What do you think?
Rate this book
Le Comte de Monte-Cristo #2 of 2
Ο κόμης Μοντεχρίστος, Β΄ τόμος
Ο Εδμόνδος Νταντές, νεαρός πετυχημένος ναυτικός, φυλακίζεται για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε. Στη φυλακή ο συγκρατούμενός του κάνει λόγο για έναν αμύθητο θησαυρό θαμμένο στο νησί Μοντεχρίστο. Δραπετεύει, βρίσκει τον θησαυρό και αποφασίζει να εκδικηθεί αυτούς που τον αδίκησαν. Το δημοφιλέστερο μυθιστόρημα του Δουμά στην πλήρη εκδοχή του.
1064 pages, Paperback
First published August 1, 1844
About the author
Alexandre Dumas
11.6k books11.3k followersThis note regards Alexandre Dumas, père, the father of Alexandre Dumas, fils (son). For the son, see Alexandre Dumas fils.
Alexandre Dumas, père (French for "father", akin to Senior in English), born Dumas Davy de la Pailleterie, was a French writer, best known for his numerous historical novels of high adventure which have made him one of the most widely read French authors in the world. Many of his novels, including The Count of Monte Cristo, The Three Musketeers, The Man in the Iron Mask, and The Vicomte de Bragelonne were serialized. Dumas also wrote plays and magazine articles, and was a prolific correspondent.
Dumas was of Haitian descent and mixed-race. His father, General Thomas-Alexandre Dumas Davy de la Pailleterie, was born in the French colony of Saint-Domingue (present-day Haiti) to Alexandre Antoine Davy de la Pailleterie, a French nobleman, and Marie-Cessette Dumas, a black slave. At age 14 Thomas-Alexandre was taken by his father to France, where he was educated in a military academy and entered the military for what became an illustrious career.
Dumas's father's aristocratic rank helped young Alexandre Dumas acquire work with Louis-Philippe, Duke of Orléans, then as a writer, finding early success. He became one of the leading authors of the French Romantic Movement, in Paris.
Excerpted from Wikipedia.
Alexandre Dumas, père (French for "father", akin to Senior in English), born Dumas Davy de la Pailleterie, was a French writer, best known for his numerous historical novels of high adventure which have made him one of the most widely read French authors in the world. Many of his novels, including The Count of Monte Cristo, The Three Musketeers, The Man in the Iron Mask, and The Vicomte de Bragelonne were serialized. Dumas also wrote plays and magazine articles, and was a prolific correspondent.
Dumas was of Haitian descent and mixed-race. His father, General Thomas-Alexandre Dumas Davy de la Pailleterie, was born in the French colony of Saint-Domingue (present-day Haiti) to Alexandre Antoine Davy de la Pailleterie, a French nobleman, and Marie-Cessette Dumas, a black slave. At age 14 Thomas-Alexandre was taken by his father to France, where he was educated in a military academy and entered the military for what became an illustrious career.
Dumas's father's aristocratic rank helped young Alexandre Dumas acquire work with Louis-Philippe, Duke of Orléans, then as a writer, finding early success. He became one of the leading authors of the French Romantic Movement, in Paris.
Excerpted from Wikipedia.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 763 reviews
August 1, 2021
This has to be my biggest accomplishment of 2021 👀
February 11, 2022
Superb!!!! 5⭐️+
March 1, 2023
To było NAJWSPANIALSZE LITERACKIE PRZEŻYCIE.
September 13, 2023
Abatele Faria a încercat să-l determine pe tînărul lui prieten, Edmond, să nu-și urmeze setea de răzbunare. E singurul punct în care pedagogia abatelului va da greș. După ce evadează din temniță și devine extrem de bogat, Edmond Dantès își pierde 10 ani din viață pentru a-i pedepsi pe vinovați. Din păcate, nu e în stare să controleze minuțios toate consecințele faptelor sale, nimeni nu poate. Va muri și un inocent. A nutrit convingerea că este „unealta lui Dumnezeu” și s-a înșelat amarnic (2, p.671). Ofer doar exemplul cel mai grăitor:
„-Uite, Edmond Dantès! zise Villefort, arătîndu-i contelui cadavrul soției sale și trupul neînsuflețit al fiului său. Uite! Privește! Te-ai răzbunat îndeajuns?
În fața tabloului înfiorător, Monte-Cristo păli. Înțelese că depășise drepturile răzbunării, înțelese că nu mai putea spune: Dumnezeu e pentru mine și cu mine...” (vol.2, pp.657-658).
Mi-l închipui pe sărmanul conte de Monte-Cristo măcinat pînă la sfîrșitul vieții sale de remușcări...
„-Uite, Edmond Dantès! zise Villefort, arătîndu-i contelui cadavrul soției sale și trupul neînsuflețit al fiului său. Uite! Privește! Te-ai răzbunat îndeajuns?
În fața tabloului înfiorător, Monte-Cristo păli. Înțelese că depășise drepturile răzbunării, înțelese că nu mai putea spune: Dumnezeu e pentru mine și cu mine...” (vol.2, pp.657-658).
Mi-l închipui pe sărmanul conte de Monte-Cristo măcinat pînă la sfîrșitul vieții sale de remușcări...
May 26, 2020
Έβγαλα δύο μήνες (και κάτι) καραντίνας με αυτό το δίτομο αριστούργημα (και πολλά άλλα βιβλία ενδιάμεσα) και η τελευταία του πρόταση, "Καρτερείτε κι ελπίζετε", νομίζω είναι αυτό ακριβώς που νιώθω όλη αυτή τη χρονιά. Ίσως και όλη αυτή τη ζωή. Αποχωρίζομαι με μεγάλη στεναχώρια αυτούς τους χαρακτήρες, και καταλαβαίνω λίγο καλύτερα ότι τα μεγάλα ηθικά διλήμματα ίσως λύνονται πιο εύκολα με τη λογοτεχνία πάρα με τη φιλοσοφία.
September 25, 2024
10/10
przepiękne
moje życie nie będzie takie same
czy mogę sobie wytatuować “Czekać i nie tracić nadziei?”
przepiękne
moje życie nie będzie takie same
czy mogę sobie wytatuować “Czekać i nie tracić nadziei?”
March 12, 2020
Τελείωσα που λέτε και τον 2ο τόμο του Κόμη Μοντεχρίστου, 2200 σελίδες που φυσικά και λίγες αποδείχτηκαν στο τέλος, αλλά με το γύρισμα και του τελευταίου φύλλου συνειδητοποίησα πως θα ήταν άδικο να κάτσω να γράψω τη γνώμη μου για το βιβλίο βάζοντάς του αστεράκια. Γιατί δεν ξέρω αν υπάρχει τρόπος να βαθμολογήσει κάποιος το σημαντικότερο και πληρέστερο έργο του Αλέξανδρου Δουμά και έπειτα να πρέπει να το βάλει σε μία λίστα με τα καλύτερα βιβλία της χρονιάς. Γίνεται; Νομίζω δε γίνεται. Είναι σα να βλέπεις το γιό ενός φίλου σου να κερδίζει το πανελλήνιο τουρνουά τέννις στα 10 του χρόνια και το πρώτο σου σχόλιο να είναι «Ναι, αλλά για βάλτον να παίξει απέναντι στον Ρότζερ Φέντερερ και μετά μιλάμε».
Ο περήφανος Κόμης Εκδικητής, ένας πρώιμος Batman της Γαλλίας του Ναπολέοντα, είναι ο ορισμός του κλασσικού μυθιστορήματος, με τους πληρέστερους χαρακτήρες, τη συναρπαστικότερη πλοκή και γενικότερα και δίχως ίχνος υπερβολής, δεν υπάρχει ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ να το ξεκινήσετε και να πείτε «με κούρασε, το παράτησα» μιας και το βιβλίο ξεκινάει από την πρώτη σελίδα να τρέχει σαν επαγγελματίας μαραθωνοδρόμος που διανύει το 1ο χιλιόμετρο της κούρσας του στον ίδιο ακριβώς ρυθμό και χρόνο με το 42ο.
Φανταστικό, απίθανο, πρωτοπόρο, δεν βρίσκω άλλη λέξη που να το χωράει τόσο μέσα της, είχα διαβάσει νεότερος την παιδική του βερσιόν αλλά την ενήλικη κυριολεκτικά τη λάτρεψα και φυσικά την προτεινω για όλες τις κατηγορίες αναγνωστών, από τον πιό άπειρο μέχρι τον πιό προχωρημένο.
Κλείνοντας βέβαια γνωρίζω πως δυστυχώς δε θα το βάλω στη δεκάδα με τα καλύτερα του 2020 μιας κ το φετινό μου ρήβιου σίγουρα θα το έχει ΜΟΝΟ ΤΟΥ σε μία λίστα με #ΕΝΑΒΙΒΛΙΟ ΚΙ ΑΜΟΝΑΧΟ ΤΟΥ που κοιτάζει τα υπόλοιπα αφ υψηλού. Όχι επειδή το θέλει. Αλλά επειδή δε γίνεται διαφορετικά, θα ήταν στα αλήθεια τόσο άδικο για τα υπόλοιπα.
Επίσης, ναί πάλι, ΕΓΓΥΗΣΗ Orbis @gutenberg_books!
Ο περήφανος Κόμης Εκδικητής, ένας πρώιμος Batman της Γαλλίας του Ναπολέοντα, είναι ο ορισμός του κλασσικού μυθιστορήματος, με τους πληρέστερους χαρακτήρες, τη συναρπαστικότερη πλοκή και γενικότερα και δίχως ίχνος υπερβολής, δεν υπάρχει ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ να το ξεκινήσετε και να πείτε «με κούρασε, το παράτησα» μιας και το βιβλίο ξεκινάει από την πρώτη σελίδα να τρέχει σαν επαγγελματίας μαραθωνοδρόμος που διανύει το 1ο χιλιόμετρο της κούρσας του στον ίδιο ακριβώς ρυθμό και χρόνο με το 42ο.
Φανταστικό, απίθανο, πρωτοπόρο, δεν βρίσκω άλλη λέξη που να το χωράει τόσο μέσα της, είχα διαβάσει νεότερος την παιδική του βερσιόν αλλά την ενήλικη κυριολεκτικά τη λάτρεψα και φυσικά την προτεινω για όλες τις κατηγορίες αναγνωστών, από τον πιό άπειρο μέχρι τον πιό προχωρημένο.
Κλείνοντας βέβαια γνωρίζω πως δυστυχώς δε θα το βάλω στη δεκάδα με τα καλύτερα του 2020 μιας κ το φετινό μου ρήβιου σίγουρα θα το έχει ΜΟΝΟ ΤΟΥ σε μία λίστα με #ΕΝΑΒΙΒΛΙΟ ΚΙ ΑΜΟΝΑΧΟ ΤΟΥ που κοιτάζει τα υπόλοιπα αφ υψηλού. Όχι επειδή το θέλει. Αλλά επειδή δε γίνεται διαφορετικά, θα ήταν στα αλήθεια τόσο άδικο για τα υπόλοιπα.
Επίσης, ναί πάλι, ΕΓΓΥΗΣΗ Orbis @gutenberg_books!
September 8, 2020
2000+ σελίδες... και μακάρι να ήταν άλλες τόσες. Μακάρι κάθε σελίδα της Λογοτεχνίας να ήταν σαν αυτό το Αριστούργημα.
Το μέγεθος του δεν πρέπει να τρομάξει κανέναν. Στο τέλος θα παρακαλάτε να βρείτε και άλλα Μεγάλα -κυριολεκτικά και μεταφορικά- βιβλία σαν αυτό!
Υ.γ. Ο Umberto Eco στο Ο υπεράνθρωπος των μαζών: Ρητορική και ιδεολογία του λαϊκού μυθιστορήματος αναφέρει πως ο Κόμης Μοντεχρίστος είναι ο πρώτος Υπεράνθρωπος της λογοτεχνίας, και δεν γίνεται να συμφωνώ παραπάνω!
Το μέγεθος του δεν πρέπει να τρομάξει κανέναν. Στο τέλος θα παρακαλάτε να βρείτε και άλλα Μεγάλα -κυριολεκτικά και μεταφορικά- βιβλία σαν αυτό!
Υ.γ. Ο Umberto Eco στο Ο υπεράνθρωπος των μαζών: Ρητορική και ιδεολογία του λαϊκού μυθιστορήματος αναφέρει πως ο Κόμης Μοντεχρίστος είναι ο πρώτος Υπεράνθρωπος της λογοτεχνίας, και δεν γίνεται να συμφωνώ παραπάνω!
September 16, 2022
Ο Εδμόνδος Νταντές, ένας νεαρός κι ερωτευένος ναυτικός, επιστρέφει μετά το μπάρκο του και κερδίζει την εκτίμηση και το θαυμασμό του πλοιοκτήτη. Όμως αυτός ακριβώς ο θαυμασμός, γίνεται αφορμή να βρεθεί στη φυλακή μέσω μιας καλοστημένης παγίδας. Δυστυχώς, τα χρόνια που περνά στη φυλακή μοιάζουν ατελείωτα, μέχρι που γνωρίζει τον Αβά Φαρία, τον μέντορα του και αυτόν που θα του αλλάξει τη ζωή. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Όταν βρίσκεται επιτέλους εκτός φυλακής, καταστρώνει ένα μεγαλοφυές σχέδιο, ώστε να πάρει την εκδίκησή του από όσους τον αδίκησαν , χωρίς όμως να ξεχνά και όσους του συμπαραστάθηκαν.
Ο Αλέξανδρος Δουμάς, γράφει μια ιστορία που τα έχει όλα: λάθη, πάθη, μίση, έρωτες, δολοπλοκίες, παιχνίδια εξουσίας, καιροσκόπους και απατεώνες.
Θα μου πείτε, μια ιστορία εκδίκησης? Θα σας πω λοιπόν, ότι δεν είναι μόνο αυτό.
Ο συγγραφέας, μέσω του ήρωά του, δείχνει την πτώση της υψηλής κοινωνίας, την απληστία και τις συνέπειές της, μα και τη θέληση για μάθηση και γνώση, την εμπιστοσύνη και τη φιλία. Όλοι οι χαρακτήρες του Δουμά, είναι αριστοτεχνικά γραμμένοι και ειλικρινά, προσπαθούσα να μαντέψω τα σχέδια του Κόμη, αλλά δεν το κατάφερα.
Ένα βιβλίο γραμμένο, τόσα χρόνια πριν, αλλά με μια σύγχρονη γραφή, που δεν κουράζει καθόλου...
Κυριολεκτικά, δεν ήθελα να τελειώσει.....
Αν έπρεπε να διαβάσσετε μόνο ΕΝΑ κλασσικό βιβλίο στη ζωή σας, τότε Ο Κόμης Μοντεχρίστος είναι αυτό το βιβλίο!!
Α Ρ Ι Σ Τ Ο Υ Ρ Γ Η Μ Α
Ο Αλέξανδρος Δουμάς, γράφει μια ιστορία που τα έχει όλα: λάθη, πάθη, μίση, έρωτες, δολοπλοκίες, παιχνίδια εξουσίας, καιροσκόπους και απατεώνες.
Θα μου πείτε, μια ιστορία εκδίκησης? Θα σας πω λοιπόν, ότι δεν είναι μόνο αυτό.
Ο συγγραφέας, μέσω του ήρωά του, δείχνει την πτώση της υψηλής κοινωνίας, την απληστία και τις συνέπειές της, μα και τη θέληση για μάθηση και γνώση, την εμπιστοσύνη και τη φιλία. Όλοι οι χαρακτήρες του Δουμά, είναι αριστοτεχνικά γραμμένοι και ειλικρινά, προσπαθούσα να μαντέψω τα σχέδια του Κόμη, αλλά δεν το κατάφερα.
Ένα βιβλίο γραμμένο, τόσα χρόνια πριν, αλλά με μια σύγχρονη γραφή, που δεν κουράζει καθόλου...
Κυριολεκτικά, δεν ήθελα να τελειώσει.....
Αν έπρεπε να διαβάσσετε μόνο ΕΝΑ κλασσικό βιβλίο στη ζωή σας, τότε Ο Κόμης Μοντεχρίστος είναι αυτό το βιβλίο!!
Α Ρ Ι Σ Τ Ο Υ Ρ Γ Η Μ Α
January 20, 2021
Ο ΚΟΜΗΣ ΜΟΝΤΕΧΡΙΣΤΟΣ! Δεν θα μπορούσε να υπήρχε καλύτερο βιβλιογραφικό ποδαρικό στο 2021 από ένα τέτοιο έργο που διαπερνά χρόνο και ανθρώπους. Ναι όλοι το ξέρουμε. Πόσοι όμως έχουμε διαβάσει την πλήρη έκδοση ενός τέτοιου αριστουργήματος. Διότι σε ένα τέτοιο έργο δεν αρκεί να ξέρεις την υπόθεση. Κι ούτε η υπόθεση δημιουργεί ενεά μεγάλο έργο. Η ανάπλαση των χαρακτήρων, η διεισδυτικότητα της πένας ακόμα και στις πιο απόμακρα ανθρώπινα ένστικτα που αναδύονται από τις συνθήκες της καθημερινής ανθρώπινης δραστηριότητας. Και από τα ανθρώπινα αισθήματα που συγκρούονται στη δίνη του χρόνου.
"Καρτερείτε κι ελπίζετε" η τελευταία πρόταση των 2.000 και βάλε σελίδων έργου. Το οποίο ευτύχησε στην επιμέλεια του εκδοτικού οίκου. Η μετάφραση του Ω��ίωνα Αρκομανή αποδίδει τη γλαφυρότητα του Δουμά. Οι σημειώσεις, τα επίμετρα αλλά και μια πρωτοτυπία. Η καταγραφή της πλήρης κινηματογραφικής φιλμογραφίας του έργου! Ομολογώ ότι πρώτη φορά βλέπω κάτι τέτοιο.
Είκοσι μέρες ήταν ένα απολαυστικό ταξίδι στον 19ο αιώνα με συγκινησιακή φόρτιση, αγωνία, απογοήτευση, χαρά, λύπη, εκπλήξεις, προβληματισμοί αλλά και συγκρίσεις με το σήμερα. Ενίοτε παρατηρούσες πόσα κοινά τα προβλήματα εξουσίας της εποχής αυτής με την σημερινή.
Εν κατακλείδι. Απαραίτητο για διάβασμα, απαραίτητο για τη βιβλιοθήκη. Εργα ζωής....
"Καρτερείτε κι ελπίζετε" η τελευταία πρόταση των 2.000 και βάλε σελίδων έργου. Το οποίο ευτύχησε στην επιμέλεια του εκδοτικού οίκου. Η μετάφραση του Ω��ίωνα Αρκομανή αποδίδει τη γλαφυρότητα του Δουμά. Οι σημειώσεις, τα επίμετρα αλλά και μια πρωτοτυπία. Η καταγραφή της πλήρης κινηματογραφικής φιλμογραφίας του έργου! Ομολογώ ότι πρώτη φορά βλέπω κάτι τέτοιο.
Είκοσι μέρες ήταν ένα απολαυστικό ταξίδι στον 19ο αιώνα με συγκινησιακή φόρτιση, αγωνία, απογοήτευση, χαρά, λύπη, εκπλήξεις, προβληματισμοί αλλά και συγκρίσεις με το σήμερα. Ενίοτε παρατηρούσες πόσα κοινά τα προβλήματα εξουσίας της εποχής αυτής με την σημερινή.
Εν κατακλείδι. Απαραίτητο για διάβασμα, απαραίτητο για τη βιβλιοθήκη. Εργα ζωής....
October 11, 2020
É óbvio que aquilo que direi sobre esta obra fantástica não será novidade para muitos de vocês, que já a saborearam antes de mim. Apenas quero deixar aqui alguns apontamentos daquele que foi, sem dúvida, um regresso fenomenal ao mundo dos clássicos que andavam algo desaparecidos das minhas leituras dos últimos anos!
Foi a escolha mais acertada, porque esta obra de Dumas deu-me tudo - personagens deliciosas, um protagonista que não mais esquecerei (quem consegue esquecer Monte Cristo???), um enredo folhetinesco do melhor que há, um ritmo vivo, que faz com que as mais de 1000 páginas "voem" e um desenlace à boa maneira clássica/romântica, que me conquistou!
AMEI!!!! E agora que regressei aos clássicos, lá terei que continuar a (re)descobri-los!
NOTA - 10/10
OPINIÃO COMPLETA NO CANTINHO HABITUAL:
https://www.youtube.com/watch?v=tG90K...
Foi a escolha mais acertada, porque esta obra de Dumas deu-me tudo - personagens deliciosas, um protagonista que não mais esquecerei (quem consegue esquecer Monte Cristo???), um enredo folhetinesco do melhor que há, um ritmo vivo, que faz com que as mais de 1000 páginas "voem" e um desenlace à boa maneira clássica/romântica, que me conquistou!
AMEI!!!! E agora que regressei aos clássicos, lá terei que continuar a (re)descobri-los!
NOTA - 10/10
OPINIÃO COMPLETA NO CANTINHO HABITUAL:
https://www.youtube.com/watch?v=tG90K...
August 2, 2020
Στον κόσμο αυτό δεν υπάρχει ούτε ευτυχία ούτε δυστυχία. Υπάρχει μόνο η σύγκριση μιας κατάστασης με μια άλλη, κι αυτό είναι όλο. Μόνο αυτός που γνώρισε την υπέρτατη κακοτυχία είναι ικανός να νιώσει την υπέρτατη τύχη. Πρέπει να έχεις φτάσει στο σημείο να θελεις το θάνατο σου για να ξέρεις, Μαξιμιλιανέ, τι ωραίο είναι να ζεις.
Εγώ από την άλλη είχα την τύχη να μην έχω διαβάσει ποτέ τίποτα σχετικά με τον κόμη Μοντεκριστο, να μην έχω δει καμία ταινία και να έχω μόνο μια υπερβολικά γενική ιδέα για το θέμα του. Και λέω τύχη γιατί το βιβλίο είναι plot-driven, όπως λένε και στο χωριό μου, άρα μαζί με την απόλαυση της ανάγνωσης είχα και το ενδιαφέρον για την υπόθεση. Τύχη, λοιπόν.
Ο Δουμάς χτίζει άψογα την ιστορία του Εδμονδου Νταντές, του άτυχου ναυτικού που ο φθόνος και η ερωτική αντιζηλία τον κατατρέχουν και προκαλούν τη φυλάκιση του, πλαισιωνοντάς την με όλο το ιστορικό κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο από τις αρχές του 19ου αιώνα, μετά την πρώτη εξορία του Ναπολέοντα στη Νήσο Έλβα, μέχρι την Ιουλιανή Επανάσταση που έφερε στο θρόνο της Γαλλίας το Λουί-Φιλίπ της Ορλεάνης. Ο Δουμάς (αυτό δεν το ήξερα) ήταν πολιτικοποιημένος, μάλιστα πήρε μέρος στις εκλογές μετά τις επαναστάσεις του 1848, χωρίς επιτυχία όμως. Οπότε μέσα από το βιβλίο περνάνε όλα, γιρονδίνοι, ιακωβινοι, βοναπαρτιστές, κλπ.
Τώρα τι να πω για την ιστορία, είναι γνωστή, μάλλον μόνο εγώ δεν την ήξερα... Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση είναι η μεταμόρφωση του Νταντές σε κόμη Μοντεκριστο. Μετά την απόδρασή του από το φρούριο του Ιφ, ο Νταντές εξαφανίζεται. Από εκεί και πέρα βλέπουμε μόνο τον κόμη, ο οποίος δεν φαίνεται πουθενά ότι είναι το ίδιο πρόσωπο με τον άτυχο ναυτικό που το έσκασε από τη φυλακή. Καταλαβαίνουμε ότι είναι το ίδιο πρόσωπο από κάποιες αδιόρατες αντιδράσεις που περιγράφει ο συγγραφέας (μια χλωμάδα όταν αναφέρεται το όνομα των συνωμοτών που τον κατέστησαν ή της πρώην αρραβωνιαστικιάς του Μερσέντες, ένα σπινθιρισμα στο βλέμμα, κλπ.), αλλά η προσωπικότητα, η ίδια η ύπαρξη του Νταντές βυθίζεται και δεν αναδύεται παρά μόνο όταν η Εκδίκηση έχει ολοκληρωθεί. Ο ήρωας μεταμορφώνεται στον άγγελο της Εκδίκησης, το χέρι του Θεού που αποδίδει δικαιοσύνη σε όσους αδίκησαν το alter ego του και βοηθά όσους στέκονται στο πλευρό του ως φίλοι.
Και όταν η Εκδίκηση ολοκληρώνεται, όταν ο κόμης περάσει στην αφεση (Μερσέντες) και ακόμα και τη συγχώρεση και το έλεος(Νταγκλάρ), όταν εξιλεωνεται για το κακό (διάσωση της Βαλεντίνης και του Μαξιμιλιανού Μορέλ), τότε μόνο ο Νταντές σταδιακά συγχωνεύεται με τη μορφή του κόμη, γίνονται πάλι ένα, μέχρι την τελική και πλήρη ανάδυση του ήρωα που γνωρίσαμε στην αρχή του έργου. Ιδιοφυές, αν θέλετε τη γνώμη μου (και γιατι να μην τη θέλετε; τζάμπα είναι).
Αριστούργημα, πραγματικά.
Εγώ από την άλλη είχα την τύχη να μην έχω διαβάσει ποτέ τίποτα σχετικά με τον κόμη Μοντεκριστο, να μην έχω δει καμία ταινία και να έχω μόνο μια υπερβολικά γενική ιδέα για το θέμα του. Και λέω τύχη γιατί το βιβλίο είναι plot-driven, όπως λένε και στο χωριό μου, άρα μαζί με την απόλαυση της ανάγνωσης είχα και το ενδιαφέρον για την υπόθεση. Τύχη, λοιπόν.
Ο Δουμάς χτίζει άψογα την ιστορία του Εδμονδου Νταντές, του άτυχου ναυτικού που ο φθόνος και η ερωτική αντιζηλία τον κατατρέχουν και προκαλούν τη φυλάκιση του, πλαισιωνοντάς την με όλο το ιστορικό κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο από τις αρχές του 19ου αιώνα, μετά την πρώτη εξορία του Ναπολέοντα στη Νήσο Έλβα, μέχρι την Ιουλιανή Επανάσταση που έφερε στο θρόνο της Γαλλίας το Λουί-Φιλίπ της Ορλεάνης. Ο Δουμάς (αυτό δεν το ήξερα) ήταν πολιτικοποιημένος, μάλιστα πήρε μέρος στις εκλογές μετά τις επαναστάσεις του 1848, χωρίς επιτυχία όμως. Οπότε μέσα από το βιβλίο περνάνε όλα, γιρονδίνοι, ιακωβινοι, βοναπαρτιστές, κλπ.
Τώρα τι να πω για την ιστορία, είναι γνωστή, μάλλον μόνο εγώ δεν την ήξερα... Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση είναι η μεταμόρφωση του Νταντές σε κόμη Μοντεκριστο. Μετά την απόδρασή του από το φρούριο του Ιφ, ο Νταντές εξαφανίζεται. Από εκεί και πέρα βλέπουμε μόνο τον κόμη, ο οποίος δεν φαίνεται πουθενά ότι είναι το ίδιο πρόσωπο με τον άτυχο ναυτικό που το έσκασε από τη φυλακή. Καταλαβαίνουμε ότι είναι το ίδιο πρόσωπο από κάποιες αδιόρατες αντιδράσεις που περιγράφει ο συγγραφέας (μια χλωμάδα όταν αναφέρεται το όνομα των συνωμοτών που τον κατέστησαν ή της πρώην αρραβωνιαστικιάς του Μερσέντες, ένα σπινθιρισμα στο βλέμμα, κλπ.), αλλά η προσωπικότητα, η ίδια η ύπαρξη του Νταντές βυθίζεται και δεν αναδύεται παρά μόνο όταν η Εκδίκηση έχει ολοκληρωθεί. Ο ήρωας μεταμορφώνεται στον άγγελο της Εκδίκησης, το χέρι του Θεού που αποδίδει δικαιοσύνη σε όσους αδίκησαν το alter ego του και βοηθά όσους στέκονται στο πλευρό του ως φίλοι.
Και όταν η Εκδίκηση ολοκληρώνεται, όταν ο κόμης περάσει στην αφεση (Μερσέντες) και ακόμα και τη συγχώρεση και το έλεος(Νταγκλάρ), όταν εξιλεωνεται για το κακό (διάσωση της Βαλεντίνης και του Μαξιμιλιανού Μορέλ), τότε μόνο ο Νταντές σταδιακά συγχωνεύεται με τη μορφή του κόμη, γίνονται πάλι ένα, μέχρι την τελική και πλήρη ανάδυση του ήρωα που γνωρίσαμε στην αρχή του έργου. Ιδιοφυές, αν θέλετε τη γνώμη μου (και γιατι να μην τη θέλετε; τζάμπα είναι).
Αριστούργημα, πραγματικά.
This entire review has been hidden because of spoilers.
March 14, 2023
Se o primeiro volume teve um início um tanto ou quanto arrastado e cheguei a duvidar que fosse tão promissor quanto é apregoado, o segundo foi uma montanha russa em todos os sentidos. A narrativa corre rápida, complexa e brilhante, a exigir concentração redobrada.
Um homem bom a quem roubam o amor, a felicidade, e o futuro, só podia conceber planos de vingança. E esta pode bem ser a maior de todas as histórias de vingança, numa França do séc. XIX sujeita a enorme transformação social e política. O Conde de Monte Cristo planeou e concretizou; um golpe de sorte trouxe-lhe riqueza, um plano bem elaborado destruiu, um por um, os responsáveis pelo seu infortúnio. Edmond Dantès, esse, suportava a dor do passado e o remorso do presente, se a vingança o apaziguou, os inocentes que sofreram por acréscimo pesaram-lhe na consciência.
Teria Dantès a ousadia de tentar a felicidade novamente? Como todas as Grandes histórias esta também tem o final desejado. E como Dantès, também nós leitores (em momentos pequeninos) nos questionamos se terá valido a pena. Confesso que cheguei a sentir pena dos desgraçados que viram a sua existência arruinada sem sequer perceberem como e porquê. Passou-me logo.
Um homem bom a quem roubam o amor, a felicidade, e o futuro, só podia conceber planos de vingança. E esta pode bem ser a maior de todas as histórias de vingança, numa França do séc. XIX sujeita a enorme transformação social e política. O Conde de Monte Cristo planeou e concretizou; um golpe de sorte trouxe-lhe riqueza, um plano bem elaborado destruiu, um por um, os responsáveis pelo seu infortúnio. Edmond Dantès, esse, suportava a dor do passado e o remorso do presente, se a vingança o apaziguou, os inocentes que sofreram por acréscimo pesaram-lhe na consciência.
Teria Dantès a ousadia de tentar a felicidade novamente? Como todas as Grandes histórias esta também tem o final desejado. E como Dantès, também nós leitores (em momentos pequeninos) nos questionamos se terá valido a pena. Confesso que cheguei a sentir pena dos desgraçados que viram a sua existência arruinada sem sequer perceberem como e porquê. Passou-me logo.
February 12, 2022
A audácia e mestria de Dumas são inegáveis e o Conde de Monte Cristo é, sem dúvida, uma personagem inesquecível! Perspicaz e sarcástico ao ponto de nos levar às gargalhadas e, ao mesmo tempo, implacável na execução da sua vingança.
O Conde de Monte Cristo é, além de um verdadeiro colosso, um dos melhores clássicos que já li.
O Conde de Monte Cristo é, além de um verdadeiro colosso, um dos melhores clássicos que já li.
January 15, 2021
Συγκλονιστικό από την πρώτη έως την τελευταία σελίδα του, γεμάτο δυνατά συναισθήματα και σκηνές που έχουν χαραχτεί στη μνήμη μου ... Θα μου λείψει πολύ.
September 28, 2019
Son səhifələrini göz yaşları içində bitirdim😢❤ Və beləliklə də, uşaqlığımdan bəri heyranlıq duyduğum və tam versiyasını oxumaq üçün həyəcanlandığım bu möhtəşəm əsəri bitirmiş oldum.
Yazarın dili, hadisələri təsvir etmə tərzi, obrazlar arasındakı dialoqlar, hər şey o qədər incə gedir ki, heyranlıq duymamaq əldə deyil. Daha öncə heç bir kitabın dilindən bu qədər zövq aldığımı xatırlamıram. Əsərin hər sətrindən elit'lik yağırdı. Bununçün həm də əsəri belə gözəl tərcümə etdiyi üçün Volkan Yalçıntokluya da minnətdarlığımı bildirirəm.
Əsərdə tez-tez sənətkarlıq, ədəbiyyat, fəlsəfə, coğrafiya, tarix, mifologiya, etika, siyasət, hətta ara sıra kimya kimi sahələrə aid bilgilərdən bəhs edilirdi. Daha çox da Monte Kristo'nun dilindən. Real həyatda belə biri mövcud deyil məncə. Amma kaş olaydı. Bu obraza heyranlıq duyduğum qədər hər hansı bir obraza heyranlıq duya bilməmişəm. Yazar onu sanki real həyatda görüb tanıyırmış kimi "canlı" yaradıb. Ona həm əvvəlki həyatında Dantes olaraq, həm də sonrakı həyatında Monte Kristo olaraq çox heyran qaldım. Ona edilən haqsızlıqlar, yaşadığı izdirablar o qədər gözəl təsvir edilmişdi ki...təsirlənməmək mümkün deyil.
Bir də əsərdə təsadüflər çoxdu. Əvvəl bu mənə qəribə gəlirdi. Ama sonra oxuduqca yazarın bunları bir-birilə əlaqələndirmə şəklinə baxanda əslində mümkün olan şeylər olfuğunu başa düşdüm. Yəni, yazar bu təsadüfləri incə-incə işləmiş və sanki bunların olmaması imkansızmış kimi hiss etdirmişdir.
Əsərin məzmunu, Dantesin intiqam almağa qərar verməsiylə açılır düzdür. Amma bir şeyi bilmək lazımdır, yazar heç də sırf bəsit intiqam hekayəsi yaratmayıb. Bu hekayədə çox şey var. Dövrün sosial-siyasi həyatı olduqca yaxşı əks olunmuşdu, yazar siyasi hadisələri bu obrazın ətrafında birləşdirməklə əslində o dövrdə insanların bir çoxunun başına gələn şeyi də bizə anlatmış olurdu. Digər tərəfdən əsərin sonunda biz anlayırıq ki, yazar heç də intiqam almaq lazımlı şeydir demir bizə. Əksinə, intiqamın, nifrətin insanın özünə elə birinci düşmən olduğunu göstərmişdir. Edilən haqsızlıqlar yerdə qalmadığı kimi, başqalarının bədbəxtliyi üzərinə qurulan səadətin də sonu yaxşı bitmir. Əsərdə müxtəlif mövzular haqqında(ölüm, yaşam, cəzalar, səadət, sevgi, fədakarlıq və s.) ifadə edilən fikirləri də bəyəndim.
Qısacası, dili oxunaqlı, sizi durmadan intizarda qoyacaq və uzunluğuna baxmayaraq ayırdığınız zamana dəyəcək olan bu kitabı mütləq, ama mütləq oxumalısız! Klassik olduğuna baxmayaraq oxumaqdan qorxmayın. Düzdür, dili oxunaqlı olsa da yenə incədir, anlamaq üçün klassik dövrün danışığına da azdan çoxdan bələd olmaq tələb olunur; odur ki, sırf klassiklərə başlanğıc kitabı olaraq tövsiyə etməsəm də, klassiklərin dili ilə tanışsınızsa mütləq oxumağınızı tövsiyə edirəm👍📚❤
Əsərdə altını xəttlədiyim çox yer oldu:
"Gözlerimi kapattığımda gördüğüm her şeyi yeniden görüyorum. İki tür bakış vardır:bedenin bakışı ve ruhun bakışı. Bedenin bakışı bazen unutabilir ama ruhun bakışı daima hatırlar."
"Ahlâki yaraların gizlenseler de asla kapanmamak gibi bir özellikleri vardır; dokunulduklarında ağrımaya, kanamaya hazırdırlar; yürekte canlı ve açık beklerler."
"Gerçekten yüce gönüllü insanlar düşmanlarının başına gelen felaket, ona duydukları kinin sınırlarını aştığında merhametli davranmaya hazırdır."
"Yüreğimin sevgili evlatları, yaşayın ve mutlu olun ve Tanrı'nın geleceği insanın gözleri önüne sermeye tenezzül ettiği güne kadar tüm insani bilgeliğin şu iki sözcükle ifade edileceğini asla unutmayın: beklemek ve umut etmek!"
Yazarın dili, hadisələri təsvir etmə tərzi, obrazlar arasındakı dialoqlar, hər şey o qədər incə gedir ki, heyranlıq duymamaq əldə deyil. Daha öncə heç bir kitabın dilindən bu qədər zövq aldığımı xatırlamıram. Əsərin hər sətrindən elit'lik yağırdı. Bununçün həm də əsəri belə gözəl tərcümə etdiyi üçün Volkan Yalçıntokluya da minnətdarlığımı bildirirəm.
Əsərdə tez-tez sənətkarlıq, ədəbiyyat, fəlsəfə, coğrafiya, tarix, mifologiya, etika, siyasət, hətta ara sıra kimya kimi sahələrə aid bilgilərdən bəhs edilirdi. Daha çox da Monte Kristo'nun dilindən. Real həyatda belə biri mövcud deyil məncə. Amma kaş olaydı. Bu obraza heyranlıq duyduğum qədər hər hansı bir obraza heyranlıq duya bilməmişəm. Yazar onu sanki real həyatda görüb tanıyırmış kimi "canlı" yaradıb. Ona həm əvvəlki həyatında Dantes olaraq, həm də sonrakı həyatında Monte Kristo olaraq çox heyran qaldım. Ona edilən haqsızlıqlar, yaşadığı izdirablar o qədər gözəl təsvir edilmişdi ki...təsirlənməmək mümkün deyil.
Bir də əsərdə təsadüflər çoxdu. Əvvəl bu mənə qəribə gəlirdi. Ama sonra oxuduqca yazarın bunları bir-birilə əlaqələndirmə şəklinə baxanda əslində mümkün olan şeylər olfuğunu başa düşdüm. Yəni, yazar bu təsadüfləri incə-incə işləmiş və sanki bunların olmaması imkansızmış kimi hiss etdirmişdir.
Əsərin məzmunu, Dantesin intiqam almağa qərar verməsiylə açılır düzdür. Amma bir şeyi bilmək lazımdır, yazar heç də sırf bəsit intiqam hekayəsi yaratmayıb. Bu hekayədə çox şey var. Dövrün sosial-siyasi həyatı olduqca yaxşı əks olunmuşdu, yazar siyasi hadisələri bu obrazın ətrafında birləşdirməklə əslində o dövrdə insanların bir çoxunun başına gələn şeyi də bizə anlatmış olurdu. Digər tərəfdən əsərin sonunda biz anlayırıq ki, yazar heç də intiqam almaq lazımlı şeydir demir bizə. Əksinə, intiqamın, nifrətin insanın özünə elə birinci düşmən olduğunu göstərmişdir. Edilən haqsızlıqlar yerdə qalmadığı kimi, başqalarının bədbəxtliyi üzərinə qurulan səadətin də sonu yaxşı bitmir. Əsərdə müxtəlif mövzular haqqında(ölüm, yaşam, cəzalar, səadət, sevgi, fədakarlıq və s.) ifadə edilən fikirləri də bəyəndim.
Qısacası, dili oxunaqlı, sizi durmadan intizarda qoyacaq və uzunluğuna baxmayaraq ayırdığınız zamana dəyəcək olan bu kitabı mütləq, ama mütləq oxumalısız! Klassik olduğuna baxmayaraq oxumaqdan qorxmayın. Düzdür, dili oxunaqlı olsa da yenə incədir, anlamaq üçün klassik dövrün danışığına da azdan çoxdan bələd olmaq tələb olunur; odur ki, sırf klassiklərə başlanğıc kitabı olaraq tövsiyə etməsəm də, klassiklərin dili ilə tanışsınızsa mütləq oxumağınızı tövsiyə edirəm👍📚❤
Əsərdə altını xəttlədiyim çox yer oldu:
"Gözlerimi kapattığımda gördüğüm her şeyi yeniden görüyorum. İki tür bakış vardır:bedenin bakışı ve ruhun bakışı. Bedenin bakışı bazen unutabilir ama ruhun bakışı daima hatırlar."
"Ahlâki yaraların gizlenseler de asla kapanmamak gibi bir özellikleri vardır; dokunulduklarında ağrımaya, kanamaya hazırdırlar; yürekte canlı ve açık beklerler."
"Gerçekten yüce gönüllü insanlar düşmanlarının başına gelen felaket, ona duydukları kinin sınırlarını aştığında merhametli davranmaya hazırdır."
"Yüreğimin sevgili evlatları, yaşayın ve mutlu olun ve Tanrı'nın geleceği insanın gözleri önüne sermeye tenezzül ettiği güne kadar tüm insani bilgeliğin şu iki sözcükle ifade edileceğini asla unutmayın: beklemek ve umut etmek!"
October 2, 2020
Uau que livro!
Penso que entre todas as pessoas que leram este livro este mês para o projecto #osclassicosemdia a opinião foi consensual: livro magnífico e muito intenso!
A esta altura já todos devem saber que a história do Conde de Monte Cristo é uma história de vingança, Edmond Dantès foi injustamente condenado e passados alguns anos só tem um objetivo: fazer justiça.
Apesar de Dantès ser um vilão, frio e calculista não deixa de ser ao mesmo tempo generoso e com bom coração, sendo uma tarefa muito difícil para o leitor não estar sempre do seu lado.
Mas, desenganem-se se acham que isto é apenas uma simples história de vingança, é muito mais para além disso, é um romance riquíssimo, é um retrato da sociedade, sobre o poder e o dinheiro, sobre o amor, sobre justiça e a injustiça, sobre o certo e o errado, sobre esperança, sobre superação e aceitação.
Gostei muito da forma como todas as histórias se interligam e de todas as coincidências que unem as personagens umas às outras. Não é fácil decorar todas as personagens, eu precisei de um desenho para me organizar!
De todos os clássicos que tenho lido posso afirmar que este é um clássico de leitura muito acessível, a intensidade do livro advém antes da densidade da história. São muitas personagens, muitos acontecimentos, o que por vezes nos cansa, pelo que é preciso fazer uma pausa de vez em quando ou alternar com outro livro, mas apenas por este razão.
É um clássico com linguagem acessível a todos e que deve ser lido por todos.
"Não há felicidade nem infelicidade no Mundo; há apenas a comparação de um estado com o outro, nada mais. Aquele que sentiu a dor mais profunda é quem melhor pode apreciar a suprema felicidade. É preciso ter querido morrer para saber quanto é bom viver."
Vivam e sejam felizes, e perante todas as adversidades da vida fica o melhor conselho do Conde de Monte Cristo:
"Aguardar e ter esperança"
Tudo passa… Tudo se resolve…
Penso que entre todas as pessoas que leram este livro este mês para o projecto #osclassicosemdia a opinião foi consensual: livro magnífico e muito intenso!
A esta altura já todos devem saber que a história do Conde de Monte Cristo é uma história de vingança, Edmond Dantès foi injustamente condenado e passados alguns anos só tem um objetivo: fazer justiça.
Apesar de Dantès ser um vilão, frio e calculista não deixa de ser ao mesmo tempo generoso e com bom coração, sendo uma tarefa muito difícil para o leitor não estar sempre do seu lado.
Mas, desenganem-se se acham que isto é apenas uma simples história de vingança, é muito mais para além disso, é um romance riquíssimo, é um retrato da sociedade, sobre o poder e o dinheiro, sobre o amor, sobre justiça e a injustiça, sobre o certo e o errado, sobre esperança, sobre superação e aceitação.
Gostei muito da forma como todas as histórias se interligam e de todas as coincidências que unem as personagens umas às outras. Não é fácil decorar todas as personagens, eu precisei de um desenho para me organizar!
De todos os clássicos que tenho lido posso afirmar que este é um clássico de leitura muito acessível, a intensidade do livro advém antes da densidade da história. São muitas personagens, muitos acontecimentos, o que por vezes nos cansa, pelo que é preciso fazer uma pausa de vez em quando ou alternar com outro livro, mas apenas por este razão.
É um clássico com linguagem acessível a todos e que deve ser lido por todos.
"Não há felicidade nem infelicidade no Mundo; há apenas a comparação de um estado com o outro, nada mais. Aquele que sentiu a dor mais profunda é quem melhor pode apreciar a suprema felicidade. É preciso ter querido morrer para saber quanto é bom viver."
Vivam e sejam felizes, e perante todas as adversidades da vida fica o melhor conselho do Conde de Monte Cristo:
"Aguardar e ter esperança"
Tudo passa… Tudo se resolve…
September 19, 2020
Δεν περιμένατε εμένα να σας το πω, αλλά είναι αριστούργημα. Ευκολοδιάβαστο και σε 2000 σελίδες και δεν κάνει πουθενά κοιλια. Καταπληκτική και η έκδοση των Gutenberg, όπως και η μετάφραση του κου Αρκομανη.
October 29, 2021
To książka z gatunku tych, o których można powiedzieć albo wiele, albo nic. Dlatego ja powiem tylko, że to jest DZIEŁO, przykład literatury najwyższej.
November 30, 2019
Edmond Dantes gel beraber takılalım....
February 25, 2020
HARİKAAA!!!!
Kitabın hacmi sizi hiç korkutmasın dili o kadar akıcı ki zaten elinizden bırakmak istemiyorsunuz.
Edmond Dantes genç ve başarılı bir denizciyken nişanlısı Mercedes ile evlenme planları yaparak ve çok sevdiği babasını görme umuduyla Marsilya'ya döner ama arkadaşlarının onun için başka planları vardır ve hayatı bir anda alt üst olur ve iftiraya uğrar o dönemde ülke Kralcılar ve Bonapartçılar olarak ikiye ayrılmıştır Bonapartçı olarak suçlanır ve hapse atılır. İntikamını almak için yemin eder ve gizemli bir Kont kılığında incelikli planını hayata geçirmek için Paris sosyetesine girer ve herkesin hayatını değiştirir.
Kont'un yapboz parçaları gibi birbirini tamamlayan planını okumak çok güzeldi, ikinci ciltin birinci ciltden daha iyi olduğunu düşünüyorum heyecanın ve merakın azalmadığı bir kitaptı.
Konta ve kitaba alıştığımdan dolayı kitabın sonuna yaklaştığımda içimi bir hüzün kapladı.
Edmond Dantes seni özleyeceğim :(
"Bana söylecekleriniz hiçbir zaman gözlerinizde okuduğum, yüreğinizin düşündüğü ve benim yüreğimin hissettiği şey kadar değerli olmayacak. Romanlardaki iyi kahramanlar gibi sizi görmeden gitmem gerekirdi ama böyle erdemli davranacak gücü kendimde bulamadım çünkü ben zayıf ve kibirli bir adamım çünkü insanların nemli, neşeli ve yumuşak bakışları beni mutlu ediyor."
Kitabın hacmi sizi hiç korkutmasın dili o kadar akıcı ki zaten elinizden bırakmak istemiyorsunuz.
Edmond Dantes genç ve başarılı bir denizciyken nişanlısı Mercedes ile evlenme planları yaparak ve çok sevdiği babasını görme umuduyla Marsilya'ya döner ama arkadaşlarının onun için başka planları vardır ve hayatı bir anda alt üst olur ve iftiraya uğrar o dönemde ülke Kralcılar ve Bonapartçılar olarak ikiye ayrılmıştır Bonapartçı olarak suçlanır ve hapse atılır. İntikamını almak için yemin eder ve gizemli bir Kont kılığında incelikli planını hayata geçirmek için Paris sosyetesine girer ve herkesin hayatını değiştirir.
Kont'un yapboz parçaları gibi birbirini tamamlayan planını okumak çok güzeldi, ikinci ciltin birinci ciltden daha iyi olduğunu düşünüyorum heyecanın ve merakın azalmadığı bir kitaptı.
Konta ve kitaba alıştığımdan dolayı kitabın sonuna yaklaştığımda içimi bir hüzün kapladı.
Edmond Dantes seni özleyeceğim :(
"Bana söylecekleriniz hiçbir zaman gözlerinizde okuduğum, yüreğinizin düşündüğü ve benim yüreğimin hissettiği şey kadar değerli olmayacak. Romanlardaki iyi kahramanlar gibi sizi görmeden gitmem gerekirdi ama böyle erdemli davranacak gücü kendimde bulamadım çünkü ben zayıf ve kibirli bir adamım çünkü insanların nemli, neşeli ve yumuşak bakışları beni mutlu ediyor."
September 17, 2024
(Scroll down for the English review!)
L'histoire classique de la vengeance, de la dévotion, de l'amour perdu et trouvé, de la liberté et de la loyauté, à la fois vraie et fausse. Le roman d'aventures de 1400 pages de Dumas a vraiment tout : de rebondissements, de déguisements, de bandits, de secrets, d'affaires, d'évasions audacieuses, de meurtres vicieux, et bien plus encore. Même si cela n’a pas pris la couronne comme mon roman classique préféré, je suis toujours extrêmement fier de moi pour finalement le lire (dans ma langue seconde, rien de moins) et je me suis trouvé très amusé!
Vous me connaissez, cependant - je ne suis rien sinon critique des livres que je lis. J’ai quelques réserves à l’égard de celui-ci, mais je vais commencer par souligner quelques-uns de mes aspects préférés:
Les caractères - Dumas est incroyablement capable de créer des personnages en trois dimensions, complexes, intéressants et certainement pas parfaits. J’ai plusieurs favoris, mais peut-être celui que j’ai le plus aimé était Eugénie - amplifié par le fait qu’elle a trouvé sa fin heureuse, même en tant que lesbienne- pas de trope « Bury your gays » ici (ce qui est sérieusement impressionnant pour une histoire publiée il y a plus d’un siècle et demi!) Également, Franz - je demande justice pour mon ami Franz!
L’écriture — la prose ici était tout simplement magnifique. Il y a une multitude de belles descriptions, de dialogues divertissants et mélodramatiques et de morceaux de sagesse à savourer. Dumas interroge également des thèmes fascinants, tels que la distinction entre justice et vengeance, la nature de l'amour et de la dévotion, et qui nous devenons lorsque nous laissons nos instincts les plus sombres s’enraciner et s’envenimer.
Sur une note moins positive:
Ce n'était pas mon truc de voir les femmes être victimes de violence et d'objectivation, encore et encore, pour le développement du caractère des hommes. La misogynie dans un roman publié au milieu du XIXe siècle est à prévoir, mais plusieurs personnages (Rita et Haydee, je vous regarde) ont été sacrifiés pour l'intrigue, ce qui m'a poussé à divaguer dans les marges.
De plus, peu importe ce que l'on dit, ce livre est facilement 500 pages trop long. Certaines des apartés ont fini par être pertinentes, mais beaucoup étaient des quêtes secondaires utilisées simplement pour augmenter le nombre total de mots (compréhensible quand c’est ainsi que vous êtes payé), et ces histoires ont arrêté le rythme dans ses traces.
Enfin, pour un livre ostensiblement sur le Comte de Monte-Cristo, non seulement nous avons très peu d’informations sur son état d’esprit, ses émotions, ses plans ou ses hésitations, mais nous avons aussi très peu à aimer. C’est un humain assez horrible, et j’ai passé beaucoup des 800 pages du milieu à me demander comment il s’en est sorti et à avoir mes propres fantasmes de vengeance dans lesquels un de mes personnages préférés le battait à son propre jeu.
Est-ce que j’ai aimé ce livre? Oui. Ai-je des critiques? Oh oui. Est-ce que je le recommanderais? Indubitablement. Est-ce que je pense que The Count est l’un des pires personnages de tout ce livre? Enfer oui!
*avertissements de contenu en bas (en anglais)*
———————————————————————————————
The classic story of vengence, devotion, love lost and found, freedom, and loyalty, both true and false. Dumas' 1400 page adventure melodrama truly has it all: twists and turns, disguises, bandits, secrets, affairs, daring escapes, vicious murders, and so much more. Even though this has not taken the crown as my favourite classic novel, I am still so extremely proud of myself for finally reading it (in my second language, no less) and found myself greatly entertained!
You know me, though - I am nothing if not critical of the books I read. I have some qualms with this one, but I'll start by calling out a few of my favourite aspects:
The characters: Dumas is incredibly capable of creating three-dimensional characters, complex, interesting and certainly not perfect. I have several favourites, but perhaps one I loved the most was Eugenie - amplified by the fact that she found her happy ending, even as a lesbian- no «Bury your gays» trope here (which is seriously impressive for a story first published over a century and a half ago!) Also Franz - I demand justice for my boy Franz!
The writing—the prose here was just gorgeous. There are many beautiful descriptions, entertaining and melodramatic dialogue, and nuggets of wisdom to chew on. Dumas also explores fascinating themes, such as the distinction between justice and revenge, the nature of true love and devotion, and who we become when we let our darkest instincts take root and fester.
On a less positive note:
I did not enjoy watching women become casualties of violence and objectification over and over again for the character development of men. Misogyny in a novel published in the mid-19th century is to be expected, but several characters (Rita and Haydee, I'm looking at you) were sacrificed for the plot in a way that drove me to rant in the margins.
Also, no matter what anyone says, this book is easily 500 pages too long. Some of the asides ended up being relevant, but many were side quests for being paid by the word's sake, and these chapter-long tales interrupted the pacing jarringly.
Lastly, for a book ostensibly about the Count of Monte Cristo, not only do we get very little insight into his state of mind, emotions, plans, or hesitancies, we also get very little to like. He is a pretty awful human, and I spent many of the middle 800 pages wondering how he turned out this way and having revenge fantasies of my own in which one of my favourite characters beat him at his own game.
Did I like this book? Yes. Do I have criticisms? Oh yes. Would I recommend it? Indubitably. Do I think The Count is one of the worst characters in this entire book? Hell yes!
Trigger/Content Warnings: slavery, mutilation, sexual assault, murder, suicide, kidnapping, attempted murder of an infant, death, suicidal ideation, loss of parents, racism, infidelity, misogyny, animal cruelty
You can find me on...
Youtube | Instagram | TikTok
You can join our book club over on Patreon...
PBB Book Club
L'histoire classique de la vengeance, de la dévotion, de l'amour perdu et trouvé, de la liberté et de la loyauté, à la fois vraie et fausse. Le roman d'aventures de 1400 pages de Dumas a vraiment tout : de rebondissements, de déguisements, de bandits, de secrets, d'affaires, d'évasions audacieuses, de meurtres vicieux, et bien plus encore. Même si cela n’a pas pris la couronne comme mon roman classique préféré, je suis toujours extrêmement fier de moi pour finalement le lire (dans ma langue seconde, rien de moins) et je me suis trouvé très amusé!
Vous me connaissez, cependant - je ne suis rien sinon critique des livres que je lis. J’ai quelques réserves à l’égard de celui-ci, mais je vais commencer par souligner quelques-uns de mes aspects préférés:
Les caractères - Dumas est incroyablement capable de créer des personnages en trois dimensions, complexes, intéressants et certainement pas parfaits. J’ai plusieurs favoris, mais peut-être celui que j’ai le plus aimé était Eugénie - amplifié par le fait qu’elle a trouvé sa fin heureuse, même en tant que lesbienne- pas de trope « Bury your gays » ici (ce qui est sérieusement impressionnant pour une histoire publiée il y a plus d’un siècle et demi!) Également, Franz - je demande justice pour mon ami Franz!
L’écriture — la prose ici était tout simplement magnifique. Il y a une multitude de belles descriptions, de dialogues divertissants et mélodramatiques et de morceaux de sagesse à savourer. Dumas interroge également des thèmes fascinants, tels que la distinction entre justice et vengeance, la nature de l'amour et de la dévotion, et qui nous devenons lorsque nous laissons nos instincts les plus sombres s’enraciner et s’envenimer.
Sur une note moins positive:
Ce n'était pas mon truc de voir les femmes être victimes de violence et d'objectivation, encore et encore, pour le développement du caractère des hommes. La misogynie dans un roman publié au milieu du XIXe siècle est à prévoir, mais plusieurs personnages (Rita et Haydee, je vous regarde) ont été sacrifiés pour l'intrigue, ce qui m'a poussé à divaguer dans les marges.
De plus, peu importe ce que l'on dit, ce livre est facilement 500 pages trop long. Certaines des apartés ont fini par être pertinentes, mais beaucoup étaient des quêtes secondaires utilisées simplement pour augmenter le nombre total de mots (compréhensible quand c’est ainsi que vous êtes payé), et ces histoires ont arrêté le rythme dans ses traces.
Enfin, pour un livre ostensiblement sur le Comte de Monte-Cristo, non seulement nous avons très peu d’informations sur son état d’esprit, ses émotions, ses plans ou ses hésitations, mais nous avons aussi très peu à aimer. C’est un humain assez horrible, et j’ai passé beaucoup des 800 pages du milieu à me demander comment il s’en est sorti et à avoir mes propres fantasmes de vengeance dans lesquels un de mes personnages préférés le battait à son propre jeu.
Est-ce que j’ai aimé ce livre? Oui. Ai-je des critiques? Oh oui. Est-ce que je le recommanderais? Indubitablement. Est-ce que je pense que The Count est l’un des pires personnages de tout ce livre? Enfer oui!
*avertissements de contenu en bas (en anglais)*
———————————————————————————————
The classic story of vengence, devotion, love lost and found, freedom, and loyalty, both true and false. Dumas' 1400 page adventure melodrama truly has it all: twists and turns, disguises, bandits, secrets, affairs, daring escapes, vicious murders, and so much more. Even though this has not taken the crown as my favourite classic novel, I am still so extremely proud of myself for finally reading it (in my second language, no less) and found myself greatly entertained!
You know me, though - I am nothing if not critical of the books I read. I have some qualms with this one, but I'll start by calling out a few of my favourite aspects:
The characters: Dumas is incredibly capable of creating three-dimensional characters, complex, interesting and certainly not perfect. I have several favourites, but perhaps one I loved the most was Eugenie - amplified by the fact that she found her happy ending, even as a lesbian- no «Bury your gays» trope here (which is seriously impressive for a story first published over a century and a half ago!) Also Franz - I demand justice for my boy Franz!
The writing—the prose here was just gorgeous. There are many beautiful descriptions, entertaining and melodramatic dialogue, and nuggets of wisdom to chew on. Dumas also explores fascinating themes, such as the distinction between justice and revenge, the nature of true love and devotion, and who we become when we let our darkest instincts take root and fester.
On a less positive note:
I did not enjoy watching women become casualties of violence and objectification over and over again for the character development of men. Misogyny in a novel published in the mid-19th century is to be expected, but several characters (Rita and Haydee, I'm looking at you) were sacrificed for the plot in a way that drove me to rant in the margins.
Also, no matter what anyone says, this book is easily 500 pages too long. Some of the asides ended up being relevant, but many were side quests for being paid by the word's sake, and these chapter-long tales interrupted the pacing jarringly.
Lastly, for a book ostensibly about the Count of Monte Cristo, not only do we get very little insight into his state of mind, emotions, plans, or hesitancies, we also get very little to like. He is a pretty awful human, and I spent many of the middle 800 pages wondering how he turned out this way and having revenge fantasies of my own in which one of my favourite characters beat him at his own game.
Did I like this book? Yes. Do I have criticisms? Oh yes. Would I recommend it? Indubitably. Do I think The Count is one of the worst characters in this entire book? Hell yes!
Trigger/Content Warnings: slavery, mutilation, sexual assault, murder, suicide, kidnapping, attempted murder of an infant, death, suicidal ideation, loss of parents, racism, infidelity, misogyny, animal cruelty
You can find me on...
Youtube | Instagram | TikTok
You can join our book club over on Patreon...
PBB Book Club
February 26, 2022
“Vi sono esseri che hanno sofferto tanto, e che non solo non sono morti, ma hanno edificato una nuova fortuna sulla rovina di tutte le promesse di felicità che il cielo aveva loro fatte.”
La vendetta si dice, è un piatto che va servito freddo, nel momento in cui nessuno se l'aspetta l'effetto a sorpresa è sicuro. La storia inizia quando Edmond Dantès nel giorno del proprio matrimonio, viene ingannato da più persone condannandolo a molti anni di prigionia e isolamento. Un incontro fortuito segnerà un nuovo inizio per lui. I lunghi anni di prigionia lo trasformano, cosi come la solitudine e la rabbia, decidendo infine di diventare il Conte di Montecristo. Deciderà cosi il destino dei suoi nemici con la giustificazione di agire per conto della Provvidenza.
Il romanzo mi ha fatto pensare molto, mi ha tenuto incollato alle pagine per ore e ore...
Stupendo!
La vendetta si dice, è un piatto che va servito freddo, nel momento in cui nessuno se l'aspetta l'effetto a sorpresa è sicuro. La storia inizia quando Edmond Dantès nel giorno del proprio matrimonio, viene ingannato da più persone condannandolo a molti anni di prigionia e isolamento. Un incontro fortuito segnerà un nuovo inizio per lui. I lunghi anni di prigionia lo trasformano, cosi come la solitudine e la rabbia, decidendo infine di diventare il Conte di Montecristo. Deciderà cosi il destino dei suoi nemici con la giustificazione di agire per conto della Provvidenza.
Il romanzo mi ha fatto pensare molto, mi ha tenuto incollato alle pagine per ore e ore...
Stupendo!
July 10, 2024
Je voulais une histoire palpitante aux multiples rebondissements, j’ai été servie. Tant par le récit en lui-même que par la brillante plume de Dumas, celui-ci m’a tenu en haleine pendant deux semaines. C’est en étant bouleversée, après une telle aventure, que je le ferme aujourd’hui, laissant Edmond Dantès, personnage si marquant par sa détermination à se venger mais également par sa tendresse et sa générosité…
"Sois heureux, noble coeur; sois béni pour tout le bien que tu as fait et que tu feras encore; et que ma reconnaissance reste dans l’ombre comme ton bienfait."
"Sois heureux, noble coeur; sois béni pour tout le bien que tu as fait et que tu feras encore; et que ma reconnaissance reste dans l’ombre comme ton bienfait."
March 23, 2020
Ήμουν πολύ τυχερή γιατί δεν έτυχε ποτέ μου να διαβάσω κάτι από τις εφηβικές εκδόσεις ή να δω κάποια ταινία οπότε δεν γνώριζα τίποτε για την εξέλιξη της υπόθεσης Απόλαυσα κάθε του σελίδα
September 7, 2022
Ότι και να πω θα είναι λίγο!!!
Τα λόγια ειναι περιττά!!
Τα λόγια ειναι περιττά!!
December 20, 2020
Se suele decir que es la novela de una venganza, la de un hombre injustamente encarcelado, pero también es una estupenda novela de aventuras: conspiraciones, mazmorras, fugas, ejecuciones, asesinatos, traiciones, envenenamientos, suplantaciones de personalidad, un niño enterrado vivo, una joven resucitada, catacumbas, bandidos, amor... Todo eso y más da este clásico de Dumas. Es un gran ejemplo de la novela por entregas que se publicaba en el siglo XIX, crea una trama y la desarrolla pero luego en el siguiente capítulo abre otra trama para mantener en el interés del lector y que no puedas para de leer a pesar de las más de 1.000 pàginas del libro.
Lo que no me ha gustado del libro, es que no desarrollé más a alguno de los que para mí son los personas principales de la trama (Fernand, Mercedes); así como el cierre de algunas tramas que a mí no me han terminado de gustar, hubiera preferido otro final, pero eso es una cuestión de percepción personal y preferencia más que un fallo del escritor.
Leí este libro dentro de la Lectura Conjunta organizada por "El Club de la Pecera" (os dejo su enlace en goodreads por si no lo conocéis: https://www.goodreads.com/group/show/...) y la verdad es que sin el grupo la lectura no habría sido tan divertida. Ha sido un lujo tener a los miembros de esta lectura de compañeros de viaje para leer esta novela, hemos debatido, reído, propuesto tramas y teorías alternativas para la novela, pero lo mejor de todo, y sin duda con lo que yo a nivel personal me quedo, es que pará mí, la palabra clave con la que recordaré 2020 no será pandemia, sino PÁLPITO.
Lo que no me ha gustado del libro, es que no desarrollé más a alguno de los que para mí son los personas principales de la trama (Fernand, Mercedes); así como el cierre de algunas tramas que a mí no me han terminado de gustar, hubiera preferido otro final, pero eso es una cuestión de percepción personal y preferencia más que un fallo del escritor.
Leí este libro dentro de la Lectura Conjunta organizada por "El Club de la Pecera" (os dejo su enlace en goodreads por si no lo conocéis: https://www.goodreads.com/group/show/...) y la verdad es que sin el grupo la lectura no habría sido tan divertida. Ha sido un lujo tener a los miembros de esta lectura de compañeros de viaje para leer esta novela, hemos debatido, reído, propuesto tramas y teorías alternativas para la novela, pero lo mejor de todo, y sin duda con lo que yo a nivel personal me quedo, es que pará mí, la palabra clave con la que recordaré 2020 no será pandemia, sino PÁLPITO.
December 8, 2022
Δεύτερο μισό και λήξη του δράματος γι' αυτό το κλασικό αριστούργημα.
Ο Κόμης Μον(τ)εχρήστος είναι ο Εδμόνδος Νταντές (ναι, προφανώς και το είχατε καταλάβει από τον πρώτο τόμο), αλλά πλέον στον κολοφώνα της δόξας του, αρχίζει το τελικό στάδιο της καταστρο��ής των εχθρών του, των ανθρώπων του τον κατέστρεψαν (ή τουλάχιστον προσπάθησαν και έβαλαν τον καλύτερο/χειρότερο εαυτό τους στην προσπάθεια).
Σε ένα βιβλίο που ξεκινά σαν ωδή στον (δικαιολογημένο) ρεβανσισμό, ο Δουμάς συνεχίζει να ξεδιπλώνει το εκφραστικό του μεγαλείο δημιουργώντας μια εξαιρετική πλοκή που δείχνει να οδεύει αναπόδραστα προς τη φυσική και ηθική εξόντωση των ανθρώπων που κατέστρεψαν τη ζωή του Εδμόνδου.
Όμως... ο Μοντεχρήστος φτάνει στην ύβρι. Συνεπεία του πόθου του για εκδίκηση, ένα αθώο (αν και αντιπαθέστατο) παιδί χάνει τη ζωή του από τα χέρια της ίδιας του της μητέρας. Κι αυτό ο Μοντεχρήστος δεν το έχει υπολογίσει. Η έπαρση και η αλαζονεία του εκδικητικού άγγελου κρυώνουν στην καρδιά του, όπου ριζώνουν οι πρώτες αμφιβολίες για το δίκαιο της αποστολής του, για τις θεϊκές ιδιότητες που έχει σφετεριστεί για να τιμωρήσει τον άνθρωπο και τα έργα του και αναδύεται ένας πιο πιο συναισθαντικός και συμπονετικός Ναντές μέσα από τον Ολύμπιο και συναισθημαστικά απλησίαστο κόμη.
Το χέρι που κρατάει τη ρομφαία της εκδίκησης χαλαρώνει κάπως και η προσέγγιση των θυμάτων του είναι τώρα λιγότερο άτεγκτη. Γιατί πλέον ο Νταντές, δεν αποζητά την ολόπυρη μανιασμένη εκδίκηση, έχει πάψει να είναι ο θεός της παλαιάς διαθήκης και έχει γίνει ανθρώπινος, έχει σταυρωθεί και έχει αναστηθεί ανάμεσα στους ανθρώπους κι αν δεν μπορεί να ξεχάσει ή να συγχωρέσει πλήρως, είναι ωστόσο ωριμότερος μέσα από τον εξανθρωπισμό του και σε θέση να μετριάσει το πλήγμα της ανταπόδωσης, να (απο)δώσει δικαιοσύνη αντί να πάρει εκδίκηση.
Θα αποφύγω τα spoilers του τέλους (το οποίο έχει υποφέρει επίσης στα χέρια διασκευαστών και σκηνοθετών), γιατί ειλικρινά ευελπιστώ ότι όχι μόνο θα διαβάσετε το βιβλίο σε αυτή του την πλήρη μορφή, αλλά και θα του αναγνωρίσετε τη διαχρονική αξία του, λογοτεχνική αλλά και ως προς τα της ψυχής.
Αλέξανδρε Δουμά (πατέρα)* σε ευχαριστούμε
*pun intended
Ο Κόμης Μον(τ)εχρήστος είναι ο Εδμόνδος Νταντές (ναι, προφανώς και το είχατε καταλάβει από τον πρώτο τόμο), αλλά πλέον στον κολοφώνα της δόξας του, αρχίζει το τελικό στάδιο της καταστρο��ής των εχθρών του, των ανθρώπων του τον κατέστρεψαν (ή τουλάχιστον προσπάθησαν και έβαλαν τον καλύτερο/χειρότερο εαυτό τους στην προσπάθεια).
Σε ένα βιβλίο που ξεκινά σαν ωδή στον (δικαιολογημένο) ρεβανσισμό, ο Δουμάς συνεχίζει να ξεδιπλώνει το εκφραστικό του μεγαλείο δημιουργώντας μια εξαιρετική πλοκή που δείχνει να οδεύει αναπόδραστα προς τη φυσική και ηθική εξόντωση των ανθρώπων που κατέστρεψαν τη ζωή του Εδμόνδου.
Όμως... ο Μοντεχρήστος φτάνει στην ύβρι. Συνεπεία του πόθου του για εκδίκηση, ένα αθώο (αν και αντιπαθέστατο) παιδί χάνει τη ζωή του από τα χέρια της ίδιας του της μητέρας. Κι αυτό ο Μοντεχρήστος δεν το έχει υπολογίσει. Η έπαρση και η αλαζονεία του εκδικητικού άγγελου κρυώνουν στην καρδιά του, όπου ριζώνουν οι πρώτες αμφιβολίες για το δίκαιο της αποστολής του, για τις θεϊκές ιδιότητες που έχει σφετεριστεί για να τιμωρήσει τον άνθρωπο και τα έργα του και αναδύεται ένας πιο πιο συναισθαντικός και συμπονετικός Ναντές μέσα από τον Ολύμπιο και συναισθημαστικά απλησίαστο κόμη.
Το χέρι που κρατάει τη ρομφαία της εκδίκησης χαλαρώνει κάπως και η προσέγγιση των θυμάτων του είναι τώρα λιγότερο άτεγκτη. Γιατί πλέον ο Νταντές, δεν αποζητά την ολόπυρη μανιασμένη εκδίκηση, έχει πάψει να είναι ο θεός της παλαιάς διαθήκης και έχει γίνει ανθρώπινος, έχει σταυρωθεί και έχει αναστηθεί ανάμεσα στους ανθρώπους κι αν δεν μπορεί να ξεχάσει ή να συγχωρέσει πλήρως, είναι ωστόσο ωριμότερος μέσα από τον εξανθρωπισμό του και σε θέση να μετριάσει το πλήγμα της ανταπόδωσης, να (απο)δώσει δικαιοσύνη αντί να πάρει εκδίκηση.
Θα αποφύγω τα spoilers του τέλους (το οποίο έχει υποφέρει επίσης στα χέρια διασκευαστών και σκηνοθετών), γιατί ειλικρινά ευελπιστώ ότι όχι μόνο θα διαβάσετε το βιβλίο σε αυτή του την πλήρη μορφή, αλλά και θα του αναγνωρίσετε τη διαχρονική αξία του, λογοτεχνική αλλά και ως προς τα της ψυχής.
Αλέξανδρε Δουμά (πατέρα)* σε ευχαριστούμε
*pun intended
February 15, 2021
Ένα αριστούργημα, αδικημένο για πολλά χρόνια από τους ελληνικούς εκδοτικούς οίκους. Στο μυαλό μας ανέκαθεν θεωρείτο ένα βιβλίο που ανήκει στην παιδική λογοτεχνία. Τώρα χάρις στον @gutenberg αναδεικνύεται το πιο ολοκληρωμένο έργο του Δουμα. Γεμάτο ποίηση, ιστορία, τέχνη, γεωγραφία, νομική, ψυχολογία. Ήρωες τόσο δικοί μας και τόσο μακρινοί, γεμάτοι λάθη, ανάγκες, συναισθήματα, "μικροί" αλλά και "τεράστιοι". Όπως πάντα, διόρθωση, επιμέλεια και μετάφραση σε σχεδόν άρτιο επίπεδο, ο εκδοτικός οίκος με τα orbis literae έχει ανεβάσει σε ασυναγώνιστα επίπεδα τον ανταγωνισμό. Από αυτά τα βιβλία που θες να τελειώσεις, αλλά δε θες να τελειώσεις. Υπέροχο και αριστουργηματικό. Ακόμα και με τα πέντε αστέρια το αδικώ.
December 23, 2020
Στον κόσμο δεν υπάρχει ούτε ευτυχία ούτε δυστυχία. Υπάρχει μόνο η σύγκριση μιας κατάστασης με μια άλλη, κι αυτό είναι όλο. Μόνο αυτός που γνώρισε την υπέρτατη κακοτυχία είναι ικανός να νιώσει την υπέρτατη τύχη. Πρέπει να έχεις φτάσει στο σημείο να θέλεις τον θάνατο σου για να ξέρεις , Μαξιμιλιανέ, τι ωραίο που είναι να ζεις!
Καρτερείτε και ελπίζετε!
Καρτερείτε και ελπίζετε!
Displaying 1 - 30 of 763 reviews