What do you think?
Rate this book
The Principle: A Novel
Beguiled by the figure of German physicist Werner Heisenberg, who disrupted the assumptions of quantum mechanics with his notorious Uncertainty Principle, earning him the Nobel Prize in physics in 1932, a young, disenchanted philosopher attempts to right his own intellectual and emotional course and take the measure of the evil at work in the contemporary world.
In this critically acclaimed novel, Jerome Ferrari takes stock of European culture's failings during the 20th century and inserts their implications into a compelling vision of the contemporary world. His story is one of eternal returns, of a perpetual fall of Icarus the inevitably compromised meeting between a man's soul and the mysterious beauty of the world."
In this critically acclaimed novel, Jerome Ferrari takes stock of European culture's failings during the 20th century and inserts their implications into a compelling vision of the contemporary world. His story is one of eternal returns, of a perpetual fall of Icarus the inevitably compromised meeting between a man's soul and the mysterious beauty of the world."
144 pages, Paperback
First published February 25, 2015
About the author
Jérôme Ferrari
22 books134 followersJérôme Ferrari is a French writer and translator born in 1968 in Paris. He won the 2012 Prix Goncourt for his novel Le Sermon sur la chute de Rome ("The Sermon on the Fall of Rome").
Ferrari has lived in Corsica and taught philosophy at the lycée international Alexandre-Dumas in Algiers for several years, then at the Lycée Fesch of Ajaccio.
Currently, he is professor of philosophy at the French School of Abu Dhabi.
One work has been translated into English, Where I Left My Soul (2012), it "is set in the mid-1950s during the Algerian war, looking backwards to the second world war and the French defeat in Indochina, and forwards to the collapse in 1958 of the Fourth Republic.
Ferrari has lived in Corsica and taught philosophy at the lycée international Alexandre-Dumas in Algiers for several years, then at the Lycée Fesch of Ajaccio.
Currently, he is professor of philosophy at the French School of Abu Dhabi.
One work has been translated into English, Where I Left My Soul (2012), it "is set in the mid-1950s during the Algerian war, looking backwards to the second world war and the French defeat in Indochina, and forwards to the collapse in 1958 of the Fourth Republic.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 44 reviews
August 9, 2023
من مرگ هستم، نابودکننده جهان‌ها. رابرت اوپنهایمر. صفحه‌ی ۱۵ کتاب
در وحشت، نشاطی است، شاید بسیار نیرومندتر از نشاطی که در زیبایی است. صفحه ۲۱ کتاب
تفکر، ارتباطی با محاسبات، رابطه‌ی علت و معلول، یا جدول کلمات متقاطع ندارد، بلکه تفکر در حقیقت افسونی است از سرعت و قدرت، از بی‌رحمی، از درد، از نشئگی، زخمی است سرباز که مصمم به عمیق‌تر کردن آن هستیم. صفحه‌ی ۴۳ کتاب
واقعیت نمی‌تواند کاملاً نابود شود، حتی با حکم و فتوا. تمایز بین دروغ و حقیقت وجود دارد و هنوز جایی خارج از دسترس انسان‌ها باقی‌مانده است. صفحه‌ی ۶۱ کتاب
تو به طور ناگهانی دو واقعیت ناامید کننده را درمی‌یابی: اول اینکه علم، جایگاهی مقدس و مصون نیست که برای همیشه از داغ ایدئولوژی‌ها و سیاست‌ها در امان بماند و دومین واقعیت که به همان اندازه اولی تأسف‌آور و اگر چه به مراتب کم‌تر مصیبت‌بار است، این است که بردن جایزه‌ی نوبل تضمینی همیشگی در مقابل حماقت نیست. صفحات ۶۳-۶۴ کتاب
ما با دلتنگی تصور می‌کنیم که شیرینی رؤیاهای آینده‌ای را که دیگر هرگز نخواهیم داشت از دست داده‌ایم. دیگر نمی‌توانیم لذت دروغ‌ها و فریب‌هایی را که بوی تعفن آن همه جا را فرا گرفته است تحمل کنیم. تعفنی که مدت‌ها توسط رایحه‌ای خوشایند عطرآگین شده بود، پیمان‌هایی از عشق و دوستی که دیگر به آن باور نداریم. صفحات ۸۴-۸۵ کتاب
همه چیز یک بار به همه داده می‌شود. جهان بی‌کران است و زندگی هر یک از ما، عشق‌های کوچک ما، در بسته‌های فشرده‌ای از یک ابدیت غیر قابل دسترس قرار گرفته است که اندیشه و عقل و خرد ما را تحت جریانی مداوم و پی در پی می‌پیماید و می‌گستراند، درست مثل نوک الماسی که روی شیارهای یک صفحه بی‌پایان گرامافون قرار گرفته است. صفحه‌ی ۱۴۲ کتاب
در وحشت، نشاطی است، شاید بسیار نیرومندتر از نشاطی که در زیبایی است. صفحه ۲۱ کتاب
تفکر، ارتباطی با محاسبات، رابطه‌ی علت و معلول، یا جدول کلمات متقاطع ندارد، بلکه تفکر در حقیقت افسونی است از سرعت و قدرت، از بی‌رحمی، از درد، از نشئگی، زخمی است سرباز که مصمم به عمیق‌تر کردن آن هستیم. صفحه‌ی ۴۳ کتاب
واقعیت نمی‌تواند کاملاً نابود شود، حتی با حکم و فتوا. تمایز بین دروغ و حقیقت وجود دارد و هنوز جایی خارج از دسترس انسان‌ها باقی‌مانده است. صفحه‌ی ۶۱ کتاب
تو به طور ناگهانی دو واقعیت ناامید کننده را درمی‌یابی: اول اینکه علم، جایگاهی مقدس و مصون نیست که برای همیشه از داغ ایدئولوژی‌ها و سیاست‌ها در امان بماند و دومین واقعیت که به همان اندازه اولی تأسف‌آور و اگر چه به مراتب کم‌تر مصیبت‌بار است، این است که بردن جایزه‌ی نوبل تضمینی همیشگی در مقابل حماقت نیست. صفحات ۶۳-۶۴ کتاب
ما با دلتنگی تصور می‌کنیم که شیرینی رؤیاهای آینده‌ای را که دیگر هرگز نخواهیم داشت از دست داده‌ایم. دیگر نمی‌توانیم لذت دروغ‌ها و فریب‌هایی را که بوی تعفن آن همه جا را فرا گرفته است تحمل کنیم. تعفنی که مدت‌ها توسط رایحه‌ای خوشایند عطرآگین شده بود، پیمان‌هایی از عشق و دوستی که دیگر به آن باور نداریم. صفحات ۸۴-۸۵ کتاب
همه چیز یک بار به همه داده می‌شود. جهان بی‌کران است و زندگی هر یک از ما، عشق‌های کوچک ما، در بسته‌های فشرده‌ای از یک ابدیت غیر قابل دسترس قرار گرفته است که اندیشه و عقل و خرد ما را تحت جریانی مداوم و پی در پی می‌پیماید و می‌گستراند، درست مثل نوک الماسی که روی شیارهای یک صفحه بی‌پایان گرامافون قرار گرفته است. صفحه‌ی ۱۴۲ کتاب
November 9, 2021
The Refuge of Mathematical Forms
This is the way to write intellectual biography - from the inside, living in the mind of the subject, in fact being the subject, or, as close as possible to that, sharing the subject’s obsessions, fears, stupidities, and disappointments as well as his talents. As with all biography, this involves imagination, but imagination of a particular kind, an imagination of the gospels not the rapportage of a newspaper or even of an ‘official’ life history.
Such a biographical story doesn’t move from past to present, it moves from incipient purpose to increasing articulation of that purpose. It is teleological in other words, documenting not historical causes but prospective attractions, not origins but fate as this emerges from experience. From the beginning it maintains an awareness of the driving force which the subject cannot resist because he is that force.
This sort of biography is, of course, poetic. It points not to facts but to amorphous and vaguely defined experiences which are outside the realm of language entirely. It is an interpretation that demands further interpretation. What it says is intended to be said in different ways as readers sense it pointing at their own inarticulate experiences.
But such poetry is not fiction. Imagination is constrained not by plot or character or consistency of development but rather by a life which has been known by others. These others are components of the poetry not as independent actors but as part of the consolidated mind which is the subject himself. Their poetry has been absorbed by him to help articulate his own omega point.
The technique of poetic, teleological biography is fascinating. The prose is all second person address: ‘you did this,’ ‘you thought that,’ ‘you had a decisive effect on me.’ The narrator is, in an important sense, the realised product of the subject. Just as the subject has purposely absorbed his contemporaries, so the narrator has absorbed the subject. Often he is indistinguishable from the subject. He is the subject’s purpose realised.
And how appropriate is all this for understanding a life of the mind and how mind is invisibly passed along, especially the mind of a genius like Heisenberg for whom the immateriality of mathematics was the most concrete substance in the universe. For him, there was no need to observe and measure and experiment, only to think. Mathematics was the real world, the already realised eschaton - in short, Heaven on Earth.
Regarding all else - relationships, politics, the practical consequences of knowledge - Heisenberg was functionally autistic. Divinity not humanity ruled: mathematics (and its practical equivalent: music) showed him reality “...by revealing that the world wasn’t just the chaos it seemed to be, that great broken body, with its pointless deaths, its lost souls, its vain hopes, its ruins, its indistinguishable resentment and anger, the humiliation of its diktats, and that it was still possible to have faith in what you didn’t call God but a central order, within which everything had its place.”
But living in and promoting this perfect world of mathematics has what economists call ‘externalities.’ Potentially someone like Heisenberg creates vastly more broken bodies, pointless deaths and lost souls in the world outside mathematics. Faith, any faith, that “mystical intransigence of passion” tends to do just this, even if it is only faith in a central order. There is a price to passionate belief in such order. Most often it is not a price paid by the believer but by those upon whom belief is imposed.
So thus the great Principle emerges from Heisenberg s mind : “... what the language of men expresses so clumsily can be grasped all at once in an equation of such concision and simplicity as to conceal its poisonous nature.” The message of this equation is radical, and not just scientifically: “things have no core.” The only thing there is the language used to express it. Horrifying when this sinks in. Language is all we have. The order is there and there alone.
This is indeed “sitting on God’s shoulder.” It is the report of a mystic who has returned from the sacred mountain: ‘there is nothing there but what we say about it.’ This is idolatry. Idolatry exists when only words matter, when language, even mathematical language, is confused with reality. Reality is permanently beyond language. It is nevertheless real. But language can mask reality; it can deform our senses so we don’t believe them. Things like fascism, and brutality, and war are normalised through language. The disastrous reality of their consequences are hidden, never talked about. Language saves. Language also betrays as Heisenberg and is colleagues discover when they are ‘hacked’ by their captors after the war.
But there are cracks in language, and therefore in the world language forms. The cracks don’t reveal much but just enough to suggest the masks of idolatry. Listening to oneself being listened to is therapeutic in revealing where the cracks are. The existence of “reality can’t be entirely abolished, even by decree, any more than can the distinction between lies and truth, which is still preserved somewhere, out of the reach of men.” Out of reach does not imply irrelevance or uselessness but the essential need for hope. Only hope can overcome the idolatry of faith - in religion, in ideology, in science, in beauty, in oneself or ones compatriots.
Poetic biography about purpose has, I think, a unique kind of meaning. Neither our own experience nor the expression of that experience is sufficient to prevent the fantasies of spiritual, intellectual, or aesthetical idolatry on their own. Although language is produced through experience, experience is warped by language. Hope is the only bridge to the world of non-language which we call truth, or reality, or perhaps even God. But hope, unlike faith, is never certain, never convinced. Hope is fragile, tentative, unstable; it has no content or substance. Hope has no refuge in which to rest, not even in mathematics, which is itself a product of hope. This is the meaning of Heisenberg’s mind for me.
This is the way to write intellectual biography - from the inside, living in the mind of the subject, in fact being the subject, or, as close as possible to that, sharing the subject’s obsessions, fears, stupidities, and disappointments as well as his talents. As with all biography, this involves imagination, but imagination of a particular kind, an imagination of the gospels not the rapportage of a newspaper or even of an ‘official’ life history.
Such a biographical story doesn’t move from past to present, it moves from incipient purpose to increasing articulation of that purpose. It is teleological in other words, documenting not historical causes but prospective attractions, not origins but fate as this emerges from experience. From the beginning it maintains an awareness of the driving force which the subject cannot resist because he is that force.
This sort of biography is, of course, poetic. It points not to facts but to amorphous and vaguely defined experiences which are outside the realm of language entirely. It is an interpretation that demands further interpretation. What it says is intended to be said in different ways as readers sense it pointing at their own inarticulate experiences.
But such poetry is not fiction. Imagination is constrained not by plot or character or consistency of development but rather by a life which has been known by others. These others are components of the poetry not as independent actors but as part of the consolidated mind which is the subject himself. Their poetry has been absorbed by him to help articulate his own omega point.
The technique of poetic, teleological biography is fascinating. The prose is all second person address: ‘you did this,’ ‘you thought that,’ ‘you had a decisive effect on me.’ The narrator is, in an important sense, the realised product of the subject. Just as the subject has purposely absorbed his contemporaries, so the narrator has absorbed the subject. Often he is indistinguishable from the subject. He is the subject’s purpose realised.
And how appropriate is all this for understanding a life of the mind and how mind is invisibly passed along, especially the mind of a genius like Heisenberg for whom the immateriality of mathematics was the most concrete substance in the universe. For him, there was no need to observe and measure and experiment, only to think. Mathematics was the real world, the already realised eschaton - in short, Heaven on Earth.
Regarding all else - relationships, politics, the practical consequences of knowledge - Heisenberg was functionally autistic. Divinity not humanity ruled: mathematics (and its practical equivalent: music) showed him reality “...by revealing that the world wasn’t just the chaos it seemed to be, that great broken body, with its pointless deaths, its lost souls, its vain hopes, its ruins, its indistinguishable resentment and anger, the humiliation of its diktats, and that it was still possible to have faith in what you didn’t call God but a central order, within which everything had its place.”
But living in and promoting this perfect world of mathematics has what economists call ‘externalities.’ Potentially someone like Heisenberg creates vastly more broken bodies, pointless deaths and lost souls in the world outside mathematics. Faith, any faith, that “mystical intransigence of passion” tends to do just this, even if it is only faith in a central order. There is a price to passionate belief in such order. Most often it is not a price paid by the believer but by those upon whom belief is imposed.
So thus the great Principle emerges from Heisenberg s mind : “... what the language of men expresses so clumsily can be grasped all at once in an equation of such concision and simplicity as to conceal its poisonous nature.” The message of this equation is radical, and not just scientifically: “things have no core.” The only thing there is the language used to express it. Horrifying when this sinks in. Language is all we have. The order is there and there alone.
This is indeed “sitting on God’s shoulder.” It is the report of a mystic who has returned from the sacred mountain: ‘there is nothing there but what we say about it.’ This is idolatry. Idolatry exists when only words matter, when language, even mathematical language, is confused with reality. Reality is permanently beyond language. It is nevertheless real. But language can mask reality; it can deform our senses so we don’t believe them. Things like fascism, and brutality, and war are normalised through language. The disastrous reality of their consequences are hidden, never talked about. Language saves. Language also betrays as Heisenberg and is colleagues discover when they are ‘hacked’ by their captors after the war.
But there are cracks in language, and therefore in the world language forms. The cracks don’t reveal much but just enough to suggest the masks of idolatry. Listening to oneself being listened to is therapeutic in revealing where the cracks are. The existence of “reality can’t be entirely abolished, even by decree, any more than can the distinction between lies and truth, which is still preserved somewhere, out of the reach of men.” Out of reach does not imply irrelevance or uselessness but the essential need for hope. Only hope can overcome the idolatry of faith - in religion, in ideology, in science, in beauty, in oneself or ones compatriots.
Poetic biography about purpose has, I think, a unique kind of meaning. Neither our own experience nor the expression of that experience is sufficient to prevent the fantasies of spiritual, intellectual, or aesthetical idolatry on their own. Although language is produced through experience, experience is warped by language. Hope is the only bridge to the world of non-language which we call truth, or reality, or perhaps even God. But hope, unlike faith, is never certain, never convinced. Hope is fragile, tentative, unstable; it has no content or substance. Hope has no refuge in which to rest, not even in mathematics, which is itself a product of hope. This is the meaning of Heisenberg’s mind for me.
March 29, 2023
تجربه ای جدید و نو از نویسنده ای خوشخوان،بعد از کتاب (آنجا که ایمانم رها شد)
این کتاب با سوژه بکرش خیلی توجهم رو جلب کرد
ارجاعات فوقالعاده است!
این کتاب با سوژه بکرش خیلی توجهم رو جلب کرد
ارجاعات فوقالعاده است!
February 21, 2021
زندگی یک فیزیکدان
پرنسیپ رمانی است که زندگی یکی از بزرگترین فیزیکدانان تاریخ، هایزنبرگ را روایت می‌کند. و نشان می‌دهد چگونه فردی مثل هایزنبرگ که در زیباییِ فیزیک و ریاضیات، غرق شده و عاشق هنر و خانواده است می‌تواند در دوران جنگ، از تلاش نازی‌ها در ساخت بمب اتمی حمایت کند. همچنین نشان می‌دهد انسان، توانایی آن را دارد که زیبایی خلق کند، اما در همان حال آنقدر توانمند است که دست به تخریب‌های هولناک بزند. حتی اگر این تخریب، خود بشریت باشد. در این کتاب، صدای ناقوس مرگ بشریت به گوش می رسد و نوشته‌ای است چالش‌برانگیز که تخریب لحظه‌به‌لحظه‌ای جهان را نشان می‌دهد. جمعیت بیش از حد، خطر جنگ هسته‌ای، استفاده پیاپی از سلاح شیمیایی، فاشیسم، سرمایه‌داری افسارگسیخته‌ای معاصر، بحران‌های اقلیمی، همگی در این رمان رساله مانند، به طور مستقیم یا غیر مستقیم نقش دارند. نویسنده رویدادهای تاریک در اوایل قرن بیستم را با کارهای تئوریک هایزنبرگ در هم می‌آمیزد و ناامیدانه می‌کوشد به مرحله‌ای از ادارک دست یابد که چگونه مردی با ذهن زیبا می‌تواند در سبعیت دنیایی از هم گسیخته و خُردشده شرکت کند. این کتاب را به کسانی که علاقمند مباحث فیزیک و کوانتم و کلا بحثی در حوزه فلسفه و فیزیک هستند پیشنهاد می‌کنم.
برای خودم که از فیزیک چندانی نمی‌دانم کمی دشوار بود ولی قبل از آن کتاب معمای زمان را خوانده بودم و از یک رفیق که در رشته فیزیک کوانتوم تحصیل کرده کمک گرفتم، جالب تمام شد.
پرنسیپ رمانی است که زندگی یکی از بزرگترین فیزیکدانان تاریخ، هایزنبرگ را روایت می‌کند. و نشان می‌دهد چگونه فردی مثل هایزنبرگ که در زیباییِ فیزیک و ریاضیات، غرق شده و عاشق هنر و خانواده است می‌تواند در دوران جنگ، از تلاش نازی‌ها در ساخت بمب اتمی حمایت کند. همچنین نشان می‌دهد انسان، توانایی آن را دارد که زیبایی خلق کند، اما در همان حال آنقدر توانمند است که دست به تخریب‌های هولناک بزند. حتی اگر این تخریب، خود بشریت باشد. در این کتاب، صدای ناقوس مرگ بشریت به گوش می رسد و نوشته‌ای است چالش‌برانگیز که تخریب لحظه‌به‌لحظه‌ای جهان را نشان می‌دهد. جمعیت بیش از حد، خطر جنگ هسته‌ای، استفاده پیاپی از سلاح شیمیایی، فاشیسم، سرمایه‌داری افسارگسیخته‌ای معاصر، بحران‌های اقلیمی، همگی در این رمان رساله مانند، به طور مستقیم یا غیر مستقیم نقش دارند. نویسنده رویدادهای تاریک در اوایل قرن بیستم را با کارهای تئوریک هایزنبرگ در هم می‌آمیزد و ناامیدانه می‌کوشد به مرحله‌ای از ادارک دست یابد که چگونه مردی با ذهن زیبا می‌تواند در سبعیت دنیایی از هم گسیخته و خُردشده شرکت کند. این کتاب را به کسانی که علاقمند مباحث فیزیک و کوانتم و کلا بحثی در حوزه فلسفه و فیزیک هستند پیشنهاد می‌کنم.
برای خودم که از فیزیک چندانی نمی‌دانم کمی دشوار بود ولی قبل از آن کتاب معمای زمان را خوانده بودم و از یک رفیق که در رشته فیزیک کوانتوم تحصیل کرده کمک گرفتم، جالب تمام شد.
April 1, 2015
Le nouveau roman de Jérôme Ferrari me fait penser à la phrase de Desproges : "Un jour j'irai vivre en théorie, car en théorie tout se passe bien." Son héros, Werner Heisenberg — attention, comme dans "Évariste", autre roman récent consacré à un scientifique de génie, le narrateur aussi est à surveiller — Heisenberg, donc, père de la mécanique quantique, est un esprit contemplatif, qui explore les confins de la physique, des mathématiques et de la poésie, et regarde l'univers "par-dessus l'épaule de Dieu". Un théoricien donc, un être pur, absolument épris de beauté. Sauf qu'il n'a pas le droit : il est allemand, il est né en 1901, et par conséquent il ne peut se retirer de l'Histoire ; c'est son drame.
Le prestige du prix Goncourt a permis à Ferrari de remuer ciel et terre pour trouver de la documentation, semble-t-il inédite en français pour partie. Mais il met ses pas dans ceux de son personnage pour faire dialoguer ensemble la poésie (ou du moins la littérature), la philosophie et la physique, et comprendre les choix d'existence de son personnage, dont le narrateur, à mesure qu'il révèle un peu de sa propre histoire, offre un contrepoint tout à fait cruel. Il montre un Heisenberg coincé dans une aporie morale, et son style sinueux, qui interpelle sans cesse le personnage à la deuxième personne, fait merveille dans cette recherche, mais c'est tout le récit, y compris dans sa construction, qui tâche de prendre au sérieux les conséquences des découvertes d'Heisenberg sur ce que l'on peut savoir, bien sûr, mais aussi ce que l'on doit faire et ce qu'il est possible d'espérer. Les dernières pages de ce très beau roman, dense et souple comme une particule qui se déguiserait en onde, suggèrent finalement un jugement dont la sérénité s'accorde à l'évolution de Ferrari (à ce qu'il me semble) vers une forme lucide et lumineuse.
Le prestige du prix Goncourt a permis à Ferrari de remuer ciel et terre pour trouver de la documentation, semble-t-il inédite en français pour partie. Mais il met ses pas dans ceux de son personnage pour faire dialoguer ensemble la poésie (ou du moins la littérature), la philosophie et la physique, et comprendre les choix d'existence de son personnage, dont le narrateur, à mesure qu'il révèle un peu de sa propre histoire, offre un contrepoint tout à fait cruel. Il montre un Heisenberg coincé dans une aporie morale, et son style sinueux, qui interpelle sans cesse le personnage à la deuxième personne, fait merveille dans cette recherche, mais c'est tout le récit, y compris dans sa construction, qui tâche de prendre au sérieux les conséquences des découvertes d'Heisenberg sur ce que l'on peut savoir, bien sûr, mais aussi ce que l'on doit faire et ce qu'il est possible d'espérer. Les dernières pages de ce très beau roman, dense et souple comme une particule qui se déguiserait en onde, suggèrent finalement un jugement dont la sérénité s'accorde à l'évolution de Ferrari (à ce qu'il me semble) vers une forme lucide et lumineuse.
March 9, 2021
I was disappointed with this novella. The first half has an interesting contemporary voice telling the story of Werner Heisenberg. It's excellent. The book started going downhill for me when we reached World War II, the voice vanished, and it became a straight-ahead wartime novel, not bad, but of little interest to me. And then it moved on to something that, at last, seemed pretentiously unmeaningful to me.
June 17, 2016
La historia, las formas y cada una de las palabras. Eso es lo bueno del libro.
http://entremontonesdelibros.blogspot...
http://entremontonesdelibros.blogspot...
February 28, 2020
Heisenberg recalled for his complex and curious spirit, searching for a blueprint of the beginning in mathematics and all of its practical equivalents. Ferrari presents his hero the way his hero presents the intimacies of the universe: " over the shoulder of God".
April 4, 2015
Livre passionnant. Assez court mais très dense et complexe. Le début est obscur, certaines phrases, très très longues, sont un peu ampoulées et grandiloquentes mais le livre est très bien écrit et le regard posé par l'auteur sur Heisenberg est très intéressant. Sans aborder "frontalement" Heisenberg et sa personnalité, l'auteur en montre de multiples facettes, soulignant bien la complexité du personnage. On y découvre un génie, perdu dans son Athènes intellectuelle, qui aimait son pays et la beauté de sa nature("ses lacs et ses montagnes") et qui est emporté malgré lui et contre lui dans les turpitudes de l'Histoire. La partie consacrée aux scientifiques allemands placés sous surveillance en Angleterre après la capitulation est remarquable et les dernières pages du livre sont très belles.
February 22, 2020
A dramatisation of a Wikipedia page. Whatever the story in there, it was unreadable and banal. The imagery is dull, there’s no action worth following or caring about. Nothing is explained . Of course we have Wikipedia for that. I fear the nerds revenge is to take over literature and turn into this. Unbelievable. Europa keep stinging me with the half written, half-considered nonsense. I know French writers are subsidised by the state but not for this surely. Study physics instead.
December 8, 2017
It was kind of a slow start for me and I was a bit confused by the "I" in the story, but the main story was really captivating and I enjoyed the structure.
If you liked this, make sure to follow me on Goodreads for more reviews!
If you liked this, make sure to follow me on Goodreads for more reviews!
February 28, 2017
VERDICT: Short and powerful novel on the ultimate human choice. Nobel prize physicist Heisenberg makes up the ideal topic for a bridge masterfully erected by Ferrari between science and literature.
my review is here:
https://wordsandpeace.com/2017/02/17/...
my review is here:
https://wordsandpeace.com/2017/02/17/...
June 29, 2015
Ecriture sophistiquée, avec des trouvailles au milieu de passages sur-écrits. Deuxième partie plus intéressante grâce au contexte historique. Pas bouleversant.
October 28, 2023
«پرنسیپ» نوشته ژروم فراری رمانی تأمل برانگیز و درون نگر است که به درون مایه های پیچیده عشق، از دست دادن و جستجوی معنا در زندگی می پردازد. داستان در کورسیکا اتفاق می‌افتد، داستان زندگی دو دوست دوران کودکی، متیو و آنتوان را دنبال می‌کند که در چالش‌ها و عدم قطعیت‌های بزرگسالی پیش می‌روند.
در کتاب ، راوی جروم فراری ("من")، فیزیکدان ورنر هایزنبرگ را "تو" خطاب می کند. آنها مانند دستگاه‌های اندازه‌گیری دوئل با یکدیگر بازی می��کنند که اصل عدم قطعیت هایزنبرگ را تجسم می‌کنند: اینکه هرچه موقعیت یک نقطه را دقیق‌تر اندازه‌گیری کنیم، تکانه آن را با دقت کمتری می‌توان اندازه‌گیری کرد و بالعکس. راوی شتاب خود را به عنوان نویسنده‌ای می‌سنجید که در پی کشف فیزیک کوانتومی و نیروی هسته‌ای تلاش می‌کند راه خود را باز کند، در حالی که سعی می‌کند «موقعیت» هایزنبرگ را درک کند، وضعیت ذهنی‌اش در زمانی که کشف کرد کارش چگونه بوده است. می تواند به معنای همانطور که راوی هایزنبرگ را از گذشته به حال خود می کشاند، فراری به بررسی اصول پایداری می پردازد که همه زندگی ما را شکل می دهد، از طریق پیروزی ها و ناکامی ها، مجادله و سازش، دقت و بی اندازه بودن
سبک نگارش فراری فریبنده و غنایی است و خوانندگان را به شبکه پیچیده احساسات تجربه شده توسط شخصیت ها می کشاند. این روایت به زیبایی ساخته شده است، گذشته و حال، رویاها و واقعیت را به‌طور یکپارچه در هم می‌پیوندد تا یک تجربه خواندنی چندلایه و همه‌جانبه ایجاد کند.
شخصیت‌های «پرنسیپ» بسیار توسعه‌یافته و قابل ارتباط هستند و هر کدام با شیاطین و ناامنی‌های خود دست و پنجه نرم می‌کنند. به ویژه متیو و آنتوان در طول داستان دچار دگرگونی های عمیقی می شوند که به خوانندگان اجازه می دهد شاهد رشد و کشف خود باشند. کاوش فراری در روابط پیچیده آنها، چه عاشقانه و چه افلاطونی، به روایت عمق و اصالت می بخشد.
علاوه بر این، این رمان تصویری واضح از کورس، با مناظر ناهموار و میراث فرهنگی غنی آن را ارائه می دهد. نثر توصیفی فراری جزیره را زنده می کند و خوانندگان را در مناظر، صداها و سنت های آن غرق می کند. این محیط به عنوان پس‌زمینه‌ای برای درون‌بینی شخصیت‌ها عمل می‌کند و لایه‌ای از عمق بیشتری به داستان اضافه می‌کند.
در حالی که «پرنسیپ» رمانی زیبا و تأمل برانگیز است، ممکن است برای خوانندگانی که به دنبال داستانی پرسرعت یا اکشن هستند مناسب نباشد. داستان با سرعتی آرام پیش می‌رود و به خوانندگان این امکان را می‌دهد تا تفکرات فلسفی و تفاوت‌های عاطفی ارائه شده را به طور کامل جذب کنند. با این حال، برای کسانی که از روایت‌های درون‌نگر و درون‌نگر قدردانی می‌کنند، این رمان تجربه خواندنی پرباری را ارائه می‌دهد.
شاید با کار بر روی بمب اتمی، هایزنبرگ زیبایی هایی را که برای آن زندگی می کند تضعیف کند. فراری حاضر نیست قضاوت را آخرین حرف بزند. در عوض، او داستانی را روایت می‌کند که بی شباهت به نامه‌ای نیست، که تأثیر کلی آن نمای کلی و پانورامیک هم از عملکرد درونی روح فرد و هم دامنه وسیع علم در تاریخ مدرن، به طور خلاصه، اثر کوانتومی است. . در این یادداشت، با آخرین سطر کتاب پایان می‌دهم: «در زندگی‌ام هیچ چیز زیباتر از این ندیده‌ام».
در کتاب ، راوی جروم فراری ("من")، فیزیکدان ورنر هایزنبرگ را "تو" خطاب می کند. آنها مانند دستگاه‌های اندازه‌گیری دوئل با یکدیگر بازی می��کنند که اصل عدم قطعیت هایزنبرگ را تجسم می‌کنند: اینکه هرچه موقعیت یک نقطه را دقیق‌تر اندازه‌گیری کنیم، تکانه آن را با دقت کمتری می‌توان اندازه‌گیری کرد و بالعکس. راوی شتاب خود را به عنوان نویسنده‌ای می‌سنجید که در پی کشف فیزیک کوانتومی و نیروی هسته‌ای تلاش می‌کند راه خود را باز کند، در حالی که سعی می‌کند «موقعیت» هایزنبرگ را درک کند، وضعیت ذهنی‌اش در زمانی که کشف کرد کارش چگونه بوده است. می تواند به معنای همانطور که راوی هایزنبرگ را از گذشته به حال خود می کشاند، فراری به بررسی اصول پایداری می پردازد که همه زندگی ما را شکل می دهد، از طریق پیروزی ها و ناکامی ها، مجادله و سازش، دقت و بی اندازه بودن
سبک نگارش فراری فریبنده و غنایی است و خوانندگان را به شبکه پیچیده احساسات تجربه شده توسط شخصیت ها می کشاند. این روایت به زیبایی ساخته شده است، گذشته و حال، رویاها و واقعیت را به‌طور یکپارچه در هم می‌پیوندد تا یک تجربه خواندنی چندلایه و همه‌جانبه ایجاد کند.
شخصیت‌های «پرنسیپ» بسیار توسعه‌یافته و قابل ارتباط هستند و هر کدام با شیاطین و ناامنی‌های خود دست و پنجه نرم می‌کنند. به ویژه متیو و آنتوان در طول داستان دچار دگرگونی های عمیقی می شوند که به خوانندگان اجازه می دهد شاهد رشد و کشف خود باشند. کاوش فراری در روابط پیچیده آنها، چه عاشقانه و چه افلاطونی، به روایت عمق و اصالت می بخشد.
علاوه بر این، این رمان تصویری واضح از کورس، با مناظر ناهموار و میراث فرهنگی غنی آن را ارائه می دهد. نثر توصیفی فراری جزیره را زنده می کند و خوانندگان را در مناظر، صداها و سنت های آن غرق می کند. این محیط به عنوان پس‌زمینه‌ای برای درون‌بینی شخصیت‌ها عمل می‌کند و لایه‌ای از عمق بیشتری به داستان اضافه می‌کند.
در حالی که «پرنسیپ» رمانی زیبا و تأمل برانگیز است، ممکن است برای خوانندگانی که به دنبال داستانی پرسرعت یا اکشن هستند مناسب نباشد. داستان با سرعتی آرام پیش می‌رود و به خوانندگان این امکان را می‌دهد تا تفکرات فلسفی و تفاوت‌های عاطفی ارائه شده را به طور کامل جذب کنند. با این حال، برای کسانی که از روایت‌های درون‌نگر و درون‌نگر قدردانی می‌کنند، این رمان تجربه خواندنی پرباری را ارائه می‌دهد.
شاید با کار بر روی بمب اتمی، هایزنبرگ زیبایی هایی را که برای آن زندگی می کند تضعیف کند. فراری حاضر نیست قضاوت را آخرین حرف بزند. در عوض، او داستانی را روایت می‌کند که بی شباهت به نامه‌ای نیست، که تأثیر کلی آن نمای کلی و پانورامیک هم از عملکرد درونی روح فرد و هم دامنه وسیع علم در تاریخ مدرن، به طور خلاصه، اثر کوانتومی است. . در این یادداشت، با آخرین سطر کتاب پایان می‌دهم: «در زندگی‌ام هیچ چیز زیباتر از این ندیده‌ام».
August 21, 2023
«(…) miró por encima del hombro de Dios y, a través de la delgada superficie material de las cosas, se le apareció el lugar donde se disuelve su materialidad. En ese lugar secreto, que ni tan solo es un lugar, las contradicciones quedan abolidas a la par que las imágenes y su carne familiar; allí no queda vestigio alguno del mundo que el lenguaje de los hombres puede describir, ningún reflejo lejano, solamente la forma pálida de las matemáticas, silenciosa y temible, la pureza de las sime-trías, el esplendor abstracto de la matriz eterna, toda esa inconcebible belleza que aguardaba desde siempre para desvelarse ante sus ojos».
De menos a más, la idea de que los físicos y poetas comparten una ambición imposible de traducir la belleza y el caos de la naturaleza a un lenguaje es el principal eje de esta buena novela corta. Si bien cuesta un poco enganchar con las peripecias del narrador, su segunda persona está bien realizada y la figura de Heisenberg, sin ahondar en sus contradicciones, resalta en cuanto a las vacilaciones de aquellos que ven la luz una vez en su vida y pasan el resto intentando sobrevivir a ese fulgor.
De menos a más, la idea de que los físicos y poetas comparten una ambición imposible de traducir la belleza y el caos de la naturaleza a un lenguaje es el principal eje de esta buena novela corta. Si bien cuesta un poco enganchar con las peripecias del narrador, su segunda persona está bien realizada y la figura de Heisenberg, sin ahondar en sus contradicciones, resalta en cuanto a las vacilaciones de aquellos que ven la luz una vez en su vida y pasan el resto intentando sobrevivir a ese fulgor.
September 11, 2017
Tre stelle e mezza.
Qual è “il prezzo del guardare oltre la spalla di Dio?” Perché è proprio questo quanto fece quel manipolo di menti geniali che, all’alba del ventesimo secolo, scardinò tutte le certezze della fisica newtoniana: “guardare oltre la spalla di Dio”. E lo fece pronunciando “con il candore omicida della giovinezza una sentenza di dissoluzione” che trasformò “i componenti ultimi della materia in creature del limbo, più pallide e trasparenti dei fantasmi”, tentando di trovare le parole adatte per dire “ciò che non può essere detto e che tuttavia deve essere detto”, per descrivere un mondo in cui “nessuno può essere chiaro e preciso insieme”, in una sorta di declinazione logica del principio di indeterminazione che dà il titolo al romanzo.
Le prime due parti, le più belle, sono una sorta di lettera aperta ad Heisenberg in cui Ferrari ne ripercorre la brillante carriera fino ai controversi rapporti con il regime nazista, evitando però ogni pedanteria biografica o facile moralismo, consapevole di poter vantare nei confronti di chi in quegli anni dovette scegliere da che parte stare una sola superiorità: quella “conferitaci dalla data di nascita”. La terza parte racconta la detenzione del grande fisico e di altri nove scienziati tedeschi ad opera degli inglesi a Farm Hall. Di fronte al disvelamento degli orrori del regime nazista le reazioni di queste menti brillantissime, in grado di capire “cose che per la maggior parte degli uomini rimangono un mistero”, sono sconcertanti per la loro infantile inadeguatezza, dettate unicamente dal tentativo di sminuire il proprio ruolo, di negare ogni responsabilità. La notizia della distruzione di Hiroshima, però, dissolve qualsiasi illusione di neutralità e innocenza della scienza e loro, in quanto uomini di scienza, perché il cuore di uranio di quella bomba, che aveva “regalato alla morte volti nuovi”, così potente da essere “un’immagine sacra dell’apocalisse”, era stato reso possibile proprio dalle “conoscenze che veneravano”. Chiude il romanzo una sorta di breve epilogo, la parte meno convincente, inquinato a mio avviso da una insistita e vagamente incongrua componente autobiografica.
Un libro percorso da una fitta rete di profondi e drammatici interrogativi: sul ruolo della scienza e sulle conseguenze delle sue scoperte, sulla responsabilità personale e sul libero arbitrio. Domande che non trovano risposta all’interno del suo perimetro narrativo, né potrebbero farlo, e che sono ancora e sempre lì, davanti alle nostre coscienze. Perché Prometeo siamo noi, disposti come lui a pagare qualunque prezzo per “guardare oltre la spalla di Dio” sapendo, in cuor nostro, che non c’è “niente di più bello” di quel che si vede da lì.
Qual è “il prezzo del guardare oltre la spalla di Dio?” Perché è proprio questo quanto fece quel manipolo di menti geniali che, all’alba del ventesimo secolo, scardinò tutte le certezze della fisica newtoniana: “guardare oltre la spalla di Dio”. E lo fece pronunciando “con il candore omicida della giovinezza una sentenza di dissoluzione” che trasformò “i componenti ultimi della materia in creature del limbo, più pallide e trasparenti dei fantasmi”, tentando di trovare le parole adatte per dire “ciò che non può essere detto e che tuttavia deve essere detto”, per descrivere un mondo in cui “nessuno può essere chiaro e preciso insieme”, in una sorta di declinazione logica del principio di indeterminazione che dà il titolo al romanzo.
Le prime due parti, le più belle, sono una sorta di lettera aperta ad Heisenberg in cui Ferrari ne ripercorre la brillante carriera fino ai controversi rapporti con il regime nazista, evitando però ogni pedanteria biografica o facile moralismo, consapevole di poter vantare nei confronti di chi in quegli anni dovette scegliere da che parte stare una sola superiorità: quella “conferitaci dalla data di nascita”. La terza parte racconta la detenzione del grande fisico e di altri nove scienziati tedeschi ad opera degli inglesi a Farm Hall. Di fronte al disvelamento degli orrori del regime nazista le reazioni di queste menti brillantissime, in grado di capire “cose che per la maggior parte degli uomini rimangono un mistero”, sono sconcertanti per la loro infantile inadeguatezza, dettate unicamente dal tentativo di sminuire il proprio ruolo, di negare ogni responsabilità. La notizia della distruzione di Hiroshima, però, dissolve qualsiasi illusione di neutralità e innocenza della scienza e loro, in quanto uomini di scienza, perché il cuore di uranio di quella bomba, che aveva “regalato alla morte volti nuovi”, così potente da essere “un’immagine sacra dell’apocalisse”, era stato reso possibile proprio dalle “conoscenze che veneravano”. Chiude il romanzo una sorta di breve epilogo, la parte meno convincente, inquinato a mio avviso da una insistita e vagamente incongrua componente autobiografica.
Un libro percorso da una fitta rete di profondi e drammatici interrogativi: sul ruolo della scienza e sulle conseguenze delle sue scoperte, sulla responsabilità personale e sul libero arbitrio. Domande che non trovano risposta all’interno del suo perimetro narrativo, né potrebbero farlo, e che sono ancora e sempre lì, davanti alle nostre coscienze. Perché Prometeo siamo noi, disposti come lui a pagare qualunque prezzo per “guardare oltre la spalla di Dio” sapendo, in cuor nostro, che non c’è “niente di più bello” di quel che si vede da lì.
February 4, 2019
Le narrateur est un étudiant sous le coup d'une humiliation suite à loral de philosophie. Il rêve d'écrire et se retire, pour ce faire, dans la maison paternelle en Corse.
Là, il "parle" à Werner Heisenberg, physicien de génie, père des bases de la physique quantique dès les années 1920, qui énonca à 25 ans seulement son fameux principe d'incertitude, lequel énonce qu'il est impossible de déterminer avec une précision infinie la vitesse et la position d'une particule élémentaire.
L'auteur semble avoir eu accès à des documents concernant Heisenberg, lequel, durant la Seconde Guerre Mondiale, n'a pas pu refuser de contribuer au programme nucléaire allemand, en dépit de ses doutes et de ses hésitations, tentant de conserver un semblant de sérénité afin de faire avancer ses recherches.
Soyons clairs, je suis une grande admiratrice d'Heisenberg et ce que je comprends de physique quantique m'a toujours fascinée. Je doute cependant qu'un lecteur lambda, que la physique laisse indifférent, puisse apprécier ce petit livre (165 pages). Le style de l'auteur, très "Proustien" dans ses longues envolées de phrases d'une demi-page, peut également lasser, voire agacer. Pour ceux qui aiment la physique et sont curieux de connaître l'environnement dans lequel Heisenberg a évolué, je le recommande chaudement.
Là, il "parle" à Werner Heisenberg, physicien de génie, père des bases de la physique quantique dès les années 1920, qui énonca à 25 ans seulement son fameux principe d'incertitude, lequel énonce qu'il est impossible de déterminer avec une précision infinie la vitesse et la position d'une particule élémentaire.
L'auteur semble avoir eu accès à des documents concernant Heisenberg, lequel, durant la Seconde Guerre Mondiale, n'a pas pu refuser de contribuer au programme nucléaire allemand, en dépit de ses doutes et de ses hésitations, tentant de conserver un semblant de sérénité afin de faire avancer ses recherches.
Soyons clairs, je suis une grande admiratrice d'Heisenberg et ce que je comprends de physique quantique m'a toujours fascinée. Je doute cependant qu'un lecteur lambda, que la physique laisse indifférent, puisse apprécier ce petit livre (165 pages). Le style de l'auteur, très "Proustien" dans ses longues envolées de phrases d'une demi-page, peut également lasser, voire agacer. Pour ceux qui aiment la physique et sont curieux de connaître l'environnement dans lequel Heisenberg a évolué, je le recommande chaudement.
February 20, 2019
An elegantly written (I think, but elegantly translated at least, although I'm unable to read the French original) brief novel about the life of Werner Heisenberg and his discovery of the uncertainty principle. That principle becomes a metaphor for the life of the man himself. Is he a hero who kept the Nazis from building a bomb while working on it, or simply a terribly flawed but brilliant scientist who should have left Germany when he was able and worked against the regime from abroad and who was only prevented from building a bomb by the Germans' lack of resources in a war for survival? Nothing is simple.
I liked this very much, although the narrator is a rather mysterious character who seems to end up in Dubai (or a very similar place) in 2009. He speaks to Heisenberg (or his ghost) in the second person often, and seems to share some characteristics with the author (age and the ambition to write a novel) but I can't help but think that it would have been better to dispense with him altogether.
I liked this very much, although the narrator is a rather mysterious character who seems to end up in Dubai (or a very similar place) in 2009. He speaks to Heisenberg (or his ghost) in the second person often, and seems to share some characteristics with the author (age and the ambition to write a novel) but I can't help but think that it would have been better to dispense with him altogether.
August 13, 2021
Je ne sais vraiment pas si j'ai aimé ou pas ce livre.
La vie de ce scientifique est passionnante, déchirante et éclairante, mais je déteste le style. L'auteur s'adresse à son sujet, et lui raconte sa propre vie, comme les chroniqueurs des plateaux de radio et télé, l'humour en moins. Il y a là dedans quelque chose qui me semble assez orgueilleux, comme s'il savait mieux que Eisenberg lui-même ce qu'il avait vécu, et y mêle la sienne de manière assez cavalière. Mettre en parallèle le choix de quitter ou non l'Allemagne nazie et celui de fuir après une débâcle immobilière après l'éclatement d'une bulle spéculative m'a paru franchement dérangeant.
Le texte est ardu aussi à cause de la longueur des phrases (parfois près d'une page) et de leur complexité, l'auteur les rallongeant sans cesse par des compléments, explication et autres subordonnées relatives, comme un torrent difficile à endiguer. Faire quelques pauses pour un peu d'analyse grammaticale m'a grandement aidée à aller jusqu'au bout du roman, qui est en fait assez court.
La vie de ce scientifique est passionnante, déchirante et éclairante, mais je déteste le style. L'auteur s'adresse à son sujet, et lui raconte sa propre vie, comme les chroniqueurs des plateaux de radio et télé, l'humour en moins. Il y a là dedans quelque chose qui me semble assez orgueilleux, comme s'il savait mieux que Eisenberg lui-même ce qu'il avait vécu, et y mêle la sienne de manière assez cavalière. Mettre en parallèle le choix de quitter ou non l'Allemagne nazie et celui de fuir après une débâcle immobilière après l'éclatement d'une bulle spéculative m'a paru franchement dérangeant.
Le texte est ardu aussi à cause de la longueur des phrases (parfois près d'une page) et de leur complexité, l'auteur les rallongeant sans cesse par des compléments, explication et autres subordonnées relatives, comme un torrent difficile à endiguer. Faire quelques pauses pour un peu d'analyse grammaticale m'a grandement aidée à aller jusqu'au bout du roman, qui est en fait assez court.
September 8, 2018
Review of The Principle by Jerome Ferrari, translated by Howard Curtis
This novel is about Nobel Prize winning scientist Werner Heisenberg. The style Ferrari applies is that the narrator is addressing the scientist throughout the novel, split into 4 sections to do with 4 spaces of the life of Professor Heisenberg. I was really interested in the experiences after World War II where he and other german scientists enlisted were "guests" at Farm Hall.
In a way, it reminded me of Charlotte by David Foenkinos. This is told from a narrator about a character.
I took 1/2 off the novel for at times going into overly flowery language a ttimes (most of it, was good) but other than that, I found this novel from Ferrari to be a fascinating read. A very good study into morality and conscience.
A short but very good read
* * * * 1/2
This novel is about Nobel Prize winning scientist Werner Heisenberg. The style Ferrari applies is that the narrator is addressing the scientist throughout the novel, split into 4 sections to do with 4 spaces of the life of Professor Heisenberg. I was really interested in the experiences after World War II where he and other german scientists enlisted were "guests" at Farm Hall.
In a way, it reminded me of Charlotte by David Foenkinos. This is told from a narrator about a character.
I took 1/2 off the novel for at times going into overly flowery language a ttimes (most of it, was good) but other than that, I found this novel from Ferrari to be a fascinating read. A very good study into morality and conscience.
A short but very good read
* * * * 1/2
May 18, 2015
Un très beau livre,très beau style ,il pose la question des choix,de l'aveuglement des choix et de leur conséquences .Le passage sur l'internement des savants en Angleterre est passionnant leur naïveté ,leur veulerie est confondante .Oppeinheimer et Heisenberg ont travaillé sur le même projet ,l'un dans le camp des vainqueurs,l'autre dans celui des vaincus .Si l'allemand avait réussi le premier,l'arme aurait certainement été plus destructive que toutes les légions de SS confondues.pourrait'on juger et condamner quelqu'un sur une hypothèse ? Cela n'a pas été le cas
August 13, 2018
"Anyone who refuses to be resigned to silence can only express himself in metaphors." p. 19.
Great description of totalitarian-speak - p. 84.
"I've learned to arouse that vain, compulsive appetite that's become the only face of desire. I've learned to make everything that's base glitter. I've learned to turn all ideas into sales pitches. That's the only way the study of letters and philosophy can still justify their existence in this world, by producing men like me who've finally understood how to make their creativity effective." p. 124.
Great description of totalitarian-speak - p. 84.
"I've learned to arouse that vain, compulsive appetite that's become the only face of desire. I've learned to make everything that's base glitter. I've learned to turn all ideas into sales pitches. That's the only way the study of letters and philosophy can still justify their existence in this world, by producing men like me who've finally understood how to make their creativity effective." p. 124.
August 4, 2015
Un beau roman sur le physicien allemand Werner Heisenberg et sur la recherche autour de l'atome dans les années 1920 et sous le régime nazi. Une belle méditation sur la naissance de la bombe et sur la vie scientifique en Allemagne à l'époque. Parallèlement à ce récit, on observe les tribulations d'un jeune étudiant en philosophie pas bien sûr de lui. La double narration n'est pas toujours convaincante, mais on est pris par la langue de Ferrari, toujours aussi magnifiquement ouvragée.
June 24, 2017
Beautifully written, lyrical account of a contemporary narrator attempting to make sense of the contradiction between the wonders of physics and the German scientists who debated and made breakthroughs, and the road its discoveries helped pave into some of the horrors of today. It's a worthy short novel revolving around Werner Heisenberg that is interspersed with a compelling story told using language that, while sometimes difficult, is ultimately rewarding.
January 24, 2016
Le principe est un roman passionnant sur l'un des fondateurs de la mécanique quantique, Werner Heisenberg. Dans un style parfois trop bavard perdant son lecteur dans des phrases à rallonge, Jérôme Ferrari arrive à retranscrire cependant avec beaucoup de brio le dilemme moral rencontré par le physicien face à la montée en puissance et l'arrivée au pouvoir du régime nazi.
June 30, 2015
Moins convaincu par celui-ci que par d'autres Ferrari. Je ne suis pas certain que le "vous" utilisé soit le plus approprié ni que la balance "je"/"vous" fonctionne. On n'a guère l'impression de lire un roman, du coup on reste sur sa fin quant au côté biographie d'Heisenberg.
August 7, 2015
Un beau livre - après les 30 ou 40 premières pages il devient encore plus interessant et la deuxième partie est vraiment fascinante. Bien écrit, le style qui est très travaillé frise parfois la lourdeur.
July 29, 2018
I quite enjoyed this, although it is a short read and, in parts, filled with a little too much flowery language for me. I learned about Heisenberg, his peers, and the war and enjoyed the evocative pictures the prise painted.
April 6, 2019
I was expecting to read a book that help me to understand secretive point of Heisenberg life but it was flow of story on the his life
Physics subject can not be mixed with literature because it loses the concept and its style
Physics subject can not be mixed with literature because it loses the concept and its style
Displaying 1 - 30 of 44 reviews