What do you think?
Rate this book
درس و آوازخوان طاس
Qu'importe que la cantatrice soit chauve puisqu'elle n'existe pas ! Dans cette petite "anti-pièce", première oeuvre dramatique de Ionesco, il n'est fait référence que deux fois à la cantatrice chauve, personnage dont on ne sait rien et qui n'apparaît jamais. Il s'agit bien là d'un Nouveau Théâtre, celui qui donne naissance à des pièces sans héros, sans sacro-sainte division en actes, sans action, sans intrigue, avec en guise de dénouement la quasi-répétition du début, et dont les traditionnelles retrouvailles sont remplacées par une parodie de reconnaissance d'une invraisemblance ahurissante. Les personnages, tout droit sortis d'un manuel de langue, ne s'expriment que par clichés, disent une chose pour aussitôt affirmer son contraire, trouvent une jubilation idiote à employer proverbes et maximes tout en les pervertissant sans même s'en apercevoir... Cependant, très vite, le langage s'"autonomise", se libère de toute contrainte, et l'on assiste avec plaisir au divorce du sens et du verbe. Il en résulte un petit chef-d'oeuvre comique, traité sur l'absurde, variation sur la bêtise et paradoxalement éloge du pouvoir du langage. --Sana Tang-Léopold Wauters
95 pages, Paperback
First published January 1, 1961
About the author
Eugène Ionesco
425 books899 followersEugène Ionesco, born Eugen Ionescu, was a Romanian playwright and dramatist; one of the foremost playwrights of the Theatre of the Absurd. Beyond ridiculing the most banal situations, Ionesco's plays depict in a tangible way the solitude and insignificance of human existence.
Excerpted from Wikipedia.
Excerpted from Wikipedia.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 274 reviews
May 1, 2023
„POMPIERUL (se îndreaptă spre ieşire, apoi se opreşte): Apropo, că tot veni vorba, şi cîntăreaţa cheală?
DOAMNA SMITH: Umblă pieptănată la fel”.
Personajele lui Ionesco, se observă din capul locului, nu au memorie, nici identitate, nici trăsături proprii, nici sex. Par (și chiar sînt) niște marionete mișcate haotic de un artist smintit. Trăiesc într-o lume guvernată de coincidențe stranii și de hazard. În Cîntăreața cheală, pendula bate după un ritm propriu, într-un rînd, chiar de 29 de ori. Dl Smith explică: „Merge aiurea. Are spirit de contradicţie. Arată mereu ora pe dos”.
Personajele vorbesc permanent, fără pauze semnificative, dar frazele lor stereotipe nu au nici un sens. Nu e un dialog obișnuit. De fapt, nici măcar nu e dialog. În pofida replicilor inconsistente, par să se înțeleagă perfect. Uneori, ca în cazul cuplului Martin & Martin, constată cu profundă uimire că sînt soț și soție, că dorm în același pat, sub aceeași plapumă, că au un copil cu un ochi roșu și altul alb etc. Lumea și-a ieșit din ��îț��ni.
Îmi închipui cît de șocat a fost publicul, în data de 11 mai 1950, la prima reprezentare a „antipiesei” Cîntăreața cheală. Se confruntau cu bizarul și bunul plac al unui autor insolit, care sfida toate regulile dramatice. Spectatorii au vociferat și apoi au ieșit din sală. Cu excepții nesemnificative, cronicarii au fost foarte duri. Ăsta nu-i teatru, e o bătaie de joc... Ei ignorau însă faptul că lumea reală e plină de episoade lipsite de rost, de conversații în care oamenii nu spun absolut nimic (dar se înțeleg perfect), de momente interminabile de rutină și gesturi automate.
Eugène Ionesco a pornit de la un exemplu foarte sugestiv, manualele din care ar trebui să înveți o limbă străină, repede și ușor. Cînd își compun textele dialogate, singura grijă a autorilor e să introducă în noua lecție un număr modic de cuvinte noi. Textele sînt puerile și neverosimile. Asta se întîmplă și în piesele lui Ionesco, unde apar rostiri tautologice de tipul celei formulate de domnul Martin: „Ce ciudat, bizar, straniu!”. Manualele sînt acceptate și de profesori, și de copii, fără mofturi și fără exigențe logice. În schimb, textele dramaturgului au șocat prin incoerența lor premeditată. Putem exclama și noi: „Ce ciudat, bizar, straniu!”.
Dar ceea ce caracterizează aceste piese este, înainte de orice, umorul nebun al replicilor. Am mai spus într-o recenzie, ca să scrii fraze tîmpite ai nevoie de un talent ieșit din comun. Singura reacție potrivită la vizionarea lor este să te amuzi. Cei ce rîd de personajele lui Ionesco dau dovadă de oarece curaj. În fond, cînd izbucnim în hohote de rîs, fiindcă doamna Smith spune fără a clipi că Bobby Watson e soră cu Bobby Watson care e mătușa lui Bobby Watson, rîdem de noi. Iar acest rîs e purificator...
P. S. Marta Petreu a scris mai demult o carte excelentă, Jocurile manierismului logic (1995), în care a arătat că toate greșelile de logică inventariate de Aristotel în Respingerile sofistice apar în teatrul lui Ionesco. Încălcarea sistematică a logicii produce monștri...
November 20, 2020
La Cantatrice Chauve / La Leçon = The Bald Soprano and The Lesson: Two Plays, Eugène Ionesco
La Cantatrice Chauve — translated from French as The Bald Soprano or The Bald Prima Donna — is the first play written by Romanian-French playwright Eugène Ionesco. The play opens on Mrs. Smith reciting the events of the night with Mr. Smith. They discuss the death of someone they knew, Bobby Watson. The play then shifts back to reality and they realize that Bobby has been dead for four years. Suddenly they flash back to when he was alive and engaged to a woman who was also called Bobby Watson.
تاریخ نخستین خوانش: روز بیست و سوم ماه می سال 2008میلادی
عنوان: درس و آوازخوان طاس؛ نویسنده: اوژن یونسکو؛ مترجم: داریوش مهرجویی؛ مشخصات نشر تهران، شهر کتاب، هرمس، 1386، در 95 ص، ترجمه دو نمایشنامه تئاتر ابزورد از کتابهای با عنوان اصلی بالا؛ شابک 9789643632571؛ موضوع: نمایشنامه های نویسندگان رومانیایی فرانسوی سده 20م
شگفت انگیز؛ دو نمایشنامه ی «درس» و «آوازخوان طاس» است،
نمایشنامه «درس» نوشته اوژن یونسکو
نمایشنامه «درس»: اوژن یونسکو میگویند: «روزی به سرم زد که مبتذلترین عبارات را فراهم آورم.؛ این عبارات حاوی بیمعناترین واژه ها و کهنه ترین عقاید متداولی بود که در سخنان خود، دوستانم یا به نحوه محدودتر در کتب مکالمات روزمره زبانهای خارجی بدانها برمیخوردم؛ اقدام ناگوار و دل آزاری بود»؛ و براستی چنین است آنچه در نمایشنامه ی «درس» بیان میشود تجربه ی دل آزار و دهشتناکی است؛ استادی بیمار، شاگردان دختر خود را یکی پس از دیگری سر به نیست، و نابود میکند؛ بدین ترتیب که در آغاز، استاد بسیار خجالتی، آرام، مؤدب، و منطقی مینماید و رفته رفته در طول نمایش تغییر رفتار داده، و به انسانی درنده خو، و دیوانه بدل میشود، و تا آنجا پیش میرود که شاگرد خود را، با ضربات چاقو به قتل میرساند، و پس از قتل شاگرد، همه چیز دوباره آغاز میشود، و نوبت به شاگرد دیگر میرسد، که او هم به همان شکل به قتل میرسد.؛ این مدل ساختاری «اوژن یونسکو» در بیشتر آثار ایشان به دیده مینشیند؛ اکثر نمایشنامه های ایشان، از یک سکون و آرامش آغاز، و به هرج و مرج و جنون پایان مییابند، و این همان موضوعی است که در فیزیک «آنتروپی» نام دارد؛ یعنی میل به بی نظمی و عدم تعادل؛ بر اساس این نظریه، همه ی عناصر در هستی، به حرکت به سمت بی نظمی تمایل دارند، جهان در حال حرکت به سمت عدم تعادل است، و این بی نظمی آنقدر ادامه پیدا میکند، تا دوباره همه چیز به حالت سکون نخستین درآید.؛ پرداختن به این نظریه، در آثار «یونسکو» بسیار مشهود است، نگاه «یونسکو» به جهان پوچ و بیهوده ی امروزی، نگاهی خنده دار و هجوآمیز است، گرچه خود با زیرکی هماره این موضوع را انکار میکنند اما به زعم وی تراژدی در اطراف ما آنقدر زیاد است که چاره ای جز خندیدن به آن نداریم؛ در نمایشنامه «درس»، ایشان بورژوازی را به سخره میگیرند و یورش میبرند؛ هر چند ممکن است در نمایشنامه ی «درس» این یورش کمتر از دیگر نمایشنامه های ایشان همانند «آوازه خوان طاس» یا «نقاشی» به دیده ها بنشیند، اما به هر حال، عافیت طلبی استاد و زبان خودکار و کلیشه وار او به خوبی، بیان کننده ی اهداف یونسکو، از به کار گرفتن شخصیتهای بورژوا در آثار خویش است؛ شخصیت استاد در نمایشنامه «درس» توان تصمیم گیری ندارد، او توان اندیشیدن ندارد، چرا که اساساً این قشر، تهی از هرگونه اندیشه و ژرفا هستند؛ استاد فاقد تشخیص است و حرف میزند بدون اینکه حرفی برای گفتن داشته باشد؛ گویی اندیشه نکردن، بیهوده زیستن، بی خاصیت بودن، و کشتن شاگردانش، جزو کارهای روازانه ی اوست، و روح تسخیر شده ی او نمادی از روح مسخ شده ی انسان روشنفکرنما و افسرده ی این زندگی مدرن است
نمایشنامه ی «آوازخوان طاس»، با خانواده ی «اسمیت» آغاز میشود، که در اتاق نشیمن بنشسته اند، و درباره ی همه چیز، و هیچ چیز، سخن میگویند.؛ خانم «اسمیت»، همگی رخدادهایی، که در بعد از ظهری ویژه رخ داده را، برای همسرش بازگو میکند؛ گرچه شوهرش، همان عصر به همراه خود او، در آن مکان حضور داشته، سپس، آنها درباره ی خانواده ای صحبت میکنند، که همه ی اعضایش «بابی واتسون» نام دارند، و به نظر میرسد، که خانواده ی «اسمیت» از لحظه ای به لحظه ی دیگر، فراموش میکنند، که شخصی به نام «بابی واتسون» زنده یا مرده است؛
اوژن یونسکو، چهره ی سردمدار «تئاتر ابزورد»، و یکی از مبدعان بزرگ نمایشهای مدرن، برای نوشتن نخستین نمایشنامه اش (آوازخوان طاس) تا سال 1950میلادی صبوری کردند؛ ایشان با گذر زمان، به استاد بلامنازع نمایشنامه های مدرن بدل شدند، حال و هوای عجیب، و طنز ویژه ی نگارش «یونسکو»، باعث شد، تا آثارش بصورت همزمان، بسیار «خنده دار»، «تراژیک»، و البته «ژرف» باشند؛ «اوژن یونسکو» درباره ی تئاتر میگویند: «تئاتر، ادبیات نیست...؛ بلکه به شکل خیلی ساده، چیزی است که نمیتوان آنرا از راه دیگری بیان کرد.»؛
تاریخ بهنگام رسانی 29/08/1399هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
La Cantatrice Chauve — translated from French as The Bald Soprano or The Bald Prima Donna — is the first play written by Romanian-French playwright Eugène Ionesco. The play opens on Mrs. Smith reciting the events of the night with Mr. Smith. They discuss the death of someone they knew, Bobby Watson. The play then shifts back to reality and they realize that Bobby has been dead for four years. Suddenly they flash back to when he was alive and engaged to a woman who was also called Bobby Watson.
تاریخ نخستین خوانش: روز بیست و سوم ماه می سال 2008میلادی
عنوان: درس و آوازخوان طاس؛ نویسنده: اوژن یونسکو؛ مترجم: داریوش مهرجویی؛ مشخصات نشر تهران، شهر کتاب، هرمس، 1386، در 95 ص، ترجمه دو نمایشنامه تئاتر ابزورد از کتابهای با عنوان اصلی بالا؛ شابک 9789643632571؛ موضوع: نمایشنامه های نویسندگان رومانیایی فرانسوی سده 20م
شگفت انگیز؛ دو نمایشنامه ی «درس» و «آوازخوان طاس» است،
نمایشنامه «درس» نوشته اوژن یونسکو
نمایشنامه «درس»: اوژن یونسکو میگویند: «روزی به سرم زد که مبتذلترین عبارات را فراهم آورم.؛ این عبارات حاوی بیمعناترین واژه ها و کهنه ترین عقاید متداولی بود که در سخنان خود، دوستانم یا به نحوه محدودتر در کتب مکالمات روزمره زبانهای خارجی بدانها برمیخوردم؛ اقدام ناگوار و دل آزاری بود»؛ و براستی چنین است آنچه در نمایشنامه ی «درس» بیان میشود تجربه ی دل آزار و دهشتناکی است؛ استادی بیمار، شاگردان دختر خود را یکی پس از دیگری سر به نیست، و نابود میکند؛ بدین ترتیب که در آغاز، استاد بسیار خجالتی، آرام، مؤدب، و منطقی مینماید و رفته رفته در طول نمایش تغییر رفتار داده، و به انسانی درنده خو، و دیوانه بدل میشود، و تا آنجا پیش میرود که شاگرد خود را، با ضربات چاقو به قتل میرساند، و پس از قتل شاگرد، همه چیز دوباره آغاز میشود، و نوبت به شاگرد دیگر میرسد، که او هم به همان شکل به قتل میرسد.؛ این مدل ساختاری «اوژن یونسکو» در بیشتر آثار ایشان به دیده مینشیند؛ اکثر نمایشنامه های ایشان، از یک سکون و آرامش آغاز، و به هرج و مرج و جنون پایان مییابند، و این همان موضوعی است که در فیزیک «آنتروپی» نام دارد؛ یعنی میل به بی نظمی و عدم تعادل؛ بر اساس این نظریه، همه ی عناصر در هستی، به حرکت به سمت بی نظمی تمایل دارند، جهان در حال حرکت به سمت عدم تعادل است، و این بی نظمی آنقدر ادامه پیدا میکند، تا دوباره همه چیز به حالت سکون نخستین درآید.؛ پرداختن به این نظریه، در آثار «یونسکو» بسیار مشهود است، نگاه «یونسکو» به جهان پوچ و بیهوده ی امروزی، نگاهی خنده دار و هجوآمیز است، گرچه خود با زیرکی هماره این موضوع را انکار میکنند اما به زعم وی تراژدی در اطراف ما آنقدر زیاد است که چاره ای جز خندیدن به آن نداریم؛ در نمایشنامه «درس»، ایشان بورژوازی را به سخره میگیرند و یورش میبرند؛ هر چند ممکن است در نمایشنامه ی «درس» این یورش کمتر از دیگر نمایشنامه های ایشان همانند «آوازه خوان طاس» یا «نقاشی» به دیده ها بنشیند، اما به هر حال، عافیت طلبی استاد و زبان خودکار و کلیشه وار او به خوبی، بیان کننده ی اهداف یونسکو، از به کار گرفتن شخصیتهای بورژوا در آثار خویش است؛ شخصیت استاد در نمایشنامه «درس» توان تصمیم گیری ندارد، او توان اندیشیدن ندارد، چرا که اساساً این قشر، تهی از هرگونه اندیشه و ژرفا هستند؛ استاد فاقد تشخیص است و حرف میزند بدون اینکه حرفی برای گفتن داشته باشد؛ گویی اندیشه نکردن، بیهوده زیستن، بی خاصیت بودن، و کشتن شاگردانش، جزو کارهای روازانه ی اوست، و روح تسخیر شده ی او نمادی از روح مسخ شده ی انسان روشنفکرنما و افسرده ی این زندگی مدرن است
نمایشنامه ی «آوازخوان طاس»، با خانواده ی «اسمیت» آغاز میشود، که در اتاق نشیمن بنشسته اند، و درباره ی همه چیز، و هیچ چیز، سخن میگویند.؛ خانم «اسمیت»، همگی رخدادهایی، که در بعد از ظهری ویژه رخ داده را، برای همسرش بازگو میکند؛ گرچه شوهرش، همان عصر به همراه خود او، در آن مکان حضور داشته، سپس، آنها درباره ی خانواده ای صحبت میکنند، که همه ی اعضایش «بابی واتسون» نام دارند، و به نظر میرسد، که خانواده ی «اسمیت» از لحظه ای به لحظه ی دیگر، فراموش میکنند، که شخصی به نام «بابی واتسون» زنده یا مرده است؛
اوژن یونسکو، چهره ی سردمدار «تئاتر ابزورد»، و یکی از مبدعان بزرگ نمایشهای مدرن، برای نوشتن نخستین نمایشنامه اش (آوازخوان طاس) تا سال 1950میلادی صبوری کردند؛ ایشان با گذر زمان، به استاد بلامنازع نمایشنامه های مدرن بدل شدند، حال و هوای عجیب، و طنز ویژه ی نگارش «یونسکو»، باعث شد، تا آثارش بصورت همزمان، بسیار «خنده دار»، «تراژیک»، و البته «ژرف» باشند؛ «اوژن یونسکو» درباره ی تئاتر میگویند: «تئاتر، ادبیات نیست...؛ بلکه به شکل خیلی ساده، چیزی است که نمیتوان آنرا از راه دیگری بیان کرد.»؛
تاریخ بهنگام رسانی 29/08/1399هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
November 23, 2012
Ionesco, Eugène, La cantatrice chauve suivi de La leçon
La cantatrice chauve
Bien qu’on qualifie généralement La cantatrice chauve de pièce « absurde », elle m’apparaît plutôt comme un exercice de style théâtral qui n’a d’absurde que l’apparence superficielle. À mon avis, au lieu d’écrire un essai critique sur le théâtre bourgeois et la bourgeoisie en général, Ionesco écrit une « anti-pièce » dont chaque scène, chaque réplique, chaque indication, chaque mot, chaque lettre et signe de ponctuation sert à la caricaturer.
Cela n’empêche en rien de catégoriser, avec justesse, cette pièce comme étant une pièce de « théâtre absurde », mais il faut bien comprendre que son absurdité tient plutôt à la rupture qu’on y trouve par rapport aux genres théâtraux plus classiques et, surtout, à ce qu’on y trouve une dénonciation de l’absurdité d’une possibilité d’existence humaine. Et la possibilité d’existence humaine dont l’absurdité est ici montrée, c’est celle des bourgeois.
Le bourgeois se fait, en effet, surtout reconnaître par ses conversations banales et c’est ce qu’on trouve d’entrée de jeu : « Tiens, il est neuf heures. Nous avons mangé de la soupe, du poisson, des pommes de terre au lard, de la salade anglaise. Les enfants ont bu de l’eau anglaise. Nous avons bien mangé, ce soir. C’est parce que nous habitons dans les environs de Londres et que notre nom est Smith. »(11)
Les bons principes de médiocrité intériorisée du bon bourgeois sont également omniprésents : « Il faut leur apprendre à être sobre et mesuré dans la vie »(13).
Le bourgeois voit tout en petit et n’imagine jamais qu’il puisse ne pas comprendre quelque chose. Il va ainsi souvent parloter à tort et à travers de choses qu’il a entendues et qu’il ne comprend absolument pas : « Le yaourt est excellent pour l’estomac, les reins, l’appendicite et l’apothéose. »(14)
Il va aussi généraliser hâtivement à partir de principes qui lui échappent, mais qui s’imposent de manière contingente à son petit esprit. Ainsi, pour M. Smith, le médecin doit mourir avec son malade comme le capitaine meurt avec son bateau (14), il y a toujours quelqu’un à la porte lorsqu’on entend sonner (40), ou bien il n’y a jamais personne puisque ça fait trois fois qu’on entend sonner et qu’il n’y a eu personne à chacun de ces trois fois (41) et que, si il y a bien eu quelqu’un la quatrième fois, chacun sait que « la quatrième fois ne compte pas »(46).
Ionesco ne se gêne pas non plus pour évoquer cruellement la bêtise bourgeoise : « Pourquoi à la rubrique de l’état civil, dans le journal, donne-t-on toujours l’âge des personnes décédées et jamais celui des nouveau-nés? C’est un non-sens. »(15)
Ou encore ses contradictions : « Elle a des traits réguliers et pourtant on ne peut pas dire qu’elle est belle. Elle est trop grande et trop forte. Ses traits ne sont pas réguliers et pourtant on peut dire qu’elle est très belle. Elle est un peu trop petite et trop maigre. »(17)
Le bourgeois est aussi pris à des cadeaux absurdes dont il crève de se débarrasser. (18)
Le bourgeois est aussi pris avec des cadeaux absurdes dont il crève de se débarrasser sans jamais en avoir le courage. (18)
Le phénomène bourgeois est aussi habituellement lié à un nationalisme bien précis dont la contingence et les particularités n’apparaissent évidemment pas à ses incarnations : « Intérieur bourgeois anglais, avec des fauteuils anglais. Soirée anglaise. M. Smith, Anglais, dans son fauteuil et ses pantoufles anglais, fume sa pipe anglaise et lit un journal anglais, près d’un feu anglais... »(11).
Ionesco présente aussi le bourgeois, tel que dénoncé par le marxisme, en tant qu’il est complètement inconscient de toute lutte des classes: « Je voyageais en deuxième classe, Madame. Il n’y a pas de deuxième classe en Angleterre, mais je voyage quand même en deuxième classe. »(25) Cette inconscience de classe rend le bourgeois d’autant plus efficace dans l’actualisation dénuée de tout scrupule de l’inégalité de traitement qu’implique son être bourgeois : « Je crois que la bonne de nos amis devient folle... Elle veut dire elle aussi une anecdote. (...) Elle n’a pas l’éducation nécessaire.»(65-66)
Ionesco veut aussi s’amuser de la propension bourgeoise à vouloir sublimer par une fusion spirituelle l’union du désir des corps à laquelle se réduit pour lui la relation de couple. Le couple Martin se cherche et se trouve ainsi de la coïncidence jusqu’à leurs lits de leurs chambres et jusqu’au blanc et rouge des yeux de leurs filles respectives nommées toutes deux « Alice » et pourtant, ils s’illusionnent tous deux sur eux-mêmes, sur leurs propres personnes et sur leur couple, phénomène qui donne l’occasion à Ionesco de mettre l’un des plus jolis passages de sa cruelle anti-pièce : « Oublions, darling, tout ce qui ne s’est pas passé entre nous et, maintenant que nous nous sommes retrouvés, tâchons de ne plus nous perdre et vivons comme avant. »(32)
Enfin, le bourgeois doit aussi se quereller de temps à autre. Il ne sait pas et n’a pas à savoir pourquoi. C’est simplement parce que c’en est l’heure. Son entêtement n’a alors d’autres bornes que celles de ses capacités physiques, comme on peut le voir à la fin de l’anti-pièce.
L’absurde apparaît ainsi non pas dans sa pureté, mais, par une présentation surréaliste qui prouve par l’absurde que les principes bourgeois sont issus d’une logique bien bancale. Et parce que le bourgeois caricatural n’existe pas, le spectateur bourgeois, inconscient de son appartenance de classe, ne se voit donc pas lui-même et s’amuse naïvement devant l’absurde de la situation qui lui est présentée. Son plaisir, il voudra ensuite le reproduire, pour que ses lèvres continuer de bien rigoler (avec mesure toutefois pour ne pas échapper le cigare), pour que ses poches puissent demeurer bien remplies et que son ventre puisse demeurer bien rond. L’absurde, d’abord véritable provocation anti-bourgeoise entrera ainsi bien rondement dans la culture populaire. Il n’y s’agira pas, toutefois, du même absurde qu’on trouve à l’origine chez des auteurs comme Ionesco, Jarry ou Camus.
En effet, pour faire sa place dans la culture de masse, l’absurde, a du laisser derrière lui toute charge sémantique pour se faire absolu et devenir l’absurde pur. L’absurde pur, dont on use à simple fin de drôlerie commerciale, peut être assimilé au burlesque. Les situations loufoques qu’on peut en tirer, même lorsqu’elles sont tout à fait convenues et attendues, par un public venu voir la dernière attraction à la mode, parce qu’il doit pouvoir le dire à ses amis, arrivent sans trop de peine à faire leur petit effet.
Le bourgeois se venge ainsi d’une attaque bien trop subtile pour pouvoir le toucher, sans même s’en rendre compte, victorieusement insignifiant et bête, en restant tout simplement lui-même, pour confirmer la règle exposée par la pièce :
Mme SMITH
Nous sommes allé voir une pièce absurde ce soir, parce que nous sommes Anglais et que nous nous appelons Smith. Nous avons ri car une pièce absurde est drôle, mais nous n’avons pas ri avec excès car il faut être sobres et mesurés dans la vie. Ma voisine n’a pas ri car elle est illégitime et manque d’instruction anglaise. Elle trouve la pièce absurde très sérieuse car elle n’est pas anglaise. Elle rit clandestinement de l’auditoire, mais ce n’est pas moi qui irai la dénoncer.
M SMITH, continuant sa lecture, fait claquer sa langue.
Ceci étant dit (ou écrit, c’est selon), ce n’est pas parce que je crois être en état de comprendre Ionesco que je suis moi-même un anti-bourgeois aigri. Il faut respecter toutes les formes fragiles et éphémères du bonheur humain. Et les bourgeois pavent l’enfer des autres avec tant de candeur, d’innocence et de belles intentions...
La leçon
Dans la leçon, c’est l’absurdité de l’enseignement qui est présentée de manière tout aussi surréaliste.
Ionesco y montre l’enseignement en soi. Le travail du professeur qui enseigne sans avoir quoique ce soit de réel à enseigner. À force de travailler là-dessus, il a, avec ses confrères, développé une sorte de certitude qu’il existe une réalité derrière tout ce fatras dont il bombarde sa pauvre élève.
On reconnaît aisément le phénomène du pelletage de nuage si fréquent dans les universités et plus actuel que jamais, avec nos théories de la justice, de linguistique, de musicologie, etc., qui font tant de bruit dans nos universités et qui troublent tant les intellectuels de chaise berçantes.
La tournure tragique des évènements me semble toutefois forcée et plutôt due à l’exigence du genre absurde qu’au contenu de la pièce. Le professeur déconnecté du réel pourra certainement ignorer complètement la réalité et les besoins vitaux de son élève, mais il ne le tuera pas. Il aurait été bien plus intéressant que le professeur laisse mourir son élève de faim ou de soif qu’il la tue platement et bêtement avec un couteau.
Désolé d’avoir donné la conclusion, mais je me suis permis, exceptionnellement, de le faire étant donné qu’il s’agit du moment le moins intéressant de la pièce.
La cantatrice chauve
Bien qu’on qualifie généralement La cantatrice chauve de pièce « absurde », elle m’apparaît plutôt comme un exercice de style théâtral qui n’a d’absurde que l’apparence superficielle. À mon avis, au lieu d’écrire un essai critique sur le théâtre bourgeois et la bourgeoisie en général, Ionesco écrit une « anti-pièce » dont chaque scène, chaque réplique, chaque indication, chaque mot, chaque lettre et signe de ponctuation sert à la caricaturer.
Cela n’empêche en rien de catégoriser, avec justesse, cette pièce comme étant une pièce de « théâtre absurde », mais il faut bien comprendre que son absurdité tient plutôt à la rupture qu’on y trouve par rapport aux genres théâtraux plus classiques et, surtout, à ce qu’on y trouve une dénonciation de l’absurdité d’une possibilité d’existence humaine. Et la possibilité d’existence humaine dont l’absurdité est ici montrée, c’est celle des bourgeois.
Le bourgeois se fait, en effet, surtout reconnaître par ses conversations banales et c’est ce qu’on trouve d’entrée de jeu : « Tiens, il est neuf heures. Nous avons mangé de la soupe, du poisson, des pommes de terre au lard, de la salade anglaise. Les enfants ont bu de l’eau anglaise. Nous avons bien mangé, ce soir. C’est parce que nous habitons dans les environs de Londres et que notre nom est Smith. »(11)
Les bons principes de médiocrité intériorisée du bon bourgeois sont également omniprésents : « Il faut leur apprendre à être sobre et mesuré dans la vie »(13).
Le bourgeois voit tout en petit et n’imagine jamais qu’il puisse ne pas comprendre quelque chose. Il va ainsi souvent parloter à tort et à travers de choses qu’il a entendues et qu’il ne comprend absolument pas : « Le yaourt est excellent pour l’estomac, les reins, l’appendicite et l’apothéose. »(14)
Il va aussi généraliser hâtivement à partir de principes qui lui échappent, mais qui s’imposent de manière contingente à son petit esprit. Ainsi, pour M. Smith, le médecin doit mourir avec son malade comme le capitaine meurt avec son bateau (14), il y a toujours quelqu’un à la porte lorsqu’on entend sonner (40), ou bien il n’y a jamais personne puisque ça fait trois fois qu’on entend sonner et qu’il n’y a eu personne à chacun de ces trois fois (41) et que, si il y a bien eu quelqu’un la quatrième fois, chacun sait que « la quatrième fois ne compte pas »(46).
Ionesco ne se gêne pas non plus pour évoquer cruellement la bêtise bourgeoise : « Pourquoi à la rubrique de l’état civil, dans le journal, donne-t-on toujours l’âge des personnes décédées et jamais celui des nouveau-nés? C’est un non-sens. »(15)
Ou encore ses contradictions : « Elle a des traits réguliers et pourtant on ne peut pas dire qu’elle est belle. Elle est trop grande et trop forte. Ses traits ne sont pas réguliers et pourtant on peut dire qu’elle est très belle. Elle est un peu trop petite et trop maigre. »(17)
Le bourgeois est aussi pris à des cadeaux absurdes dont il crève de se débarrasser. (18)
Le bourgeois est aussi pris avec des cadeaux absurdes dont il crève de se débarrasser sans jamais en avoir le courage. (18)
Le phénomène bourgeois est aussi habituellement lié à un nationalisme bien précis dont la contingence et les particularités n’apparaissent évidemment pas à ses incarnations : « Intérieur bourgeois anglais, avec des fauteuils anglais. Soirée anglaise. M. Smith, Anglais, dans son fauteuil et ses pantoufles anglais, fume sa pipe anglaise et lit un journal anglais, près d’un feu anglais... »(11).
Ionesco présente aussi le bourgeois, tel que dénoncé par le marxisme, en tant qu’il est complètement inconscient de toute lutte des classes: « Je voyageais en deuxième classe, Madame. Il n’y a pas de deuxième classe en Angleterre, mais je voyage quand même en deuxième classe. »(25) Cette inconscience de classe rend le bourgeois d’autant plus efficace dans l’actualisation dénuée de tout scrupule de l’inégalité de traitement qu’implique son être bourgeois : « Je crois que la bonne de nos amis devient folle... Elle veut dire elle aussi une anecdote. (...) Elle n’a pas l’éducation nécessaire.»(65-66)
Ionesco veut aussi s’amuser de la propension bourgeoise à vouloir sublimer par une fusion spirituelle l’union du désir des corps à laquelle se réduit pour lui la relation de couple. Le couple Martin se cherche et se trouve ainsi de la coïncidence jusqu’à leurs lits de leurs chambres et jusqu’au blanc et rouge des yeux de leurs filles respectives nommées toutes deux « Alice » et pourtant, ils s’illusionnent tous deux sur eux-mêmes, sur leurs propres personnes et sur leur couple, phénomène qui donne l’occasion à Ionesco de mettre l’un des plus jolis passages de sa cruelle anti-pièce : « Oublions, darling, tout ce qui ne s’est pas passé entre nous et, maintenant que nous nous sommes retrouvés, tâchons de ne plus nous perdre et vivons comme avant. »(32)
Enfin, le bourgeois doit aussi se quereller de temps à autre. Il ne sait pas et n’a pas à savoir pourquoi. C’est simplement parce que c’en est l’heure. Son entêtement n’a alors d’autres bornes que celles de ses capacités physiques, comme on peut le voir à la fin de l’anti-pièce.
L’absurde apparaît ainsi non pas dans sa pureté, mais, par une présentation surréaliste qui prouve par l’absurde que les principes bourgeois sont issus d’une logique bien bancale. Et parce que le bourgeois caricatural n’existe pas, le spectateur bourgeois, inconscient de son appartenance de classe, ne se voit donc pas lui-même et s’amuse naïvement devant l’absurde de la situation qui lui est présentée. Son plaisir, il voudra ensuite le reproduire, pour que ses lèvres continuer de bien rigoler (avec mesure toutefois pour ne pas échapper le cigare), pour que ses poches puissent demeurer bien remplies et que son ventre puisse demeurer bien rond. L’absurde, d’abord véritable provocation anti-bourgeoise entrera ainsi bien rondement dans la culture populaire. Il n’y s’agira pas, toutefois, du même absurde qu’on trouve à l’origine chez des auteurs comme Ionesco, Jarry ou Camus.
En effet, pour faire sa place dans la culture de masse, l’absurde, a du laisser derrière lui toute charge sémantique pour se faire absolu et devenir l’absurde pur. L’absurde pur, dont on use à simple fin de drôlerie commerciale, peut être assimilé au burlesque. Les situations loufoques qu’on peut en tirer, même lorsqu’elles sont tout à fait convenues et attendues, par un public venu voir la dernière attraction à la mode, parce qu’il doit pouvoir le dire à ses amis, arrivent sans trop de peine à faire leur petit effet.
Le bourgeois se venge ainsi d’une attaque bien trop subtile pour pouvoir le toucher, sans même s’en rendre compte, victorieusement insignifiant et bête, en restant tout simplement lui-même, pour confirmer la règle exposée par la pièce :
Mme SMITH
Nous sommes allé voir une pièce absurde ce soir, parce que nous sommes Anglais et que nous nous appelons Smith. Nous avons ri car une pièce absurde est drôle, mais nous n’avons pas ri avec excès car il faut être sobres et mesurés dans la vie. Ma voisine n’a pas ri car elle est illégitime et manque d’instruction anglaise. Elle trouve la pièce absurde très sérieuse car elle n’est pas anglaise. Elle rit clandestinement de l’auditoire, mais ce n’est pas moi qui irai la dénoncer.
M SMITH, continuant sa lecture, fait claquer sa langue.
Ceci étant dit (ou écrit, c’est selon), ce n’est pas parce que je crois être en état de comprendre Ionesco que je suis moi-même un anti-bourgeois aigri. Il faut respecter toutes les formes fragiles et éphémères du bonheur humain. Et les bourgeois pavent l’enfer des autres avec tant de candeur, d’innocence et de belles intentions...
La leçon
Dans la leçon, c’est l’absurdité de l’enseignement qui est présentée de manière tout aussi surréaliste.
Ionesco y montre l’enseignement en soi. Le travail du professeur qui enseigne sans avoir quoique ce soit de réel à enseigner. À force de travailler là-dessus, il a, avec ses confrères, développé une sorte de certitude qu’il existe une réalité derrière tout ce fatras dont il bombarde sa pauvre élève.
On reconnaît aisément le phénomène du pelletage de nuage si fréquent dans les universités et plus actuel que jamais, avec nos théories de la justice, de linguistique, de musicologie, etc., qui font tant de bruit dans nos universités et qui troublent tant les intellectuels de chaise berçantes.
La tournure tragique des évènements me semble toutefois forcée et plutôt due à l’exigence du genre absurde qu’au contenu de la pièce. Le professeur déconnecté du réel pourra certainement ignorer complètement la réalité et les besoins vitaux de son élève, mais il ne le tuera pas. Il aurait été bien plus intéressant que le professeur laisse mourir son élève de faim ou de soif qu’il la tue platement et bêtement avec un couteau.
Désolé d’avoir donné la conclusion, mais je me suis permis, exceptionnellement, de le faire étant donné qu’il s’agit du moment le moins intéressant de la pièce.
February 5, 2021
Ρηξικέλευθος με έναν σπαρταριστό, κωμικό τρόπο, ο Ευγένιος Ιονέσκο μας ρίχνει με μια δυνατή κλωτσιά μέσα στην αρένα του θεάτρου του παραλόγου με δύο απίθανα γελοία και συνάμα τρομακτικά έργα, την Φαλακρή Τραγουδίστρια και το Μάθημα.
Η Φαλακρή Τραγουδίστρια, αντι-έργο όπως ορθά χαρακτηρίζεται, είναι απολύτως ικανή να πυροδοτήσει τον αναίτιο γέλωτα και να γονατίσει τον αναγνώστη/θεατή με το ντελίριο των διαλόγων μεταξύ των Σμιθ και των Μάρτιν. Ένα back-to-back διαλόγων χωρίς κανένα νόημα, με τη φαλακρή τραγουδίστρια να μην εμφανίζεται ποτέ, κι ας δίνει τον τίτλο του έργου. Οι οδηγίες για τη σκηνοθεσία της πρώτης σκηνής δίνουν το πνεύμα της γελοιότητας εν τη γενέσει: «Εσωτερικό αγγλικού σπιτιού αστών, με πολυθρόνες αγγλικές. Βραδιά αγγλική. Ο κ. Σμιθ, Άγγλος, μέσα στην αγγλική πολυθρόνα του, με αγγλικές παντόφλες, καπνίζει την αγγλική πίπα του και διαβάζει την αγγλική εφημερίδα του, δίπλα σε ένα αγγλικό τζάκι. Έχει αγγλικά γυαλιά, ένα μικρό γκρι μουστάκι, αγγλικό. Δίπλα του, σε μια άλλη αγγλική πολυθρόνα, η κα Σμιθ, Αγγλίδα, καρικώνει αγγλικές κάλτσες. Μια μακριά στιγμή αγγλικής σιωπής. Το αγγλικό ρολόι σημαίνει δεκαεπτά αγγλικούς κτύπους.»
��Κ.Σμιθ: Ένα πράγμα δεν καταλαβαίνω. Γιατί στη στήλη των ληξιαρχικών πράξεων στις εφημερίδες μας γνωστοποιούν πάντα την ηλικία των αποβιωσάντων και ποτέ των νεογέννητων; Δε βγάζει νόημα.
Κα Σμιθ: Δε μου πέρασε ποτέ από το μυαλό!»
--------------------------------------
Το μάθημα είναι ένα κωμικό δράμα. Πρωταγωνιστές ένας καθηγητής και μια μαθήτρια. Ο καθηγητής ένα σωστό ανδρείκελο, μια μαριονέτα που παπαγαλίζει τη γνώση με τον πιο γελοίο τρόπο, αρχικά προσηνής και υποτακτικός, στη συνέχεια τύραννος και καρικατούρα.
Η μαθήτρια αρχικά ζωηρή και χαρούμενη -όπως όλοι οι νέοι από τη φύση τους-, με τη ζωή να σφύζει μέσα της, υπόκειται σταδιακά σε ένα είδος βασανιστηρίου και η ζωηράδα γίνεται μαλθακότητα, η ενεργητικότητα παθητικότητα, η φωνή βγαίνει με κόπο. Η δήλωση ότι πονάει το δόντι της κατά τη διάρκεια του μαθήματος δεν εισακούγεται, προσπερνάται, γίνεται γαργάρα από τον εμμονικό στο καθήκον του καθηγητή. Ο καθηγητής από φορέας και μεσίτης γνώσης γίνεται δήμιος. Η παρεκτροπή είναι ένα βήμα δίπλα μας, μπορεί να επέλθει ακόμα και στα πλαίσια μιας αθώας και απλής καθημερινής συγκυρίας. Και η κατάληξη μπορεί να είναι ολέθρια ή μάλλον είναι σχεδόν νομοτελειακά ολέθρια και αποκαρδιωτική.
Η ευγλωττία των έργων αυτών είναι τόσο κραυγαλέα, σαν να πετάγεται ένα τζίνι μέσα απ' το λυχνάρι με φόρα και μας φτύνει την αλήθεια μέσα στα μούρη. Τσουχτερά και καυστικά σχόλια πάνω στη ζωή, τις κοινωνικές συμβάσεις, την αυθεντία των ψευτοσοφών της κάθε εποχής, είτε είναι δάσκαλοι, είτε θρησκευτικοί/πολιτικοί ηγέτες κλπ. Τα μαύρα μας τα χάλια είναι όλα εδώ και μας μουντζώνουν κατάμουτρα.
Και τα δυο έργα, στην τελική τους σκηνή, ξαναξεκινούν από εκεί που είχαν αρχίσει. Έτσι, το θέατρο του παραλόγου αναπαράγεται κυκλικά, στο διηνεκές, κάνοντάς μας να γελάμε με την ίδια μας τη μιζέρια.
Η Φαλακρή τραγουδίστρια και Το μάθημα παίζονται συνεχόμενα, κάθε μέρα, από το 1957 στο συνοικιακό Théâtre de la Huchette, μόλις 85 θέσεων, στο Saint Michel της αριστερής όχθης στο Παρίσι. Όπως συνεχίζει να παίζεται το παράλογο συνεχόμενα, κάθε μέρα, κάθε ώρα και λεπτό στην ίδια τη ζωή.
Η Φαλακρή Τραγουδίστρια, αντι-έργο όπως ορθά χαρακτηρίζεται, είναι απολύτως ικανή να πυροδοτήσει τον αναίτιο γέλωτα και να γονατίσει τον αναγνώστη/θεατή με το ντελίριο των διαλόγων μεταξύ των Σμιθ και των Μάρτιν. Ένα back-to-back διαλόγων χωρίς κανένα νόημα, με τη φαλακρή τραγουδίστρια να μην εμφανίζεται ποτέ, κι ας δίνει τον τίτλο του έργου. Οι οδηγίες για τη σκηνοθεσία της πρώτης σκηνής δίνουν το πνεύμα της γελοιότητας εν τη γενέσει: «Εσωτερικό αγγλικού σπιτιού αστών, με πολυθρόνες αγγλικές. Βραδιά αγγλική. Ο κ. Σμιθ, Άγγλος, μέσα στην αγγλική πολυθρόνα του, με αγγλικές παντόφλες, καπνίζει την αγγλική πίπα του και διαβάζει την αγγλική εφημερίδα του, δίπλα σε ένα αγγλικό τζάκι. Έχει αγγλικά γυαλιά, ένα μικρό γκρι μουστάκι, αγγλικό. Δίπλα του, σε μια άλλη αγγλική πολυθρόνα, η κα Σμιθ, Αγγλίδα, καρικώνει αγγλικές κάλτσες. Μια μακριά στιγμή αγγλικής σιωπής. Το αγγλικό ρολόι σημαίνει δεκαεπτά αγγλικούς κτύπους.»
��Κ.Σμιθ: Ένα πράγμα δεν καταλαβαίνω. Γιατί στη στήλη των ληξιαρχικών πράξεων στις εφημερίδες μας γνωστοποιούν πάντα την ηλικία των αποβιωσάντων και ποτέ των νεογέννητων; Δε βγάζει νόημα.
Κα Σμιθ: Δε μου πέρασε ποτέ από το μυαλό!»
--------------------------------------
Το μάθημα είναι ένα κωμικό δράμα. Πρωταγωνιστές ένας καθηγητής και μια μαθήτρια. Ο καθηγητής ένα σωστό ανδρείκελο, μια μαριονέτα που παπαγαλίζει τη γνώση με τον πιο γελοίο τρόπο, αρχικά προσηνής και υποτακτικός, στη συνέχεια τύραννος και καρικατούρα.
Η μαθήτρια αρχικά ζωηρή και χαρούμενη -όπως όλοι οι νέοι από τη φύση τους-, με τη ζωή να σφύζει μέσα της, υπόκειται σταδιακά σε ένα είδος βασανιστηρίου και η ζωηράδα γίνεται μαλθακότητα, η ενεργητικότητα παθητικότητα, η φωνή βγαίνει με κόπο. Η δήλωση ότι πονάει το δόντι της κατά τη διάρκεια του μαθήματος δεν εισακούγεται, προσπερνάται, γίνεται γαργάρα από τον εμμονικό στο καθήκον του καθηγητή. Ο καθηγητής από φορέας και μεσίτης γνώσης γίνεται δήμιος. Η παρεκτροπή είναι ένα βήμα δίπλα μας, μπορεί να επέλθει ακόμα και στα πλαίσια μιας αθώας και απλής καθημερινής συγκυρίας. Και η κατάληξη μπορεί να είναι ολέθρια ή μάλλον είναι σχεδόν νομοτελειακά ολέθρια και αποκαρδιωτική.
Η ευγλωττία των έργων αυτών είναι τόσο κραυγαλέα, σαν να πετάγεται ένα τζίνι μέσα απ' το λυχνάρι με φόρα και μας φτύνει την αλήθεια μέσα στα μούρη. Τσουχτερά και καυστικά σχόλια πάνω στη ζωή, τις κοινωνικές συμβάσεις, την αυθεντία των ψευτοσοφών της κάθε εποχής, είτε είναι δάσκαλοι, είτε θρησκευτικοί/πολιτικοί ηγέτες κλπ. Τα μαύρα μας τα χάλια είναι όλα εδώ και μας μουντζώνουν κατάμουτρα.
Και τα δυο έργα, στην τελική τους σκηνή, ξαναξεκινούν από εκεί που είχαν αρχίσει. Έτσι, το θέατρο του παραλόγου αναπαράγεται κυκλικά, στο διηνεκές, κάνοντάς μας να γελάμε με την ίδια μας τη μιζέρια.
Η Φαλακρή τραγουδίστρια και Το μάθημα παίζονται συνεχόμενα, κάθε μέρα, από το 1957 στο συνοικιακό Théâtre de la Huchette, μόλις 85 θέσεων, στο Saint Michel της αριστερής όχθης στο Παρίσι. Όπως συνεχίζει να παίζεται το παράλογο συνεχόμενα, κάθε μέρα, κάθε ώρα και λεπτό στην ίδια τη ζωή.
July 25, 2016
در ابتدای نمایش نامه می خونیم هدف یونسکو تحقیر زبان بوده تو این نمایش و واقعا هم تونست این رو به خوبی نشون بده..
اولین اثری بود که از یونسکو خوندم و منو با همین اولین اثر به خودش علاقه مند کرد.
وقتی خیلی از نویسنده های معاصر تلاش می کنن پوچی رو نشون بدن، به جای اینکه هدفشون رو منتقل کنن، انگار دارن تقلیدی از نوشتن از پوچی رو به جا میارن که حس خوبی به آدم نمی ده.
اما آدم با خوندن آثار این نویسنده های عمق گرا، علاوه بر درک هدف نویسنده، پی می بره که کلماتی که داره می خونه حاصل افکار چه نویسنده ی باهوشی بوده.
خوندنش رو توصیه کنم. خیلی هم وقتگیر نیست :)
اولین اثری بود که از یونسکو خوندم و منو با همین اولین اثر به خودش علاقه مند کرد.
وقتی خیلی از نویسنده های معاصر تلاش می کنن پوچی رو نشون بدن، به جای اینکه هدفشون رو منتقل کنن، انگار دارن تقلیدی از نوشتن از پوچی رو به جا میارن که حس خوبی به آدم نمی ده.
اما آدم با خوندن آثار این نویسنده های عمق گرا، علاوه بر درک هدف نویسنده، پی می بره که کلماتی که داره می خونه حاصل افکار چه نویسنده ی باهوشی بوده.
خوندنش رو توصیه کنم. خیلی هم وقتگیر نیست :)
December 26, 2021
این کتاب پتانسیل اینو داره که خیلی آدم رو عصبی کنه://لابد جز زیرمتن کار حساب میشه این ویژگی! من چون سواد ادبیات نمایشی بالایی ندارم دلیل این تعمد رو نفهمیدم اگه کسی میدونه ممنون میشم بگه!:)
August 24, 2022
"Ce ciudat, ce bizar, ce coincidență!"
5⭐+
5⭐+
Read
August 22, 2022آوازه خوان کچل از اوژن یونسکو
برای اولین بار یه کتاب فرانسوی به زبون اصلی خوندم!!
حس متفاوت، جالب و هیجان‌انگیزی بود
کلی ذوق داشتم
از دسته نمایشنامه‌های ابزورده که یکم کار رو مشکل می‌کرد
یعنی خیلی جاها شدیداً بی‌معنی بود و من اول فکر میکردم اشتباه دارم متوجه میشم و معنی میکنم ولی استادم گفت نه این خودش همبنحوریه
آخر داستان که دیگه اوج بی‌معنایی و پوچی بود
ولی در مجموع خوب بود 👌 واقعا خوب بود
اون قسمت باب واتسون و آشنایی خانم و آقای مارتین و کی پشت دره؟ خیلی پیشم بامزه و خنده دار بود 😅
برای اولین بار یه کتاب فرانسوی به زبون اصلی خوندم!!
حس متفاوت، جالب و هیجان‌انگیزی بود
کلی ذوق داشتم
از دسته نمایشنامه‌های ابزورده که یکم کار رو مشکل می‌کرد
یعنی خیلی جاها شدیداً بی‌معنی بود و من اول فکر میکردم اشتباه دارم متوجه میشم و معنی میکنم ولی استادم گفت نه این خودش همبنحوریه
آخر داستان که دیگه اوج بی‌معنایی و پوچی بود
ولی در مجموع خوب بود 👌 واقعا خوب بود
اون قسمت باب واتسون و آشنایی خانم و آقای مارتین و کی پشت دره؟ خیلی پیشم بامزه و خنده دار بود 😅
October 24, 2015
هر دو نمايشنامه خوب بودن
بعضي نمايشنامه ها هستن كه اگه متنش رو بخوني تو ذهنت كارگرداني كني لذت بيشتري ميبري و بعضي ها رو اگه فقط رو صحنه تئاتر ببيني لذت ميبري.
براي من هر دو تا نمايشنامه حالت دوم رو دارن فك كنم رو صحنه برام جذاب ترن.
چون تو نمايشنامه آوازخوان طاس به نوعي قصد به سخره گرفتن و نشون دادن زندگي و صحبت هاي پوچ و تكراري روزانه مردم هست و ٢ تا خانواده كه دوست هستن تمام مدت باهم صحبت هاي بي معنيي ميكنن يكم موقع خوندنش حوصله سربر بود برام اما رو صحنه قطعا لذت ميبري كه يه تئاتر به معناي واقعي ديدي.
نمايشنامه درس رو هم واقعا حس ِيه تئاتر واقعي رو به آدم رو ميده اما واقعيتش از نظر مفهومي نتونستم بفهممش كه با نقد هايي كه خوندم معني و مفهومش رو تقريبا درك كردم و تصميم گرفتم يه يار ديگه بخونمش .نمايشنامه درس مسئله زبان و واژه هارو نشون ميده كه وظييفه اصليشون ايجاد ارتباط بين انسان هاست اما اين زبان و واژه ها نه تنها الان باعث ارتباط نميشه بلكه تو اين نمايشنامه به قتل ختم ميشه! اينكه وقتي دانش آموز تمام مدت از درد دندونش گله ميكنه و پروفسور هيچ اهميتي به اين موضوع نميده نمادي از درك نكردن حس هاي انسان ها از جانب هم هست.
خوندن هر دو نمايشنامه پيشنهاد ميشه اما با حوصله زياد.
بعضي نمايشنامه ها هستن كه اگه متنش رو بخوني تو ذهنت كارگرداني كني لذت بيشتري ميبري و بعضي ها رو اگه فقط رو صحنه تئاتر ببيني لذت ميبري.
براي من هر دو تا نمايشنامه حالت دوم رو دارن فك كنم رو صحنه برام جذاب ترن.
چون تو نمايشنامه آوازخوان طاس به نوعي قصد به سخره گرفتن و نشون دادن زندگي و صحبت هاي پوچ و تكراري روزانه مردم هست و ٢ تا خانواده كه دوست هستن تمام مدت باهم صحبت هاي بي معنيي ميكنن يكم موقع خوندنش حوصله سربر بود برام اما رو صحنه قطعا لذت ميبري كه يه تئاتر به معناي واقعي ديدي.
نمايشنامه درس رو هم واقعا حس ِيه تئاتر واقعي رو به آدم رو ميده اما واقعيتش از نظر مفهومي نتونستم بفهممش كه با نقد هايي كه خوندم معني و مفهومش رو تقريبا درك كردم و تصميم گرفتم يه يار ديگه بخونمش .نمايشنامه درس مسئله زبان و واژه هارو نشون ميده كه وظييفه اصليشون ايجاد ارتباط بين انسان هاست اما اين زبان و واژه ها نه تنها الان باعث ارتباط نميشه بلكه تو اين نمايشنامه به قتل ختم ميشه! اينكه وقتي دانش آموز تمام مدت از درد دندونش گله ميكنه و پروفسور هيچ اهميتي به اين موضوع نميده نمادي از درك نكردن حس هاي انسان ها از جانب هم هست.
خوندن هر دو نمايشنامه پيشنهاد ميشه اما با حوصله زياد.
September 25, 2016
I admit....all this is very subjective....but this is my conception of the world. My world. My dream. My ideal...
June 20, 2021
Je mets 5 étoiles pour « La leçon ». Je vais prendre un petit coup de rakija après ça. Ouf. ⚡
January 11, 2020
I really think it's a matter of taste, you like them or not. It's as simple as that. I like them, very much.
May 24, 2015
زیبا و خواندنی. هر دو نمایشنامه از بهترینهای تئاتر ابزورد هستن. سالهای سال مطالعه و بسیار بسیار استعداد لازمه تا چنین اثری پدید بیاد. از کتابهایی که حتما باید خوند. طنز زیبا و هیچ انگاری پدیده های پرزرق و برقِ روزمره و تلفیق و حذف تمامی قواعد، ویژگی منحصر به فرد آوازخوان طاسه.
May 24, 2015
بالاخره بعد مدت ها ی کتاب خوب خوندم! :) عااالی بود...
December 18, 2019
Je me ferais tatouer cette pièce sur l'âme si je pouvais
March 10, 2022
Okay so it wasn't boring, but it wasn't good 😂. I liked the fireman and Mary sometimes, and the Smiths, but they couldn't save it.
March 23, 2024
Une première lecture il y a 15 ans, c'est une redécouverte aujourd'hui très plaisante !
J'adore cette façon de croquer les situations banales et d'en faire ressortir toute l'absurdité et l'incompréhension.
J'aime vraiment beaucoup !!!
(Shiny Spring challenge 2024, rubrique Printemps au musée, Premiers jours du printemps : un livre absurde, surréaliste)
J'adore cette façon de croquer les situations banales et d'en faire ressortir toute l'absurdité et l'incompréhension.
J'aime vraiment beaucoup !!!
(Shiny Spring challenge 2024, rubrique Printemps au musée, Premiers jours du printemps : un livre absurde, surréaliste)
October 25, 2016
Antikomad - komad apsurda. U taj žanr svrstavaju "Ćelavu pevačicu". Doduše, u vreme kada je nastala - sudeći po sadržini, toku konverzacija, njihovom minimalizmu, redukciji i, uslovno rečeno, besmislenosti, sasvim je opravdana klasifikacija. Budući da je Jonesko u vreme pisanja komada aktivno učio engleski jezik i to Assimil metodom, iz čistog eksperimenta je kopirao čitave rečenice koje je tamo nalazio, a koje su opisivale najobičnije predmete koje svakodnevno koristimo i ne razmišljajući o njima (kao na primer - da je plafon gore, da je pod dole, da je trava zelena i slično). Pre dvadesetak godina sam gledao pozorišnu predstavu u kojoj su igrali velika Milena Dravić i veliki Đuza Stojiljković. Tada mi, kao pubertetliji, nije bio najjasniji koncept komada. Danas, međutim, nalazim vrlo zanimljivim ovo štivo. Pre svega, jer je čitav koncept odraz stanja današnjeg društva: konverzacija toliko minimalistička, redukovana i apsurdna (mada, bolje je reći - nepotrebna), te sagovornici međusobno komuniciraju u pravoj kakofoniji gde malo ko sluša onog drugog i gde međusobno objašnjavaju nekoliko puta stvari koje su očigledne i jasne, što je, upravo, ogledalo savremene komunikacije. Takođe, neki delovi me vrlo podsećaju na scene iz najbližeg okruženja u kome imam osobe koje upravo na taj način komuniciraju sa ostatkom - pokušavajući da ih zbune i naprave budalama, jer one su tu da bi završile svoj zadatak po svaku cenu, bez obzira na to što u datom trenutku tome nije ni mesto ni vreme. Konkretno - mislim na lik vatrogasnog kapetana koji se pojavljuje niotkuda i iznosi sasvim sulude priče koje nikako nisu tema predhodnih razgovora sagovornika, ali - on ima zadatak da to obavi. Dve te "eksperimentalne basne" su mi fenomenalne i vrlo me podsećaju na gorepomenute ljude iz mog okruženja: "1) Jednom je neki vo upitao nekog drugog psa: zašto nisi progutao svoju surlu? Oprosti, odgovorio je pas - zato što sam mislio da sam slon; 2) Mlado june pojelo je odviše tucanog stakla. Zbog toga je moralo da se oteli. I donelo je na svet kravu. Međutim, budući da je june bilo muško, krava ga nije mogla zvati mamom, a nije ga mogla zvati ni tatom, jer je june bilo još premlado. Tako se moralo nekim oženiti i opština je preduzela sve mere da bi propisani uslovi bili ispunjeni". I fenomenalna završnica - "šta se desilo sa ćelavom pevačicom? - Ništa. Još uvek se češlja na isti način". Dalja analiza je suvišna.
February 7, 2023
شاید 3.5
باید بگم که همچنین نمایشنامه‌هایی از سطح درک و تحلیل و تشریح من خارجه تا حدی، حداقل فعلا. درسته که من سبک ابزورد رو دوست دارم و یه چندتایی هم از آثارشو خوندم و راجع به کلیت آثار این مکتب یکم اطلاعات دارم دارم، ولی این به هیچ‌وجه برای خوندن و تحلیل ذهنیِ همچنین آثاری کافی نیست. حالا چی شد که به چنین اثری 3.5 دادم؟
اولا اینکه من بر اساس لذت شخصی‌ام نمره میدم معمولا. در واقع یکی از فاکتورهای اصلی من، میزان لذت و gain کلی‌ای هستش که از یک اثر در یک زمان و برهه خاص تو زندگیم می‌برم. برای همین هم، بیشتر مواقع نظراتم عوض میشن یا ضد و نقیضن راجع به کتاب‌ها. راجع به این دوتا نمایشنامه هم همینطور.
دوما اینکه با خوندن این دست آثار، مخاطب (حداقل مخاطبی عین من) واقعا میتونه سردرد بگیره😂 البته نه از نوع بدش. سردرد از این باب که از پوچی در قالب پوچ ترین نوع نوشتار و ساختار داستانی سخن به میان میاد شده و محتوای کلی پلات نمایشنامه، خیلی سمه😂. مخصوصا اینکه این دو نمایشنامه مضمون اصلیشون گویا، فرسایش زبانه و یونسکو، مشکلات هویتی انسان مدرن رو از قبال از معنا تهی شدگیِ زبان انسانی بررسی می‌کنه. که البته خفن هم هست واقعا.
سوما اینکه ذهن من در قبال خوندن چنین آثار هنوز نمیتونه یه جهت گیری و سمت درستی بگیره. منظورم اینه که من هنوز نمی‌تونم بدون استفاده از کمک و نقد و تحلیل‌ها، از مضامین اصلی و دلایل اصلی نوشتن چنین نمایشنامه هایی خبر دار بشم. البته با خوندن نقدها و تحلیل‌های این دوتا نمایشنامه میگم wow و چقدر خفنن و... ولی خب یه حس دوگانه به ادم دست میده. و شاید بهترین تحلیلش اینه که من هنوز اناده چنین نمایش‌هایی نشدم یا واقعا چنین نمایشنامه هایی فقط به درد جمع متخصصان تئاتر میخوره و نهایتا ما باید از خوندن نقدها و تحلیل‌ها لذت ببریم.
باید بگم که همچنین نمایشنامه‌هایی از سطح درک و تحلیل و تشریح من خارجه تا حدی، حداقل فعلا. درسته که من سبک ابزورد رو دوست دارم و یه چندتایی هم از آثارشو خوندم و راجع به کلیت آثار این مکتب یکم اطلاعات دارم دارم، ولی این به هیچ‌وجه برای خوندن و تحلیل ذهنیِ همچنین آثاری کافی نیست. حالا چی شد که به چنین اثری 3.5 دادم؟
اولا اینکه من بر اساس لذت شخصی‌ام نمره میدم معمولا. در واقع یکی از فاکتورهای اصلی من، میزان لذت و gain کلی‌ای هستش که از یک اثر در یک زمان و برهه خاص تو زندگیم می‌برم. برای همین هم، بیشتر مواقع نظراتم عوض میشن یا ضد و نقیضن راجع به کتاب‌ها. راجع به این دوتا نمایشنامه هم همینطور.
دوما اینکه با خوندن این دست آثار، مخاطب (حداقل مخاطبی عین من) واقعا میتونه سردرد بگیره😂 البته نه از نوع بدش. سردرد از این باب که از پوچی در قالب پوچ ترین نوع نوشتار و ساختار داستانی سخن به میان میاد شده و محتوای کلی پلات نمایشنامه، خیلی سمه😂. مخصوصا اینکه این دو نمایشنامه مضمون اصلیشون گویا، فرسایش زبانه و یونسکو، مشکلات هویتی انسان مدرن رو از قبال از معنا تهی شدگیِ زبان انسانی بررسی می‌کنه. که البته خفن هم هست واقعا.
سوما اینکه ذهن من در قبال خوندن چنین آثار هنوز نمیتونه یه جهت گیری و سمت درستی بگیره. منظورم اینه که من هنوز نمی‌تونم بدون استفاده از کمک و نقد و تحلیل‌ها، از مضامین اصلی و دلایل اصلی نوشتن چنین نمایشنامه هایی خبر دار بشم. البته با خوندن نقدها و تحلیل‌های این دوتا نمایشنامه میگم wow و چقدر خفنن و... ولی خب یه حس دوگانه به ادم دست میده. و شاید بهترین تحلیلش اینه که من هنوز اناده چنین نمایش‌هایی نشدم یا واقعا چنین نمایشنامه هایی فقط به درد جمع متخصصان تئاتر میخوره و نهایتا ما باید از خوندن نقدها و تحلیل‌ها لذت ببریم.
February 28, 2022
Drame retko čitam, apsurd skoro nikad. Ove su mi zapale čudnim putevima, pa se tako čudne, smešne i strahovite dobro primile.
Kvalitet i originalnost ne mogu da procenjujem, pošto nisam upoznata sa okruženjem.
Kvalitet i originalnost ne mogu da procenjujem, pošto nisam upoznata sa okruženjem.
February 6, 2024
La prima m-am distrat
A doua m-a înfricoșat
Dar ambele-s geniale 🫠
A doua m-a înfricoșat
Dar ambele-s geniale 🫠
December 5, 2016
M. Smith, toujours avec son journal.
"Il y'a une chose que je ne comprends pas. Pourquoi à la rubrique de l'état civil, dans le journal, donne-t-on toujours l'age des personnes décédées et jamais celui des nouveau-nés ? C'est un non-sens."
Le théâtre de l'absurde, une nouvelle expérience qui s'ajoute !
La cantatrice chauve est une pièce comique en apparence sauf que la déstructuration de toute communication et de langage entre les personnages, surtout à la fin de la pièce, ne la rend que bien tragique.
L'absurdité des personnages et de leurs répliques reflètent l'absurdité de la Vie et de la condition humaine.
En lisant un tout petit extrait de cette pièce à mon père pour lui donner une idée de ce que je suis entrain de lire, il m'a rappelé que ce théâtre est basé sur le même principe que la démonstration par l'absurde utilisé dans la logique des maths.
J'ai aimé la pièce et encore plus le mouvement littéraire auquel elle appartient mais ce n'est pas suffisant pour me motiver et lire La Leçon. donc j vais reporté la lecture de cette dernière jusqu'à nouvel ordre !
"Il y'a une chose que je ne comprends pas. Pourquoi à la rubrique de l'état civil, dans le journal, donne-t-on toujours l'age des personnes décédées et jamais celui des nouveau-nés ? C'est un non-sens."
Le théâtre de l'absurde, une nouvelle expérience qui s'ajoute !
La cantatrice chauve est une pièce comique en apparence sauf que la déstructuration de toute communication et de langage entre les personnages, surtout à la fin de la pièce, ne la rend que bien tragique.
L'absurdité des personnages et de leurs répliques reflètent l'absurdité de la Vie et de la condition humaine.
En lisant un tout petit extrait de cette pièce à mon père pour lui donner une idée de ce que je suis entrain de lire, il m'a rappelé que ce théâtre est basé sur le même principe que la démonstration par l'absurde utilisé dans la logique des maths.
J'ai aimé la pièce et encore plus le mouvement littéraire auquel elle appartient mais ce n'est pas suffisant pour me motiver et lire La Leçon. donc j vais reporté la lecture de cette dernière jusqu'à nouvel ordre !
December 31, 2009
قلم یونسکو این جا نیز بازی های ناآگاهانه ما را- با واژه ها و واقعیت ها و خودفریبی های شگفت انگیزی که برای تحمل واعیت می پرورانیم- با اغراقی نزدیک به واقعیت مضحک زندگی به نمایش می کشه... چنان گفتگوها سرشار از خودفریبی و چشم فروبستن به واقعیت هاست که مثل هذیان هایی به نظر می رسه که در خوابهای عمیق گاه تجربه می کنیم. منطق بی سروتهی که خودش رو به همون شیوه ی بیهوده اش توجیه می کنه.
البته طنز بسیار ویژه ای داره که هنوز که چندماه از خوندنش می گذره همچنان مصداقهای عینی این نمایشنامه در زندگی روزمره مایه خنده من می شه!
اتورنک، روان شناس، گفته: با واقعیت نمی توان زندگی کرد، برای زندگی نیازمند توهم سازی هستیم
و البته به نظر من با هر بار پی بردن به این نکته از این آگاهی خرسند باید شد و از این ناچاری دردمندانه ، اندوهگین
البته طنز بسیار ویژه ای داره که هنوز که چندماه از خوندنش می گذره همچنان مصداقهای عینی این نمایشنامه در زندگی روزمره مایه خنده من می شه!
اتورنک، روان شناس، گفته: با واقعیت نمی توان زندگی کرد، برای زندگی نیازمند توهم سازی هستیم
و البته به نظر من با هر بار پی بردن به این نکته از این آگاهی خرسند باید شد و از این ناچاری دردمندانه ، اندوهگین
April 24, 2009
Weird, but definitely funny. Those frenchies...
August 10, 2015
Cântăreața cheală a fost un deliciu - o beție de cuvinte într-un carnaval al nebunilor.
June 19, 2016
نمایشنامه #آوازخوان_طاس
اثر #اوژن_یونسکو
ترجمه دکتر #غیاثی
این نمایشنامه شیش بازیگر داره، خانم و آقای اسمیت، خانم و آقای مارتن و کلفت و آتشنشان
خانم و آقای اسمیت انگلیسی که در یه خونه انگلیسی با یه دکور انگلیسی، کلا یه فضای کاملا انگلیسی نشستن و به به انگلیسی مشغول صحبت کردن انگلیسی هستند، صحبت کردنی که هر هرگونه محتوا و معنا مبراست و جملاتی ابلهانه نامربوط به جملات قبل و بعد گفته میشه.
در صحنه بعد خانم و آقای مارتن وارد میشن که اینها هم به گفته گویی چهار نفره با همان بی معنایی و معنا باختگی گفتگو قبل مشغول میشن. به همین ترتیب کلفت و آتشنشان وارد صحنه میشن و مشغول صحبت کردن هایی بی معنی و گسسته و نامربوط و جوک هایی بی نهایت بدمزه میشن .... تمامی صحنه ها به همین نحوه میگذره تا اینکه در صحنه آخر چراغ ها خاموش و روشن میشن و صحنه با همان دکور صحنه اول تکرار میشه با این تفاوت اینبار خانم و آقای مارتن به چای خانم و آقای اسمیت نشستن و پرده کشیده میشه.....
چند نکته در رابطه با نمایشنامه:
به قول جناب غیاثی در مقدمه کتاب، هدف یونسکو در این نمایشنامه، بازنمودن قهقرا آدمی به دلیل از دست دادن اصالت و تشبه به دیگران است.
جناب یونسکو برای اینکار با ایده گرفتن از یادگیری زبان از طریق خودآموز و تکرار و تکرار و تکرار طوطی وار چملات در آن، برای نشادن دادن این از دست شستن اصالت، به نمود آن یعنی ابتذال در گفتگوها روی میاره که نشان از بین رفتن اندیشه و تفکر هست.
جملاتی هم که در صحنه ها گفته میشود یا واضحات هستن یا ضرب المثل های اشتباه و شکسته شده یا جملاتی که طوری تنظیم شده اند که تند خوانده شوند و ( اگه صدای صحنه رو خاموش کنیم و تنها حرکات بازیگران رو ببینیم، یاد فیلم 12 مرد عصبانی میفتیم که گاه آروم و گاه تند و شتابان روی بحث مهمی مسه حق یا نا حق بودن رای دادگاه بحث میکنند) در صورتی که همان استایل اینا تکرار میشه با این تفاوتی که مسیله مهمی در کار نیست و تنها تقلیدی و نمودی ظاهری از مسیله مهمی هست.
عنوان کتاب هم قرار بوده وقت انگلیسی باشه ک بدلایل انتقادات احتمالی انگلیسی ها به آواز خوان طاس تغییر کرده. جالبه که همانند گودو در در انتظار گودو بکت هیچ اثری از این آوازخوان طاس نیست و هیچ اشاره هم نمی شود.
اثر #اوژن_یونسکو
ترجمه دکتر #غیاثی
این نمایشنامه شیش بازیگر داره، خانم و آقای اسمیت، خانم و آقای مارتن و کلفت و آتشنشان
خانم و آقای اسمیت انگلیسی که در یه خونه انگلیسی با یه دکور انگلیسی، کلا یه فضای کاملا انگلیسی نشستن و به به انگلیسی مشغول صحبت کردن انگلیسی هستند، صحبت کردنی که هر هرگونه محتوا و معنا مبراست و جملاتی ابلهانه نامربوط به جملات قبل و بعد گفته میشه.
در صحنه بعد خانم و آقای مارتن وارد میشن که اینها هم به گفته گویی چهار نفره با همان بی معنایی و معنا باختگی گفتگو قبل مشغول میشن. به همین ترتیب کلفت و آتشنشان وارد صحنه میشن و مشغول صحبت کردن هایی بی معنی و گسسته و نامربوط و جوک هایی بی نهایت بدمزه میشن .... تمامی صحنه ها به همین نحوه میگذره تا اینکه در صحنه آخر چراغ ها خاموش و روشن میشن و صحنه با همان دکور صحنه اول تکرار میشه با این تفاوت اینبار خانم و آقای مارتن به چای خانم و آقای اسمیت نشستن و پرده کشیده میشه.....
چند نکته در رابطه با نمایشنامه:
به قول جناب غیاثی در مقدمه کتاب، هدف یونسکو در این نمایشنامه، بازنمودن قهقرا آدمی به دلیل از دست دادن اصالت و تشبه به دیگران است.
جناب یونسکو برای اینکار با ایده گرفتن از یادگیری زبان از طریق خودآموز و تکرار و تکرار و تکرار طوطی وار چملات در آن، برای نشادن دادن این از دست شستن اصالت، به نمود آن یعنی ابتذال در گفتگوها روی میاره که نشان از بین رفتن اندیشه و تفکر هست.
جملاتی هم که در صحنه ها گفته میشود یا واضحات هستن یا ضرب المثل های اشتباه و شکسته شده یا جملاتی که طوری تنظیم شده اند که تند خوانده شوند و ( اگه صدای صحنه رو خاموش کنیم و تنها حرکات بازیگران رو ببینیم، یاد فیلم 12 مرد عصبانی میفتیم که گاه آروم و گاه تند و شتابان روی بحث مهمی مسه حق یا نا حق بودن رای دادگاه بحث میکنند) در صورتی که همان استایل اینا تکرار میشه با این تفاوتی که مسیله مهمی در کار نیست و تنها تقلیدی و نمودی ظاهری از مسیله مهمی هست.
عنوان کتاب هم قرار بوده وقت انگلیسی باشه ک بدلایل انتقادات احتمالی انگلیسی ها به آواز خوان طاس تغییر کرده. جالبه که همانند گودو در در انتظار گودو بکت هیچ اثری از این آوازخوان طاس نیست و هیچ اشاره هم نمی شود.
March 3, 2017
While in French, this one is incredibly simple. Based on the conversations of the arbitrary characters in an english textbook for French speakers, this is a piece that is truly absurd. Ionesco called it an "anti-play", a "tragi-comedy". This one is worth a good afternoon or two of debate. Also great for reading French literature while your learning the language.
May 17, 2021
Աբսուրդի թատրոնի սիր��հարներին խորհուրդ եմ տալիս անպայման կարդալ։ Եթե փախած դիալոգների, անհասկանալի իրավիճակների, լուփերի սիրահար եք, հաստատ կհավանեք։))
June 13, 2021
Analizimi buradan dinleyebilirsiniz.
https://open.spotify.com/episode/2zEG...
https://open.spotify.com/episode/2zEG...
May 21, 2013
Je n’ai jamais aimé aller voir des pièces absurdes mais un ami m’a recommandé du tâcher de les lire aussi parce qu’ils ont plus de sens quand on les lit. Après avoir lu ces deux pièces d’Ionesco, je ne sais pas s’il a eu raison ou non. Il y a peut-être une meilleure compréhension du texte, j’ai pu relire des passages que je n’ai pas compris la première fois que je les ai lus, mais l’absurde reste l’absurde. Les pièces ne font pas tout à coup du sens. Je ne les ai pas détestées, mais parfois les parties vraiment absurdes ont été très frustrantes.
Entre La Cantatrice Chauve e La Leçon, j’ai préféré la Leçon parce qu’elle a presque pas des baragouins bien que la fin ait été un peu choquante. Je m'attendais à ce que quelque chose de mauvais se passe à la fin, mais je ne pensais pas que ce serait si mauvais qu'un meurtre! En comparaison, dans la Cantatrice Chauve il y avait beaucoup de jeux de mots et charabias.
En conclusion, je maintiens mon opinion que le théâtre absurde, que ce soit lu ou vu, n’est pas pour moi!
Entre La Cantatrice Chauve e La Leçon, j’ai préféré la Leçon parce qu’elle a presque pas des baragouins bien que la fin ait été un peu choquante. Je m'attendais à ce que quelque chose de mauvais se passe à la fin, mais je ne pensais pas que ce serait si mauvais qu'un meurtre! En comparaison, dans la Cantatrice Chauve il y avait beaucoup de jeux de mots et charabias.
En conclusion, je maintiens mon opinion que le théâtre absurde, que ce soit lu ou vu, n’est pas pour moi!
Displaying 1 - 30 of 274 reviews