What do you think?
Rate this book
أورديسا
بعد أعوامٍ طوال، يعود مانويل بيلاس إلى وادي أورديسا، حيث يستحضر ذكرى أبيه وأمِّه وأسلافِه، ويتتبَّع خطاهم، سائرًا على هدى الحبّ، ويجعل منهم موسيقى وجمالًا، «لأن الأدب عديمُ الأهميّة ما دام خاليًا من الحبّ». في أورديسا، يمتزج الشعرُ بالرواية، والواقعُ بالخيال، والسيرةُ الذاتيّة بسيرة المكان. فنرى الكاتبَ يستكشف مادّة الحياة، ويسرد الحكايات، لأنّ الحياة عنده سردُ حكاية.
وصفَتْ نيويورك تايمز هذه الروايةَ بأنّها «عاصفةُ الروح وسرابُ الأشباح». تُرجِمَت أورديسا إلى عشرات اللغات، واختيرَت كتابَ العام في إسبانيا، وفازت بجائزة فيمينا عن فئة الأدب المترجَم. كما وصلَتْ إلى القائمة القصيرة لجائزة ميديتشي، وحازت جائزة أفضل كتاب أجنبيّ في فرنسا عام 2019.
مانويل بيلاس: روائيّ وشاعر من إسبانيا. حصل على عدد كبير من الجوائز الرفيعة في الأدب. اعتُبِرَت روايته أورديسا ظاهرةً أدبيّةً عصيَّةً على التصنيف، وحقَّقَتْ نجاحًا قلَّ نظيرُه في لغتها الأصليّة وفي باقي اللغات التي تُرجِمَتْ إليها.
وصفَتْ نيويورك تايمز هذه الروايةَ بأنّها «عاصفةُ الروح وسرابُ الأشباح». تُرجِمَت أورديسا إلى عشرات اللغات، واختيرَت كتابَ العام في إسبانيا، وفازت بجائزة فيمينا عن فئة الأدب المترجَم. كما وصلَتْ إلى القائمة القصيرة لجائزة ميديتشي، وحازت جائزة أفضل كتاب أجنبيّ في فرنسا عام 2019.
مانويل بيلاس: روائيّ وشاعر من إسبانيا. حصل على عدد كبير من الجوائز الرفيعة في الأدب. اعتُبِرَت روايته أورديسا ظاهرةً أدبيّةً عصيَّةً على التصنيف، وحقَّقَتْ نجاحًا قلَّ نظيرُه في لغتها الأصليّة وفي باقي اللغات التي تُرجِمَتْ إليها.
384 pages, Kindle Edition
First published January 18, 2018
About the author
Manuel Vilas
63 books248 followersNarrador y poeta nacido en Barbastro (Huesca) en el año 1962. También ha publicado numerosos artículos en diarios como el Heraldo de Aragón, ABC, El País, El Mundo, Público y El día de Aragón, amén de suplementos literarios como ABC Cultural y Babelia.
En sus inicios publicó poesía en títulos como El rumor de las llamas o El mal gobierno, sin embargo, si bien ha continuado publicando libros de poesía, su salto a un público más amplio se produjo tras la publicación de las novelas España y Aire Nuestro, lanzada por Alfaguara. Mediante la conocida editorial de narrativa también público Los inmortales, El luminoso regalo y el volumen de relatos Setecientos millones de rinoceronte. En 2016, a través del sello Malpaso, lanzó Lou Reed era español.
En sus inicios publicó poesía en títulos como El rumor de las llamas o El mal gobierno, sin embargo, si bien ha continuado publicando libros de poesía, su salto a un público más amplio se produjo tras la publicación de las novelas España y Aire Nuestro, lanzada por Alfaguara. Mediante la conocida editorial de narrativa también público Los inmortales, El luminoso regalo y el volumen de relatos Setecientos millones de rinoceronte. En 2016, a través del sello Malpaso, lanzó Lou Reed era español.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 713 reviews
November 10, 2021
STABAT PATER
Padri e figli.
Autobiografia? No. Se si vuole autofiction, per aver affidato il linguaggio di un’avventura all’avventura del linguaggio.
La definizione qui sopra, e il termine autofiction, mi sembrano più che appropriati per quest’opera di Manuel Vilas, dal titolo originale “Ordesa”, regione spagnola pirenaica, che nella versione italiana si trasforma in un gioiello:
In tutto c’è stata bellezza.
Barbastro, il paese dove sono nati e vissuti, e morti, i genitori di Manuel Viilas, e dove è nato lui stesso.
Ma anche lettera d’amore, come credo lo stesso Vilas amerebbe definire questo “diluvio egoico” (e adesso so perché non leggerò mai Karl Ove Knausgård). Lettera d’amore indirizzata ai suoi genitori morti.
L’intento più vasto è palese: attraverso la sua storia familiare, i ricordi del padre e della madre, del parentado, della propria vita, delle foto in bianco e nero di famiglia, la ricerca delle sue radici, ricorrendo a una bella struttura frammentata in brevi e brevissimi capitoli, plasmando dolore e rimpianto con la forza del suo linguaggio, che non so neppure se prova a nascondere che probabilmente l’attività letteraria più cara a Vilas è la poesia, attraverso tutto ciò dipingere un affresco, sociale e politico, della Spagna intera, degli anni Sessanta e Settanta del paese iberico.
Il Monte Perdido nel Parco Nazionale di Ordesa.
Epperò, l’io narrante non è una vetta di simpatia: si lamenta molto, sembra quasi piangersi addosso – la mena per il padre morto, per averne incenerito il corpo – la mena anche per la madre che è morta pure lei – la mena fin troppo per il divorzio e si vede che non vede film o serie americane dove a sorprendere è un matrimonio che rimane unito – si duole dell’alcolismo che però riesce a superare - vorrebbe lamentarsi perfino per i figli che ormai sente sconosciuti, estranei (d’altra parte, che si aspetta, visto che vezzosamente invece di chiamarli per nome, li battezza con quello di due musicisti, Vivaldi e Brahms, che diventano affettuosamente Valdi e Bra) – e com’era bello il tempo di prima, con le cose che duravano, e i sapori veri, gli odori che odoravano, le tovaglie che erano di stoffa pesante, gli elettrodomestici che non si guastavano ogni tre per due – quel ristorante ha chiuso non c’è più, le patatine non le fanno più così buone, e dio che lagna con ‘sto buon tempo d’una volta.
Non so se l'esempio che segue renda abbastanza l’idea, a me ha colpito molto.
Un giorno il nostro scopre su internet una pagina di agenti di commercio tra cui individua il nome di suo padre, morto già da dieci anni. C’è un numero di telefono: lo compone più e più volte, telefona al numero che vede su internet, che ovviamente non risponde, non è più attivo. Sperava forse rispondesse il padre dall’aldilà? Nell’incertezza pensa di farsi tatuare il numero sul braccio.
Ci sono momenti belli:
Pensai che mio padre mi stesse parlando, mandandomi un messaggio. In questo fui come Gesù Cristo, anche a lui il padre mandava segnali. Non so cosa ci sia di straordinario nella vita di Gesù, nel fatto naturale che chiacchierasse con suo padre. In genere, tutti i padri parlano con i figli.
E anche molto belli:
Un sorriso buono, perché nel suo cuore c’era bontà, quella strana bontà della gente semplice, della gente che è caduta nel mondo e che ha fatto quello che ha potuto.
Joaquin Sorolla y Bastida: Las tres hermanas en la playa. 1908
È vero non c’è retorica. È vero, c’è onestà, nonostante qualche assenza, qualche “vuoto di verità, qualche figura che il racconto lascia “in bianco”, ma ci sono limiti a ciò che si può dire di se stessi e degli altri, e Vilas non lo nasconde:
Non diciamo mai tutta la verità, perché se la dicessimo manderemmo in pezzi l’universo (come avevano già dichiarato magistralmente Poe e Baudelaire).
È vero Vilas si sente e vuole essere più figlio che padre, non vuole oltrepassare la soglia di vita vissuta da suo di padre (settantasette anni) per non scivolare da figlio a padre.
È vero, il dolore e la tristezza di Vilas hanno una loro vitalità, oltre che bellezza d’espressione.
Però, dicevo, nonostante la forza del linguaggio, nonostante il bell’intento, nonostante il talento di Vilas, la nota che mi ha colpito più forte è il lamento (lagna?), è la caduta prima della caduta, è la:
La mia memoria che mette in piedi una visione del mondo catastrofica, lo so, ma è quella che io sento vera.
Isaac Cordal: Cement Eclipses.
Padri e figli.
Autobiografia? No. Se si vuole autofiction, per aver affidato il linguaggio di un’avventura all’avventura del linguaggio.
La definizione qui sopra, e il termine autofiction, mi sembrano più che appropriati per quest’opera di Manuel Vilas, dal titolo originale “Ordesa”, regione spagnola pirenaica, che nella versione italiana si trasforma in un gioiello:
In tutto c’è stata bellezza.
Barbastro, il paese dove sono nati e vissuti, e morti, i genitori di Manuel Viilas, e dove è nato lui stesso.
Ma anche lettera d’amore, come credo lo stesso Vilas amerebbe definire questo “diluvio egoico” (e adesso so perché non leggerò mai Karl Ove Knausgård). Lettera d’amore indirizzata ai suoi genitori morti.
L’intento più vasto è palese: attraverso la sua storia familiare, i ricordi del padre e della madre, del parentado, della propria vita, delle foto in bianco e nero di famiglia, la ricerca delle sue radici, ricorrendo a una bella struttura frammentata in brevi e brevissimi capitoli, plasmando dolore e rimpianto con la forza del suo linguaggio, che non so neppure se prova a nascondere che probabilmente l’attività letteraria più cara a Vilas è la poesia, attraverso tutto ciò dipingere un affresco, sociale e politico, della Spagna intera, degli anni Sessanta e Settanta del paese iberico.
Il Monte Perdido nel Parco Nazionale di Ordesa.
Epperò, l’io narrante non è una vetta di simpatia: si lamenta molto, sembra quasi piangersi addosso – la mena per il padre morto, per averne incenerito il corpo – la mena anche per la madre che è morta pure lei – la mena fin troppo per il divorzio e si vede che non vede film o serie americane dove a sorprendere è un matrimonio che rimane unito – si duole dell’alcolismo che però riesce a superare - vorrebbe lamentarsi perfino per i figli che ormai sente sconosciuti, estranei (d’altra parte, che si aspetta, visto che vezzosamente invece di chiamarli per nome, li battezza con quello di due musicisti, Vivaldi e Brahms, che diventano affettuosamente Valdi e Bra) – e com’era bello il tempo di prima, con le cose che duravano, e i sapori veri, gli odori che odoravano, le tovaglie che erano di stoffa pesante, gli elettrodomestici che non si guastavano ogni tre per due – quel ristorante ha chiuso non c’è più, le patatine non le fanno più così buone, e dio che lagna con ‘sto buon tempo d’una volta.
Non so se l'esempio che segue renda abbastanza l’idea, a me ha colpito molto.
Un giorno il nostro scopre su internet una pagina di agenti di commercio tra cui individua il nome di suo padre, morto già da dieci anni. C’è un numero di telefono: lo compone più e più volte, telefona al numero che vede su internet, che ovviamente non risponde, non è più attivo. Sperava forse rispondesse il padre dall’aldilà? Nell’incertezza pensa di farsi tatuare il numero sul braccio.
Ci sono momenti belli:
Pensai che mio padre mi stesse parlando, mandandomi un messaggio. In questo fui come Gesù Cristo, anche a lui il padre mandava segnali. Non so cosa ci sia di straordinario nella vita di Gesù, nel fatto naturale che chiacchierasse con suo padre. In genere, tutti i padri parlano con i figli.
E anche molto belli:
Un sorriso buono, perché nel suo cuore c’era bontà, quella strana bontà della gente semplice, della gente che è caduta nel mondo e che ha fatto quello che ha potuto.
Joaquin Sorolla y Bastida: Las tres hermanas en la playa. 1908
È vero non c’è retorica. È vero, c’è onestà, nonostante qualche assenza, qualche “vuoto di verità, qualche figura che il racconto lascia “in bianco”, ma ci sono limiti a ciò che si può dire di se stessi e degli altri, e Vilas non lo nasconde:
Non diciamo mai tutta la verità, perché se la dicessimo manderemmo in pezzi l’universo (come avevano già dichiarato magistralmente Poe e Baudelaire).
È vero Vilas si sente e vuole essere più figlio che padre, non vuole oltrepassare la soglia di vita vissuta da suo di padre (settantasette anni) per non scivolare da figlio a padre.
È vero, il dolore e la tristezza di Vilas hanno una loro vitalità, oltre che bellezza d’espressione.
Però, dicevo, nonostante la forza del linguaggio, nonostante il bell’intento, nonostante il talento di Vilas, la nota che mi ha colpito più forte è il lamento (lagna?), è la caduta prima della caduta, è la:
La mia memoria che mette in piedi una visione del mondo catastrofica, lo so, ma è quella che io sento vera.
Isaac Cordal: Cement Eclipses.
June 19, 2018
A pesar de ir en contra de todas las buenas opiniones que levanta este libro y buscarme nuevos enemigos, lo diré: NO PUEDO CON ORDESA. Este libro «humano, íntimo, desbordante, hermoso» me está pareciendo un tostón enorme. No seré yo quien diga que está mal escrito o que no tiene calidad literaria; no se trata de eso, en absoluto. Pero que igual soy un cyborg sin corazón y, oye, no consigo conectar ni emocionarme con este homenaje a los seres queridos de Manuel Vilas. Más bien me está pareciendo pesadísimo, repetitivo y hasta cursi. Y no se termina nunca, maldita sea.
February 1, 2021
Ordesa (2018), de Manuel Vilas (1962-), es una obra para reflexionar sobre uno mismo y sus relaciones con sus seres queridos tanto en presencia como en ausencia. Porque lo que el autor hace en Ordesa es enfrentarse con su vida, analizarla, en un momento en que la pérdida de sus progenitores le provoca una angustia existencial suficientemente fuerte para replantearse lo que ha sido su existencia. Manuel Vilas nos regala un actualizado Ubi sunt (más dramático que melancólico), nos muestra su desesperación.
- Un hijo no debe asistir al momento en que su madre se convierte en una niña pequeña.
- El matrimonio es la más terrible de las instituciones humanas, pues requiere sacrificio, requiere renuncia, requiere negación del instinto…
- La gente ama a los héroes, no a las víctimas.
No es una obra ligera de leer y no precisamente por su estilo, más que correcto, con algunas partes de prosa poética y frases para recordar, sino porque el tema es escabroso: la relación con la pérdida, con la ausencia, con el fracaso, con la soledad, con la muerte…, y el autor se adentra una y otra vez en estos oscuros, tenebrosos pozos en los que no vislumbra salida alguna. No hay redención para él, ni tregua para nosotros.
- Todo hombre acaba un día u otro enfrentándose a la ingravidez de su paso por el mundo.
- Busco volver a la paz de no ser.
El tono es desconsolador, con un fuerte sentimiento de culpa y puede producir cierto rechazo en ciertos lectores ávidos de registros más positivos. Sí, podemos tener claro que la muerte no es lo único importante en nuestras vidas, pero tampoco podemos obviar la sensación de cercanía con muchos de sus pasajes, porque los hechos en los que el autor fija su atención, con una recurrencia casi obsesiva, nos suceden a casi todos, aunque no todos deseemos sentirlos con la misma intensidad.
- Nunca decimos toda la verdad, porque si la dijéramos romperíamos el universo, que funciona a través de lo razonable, de lo soportable.
- El reconocimiento de la vulgaridad es el primer gesto de emancipación hacia lo extraordinario.
- Por muy mal que te vaya en la vida, siempre hay alguien que te envidia.
Por otra parte, tampoco es una novela al uso, con su argumento, su introducción, su nudo (con sus giros sorprendentes) y su desenlace: Ordesa es un híbrido entre ensayo, biografía y novela (quizá alguien con más conocimientos que yo sepa darle un nombre) y eso también extrañará a algunos lectores. Una especie de monólogo interior, de autobiografía íntima integrada en un cuadro costumbrista, con suficientes detalles cotidianos.
No sé expresarlo mejor, aunque a mí no me ha importado demasiado y he sido capaz de disfrutar de esa pátina amarilla que recubre una tras otra todas las páginas de Ordesa.
- Un hijo no debe asistir al momento en que su madre se convierte en una niña pequeña.
- El matrimonio es la más terrible de las instituciones humanas, pues requiere sacrificio, requiere renuncia, requiere negación del instinto…
- La gente ama a los héroes, no a las víctimas.
No es una obra ligera de leer y no precisamente por su estilo, más que correcto, con algunas partes de prosa poética y frases para recordar, sino porque el tema es escabroso: la relación con la pérdida, con la ausencia, con el fracaso, con la soledad, con la muerte…, y el autor se adentra una y otra vez en estos oscuros, tenebrosos pozos en los que no vislumbra salida alguna. No hay redención para él, ni tregua para nosotros.
- Todo hombre acaba un día u otro enfrentándose a la ingravidez de su paso por el mundo.
- Busco volver a la paz de no ser.
El tono es desconsolador, con un fuerte sentimiento de culpa y puede producir cierto rechazo en ciertos lectores ávidos de registros más positivos. Sí, podemos tener claro que la muerte no es lo único importante en nuestras vidas, pero tampoco podemos obviar la sensación de cercanía con muchos de sus pasajes, porque los hechos en los que el autor fija su atención, con una recurrencia casi obsesiva, nos suceden a casi todos, aunque no todos deseemos sentirlos con la misma intensidad.
- Nunca decimos toda la verdad, porque si la dijéramos romperíamos el universo, que funciona a través de lo razonable, de lo soportable.
- El reconocimiento de la vulgaridad es el primer gesto de emancipación hacia lo extraordinario.
- Por muy mal que te vaya en la vida, siempre hay alguien que te envidia.
Por otra parte, tampoco es una novela al uso, con su argumento, su introducción, su nudo (con sus giros sorprendentes) y su desenlace: Ordesa es un híbrido entre ensayo, biografía y novela (quizá alguien con más conocimientos que yo sepa darle un nombre) y eso también extrañará a algunos lectores. Una especie de monólogo interior, de autobiografía íntima integrada en un cuadro costumbrista, con suficientes detalles cotidianos.
No sé expresarlo mejor, aunque a mí no me ha importado demasiado y he sido capaz de disfrutar de esa pátina amarilla que recubre una tras otra todas las páginas de Ordesa.
November 28, 2020
“Μπορει ένας άνθρωπος εντέλει να ερωτευτεί την ίδια του τη ζωή. Αυτό μου συμβαίνει,και μου συμβαίνει εδώ και μερικούς μήνες. Η ψυχή μου επιστρέφει στις περιοχές της ερωτικής μέθης. Τη μέθη την έχεις από γεννησιμιου σου. Αυτό που δε μπορούσα να φανταστώ, ήταν η συμφιλίωση με τον εαυτό μου. Ίσως αυτό να ταν που βρήκε ο Ραχμα : ότι ήταν πολύ καλύτερα μόνος, παρά με οικογένεια. Γιατί μπορει αυτή που κατατροπωνεται στο τέλος να είναι η μοναξιά. Και μπορει στο τελος να ανακαλύψεις ότι ο μοναδικός άνθρωπος που δεν είναι μαλακας με περικεφαλαια, είσαι εσύ ο ίδιος. Ίσως γι’ αυτό έγκειται η κεφαλαιώδης σημασία της ταυτότητας: σου αρκεί για τα πάντα.”
Δεν ξέρω αν η Ορδέσα είναι το κατάλληλο βιβλίο για να διαβάσεις εν μέσω καραντίνας και εγκλεισμού. Είναι ένα βιβλίο τρ��φερ�� μεν αλλά και συνάμα τόσο σκληρό. Ένα βιβλίο γεμάτο πίκρα και τόσο μα τόσο θλίψη. Είναι από κείνα τα βιβλία όμως που ενώ σε δυσκολεύουν τόσο πολύ στην ανάγνωση όχι απαραίτητα γιατί περιέχει κάποιο βαθύ και ακαταλαβίστικο νόημα, την ίδια ώρα κρατάς συνέχεια το μολύβι σου και υπογραμμίζεις το κείμενο και καταλήγεις να χεις σημειώσει σχεδόν κάθε σελίδα γιατί κάτι έχει να σου πει.
"Επίσης συνειδητοποιώ αυτή τη στιγμή ότι στη ζωή μου δεν έχουν συμβεί μεγάλα πράγματα, κι ωστόσο έχω μέσα μου έναν βαθύ πόνο. Ο πόνος, έτσι όπως εγώ τον καταλαβαίνω, δεν είναι σε καμία περίπτωση εμπόδιο για τη χαρά, αφού για μένα συνδέεται με την επέκταση της συνείδησης. Ο πόνος είναι μια εκτεταμένη συνείδηση, η οποία φτάνει μέχρι όλα τα πράγματα που ήταν και θα είναι. Είναι ένα είδος μυστικής ευμένειας προς όλα τα πράγματα. Ευγένειας προς όλα όσα έγιναν. Κι από την ευμένεια και την ευγένεια γεννιέται πάντα η κομψότητα.
Ο πόνος είναι μια μορφή γενικής συνείδησης. Ένα απλωμένο χέρι. Φιλοφρόνηση προς τους άλλους. Μπορεί να χαμογελάμε, αλλά μέσα μας καταρρέουμε. Αν επιλέγουμε να χαμογελάσουμε αντί να πέσουμε νεκροί στη μέση του δρόμου, το κάνουμε από κομψότητα, από τρυφερότητα, από ευγένεια, από αγάπη προς τους άλλους, από σεβασμό προς τους άλλους".
Για μένα η Ορδέσα ήταν ένα βιβλίο σκληρό μεν αλλά και συνάμα λυτρωτικό. Ένα υπέροχο ταξίδι ενός ανθρώπου που με αφορμή τον θάνατο των γονιών του και την πικρία που κρύβει μέσα του καταφέρνει ν’ ανακαλύψει τις φωτεινές πλευρές του εαυτού του και το κυριότερο να συμφιλιωθεί ξανά με την ίδια τη ζωή. Σε ένα αυτοβιογραφικό και συνάμα εξομολογητικό κείμενο ο συγγραφέας εξιστορεί με τρόπο γλαφυρό την ιστορία της οικογένειας του και ξετυλίγει το κουβάρι της ζωής του. Σε μια οδυνηρή και ταυτόχρονα λυτρωτική αναδρομή στις πιο σημαντικές διαδρομές της ζωής της δικής του και της οικογένειας του προσπαθεί να διώξει τα φαντάσματα του παρελθόντος, οδηγεί τον αναγνώστη ν’ “αγκαλιάσει” τρόπον τινά την θλ��ψη του και κατά διαστήματα να γίνει ένα με αυτήν. Ένα βιβλίο για τον θάνατο και την απώλεια και για όλα όσα εκείνα που δεν πρόλαβε να πει.
“ Ο θάνατος δεν είναι ποτέ αναγκαίος. Ο θάνατος επέρχεται πάντα ως επακόλουθο ή ερήμην μας. Δε χρειάζεται να πάμε να τον βρούμε. Είναι κατ’ οίκον εξυπηρέτηση. Δε χρειάζεται να μετακινηθείς εσύ για να γίνει το πράγμα. Έρχονται αυτοί στο σπίτι σου.Είναι βολικό. Είναι καλή η υπηρεσία που σου προσφέρουν. Και δεν ειρωνεύομαι το εννοώ. Περνάμε από τον κόσμο, και μετά φεύγουμε. Αφήνουμε τον κόσμο σε άλλους, που έρχονται και κάνουν ότι μπορούν. Οι πόλεις διαρκούν περισσότερο από μας, αν και, βέβαια, αναπλάθονται, μεταμορφώνονται, ακόμα και εξαφανίζονται.
Ένα βιβλίο μνήμης, ενοχής, συντριβής και συμφιλιώσης. Από τα ωραιότερα βιβλία που διάβασα φέτος.
Δεν ξέρω αν η Ορδέσα είναι το κατάλληλο βιβλίο για να διαβάσεις εν μέσω καραντίνας και εγκλεισμού. Είναι ένα βιβλίο τρ��φερ�� μεν αλλά και συνάμα τόσο σκληρό. Ένα βιβλίο γεμάτο πίκρα και τόσο μα τόσο θλίψη. Είναι από κείνα τα βιβλία όμως που ενώ σε δυσκολεύουν τόσο πολύ στην ανάγνωση όχι απαραίτητα γιατί περιέχει κάποιο βαθύ και ακαταλαβίστικο νόημα, την ίδια ώρα κρατάς συνέχεια το μολύβι σου και υπογραμμίζεις το κείμενο και καταλήγεις να χεις σημειώσει σχεδόν κάθε σελίδα γιατί κάτι έχει να σου πει.
"Επίσης συνειδητοποιώ αυτή τη στιγμή ότι στη ζωή μου δεν έχουν συμβεί μεγάλα πράγματα, κι ωστόσο έχω μέσα μου έναν βαθύ πόνο. Ο πόνος, έτσι όπως εγώ τον καταλαβαίνω, δεν είναι σε καμία περίπτωση εμπόδιο για τη χαρά, αφού για μένα συνδέεται με την επέκταση της συνείδησης. Ο πόνος είναι μια εκτεταμένη συνείδηση, η οποία φτάνει μέχρι όλα τα πράγματα που ήταν και θα είναι. Είναι ένα είδος μυστικής ευμένειας προς όλα τα πράγματα. Ευγένειας προς όλα όσα έγιναν. Κι από την ευμένεια και την ευγένεια γεννιέται πάντα η κομψότητα.
Ο πόνος είναι μια μορφή γενικής συνείδησης. Ένα απλωμένο χέρι. Φιλοφρόνηση προς τους άλλους. Μπορεί να χαμογελάμε, αλλά μέσα μας καταρρέουμε. Αν επιλέγουμε να χαμογελάσουμε αντί να πέσουμε νεκροί στη μέση του δρόμου, το κάνουμε από κομψότητα, από τρυφερότητα, από ευγένεια, από αγάπη προς τους άλλους, από σεβασμό προς τους άλλους".
Για μένα η Ορδέσα ήταν ένα βιβλίο σκληρό μεν αλλά και συνάμα λυτρωτικό. Ένα υπέροχο ταξίδι ενός ανθρώπου που με αφορμή τον θάνατο των γονιών του και την πικρία που κρύβει μέσα του καταφέρνει ν’ ανακαλύψει τις φωτεινές πλευρές του εαυτού του και το κυριότερο να συμφιλιωθεί ξανά με την ίδια τη ζωή. Σε ένα αυτοβιογραφικό και συνάμα εξομολογητικό κείμενο ο συγγραφέας εξιστορεί με τρόπο γλαφυρό την ιστορία της οικογένειας του και ξετυλίγει το κουβάρι της ζωής του. Σε μια οδυνηρή και ταυτόχρονα λυτρωτική αναδρομή στις πιο σημαντικές διαδρομές της ζωής της δικής του και της οικογένειας του προσπαθεί να διώξει τα φαντάσματα του παρελθόντος, οδηγεί τον αναγνώστη ν’ “αγκαλιάσει” τρόπον τινά την θλ��ψη του και κατά διαστήματα να γίνει ένα με αυτήν. Ένα βιβλίο για τον θάνατο και την απώλεια και για όλα όσα εκείνα που δεν πρόλαβε να πει.
“ Ο θάνατος δεν είναι ποτέ αναγκαίος. Ο θάνατος επέρχεται πάντα ως επακόλουθο ή ερήμην μας. Δε χρειάζεται να πάμε να τον βρούμε. Είναι κατ’ οίκον εξυπηρέτηση. Δε χρειάζεται να μετακινηθείς εσύ για να γίνει το πράγμα. Έρχονται αυτοί στο σπίτι σου.Είναι βολικό. Είναι καλή η υπηρεσία που σου προσφέρουν. Και δεν ειρωνεύομαι το εννοώ. Περνάμε από τον κόσμο, και μετά φεύγουμε. Αφήνουμε τον κόσμο σε άλλους, που έρχονται και κάνουν ότι μπορούν. Οι πόλεις διαρκούν περισσότερο από μας, αν και, βέβαια, αναπλάθονται, μεταμορφώνονται, ακόμα και εξαφανίζονται.
Ένα βιβλίο μνήμης, ενοχής, συντριβής και συμφιλιώσης. Από τα ωραιότερα βιβλία που διάβασα φέτος.
April 19, 2019
Life, itself.
«Sono due verità diverse, ma sono entrambe verità: quella del libro e quella della vita.
E insieme fondano una menzogna.»
Sepolcrale, lugubre, luttuoso, dolente, a tratti filosofico esistenziale, ma molto più terreno che ultraterreno, Vilas scandaglia le pieghe dell’umana incapacità di saper accettare la morte, di saper destreggiare un’esistenza in bilico fra la presenza e l’assenza, muovendosi fra i propri morti, cari e spettrali.
Della caducità del vivere, dell’incapacità del vivere, del dolore del vivere. Nonostante tutto, in tutto c’è stata bellezza, scrive Manuel Vilas, ma non l’abbiamo vista, ce ne siamo accorti dopo averla vista passare, non riconoscendola, solo nel momento in cui siamo stati a un passo dal perderla, dall’averla persa o dal vederla sparire. Fermiamoci, allora, tentiamo di riconoscerla strada facendo, prima che lo scorrere del tempo ce la sottragga inesorabilmente dalle mani e dalla vista, ciascuno di noi riesca a riconoscere la sua Ordesa (una località della Spagna e titolo originale dell’opera) e i suoi momenti di eternità scolpiti nella memoria, nell’attimo esatto in cui li sta vivendo.
Manuel Vilas, raccontando di sé e del suo torpore, del suo torpore e della sua irrequietezza emotiva, racconta della sua famiglia, raccontando della sua famiglia - «Siamo stati poveri, ma con grazia.» - tratteggia un’epoca, tratteggiando un’epoca accenna a una Spagna anch’essa inquieta e in continuo movimento e cambiamento, orgogliosa e superba - «L’ironia in Spagna è un’opera d’arte, sempre. […] Lo spagnolo vuole che muoiano tutti gli spagnoli per rimanere da solo nella penisola iberica per poter andare a Madrid e non trovare nessuno, per poter andare a Siviglia e non trovare nessuno per poter andare a Barcellona e non trovare nessuno.
E lo capisco, perché sono di qui.
L’ultimo spagnolo, quando tutti gli altri spagnoli saranno ormai morti, sarà finalmente felice.»
Un libro che non mi sento di consigliare a nessuno, forse nemmeno a me stessa: sono contenta di averlo letto, ma preferirei non averlo fatto. Sono giorni, infatti, giorni difficili, in cui continui pensieri si accavallano e si uniscono a molte delle frasi e dei ragionamenti letti, in cui le parole di Vilas mi risuonano nella testa, e il suo mettere a nudo il suo dolore per l’assenza terrena dei propri genitori, il fallimento del suo matrimonio, il difficile rapporto con i figli, indugiare sulla malattia che corrompe la carne, tutto trasfigurato attraverso una scrittura che è flusso di coscienza, ma anche visione, incubo e delirio, mi ha colpita più di quanto pensassi. Interessata, infastidita, coinvolta, colpita, affondata, commossa, stravolta; al punto che mi sono accorta, di capitolo in capitolo (brevi paragrafi, più che capitoli, annotazioni concentriche che allargano sempre più lo sguardo e il campo visivo) che le mie sottolineature aumentavano progressivamente: poche frasi, prima, interi paragrafi più andavo avanti con la lettura. Fino a restare in contemplazione di pensieri come questo
«Mettiamo in connessione epoche diverse. [...] La connessione implica la malinconia e l'incertezza; quest'ultima deriva dalla verifica che non sei riuscito ad accaparrarti molte conoscenze sulla natura della vita. Perciò ci rimane soltanto la materia, gli oggetti: case, foto, pietre, statue, cose così. [...] Mettiamo in connessione epoche, come se i nostri corpi fossero il messaggio.»
O come questo
«Penso che devo chiedere a mia madre dov’era il punto esatto. Ma non posso più fare quella domanda. Lei mi risolverà il dubbio. Ma se è morta. Me ne rendo conto ancora una volta. È sempre così.»
E fermarmi a pensare che succede anche a me, che anche io avrei domande da fare alle quali non potrò più avere risposte e che certe cose non le saprò più. Mai.
O quest’altro ancora
«Sappiatelo: non esiste la morte istantanea. Per una ragione semplicissima: perché la vita è forte, è sempre forte e robusta la vita. La vita non se ne va mai tanto tranquillamente. Si muore sempre con un dolore indicibile, insuperabile, inumano, indecente. Perché la vita è un risultato della resistenza ancestrale contro i nemici della vita.
Anche se poi può darsi che alla fine un uomo si innamori della propria vita.»
Può darsi che questo possa succedere anche all’uomo il cui nodo di cravatta è stato fatto da un altro uomo, l’uomo dalla falsa cravatta, l’uomo dalla cravatta annodata a un collo volgare, l’uomo dalla cravatta triste, l’uomo con il nodo triste, l’uomo dalla cravatta spaventata, l’uomo dalla cravatta con il nodo triste. Persino all’uomo con la cravatta umiliata, può succedere. Persino a lui.
«È questo che mi sta succedendo, mi succede da alcuni mesi. La mia anima torna nelle regioni dell’ebbrezza dell’innamoramento.» E allora tiro un sospiro di sollievo, alla fine, ma quasi impercettibile.
Alle mie Ordesa: a un cancello nero in ferro battuto vicino al mare, a un gruppo di residence di montagna, alla ricotta mangiata a mani nude alle pendici del Gran Sasso quando ancora eravamo in sei, alla mia casa che non c’è più ma è persempre. Ordesa.
«Sono due verità diverse, ma sono entrambe verità: quella del libro e quella della vita.
E insieme fondano una menzogna.»
Sepolcrale, lugubre, luttuoso, dolente, a tratti filosofico esistenziale, ma molto più terreno che ultraterreno, Vilas scandaglia le pieghe dell’umana incapacità di saper accettare la morte, di saper destreggiare un’esistenza in bilico fra la presenza e l’assenza, muovendosi fra i propri morti, cari e spettrali.
Della caducità del vivere, dell’incapacità del vivere, del dolore del vivere. Nonostante tutto, in tutto c’è stata bellezza, scrive Manuel Vilas, ma non l’abbiamo vista, ce ne siamo accorti dopo averla vista passare, non riconoscendola, solo nel momento in cui siamo stati a un passo dal perderla, dall’averla persa o dal vederla sparire. Fermiamoci, allora, tentiamo di riconoscerla strada facendo, prima che lo scorrere del tempo ce la sottragga inesorabilmente dalle mani e dalla vista, ciascuno di noi riesca a riconoscere la sua Ordesa (una località della Spagna e titolo originale dell’opera) e i suoi momenti di eternità scolpiti nella memoria, nell’attimo esatto in cui li sta vivendo.
Manuel Vilas, raccontando di sé e del suo torpore, del suo torpore e della sua irrequietezza emotiva, racconta della sua famiglia, raccontando della sua famiglia - «Siamo stati poveri, ma con grazia.» - tratteggia un’epoca, tratteggiando un’epoca accenna a una Spagna anch’essa inquieta e in continuo movimento e cambiamento, orgogliosa e superba - «L’ironia in Spagna è un’opera d’arte, sempre. […] Lo spagnolo vuole che muoiano tutti gli spagnoli per rimanere da solo nella penisola iberica per poter andare a Madrid e non trovare nessuno, per poter andare a Siviglia e non trovare nessuno per poter andare a Barcellona e non trovare nessuno.
E lo capisco, perché sono di qui.
L’ultimo spagnolo, quando tutti gli altri spagnoli saranno ormai morti, sarà finalmente felice.»
Un libro che non mi sento di consigliare a nessuno, forse nemmeno a me stessa: sono contenta di averlo letto, ma preferirei non averlo fatto. Sono giorni, infatti, giorni difficili, in cui continui pensieri si accavallano e si uniscono a molte delle frasi e dei ragionamenti letti, in cui le parole di Vilas mi risuonano nella testa, e il suo mettere a nudo il suo dolore per l’assenza terrena dei propri genitori, il fallimento del suo matrimonio, il difficile rapporto con i figli, indugiare sulla malattia che corrompe la carne, tutto trasfigurato attraverso una scrittura che è flusso di coscienza, ma anche visione, incubo e delirio, mi ha colpita più di quanto pensassi. Interessata, infastidita, coinvolta, colpita, affondata, commossa, stravolta; al punto che mi sono accorta, di capitolo in capitolo (brevi paragrafi, più che capitoli, annotazioni concentriche che allargano sempre più lo sguardo e il campo visivo) che le mie sottolineature aumentavano progressivamente: poche frasi, prima, interi paragrafi più andavo avanti con la lettura. Fino a restare in contemplazione di pensieri come questo
«Mettiamo in connessione epoche diverse. [...] La connessione implica la malinconia e l'incertezza; quest'ultima deriva dalla verifica che non sei riuscito ad accaparrarti molte conoscenze sulla natura della vita. Perciò ci rimane soltanto la materia, gli oggetti: case, foto, pietre, statue, cose così. [...] Mettiamo in connessione epoche, come se i nostri corpi fossero il messaggio.»
O come questo
«Penso che devo chiedere a mia madre dov’era il punto esatto. Ma non posso più fare quella domanda. Lei mi risolverà il dubbio. Ma se è morta. Me ne rendo conto ancora una volta. È sempre così.»
E fermarmi a pensare che succede anche a me, che anche io avrei domande da fare alle quali non potrò più avere risposte e che certe cose non le saprò più. Mai.
O quest’altro ancora
«Sappiatelo: non esiste la morte istantanea. Per una ragione semplicissima: perché la vita è forte, è sempre forte e robusta la vita. La vita non se ne va mai tanto tranquillamente. Si muore sempre con un dolore indicibile, insuperabile, inumano, indecente. Perché la vita è un risultato della resistenza ancestrale contro i nemici della vita.
Anche se poi può darsi che alla fine un uomo si innamori della propria vita.»
Può darsi che questo possa succedere anche all’uomo il cui nodo di cravatta è stato fatto da un altro uomo, l’uomo dalla falsa cravatta, l’uomo dalla cravatta annodata a un collo volgare, l’uomo dalla cravatta triste, l’uomo con il nodo triste, l’uomo dalla cravatta spaventata, l’uomo dalla cravatta con il nodo triste. Persino all’uomo con la cravatta umiliata, può succedere. Persino a lui.
«È questo che mi sta succedendo, mi succede da alcuni mesi. La mia anima torna nelle regioni dell’ebbrezza dell’innamoramento.» E allora tiro un sospiro di sollievo, alla fine, ma quasi impercettibile.
Alle mie Ordesa: a un cancello nero in ferro battuto vicino al mare, a un gruppo di residence di montagna, alla ricotta mangiata a mani nude alle pendici del Gran Sasso quando ancora eravamo in sei, alla mia casa che non c’è più ma è persempre. Ordesa.
December 3, 2020
Πριν ένα χρόνο, αγόρασα μια σκούπα ρομπότ, που σφουγγαρίζει κιόλας, η αγορά του αιώνα. Την ονόμασα Μάρβιν, όπως το παρανόιντ αντρόιντ του Άνταμς. Ο Μάρβιν γυρίζει στα δωμάτια ρουφώντας σκόνη και τρίχες γατών και όταν μπουκώνει το φίλτρο είναι σαν να βαριανασαίνει, έρχεται φεύγει από κοντά μου έχοντας ένα συνεχές παράπονο που έχω συνηθίσει και πλέον βρίσκω χαριτωμένο.
Ο Μανουέλ Βίλας περνάει υπαρξιακή κρίση. Που εντάξει. Κι εγώ το παθαίνω συχνά, δεν είναι κάτι. Έχει κόψει το αλκοόλ, χώρισε, οι έφηβοι γιοι του δεν πολυασχολούνται μαζί του, του λείπουν οι νεκροί γονείς του, δεν έχει λεφτά. Ο Μανουέλ Βίλας είναι πολυβραβευμένος ποιητής και πεζογράφος. Αρθρογραφεί στις μεγαλύτερες εφημερίδες της Ισπανίας, ζει μεταξύ Μαδρίτης και Αμερικής, η Ορδέσα έγινε το απόλυτο μπεστ σέλερ. Κι όμως. Είμαι σίγουρη ότι τώρα που μιλάμε περιφέρεται από δωμάτιο σε δωμάτιο γκρινιάζοντας.
Το βιβλίο είναι αυτοβιογραφικό, είναι σκέψεις κυρίως για τη ζωή των γονιών του, το θάνατό τους, το παρελθόν, τους γιους του, τους συγγενείς, το διαζύγιό του. Υπάρχουν στιγμές εκπληκτικές, σαν τις σκέψεις που κάνουμε πριν κοιμηθούμε ή όταν έχουμε πιει και θέλουμε να σημειώσουμε, δεν το κάνουμε, τις ξεχνάμε, πουφ.
Το βιβλίο αυτό είναι μια καλή ευκαιρία να μιλήσω για το τάιμινκ. Επειδή τυχαίνει ο χρόνος που πέρασε να με πήδηξε παντοιοτρόπως με αληθινά προβλήματα ενηλίκων, δεν μπόρεσα να ταυτιστώ με έναν 55χρονο που γράφει: "δεν είμαι παρά μόνο αυτό: η ελπίδα να σας ξαναδώ, μαμά μπαμπά". Ένιωσα να ενοχλούμαι απ'τη συνεχή αναφορά στη δυστυχία του, στη μιζέρια, στην έλλειψη χρημάτων, στο ότι δεν πουλάει πολλά βιβλία. Και μια συνεχής προσπάθεια να διαφοροποιηθεί. Στο επίσημο δείπνο που ήταν καλεσμένος μαζί με το βασιλικό ζεύγος της Ισπανίας, που πιστεύω πήγε με τη θέλησή του. Ή στο απόλυτο απόσπασμα όπου μιλάει για τους φίλους του: "ίσως ήμασταν άσχημοι και οι 3. Ίσως εγώ λιγότερο". Γυρίζω να δω τη φωτογραφία του. Αλήθεια, Μανουέλ;
Τέλος πάντων. Ελπίζω να νιώθει καλύτερα. Όταν το παθαίνει ο Μάρβιν, αλλάζουμε φίλτρο.
*Θυμάμαι ότι στο σχετικά με τους γονείς κομμάτι είχα νιώσει κάτι αντίστοιχο με το Μεταξύ Τους του Φορντ, που είναι ένας συγγραφέας πολύ συμπαθής σε μένα. Καταλαβαίνω πόσο σημαντικό πρέπει να είναι για έναν συγγραφέα να χρησιμοποιήσει την τέχνη του για να τιμήσει τους γονείς του, απλώς προσωπικά και ίσως αυτό είναι δικό μου θε μα τά κι, δεν μπορώ να νιώσω ότι με αφορά αυτό. Ή τέλος πάντων δεν το ένιωσα με τα δύο αυτά βιβλία. Ίσως να ένιωθα διαφορετικά αν είχα χάσει τους γονείς μου. Αλλά τους έχω ήδη φορτώσει αρκετά, δεν μπορώ να τους κατηγορήσω για κάτι τέτοιο.
*Να πάτε να διαβάσετε την κριτική της @mabik2000, που το διάβασε εντελώς διαφορετικά, για να δείτε πώς μπορεί να έχουμε και οι δύο δίκιο και άδικο συγχρόνως.
Ο Μανουέλ Βίλας περνάει υπαρξιακή κρίση. Που εντάξει. Κι εγώ το παθαίνω συχνά, δεν είναι κάτι. Έχει κόψει το αλκοόλ, χώρισε, οι έφηβοι γιοι του δεν πολυασχολούνται μαζί του, του λείπουν οι νεκροί γονείς του, δεν έχει λεφτά. Ο Μανουέλ Βίλας είναι πολυβραβευμένος ποιητής και πεζογράφος. Αρθρογραφεί στις μεγαλύτερες εφημερίδες της Ισπανίας, ζει μεταξύ Μαδρίτης και Αμερικής, η Ορδέσα έγινε το απόλυτο μπεστ σέλερ. Κι όμως. Είμαι σίγουρη ότι τώρα που μιλάμε περιφέρεται από δωμάτιο σε δωμάτιο γκρινιάζοντας.
Το βιβλίο είναι αυτοβιογραφικό, είναι σκέψεις κυρίως για τη ζωή των γονιών του, το θάνατό τους, το παρελθόν, τους γιους του, τους συγγενείς, το διαζύγιό του. Υπάρχουν στιγμές εκπληκτικές, σαν τις σκέψεις που κάνουμε πριν κοιμηθούμε ή όταν έχουμε πιει και θέλουμε να σημειώσουμε, δεν το κάνουμε, τις ξεχνάμε, πουφ.
Το βιβλίο αυτό είναι μια καλή ευκαιρία να μιλήσω για το τάιμινκ. Επειδή τυχαίνει ο χρόνος που πέρασε να με πήδηξε παντοιοτρόπως με αληθινά προβλήματα ενηλίκων, δεν μπόρεσα να ταυτιστώ με έναν 55χρονο που γράφει: "δεν είμαι παρά μόνο αυτό: η ελπίδα να σας ξαναδώ, μαμά μπαμπά". Ένιωσα να ενοχλούμαι απ'τη συνεχή αναφορά στη δυστυχία του, στη μιζέρια, στην έλλειψη χρημάτων, στο ότι δεν πουλάει πολλά βιβλία. Και μια συνεχής προσπάθεια να διαφοροποιηθεί. Στο επίσημο δείπνο που ήταν καλεσμένος μαζί με το βασιλικό ζεύγος της Ισπανίας, που πιστεύω πήγε με τη θέλησή του. Ή στο απόλυτο απόσπασμα όπου μιλάει για τους φίλους του: "ίσως ήμασταν άσχημοι και οι 3. Ίσως εγώ λιγότερο". Γυρίζω να δω τη φωτογραφία του. Αλήθεια, Μανουέλ;
Τέλος πάντων. Ελπίζω να νιώθει καλύτερα. Όταν το παθαίνει ο Μάρβιν, αλλάζουμε φίλτρο.
*Θυμάμαι ότι στο σχετικά με τους γονείς κομμάτι είχα νιώσει κάτι αντίστοιχο με το Μεταξύ Τους του Φορντ, που είναι ένας συγγραφέας πολύ συμπαθής σε μένα. Καταλαβαίνω πόσο σημαντικό πρέπει να είναι για έναν συγγραφέα να χρησιμοποιήσει την τέχνη του για να τιμήσει τους γονείς του, απλώς προσωπικά και ίσως αυτό είναι δικό μου θε μα τά κι, δεν μπορώ να νιώσω ότι με αφορά αυτό. Ή τέλος πάντων δεν το ένιωσα με τα δύο αυτά βιβλία. Ίσως να ένιωθα διαφορετικά αν είχα χάσει τους γονείς μου. Αλλά τους έχω ήδη φορτώσει αρκετά, δεν μπορώ να τους κατηγορήσω για κάτι τέτοιο.
*Να πάτε να διαβάσετε την κριτική της @mabik2000, που το διάβασε εντελώς διαφορετικά, για να δείτε πώς μπορεί να έχουμε και οι δύο δίκιο και άδικο συγχρόνως.
Read
May 7, 2022DNF
Quando eu tinha cinco anos
O meu pai comprava-me gasosas
Ainda que eu não gostasse de bebidas gaseificadas
E deixava-me deitar o líquido todo na rua
Só para ficar com os berlindes.
Ainda guardo um saco cheio deles.
Gostaram do meu poema nostálgico? Afinal, é fácil, é só fazer quebras de página e já está.
No dia em que fiz 24 anos, não vim dormir a casa e não avisei a minha mãe. Quando cheguei de manhã, tinha um bilhete dela a dizer que quando fosse mãe iria saber o que era ficar a noite toda preocupada com um filho. Já tenho remorsos suficientes para escrever um livro?
Quando fui a Madrid, percorri o Museu de Prado em grande antecipação para ver os quadros de Bosch, mas dei com um espaço em vazio porque tinham ido para restauro. Foi uma enorme desilusão. Já tenho um episódio suficientemente aleatório para escrever um livro?
Diz Manuel Vilas na página 79, onde eu desisti: “O dinheiro é a linguagem de Deus”. Acho que também conseguia escrever páginas de baboseiras se não tivesse de usar todo o meu cérebro para explicar como se calcula a área de polígonos irregulares ao meu filho. Um dia, quando for um homem de meia-idade, ele poderá lembrar-se disto, das fitas que fez, dos beijos de agradecimento que não me deu pelas horas de vida que perdi com a matemática e sentir algum remorso. Será que vai escrever um livro de 400 páginas sobre todos os “obrigados” que não me disse e todos os abraços que não me deu? Espero que o faça de forma menos forçada e que se lembre de acontecimentos menos triviais do que Manuel Vilas, e sobretudo que nunca seja freudiano como ele, porque isso, sim, seria realmente embaraçoso:
E recordo agora todas essas mulheres
que queriam ir para a cama comigo,
fazer amor comigo,
e isso acabou por ser a minha vida,
quando eu só queria
estar contigo para sempre
“Em Tudo Havia Beleza” é basicamente um livro desconexo, cheio de ar e pretensioso.
As pessoas rezam a Santa Teresa. (...) Ela inspira devoção e, nesse sentido, parece um fantasma imorredouro. Será melhor este fantasma do que o fantasma da minha mãe? (...) Falar com a minha mãe morta é o mesmo? Não é o mesmo. A minha mãe existe. Porque eu sou ela. (...) Lembro-me de uma estupidez como a seguinte: não existiam então, em 1515, nem o Real Madrid nem o Fútbol Club Barcelona, dois sistemas de gravidade, duas massas gravíticas da vida espanhola.
Quando eu tinha cinco anos
O meu pai comprava-me gasosas
Ainda que eu não gostasse de bebidas gaseificadas
E deixava-me deitar o líquido todo na rua
Só para ficar com os berlindes.
Ainda guardo um saco cheio deles.
Gostaram do meu poema nostálgico? Afinal, é fácil, é só fazer quebras de página e já está.
No dia em que fiz 24 anos, não vim dormir a casa e não avisei a minha mãe. Quando cheguei de manhã, tinha um bilhete dela a dizer que quando fosse mãe iria saber o que era ficar a noite toda preocupada com um filho. Já tenho remorsos suficientes para escrever um livro?
Quando fui a Madrid, percorri o Museu de Prado em grande antecipação para ver os quadros de Bosch, mas dei com um espaço em vazio porque tinham ido para restauro. Foi uma enorme desilusão. Já tenho um episódio suficientemente aleatório para escrever um livro?
Diz Manuel Vilas na página 79, onde eu desisti: “O dinheiro é a linguagem de Deus”. Acho que também conseguia escrever páginas de baboseiras se não tivesse de usar todo o meu cérebro para explicar como se calcula a área de polígonos irregulares ao meu filho. Um dia, quando for um homem de meia-idade, ele poderá lembrar-se disto, das fitas que fez, dos beijos de agradecimento que não me deu pelas horas de vida que perdi com a matemática e sentir algum remorso. Será que vai escrever um livro de 400 páginas sobre todos os “obrigados” que não me disse e todos os abraços que não me deu? Espero que o faça de forma menos forçada e que se lembre de acontecimentos menos triviais do que Manuel Vilas, e sobretudo que nunca seja freudiano como ele, porque isso, sim, seria realmente embaraçoso:
E recordo agora todas essas mulheres
que queriam ir para a cama comigo,
fazer amor comigo,
e isso acabou por ser a minha vida,
quando eu só queria
estar contigo para sempre
“Em Tudo Havia Beleza” é basicamente um livro desconexo, cheio de ar e pretensioso.
As pessoas rezam a Santa Teresa. (...) Ela inspira devoção e, nesse sentido, parece um fantasma imorredouro. Será melhor este fantasma do que o fantasma da minha mãe? (...) Falar com a minha mãe morta é o mesmo? Não é o mesmo. A minha mãe existe. Porque eu sou ela. (...) Lembro-me de uma estupidez como a seguinte: não existiam então, em 1515, nem o Real Madrid nem o Fútbol Club Barcelona, dois sistemas de gravidade, duas massas gravíticas da vida espanhola.
February 24, 2018
Fantástico. Me ha parecido un libro fantástico, sobre todo en el tono solemne y casi apesadumbrado, nostálgico.
Me pueden este tipo de libros
http://entremontonesdelibros.blogspot...
Me pueden este tipo de libros
http://entremontonesdelibros.blogspot...
August 20, 2020
A monologue of autofiction that somehow captured me though I suspect this is one of those books that you need to be in precisely the right mood for: it's gloomy and introspective, has a kind of aching melancholy of tone. In another mood, I might have been frustrated at another white, middle-class, middle-aged, unfaithful man pontificating pretty much on himself - just be aware, this could go either way! Having picked up the book at the right time, however, I liked the politicised consciousness as this thinks about capitalism, Spain's troubled twentieth-century history, life and death, the bonds and tribulations of family ties. Don't expect a story - this is too post-modern for that. All the same, I found the writing beguiling and was happy to follow the narrator's internal journeys.
Thanks to Canongate for an ARC.
Thanks to Canongate for an ARC.
February 16, 2018
Cuando leo a Vilas tengo la sensación de que es el mejor escritor español que ha existido y existirá jamás. Y ORDESA es su MASTERPIECE. Estamos todos ahí dentro, Vilas. ORDESA es un monumento, doloroso, colosal, al corazón de un niño.
March 7, 2021
Χήρος πατέρας 2 αγοριών, πρώην δάσκαλος, πρώην αλκοολικός, νυν συγγραφέας, μηρυκάζει τη ζωή του σε ενός τύπου μη γραμμικό ημερολόγιο σκέψεων
Με στακάτη λυρική πρόζα, στηλιτεύει την Ισπανία των γονιών του κ τις κοινωνικές επαναστάσεις του τίποτα
Αναγνωρίζει και λατρεύει την πανκ αναρχία της μητέρας του κ τον εστέτ πατέρα του ετεροχρονισμένα .
Δεν θέλει ,όμως,να ξυπνήσει τους νεκρούς που ξεκουράζονται.
Ποιος έχει το θράσος να σκοτώνει το καλοκαίρι;
Θέλει ��μως να ψηλαφήσει εκείνη τη νύχτα του Νοεμβρίου του 61, που υπήρξε και που θα υπάρχει για πάντα.
Τη νύχτα που μένει ζωντανή, τα νεαρά χέρια των συζύγων, το σφρίγος των σωμάτων, τα φιλιά, το μέλλον ως ιδέα που συναρπάζει.
Νύχτα μη φεύγεις. Χόρεψε μαζί του έναν ερωτικό χορό.
Με στακάτη λυρική πρόζα, στηλιτεύει την Ισπανία των γονιών του κ τις κοινωνικές επαναστάσεις του τίποτα
Αναγνωρίζει και λατρεύει την πανκ αναρχία της μητέρας του κ τον εστέτ πατέρα του ετεροχρονισμένα .
Δεν θέλει ,όμως,να ξυπνήσει τους νεκρούς που ξεκουράζονται.
Ποιος έχει το θράσος να σκοτώνει το καλοκαίρι;
Θέλει ��μως να ψηλαφήσει εκείνη τη νύχτα του Νοεμβρίου του 61, που υπήρξε και που θα υπάρχει για πάντα.
Τη νύχτα που μένει ζωντανή, τα νεαρά χέρια των συζύγων, το σφρίγος των σωμάτων, τα φιλιά, το μέλλον ως ιδέα που συναρπάζει.
Νύχτα μη φεύγεις. Χόρεψε μαζί του έναν ερωτικό χορό.
January 18, 2023
Όλος ο κόσμος οφείλει να τρέφει αμφιβολίες σχετικά με την ημερομηνία γέννησής του, γιατί αυτή είναι η πρώτη αλήθεια που κληρονομούμε, χωρίς να την έχουμε δει, να την έχουμε αισθανθεί ή να την έχουμε επιβεβαιώσει, και που πρέπει να την πιστέψουμε. Πρέπει να πιστέψεις ότι σου λένε την αλήθεια, ότι οι αριθμοί που σχηματίζουν την ημερομηνία γέννησής σου σημαίνουν κάτι. Δεν είσαι μάρτυρας της γέννησής σου. Είσαι μάρτυρας άλλων πραγμάτων: του γάμου σου, αν παντρευτείς. Της γέννησης των παιδιών σου επίσης είσαι μάρτυρας. Και φυσικά, δεν είσαι μάρτυρας του θανάτου σου».
«...οι νεκροί είναι η ανεπιείκεια του παρελθόντος που εισβάλλει στο παρόν μέσα από ένα ουρλιαχτό αγάπης».
https://www.vintagestories.gr/ordesa-...
«...οι νεκροί είναι η ανεπιείκεια του παρελθόντος που εισβάλλει στο παρόν μέσα από ένα ουρλιαχτό αγάπης».
https://www.vintagestories.gr/ordesa-...
May 1, 2018
"¿Fui un mal hijo?
Si lo fui, lo fui por incompetencia, no por voluntad.
Se puede ser un hijo incompetente.
Nadie está preparado para ser padre, ni para ser hijo.
Podría haber hecho más en los últimos tiempos, claro que sí. Mis hijos me pagarán con la misma moneda, así que cuenta saldada. No se debe nada aquí. Libre de deudas. Pagadas las deudas con mi propio olvido."
Maravilloso. Este libro me ha hecho sentir la vida en mayúsculas. Es ponerte delante de la muerte, dejarte engullir por la nostalgia, es transparencia y realidad. Vilas se atreve con un valiente ejercicio de sinceridad y desnudez del alma al alcance de muy pocos. No puedo más que agradecerle al autor el regalo que nos ha hecho con esta novela.
Si lo fui, lo fui por incompetencia, no por voluntad.
Se puede ser un hijo incompetente.
Nadie está preparado para ser padre, ni para ser hijo.
Podría haber hecho más en los últimos tiempos, claro que sí. Mis hijos me pagarán con la misma moneda, así que cuenta saldada. No se debe nada aquí. Libre de deudas. Pagadas las deudas con mi propio olvido."
Maravilloso. Este libro me ha hecho sentir la vida en mayúsculas. Es ponerte delante de la muerte, dejarte engullir por la nostalgia, es transparencia y realidad. Vilas se atreve con un valiente ejercicio de sinceridad y desnudez del alma al alcance de muy pocos. No puedo más que agradecerle al autor el regalo que nos ha hecho con esta novela.
October 14, 2020
Η ορδεσα είναι μια πόλη ��ης Ισπανίας πολυ σημαντική για το συγγραφέα, καθώς εκεί έζησε ευτυχισμένες στιγμές με τους γονείς του. Το βιβλίο αυτό λοιπόν είναι κάτι σαν ημερολόγιο, σαν αφιέρωμα στους νεκρούς πλέον γονείς του. Ιστορίες, αναμνήσεις, φωτογραφίες, εμπειρίες, όλα όσα πήρε ο θάνατος μαζί με τους αγαπημένους γονείς του, παρουσιάζονται σε αυτό το ιδιαίτερα συγκινητικό, έως και μελαγχολικό βιβλίο. Ο Manuel Vilas δείχνει να είναι ακόμη κατά βάθος ένα πληγωμένο παιδί που του λείπει η στοργή και η καθημερινότητα που είχε με τον πατέρα και τη μητέρα του και μέσα από τη διήγηση του,η οποία είναι ιδιαίτερα ξεχωριστή καθώς γίνεται σχεδόν συνειρμικά με αναμνήσεις που προκύπτουν από λέξη σε λέξη, καταφέρνει να δώσει ακριβώς το συναισθηματική του κόσμο, αλλά και την κοινωνική κατάσταση της Ισπανίας σήμερα. Ένα βαθιά τρυφερό βιβλίο με κάποια σημεία πραγματικά συγκινητικά μέσα από την απόλυτη αλήθεια τους.
"Μπορει ένας άνθρωπος εντέλει να ερωτευτεί την ίδια του τη ζωή. Αυτό μου συμβαίνει,και μου συμβαίνει εδώ και μερικούς μήνες. Η ψυχή μου επιστρέφει στις περιοχές της ερωτικής μέθης. Τη μέθη την έχεις από γεννησιμιου σου. Αυτό που δε μπορούσα να φανταστώ, ήταν η συμφιλίωση με τον εαυτό μου. Ίσως αυτό να ταν που βρήκε ο Ραχμα : ότι ήταν πολύ καλύτερα μόνος, παρά με οικογένεια. Γιατί μπορει αυτή που κατατροπωνεται στο τέλος να είναι η μοναξιά. Και μπορει στο τελος να ανακαλύψεις ότι ο μοναδικός άνθρωπος που δεν είναι μαλακας με περικεφαλαια, είσαι εσύ ο ίδιος. "
" μπορείς να απολαύσεις τον κόσμο περισσότερο όταν δεν είσαι μέσα του. Άραγε με αυτή την απόλαυση τρέφονται οι άγγελοι? Πεθαίνεις καλύτερα αν κανείς δεν ξέρει ότι είσαι ζωντανός. Κι αν δεν φορτώσεις κανέναν με το βάρος του θανάτου σου, με χαρτιά, θρήνους και κηδείες, με ενοχές και δαίμονες. Πεθαίνουν καλύτερα όσοι δεν ηξεραν ότι ήταν ζωντανοί . Η ζωή είναι είτε κοινωνική, είτε μόνο φύση, και στη φύση δεν υπάρχει θάνατος. "
"Μπορει ένας άνθρωπος εντέλει να ερωτευτεί την ίδια του τη ζωή. Αυτό μου συμβαίνει,και μου συμβαίνει εδώ και μερικούς μήνες. Η ψυχή μου επιστρέφει στις περιοχές της ερωτικής μέθης. Τη μέθη την έχεις από γεννησιμιου σου. Αυτό που δε μπορούσα να φανταστώ, ήταν η συμφιλίωση με τον εαυτό μου. Ίσως αυτό να ταν που βρήκε ο Ραχμα : ότι ήταν πολύ καλύτερα μόνος, παρά με οικογένεια. Γιατί μπορει αυτή που κατατροπωνεται στο τέλος να είναι η μοναξιά. Και μπορει στο τελος να ανακαλύψεις ότι ο μοναδικός άνθρωπος που δεν είναι μαλακας με περικεφαλαια, είσαι εσύ ο ίδιος. "
" μπορείς να απολαύσεις τον κόσμο περισσότερο όταν δεν είσαι μέσα του. Άραγε με αυτή την απόλαυση τρέφονται οι άγγελοι? Πεθαίνεις καλύτερα αν κανείς δεν ξέρει ότι είσαι ζωντανός. Κι αν δεν φορτώσεις κανέναν με το βάρος του θανάτου σου, με χαρτιά, θρήνους και κηδείες, με ενοχές και δαίμονες. Πεθαίνουν καλύτερα όσοι δεν ηξεραν ότι ήταν ζωντανοί . Η ζωή είναι είτε κοινωνική, είτε μόνο φύση, και στη φύση δεν υπάρχει θάνατος. "
January 17, 2021
"Η αλήθεια είναι ό,τι πιο ενδιαφέρον διαθέτει η λογοτεχνία.
Να πούμε όλα όσα μας έχουν συμβεί ενώ είμαστε ζωντανοί.
Να μη διηγηθούμε τη ζωή μας,αλλά την αλήθεια.Η αλήθεια είναι μια οπτική γωνία που αμέσως λάμπει αφ' εαυτής.
Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν και πεθαίνουν χωρίς να 'χουν αντικρίσει την αλήθεια.
Το κωμικό της ανθρώπινης φύσης είναι ότι δε χρειάζεται την αλήθεια,ότι τη θεωρεί κόσμημα,ένα ηθικό κόσμημα.
Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς την αλήθεια,αφού η αλήθεια είναι μία από τις πιο εκλεκτές μορφές ματαιοδοξίας."
Σχεδόν όλο το έργο του Vilas είναι γεμάτο με προτάσεις/φράσεις που πρέπει να τις σημείωσεις ως μάντρας ή mantra για το υπόλοιπο της ζωής σου.Ποτέ δεν πίστευα ότι τα βιβλία, και ιδιαίτερα τα μυθοπλαστικά, έχουν μια συγκεκριμένη ηλικία ανάγνωσης.Και όμως η Ορδέσα θα γίνει δύσκολα κατανοητή από ένα άτομο κάτω των 50 ετών.Δεν μπόρεσα να ταυτιστώ με τον ήρωα-αφηγητή...ίσως μόνο κάπως να τον συμπονέσω.
Ένα ιδιαίτερο μυθιστόρημα-ποταμός που παρουσιάζεται σε ημερολογιακή μορφή και εκφράζει ένα μεγάλο παράπονο για την απώλεια των γονιών,τη σιωπή των σχέσεων (αλλά και της κοινωνίας) και όλα όσα θα άλλαζε ή θα έλεγε κανείς αν είχε περισσότερο χρόνο ή αν είχε διαχειριστεί διαφορετικά τον χρόνο.
Είναι πολύ ενδιαφέρον ότι ένα τέτοιο αυτοβιογραφικό κείμενο είναι διάσπαρτο από λογοτεχνική μαεστρία.
Μπορώ να κατανοήσω ιστορικο/κοινωνικο/πολιτικά γιατί το βιβλίο αγαπήθηκε τόσο πολύ από τους Ισπανούς:παρουσιάστηκε σε μια κρίσιμη οικονομική περίοδο (μπορεί κανείς να το χαρακτηρίσει ως βιβλίο κρίσης κοινωνικής ,αλλά και προσωπικής)και μέσα του περιγράφονται οι οικογενειακές στιγμές, το περιβάλλον (πάνω-κάτω) των σημερινών 60ρηδων,η σιωπή που διακατείχε για χρόνια την κοινωνία (δικατορία μέχρι και το 1975,ρόλος εκκλησίας κτλ.) με λίγα λόγια συμπυκνώνει έναν άτυπο διάλογο του ανθρώπου με την Ιστορία της χώρας του και όλα όσα έζησε/ζει παράλληλα αυτός και η οικογένειά του.
Ακόμα και αν περιέχουν δόσεις μυθοπλασίας τα όσα παρουσιάζει,κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι βγάζουν ένα νόημα και μια μεγάλη ανάγκη να καταγραφούν αυτές οι σκέψεις, ώστε να μείνουν ως παρακαταθήκη ή κληρονομιά είτε στα οικεία πρόσωπα είτε στην ίδια την κοινωνία και τα μέλη της.
Δεν είναι ένα έργο γεμάτο απωθημένα, όπως παρουσιάζεται σε πολλά κριτικ�� κείμενα.Αντιθέτως,είναι ένα κείμενο γεμάτο αλήθειες,που έπρεπε να καταγραφούν από ανάγκη για να μην τις "καταπιεί" η λήθη του χρόνου.
Να πούμε όλα όσα μας έχουν συμβεί ενώ είμαστε ζωντανοί.
Να μη διηγηθούμε τη ζωή μας,αλλά την αλήθεια.Η αλήθεια είναι μια οπτική γωνία που αμέσως λάμπει αφ' εαυτής.
Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν και πεθαίνουν χωρίς να 'χουν αντικρίσει την αλήθεια.
Το κωμικό της ανθρώπινης φύσης είναι ότι δε χρειάζεται την αλήθεια,ότι τη θεωρεί κόσμημα,ένα ηθικό κόσμημα.
Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς την αλήθεια,αφού η αλήθεια είναι μία από τις πιο εκλεκτές μορφές ματαιοδοξίας."
Σχεδόν όλο το έργο του Vilas είναι γεμάτο με προτάσεις/φράσεις που πρέπει να τις σημείωσεις ως μάντρας ή mantra για το υπόλοιπο της ζωής σου.Ποτέ δεν πίστευα ότι τα βιβλία, και ιδιαίτερα τα μυθοπλαστικά, έχουν μια συγκεκριμένη ηλικία ανάγνωσης.Και όμως η Ορδέσα θα γίνει δύσκολα κατανοητή από ένα άτομο κάτω των 50 ετών.Δεν μπόρεσα να ταυτιστώ με τον ήρωα-αφηγητή...ίσως μόνο κάπως να τον συμπονέσω.
Ένα ιδιαίτερο μυθιστόρημα-ποταμός που παρουσιάζεται σε ημερολογιακή μορφή και εκφράζει ένα μεγάλο παράπονο για την απώλεια των γονιών,τη σιωπή των σχέσεων (αλλά και της κοινωνίας) και όλα όσα θα άλλαζε ή θα έλεγε κανείς αν είχε περισσότερο χρόνο ή αν είχε διαχειριστεί διαφορετικά τον χρόνο.
Είναι πολύ ενδιαφέρον ότι ένα τέτοιο αυτοβιογραφικό κείμενο είναι διάσπαρτο από λογοτεχνική μαεστρία.
Μπορώ να κατανοήσω ιστορικο/κοινωνικο/πολιτικά γιατί το βιβλίο αγαπήθηκε τόσο πολύ από τους Ισπανούς:παρουσιάστηκε σε μια κρίσιμη οικονομική περίοδο (μπορεί κανείς να το χαρακτηρίσει ως βιβλίο κρίσης κοινωνικής ,αλλά και προσωπικής)και μέσα του περιγράφονται οι οικογενειακές στιγμές, το περιβάλλον (πάνω-κάτω) των σημερινών 60ρηδων,η σιωπή που διακατείχε για χρόνια την κοινωνία (δικατορία μέχρι και το 1975,ρόλος εκκλησίας κτλ.) με λίγα λόγια συμπυκνώνει έναν άτυπο διάλογο του ανθρώπου με την Ιστορία της χώρας του και όλα όσα έζησε/ζει παράλληλα αυτός και η οικογένειά του.
Ακόμα και αν περιέχουν δόσεις μυθοπλασίας τα όσα παρουσιάζει,κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι βγάζουν ένα νόημα και μια μεγάλη ανάγκη να καταγραφούν αυτές οι σκέψεις, ώστε να μείνουν ως παρακαταθήκη ή κληρονομιά είτε στα οικεία πρόσωπα είτε στην ίδια την κοινωνία και τα μέλη της.
Δεν είναι ένα έργο γεμάτο απωθημένα, όπως παρουσιάζεται σε πολλά κριτικ�� κείμενα.Αντιθέτως,είναι ένα κείμενο γεμάτο αλήθειες,που έπρεπε να καταγραφούν από ανάγκη για να μην τις "καταπιεί" η λήθη του χρόνου.
March 6, 2022
Am ales să citesc această carte pentru că am fost fascinată de nume: ”În toate a fost frumusețe”, poate pentru faptul că în această perioadă căutăm ”raze de soare” peste tot, chiar și în lecturile cu care ne mângâiem sufletul.
Titlul este o metaforă, desigur. E un ”bocet” al unui om care nu poate accepta moartea părinților săi. Sunt convinsă că ea nu va atinge pe oricine, nu toți pot lega legături atât de profunde, sunt foarte multe persoane pentru care funcționează clișeul ”asta-i viața!” și merg mai departe ca și când nimic nu s-a întâmplat, ca și când nu s-ar fi dus o lume odată cu oamenii cu care ai învățat, de fapt, să trăiești.
”Ce bine-ar fi dacă durerea omenească s-ar putea măsura în cifre exacte , nu prin cuvinte imprecise. Ce bine-ar fi dacă ar exista o modalitate de-a ști cât de mult am suferit, dacă durerea ar fi palpabilă și măsurabilă. La un moment dat, orice am ajunge să se confrunte cu inconsistența trecerii sale prin lume. Există oameni care suportă asta, eu nu o voi suporta niciodată.
Eu nu o voi suporta niciodată (..)
Am fost un ecce homo.
N-am înțeles viața.
Conversațiile cu alți oameni au ajuns să fie plictisitoare, lungi, păgubitoare.
Mă durea să vorbesc cu ceilalți: vedeam inutilitatea tuturor discuțiilor care au avut loc și vor avea loc între oameni. Pe când conversațiile erau în plină desfășurare, eu vedeam deja uitarea în care vor cădea.
Căderea înainte de cădere.
Vanitatea conversațiilor, vanitatea vorbitorului, vanitatea celui care răspunde. Vanitățile reunite pentru ca lumea să poată exista.”
Cu aceste cuvinte începe romanul și contină la fel de ..aș fi zis frumos, dar nu e un cuvânt potrivit pentru sentimentele pe care le-am încercat pe durata întregii lecturi. Cartea mea e subliniată, conține post-it-uri la care sigur voi reveni atunci când voi simți nevoia. Și nu am scris mai multe citate pentru că mi-a fost greu să mă hotărăsc în privința alegerii lor. Sper doar să fie descoperite și savurate și de alții...
Titlul este o metaforă, desigur. E un ”bocet” al unui om care nu poate accepta moartea părinților săi. Sunt convinsă că ea nu va atinge pe oricine, nu toți pot lega legături atât de profunde, sunt foarte multe persoane pentru care funcționează clișeul ”asta-i viața!” și merg mai departe ca și când nimic nu s-a întâmplat, ca și când nu s-ar fi dus o lume odată cu oamenii cu care ai învățat, de fapt, să trăiești.
”Ce bine-ar fi dacă durerea omenească s-ar putea măsura în cifre exacte , nu prin cuvinte imprecise. Ce bine-ar fi dacă ar exista o modalitate de-a ști cât de mult am suferit, dacă durerea ar fi palpabilă și măsurabilă. La un moment dat, orice am ajunge să se confrunte cu inconsistența trecerii sale prin lume. Există oameni care suportă asta, eu nu o voi suporta niciodată.
Eu nu o voi suporta niciodată (..)
Am fost un ecce homo.
N-am înțeles viața.
Conversațiile cu alți oameni au ajuns să fie plictisitoare, lungi, păgubitoare.
Mă durea să vorbesc cu ceilalți: vedeam inutilitatea tuturor discuțiilor care au avut loc și vor avea loc între oameni. Pe când conversațiile erau în plină desfășurare, eu vedeam deja uitarea în care vor cădea.
Căderea înainte de cădere.
Vanitatea conversațiilor, vanitatea vorbitorului, vanitatea celui care răspunde. Vanitățile reunite pentru ca lumea să poată exista.”
Cu aceste cuvinte începe romanul și contină la fel de ..aș fi zis frumos, dar nu e un cuvânt potrivit pentru sentimentele pe care le-am încercat pe durata întregii lecturi. Cartea mea e subliniată, conține post-it-uri la care sigur voi reveni atunci când voi simți nevoia. Și nu am scris mai multe citate pentru că mi-a fost greu să mă hotărăsc în privința alegerii lor. Sper doar să fie descoperite și savurate și de alții...
Read
May 13, 2019Odi et amo ... ma ti abbandono. Non ce la faccio più.
Da due settimane fatico su questo libro. Un libro che parla della morte, dei morti che ad un certo punto cominci a portarti dentro, avvicinandoti a tua volta al "gran finale". Vilas lo fa con una prima persona depressa e avvitata nel quotidiano dialogo con i suoi morti, i genitori, i parenti, gli amici.
Da due settimane mi chiedo perchè continuo a leggere uno dopo l'altro questi capitoli brevissimi, che cercano di trascinarmi in questa depressione cosmica. Poi, all'improvviso una frase, un lampo di genio, una luce bellissima illuminano tutto e mi lasciano senza fiato.
Ma quando mancano poco più di un centinaio di pagine mi accorgo di trascinare stancamente una lettura che non è più piacere.
Mi dispiace Vilas, per il tuo stato di malessere universale, se fossi un mio amico non ti abbandonerei in questo tuo torpore dell'anima, ma, conoscendomi, finirei per frequentarti in dosi rigorosamente omeopatiche. Dopo più di 250 pagine però devo ammetterlo: non ce la faccio più. E ti abbandono al tuo destino.
Da due settimane fatico su questo libro. Un libro che parla della morte, dei morti che ad un certo punto cominci a portarti dentro, avvicinandoti a tua volta al "gran finale". Vilas lo fa con una prima persona depressa e avvitata nel quotidiano dialogo con i suoi morti, i genitori, i parenti, gli amici.
Da due settimane mi chiedo perchè continuo a leggere uno dopo l'altro questi capitoli brevissimi, che cercano di trascinarmi in questa depressione cosmica. Poi, all'improvviso una frase, un lampo di genio, una luce bellissima illuminano tutto e mi lasciano senza fiato.
Ma quando mancano poco più di un centinaio di pagine mi accorgo di trascinare stancamente una lettura che non è più piacere.
Mi dispiace Vilas, per il tuo stato di malessere universale, se fossi un mio amico non ti abbandonerei in questo tuo torpore dell'anima, ma, conoscendomi, finirei per frequentarti in dosi rigorosamente omeopatiche. Dopo più di 250 pagine però devo ammetterlo: non ce la faccio più. E ti abbandono al tuo destino.
September 8, 2021
En esta sincera y dolorida obra de autoficción, Manuel Vilas reflexiona sobre la vida en general y las relaciones familiares en particular. Sobre el sentimiento de orfandad al perder a los padres y cómo nos hace entrar de lleno en la sensación de nuestra propia mortalidad, así como sobre la relación con los hijos y todas las dificultades que conlleva. También es una historia de lucha contra la depresión y la soledad.
Está muy bien escrito y nos sitúa en épocas y lugares concretos con un lenguaje preciso y descriptivo. También está lleno de frases memorables, reflexiones sobre la vida y las relaciones humanas con las que es fácil empatizar.
Aunque reconozco el valor del trabajo literario y el esfuerzo por expresar sentimientos profundos, no me ha resultado una lectura demasiado interesante, quizá la promoción editorial me hizo abrigar expectativas demasiado altas.
3,5*
Está muy bien escrito y nos sitúa en épocas y lugares concretos con un lenguaje preciso y descriptivo. También está lleno de frases memorables, reflexiones sobre la vida y las relaciones humanas con las que es fácil empatizar.
Aunque reconozco el valor del trabajo literario y el esfuerzo por expresar sentimientos profundos, no me ha resultado una lectura demasiado interesante, quizá la promoción editorial me hizo abrigar expectativas demasiado altas.
3,5*
November 29, 2020
3.5 * για την ακρίβεια.
Ίσως δεν ήμουν στην κατάλληλη διάθεση για αυτό το βιβλίο. Ίσως δεν δέθηκα τόσο πολύ με τον ήρωα.
Έχει πολλές όμορφες στιγμές που με συγκίνησαν. Όμως δεν με συνεπήρε... Κάτι που είναι περίεργο γιατί αυτό το στυλ βιβλίων είναι από τα αγαπημένα μου.
Ουσιαστικά ο συγγραφέας αναπολεί τις στιγμές με τους γονείς του. Νοσταλγεί τους γονείς του. Τόσα πράγματα που δεν πρόσεξε όσο ζούσαν. Τόσα ερωτήματα που δεν θα απαντηθούν ποτέ... Δεν ξέρω... Με στεναχώρησε...
Η μαμά που τον έπαιρνε τηλέφωνο και τώρα έχει μείνει μόνο η συσκευή...
Ίσως τελικά να μην ήταν για μένα τώρα σε περίοδο καραντίνας.
Ίσως δεν ήμουν στην κατάλληλη διάθεση για αυτό το βιβλίο. Ίσως δεν δέθηκα τόσο πολύ με τον ήρωα.
Έχει πολλές όμορφες στιγμές που με συγκίνησαν. Όμως δεν με συνεπήρε... Κάτι που είναι περίεργο γιατί αυτό το στυλ βιβλίων είναι από τα αγαπημένα μου.
Ουσιαστικά ο συγγραφέας αναπολεί τις στιγμές με τους γονείς του. Νοσταλγεί τους γονείς του. Τόσα πράγματα που δεν πρόσεξε όσο ζούσαν. Τόσα ερωτήματα που δεν θα απαντηθούν ποτέ... Δεν ξέρω... Με στεναχώρησε...
Η μαμά που τον έπαιρνε τηλέφωνο και τώρα έχει μείνει μόνο η συσκευή...
Ίσως τελικά να μην ήταν για μένα τώρα σε περίοδο καραντίνας.
September 12, 2018
Es una lectura desgarradora en la que el autor nos abre su corazón, tras haber perdido a sus padres, para a su vez abrirnos a nosotros los ojos. Un libro intenso en sentimientos, en recuerdos y en verdades. Capítulos cortos de escenas aleatorias de su vida que hacen la lectura amena. Nos evoca momentos de la historia de España, momentos de su vida y paradójicamente de la nuestra. 8/10
September 18, 2018
Horroroso. Y mal escrito. Y quejumbroso. Y ñoño. Y blando. Murió papá. Dramita. Páginas y páginas que son un resumen de nuestra sociedad incapaz de enfrentarse al dolor o a la muerte con algo de dignidad. Sujeto-verbo-predicado y vuelta a empezar con frases pretendidamente profundas. Una gran decepción.
April 15, 2023
Ένας σπλαχνικός αποχαιρετισμός στην Μητέρα και τον Πατέρα (όπως εκείνος που θα θέλαμε να απευθύνουμε ή να έχουμε απευθύνει στους δικούς μας γεννήτορες) κι ένα συγκινητικό ταξίδεμα του νου, με τις αναμνήσεις του συγγραφέα να διαδέχονται άτακτα η μία την άλλη, στα μικρά και τα μεγάλα ενσταντανέ της ζωής. Όμορφο, βαθιά υπαρξιακό, βιβλίο.
October 16, 2020
" Η ζωή μας καθορίζεται από πράγματα των οποίων γίναμε μάρτυρες όταν ήμαστε παιδιά" , λέει σε ένα σημείο του βιβλίου ο συγγραφέας και θεωρώ ότι ίσως σε αυτή τη φράση χωράει όλο το μήνυμα του βιβλίου. Όσο μεγαλώνουμε, η σχέση με τους γονείς μας, η πιο πυρηνική σχέση του ανθρώπου, καθρεφτίζεται στη δική μας ζωή, στις επιλογές μας και στις σχέσεις μας με τους άλλους. Έρχεται κάποια στιγμή νομίζω στη ζωή κάθε ανθρώπου που καλείται να αναγνωρίσει αυτές τις αντανακλάσεις και να επιλέξει ποιες θα κρατήσει και ποιες όχι. Αυτό το μυθιστόρημα είναι μια ειλικρινής εξομολόγηση και μια γενναία μάχη ανάμεσα στον ενήλικα και το παιδί. Θέλει πολύ κουράγιο να το γράψεις και ακόμα μεγαλύτερο να το διαβάσεις. Εξαιρετικό βιβλίο, σκληρό κι ευαίσθητο ταυτόχρονα
April 3, 2022
Cam 280 de pagini a fost de 5 stele pentru mine, apoi m-a pierdut nițel stilul, deconcentrandu-mă.
Cu toate astea e o minunăție de carte. Sper sa gasesc timp pentru o recenzie mai acătării. Chiar merită.
Cu toate astea e o minunăție de carte. Sper sa gasesc timp pentru o recenzie mai acătării. Chiar merită.
June 17, 2022
Ο ήρωας μας, είναι ένας χωρισμένος άντρας κάπου στα πενήντα του, κι έχει χάσει πρόσφατα τους γονείς του. Έχει δύο γιους τους οποίους αγαπά, αλλά την αίσθηση ότι εκείνοι δεν αισθάνονται το ίδιο. Ο θάνατος του πατέρα του κυρίως τον έχει στοιχειώσει θα λέγαμε και προσπαθεί μεσω των αναμνήσεων του να τον κρατήσει ζωντανό στη μνήμη του.
Διαβάζοντας αυτό, θα έλεγε κανείς ότι το βιβλίο είναι καταθλιπτικό, όμως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Ο Vilas χρησιμοποιεί πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία, αναμνήσεις κυρίως και γράφει αυτόν τον μονόλογο που μόνο σπαρακτικος δεν είναι. Παράλληλα, μας δίνει και την Ισπανία όπως την έζησε εκείνος, την Ισπανία της μεσαίας τάξης, την Ισπανία της οικονομικής κρίσης.
Οι εναλλαγές ανάμεσα σε παρόν και παρελθόν, μας δίνουν την πλήρη εικόνα της ζωής του, της μητέρας, του πατέρα του, του διαλυμένου γάμου του καθως και προσώπων της οικογένειας του, που δεν γνώρισε όσο καλά θα ήθελε.
Ο λόγος του είναι λυρικός, ποιητικός σε ορισμένα σημεία θα έλεγα και κατάφερε να με κρατήσει μέχρι το τέλος.
"Η τέλεια ημέρα για μια σύντομη ερώτηση. Για να δω πόσο πολύ ο πατέρας μου κι η μητέρα μου μ' αγάπησαν στο τέλος.
Δε φεύγει από τον κόσμο εκείνη η αγάπη.
Γιατί μ' αγαπήσατε τόσο;
Είναι αλήθεια ότι μ' αγαπήσατε, ή το βγάζω απ'το μυαλό μου;
Αν την αγάπη σας τη βγάζω απ'το μυαλό μου, είναι όμορφη.
Κι αν ήταν αληθινή, πάλι όμορφη είναι."
Διαβάζοντας αυτό, θα έλεγε κανείς ότι το βιβλίο είναι καταθλιπτικό, όμως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Ο Vilas χρησιμοποιεί πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία, αναμνήσεις κυρίως και γράφει αυτόν τον μονόλογο που μόνο σπαρακτικος δεν είναι. Παράλληλα, μας δίνει και την Ισπανία όπως την έζησε εκείνος, την Ισπανία της μεσαίας τάξης, την Ισπανία της οικονομικής κρίσης.
Οι εναλλαγές ανάμεσα σε παρόν και παρελθόν, μας δίνουν την πλήρη εικόνα της ζωής του, της μητέρας, του πατέρα του, του διαλυμένου γάμου του καθως και προσώπων της οικογένειας του, που δεν γνώρισε όσο καλά θα ήθελε.
Ο λόγος του είναι λυρικός, ποιητικός σε ορισμένα σημεία θα έλεγα και κατάφερε να με κρατήσει μέχρι το τέλος.
"Η τέλεια ημέρα για μια σύντομη ερώτηση. Για να δω πόσο πολύ ο πατέρας μου κι η μητέρα μου μ' αγάπησαν στο τέλος.
Δε φεύγει από τον κόσμο εκείνη η αγάπη.
Γιατί μ' αγαπήσατε τόσο;
Είναι αλήθεια ότι μ' αγαπήσατε, ή το βγάζω απ'το μυαλό μου;
Αν την αγάπη σας τη βγάζω απ'το μυαλό μου, είναι όμορφη.
Κι αν ήταν αληθινή, πάλι όμορφη είναι."
October 18, 2021
Labiausiai knygą ėmiau kaip gedulo literatūrą: pasakotojas pirmuoju asmeniu kalba apie tai, kaip susitaikyti su tėvų mirtimi, jų ieško, visą knygą gailisi, kad ir vieną, ir kitą kremavo, ir pasakoja kaip nevaikšto į niekieno laidotuves, save suvokia vien tik per tėvus, net ant LT viršelio - jo tėvų nuotrauka. Ir knygoje daug nuotraukų, toks tipo Austerlicas. Bet man niekaip nesuėjo. Skaičiau ir galvojau, kad toks Knausgaardo ir Parulskio hibridas, bet sudvasintas, o tiek Knausgaardas, tiek Parulskis man daug labiau patinka, vis dėlto turi jie kažkokio grūdėtumo, grubumo, kuris gal dūšiai ar kam kitam artimas. Ir dar sykį supratau, kad tos kelios Parulskio esė apie tėvo mirtį - patys geriausi grožiniai netekties tekstai, dar neskaičiau nieko geriau, netgi Extremely Loud & Incredibly Close joms neprilygo.
Esė prisiminiau neatsitiktinai, nes Vilaso romanas - ne tiek autobiografinis, kiek eseistinis. Pvz vieno skyriuko pradžia:
Ir pabaiga:
Nieko blogo, eseistiniai intarpai geras dalykas, bet jie iš principo man nedera su knygos intencija. Šuolis į eseistiką = šuolis į apmąstymus, atsitolinimą ir atsitapatinimą, pamąstymus apie Kaip Yra ir Kaip Galėtų Būti. Bet gedėdama/s tu kaip tik nenori jokių atsitapatinimų, gedulas įsiurbia ir išmuša iš bet kokios tėkmės, kaip rašo Butler, užgriūna kaip banga. Ir neduoda to tokio "pamąstykime", kaip tik greičiau paralyžiuoja.
Atskiras skyriukas skirtas tam, kad tu niekad iš tikrųjų nežinai savo gimimo datos, nes gal tave apgavo:
...nu ir kas?
Apskritai per visus 400 knygos puslapių mane lydėjo nuotaika "nu ir kas", o vietomis jo skyriai atrodė kaip neparedaguoti / nepasaviredaguoti tralialia: pvz jis kalba apie kartais apimantį banalumo pojūtį ir skuba paminėti, kad čia tikrai ne Hannah Arendt minimas blogio banalumas (p. 88). Kam tą sakyti, kas čia būtų galvojęs apie Arendt? Yra ir visiškai cringe vietų, kurios tiesiog siutina skaitant:
Bičiuli, jei tau užteko noro pagūglinti, ar Williamsas buvo turtingas, bet jau nebesinorėjo pasiaiškinti apie jo filantropinę veiklą, ligą ir tai, dėl ko jis galiausiai nusižudė, tai taip, pritariu: tai nėra sąžininga.
Keistesnės ir visai nieko vietos:
1. Nuolatos aiškina, kaip jis buvo vienintelis savo tėvų gyvenimo dalyvis, kaip jie trys sudarė visą pasaulį, visą vaikystę, jaunystę ir dabar. Tada knygos vidury, kaip pas Proustą, atsiranda brolis. Galiausiai netgi būtent brolis praneša pasakotojui, kad mirė mama. Keistas įspūdis, nežinau, ką apie jį galvoti, bet gal sykiu ir visai iliustratyvus - koks savicentrinis ir selektyvus tas Vilaso kuriamas pasaulis.
2. Vis dėlto, nepaisant tų keistų vietų, kartais pramuša toks nenugludintas skausmas ir jis labai veikia:
3. Knygos pabaigoje - keli eilėraščiai, ta pačia tema kaip ir pati knyga - netektis, tėvai, kas aš esu be tų, kurie išėjo. Jie man nepalyginti geresni nei pasakojimas. Už juos +1 žvaigždutė. Šiaip nebloga knyga, bet už Williamsą neatleidžiu.
Esė prisiminiau neatsitiktinai, nes Vilaso romanas - ne tiek autobiografinis, kiek eseistinis. Pvz vieno skyriuko pradžia:
Jie atrodo kaip gyvi. Tačiau jie mirę.
Galvoju apie tą dieną, kai juodu susipažino. Tai buvo vieną 1958-ųjų balandžio šeštadienio popietę. Matau ją ryškiai kaip šiandien. Ši popietė slepia aną, buvusią tada, anksčiau.
Mirtis yra tikra ir teisėta. Numirti yra teisėta. Kažin ar atsirastų bent viena valstybė, kuri paskelbtų mirtį neteisėta? Mane paguodžia, kad mūsų įstatymai saugo mirties teisėtumą: mirtis nėra kardomasis aktas; net ir savižudybė jau tokia nebėra.
Ir pabaiga:
Mes ir esame toji valia. Tėvų valia, tapusi kūnu.
Šis biologinis valios principas nėra politinio pobūdžio. Štai kodėl jis mane taip smarkiai domina ir jaudina. Jei tai nėra politinis reiškinys, vadinasi, tai kažkas artimo tiesai. Gamta yra žiauri tiesos forma. Politika - tai sutartinė tvarka, taip, tačiau tai nėra tiesa. Tavo tėvas ir motina yra tiesa.
Jie tave sukūrė.
Radaisi iš spermos ir kiaušialąstės.
Nieko nebūtų be spermos ir kiaušialąstės.
Tai, kad paskui jūs formuojatės ir egzistuojate pagal politinę tvarką, nepažeidžia valios principo, kuris yra viršesnis už politinę tvarką; ir tai būtinas principas, kai politinė tvarka gali būti ir labai gera, ir kokia tik nori, bet nėra būtina. (p. 29-30)
Nieko blogo, eseistiniai intarpai geras dalykas, bet jie iš principo man nedera su knygos intencija. Šuolis į eseistiką = šuolis į apmąstymus, atsitolinimą ir atsitapatinimą, pamąstymus apie Kaip Yra ir Kaip Galėtų Būti. Bet gedėdama/s tu kaip tik nenori jokių atsitapatinimų, gedulas įsiurbia ir išmuša iš bet kokios tėkmės, kaip rašo Butler, užgriūna kaip banga. Ir neduoda to tokio "pamąstykime", kaip tik greičiau paralyžiuoja.
Atskiras skyriukas skirtas tam, kad tu niekad iš tikrųjų nežinai savo gimimo datos, nes gal tave apgavo:
Man nekyla abejonių dėl gimimo vietos. Va dėl gimimo datos tai visiems turėtų kilti abejonių, nes tai pirmoji tiesa, kurią paveldime, kurios nei matei, nei girdėjai, nei jauti, nei gali patikrinti, - ja tiesiog turime patikėti. Turi tikėti, kad tau sako tiesą ir kad tie skaičiai tavo gimimo datoje kažką reiškia. (p. 64)
...nu ir kas?
Apskritai per visus 400 knygos puslapių mane lydėjo nuotaika "nu ir kas", o vietomis jo skyriai atrodė kaip neparedaguoti / nepasaviredaguoti tralialia: pvz jis kalba apie kartais apimantį banalumo pojūtį ir skuba paminėti, kad čia tikrai ne Hannah Arendt minimas blogio banalumas (p. 88). Kam tą sakyti, kas čia būtų galvojęs apie Arendt? Yra ir visiškai cringe vietų, kurios tiesiog siutina skaitant:
Prieš kelias dienas mirė Robinas Viljamsas, šešiasdešimt trejų metų garsus amerikiečių aktorius ir komikas. Kitaip tariant, mano tėvas gyveno dvylika metų ilgiau už jį. Robinas pasikorė savi diržu. Bičiuli, nereikėjo to daryti, nereikia žudytis. Mano tėvas, kuris nieko neturėjo, gyveno dvylika metų ilgiau už tave. Dvylika metų yra amžinybė. Robinai, tu buvai turtingas, bet pasirinkai mirtį. Mano tėvas buvo vargšas, bet jį pašaukė mirtis.
Tai nėra sąžininga. (p. 194)
Bičiuli, jei tau užteko noro pagūglinti, ar Williamsas buvo turtingas, bet jau nebesinorėjo pasiaiškinti apie jo filantropinę veiklą, ligą ir tai, dėl ko jis galiausiai nusižudė, tai taip, pritariu: tai nėra sąžininga.
Keistesnės ir visai nieko vietos:
1. Nuolatos aiškina, kaip jis buvo vienintelis savo tėvų gyvenimo dalyvis, kaip jie trys sudarė visą pasaulį, visą vaikystę, jaunystę ir dabar. Tada knygos vidury, kaip pas Proustą, atsiranda brolis. Galiausiai netgi būtent brolis praneša pasakotojui, kad mirė mama. Keistas įspūdis, nežinau, ką apie jį galvoti, bet gal sykiu ir visai iliustratyvus - koks savicentrinis ir selektyvus tas Vilaso kuriamas pasaulis.
2. Vis dėlto, nepaisant tų keistų vietų, kartais pramuša toks nenugludintas skausmas ir jis labai veikia:
Karstų pasaulyje yra išsisklaidymo ir išsiskaidymo, taip pat yra savimonė ir esmė; ir aš, kremavęs tėvų kūnus, tam sutrukdžiau, sykiu kremavęs save, nes aukščiausia gyvenimo forma yra paties gyvenimo lavonas, o aš jo nemačiau.
Aš nieko nemačiau.
Griaučiai yra forma, atrama ir karūna tiems iš mūsų, kurie lieka žemės paviršiuje.
Nes griaučiuose tebeglūdi troškimai, protestas ir maištingumas. Ir aš to nemačiau. Yra ir bendruomenė, nes griaučiai kapinėse yra vienas kito kaimynai, o ta kaimynystė vis dar puoselėja viltį.
Viltį vėl jus pamatyti, tėti, mama.
Esu ne kas kita, kaip viltis jus pamatyti dar kartą. (p. 221)
3. Knygos pabaigoje - keli eilėraščiai, ta pačia tema kaip ir pati knyga - netektis, tėvai, kas aš esu be tų, kurie išėjo. Jie man nepalyginti geresni nei pasakojimas. Už juos +1 žvaigždutė. Šiaip nebloga knyga, bet už Williamsą neatleidžiu.
Read
June 4, 2021Lo dejo, es imposible. Quise leer uno de los libros más aclamados de 2018 y he fracasado. Tal vez sea yo, que no puedo con tanto lamento y desgracia ajena. Igual no soy tan sensible como creía porque me he aburrido hasta el coma. Mis felicitaciones a quién lo ha leído hasta el final y además le ha encantado. Yo le cierro la puerta que entra frío.
April 24, 2023
Почти винаги книгите на издателство Ентусиаст са попадение за мен. Издават различни и интересни заглавия, които привличат вниманието ми. “Ордеса” не прави изключение. Харесвам корицата, харесвам много и испанските автори. Признавам, че въпреки това имах колебания дали да чета книгата, т.като от анотацията не успях да придобия представа каква е тематиката и сюжета на романа. Сега, когато съм го завър��ила мога да кажа, че сюжет по-скоро няма. За мен това е саморефлексия към миналото на самият Мануел Вилас, затова и приемам книгата за автобиографична, дори като изповед - толкова е интимна, сурова и лична.
Ако трябва да съм абсолютно честна началото беше много спънато, тромаво и тегаво. До около 120 страница се чудех дали да не се откажа от прочита, но след това книгата придоби съвсем друго лице и изцяло потънах в мислите и думите на автора. Темата за смъртта, паметта и любовта към родителите заема централно място в книгата. Дотолкова, че на моменти си казвах, че изпадаме в битовизми. И това е така и е едно от нещата, които не ми допаднаха в книгата. Има прекалено много детайли, които са ненужни и на моменти оплакванията бяха в повече, превръщаха се буквално в хленчене. От друга страна мъж така откровено да описва и говори за чувствата си, за мен е достойно за уважение.
Има много исторически моменти и интересни факти за Испания, които автора е включил и това определено ми допадна.
Смятам, че романа ще се хареса на малък брой читатели, точно, заради нещата, които на мен не ми допаднаха.
Ако трябва да съм абсолютно честна началото беше много спънато, тромаво и тегаво. До около 120 страница се чудех дали да не се откажа от прочита, но след това книгата придоби съвсем друго лице и изцяло потънах в мислите и думите на автора. Темата за смъртта, паметта и любовта към родителите заема централно място в книгата. Дотолкова, че на моменти си казвах, че изпадаме в битовизми. И това е така и е едно от нещата, които не ми допаднаха в книгата. Има прекалено много детайли, които са ненужни и на моменти оплакванията бяха в повече, превръщаха се буквално в хленчене. От друга страна мъж така откровено да описва и говори за чувствата си, за мен е достойно за уважение.
Има много исторически моменти и интересни факти за Испания, които автора е включил и това определено ми допадна.
Смятам, че романа ще се хареса на малък брой читатели, точно, заради нещата, които на мен не ми допаднаха.
August 8, 2022
Μακάρι ο ανθρώπινος πόνος να μπορούσε να μετρηθεί με καθαρούς αριθμούς και όχι με αόριστα λόγια. Μακάρι να υπήρχε ένας τρόπος να ξέρουμε πόσο έχουμε υποφέρει, κι ο πόνος να 'ταν υλικός και μετρήσιμος. Κάθε άνθρωπος συνειδητοποιεί μια μέρα πόσο ασήμαντο ήταν το πέρασμά του από τον κόσμο. Υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να το αντέξουν· εγώ δε θα το αντέξω ποτέ.
April 7, 2021
Al fin y al cabo el planeta Tierra es un cementerio general de millones de seres humanos que estuvieron aquí y carecen de historia, y si careces de historia, cabe preguntarse entonces si estuviste vivo alguna vez.
Displaying 1 - 30 of 713 reviews