες, αν και ισχύουν όσα τόνισα προηγουμένως. Σε όλο τους το εύρος και την ποικιλία αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων, όταν έρθει η στιγμή να συγκρουστούν με τον θηλυκό χαρακτήρα του βιβλίου, τη δεσποινίδα Γκουίλτ. Εκεί βιώνουν τον εξευτελισμό (ο ερωτευμένος γηραιός κύριος), την ήττα, τον διασυρμό ενίοτε, αδυνατώντας αφενός να κατανοήσουν τα όποια κίνητρα, τις προθέσεις, συνολικά τον τρόπο σκέψης και λειτουργίας της θηλυκής ύπαρξης. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως μόνο δύο εξ αυτών στέκονται θεωρητικά στο ίδιο ύψος, έχοντας μερικώς κατανοήσει το ποιον (αν και όχι τις εναλλαγές) της γυναίκας: ο ιερέας και ο δικηγόρος. Πλην όμως δεν δύνανται να φέρουν εις πέρας τη ρήξη, καθότι τους εμποδίζει η μετριότητα, ο υποκριτικός καθωσπρεπισμός ή η δεισιδαιμονία των βασικών πρωταγωνιστών. Είτε ως πα��απλανημένοι είτε ως μαγεμένοι από την προσωπικότητα και το κάλλος της γυναίκας, οι άρρενες στο βιβλίο αυτό ηττώνται κατά κράτος.
Και αυτό μας οδηγεί στην κατ’ ουσίαν πρωταγωνίστρια ενός βιβλίου που φέρει το αντρικό όνομα «Αρμαντέιλ». Η δεσποινίδα Γκουίλτ έρχεται στο προσκήνιο αρχικά μέσα από την οπτική των ανδρών (του Αρμαντέιλ, τ��υ Μιντγουίντερ και του ιερέα), ως αρπακτικό, μια μάστιγα χωρίς αιδώ, ιερό και όσιο, η οποία θα επιχειρήσει να παντρευτεί τον Αρμαντέιλ αποσκοπώντας στην περιουσία του. Ο αναγνώστης ταυτίζεται με αυτή την προοπτική, αποδε��όμενος τον αρνητικό χαρακτηρισμό της, προσδοκώντας ότι με κάποιο τέχνασμα οι ήρωές μας θα ξεφύγουν από τον ιστό που έχει υφάνει αυτή η γυναίκα- αράχνη (με την απαραίτητη συνδρομή άλλης μοχθηρής γυναίκας, αρωγού στο τέχνασμα, ονόματι Μητέρα Όλντερσο). Ο Collins χειρίζεται αριστοτεχνικά την κλιμακούμενη αρνητική ατμόσφαιρα, αποδίδοντας σχεδόν εφιαλτικές διαστάσεις στο γυναικείο δίδυμο που συνεχώς διαφεύγει, ευρισκόμενο ένα βήμα μπροστά από τους άνδρες (και κάποιες γυναίκες) διώκτες τους.
Όλα όμως ανατρέπονται από τη στιγμή που ο Κόλινς τοποθετεί τη δεσποινίδα Γκουίλτ στο επίκεντρο του έργου του, μέσω της χρήσης του ημερολογίου της. Ο αναγνώστης αίφνης αλλάζει πόδι στον αέρα και προσγειώνεται στον προσωπικό κόσμο της γυναίκας αυτής. Σταδιακά, η γωνία λήψης μετατοπίζεται, η προοπτική το ίδιο και η πραγματικότητα (πάντα σχετική με το βλέμμα του παρατηρητή) διαταράσσεται. Χωρίς ποτέ να αρνείται την εξαρχής σατανική ψυχοσύνθεση της ηρωίδας, της οποίας τα σχέδια παραμένουν ανήθικα και δυνάμει εγκληματικά, ο συγγραφέας μάς τοποθετεί στο παρελθόν της και, το σημαντικότερο, της επιτρέπει (μέσω του ημερολογίου) να εξηγήσει τα κίνητρά της. Η δεσποινίδα Γκουίλτ στέκεται απογυμνωμένη μπροστά στον αναγνώστη. Μιας και γράφει αποκλειστικά για την ίδια (ευφυές συγγραφικό τέχνασμα) δεν έχει κανένα λόγο να παραπλανήσει ή να πει ψέματα στους τρίτους – τουλάχιστον όχι καταθέτοντας γραπτώς περισσότερα ψέματα από εκείνα με τα οποία θα ξεγελούσε τον εαυτό της.
Αυτή ακριβώς η ειλικρίνεια, το ξεγύμνωμα μιας σκοτεινής ψυχής με επίγνωση των παθών, του ηθικού ξεπεσμού της, της ανικανότητάς της για ψυχικό μεγαλείο, αλλά ταυτόχρονα την προσπάθειά της να δράσει ενάντια στα δεσμά, τη μοίρα και το φρικτό πεπρωμένο της, την καθιστούν τραγικό πρόσωπο με την αρχαιοελληνική έννοια. Όχι ο Αρμαντέιλ που περιφέρεται χαρωπά ως «καλός καγαθός», όχι ο Μιντγουίντερ που κύπτει υποτακτικός, αναχωρητής μπροστά στους χρησμούς και τα σημεία, αλλά η δεσποινίδα Γκουίλτ – η ηγερία που ερχόμενη από το παρελθόν, παρασύρει στο παρόν ως κυκλώνας όλους όσοι σταθούν στην πορεία της, κι όμως έχει το σθένος, την εσωτερική δύναμη να αλλάξει προτού την καταπιεί το σκοτάδι. Αυτή η αξιοθαύμαστη γυναίκα έχει ένα εμφανές όπλο, την ομορφιά της, και ένα αφανές, αλλά τελικά κραταιό, την ευφυία της. Ο συνδυασμός των δύο γκρεμίζει κυριολεκτικά τα τείχη της Ιεριχούς, από της επάλξεις της οποίας παρακολουθούν άφωνοι και αμέτοχοι οι άρρενες ήρωες.
Εκεί που η νίκη της θα αποδεικνυόταν εύκολη, έχοντας παραμερίσει τα πρακτικά εμπόδια και τους ενοχλητικούς αντιπάλους, η Γκουίλτ θα διστάσει. Θα κάνει το μετέωρο βήμα που θα σώσει για πάντα την ψυχή της, οδηγώντας την όμως αναπόφευκτα στην καταστροφή της. Θα ερωτευτεί κι αυτό θα είναι η αρχή του τέλους της. Αυτή η δαιμόνια φύση, έτοιμη να πάρει το pound of flesh που της αναλογεί από τον ανδροκρατούμενο κόσμο (όχι μόνο γιατί είναι γυναίκα, αλλά επειδή το αξίζει!) θα επιτρέψει στο τροπαιούχο συναίσθημα να ματαιώσει τις βέβηλες πράξεις της. Θα υποκύψει στον έρωτα του σαφώς υποδεέστερού της Μιντγουίντερ και θα ανταποδώσει. Η αηδία και το μίσος που την κατακλύζει για τον ασήμαντο, θλιβερό και μικρόνου Αρμαντέιλ (μέσα από τα μάτια της τον βλέπουμε κι εμείς όπως μάλλον είναι) δεν θα την οδηγήσει ως την ευόδωση του σατανικού σχεδίου της, με τραγικές συνέπειες γι’ αυτήν.
Στο τέλος, όταν ο παλιός της εαυτός επιχειρήσει να αναλάβει τα ηνία, θα είναι πλέον αργά. Δεν θα αντέξει, μέσα από μια περίτεχνα στημένη πλεκτάνη, να στερήσει τη ζωή του αγαπημένου της και θα πάρει τη θέση του, αποχωρώντας από έναν κόσμο που ούτε προς στιγμήν δεν της χάρισε το παραμικρό για να έχει δικό της ως παρηγοριά, και στον οποίο εκείνη ανταπέδωσε παλικαρίσια στρέφοντάς του την πλάτη. Η έξοδός της σημαίνει ουσιαστικά και το τέλος του βιβλίου, καθότι, ειλικρινά, η μοίρα των πρωταγωνιστών έπαψε να με αφορά ιδιαίτερα. Αφότου έσβησε το φως με το οποίο τους φώτιζε το υπέροχα σκοτεινό πνεύμα της δεσποινίδος Γκουίλτ, απλά περιέπεσαν στην αφάνεια και την ανέξοδη ευτυχία που πιθανώς τους άξιζε.
Δεν χρειάζεται να επαναλάβω ότι ο Collins μεγαλουργεί σ’ αυτό το βιβλίο. Το βασικό του εύρημα, τουτέστιν το να στρέψει τον φακό εξ ολοκλήρου στην Γκουίλτ, υποχρεώνοντάς μας να αναθεωρήσουμε εκ βάθρων και να δούμε τους μέχρι πρότινος θετικά προσημασμένους χαρακτήρες μέσα από την οπτική της, με εξέπληξε ομολογώ. Αν μπορούσα να το θέσω κάπως σχηματικά, το πρώτο μέρος υπήρξε ένα τυπικά καλογραμμένο βικτωριανό μυθιστόρημα. Αφ’ ης στιγμής όμως περνάει στη… σκοτεινή πλευρά, μετατρέπεται παραχρήμα σε κάτι σύγχρονο – αφήνει πίσω του την ασπρόμαυρη προοπτική, την κλασική μανιχαϊστική διαμάχη καλού/ κακού και υποκλίνεται στο γκρίζο, στην εναλλακτική οπτική, στην παραμόρφωση του καθρέφτη. Εκεί προβάλλει μεγαλειώδης η γυναικεία φιγούρα, κατά τα noir πρότυπα: ο χαρισματικός πλην όμως ελαττωματικός, σκοτεινός, ήρωας-παρίας (ηρωίδα εν προκειμένω), ο οποίος οδηγείται αμείλικτα στον σκοπό του, θα σκοντάψει λίγο πριν το τέλος εκπίπτοντας στο πάθος του έρωτα, αποποιούμενος με μία κίνηση το παρελθόν του, εναγκαλιζόμενος με ανακούφιση την αναπόδραστη αυτοκαταστροφή του. Αυτή ακριβώς η ανταλλαγή της ύστατης στιγμής αποτελεί και τη δικαίωσή του. Amor Vincit Omnia.
Ολοκληρώνω αναγνωρίζοντας ως μεγάλο επίτευγμα για ένα βιβλίο περίπου 1200 σελίδων να μη δημιουργεί αίσθημα κόπωσης. Ο Collins άφησε ως λογοτεχνική παρακαταθήκη ένα εντυπωσιακό best-seller, το οποίο σφίγγει τον αναγνώστη στην αγκαλιά του και δεν τον αφήνει παρά στο τέλος, όταν το θάμβος της δεσποινίδος Γκουίλτ έχει σβήσει για τα καλά.
https://fotiskblog.home.blog/2021/04/...
Ετούτο το βιβλίο μπορεί να ανήκει στη βικτωριανή εποχή και να είναι γραμμένο από άντρα συγγραφέα, όμως έχει νομίζω μια ιδιαιτερότητα που το καθιστά κλασικό και επομένως σύγχρονο. Μολονότι ο ήρωάς του είναι άντρας, όπως και ο συμπρωταγωνιστής-φίλος του, μπορεί να επαίρεται για τη θηλυκή του πρωταγωνίστρια, και όχι για τους άρρενες. Μηδενός εξαιρουμένου, κρίνονται καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου και βρίσκονται ελλιπείς. Κι αν αναρωτηθεί κάποιος «Πού το πρόβλημα;», καθότι αυτή είναι η ανθρώπινη συνθήκη, εκείνη των γκρίζων αποχρώσεων, η απάντηση επιχειρείται να δοθεί στη συνέχεια.
Εν αρχή ο happy-go-lucky πρωταγωνιστής, ονόματι Αρμαντέιλ. Κληρονόμος περιουσίας (η κληρονομιά αυτή έχει βεβαρυμένο παρελθόν), πλην όμως νέος, αθώος και εύχαρις. Καθ’ όλη τη διάρκεια του πολυσέλιδου αυτού τόμου διάγει βίο… αμοιβάδας, αγόμενος και φερόμενος από τις διαθέσεις των οικείων και μη προσώπων του. Η στάση του απέναντι στους ανθρώπους ακολουθεί εκείνη των καιρικών φαινομένων, καλύπτοντας σε εύρος και ένταση ό,τι χάνει σε βάθος. Η αβελτηρία του θα μπορούσε από κάποιους αναγνώστες της εποχής να κριθεί συγκινητική (ο αμνός του Θεού, ένας πρωτόπλαστος σε μόνιμο οίστρο, του οποίου η αγγελική αταραξία διαταράσσεται στιγμιαία μόνο για να επανέλθει σφοδρότερη), αν έφτανε στο σημείο να υποστεί στο ακέραιο τις επιπτώσεις της. Δυστυχώς, δεν μας προσφέρει τέτοια ικανοποίηση. Τουναντίον, όποτε η παροιμιώδης αφέλειά του τον οδηγεί εκεί που θα έπρεπε, τουτέστιν στην καταστροφή, παρεμβάλλεται κάποιος τρίτος (ο αδελφικός του φίλος συνήθως) και τον διασώζει ψυχολογικά μα και σωματικά.
Εν συνεχεία, ο συμπρωταγωνιστής, εξίσου σημαντικός στην εξέλιξη του βιβλίου, ονόματι Μιντγουίντερ. Έξυπνος, ικανός, ατρόμητος, ηθικός, καλόκαρδος και φιλέταιρος (απόλυτα αφοσιωμένος στον Αρμαντέιλ), αποτελεί εκ πρώτης ένα άριστο ανδρικό πρότυπο. Εκ πρώτης. Γιατί σταδιακά το πρότυπο αυτό αποδεικνύεται χωλό. Να τονίσω προς υπεράσπισή του ότι ο Μιντγουίντερ δεν είναι ένας χάρτινος, αβαθής χαρακτήρας. Ο Collins τον έπλασε ως όφειλε, με τα προτερήματα και τις αδυναμίες του, δεδομένου ότι το σκοτεινό παρελθόν του (απόγονος πατέρα δολοφόνου που αναζητά τη λύτρωση δίπλα στον απόγονο του δολοφονημένου) τον διεκδικεί στο παρόν, ετεροκαθορίζοντας το ασαφές του μέλλον. Εντούτοις, το βασικό του ελάττωμα είναι ασύγγνωστο και αποδεικνύεται έως και καταστροφικό: η δεισιδαιμονία του, η εμμονή του, μπορεί να λειτουργεί εξαιρετικά ως προς το πώς ο συγγραφέας χειρίζεται την πλοκή και τις ανατροπές του βιβλίου (περισσότερα επ’ αυτού σε λίγο), αλλά αφήνει τον ήρωα έκθετο στην κριτική ως ένα ακόμα ελαττωματικό ανδρικό πρότυπο.
Όποτε ο Μιντγουίντερ οφείλει να παρέμβει ή να πάρει θέση, η στα όρια της υπερβολής προληπτική του φύση αναλαμβάνει τα ηνία και δυναμιτίζει τις όποιες προσδοκίες. Πρακτικά πρόκειται για μια εναλλακτική μορφή αβελτηρίας, η οποία λειτουργεί συμπληρωματικά σε εκείνη του… πρωθιερέα Αρμαντέιλ, καθότι στερεί από τον ήρωα όλα εκείνα τα προτερήματα που περιέγραψα, καθιστώντας τον έρμαιο του πρωτόγονου αυτού πάθους. Η ειμαρμένη, η αναπόδραστη μοίρα, η κατάρα του παρελθόντος για την οποία πρέπει να λογοδοτήσει αφαιρεί την ελευθερία κινήσεών του, υποτάσσοντας τη βούλησή του στην αδήριτη αναγκαιότητα.
Για λόγους οικονομίας δεν θα επεκταθώ στους υπόλοιπους αρσενικούς χαρακτήρες, αν και ισχύουν όσα τόνισα προηγουμένως. Σε όλο τους το εύρος και την ποικιλία αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων, όταν έρθει η στιγμή να συγκρουστούν με τον θηλυκό χαρακτήρα του βιβλίου, τη δεσποινίδα Γκουίλτ. Εκεί βιώνουν τον εξευτελισμό (ο ερωτευμένος γηραιός κύριος), την ήττα, τον διασυρμό ενίοτε, αδυνατώντας αφενός να κατανοήσουν τα όποια κίνητρα, τις προθέσεις, συνολικά τον τρόπο σκέψης και λειτουργίας της θηλυκής ύπαρξης. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως μόνο δύο εξ αυτών στέκονται θεωρητικά στο ίδιο ύψος, έχοντας μερικώς κατανοήσει το ποιον (αν και όχι τις εναλλαγές) της γυναίκας: ο ιερέας και ο δικηγόρος. Πλην όμως δεν δύνανται να φέρουν εις πέρας τη ρήξη, καθότι τους εμποδίζει η μετριότητα, ο υποκριτικός καθωσπρεπισμός ή η δεισιδαιμονία των βασικών πρωταγωνιστών. Είτε ως πα��απλανημένοι είτε ως μαγεμένοι από την προσωπικότητα και το κάλλος της γυναίκας, οι άρρενες στο βιβλίο αυτό ηττώνται κατά κράτος.
Και αυτό μας οδηγεί στην κατ’ ουσίαν πρωταγωνίστρια ενός βιβλίου που φέρει το αντρικό όνομα «Αρμαντέιλ». Η δεσποινίδα Γκουίλτ έρχεται στο προσκήνιο αρχικά μέσα από την οπτική των ανδρών (του Αρμαντέιλ, τ��υ Μιντγουίντερ και του ιερέα), ως αρπακτικό, μια μάστιγα χωρίς αιδώ, ιερό και όσιο, η οποία θα επιχειρήσει να παντρευτεί τον Αρμαντέιλ αποσκοπώντας στην περιουσία του. Ο αναγνώστης ταυτίζεται με αυτή την προοπτική, αποδε��όμενος τον αρνητικό χαρακτηρισμό της, προσδοκώντας ότι με κάποιο τέχνασμα οι ήρωές μας θα ξεφύγουν από τον ιστό που έχει υφάνει αυτή η γυναίκα- αράχνη (με την απαραίτητη συνδρομή άλλης μοχθηρής γυναίκας, αρωγού στο τέχνασμα, ονόματι Μητέρα Όλντερσο). Ο Collins χειρίζεται αριστοτεχνικά την κλιμακούμενη αρνητική ατμόσφαιρα, αποδίδοντας σχεδόν εφιαλτικές διαστάσεις στο γυναικείο δίδυμο που συνεχώς διαφεύγει, ευρισκόμενο ένα βήμα μπροστά από τους άνδρες (και κάποιες γυναίκες) διώκτες τους.
Όλα όμως ανατρέπονται από τη στιγμή που ο Κόλινς τοποθετεί τη δεσποινίδα Γκουίλτ στο επίκεντρο του έργου του, μέσω της χρήσης του ημερολογίου της. Ο αναγνώστης αίφνης αλλάζει πόδι στον αέρα και προσγειώνεται στον προσωπικό κόσμο της γυναίκας αυτής. Σταδιακά, η γωνία λήψης μετατοπίζεται, η προοπτική το ίδιο και η πραγματικότητα (πάντα σχετική με το βλέμμα του παρατηρητή) διαταράσσεται. Χωρίς ποτέ να αρνείται την εξαρχής σατανική ψυχοσύνθεση της ηρωίδας, της οποίας τα σχέδια παραμένουν ανήθικα και δυνάμει εγκληματικά, ο συγγραφέας μάς τοποθετεί στο παρελθόν της και, το σημαντικότερο, της επιτρέπει (μέσω του ημερολογίου) να εξηγήσει τα κίνητρά της. Η δεσποινίδα Γκουίλτ στέκεται απογυμνωμένη μπροστά στον αναγνώστη. Μιας και γράφει αποκλειστικά για την ίδια (ευφυές συγγραφικό τέχνασμα) δεν έχει κανένα λόγο να παραπλανήσει ή να πει ψέματα στους τρίτους – τουλάχιστον όχι καταθέτοντας γραπτώς περισσότερα ψέματα από εκείνα με τα οποία θα ξεγελούσε τον εαυτό της.
Αυτή ακριβώς η ειλικρίνεια, το ξεγύμνωμα μιας σκοτεινής ψυχής με επίγνωση των παθών, του ηθικού ξεπεσμού της, της ανικανότητάς της για ψυχικό μεγαλείο, αλλά ταυτόχρονα την προσπάθειά της να δράσει ενάντια στα δεσμά, τη μοίρα και το φρικτό πεπρωμένο της, την καθιστούν τραγικό πρόσωπο με την αρχαιοελληνική έννοια. Όχι ο Αρμαντέιλ που περιφέρεται χαρωπά ως «καλός καγαθός», όχι ο Μιντγουίντερ που κύπτει υποτακτικός, αναχωρητής μπροστά στους χρησμούς και τα σημεία, αλλά η δεσποινίδα Γκουίλτ – η ηγερία που ερχόμενη από το παρελθόν, παρασύρει στο παρόν ως κυκλώνας όλους όσοι σταθούν στην πορεία της, κι όμως έχει το σθένος, την εσωτερική δύναμη να αλλάξει προτού την καταπιεί το σκοτάδι. Αυτή η αξιοθαύμαστη γυναίκα έχει ένα εμφανές όπλο, την ομορφιά της, και ένα αφανές, αλλά τελικά κραταιό, την ευφυία της. Ο συνδυασμός των δύο γκρεμίζει κυριολεκτικά τα τείχη της Ιεριχούς, από της επάλξεις της οποίας παρακολουθούν άφωνοι και αμέτοχοι οι άρρενες ήρωες.
Εκεί που η νίκη της θα αποδεικνυόταν εύκολη, έχοντας παραμερίσει τα πρακτικά εμπόδια και τους ενοχλητικούς αντιπάλους, η Γκουίλτ θα διστάσει. Θα κάνει το μετέωρο βήμα που θα σώσει για πάντα την ψυχή της, οδηγώντας την όμως αναπόφευκτα στην καταστροφή της. Θα ερωτευτεί κι αυτό θα είναι η αρχή του τέλους της. Αυτή η δαιμόνια φύση, έτοιμη να πάρει το pound of flesh που της αναλογεί από τον ανδροκρατούμενο κόσμο (όχι μόνο γιατί είναι γυναίκα, αλλά επειδή το αξίζει!) θα επιτρέψει στο τροπαιούχο συναίσθημα να ματαιώσει τις βέβηλες πράξεις της. Θα υποκύψει στον έρωτα του σαφώς υποδεέστερού της Μιντγουίντερ και θα ανταποδώσει. Η αηδία και το μίσος που την κατακλύζει για τον ασήμαντο, θλιβερό και μικρόνου Αρμαντέιλ (μέσα από τα μάτια της τον βλέπουμε κι εμείς όπως μάλλον είναι) δεν θα την οδηγήσει ως την ευόδωση του σατανικού σχεδίου της, με τραγικές συνέπειες γι’ αυτήν.
Στο τέλος, όταν ο παλιός της εαυτός επιχειρήσει να αναλάβει τα ηνία, θα είναι πλέον αργά. Δεν θα αντέξει, μέσα από μια περίτεχνα στημένη πλεκτάνη, να στερήσει τη ζωή του αγαπημένου της και θα πάρει τη θέση του, αποχωρώντας από έναν κόσμο που ούτε προς στιγμήν δεν της χάρισε το παραμικρό για να έχει δικό της ως παρηγοριά, και στον οποίο εκείνη ανταπέδωσε παλικαρίσια στρέφοντάς του την πλάτη. Η έξοδός της σημαίνει ουσιαστικά και το τέλος του βιβλίου, καθότι, ειλικρινά, η μοίρα των πρωταγωνιστών έπαψε να με αφορά ιδιαίτερα. Αφότου έσβησε το φως με το οποίο τους φώτιζε το υπέροχα σκοτεινό πνεύμα της δεσποινίδος Γκουίλτ, απλά περιέπεσαν στην αφάνεια και την ανέξοδη ευτυχία που πιθανώς τους άξιζε.
Δεν χρειάζεται να επαναλάβω ότι ο Collins μεγαλουργεί σ’ αυτό το βιβλίο. Το βασικό του εύρημα, τουτέστιν το να στρέψει τον φακό εξ ολοκλήρου στην Γκουίλτ, υποχρεώνοντάς μας να αναθεωρήσουμε εκ βάθρων και να δούμε τους μέχρι πρότινος θετικά προσημασμένους χαρακτήρες μέσα από την οπτική της, με εξέπληξε ομολογώ. Αν μπορούσα να το θέσω κάπως σχηματικά, το πρώτο μέρος υπήρξε ένα τυπικά καλογραμμένο βικτωριανό μυθιστόρημα. Αφ’ ης στιγμής όμως περνάει στη… σκοτεινή πλευρά, μετατρέπεται παραχρήμα σε κάτι σύγχρονο – αφήνει πίσω του την ασπρόμαυρη προοπτική, την κλασική μανιχαϊστική διαμάχη καλού/ κακού και υποκλίνεται στο γκρίζο, στην εναλλακτική οπτική, στην παραμόρφωση του καθρέφτη. Εκεί προβάλλει μεγαλειώδης η γυναικεία φιγούρα, κατά τα noir πρότυπα: ο χαρισματικός πλην όμως ελαττωματικός, σκοτεινός, ήρωας-παρίας (ηρωίδα εν προκειμένω), ο οποίος οδηγείται αμείλικτα στον σκοπό του, θα σκοντάψει λίγο πριν το τέλος εκπίπτοντας στο πάθος του έρωτα, αποποιούμενος με μία κίνηση το παρελθόν του, εναγκαλιζόμενος με ανακούφιση την αναπόδραστη αυτοκαταστροφή του. Αυτή ακριβώς η ανταλλαγή της ύστατης στιγμής αποτελεί και τη δικαίωσή του. Amor Vincit Omnia.
Ολοκληρώνω αναγνωρίζοντας ως μεγάλο επίτευγμα για ένα βιβλίο περίπου 1200 σελίδων να μη δημιουργεί αίσθημα κόπωσης. Ο Collins άφησε ως λογοτεχνική παρακαταθήκη ένα εντυπωσιακό best-seller, το οποίο σφίγγει τον αναγνώστη στην αγκαλιά του και δεν τον αφήνει παρά στο τέλος, όταν το θάμβος της δεσποινίδος Γκουίλτ έχει σβήσει για τα καλά.
https://fotiskblog.home.blog/2021/04/...
April 23, 2012
Armadale is the 3rd novel I have read out of 4 major works of Wilkie Collins. This is Wilkie Collins’ longest novel and has, I believe, one of the most convoluted plots that I have read of his. It is a semi-epistolary novel that is absolutely worth reading.
The plot of the book introduces two distant cousins who both share a dark family secret that follows these two men into their adult lives. This family secret results in both men bearing the name of Allan Armadale. One of the Allans inherits an estate in Norfolk and a conspiracy transpires to kill him and steal his family fortune. The other Allan, who goes by the alias of Ozias Midwinter, had hitherto lived a very difficult life and gets caught up in the conspiracy as well.
The villain of this novel is Lydia Gwylt, a beautiful yet wicked governess, who creates a web of deceit in order to implement Allan’s demise. This character is what makes this book so worthwhile. Her conspiracy is chronicled in her diary and she paints a picture of herself which is neurotic, selfish, and evil. In other words, a cold hearted bitch. As a result, I believe that Wilkie has successfully created one of the greatest villains of Victorian literature.
Armadale often gets passed up for two of Wilkie’s more famous novels, The Woman in White and The Moonstone, which is unfortunate. I believe that this novel is a must read for anyone who enjoys Wilkie’s work or thrillers in general.
The plot of the book introduces two distant cousins who both share a dark family secret that follows these two men into their adult lives. This family secret results in both men bearing the name of Allan Armadale. One of the Allans inherits an estate in Norfolk and a conspiracy transpires to kill him and steal his family fortune. The other Allan, who goes by the alias of Ozias Midwinter, had hitherto lived a very difficult life and gets caught up in the conspiracy as well.
The villain of this novel is Lydia Gwylt, a beautiful yet wicked governess, who creates a web of deceit in order to implement Allan’s demise. This character is what makes this book so worthwhile. Her conspiracy is chronicled in her diary and she paints a picture of herself which is neurotic, selfish, and evil. In other words, a cold hearted bitch. As a result, I believe that Wilkie has successfully created one of the greatest villains of Victorian literature.
Armadale often gets passed up for two of Wilkie’s more famous novels, The Woman in White and The Moonstone, which is unfortunate. I believe that this novel is a must read for anyone who enjoys Wilkie’s work or thrillers in general.
May 4, 2018
Το μέγεθος του αρχικά με τρόμαξε.1200+ σελίδες φαίνονται κάπως τρομακτικές.Τελικά ήταν 1200+ σελίδες απόλαυσης.
Ο συγγραφέας κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον απο την αρχή μέχρι το τέλος και δεν με άφησε να βαρεθώ ούτε μια στιγμή.
Έχει φτιάξει μια συναρπαστική ιστορία με μια υπέροχη αντι-ηρωίδα(την οποία αγάπησα σε αντίθεση με τους πέντε Άλαν Αρμαντέιλ που με εκνεύρισαν ο καθένας με τον τρόπο του) και στηλιτεύει την υποκρισία της κοινωνίας με τον καυστικά ειρωνικό τρόπο που αγαπώ στους βικτωριανούς(η αφήγηση της δίκης της Λύντια και του λόγου που γλίτωσε την κρεμάλα ήταν απλά απολαυστική και πολύ κοντα στο σήμερα θα έλεγα).
Είναι ένα βιβλίο με μυστήριο ,αγωνία,ένα βικτωριανό page turner,έχει χιούμορ ,εχει τα πάντα,είναι καταπληκτικό!Θα βιαστώ να διαβάσω κι αλλα βιβλία του Γουίλκι Κόλλινς,νομίζω οτι βρήκα καινούριο λογοτεχνικό έρωτα!
Ο συγγραφέας κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον απο την αρχή μέχρι το τέλος και δεν με άφησε να βαρεθώ ούτε μια στιγμή.
Έχει φτιάξει μια συναρπαστική ιστορία με μια υπέροχη αντι-ηρωίδα(την οποία αγάπησα σε αντίθεση με τους πέντε Άλαν Αρμαντέιλ που με εκνεύρισαν ο καθένας με τον τρόπο του) και στηλιτεύει την υποκρισία της κοινωνίας με τον καυστικά ειρωνικό τρόπο που αγαπώ στους βικτωριανούς(η αφήγηση της δίκης της Λύντια και του λόγου που γλίτωσε την κρεμάλα ήταν απλά απολαυστική και πολύ κοντα στο σήμερα θα έλεγα).
Είναι ένα βιβλίο με μυστήριο ,αγωνία,ένα βικτωριανό page turner,έχει χιούμορ ,εχει τα πάντα,είναι καταπληκτικό!Θα βιαστώ να διαβάσω κι αλλα βιβλία του Γουίλκι Κόλλινς,νομίζω οτι βρήκα καινούριο λογοτεχνικό έρωτα!
March 23, 2017
Στην εισαγωγή της έκδοσης αναφέρεται ότι το Αρμαντειλ ξεσήκωσε αντιδράσεις από τους κριτικούς όταν κυκλοφόρησε αρχικά (εκδιδόμενο σε συνέχειες σε κάποιο περιοδικό, όπως συνηθιζόταν το 19ο αιώνα). Ουδεμία έκπληξη! Καταρχάς, η εξαιρετική (αντι)ηρωίδα του βιβλίου είναι μία γυναίκα δυναμική, με ατρανταχτη θέληση και καπατσοσύνη, αψηφά τις νόρμες της αυστηρής κοινωνίας στην οποία ζει και τους περιορισμούς που η κοινωνία αυτή θέτει για το φύλο της και αποφασίζει να χαράξει τη δική της πορεία (οκ, στην πορεία διαπράττει και μερικά εγκληματάκια αλλά ποιος είναι τέλειος;).
Δεύτερον, ο Collins περνάει από κόσκινο την υποκρισία της (υψηλής και όχι μόνο) κοινωνίας της εποχής του: λαϊκά δικαστήρια στήνονται στις επαρχιακές πόλεις, οι καλοί χριστιανοί προσφέρουν απλόχερα τη βοήθειά τους στους αδικημένους (εν προκειμένω τη Λύντια Γκουίλτ, που μόνο αδύναμη δεν είναι, τα είπαμε αυτά, να μην τα ξαναλέμε) με αντάλλαγμα το δικαίωμα να επεμβαίνουν στη ζωή τους και να ελέγχουν τις επιλογές τους, πολιτικοί που επηρεάζουν τη δικαιοσύνη στην προσπάθειά τους να γίνουν αρεστοί στο πλήθος και να ικανοποιήσουν τα πάθη των ψηφ��φόρων τους, εχθροί που αλληλογραφούν βρίζοντας και προσβάλλοντας ο ένας τον άλλον αλλά πάντα με την υπογραφή "στοργικά δικός σας" ή "ταπεινός σας δούλος", και άλλα πολλά.
Αυτό το βιβλίο είχε από όλα: ηθογραφία, κοινωνική σάτιρα, μυστήριο με ανατροπές και αγωνία, συγκίνηση (όχι από αυτή που εκβιάζεται αλλά συγκίνηση αυθεντική). Χίλιες διακόσιες σελίδες κύλησαν νερό, δεν κατάλαβα πότε τελείωσε. Εξαιρετικό!
Δεύτερον, ο Collins περνάει από κόσκινο την υποκρισία της (υψηλής και όχι μόνο) κοινωνίας της εποχής του: λαϊκά δικαστήρια στήνονται στις επαρχιακές πόλεις, οι καλοί χριστιανοί προσφέρουν απλόχερα τη βοήθειά τους στους αδικημένους (εν προκειμένω τη Λύντια Γκουίλτ, που μόνο αδύναμη δεν είναι, τα είπαμε αυτά, να μην τα ξαναλέμε) με αντάλλαγμα το δικαίωμα να επεμβαίνουν στη ζωή τους και να ελέγχουν τις επιλογές τους, πολιτικοί που επηρεάζουν τη δικαιοσύνη στην προσπάθειά τους να γίνουν αρεστοί στο πλήθος και να ικανοποιήσουν τα πάθη των ψηφ��φόρων τους, εχθροί που αλληλογραφούν βρίζοντας και προσβάλλοντας ο ένας τον άλλον αλλά πάντα με την υπογραφή "στοργικά δικός σας" ή "ταπεινός σας δούλος", και άλλα πολλά.
Αυτό το βιβλίο είχε από όλα: ηθογραφία, κοινωνική σάτιρα, μυστήριο με ανατροπές και αγωνία, συγκίνηση (όχι από αυτή που εκβιάζεται αλλά συγκίνηση αυθεντική). Χίλιες διακόσιες σελίδες κύλησαν νερό, δεν κατάλαβα πότε τελείωσε. Εξαιρετικό!
January 24, 2020
Νιώθω ότι πάντα θα με ξαφνιάζει το πόσο συναρπαστικό μπορεί να γίνει ένα βιβλίο του 19ου αιώνα!
(επίσης μπορώ να γκρινιάξω λίγο για το κοντόστενο σχήμα του βιβλίου; τι μέγεθος είναι αυτό;;!!! με 1200 σελίδες δεν βολεύει καθόλου, πολύ δυσκολοδιάβαστη έκδοση!! να μην πω καλύτερα πώς έχει γίνει η ράχη! πραγματικά κρίμα! .......οι λευκές σελίδες και το πολυτονικό ασχολίαστα...)
(επίσης μπορώ να γκρινιάξω λίγο για το κοντόστενο σχήμα του βιβλίου; τι μέγεθος είναι αυτό;;!!! με 1200 σελίδες δεν βολεύει καθόλου, πολύ δυσκολοδιάβαστη έκδοση!! να μην πω καλύτερα πώς έχει γίνει η ράχη! πραγματικά κρίμα! .......οι λευκές σελίδες και το πολυτονικό ασχολίαστα...)
October 15, 2020
Μετά από τη «Γυναίκα με τα λευκά», ξεκίνησα κατευθείαν το «Άρμαντέιλ» και πόσο καλά έκανα! Αν και ήταν πιεστική περίοδος με πολλή δουλειά, ανυπομονούσα να βρω ελεύθερο χρόνο για να βουτήξω στον κόσμο του Wilkie Collins. Μα τι φοβερός τύπος είναι αυτός! Τι σπουδαίους, αλησμόνητους χαρακτήρες δημιούργησε. Περιπέτεια, μυστήριο και ανατροπές μέχρι την τελευταία παράγραφο. Κυλάει σαν νεράκι κι ας είναι 1200 σελίδες.
Η δεσποινίς Γκουίλτ είναι απίστευτη! Δολοπλόκα, κακιά με όλη την έννοια της λέξης. Στο τέλος όμως ίσως και να τη συμπαθήσει ο αναγνώστης.
Θα μου λείψει όλη αυτή η ατμόσφαιρα... Στεναχωρήθηκα που τελείωσε...
Η δεσποινίς Γκουίλτ είναι απίστευτη! Δολοπλόκα, κακιά με όλη την έννοια της λέξης. Στο τέλος όμως ίσως και να τη συμπαθήσει ο αναγνώστης.
Θα μου λείψει όλη αυτή η ατμόσφαιρα... Στεναχωρήθηκα που τελείωσε...
July 30, 2015
This is my first Collins. I went into this with the knowledge that Collins had been bff's with Charles Dickens, and for some reason, I started reading with the expectation that Collins was a Dickens wannabe. I was pleased to find that this is not the case, and even more pleased to read in multiple reviews that Collins' other, more well-known novels are generally considered superior to this one. Something to look forward to!
I found this book to be much faster-paced than those I've read of Dickens, and without the philosophizing that Dickens indulges in from time to time. Not that I don't love me some Dickens--his sarcasm and satirization of people and government and social organizations that have aroused his ire is flawless! Armadale, however, moves along at a good clip, with plenty of suspense to keep you turning the pages. It is the Lombard Street of plots (for you San Franciscans), with enough twists and turns to make you dizzy.
Some of the characters are a little flat, but others are brilliantly developed. The book starts with more characters named Allan Armadale than I could keep track of, but fortunately, all of them die quickly, except for two--one of whom obligingly changes his name to Ozias Midwinter (really--he chose that name!) so that we don't get confused. The one remaining Allan Armadale is pretty flat--he's like a big, goofy puppy from beginning to end--but Midwinter is more complex, with tortured depths that are not fully explained, even at the end. Lydia Gwilt is the villainess of the piece, and ahh, what a delight she is! Beautiful, charming, manipulative, scheming, ruthless--these all describe our lovely Miss Gwilt, but we are also shown the other side of the coin, as well. She has been abandoned by everyone she has known throughout her life, and mistreated, double-crossed, and abused by the people she loved and trusted. She reminds me of Scarlett O'Hara: constantly doing things that she shouldn't, but we can still empathize because we know why she's doing it and that her back is to the wall. The story shifts to her point of view several times, and her strength, determination, and humor are very refreshing, and make her stand out from your typical Victorian female.
I read this as a group-read and had real difficulty putting it down to keep to the schedule. I am definitely going to be reading more of Collins' books, and soon!
I found this book to be much faster-paced than those I've read of Dickens, and without the philosophizing that Dickens indulges in from time to time. Not that I don't love me some Dickens--his sarcasm and satirization of people and government and social organizations that have aroused his ire is flawless! Armadale, however, moves along at a good clip, with plenty of suspense to keep you turning the pages. It is the Lombard Street of plots (for you San Franciscans), with enough twists and turns to make you dizzy.
Some of the characters are a little flat, but others are brilliantly developed. The book starts with more characters named Allan Armadale than I could keep track of, but fortunately, all of them die quickly, except for two--one of whom obligingly changes his name to Ozias Midwinter (really--he chose that name!) so that we don't get confused. The one remaining Allan Armadale is pretty flat--he's like a big, goofy puppy from beginning to end--but Midwinter is more complex, with tortured depths that are not fully explained, even at the end. Lydia Gwilt is the villainess of the piece, and ahh, what a delight she is! Beautiful, charming, manipulative, scheming, ruthless--these all describe our lovely Miss Gwilt, but we are also shown the other side of the coin, as well. She has been abandoned by everyone she has known throughout her life, and mistreated, double-crossed, and abused by the people she loved and trusted. She reminds me of Scarlett O'Hara: constantly doing things that she shouldn't, but we can still empathize because we know why she's doing it and that her back is to the wall. The story shifts to her point of view several times, and her strength, determination, and humor are very refreshing, and make her stand out from your typical Victorian female.
I read this as a group-read and had real difficulty putting it down to keep to the schedule. I am definitely going to be reading more of Collins' books, and soon!
August 31, 2018
4.5/5
October 10, 2016
Η απόλαυση της ανάγνωσης! Απλώς αριστούργημα......
March 11, 2017
Armadale is one of Wilkie Collins’s finest concoctions—up there, in my view (and, indeed, T.S.Eliot’s), with his more famous The Moonstone and The Woman in White. It is almost the perfect type of a Victorian sensation novel, mingling the Gothic-romantic (a family curse; shipwrecks; poison; prophetic dreams; a character called Ozias Midwinter) with a mid-nineteenth-century version of everyday metropolitan realism (hackney cabs; milliners; an early private detective agency; an upmarket Hampstead sanatorium catering to the “nervously deranged;” a seedy Pimlico beauty salon boasting the name of the Ladies’ Toilette Repository.) Add to that a memorably dastardly flame-haired female villain, and no fewer than five characters with the name of Allan Armadale. What’s not to like?
Reading and rereading Collins over the past couple of years, I have been struck by the sympathy and sensitivity with which he represents “outsider” characters: both women on the wrong side of Victorian morality, and men on the wrong side of Victorian masculinity norms, such as the flamboyant, disabled Miserrimus Dexter of The Law and the Lady. We find the same here with one of the protagonists of Armadale, Midwinter, who is characterized as highly-strung, emotive, intuitive, and superstitious, possessed of what is defined at one point as a “sensitive feminine organization.” He is also mixed-race, the son of a dissipated West Indian plantation owner and a “woman of the mixed blood of the European and the African race.”
Having been repelled by Thackeray’s racist depiction of the mixed-race heiress Miss Schwarz in Vanity Fair, I was worried initially that I might find something similar with Midwinter. In fact, there’s very little that seems to me racist in his treatment, at least by Victorian standards. We get the occasional mention of his “hot Creole blood” or “savage blood” rising, but it never actually leads him to do anything hot-blooded or savage. He is exoticized, certainly, but as a romantic, mystically-inclined, wandering scholar-gypsy type, rather than anything more racially encoded; and, although much is made in the novel of his darkness, as a contrast with the blondness of his friend Allan Armadale, Collins doesn’t give these physical characteristics their cliched moral associations with evil and good. The dark, brooding “foreign” Midwinter is distinctly more appealing as a character than the bluff, unsubtle, hyper-English Armadale, who is described by the scheming Lydia Gwilt on their first meeting as “one of those noisy, rosy, light-haired, good-tempered men whom I particularly detest.”
Lydia is one of the great pleasures of the book: a cynical fortune-hunting belle dame sans merci, with a murky past and a fierce desire to see herself the wife—and as soon as practicable afterwards, the widow—of Armadale. In an intriguing twist, she is in her mid-thirties, practically a crone by Victorian standards, yet capable of passing for much younger, and undeterred by the fact that her intended husband/victim is almost fifteen years her junior. Although she disappointingly reveals herself to have a conscience in the end, for most of the novel, Lydia is invigoratingly amoral and wonderfully dismissive of the usual Victorian pieties. “I am in one of my tempers tonight,” she notes in a letter to a co-conspirator, at her first introduction. “I want a husband to vex, or a child to beat, or something of that sort.”
I especially enjoyed Lydia’s interactions with the suave and sinister Dr Downward (alias Dr Le Doux), owner of the modern Gothic, house-of-horrors sanatorium in which the magnificent plot climax takes place. I entirely disagree, by the way, with the statement in the introduction to the Oxford World’s Classics edition that Armadale is a novel of “unrelieved intensity,” lacking the humour and charm of The Woman in White. Dr Downward is a fine comic character, as is, earlier, the chirpy young lawyer Augustus Pedgift Junior, whom we see entertaining a fractious picnic party with his “irreppressible concertina.” There are some evocative locations, as well: the stormy coast of the Isle of Man, where Armadale and Midwinter spend a night on a wreck; the beautifully described Norfolk Broads, where Lydia makes her first, mysterious, twilight appearance; and Fairweather Vale, the half-built Hampstead suburb where Dr Downward’s new-build sanatorium fatally rises.
Reading and rereading Collins over the past couple of years, I have been struck by the sympathy and sensitivity with which he represents “outsider” characters: both women on the wrong side of Victorian morality, and men on the wrong side of Victorian masculinity norms, such as the flamboyant, disabled Miserrimus Dexter of The Law and the Lady. We find the same here with one of the protagonists of Armadale, Midwinter, who is characterized as highly-strung, emotive, intuitive, and superstitious, possessed of what is defined at one point as a “sensitive feminine organization.” He is also mixed-race, the son of a dissipated West Indian plantation owner and a “woman of the mixed blood of the European and the African race.”
Having been repelled by Thackeray’s racist depiction of the mixed-race heiress Miss Schwarz in Vanity Fair, I was worried initially that I might find something similar with Midwinter. In fact, there’s very little that seems to me racist in his treatment, at least by Victorian standards. We get the occasional mention of his “hot Creole blood” or “savage blood” rising, but it never actually leads him to do anything hot-blooded or savage. He is exoticized, certainly, but as a romantic, mystically-inclined, wandering scholar-gypsy type, rather than anything more racially encoded; and, although much is made in the novel of his darkness, as a contrast with the blondness of his friend Allan Armadale, Collins doesn’t give these physical characteristics their cliched moral associations with evil and good. The dark, brooding “foreign” Midwinter is distinctly more appealing as a character than the bluff, unsubtle, hyper-English Armadale, who is described by the scheming Lydia Gwilt on their first meeting as “one of those noisy, rosy, light-haired, good-tempered men whom I particularly detest.”
Lydia is one of the great pleasures of the book: a cynical fortune-hunting belle dame sans merci, with a murky past and a fierce desire to see herself the wife—and as soon as practicable afterwards, the widow—of Armadale. In an intriguing twist, she is in her mid-thirties, practically a crone by Victorian standards, yet capable of passing for much younger, and undeterred by the fact that her intended husband/victim is almost fifteen years her junior. Although she disappointingly reveals herself to have a conscience in the end, for most of the novel, Lydia is invigoratingly amoral and wonderfully dismissive of the usual Victorian pieties. “I am in one of my tempers tonight,” she notes in a letter to a co-conspirator, at her first introduction. “I want a husband to vex, or a child to beat, or something of that sort.”
I especially enjoyed Lydia’s interactions with the suave and sinister Dr Downward (alias Dr Le Doux), owner of the modern Gothic, house-of-horrors sanatorium in which the magnificent plot climax takes place. I entirely disagree, by the way, with the statement in the introduction to the Oxford World’s Classics edition that Armadale is a novel of “unrelieved intensity,” lacking the humour and charm of The Woman in White. Dr Downward is a fine comic character, as is, earlier, the chirpy young lawyer Augustus Pedgift Junior, whom we see entertaining a fractious picnic party with his “irreppressible concertina.” There are some evocative locations, as well: the stormy coast of the Isle of Man, where Armadale and Midwinter spend a night on a wreck; the beautifully described Norfolk Broads, where Lydia makes her first, mysterious, twilight appearance; and Fairweather Vale, the half-built Hampstead suburb where Dr Downward’s new-build sanatorium fatally rises.
October 5, 2021
Wilkie Collins’s epic sensation novel’s an exceptionally uneven piece, the plot jolts and jumps as it tracks the experiences of two men both called Allan Armadale, whose fates are inextricably linked through their fathers’ past crimes. The younger Armadales are set up in opposition to each other: one is made to suggest darkness, poor, brooding, and mixed race; the other light, rich, fair-haired, and overly genial. But despite these ostensibly irreconcilable differences, the men form an intense bond; and, interestingly, although Collins occasionally falls back on negative stereotypes, his mixed-race Allan Armadale’s sympathetically drawn, far more astute than his white counterpart, definitely the closest to a hero in Collins’s twisting, ambivalent narrative. But the star of Collins’s story’s undoubtedly his villain Lydia Gwilt who threatens to come between the men: falling in love with one, while plotting to defraud the other.
Gwilt’s easily the most complex and compelling of Armadale’s characters. As usual, Collins’s book’s founded on exhaustive research and Gwilt’s backstory borrows extensively from the experiences of real-life Madeleine Smith, a suspected poisoner whose 1857 murder trial was a cause célèbre. Collins solidifies Gwilt’s ties to actual female criminals by giving her close associate, Mrs Oldershaw, features that resemble famous Victorian fraudster Rachel Leverson. These two women conspire to steal the wealthy Armadale's fortune but Gwilt’s tortured feelings threaten to derail their careful plans. Gwilt’s letters and diary, and her conflicted psyche dominate Armadale’s second half, with Gwilt responsible for sparking an increasingly feverish series of events. Gwilt’s meticulously, almost lovingly, portrayed. As soon as she makes her appearance everyone else fades into the background, making me wonder why Collins didn’t just write this entirely from her perspective.
But Collins’s obvious fascination with Gwilt wasn’t shared by his contemporaries, perhaps because she was too independent, too perverse, too reminiscent of the infamous Madeleine Smith who’d been condemned as “an abnormal spirit”, “unchaste, unwomanly and immoral in the extreme”. On publication, Armadale was dismissed by some as lurid melodrama and one critic labelled Gwilt as "one of the most hardened female villains whose devices and desires have ever blackened fiction". Moreover, unlike the two Armadale men, Gwilt’s not balanced out by any of the other woman in the novel: the notional heroine/love interest Miss Milroy may be pure but she's also insipid and insubstantial; the others are bland, barely there or duplicitous and vengeful. Collins does gesture towards a conventional romance and marriage plot but not in any convincing sense. His attempt’s further undermined by the strikingly queer undertones of the Armadale men’s intimate friendship. I relished Gwilt's machinations and I found Armadale's treatment of race, identity and gender extremely intriguing. But I didn't always find this particularly satisfying -possibly because it’s also over 800 pages long, and at least 200 of those seemed eminently skippable.
Gwilt’s easily the most complex and compelling of Armadale’s characters. As usual, Collins’s book’s founded on exhaustive research and Gwilt’s backstory borrows extensively from the experiences of real-life Madeleine Smith, a suspected poisoner whose 1857 murder trial was a cause célèbre. Collins solidifies Gwilt’s ties to actual female criminals by giving her close associate, Mrs Oldershaw, features that resemble famous Victorian fraudster Rachel Leverson. These two women conspire to steal the wealthy Armadale's fortune but Gwilt’s tortured feelings threaten to derail their careful plans. Gwilt’s letters and diary, and her conflicted psyche dominate Armadale’s second half, with Gwilt responsible for sparking an increasingly feverish series of events. Gwilt’s meticulously, almost lovingly, portrayed. As soon as she makes her appearance everyone else fades into the background, making me wonder why Collins didn’t just write this entirely from her perspective.
But Collins’s obvious fascination with Gwilt wasn’t shared by his contemporaries, perhaps because she was too independent, too perverse, too reminiscent of the infamous Madeleine Smith who’d been condemned as “an abnormal spirit”, “unchaste, unwomanly and immoral in the extreme”. On publication, Armadale was dismissed by some as lurid melodrama and one critic labelled Gwilt as "one of the most hardened female villains whose devices and desires have ever blackened fiction". Moreover, unlike the two Armadale men, Gwilt’s not balanced out by any of the other woman in the novel: the notional heroine/love interest Miss Milroy may be pure but she's also insipid and insubstantial; the others are bland, barely there or duplicitous and vengeful. Collins does gesture towards a conventional romance and marriage plot but not in any convincing sense. His attempt’s further undermined by the strikingly queer undertones of the Armadale men’s intimate friendship. I relished Gwilt's machinations and I found Armadale's treatment of race, identity and gender extremely intriguing. But I didn't always find this particularly satisfying -possibly because it’s also over 800 pages long, and at least 200 of those seemed eminently skippable.
April 10, 2020
I can't imagine why Armadale isn't as well-known as The Woman in White and The Moonstone - wow, what a fabulous book. The plot is even more tortuous than The Woman in White and thus fairly indescribable (particularly without spoilers) but it turns largely on issues of identity, with no less than five characters named Alan Armadale - happily, only two of them appear for any length of time, and one of those goes by an alias.
Easily the most compelling character in the book, though, is the villainess, Lydia Gwilt, a woman of intelligence, charisma, and daring, superbly drawn by Collins. Much of the book is told through her diary entries, so that even though she's wicked and clearly the villain of the book, it's easy to sympathize with her - in fact, I don't think it would be easy not to sympathize with her, given her history and personality. Lydia surpasses even the lively Marian Halcombe of The Woman in White.
Easily the most compelling character in the book, though, is the villainess, Lydia Gwilt, a woman of intelligence, charisma, and daring, superbly drawn by Collins. Much of the book is told through her diary entries, so that even though she's wicked and clearly the villain of the book, it's easy to sympathize with her - in fact, I don't think it would be easy not to sympathize with her, given her history and personality. Lydia surpasses even the lively Marian Halcombe of The Woman in White.
Read
June 29, 2024Dos hombres con el mismo apellido, un asesinato y una maldición.
1832. A las puertas de la muerte, Allan Armadale confiesa que, años atrás, asesinóa un hombre que llevaba su mismo apellido. A su hijo le deja un testamento donde le exige que no se junte nunca con el hijo del otro Armadale o una maldición caerá sobre ellos y la tragedia volverá a repetirse. Veinte años después, sin embargo, los jóvenes se encuentran y se hacen amigos.
Una historia repleta de casualidades y fatalidades en la que una atmósfera cálida y ensoñadora que, en ocasiones, se torna opresiva, envuelve al lector desde las primeras páginas. Una lectura que profundiza en temas como el destino, la amistad, el libre albedrío, el espionaje y la traición.
✔️ Puntos fuertes: narrativa evocadora, la cruel señorita Lydia Gwilt (considerada una de las mujores malvadas de la literatura), el misterio, la intriga, la atmósfera, personajes entrañables, un final sorprendente.
❤ Te gustará si: te gustan las novelas góticas y de misterio, las historias sobre el destino y el estilo tan personal del autor.
1832. A las puertas de la muerte, Allan Armadale confiesa que, años atrás, asesinóa un hombre que llevaba su mismo apellido. A su hijo le deja un testamento donde le exige que no se junte nunca con el hijo del otro Armadale o una maldición caerá sobre ellos y la tragedia volverá a repetirse. Veinte años después, sin embargo, los jóvenes se encuentran y se hacen amigos.
Una historia repleta de casualidades y fatalidades en la que una atmósfera cálida y ensoñadora que, en ocasiones, se torna opresiva, envuelve al lector desde las primeras páginas. Una lectura que profundiza en temas como el destino, la amistad, el libre albedrío, el espionaje y la traición.
✔️ Puntos fuertes: narrativa evocadora, la cruel señorita Lydia Gwilt (considerada una de las mujores malvadas de la literatura), el misterio, la intriga, la atmósfera, personajes entrañables, un final sorprendente.
❤ Te gustará si: te gustan las novelas góticas y de misterio, las historias sobre el destino y el estilo tan personal del autor.
September 10, 2016
Εξαιρετικό ψυχογράφημα/θρίλλερ για την εποχή του και ο Κόλινς αριστοτεχνικός στη δημιουργία σασπένς και την αφήγηση. Το απόλαυσα πραγματικά.
May 10, 2017
Καιρό ήθελα να το διαβάσω, αλλά με τρόμαζε ο αριθμός των σελίδων του. Για την κατηγορία του μαραθωνίου
B.R.A.CE. 2017 ένα βιβλίο με περισσότερες από 800 σελίδες
ήταν ότι πρέπει και με το παραπάνω. Μου πήρε σχεδόν έναν μήνα γιατί λόγω όγκου παρέμενε στο κομοδίνο και "απαιτούσε" την προσοχή μου κάθε βράδυ.
Ξεκάθαρα, για μένα, η Lydia Gwilt είναι η πρωταγωνίστρια αυτού του έργου. Πόσο εκπληκτικός χαρακτήρας για την περίοδο που γράφτηκε (1864-1866), μια γυναίκα τόσο κόντρα στα πρότυπα και στις πεποιθήσεις. Όπως χαρακτηρίζεται σε διάφορα κείμενα, αντί-ηρωίδα, γυναίκα δηλητήριο, απόλυτα κακιά κτλ.
Αλλά εγώ είδα μια γυναίκα τσακισμένη από την ζωή, από επιλογές και αποφάσεις άλλων για την ίδια και την πορεία της. Ναι, οι πράξεις της είναι κόντρα στην ηθική μας, αλλά είναι μια γυναίκα που απλά θέλει να επιβιώσει και να εξασφαλιστεί όταν κανένας άλλος γύρω της δεν νοιάζεται για την ίδια και τις ανάγκες της.
Όταν έχεις μόνο εσένα στο πλευρό σου κάνεις τα πάντα για να επιβιώσεις. Δεν δικαιολογώ τις πράξεις και τα σχέδια της, αλλά ειλικρινά απόλαυσα τον χαρακτήρα της. Την αγάπησα, κατανόησα την λογική της, στεναχωρήθηκα για εκείνη. Οι σελίδες με το ημερολόγιο της τόσο πραγματικές, τόσο γεμάτες ζωή.
Η ιστορία κυλάει τόσο φυσικά, νιώθεις τις ανατροπές να έρχονται αλλά δεν μπορείς να προβλέψεις. Είναι ένα υπέροχο βιβλίο, πραγματικό αριστούργημα και σίγουρα μια ιστορία που δύσκολα θα ξεχάσω.
Ξεκάθαρα, για μένα, η Lydia Gwilt είναι η πρωταγωνίστρια αυτού του έργου. Πόσο εκπληκτικός χαρακτήρας για την περίοδο που γράφτηκε (1864-1866), μια γυναίκα τόσο κόντρα στα πρότυπα και στις πεποιθήσεις. Όπως χαρακτηρίζεται σε διάφορα κείμενα, αντί-ηρωίδα, γυναίκα δηλητήριο, απόλυτα κακιά κτλ.
Αλλά εγώ είδα μια γυναίκα τσακισμένη από την ζωή, από επιλογές και αποφάσεις άλλων για την ίδια και την πορεία της. Ναι, οι πράξεις της είναι κόντρα στην ηθική μας, αλλά είναι μια γυναίκα που απλά θέλει να επιβιώσει και να εξασφαλιστεί όταν κανένας άλλος γύρω της δεν νοιάζεται για την ίδια και τις ανάγκες της.
Όταν έχεις μόνο εσένα στο πλευρό σου κάνεις τα πάντα για να επιβιώσεις. Δεν δικαιολογώ τις πράξεις και τα σχέδια της, αλλά ειλικρινά απόλαυσα τον χαρακτήρα της. Την αγάπησα, κατανόησα την λογική της, στεναχωρήθηκα για εκείνη. Οι σελίδες με το ημερολόγιο της τόσο πραγματικές, τόσο γεμάτες ζωή.
Η ιστορία κυλάει τόσο φυσικά, νιώθεις τις ανατροπές να έρχονται αλλά δεν μπορείς να προβλέψεις. Είναι ένα υπέροχο βιβλίο, πραγματικό αριστούργημα και σίγουρα μια ιστορία που δύσκολα θα ξεχάσω.
July 31, 2016
Before I begin my review, I need to get something out of the way. I loved The Moonstone, the only other book I had read by Collins so far. So I couldn't help wishing this book were as amazing and charming as it was, even though the subject matter in this book was completely different and needed a different treatment. There. Now you know part of my disappointment in this book was due to it not measuring up to The Moonstone, however unfair that is.
Now on with the review. This book's introduction, written by Mr. Collins, was a plea for understanding from his readers as he stretched the boundaries for fiction at that time with Armadale. It was also in defense of the story to come. He stated, "Time will help me if my work lasts. I am not afraid of my design being permanently misunderstood, provided the execution has done it any sort of justice. Estimated by the clap-trap morality of the present day, this may be a very daring book. Judged by the Christian morality which is of all time, it is only a book that is daring enough to speak the truth."
Who could resist reading the book after that introduction to learn just how daring a book it was for its time? Not I. I was set for a whale of a story, in more ways than one, since this book weighs in at over 700 pages. And let me tell you, I got more than I bargained for, yet not enough.
This was a sensationalistic and feverish story that pushed the boundaries for melodrama to the limit. But that's one of the beauties of reading a classic. The modern reader can forgive things in classics that literature of today can't get away with. In another example, there were four Allan Armadales in this book, though not all of them were on the page at the same time. The first two appear in a lengthy, head-spinning prologue taking place in 1832 which sets up a "sins of the father being revisited on the sons" story as the book then leaps ahead to the next generation around twenty years later.
In a nutshell, this is a plot driven story about fate, and it feeds on fear and superstition that evolves into paranoia and psychological horror, propelled by a warning from the grave for one of the Allan Armadales to avoid the other at all cost. That's assuming there is such a thing as free will as opposed to destiny which this book examines at length. Add to that a magnificent dream sequence which just about clinches the fact that there are other forces at work in the universe that decide people's futures.
I was in awe of this convoluted story Collins fashioned that took such an amazing imagination and involved a variety of unique characters who played a pivotal part in not only the two Allans' destinies, but in their own destinies due to them crossing paths with the Allans. Many of these characters were mean and spiteful, or pitiful people who at their core all wanted love and a measure of peace, though for some, lots of money would do in their place. There were also kind and well behaved characters in this book, but not many. So if you're in need of reading about mostly admirable characters, you won't find many of them in this book. Though certainly, their weaknesses made them sympathetic characters whenever they weren't getting on my nerves.
But so far, none of this bothered me even though I prefer a character driven novel with characters I can care about. What did bother me was when the main villain appeared and hijacked the ingenuous set up in this book where the author had been one step ahead of the reader who had been one step ahead of the characters and could then wait for their horrified reactions to upcoming events. Instead, beginning around the one third mark, the story was told through the villain's diary entries, not dialogue and action as it took place. This became tedious when being stuck inside the head of the self absorbed and scheming villain, hearing only that person's take on people and events. In smaller doses, it would have been fine, but as it stood, it made for exhausting and mostly passive storytelling.
Still, even though I wished for the author to ditch this new format and to pick up the pace, the suspense was over the top. I kept reading and reading even as I kept thinking the ending had better be worth the long winded wind up--and it was worth it. My emotions were flying all over the place as the final scene laid the story to rest. Well done, Mr. Collins. And you may be happy to know that I wasn't even scandalized, though I wouldn't be surprised if readers during your time were.
So five stars for the well paced beginning third of this book and for the ending, but three stars overall for the remainder of the book which was too long and tedious, same as my review has become by now.
Now on with the review. This book's introduction, written by Mr. Collins, was a plea for understanding from his readers as he stretched the boundaries for fiction at that time with Armadale. It was also in defense of the story to come. He stated, "Time will help me if my work lasts. I am not afraid of my design being permanently misunderstood, provided the execution has done it any sort of justice. Estimated by the clap-trap morality of the present day, this may be a very daring book. Judged by the Christian morality which is of all time, it is only a book that is daring enough to speak the truth."
Who could resist reading the book after that introduction to learn just how daring a book it was for its time? Not I. I was set for a whale of a story, in more ways than one, since this book weighs in at over 700 pages. And let me tell you, I got more than I bargained for, yet not enough.
This was a sensationalistic and feverish story that pushed the boundaries for melodrama to the limit. But that's one of the beauties of reading a classic. The modern reader can forgive things in classics that literature of today can't get away with. In another example, there were four Allan Armadales in this book, though not all of them were on the page at the same time. The first two appear in a lengthy, head-spinning prologue taking place in 1832 which sets up a "sins of the father being revisited on the sons" story as the book then leaps ahead to the next generation around twenty years later.
In a nutshell, this is a plot driven story about fate, and it feeds on fear and superstition that evolves into paranoia and psychological horror, propelled by a warning from the grave for one of the Allan Armadales to avoid the other at all cost. That's assuming there is such a thing as free will as opposed to destiny which this book examines at length. Add to that a magnificent dream sequence which just about clinches the fact that there are other forces at work in the universe that decide people's futures.
I was in awe of this convoluted story Collins fashioned that took such an amazing imagination and involved a variety of unique characters who played a pivotal part in not only the two Allans' destinies, but in their own destinies due to them crossing paths with the Allans. Many of these characters were mean and spiteful, or pitiful people who at their core all wanted love and a measure of peace, though for some, lots of money would do in their place. There were also kind and well behaved characters in this book, but not many. So if you're in need of reading about mostly admirable characters, you won't find many of them in this book. Though certainly, their weaknesses made them sympathetic characters whenever they weren't getting on my nerves.
But so far, none of this bothered me even though I prefer a character driven novel with characters I can care about. What did bother me was when the main villain appeared and hijacked the ingenuous set up in this book where the author had been one step ahead of the reader who had been one step ahead of the characters and could then wait for their horrified reactions to upcoming events. Instead, beginning around the one third mark, the story was told through the villain's diary entries, not dialogue and action as it took place. This became tedious when being stuck inside the head of the self absorbed and scheming villain, hearing only that person's take on people and events. In smaller doses, it would have been fine, but as it stood, it made for exhausting and mostly passive storytelling.
Still, even though I wished for the author to ditch this new format and to pick up the pace, the suspense was over the top. I kept reading and reading even as I kept thinking the ending had better be worth the long winded wind up--and it was worth it. My emotions were flying all over the place as the final scene laid the story to rest. Well done, Mr. Collins. And you may be happy to know that I wasn't even scandalized, though I wouldn't be surprised if readers during your time were.
So five stars for the well paced beginning third of this book and for the ending, but three stars overall for the remainder of the book which was too long and tedious, same as my review has become by now.
January 25, 2023
Είναι αριστούργημα!
Η συμβουλή που δίνω: να δια��αστεί όταν έχετε χρόνο. Εγώ δυστυχώς το ξεκίνησα μια περίοδο με αρκετή δουλειά, χωρίς πολύ χρόνο για διάβασμα, με αποτέλεσμα να "βγαίνω" από το βιβλίο.
Η συμβουλή που δίνω: να δια��αστεί όταν έχετε χρόνο. Εγώ δυστυχώς το ξεκίνησα μια περίοδο με αρκετή δουλειά, χωρίς πολύ χρόνο για διάβασμα, με αποτέλεσμα να "βγαίνω" από το βιβλίο.
July 23, 2017
Laudanum, Anyone?
It’s just not fair that Miss Lydia Gwilt, the female master-villain of Wilkie Collins’s novel Armadale should be reduced to the necessity of taking laudanum, despite all its harmful side effects, in order to find sleep, whereas we, the readers, find in the novel itself a much more reliable soporific, whose only side effect is, as far as I’ve found out, a headache and the bitter awareness of having wasted a couple of hours of valuable lifetime.
Armadale is definitely the family ham among Wilkie Collins’s novels as it is unnecessarily verbose and as pathetically clumsy in its attempts at conjuring up an atmosphere of menace and a sense of the dramatic as a fat old man who has donned a bed sheet and cries boohoo in a third-rate haunted house at a funfair. It relies on contrived coincidence to such an extent that even Miss Gwilt herself finally writes in her diary – no doubt the author must have felt keenly embarrassed at all the nonsense he expects his readers to stomach –, “And how unnatural all this would be, if it was written in a book!” Yes, Mr. Collins! How right you are! The only problem being, it is written in a book.
The story is about two young men who are linked by a dark murder mystery in the past and who both – as their fathers – go by the name of Allen Armadale. There is also Miss Gwilt, who wants to marry the rich Armadale and who, finding that he is already in love with another woman, decides to kill him and pass off as his widow. The plot could be very intriguing if Collins had not chosen to add the element of fate and of dreams that are heavy with meaning and that are rehashed over and over again. To be fair, there were moments when I was hooked by the story and read avidly on in order to know how events would unfold, but these moments were few and far between. The rest was, unfortunately not silence, but words, words, words. Had this book been written by Dickens, for instance, I’m sure it would not have been half as bad because then there might have been some entertaining side characters and typically Dickensian descriptions that conjure up a powerful and memorable atmosphere. As matters stand, however, the lesser talent of Wilkie Collins takes the yarn far too seriously and stretches it beyond any sense of decency.
There are only two things that impressed rather than depressed me: The first and foremost was the character of Miss Gwilt, whom Collins did ample justice to by describing her as a villainous, yet multi-faceted woman. I must admit that she was the only reason I read on and that I almost fell for her. The second reason was the way in which the story is told. Here Collins deftly manages to make us share the perspectives of various characters by telling large sections of the plot in an epistolary form, using a lot of flashbacks.
On the whole, though, Armadale is a bloated mess of a novel and will probably only find favour with the inveterate Collins aficionado, or with guilt-ridden people who think reading should not be too much of an enjoyment, but then there are always old train schedules.
It’s just not fair that Miss Lydia Gwilt, the female master-villain of Wilkie Collins’s novel Armadale should be reduced to the necessity of taking laudanum, despite all its harmful side effects, in order to find sleep, whereas we, the readers, find in the novel itself a much more reliable soporific, whose only side effect is, as far as I’ve found out, a headache and the bitter awareness of having wasted a couple of hours of valuable lifetime.
Armadale is definitely the family ham among Wilkie Collins’s novels as it is unnecessarily verbose and as pathetically clumsy in its attempts at conjuring up an atmosphere of menace and a sense of the dramatic as a fat old man who has donned a bed sheet and cries boohoo in a third-rate haunted house at a funfair. It relies on contrived coincidence to such an extent that even Miss Gwilt herself finally writes in her diary – no doubt the author must have felt keenly embarrassed at all the nonsense he expects his readers to stomach –, “And how unnatural all this would be, if it was written in a book!” Yes, Mr. Collins! How right you are! The only problem being, it is written in a book.
The story is about two young men who are linked by a dark murder mystery in the past and who both – as their fathers – go by the name of Allen Armadale. There is also Miss Gwilt, who wants to marry the rich Armadale and who, finding that he is already in love with another woman, decides to kill him and pass off as his widow. The plot could be very intriguing if Collins had not chosen to add the element of fate and of dreams that are heavy with meaning and that are rehashed over and over again. To be fair, there were moments when I was hooked by the story and read avidly on in order to know how events would unfold, but these moments were few and far between. The rest was, unfortunately not silence, but words, words, words. Had this book been written by Dickens, for instance, I’m sure it would not have been half as bad because then there might have been some entertaining side characters and typically Dickensian descriptions that conjure up a powerful and memorable atmosphere. As matters stand, however, the lesser talent of Wilkie Collins takes the yarn far too seriously and stretches it beyond any sense of decency.
There are only two things that impressed rather than depressed me: The first and foremost was the character of Miss Gwilt, whom Collins did ample justice to by describing her as a villainous, yet multi-faceted woman. I must admit that she was the only reason I read on and that I almost fell for her. The second reason was the way in which the story is told. Here Collins deftly manages to make us share the perspectives of various characters by telling large sections of the plot in an epistolary form, using a lot of flashbacks.
On the whole, though, Armadale is a bloated mess of a novel and will probably only find favour with the inveterate Collins aficionado, or with guilt-ridden people who think reading should not be too much of an enjoyment, but then there are always old train schedules.
March 7, 2021
ACHTUNG: ICH SPOILERE KEINE DETAILS, ABER DA JEDER LESER ALTENGLISCHER KRIMIS WEISS, WER AM ENDE NICHT GEWINNEN DARF, GANZ EGAL, WIE ENG ES DABEI ZUGEHT, HABE ICH MICH IN ERSTER LINIE AUF DIE LITERARISCHE QUALITÄT UND NICHT AUF DIE VERMEIDUNG VON EVENTUELLEN HINWEISEN AUF DAS GLÜCKLICHE ENDE KONZENTRIERT: DIE LEKTÜRE DES ROMANS LOHNT AUF AUF JEDEN FALL
Wilkie Collins gilt als Begründer des Kriminalromans und ist auch als Freund von Charles Dickens in die Literaturgeschichte eingegangen. Der Kampf gegen soziales Unrecht und die Doppelmoral der Zeit verbindet die beiden Erfolgsautoren des viktorianischen England. Die literarischen Strategien könnten dagegen unterschiedlicher nicht sein: Dickens komponiert oft herlich anschauliche Idyllen der Armut und schmeichelt mit seinen Portraits von süßen Mädels und knuffigen Originalen der Leserschaft aus den unteren Schichten und rührt zugleich die besser gestellten Leser mit traurigen Kinderschicksalen.
Zudem tröstet Dickens seine weniger gut gestellten Leser über den alltäglichen Hunger mit wahren Fresspornos hinweg, für seitenlange Festmähler hat sein jüngerer Kollege Collins nichts übrig, die Beschreibungen sind auch längst nicht so visuell, ein Portraitmaler ist an ihm wirklich nicht verloren gegangen. Dafür hat er viel besseres Gespür für die Notlage verlorener Mädchen, bzw. die Nöte, die sich aus einem praktisch vermauerten Rückweg ins bürgerliche Leben zu kriminellen Manövern gezwungen sehen. Der rote Schal (Armadale) thematisiert die Nöte von Lydia Gwilt, nominell die Schurkin in der Geschichte und seinerzeit von der guten Gesellschaft als Ausbund einer kaum vorstellbaren Boshaftigkeit empfunden. Tatsächlich handelt es sich um eines jener beklagenswerten Geschöpfe, die als Kinder immer wieder weiter gereicht werden und bei Dickens am Ende des Romans einen rührseligen Tod sterben dürfen, bevor sie erwachsen werden.
Als zwölfjährige Zofe wurde Lydia wegen ihrer handschriftlichen Fähigkeit von der jungen Dame des Hauses in einen Schwindel zur Beschleunigung einer Liebesheirat hinein gezogen und anschließend entsorgt. Der betrogene Bräutigam ermordet seinen in Liebesdingen glücklicheren Namensvetter, hat mit der kreolischen Ersatzfrau, die kein wirklicher Trost ist, aber auch einen Sohn, der wiederum Alan Armadale heißt, wie der Sprössling des Ermordeten. Insgesamt also vier Alan Armadale, allerdings besteht kein Verwechslungsrisiko, denn der dunklere Alan, der sich Ozias Midwinter nennt, erlebt eine Kindheit die anfangs an David Copperfield erinnert, aber mehr und mehr in Richtung Oliver Twist abgleitet, ehe er vom blonden Alan aufgelesen wird, einem ebenso großartigen Glückspilz wie unverbesserlichen Tolpatsch, der ohne die Lebenserfahrung seines Vetters, der nie sein Inkognito lüftet, ganz und gar aufgeschmissen wäre.
Nachdem der Sunnyboy durch unfreiwillige Mithilfe von Lydia, die bei ihrem Selbstmordversuch den Haupterben eliminiert hat, auf einmal reich geworden ist, will sich die frühere Zofe am Nachkommen ihrer früheren Herrrin rächen und ihrerseits erben. Doch kein Plan ist so gut, dass sich nicht immer wieder neue Hindernisse auftun, die auf ungewöhnliche Weise umgangen werden müssen. Tatsächlich hat die einfallsreiche Rächerin, die selbst hin und wieder über Rückfälle in die überholte Tugend stolpert, bei mir mehr Sympathien erweckt, als der trottelige Glückspilz.
Eine besondere, zumeist lächerliche Rolle spielt der Gutsverwalter Mister Bashwood, dessen Karriere durch eine Trinkerfrau ruiniert wurde. Der Witwer ist erst Wachs in Lydias Händen und ein williges Werkzeug beim Ausspionieren des Haushalts der beiden Armadales. In einer Phase, in der er mal wieder als nicht länger nützlich von ihr abserviert wurde, lässt der rachedurstige Mann durch seinen Sohn, einen Privatdetiktiv, die Vorgeschichte seiner Angebeteten ermitteln. Mit dem brisanten Material will Bashwood die Hochzeit mit Armadale zu vereiteln und die wunderschöne Hochstaplerin zum Glück mit dem alten Mann zu zwingen. Die Art und Weise wie Collins, dieses schrullige Original nicht einfach wie seine Kollegen am Ofen sitzen lässt, sondern einen späten, verfehlten Ehrgeiz entwickeln lässt, hat mich besonders beeindruckt. Gerade im Gegensatz zu den pittoresken Originalen eines Charles Dickens, die halt ihre Macke haben. Mister Bashwood ist wohl der erste Repräsentant der sexuellen Hörigkeit in der englischen Literatur, ein alter Narr, der sich, wider besseres Wissen, zum Komplizen in einem Mordanschlag hergibt, traurig genug, dass Lydia im entscheidenden Moment keinen kompetenteren Helfer zur Hand hat, dafür ein Herz für den Mann, den sie wirklich liebt. Leider ist der ein ziemlich kalter Fisch, sonst wäre es nie zu weiteren Mordanschlägen auf den Erben gekommen.
Auf jeden Fall ist viel mehr los, als bei Dickens, die Männer sind nicht die meiste Zeit damit beschäftigt, auch nur die Erwähnung einer unschönen Sache von Damen fern zu halten, damit die Schönen nicht gleich wieder in Ohnmacht fallen, tatsächlich haben Lydia Gwilt und ihre zeitweilige Mitverschwörerin sogar einen härteren Kern als die beiden Armadales. Leider sind nicht alle Charaktere so stimmig wie Lyida oder ihr alter Verehrer, sonst hätte es fünf Sterne gegeben.
Wilkie Collins gilt als Begründer des Kriminalromans und ist auch als Freund von Charles Dickens in die Literaturgeschichte eingegangen. Der Kampf gegen soziales Unrecht und die Doppelmoral der Zeit verbindet die beiden Erfolgsautoren des viktorianischen England. Die literarischen Strategien könnten dagegen unterschiedlicher nicht sein: Dickens komponiert oft herlich anschauliche Idyllen der Armut und schmeichelt mit seinen Portraits von süßen Mädels und knuffigen Originalen der Leserschaft aus den unteren Schichten und rührt zugleich die besser gestellten Leser mit traurigen Kinderschicksalen.
Zudem tröstet Dickens seine weniger gut gestellten Leser über den alltäglichen Hunger mit wahren Fresspornos hinweg, für seitenlange Festmähler hat sein jüngerer Kollege Collins nichts übrig, die Beschreibungen sind auch längst nicht so visuell, ein Portraitmaler ist an ihm wirklich nicht verloren gegangen. Dafür hat er viel besseres Gespür für die Notlage verlorener Mädchen, bzw. die Nöte, die sich aus einem praktisch vermauerten Rückweg ins bürgerliche Leben zu kriminellen Manövern gezwungen sehen. Der rote Schal (Armadale) thematisiert die Nöte von Lydia Gwilt, nominell die Schurkin in der Geschichte und seinerzeit von der guten Gesellschaft als Ausbund einer kaum vorstellbaren Boshaftigkeit empfunden. Tatsächlich handelt es sich um eines jener beklagenswerten Geschöpfe, die als Kinder immer wieder weiter gereicht werden und bei Dickens am Ende des Romans einen rührseligen Tod sterben dürfen, bevor sie erwachsen werden.
Als zwölfjährige Zofe wurde Lydia wegen ihrer handschriftlichen Fähigkeit von der jungen Dame des Hauses in einen Schwindel zur Beschleunigung einer Liebesheirat hinein gezogen und anschließend entsorgt. Der betrogene Bräutigam ermordet seinen in Liebesdingen glücklicheren Namensvetter, hat mit der kreolischen Ersatzfrau, die kein wirklicher Trost ist, aber auch einen Sohn, der wiederum Alan Armadale heißt, wie der Sprössling des Ermordeten. Insgesamt also vier Alan Armadale, allerdings besteht kein Verwechslungsrisiko, denn der dunklere Alan, der sich Ozias Midwinter nennt, erlebt eine Kindheit die anfangs an David Copperfield erinnert, aber mehr und mehr in Richtung Oliver Twist abgleitet, ehe er vom blonden Alan aufgelesen wird, einem ebenso großartigen Glückspilz wie unverbesserlichen Tolpatsch, der ohne die Lebenserfahrung seines Vetters, der nie sein Inkognito lüftet, ganz und gar aufgeschmissen wäre.
Nachdem der Sunnyboy durch unfreiwillige Mithilfe von Lydia, die bei ihrem Selbstmordversuch den Haupterben eliminiert hat, auf einmal reich geworden ist, will sich die frühere Zofe am Nachkommen ihrer früheren Herrrin rächen und ihrerseits erben. Doch kein Plan ist so gut, dass sich nicht immer wieder neue Hindernisse auftun, die auf ungewöhnliche Weise umgangen werden müssen. Tatsächlich hat die einfallsreiche Rächerin, die selbst hin und wieder über Rückfälle in die überholte Tugend stolpert, bei mir mehr Sympathien erweckt, als der trottelige Glückspilz.
Eine besondere, zumeist lächerliche Rolle spielt der Gutsverwalter Mister Bashwood, dessen Karriere durch eine Trinkerfrau ruiniert wurde. Der Witwer ist erst Wachs in Lydias Händen und ein williges Werkzeug beim Ausspionieren des Haushalts der beiden Armadales. In einer Phase, in der er mal wieder als nicht länger nützlich von ihr abserviert wurde, lässt der rachedurstige Mann durch seinen Sohn, einen Privatdetiktiv, die Vorgeschichte seiner Angebeteten ermitteln. Mit dem brisanten Material will Bashwood die Hochzeit mit Armadale zu vereiteln und die wunderschöne Hochstaplerin zum Glück mit dem alten Mann zu zwingen. Die Art und Weise wie Collins, dieses schrullige Original nicht einfach wie seine Kollegen am Ofen sitzen lässt, sondern einen späten, verfehlten Ehrgeiz entwickeln lässt, hat mich besonders beeindruckt. Gerade im Gegensatz zu den pittoresken Originalen eines Charles Dickens, die halt ihre Macke haben. Mister Bashwood ist wohl der erste Repräsentant der sexuellen Hörigkeit in der englischen Literatur, ein alter Narr, der sich, wider besseres Wissen, zum Komplizen in einem Mordanschlag hergibt, traurig genug, dass Lydia im entscheidenden Moment keinen kompetenteren Helfer zur Hand hat, dafür ein Herz für den Mann, den sie wirklich liebt. Leider ist der ein ziemlich kalter Fisch, sonst wäre es nie zu weiteren Mordanschlägen auf den Erben gekommen.
Auf jeden Fall ist viel mehr los, als bei Dickens, die Männer sind nicht die meiste Zeit damit beschäftigt, auch nur die Erwähnung einer unschönen Sache von Damen fern zu halten, damit die Schönen nicht gleich wieder in Ohnmacht fallen, tatsächlich haben Lydia Gwilt und ihre zeitweilige Mitverschwörerin sogar einen härteren Kern als die beiden Armadales. Leider sind nicht alle Charaktere so stimmig wie Lyida oder ihr alter Verehrer, sonst hätte es fünf Sterne gegeben.
January 6, 2019
Μία λέξη μόνο : ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ !
March 19, 2024
F*CK YEAH! PUT THAT IN YOUR PIPE HAWTHORN AND SMOKE IT!
No words to describe this masterpiece, just read it!!!
Armadale is the essence of classic novel and by the same time deserves a five star rating. Two gentlemen with the same name may confuse an idiot reader, but idiots don't read Collins. You will love and hate the villain, Lydia Gwilt, entwined with both Armadales, while you will like and scorn the two gentlemen with the same name. How they obtained their names and the consequences of this is essence of the book but, just immerse yourselves in the atmosphere. Shut up and start reading. It's hard to put the book down, but fortunately it is long enough to keep you in suspense for days, especially people that read aloud or follow the lines with their index finger.
No words to describe this masterpiece, just read it!!!
Armadale is the essence of classic novel and by the same time deserves a five star rating. Two gentlemen with the same name may confuse an idiot reader, but idiots don't read Collins. You will love and hate the villain, Lydia Gwilt, entwined with both Armadales, while you will like and scorn the two gentlemen with the same name. How they obtained their names and the consequences of this is essence of the book but, just immerse yourselves in the atmosphere. Shut up and start reading. It's hard to put the book down, but fortunately it is long enough to keep you in suspense for days, especially people that read aloud or follow the lines with their index finger.
Read
May 12, 2018Μου φαίνεται απίστευτο ότι το τελείωσα... review αργότερα...
August 10, 2021
This is a long novel but such a good read. I really enjoyed the gothic atmosphere of the prologue which sets up the story in the next generation. Plenty of action and melodrama follows. Much of the story is told through letters and diary entries (by the female villain Lydia Gwilt with her “terrible red hair”) but this didn’t slow the story down for me. Plenty of melodrama in a kinda convoluted plot but all the ends are tied and I had plenty of fun reading it.
September 7, 2016
Free download available at Project Gutenberg.
And the audio version is available at LibriVox.
To all readers: read the Prologue carefully since it will give all the main hints to the narrative.
Another magnificent and suspenseful story written by Wilkie Collins, my favorite so far.
Major Characters:
Allan Armadale
Ozias Midwinter – His friend
Lydia Gwilt – Forger and laudanum addict, the anti-heroine of the novel
Minor characters:
Decimus Brock – A minister and friend of Alan Armadale and Ozias Midwinter. He is a correspondent of Ozias Midwinter and privy to his secret
Mrs Maria Oldershaw – owner of the Laadies' Toilet Repository and Lydia Gwilt's co-conspirator
Allan Armadale (1st) – Father of Allan Armadale (2nd)
Allan Armadale (2nd) – Son of Allan Armadale (1st) and father of the main character Allan Armadale
Allan Armadale (3rd) – Father of Ozias Midwinter and murderer of Allan Armadale (2nd)
Mr. Neal – Stepfather to Ozias Midwinter
Mr. Bashwood; Lydia Gwilt's admirer and Allan Armadale's steward
Miss Milroy; resident of Thorpe Ambrose and neighbor to Allan Armadale, later to be Armadale's fiancée
Augustus Pedgift, Sr. – lawyer and adviser to Allan Armadale
Augustus Pedgift, Jr. – Pedgift's son , a junior lawyer and friend to Allan Armadale
Dr. Downward – criminal associate of Mrs. Oldershaw, later the founder & operator of Friendvale Sanatorium
Captain Manuel – one of Lydia's Gwilt's former husbands
First edition cover, which was first published in serial form in Cornhill Magazine in 20 monthly installments from November 1864 until June 1866.
There is TV series Der rote Schal (1973) which was made based on this book, with Ellen Schwiers as Lydia Gwilt, Heinz Ehrenfreund as Allan Armadale, Fred Haltiner as Ozias Midwinter.
3* The Woman in White
4* The Moonstone
4* Who Killed Zebedee?
4* The Dead Alive
4* Mrs. Zant and the Ghost
3* A Fair Penitent
4* The Frozen Deep
4* The Haunted Hotel
4* The Law and the Lady
4* No Name
3* My Lady's Money
3* Mad Monkton And Other Stories
4* Armadale
TBR Poor Miss Finch
TBR Blind Love
TBR The Dead Secret
TBR Man and Wife
TBR Basil
And the audio version is available at LibriVox.
To all readers: read the Prologue carefully since it will give all the main hints to the narrative.
Another magnificent and suspenseful story written by Wilkie Collins, my favorite so far.
Major Characters:
Allan Armadale
Ozias Midwinter – His friend
Lydia Gwilt – Forger and laudanum addict, the anti-heroine of the novel
Minor characters:
Decimus Brock – A minister and friend of Alan Armadale and Ozias Midwinter. He is a correspondent of Ozias Midwinter and privy to his secret
Mrs Maria Oldershaw – owner of the Laadies' Toilet Repository and Lydia Gwilt's co-conspirator
Allan Armadale (1st) – Father of Allan Armadale (2nd)
Allan Armadale (2nd) – Son of Allan Armadale (1st) and father of the main character Allan Armadale
Allan Armadale (3rd) – Father of Ozias Midwinter and murderer of Allan Armadale (2nd)
Mr. Neal – Stepfather to Ozias Midwinter
Mr. Bashwood; Lydia Gwilt's admirer and Allan Armadale's steward
Miss Milroy; resident of Thorpe Ambrose and neighbor to Allan Armadale, later to be Armadale's fiancée
Augustus Pedgift, Sr. – lawyer and adviser to Allan Armadale
Augustus Pedgift, Jr. – Pedgift's son , a junior lawyer and friend to Allan Armadale
Dr. Downward – criminal associate of Mrs. Oldershaw, later the founder & operator of Friendvale Sanatorium
Captain Manuel – one of Lydia's Gwilt's former husbands
First edition cover, which was first published in serial form in Cornhill Magazine in 20 monthly installments from November 1864 until June 1866.
There is TV series Der rote Schal (1973) which was made based on this book, with Ellen Schwiers as Lydia Gwilt, Heinz Ehrenfreund as Allan Armadale, Fred Haltiner as Ozias Midwinter.
3* The Woman in White
4* The Moonstone
4* Who Killed Zebedee?
4* The Dead Alive
4* Mrs. Zant and the Ghost
3* A Fair Penitent
4* The Frozen Deep
4* The Haunted Hotel
4* The Law and the Lady
4* No Name
3* My Lady's Money
3* Mad Monkton And Other Stories
4* Armadale
TBR Poor Miss Finch
TBR Blind Love
TBR The Dead Secret
TBR Man and Wife
TBR Basil
Displaying 1 - 30 of 499 reviews