What do you think?
Rate this book
Under the Dome Split-Volume #2
Under the Dome: Part Two
All hell has broken loose in Chester's Mill after an invisible force field suddenly and inexplicably descends on the small Maine town, isolating all within it from the outside world. As the grim reality of the situation dawns and panic sets in, each other town's denizens reveals their true nature in the face of shortages, rationing, lawlessness, and uncertainty.
Their survival depends on Dale "Barbie" Barbara, an ex-army drifter who leads a few intrepid citizens in a race to uncover the sinister forces intent on holding the town hostage under the dome - and to raise it before there's on one left alive in Chester's Mill...
(back cover)
Their survival depends on Dale "Barbie" Barbara, an ex-army drifter who leads a few intrepid citizens in a race to uncover the sinister forces intent on holding the town hostage under the dome - and to raise it before there's on one left alive in Chester's Mill...
(back cover)
624 pages, Mass Market Paperback
First published November 10, 2009
About the author
Stephen King
2,530 books857k followersStephen Edwin King was born the second son of Donald and Nellie Ruth Pillsbury King. After his father left them when Stephen was two, he and his older brother, David, were raised by his mother. Parts of his childhood were spent in Fort Wayne, Indiana, where his father's family was at the time, and in Stratford, Connecticut. When Stephen was eleven, his mother brought her children back to Durham, Maine, for good. Her parents, Guy and Nellie Pillsbury, had become incapacitated with old age, and Ruth King was persuaded by her sisters to take over the physical care of them. Other family members provided a small house in Durham and financial support. After Stephen's grandparents passed away, Mrs. King found work in the kitchens of Pineland, a nearby residential facility for the mentally challenged.
Stephen attended the grammar school in Durham and Lisbon Falls High School, graduating in 1966. From his sophomore year at the University of Maine at Orono, he wrote a weekly column for the school newspaper, THE MAINE CAMPUS. He was also active in student politics, serving as a member of the Student Senate. He came to support the anti-war movement on the Orono campus, arriving at his stance from a conservative view that the war in Vietnam was unconstitutional. He graduated in 1970, with a B.A. in English and qualified to teach on the high school level. A draft board examination immediately post-graduation found him 4-F on grounds of high blood pressure, limited vision, flat feet, and punctured eardrums.
He met Tabitha Spruce in the stacks of the Fogler Library at the University, where they both worked as students; they married in January of 1971. As Stephen was unable to find placement as a teacher immediately, the Kings lived on his earnings as a laborer at an industrial laundry, and her student loan and savings, with an occasional boost from a short story sale to men's magazines.
Stephen made his first professional short story sale ("The Glass Floor") to Startling Mystery Stories in 1967. Throughout the early years of his marriage, he continued to sell stories to men's magazines. Many were gathered into the Night Shift collection or appeared in other anthologies.
In the fall of 1971, Stephen began teaching English at Hampden Academy, the public high school in Hampden, Maine. Writing in the evenings and on the weekends, he continued to produce short stories and to work on novels.
Stephen attended the grammar school in Durham and Lisbon Falls High School, graduating in 1966. From his sophomore year at the University of Maine at Orono, he wrote a weekly column for the school newspaper, THE MAINE CAMPUS. He was also active in student politics, serving as a member of the Student Senate. He came to support the anti-war movement on the Orono campus, arriving at his stance from a conservative view that the war in Vietnam was unconstitutional. He graduated in 1970, with a B.A. in English and qualified to teach on the high school level. A draft board examination immediately post-graduation found him 4-F on grounds of high blood pressure, limited vision, flat feet, and punctured eardrums.
He met Tabitha Spruce in the stacks of the Fogler Library at the University, where they both worked as students; they married in January of 1971. As Stephen was unable to find placement as a teacher immediately, the Kings lived on his earnings as a laborer at an industrial laundry, and her student loan and savings, with an occasional boost from a short story sale to men's magazines.
Stephen made his first professional short story sale ("The Glass Floor") to Startling Mystery Stories in 1967. Throughout the early years of his marriage, he continued to sell stories to men's magazines. Many were gathered into the Night Shift collection or appeared in other anthologies.
In the fall of 1971, Stephen began teaching English at Hampden Academy, the public high school in Hampden, Maine. Writing in the evenings and on the weekends, he continued to produce short stories and to work on novels.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 237 reviews
May 23, 2014
Anyone who purchased and read the original hardback release of "Under the Dome" has already read this "new" release/sequel. The publisher simply split the original book into two parts. This could also be called fraud, since it is a way of dishonestly trying to separate unsuspecting people from their hard earned money. Both Stephen King and the publisher should be ashamed of themselves.
November 3, 2018
Čudesne smo zvijeri, mi ljudi. Evolucija nas je pomazila, stoga smo se vrlo lako izdignuli iznad drugih živih bića koja gaze ovom planetom i tako se postavljamo. Mi, umne životinje. Baš kao što je utemeljitelj moderne teorije o evoluciji Darwin rekao, u prirodi preživljavaju oni koji su najprilagođeniji životnim uvjetima.
A čovjek se nije samo prilagodio, on je sam počeo stvarati svoje životne uvjete, kontrolirati okoliš u kojem živi i resurse koje iz njega dobiva. Uz sva fascinantna dostignuća koja je ljudski rod ostvario kroz povijesti i kroz evoluciju ne možemo se ne načuditi kada svjedočimo događajima koji su u potpunoj suprotnosti s time, kao da uopće nismo odmakli od životinje vođene surovim instinktom, životinje kojoj epitet umna ne pripada. Kao da je ljudima dovoljan samo jedan pritisak na maleni crveni gumb da sve ode dođavola i nastupi potpuni reset.
Koliko god vam dosad napisano zvučalo pretjerano melodramatično, ono je zapravo veoma dobar uvod u ono što je Stephen King pospremio u svoj monumentalni roman Pod kupolom.
Idealno poprište nekog odlaska kvragu biblijskih razmjera obično su maleni i mirni gradići s prijateljski nastrojenim stanovništvom u kojem se, naravno, svi poznaju i međusobno si pomažu u trenucima najveće nevolje. Budite iskreni, onaj tip gradića od kojih vam se bljuje koliko su savršeni.
Sve ono što gradić Chester's Mill u saveznoj državi Maine nije. Chester's Mill već je do vrata uronio u mulj netrpeljivosti među stanovnicima, korupcije i političke pohlepe, prepušten na milost i nemilost lokalnim moćnicima i lokalnim grubijanima koje predstavnici zakona donekle (ili se oni tome nadaju) drže na iznimno slabašnom lancu.
Pitanje je, što je Barbieja privuklo u Chester's Mill, gradić koji je na rubu samouništenja? Kakav mačo nadimak za umirovljenog poručnika Dalea Barbaru koji je sit svega što mu je njegov vojni put donio i koji očito nije mogao pronaći bolju rupu za bijeg od one kakva je Chester's Mill.
No, Barbie je zbog nečije jako zločeste igrice odlučio podviti rep i pokupiti svoje stvari s idejom da će zauvijek iza sebe ostaviti Chester's Mill i sve morone koji u njemu obitavaju. Prava je šteta da se, u trenutku kad je bio blizu administrativne granice grada, nad njime pojavilo misteriozno polje sile zbog kojeg više nitko nije mogao ući u grad niti izaći iz njega.
Kupola, koja zapravo nema oblik kupole, ali je bilo puno lakše nadjenuti joj takvo ime. Jer, kako nazvati misteriozno polje sile koje se prostire nad gradom koji na kartama ima oblik smrdljive iznošene čarape?
U prvim satima po spuštanju Kupole samo su rijetki bili svjesni što se zapravo događa dok se dio druge skupine ljudi, onih koji nisu još uvijek bili svjesni situacije, na bizaran način pozdravio s ovozemaljskim životom. Navedeno povlači jedno pitanje za sobom, pitanje koje ste si vrlo vjerojatno mnogo puta postavili u čuđenju: Je li moguće da je čovjek tako glup? O da, iznenadili biste se koliko su neki od smrtnih slučajeva bizarni no, poznavajući onu izreku o beskonačnosti ljudske gluposti, u njih uopće nije teško povjerovati.
Za to vrijeme, lokalni moćnik Veliki Jim Rennie uz pomoć nekolicine svojih ulizica i potrčkala u potpunosti će iskoristiti situaciju i preusmjeriti vodu na svoj mlin kako bi ostvario neke od svojih najuvrnutijih fantazija uz poznato geslo: Očajna vremena zahtijevaju očajne mjere. Put prema tome uvelike mu je olakšan činjenicom kako nitko iz vanjskog svijeta, svijeta izvan Kupole nema pristupa Chester's Millu, što je jedan faktor manje s kojim s mora zamarati.
Barbie i Veliki Jim već imaju povijest međusobnog stajanja na žuljeve, a Kupola će samo intenzivirati njihove nesuglasice koje se pretvaraju u klasičnu borbu između dobra i zla, borba u kojoj je završni ishod do samog kraja jedna velika nepoznanica.
Nisu Veliki Jim i Barbie jedini likovi u ovom romanu, oni su samo predstavnici dvaju polova koji se sukobljavaju nakon što se nad njihovim gradom nadvije Kupola. Ipak, nisu ni oni tako ravni kako bi se očekivalo, nisu oni isključivo dobri i isključivo zli. Oni su dvije strane iste medalje. Nemilosrdna su vremena, ali unatoč tome ćemo svjedočiti jednom Jimu Rennieju kako se s nostalgijom prisjeća vremena u kojima je bio uzoran suprug i otac i član zajednice koju je uvijek potpomagao. A onda ćemo upoznati i Velikog Jima koji ne preže od ničega, Jima koji je sposoban nagaziti i svoju krv i meso ako mu se nađe na putu. Nešto što smo u mogućnosti vidjeti i kod Barbieja koji, iako ratni veteran koji u mirovini izbjegava primjenu nasilja, u situaciji u kojoj bezumlje vlada se povremeno pretvara u pravu krvoločnu životinju.
Kupola koja se nadvila nad ovaj gradić postala je katalizatorom njegovog samouništenja. Po spuštanju Kupole stanovnici Chester's Milla vraćeni su na tvorničke postavke , probuđeno je ono iskonsko i životinjsko u njima, važan je samo opstanak. Tko će biti pregažen nije ni najmanje bitno, jer to je evolucija, najjači opstaju. Atmosfera koja se polako ali sigurno zahuktava, sve do potpunog usijanja (doslovno!) ostavlja samo jednu opciju, koja je ponekad tako đavolji slatka: Sprži kokice i gledaj kako svijet gori!
King si je zaista dao truda da upoznamo svako krvno zrnce građana Chester's Milla, i to je nešto što on maestralno izvodi u svojim romanima- psihologiju likova- jer svaki lik koji je u najmanjoj mjeri bitan za radnju ima priču zbog koje se stvara slika jedne realne osobe. To se odnosi čak i na one likove kojima je King poklonio svega stranicu ili dvije života. Nešto što je izrazito nemilosrdno. Taman se počneš upoznavati s čovjekom, a on mu je već prošetao crijeva po prilaznom putu.
A kad smo već kod krvnih zrnaca, njih zaista možemo i vidjeti jer količina krvi koju je Stephen King prolio u ovom romanu je... pa, recimo da nakon nekog vremena nema smisla brojati jer će svaki put ispasti neki drugi iznos osakaćenih tijela.
Uz sve navedene izvrsne stvari koje se mogu pronaći u njemu, Pod kupolom je jedan od onih romana zbog kojih su Kingovi vjerni obožavatelji dobrim dijelom složni u pitanju što se njihovom omiljenom autoru odvijalo u glavi kad je pisao takav završetak. Da, Pod kupolom je jedan od onih romana zbog kojih bi pomislili da King jednostavno ne zna završiti knjigu. Ooo zna on, itekako dobro zna, pokazao je on to više puta. Ali završetak koji nam je poslužio u ovom romanu svojevrsni je antiklimaks s obzirom na to kako je do posljednjih stranica nemilosrdno i krvnički sve gonio nečastivom u zagrljaj.
Pod kupolom je, kad uzmemo u obzir broj stranica (malo više od 800), pozamašan zalogaj za svakog čitatelja i izaziva barem malu dozu strahopoštovanja, osobito kad je u pitanju autor kao što je Stephen King. Ali, jednom kad zavirite pod kupolu i čudesne zvijeri - one koje hodaju na dvije noge i mogu govoriti- koje se pod njom skrivaju, postoji mogućnost da dobrano preskočite klasično vrijeme za odlazak na spavanje i dovršite knjigu i prije nego ste očekivali.
A čovjek se nije samo prilagodio, on je sam počeo stvarati svoje životne uvjete, kontrolirati okoliš u kojem živi i resurse koje iz njega dobiva. Uz sva fascinantna dostignuća koja je ljudski rod ostvario kroz povijesti i kroz evoluciju ne možemo se ne načuditi kada svjedočimo događajima koji su u potpunoj suprotnosti s time, kao da uopće nismo odmakli od životinje vođene surovim instinktom, životinje kojoj epitet umna ne pripada. Kao da je ljudima dovoljan samo jedan pritisak na maleni crveni gumb da sve ode dođavola i nastupi potpuni reset.
Koliko god vam dosad napisano zvučalo pretjerano melodramatično, ono je zapravo veoma dobar uvod u ono što je Stephen King pospremio u svoj monumentalni roman Pod kupolom.
Idealno poprište nekog odlaska kvragu biblijskih razmjera obično su maleni i mirni gradići s prijateljski nastrojenim stanovništvom u kojem se, naravno, svi poznaju i međusobno si pomažu u trenucima najveće nevolje. Budite iskreni, onaj tip gradića od kojih vam se bljuje koliko su savršeni.
Sve ono što gradić Chester's Mill u saveznoj državi Maine nije. Chester's Mill već je do vrata uronio u mulj netrpeljivosti među stanovnicima, korupcije i političke pohlepe, prepušten na milost i nemilost lokalnim moćnicima i lokalnim grubijanima koje predstavnici zakona donekle (ili se oni tome nadaju) drže na iznimno slabašnom lancu.
Pitanje je, što je Barbieja privuklo u Chester's Mill, gradić koji je na rubu samouništenja? Kakav mačo nadimak za umirovljenog poručnika Dalea Barbaru koji je sit svega što mu je njegov vojni put donio i koji očito nije mogao pronaći bolju rupu za bijeg od one kakva je Chester's Mill.
No, Barbie je zbog nečije jako zločeste igrice odlučio podviti rep i pokupiti svoje stvari s idejom da će zauvijek iza sebe ostaviti Chester's Mill i sve morone koji u njemu obitavaju. Prava je šteta da se, u trenutku kad je bio blizu administrativne granice grada, nad njime pojavilo misteriozno polje sile zbog kojeg više nitko nije mogao ući u grad niti izaći iz njega.
Kupola, koja zapravo nema oblik kupole, ali je bilo puno lakše nadjenuti joj takvo ime. Jer, kako nazvati misteriozno polje sile koje se prostire nad gradom koji na kartama ima oblik smrdljive iznošene čarape?
U prvim satima po spuštanju Kupole samo su rijetki bili svjesni što se zapravo događa dok se dio druge skupine ljudi, onih koji nisu još uvijek bili svjesni situacije, na bizaran način pozdravio s ovozemaljskim životom. Navedeno povlači jedno pitanje za sobom, pitanje koje ste si vrlo vjerojatno mnogo puta postavili u čuđenju: Je li moguće da je čovjek tako glup? O da, iznenadili biste se koliko su neki od smrtnih slučajeva bizarni no, poznavajući onu izreku o beskonačnosti ljudske gluposti, u njih uopće nije teško povjerovati.
Za to vrijeme, lokalni moćnik Veliki Jim Rennie uz pomoć nekolicine svojih ulizica i potrčkala u potpunosti će iskoristiti situaciju i preusmjeriti vodu na svoj mlin kako bi ostvario neke od svojih najuvrnutijih fantazija uz poznato geslo: Očajna vremena zahtijevaju očajne mjere. Put prema tome uvelike mu je olakšan činjenicom kako nitko iz vanjskog svijeta, svijeta izvan Kupole nema pristupa Chester's Millu, što je jedan faktor manje s kojim s mora zamarati.
Barbie i Veliki Jim već imaju povijest međusobnog stajanja na žuljeve, a Kupola će samo intenzivirati njihove nesuglasice koje se pretvaraju u klasičnu borbu između dobra i zla, borba u kojoj je završni ishod do samog kraja jedna velika nepoznanica.
Nisu Veliki Jim i Barbie jedini likovi u ovom romanu, oni su samo predstavnici dvaju polova koji se sukobljavaju nakon što se nad njihovim gradom nadvije Kupola. Ipak, nisu ni oni tako ravni kako bi se očekivalo, nisu oni isključivo dobri i isključivo zli. Oni su dvije strane iste medalje. Nemilosrdna su vremena, ali unatoč tome ćemo svjedočiti jednom Jimu Rennieju kako se s nostalgijom prisjeća vremena u kojima je bio uzoran suprug i otac i član zajednice koju je uvijek potpomagao. A onda ćemo upoznati i Velikog Jima koji ne preže od ničega, Jima koji je sposoban nagaziti i svoju krv i meso ako mu se nađe na putu. Nešto što smo u mogućnosti vidjeti i kod Barbieja koji, iako ratni veteran koji u mirovini izbjegava primjenu nasilja, u situaciji u kojoj bezumlje vlada se povremeno pretvara u pravu krvoločnu životinju.
Kupola koja se nadvila nad ovaj gradić postala je katalizatorom njegovog samouništenja. Po spuštanju Kupole stanovnici Chester's Milla vraćeni su na tvorničke postavke , probuđeno je ono iskonsko i životinjsko u njima, važan je samo opstanak. Tko će biti pregažen nije ni najmanje bitno, jer to je evolucija, najjači opstaju. Atmosfera koja se polako ali sigurno zahuktava, sve do potpunog usijanja (doslovno!) ostavlja samo jednu opciju, koja je ponekad tako đavolji slatka: Sprži kokice i gledaj kako svijet gori!
King si je zaista dao truda da upoznamo svako krvno zrnce građana Chester's Milla, i to je nešto što on maestralno izvodi u svojim romanima- psihologiju likova- jer svaki lik koji je u najmanjoj mjeri bitan za radnju ima priču zbog koje se stvara slika jedne realne osobe. To se odnosi čak i na one likove kojima je King poklonio svega stranicu ili dvije života. Nešto što je izrazito nemilosrdno. Taman se počneš upoznavati s čovjekom, a on mu je već prošetao crijeva po prilaznom putu.
A kad smo već kod krvnih zrnaca, njih zaista možemo i vidjeti jer količina krvi koju je Stephen King prolio u ovom romanu je... pa, recimo da nakon nekog vremena nema smisla brojati jer će svaki put ispasti neki drugi iznos osakaćenih tijela.
Uz sve navedene izvrsne stvari koje se mogu pronaći u njemu, Pod kupolom je jedan od onih romana zbog kojih su Kingovi vjerni obožavatelji dobrim dijelom složni u pitanju što se njihovom omiljenom autoru odvijalo u glavi kad je pisao takav završetak. Da, Pod kupolom je jedan od onih romana zbog kojih bi pomislili da King jednostavno ne zna završiti knjigu. Ooo zna on, itekako dobro zna, pokazao je on to više puta. Ali završetak koji nam je poslužio u ovom romanu svojevrsni je antiklimaks s obzirom na to kako je do posljednjih stranica nemilosrdno i krvnički sve gonio nečastivom u zagrljaj.
Pod kupolom je, kad uzmemo u obzir broj stranica (malo više od 800), pozamašan zalogaj za svakog čitatelja i izaziva barem malu dozu strahopoštovanja, osobito kad je u pitanju autor kao što je Stephen King. Ali, jednom kad zavirite pod kupolu i čudesne zvijeri - one koje hodaju na dvije noge i mogu govoriti- koje se pod njom skrivaju, postoji mogućnost da dobrano preskočite klasično vrijeme za odlazak na spavanje i dovršite knjigu i prije nego ste očekivali.
June 23, 2022
What a great book!
The way Stephen King makes me angry, sad and even happy for other characterrs is so pure and beautifull in this book, i really made a strong connection with this characters who i now call friends.
I liked the ending, it doesnt suck trust me. Beforer bedtime i tried to come up with a plan and i really couldn't, The final twist is just genius
This book, like many other King's novels, connects to The Dark Tower Multiuniverse in some ways.
Overall i really recommend this book to people that like Big books and can be easily get into the plot (besides thinking the book does a great job introducing the theme)
It is one of mt Favourite Stephen King Novel and it will be at the podium for a long time.
The way Stephen King makes me angry, sad and even happy for other characterrs is so pure and beautifull in this book, i really made a strong connection with this characters who i now call friends.
I liked the ending, it doesnt suck trust me. Beforer bedtime i tried to come up with a plan and i really couldn't, The final twist is just genius
This book, like many other King's novels, connects to The Dark Tower Multiuniverse in some ways.
Overall i really recommend this book to people that like Big books and can be easily get into the plot (besides thinking the book does a great job introducing the theme)
It is one of mt Favourite Stephen King Novel and it will be at the podium for a long time.
September 21, 2015
Fazendo juz ao dito que afirma haver sempre "uma excepção que confirma a regra", este livro foi lido após ter assistido à primeira temporada da série "Under the dome", nele baseada. E fica-se pelo "baseada": se a princípio, receei que alguma da surpresa pudesse ser defraudada pela prévia visualização da série, depressa notei que os plots de cada uma divergiam bastante.
Como designar este livro para que todos fiquem com uma ideia clara sobre o seu tema: Ficção científica? Distopia? Horror? Nada disso!
Creio que estamos perante uma reflexão sobre a provação humana em situações extremas: desde a exploração de condições sanitárias precárias; passando, pelo fanatismo religiosos, desta feita não islamizado (no qual depois do mal, há que rezar ou penitenciar); culminando, na eloquente explanação de políticas totalitaristas e extremistas (com negação total de qualquer liberdade física, psíquica e até social) tão reais como cíclicas, entre os tempos passado-presente-futuro.
Claro que, estando perante um obra do "mestre do terror", não poderia faltar um tom mais negro (e ocultado na série feita num tom mais "cor-de-rosa"): ora temos necrofilia, temos abdução pelo desconhecido (ao qual não falta nem o couro) e temos, para rematar em beleza, poderes extra-sensoriais em animais.
Um ponto negativo para a referência à capital portuguesa, enquanto topónimo de uma rua de meretrizes.
Surpresa foi a alusão, intencional ou acaso, de outros livros: com a referência à necessidade de salgar a terra para exortação dos pecados, lembrando os "Sermões do Padre António Vieira"; com a tomada de poder por parte da população juvenil, com posterior rebelião e colapso mortal, qual "Deus das Moscas"; com a vontade de "bater três vezes os pés para sair do sonho", tal como n'"O Feiticeiro de Oz".
Um obra curiosa, por vezes estendida em palavras, mas nunca na reflexão sobre a verdadeira servidão humana!
Como designar este livro para que todos fiquem com uma ideia clara sobre o seu tema: Ficção científica? Distopia? Horror? Nada disso!
Creio que estamos perante uma reflexão sobre a provação humana em situações extremas: desde a exploração de condições sanitárias precárias; passando, pelo fanatismo religiosos, desta feita não islamizado (no qual depois do mal, há que rezar ou penitenciar); culminando, na eloquente explanação de políticas totalitaristas e extremistas (com negação total de qualquer liberdade física, psíquica e até social) tão reais como cíclicas, entre os tempos passado-presente-futuro.
Claro que, estando perante um obra do "mestre do terror", não poderia faltar um tom mais negro (e ocultado na série feita num tom mais "cor-de-rosa"): ora temos necrofilia, temos abdução pelo desconhecido (ao qual não falta nem o couro) e temos, para rematar em beleza, poderes extra-sensoriais em animais.
Um ponto negativo para a referência à capital portuguesa, enquanto topónimo de uma rua de meretrizes.
Surpresa foi a alusão, intencional ou acaso, de outros livros: com a referência à necessidade de salgar a terra para exortação dos pecados, lembrando os "Sermões do Padre António Vieira"; com a tomada de poder por parte da população juvenil, com posterior rebelião e colapso mortal, qual "Deus das Moscas"; com a vontade de "bater três vezes os pés para sair do sonho", tal como n'"O Feiticeiro de Oz".
Um obra curiosa, por vezes estendida em palavras, mas nunca na reflexão sobre a verdadeira servidão humana!
January 27, 2014
Não dá para dar 6 estrelas?!
A história é fantástica, a velocidade da narração abismal, o número de personagens exageradamente delicioso!
Mas o que mais gostei foi o narrador omnisciente, sempre a dar-nos um vislumbre do futuro, um comentário engraçado ou uma referência às primeiras páginas...
Relativamente à história, ficção cientifica pura e o explorar da condição humana, dos seus defeitos e virtudes, tudo feito com a arte e engenho de um mestre!
A história é fantástica, a velocidade da narração abismal, o número de personagens exageradamente delicioso!
Mas o que mais gostei foi o narrador omnisciente, sempre a dar-nos um vislumbre do futuro, um comentário engraçado ou uma referência às primeiras páginas...
Relativamente à história, ficção cientifica pura e o explorar da condição humana, dos seus defeitos e virtudes, tudo feito com a arte e engenho de um mestre!
July 31, 2011
Ce second volume reprend exactement là où s'est terminé le premier, ce qui paraît normal puisqu'aux Etats-Unis, Under the Dome est paru en un seul et même volume. Rassurez-vous, je ne vais pas revenir une énième fois sur la manie qu'ont les éditeurs français de scinder les éditions originales, même si ce n'est pas l'envie qui m'en manque ! C'est simplement pour souligner la continuité des deux volumes et donc la complémentarité de mes deux chroniques. Bref, nous retrouvons donc les habitants de Chester's Mill là où nous les avions laissés, sous le dôme.
Une première hypothèse quant à son origine traverse bien quelques esprits, les plus ouverts, mais ce n'est au final pas l'essentiel. Ce qui compte, c'est que la communauté subit à présent de plein fouet la folie des grandeurs de Big Jim Rennie, qui se pose comme le parfait dictateur. Les menaces ne suffisent plus ? Qu'à cela ne tienne, passons aux arrestations, aux meurtres pourquoi pas ? Certains des personnages principaux que nous suivons commencent à se rendre compte qu'ils vont devoir faire un choix, se mettre en danger également. Deux clans se dessinent, les inconscients, marionnettes de Rennie, et les autres, ceux qui résistent.
Au final, Jim Rennie est sans doute le personnage le plus intéressant de ce roman, celui sur lequel King a le plus travaillé, le plus abouti. Son évolution est flagrante, même si elle ne va pas dans le bon sens. Dans ce second volume, il est de plus en plus obnubilé par le pouvoir, qu'il veut acquérir dans sa globalité, tant et tant qu'il devient rapidement évident qu'il va finir par faire un faux pas. Car plus il gagne en pouvoir, plus il gagne en assurance, et l'excès d'assurance est trompeur, la chute n'en est souvent que plus rude !
Plus on avance dans l'histoire, plus le dôme prend également de l'importance. Malheureusement, comme beaucoup de gens j'ai l'impression, l'explication finale m'a un petit peu laissée sur ma faim. Si j'ai apprécié la manière dont l'urgence devient de plus en plus palpable, et même le petit coté vaguement moralisateur de la solution, je m'attendais quand même à quelque chose d'un peu plus élaboré. Cela semble un peu facile de la part de Stephen King, un peu comme un "faute de mieux", et je sais qu'il est capable de beaucoup mieux que cela. La revancharde en moi a également regretté la fin trop bonne de Jim Rennie, lui aussi méritait mieux, ou pire plutôt !
Bon, cela reste une fabuleuse histoire, ne vous méprenez pas... Pour finir, je me rends compte que je n'ai pas abordé le sujet de la couverture de Dôme. Il se trouve que celle du tome 2 vient compléter celle du précédent, en lui emboîtant la seconde moitié du dôme. L'image ainsi créée est du plus bel effet ! Cela méritait d'être signalé, non ? Allez, investissez dans ce roman, vous ne serez pas déçus, à tous points de vue.
Une première hypothèse quant à son origine traverse bien quelques esprits, les plus ouverts, mais ce n'est au final pas l'essentiel. Ce qui compte, c'est que la communauté subit à présent de plein fouet la folie des grandeurs de Big Jim Rennie, qui se pose comme le parfait dictateur. Les menaces ne suffisent plus ? Qu'à cela ne tienne, passons aux arrestations, aux meurtres pourquoi pas ? Certains des personnages principaux que nous suivons commencent à se rendre compte qu'ils vont devoir faire un choix, se mettre en danger également. Deux clans se dessinent, les inconscients, marionnettes de Rennie, et les autres, ceux qui résistent.
Au final, Jim Rennie est sans doute le personnage le plus intéressant de ce roman, celui sur lequel King a le plus travaillé, le plus abouti. Son évolution est flagrante, même si elle ne va pas dans le bon sens. Dans ce second volume, il est de plus en plus obnubilé par le pouvoir, qu'il veut acquérir dans sa globalité, tant et tant qu'il devient rapidement évident qu'il va finir par faire un faux pas. Car plus il gagne en pouvoir, plus il gagne en assurance, et l'excès d'assurance est trompeur, la chute n'en est souvent que plus rude !
Plus on avance dans l'histoire, plus le dôme prend également de l'importance. Malheureusement, comme beaucoup de gens j'ai l'impression, l'explication finale m'a un petit peu laissée sur ma faim. Si j'ai apprécié la manière dont l'urgence devient de plus en plus palpable, et même le petit coté vaguement moralisateur de la solution, je m'attendais quand même à quelque chose d'un peu plus élaboré. Cela semble un peu facile de la part de Stephen King, un peu comme un "faute de mieux", et je sais qu'il est capable de beaucoup mieux que cela. La revancharde en moi a également regretté la fin trop bonne de Jim Rennie, lui aussi méritait mieux, ou pire plutôt !
Bon, cela reste une fabuleuse histoire, ne vous méprenez pas... Pour finir, je me rends compte que je n'ai pas abordé le sujet de la couverture de Dôme. Il se trouve que celle du tome 2 vient compléter celle du précédent, en lui emboîtant la seconde moitié du dôme. L'image ainsi créée est du plus bel effet ! Cela méritait d'être signalé, non ? Allez, investissez dans ce roman, vous ne serez pas déçus, à tous points de vue.
July 9, 2018
Review of the full book to come soon
No livro anterior, King deixa-nos ávidos para continuar, para saber o que vai acontecer. Nesta segunda parte de A Cúpula , a ação desenrola-se de uma maneira rápida mas lúcida, não perdendo o fio à meada.
Os mistérios começam a descobrir-se como uma avalanche, que nos leva a ler mais e mais.
A pergunta "O que originou a Cúpula e porquê?" não é muito relevante, embora o pareça no primeiro livro, pois o que torna esta narrativa especial e cativante são as próprias personagens e as suas reações à Cúpula.
Quando acabamos a leitura, sentimos uma certa saudade da Cúpula.
No livro anterior, King deixa-nos ávidos para continuar, para saber o que vai acontecer. Nesta segunda parte de A Cúpula , a ação desenrola-se de uma maneira rápida mas lúcida, não perdendo o fio à meada.
Os mistérios começam a descobrir-se como uma avalanche, que nos leva a ler mais e mais.
A pergunta "O que originou a Cúpula e porquê?" não é muito relevante, embora o pareça no primeiro livro, pois o que torna esta narrativa especial e cativante são as próprias personagens e as suas reações à Cúpula.
Quando acabamos a leitura, sentimos uma certa saudade da Cúpula.
December 18, 2015
'Quando a noite é mais escura, a luz da aurora brilha mais pura'
Este livro é tão bom. Um dos melhores que já li. Adorei a forma como a história se desenrola e as personagens reagem a esta situação improvável. Estou sem palavras, o fim é um pouco previsível mas aquilo que é mais cativante no livro é como lá chegamos e não o fim propriamente dito. Sem palavras, fenomenal mesmo!!
Este livro é tão bom. Um dos melhores que já li. Adorei a forma como a história se desenrola e as personagens reagem a esta situação improvável. Estou sem palavras, o fim é um pouco previsível mas aquilo que é mais cativante no livro é como lá chegamos e não o fim propriamente dito. Sem palavras, fenomenal mesmo!!
April 4, 2014
OMG....IF I COULD RATE IT A MILLION STARS, I WOULD!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
March 10, 2023
Već jaako dugo nisam čitala Kinga. I zaboravila sam kako dobar može biti. Pod kupolom imam želju pročitati još otkad sam davno gledala seriju i bila sam sretna kad ju je kuma odabrala za zajedničko čitanje. S obzirom da sam nakon prvog dijela odmah uhvatila drugi jer me jako zanimalo što će biti dalje, ovaj osvrt će biti za obje knjige. King je zaista majstor, kad sam uzela knjigu, nisam ju više mogla ispustiti iz ruku. Radnja odlična, napeta, brza, stalno se nešto događalo. Uopće nije bilo praznog hoda.
Likovi su mi se jako svidjeli. Pozitivci su mi bili odlični, a negativci još i bolji. Jim Rennie mi je odličan negativac. Do samog kraja se nije pokolebao u svojim stavovima, do samog kraja je bio podmuklo, ljigavo đubre koje iskorištava sve oko sebe. U isto vrijeme mi se gadio i fascinirao me. Bilo je tu i onih koji su bili u nekoj sivoj zoni, ni dobri ni loši, ili su zbog stvari koje su se dogodile, promijenili mišljenja, okrenuli se u pravom smjeru. A oni dobri… Barbie, Julia (nisam mogla dočekati da se spetljaju), Rusty, Linda i svi ostali pozitivci su mi baš prirasli srcu. I psi… Clover, Audrey i Horace. Ljubavi male. Navijala sam za sve njih, strepila kad bi upali u neku frku ili pogibiju. I bila sam neizmjerno tužna kad su neki od njih nastradali. Stephen, zašto si morao biti tako okrutan i pobiti toliko ljudi i životinja! Jedino mi je žao što Rennie nije više patio.
I onak, wtf, spominju Jacka Reachera! Hahahaha.
E sad kupola… s obzirom da sam čula da se knjiga uvelike razlikuje od serije, jako me je zanimalo kakav će biti rasplet. I moram reći da, iako sam dobro pretpostavila tko će ju postaviti, razlog mi nikad ne bi pao na pamet i ne mogu se odlučiti je li mi bio totalno glup ili jako morbidan i stravičan. Iako, to je nekako bilo u drugom planu, više je naglasak bio na ljudskim odnosima kad su ljudi u opasnosti i pod velikim pritiskom. Iako je Renniejevo ponašanje zaista bilo pretjerano, ekstra stresne situacije znaju iznjedriti kojekakve luđake. Tata me je pitao ima li u knjizi čudovišta. Rekla sam mu: “Ima ih koliko hoćeš, ali svi su ljudi.”
“Ne mogu vjerovati da smo si to učinili. “…”Mi smo unutra i mi smo to sami izazvali.”
“Koga je bolje angažirati nego knjižničarku kad se suočavaš s diktaturom u povojima?”
U usporedbi sa serijom knjige su naravno stoput bolje, iako mi je i serija bila zanimljiva. Glumci su mi baš odgovarali likovima i bilo mi je dobro što ih mogu takvima zamišljati i u knjigama.
Ima tu naravno i nekih sitnih propusta, ali ništa što bi na bilo koji način utjecalo na užitak čitanja. Jedino me malo živciralo što su se svi likovi stalno ili udarali šakom o šaku ili si davali pet. I stalno su se spominjale sise. Pa dobro Stephen!
Sve u svemu odlično! Ne sjećam se kad sam zadnji put u nečemu toliko uživala da sam ga pročitala na mlazni pogon. Sad razmatram da uzmem The Stand, i to mi je dobra bila serija (ona stara), a knjigu nisam nikad čitala.
- 12 Books Challenge 2023 – March (kuma Vale)
- Globalni ciljevi: nastavak serijala
Likovi su mi se jako svidjeli. Pozitivci su mi bili odlični, a negativci još i bolji. Jim Rennie mi je odličan negativac. Do samog kraja se nije pokolebao u svojim stavovima, do samog kraja je bio podmuklo, ljigavo đubre koje iskorištava sve oko sebe. U isto vrijeme mi se gadio i fascinirao me. Bilo je tu i onih koji su bili u nekoj sivoj zoni, ni dobri ni loši, ili su zbog stvari koje su se dogodile, promijenili mišljenja, okrenuli se u pravom smjeru. A oni dobri… Barbie, Julia (nisam mogla dočekati da se spetljaju), Rusty, Linda i svi ostali pozitivci su mi baš prirasli srcu. I psi… Clover, Audrey i Horace. Ljubavi male. Navijala sam za sve njih, strepila kad bi upali u neku frku ili pogibiju. I bila sam neizmjerno tužna kad su neki od njih nastradali. Stephen, zašto si morao biti tako okrutan i pobiti toliko ljudi i životinja! Jedino mi je žao što Rennie nije više patio.
I onak, wtf, spominju Jacka Reachera! Hahahaha.
E sad kupola… s obzirom da sam čula da se knjiga uvelike razlikuje od serije, jako me je zanimalo kakav će biti rasplet. I moram reći da, iako sam dobro pretpostavila tko će ju postaviti, razlog mi nikad ne bi pao na pamet i ne mogu se odlučiti je li mi bio totalno glup ili jako morbidan i stravičan. Iako, to je nekako bilo u drugom planu, više je naglasak bio na ljudskim odnosima kad su ljudi u opasnosti i pod velikim pritiskom. Iako je Renniejevo ponašanje zaista bilo pretjerano, ekstra stresne situacije znaju iznjedriti kojekakve luđake. Tata me je pitao ima li u knjizi čudovišta. Rekla sam mu: “Ima ih koliko hoćeš, ali svi su ljudi.”
“Ne mogu vjerovati da smo si to učinili. “…”Mi smo unutra i mi smo to sami izazvali.”
“Koga je bolje angažirati nego knjižničarku kad se suočavaš s diktaturom u povojima?”
U usporedbi sa serijom knjige su naravno stoput bolje, iako mi je i serija bila zanimljiva. Glumci su mi baš odgovarali likovima i bilo mi je dobro što ih mogu takvima zamišljati i u knjigama.
Ima tu naravno i nekih sitnih propusta, ali ništa što bi na bilo koji način utjecalo na užitak čitanja. Jedino me malo živciralo što su se svi likovi stalno ili udarali šakom o šaku ili si davali pet. I stalno su se spominjale sise. Pa dobro Stephen!
Sve u svemu odlično! Ne sjećam se kad sam zadnji put u nečemu toliko uživala da sam ga pročitala na mlazni pogon. Sad razmatram da uzmem The Stand, i to mi je dobra bila serija (ona stara), a knjigu nisam nikad čitala.
- 12 Books Challenge 2023 – March (kuma Vale)
- Globalni ciljevi: nastavak serijala
November 10, 2014
Comprei A Cúpula por impulso. Não lia Stephen King desde a minha adolescência, durante a qual devorei tudo o que eram livros de terror ou de ficção científica. Desde então, os meus gostos literários foram-se diversificando e o receio de já não me identificar com este tipo de ficção especulativa e alternativa fez com que fosse adiando a leitura destes livros, que foram ficando na estante, mês após mês. No entanto, com críticas tão unânimes, e a recorrente afirmação de que a história incidia mais sobre os comportamentos humanos do que a ficção científica propriamente dita, decidi que estava na altura de vencer o "preconceito".
E ainda bem que o fiz: A Cúpula é uma das melhores história de que me lembro de ter lido.
Na contra-capa somos alertados pelo New York Times de que «por mais difícil que seja pegar neste livro, é ainda mais difícil pousá-lo.»
Não podia estar mais de acordo. Os capítulos iniciais atingem-nos como um corpo estranho, pois ainda não estamos formatados para a ideia d'A Cúpula. No nosso imaginário dificilmente cabe uma realidade semelhante aquela que é criada por Stephen King: sabemos de senso comum que não caem do céu cúpulas que isolam cidades do resto do mundo através de um campo de forças invisível e inexplicável. Simplesmente isso não acontece. No entanto, é exatamente isso que sucede em Chester Mill, uma pequena cidade do Maine (EUA). Num típico dia de Outono, igual a qualquer outro, há um avião que explode, partes de corpos que são decepadas, famílias que são separadas e acidentes rodoviários inexplicáveis. Ergue-se uma barreira entre Chester Mill e o resto do mundo, surge uma redoma transparente que cerca tudo e todos, e que vai transformar para sempre o quotidiano daquela pacífica comunidade.
Embora seja a ideia da cúpula que esteja no centro da história, na realidade é a forma como os habitantes reagem a esta nova circunstância que nos fascina durante as quase 1000 páginas que compõem este romance.
De um lado temos Dale Barbara (Barbie), um veterano da guerra contra o Iraque, que atualmente é um simples cozinheiro no restaurante Sweetbriar, e Julia Shumway, a diretora do jornal local; do outro, Big Jim Rennie, um político local em plena ascensão de poder e com uma ambição desmedida, e o seu filho, Junior Rennie, um rapaz belicoso e violento, mas sobretudo doente e desligado da realidade. Estas quatro personagens vão estar em confronto durante toda a história: Barbie e os seus apoiantes representam o bem e o que de melhor pode emergir do ser humanos em situações extremas, enquanto Big Jim é a encarnação do próprio mal, a prova de que a cegueira provocada pela sede do poder pode facilmente, e em situações limite, levar o homem a praticar atos bárbaros e tiranos.
Como afirma o crítico do New York Times, é difícil pegar neste livro, mas assim que ultrapassamos a resistência inicial, a ideia da cúpula torna-se irresistível. Simplesmente temos que saber se Chester Mill sobrevive ou não a este fenómeno inexplicável, que obviamente se vai revelando cada vez mais alienígena. Houve alturas em que senti que era um habitante de Chester Mill, quando na realidade não passava de uma leitora ansiosa por chegar ao fim de mais um capítulo.
Essa é a grande capacidade de Stephen King, considerado o mestre do suspense: deixar-nos permanentemente num estado de ansiedade que só pode ser apaziguado se progredirmos na leitura. As descrições são tão vividas, a atmosfera é tão verosímil e as sensações evocadas tão reconhecíveis, que facilmente nos embrenhamos no drama épico que envolve aquela comunidade: tomamos partidos, ficamos angustiados, tomamos como nossas as dores daquelas gentes e conseguimos perfeitamente imaginar como nos sentiríamos debaixo de uma improvável cúpula, separados do resto do mundo, sem escapatória.
Dividido em dois volumes por opção da editora, A Cúpula é um livro excelente, mas acima de tudo é uma história absolutamente fantástica, imperdível, saída da imaginação de um escritor que tem o talento invulgar de moldar o tempo e o espaço a seu bel-prazer, criando cenários que preenchem por completo as medidas da nossa imaginação.
Por fim, acrescento que a resolução do mistério por detrás da cúpula não é espetacular; não dececiona, mas também não deslumbra. O prazer deste livro está na própria leitura, no ato de ir descobrindo, página após página, os desenvolvimentos da história. Claro que queremos saber o que originou a cúpula, como é que ela apareceu e como é que ela desapareceu, mas só nos lembramos disso quando estamos mesmo a chegar ao fim e já não nos resta mais que saber sobre todos os habitantes de Chester Mill.
Ler depois d'A Cúpula é uma tarefa díficil!
E ainda bem que o fiz: A Cúpula é uma das melhores história de que me lembro de ter lido.
Na contra-capa somos alertados pelo New York Times de que «por mais difícil que seja pegar neste livro, é ainda mais difícil pousá-lo.»
Não podia estar mais de acordo. Os capítulos iniciais atingem-nos como um corpo estranho, pois ainda não estamos formatados para a ideia d'A Cúpula. No nosso imaginário dificilmente cabe uma realidade semelhante aquela que é criada por Stephen King: sabemos de senso comum que não caem do céu cúpulas que isolam cidades do resto do mundo através de um campo de forças invisível e inexplicável. Simplesmente isso não acontece. No entanto, é exatamente isso que sucede em Chester Mill, uma pequena cidade do Maine (EUA). Num típico dia de Outono, igual a qualquer outro, há um avião que explode, partes de corpos que são decepadas, famílias que são separadas e acidentes rodoviários inexplicáveis. Ergue-se uma barreira entre Chester Mill e o resto do mundo, surge uma redoma transparente que cerca tudo e todos, e que vai transformar para sempre o quotidiano daquela pacífica comunidade.
Embora seja a ideia da cúpula que esteja no centro da história, na realidade é a forma como os habitantes reagem a esta nova circunstância que nos fascina durante as quase 1000 páginas que compõem este romance.
De um lado temos Dale Barbara (Barbie), um veterano da guerra contra o Iraque, que atualmente é um simples cozinheiro no restaurante Sweetbriar, e Julia Shumway, a diretora do jornal local; do outro, Big Jim Rennie, um político local em plena ascensão de poder e com uma ambição desmedida, e o seu filho, Junior Rennie, um rapaz belicoso e violento, mas sobretudo doente e desligado da realidade. Estas quatro personagens vão estar em confronto durante toda a história: Barbie e os seus apoiantes representam o bem e o que de melhor pode emergir do ser humanos em situações extremas, enquanto Big Jim é a encarnação do próprio mal, a prova de que a cegueira provocada pela sede do poder pode facilmente, e em situações limite, levar o homem a praticar atos bárbaros e tiranos.
Como afirma o crítico do New York Times, é difícil pegar neste livro, mas assim que ultrapassamos a resistência inicial, a ideia da cúpula torna-se irresistível. Simplesmente temos que saber se Chester Mill sobrevive ou não a este fenómeno inexplicável, que obviamente se vai revelando cada vez mais alienígena. Houve alturas em que senti que era um habitante de Chester Mill, quando na realidade não passava de uma leitora ansiosa por chegar ao fim de mais um capítulo.
Essa é a grande capacidade de Stephen King, considerado o mestre do suspense: deixar-nos permanentemente num estado de ansiedade que só pode ser apaziguado se progredirmos na leitura. As descrições são tão vividas, a atmosfera é tão verosímil e as sensações evocadas tão reconhecíveis, que facilmente nos embrenhamos no drama épico que envolve aquela comunidade: tomamos partidos, ficamos angustiados, tomamos como nossas as dores daquelas gentes e conseguimos perfeitamente imaginar como nos sentiríamos debaixo de uma improvável cúpula, separados do resto do mundo, sem escapatória.
Dividido em dois volumes por opção da editora, A Cúpula é um livro excelente, mas acima de tudo é uma história absolutamente fantástica, imperdível, saída da imaginação de um escritor que tem o talento invulgar de moldar o tempo e o espaço a seu bel-prazer, criando cenários que preenchem por completo as medidas da nossa imaginação.
Por fim, acrescento que a resolução do mistério por detrás da cúpula não é espetacular; não dececiona, mas também não deslumbra. O prazer deste livro está na própria leitura, no ato de ir descobrindo, página após página, os desenvolvimentos da história. Claro que queremos saber o que originou a cúpula, como é que ela apareceu e como é que ela desapareceu, mas só nos lembramos disso quando estamos mesmo a chegar ao fim e já não nos resta mais que saber sobre todos os habitantes de Chester Mill.
Ler depois d'A Cúpula é uma tarefa díficil!
July 2, 2014
This is part two of Under the Dome, not a sequel of the original book. I saw a lot of reviews saying they were misled by the title of the book. So just keep in mind this is not a new addition to a series, it's simply the original story split into 2 paperback books.
On to the story, it was a classic Steven King thriller. Fast paced, highly detailed, horrifying in it's own way and mind blowing in it's own way. I felt like I was in a car going 100 mph and my drinks were all laced with cocaine. What a ride. I loved the story and found it terrifying for the very idea of what can happen to people when their lives are at stake. And how quickly calm and rational people can become predators trying to survive. I also found bits of it weird, but really it wouldn't be a King book without some weird thrown in.
I can say that this has made me want to go to my library and pick out some other Steven King books because I now remember what an amazing storyteller he is.
On to the story, it was a classic Steven King thriller. Fast paced, highly detailed, horrifying in it's own way and mind blowing in it's own way. I felt like I was in a car going 100 mph and my drinks were all laced with cocaine. What a ride. I loved the story and found it terrifying for the very idea of what can happen to people when their lives are at stake. And how quickly calm and rational people can become predators trying to survive. I also found bits of it weird, but really it wouldn't be a King book without some weird thrown in.
I can say that this has made me want to go to my library and pick out some other Steven King books because I now remember what an amazing storyteller he is.
January 11, 2016
Mon année 2016 commence décidément très bien avec le deuxième tome de Dôme. Ma première vraie expérience dans l'univers de Stephen King dont je n'avais lu qu'une minuscule nouvelle avant (The Colorado kid). Ce livre m'a autant terrifiée que fascinée, dérangée qu'attirée. Une merveilleuse lecture qui, malgré des moments durs (surtout dans les premiers et derniers chapitres) au point de laisser tomber le livre un peu pour reprendre le cours d'une vie "normale" et faire descendre la pression, m'a fait voyager tantôt physiquement tantôt mentalement. Une chose est sûre, on se remet en question et on n'en sort pas indemne non plus. J'ignore si je lirais un autre King bientôt ni s'il me plaira autant. Mais j'en relirai c'est certain. Et j'ai (re)découvert avec plaisir que j'aimais les livres à suspens, fantastiques et qui ne se résument pas seulement à de belles histoires d'amour... Vive le changement et les aventures littéraires !
April 9, 2014
In a word: disappointing. No spoilers here, simply a warning to save your money and check this out from a library if you want closure. There is not enough substance to warrant two books, grindhouse is not horror, and what a disappointing deus ex machina excuse for the dome. I was really hoping for better.
Also, I'm not going to bother watching the TV series. All I really want to do now is re-watch Jericho; now there's a show that gets it right! A little too much relationship drama for my taste, but otherwise much more compelling than this. Sorry, Mr. King, this Constant Reader was not impressed.
Also, I'm not going to bother watching the TV series. All I really want to do now is re-watch Jericho; now there's a show that gets it right! A little too much relationship drama for my taste, but otherwise much more compelling than this. Sorry, Mr. King, this Constant Reader was not impressed.
December 14, 2021
¿Estuvo bueno? Sí. ¿Podría ser mejor? Sí. ¿Podría yo o alguien escribirlo mejor? No.
En conclusión, un libro entretenido, con altos y bajos y mucha adrenalina en sus páginas.
Muchos personajes y, como es natural, algunos mejores que otros.
El Villano, a mi gusto, pobre y básico. El resto de los personajes, muy interesantes, menos el protagonista 😂 con una personalidad muy irrelevante y típicamente de “los héroes” de King, pero importante para desatar el conflicto en la trama.
Los niños, los perros y las mujeres de este libro son lo mejor. Piper Libby, te amé desde que saliste en escena.
En conclusión, un libro entretenido, con altos y bajos y mucha adrenalina en sus páginas.
Muchos personajes y, como es natural, algunos mejores que otros.
El Villano, a mi gusto, pobre y básico. El resto de los personajes, muy interesantes, menos el protagonista 😂 con una personalidad muy irrelevante y típicamente de “los héroes” de King, pero importante para desatar el conflicto en la trama.
Los niños, los perros y las mujeres de este libro son lo mejor. Piper Libby, te amé desde que saliste en escena.
January 18, 2023
En esta parte, le encubrieron asesinatos a Barbie, y entro en la cárcel, terminaron metiendo a Rusty, porque no quería darle un medicamento a Jim, por sus arritmias y entre todos buscan la manera de sacar a ambos de la cárcel, al final, se descubre que fue lo que ocasionó la cúpula, que fueron los ovnis o algo parecido jsjsjs toda la historia transcurre en un alrededor de 5 días
This entire review has been hidden because of spoilers.
January 3, 2014
This is a typical Stephen King book. I was glad that it wasn't quite as deranged as some of his works, but it was dark. I liked it ok. I was a little put out by his use of a sudden appearance of a first person narrative description in the last third of the book for a few pages. It seems like something that an editor would have caught and said, "this style doesn't fit." It was just a little jangly to have it appear and then not appear again. This literary device might have worked if it was used throughout the book, but not as a one time shot near the end of the story.
I though the ending was a little weak.
I though the ending was a little weak.
March 1, 2020
Напипал го е Стивън Кинг, определено го е напипал!! Голямо удоволствие от тези 1100 страници.. Такова цветно и завладяващо описание на малкото градче Честър Мил и неговите жители, както само той умее. Толкова беше брилянтно изграден образът на Големия Джим Рени, че на моменти, макар да ми се четеше, затварях с яд книгата, с яд и безсилие.. А може би е, защото често през последните двайсетина години срещаме подобни образи в ежедневието си.. Гнусни, ненаяли се..
Записвам си тази като една от много добрите книги на Кинг, и ако трябва да отговоря на последното му изречение, бих казала : О, да! Мноого се забавлявах! 😉
Записвам си тази като една от много добрите книги на Кинг, и ако трябва да отговоря на последното му изречение, бих казала : О, да! Мноого се забавлявах! 😉
April 14, 2024
C’était très bien! Mais j’ai eu le sentiment d’attendre tout le long LE passage qui allait me captiver. Bref, une bonne lecture, mais ça m’a paru si long!!!!!
Comme toujours avec King, les personnages sont juste parfaits, tellement vivants! J’ai d’ailleurs eu des émotions (presque des larmes) à la fin, parce que le dénouement me touchait…. C’est ce qui a de bien avec des briques pareilles, on côtoie les personnages pendant plusieurs jours, alors ça n’a pas le choix de venir nous chercher! ☺️
Comme toujours avec King, les personnages sont juste parfaits, tellement vivants! J’ai d’ailleurs eu des émotions (presque des larmes) à la fin, parce que le dénouement me touchait…. C’est ce qui a de bien avec des briques pareilles, on côtoie les personnages pendant plusieurs jours, alors ça n’a pas le choix de venir nous chercher! ☺️
August 18, 2013
Най-накрая успях да довърша втората част от "Под Купола" - най-новия роман на Кинг. Честно казано, не съм много впечатлен и не останах с добро мнение. Първата половина от книгата беше по-добра, определено. Тук Стивън се е олял - втория том спокойно можеше да е доста по-малък. Като прочетох откровенията му в края на този том, че всъщност романа е бил още по-грамаден и редакторката е дялкала безжалостно всяка страница, направо се намусих - е стига де, стига.
Друго неприятно впечатление, за което бих искал да омърморя издателите от "Плеяда". Вярно, книгата е дебела. Вярно, Кинг е труден за превод. По книгата са работили общо трима преводачи, доколкото успявам да разбера, и има дреболии, които не са стиковани в едно цяло. Пресен пример - в първия том градския съветник Джим Рени има на бюрото си позлатена топка са бейзбол, която във втория том се превърна в позлатена бухалка за бейзбол.
Кинг изсипва в мозъка на читателя планина от герои, натрупани на камара, които само те объркват кой какъв беше и за какво се бореше, бегло споменаване на статисти, които се появяват само и само след малко да умрат. Дори описаните в началния списък герои не помагат да се ориентираш в обстановката. Събития и действия, които балансират на ръба между логичната реалноста и абсурда. Прекалено набързо претупан край за 1200-страничен роман, разкритието кой е сложил купола беше дефакто първото обяснение, което ти идва наум... И още, и още.
Последно, и може би най-неприятно нещо, което ме впечатли. Сюжетът дословно е краден от романа на Клифърд Саймък "Всичко живо е трева". И наличието на Купола, и съвсем същите герои - корумпирания кмет, който при Кинг е градски съветник, военният, собственикът на местния вестник който тук е собственичка, даже имената на градовете в които се развива действието си приличат - при Саймък е Милвил, при Кинг Честърс Мил. Гадно е, че точно Кинг си е позволил да плагиатства, и то не от нещо забутано, а от известен фантастичен роман.
Като цяло не съм доволен от втората половина. За мен лично не си струва нито парите, нито обема. Особено в самия край трагедията на героите е сладникава, блудкава и досадна, типично по американски и четох набързо по диагоналната система - просто нямах нерви да го изтърпя. Кофти ми е да говоря така за човек, който до голяма степен ми е бил учител в хоръра, който в продължение на немалко години ми е бил любим писател и чиито книги са променили немалко животи. Романът започна страхотно, разви се страхотно... но не завърши страхотно.
Но това е положението.
Друго неприятно впечатление, за което бих искал да омърморя издателите от "Плеяда". Вярно, книгата е дебела. Вярно, Кинг е труден за превод. По книгата са работили общо трима преводачи, доколкото успявам да разбера, и има дреболии, които не са стиковани в едно цяло. Пресен пример - в първия том градския съветник Джим Рени има на бюрото си позлатена топка са бейзбол, която във втория том се превърна в позлатена бухалка за бейзбол.
Кинг изсипва в мозъка на читателя планина от герои, натрупани на камара, които само те объркват кой какъв беше и за какво се бореше, бегло споменаване на статисти, които се появяват само и само след малко да умрат. Дори описаните в началния списък герои не помагат да се ориентираш в обстановката. Събития и действия, които балансират на ръба между логичната реалноста и абсурда. Прекалено набързо претупан край за 1200-страничен роман, разкритието кой е сложил купола беше дефакто първото обяснение, което ти идва наум... И още, и още.
Последно, и може би най-неприятно нещо, което ме впечатли. Сюжетът дословно е краден от романа на Клифърд Саймък "Всичко живо е трева". И наличието на Купола, и съвсем същите герои - корумпирания кмет, който при Кинг е градски съветник, военният, собственикът на местния вестник който тук е собственичка, даже имената на градовете в които се развива действието си приличат - при Саймък е Милвил, при Кинг Честърс Мил. Гадно е, че точно Кинг си е позволил да плагиатства, и то не от нещо забутано, а от известен фантастичен роман.
Като цяло не съм доволен от втората половина. За мен лично не си струва нито парите, нито обема. Особено в самия край трагедията на героите е сладникава, блудкава и досадна, типично по американски и четох набързо по диагоналната система - просто нямах нерви да го изтърпя. Кофти ми е да говоря така за човек, който до голяма степен ми е бил учител в хоръра, който в продължение на немалко години ми е бил любим писател и чиито книги са променили немалко животи. Романът започна страхотно, разви се страхотно... но не завърши страхотно.
Но това е положението.
January 13, 2014
Após ler o primeiro livro que, conforme frisei, deixava em aberto a continuação da estória, tive a oportunidade de ler esta segunda parte e não pensei duas vezes, agarrei-a...
Este livro recomeça no ponto em que um grupo de jovens sobe a um cume onde parece estar o que deu origem à cúpula. Entretanto, Jim Rennie conseguiu que Barbie fosse preso, acusado de vários crimes que ele e seu filho Júnior cometeram... Começam assim a fortalecer-se dois grupos: os que acreditam na inocência de Barbie e o apoiam contra Rennie, e os que se deixaram convencer por Rennie, que acham que Barbie é culpado e o querem ver a sofrer e morto. Daqui resultam várias acções...
Barbie é preso e desespera pela incerteza de sair dali vivo, pois são muitos os que, à sua volta, o querem ver morto. O ambiente na cidade começa a ser demasiado pesado. Crimes acontecem, morrem pessoas por doença e outros por suicídio. Rennie tem cada vez mais poder, mas há também alguns que recusam aceitar isso e alguém tenta assassiná-lo... A cidade está um caos. As pessoas desesperadas começam a ter falhas de consciência sobre o que é certo e errado. Mas há que sobreviver e fazer tudo por tudo em prol do grande objetivo...
Barbie acaba solto e foge, com um grupo de companheiros, para o único sítio ironicamente seguro, junto ao dispositivo suspeito de criar a cúpula. Mas dá-se uma grande explosão. A atmosfera fica poluída, envenenada, é difícil respirar e muitos morrem por asfixia. Só junto à cúpula se consegue ter algum ar. Barbie e os companheiros têm uma hipótese de acabar com a cúpula, ainda que em situação extrema e arriscando a vida. Há que tentar... E...
Gostei, embora no princípio a estória me parecesse um pouco parada, não por não haver acção a desenrolar, mas por não ser nada de surpreendente. Gostei sobretudo das últimas 100 ou 150 páginas, em que surge de facto o objectivo de acabar com a cúpula e tentar sobreviver ao cataclismo que ocorreu. O final é um pouco "fantástico", pois se conclui que, afinal, o que causa a cúpula não é um fenómeno natural.
É um livro, ou livros, que nos fazem pensar sobre as nossas vidas, atitudes, acções...
Gostei, posso dizê-lo... Stephen King mais uma vez dá cartas na escrita sombria e de terror...
Este livro recomeça no ponto em que um grupo de jovens sobe a um cume onde parece estar o que deu origem à cúpula. Entretanto, Jim Rennie conseguiu que Barbie fosse preso, acusado de vários crimes que ele e seu filho Júnior cometeram... Começam assim a fortalecer-se dois grupos: os que acreditam na inocência de Barbie e o apoiam contra Rennie, e os que se deixaram convencer por Rennie, que acham que Barbie é culpado e o querem ver a sofrer e morto. Daqui resultam várias acções...
Barbie é preso e desespera pela incerteza de sair dali vivo, pois são muitos os que, à sua volta, o querem ver morto. O ambiente na cidade começa a ser demasiado pesado. Crimes acontecem, morrem pessoas por doença e outros por suicídio. Rennie tem cada vez mais poder, mas há também alguns que recusam aceitar isso e alguém tenta assassiná-lo... A cidade está um caos. As pessoas desesperadas começam a ter falhas de consciência sobre o que é certo e errado. Mas há que sobreviver e fazer tudo por tudo em prol do grande objetivo...
Barbie acaba solto e foge, com um grupo de companheiros, para o único sítio ironicamente seguro, junto ao dispositivo suspeito de criar a cúpula. Mas dá-se uma grande explosão. A atmosfera fica poluída, envenenada, é difícil respirar e muitos morrem por asfixia. Só junto à cúpula se consegue ter algum ar. Barbie e os companheiros têm uma hipótese de acabar com a cúpula, ainda que em situação extrema e arriscando a vida. Há que tentar... E...
Gostei, embora no princípio a estória me parecesse um pouco parada, não por não haver acção a desenrolar, mas por não ser nada de surpreendente. Gostei sobretudo das últimas 100 ou 150 páginas, em que surge de facto o objectivo de acabar com a cúpula e tentar sobreviver ao cataclismo que ocorreu. O final é um pouco "fantástico", pois se conclui que, afinal, o que causa a cúpula não é um fenómeno natural.
É um livro, ou livros, que nos fazem pensar sobre as nossas vidas, atitudes, acções...
Gostei, posso dizê-lo... Stephen King mais uma vez dá cartas na escrita sombria e de terror...
August 8, 2022
Alors que Big Jim semble avoir gagné la partie, le camp de la résistance à l'autorité commence à s'organiser tandis que l'origine du dôme semble être découverte...
Toutes les qualités du tome 1 sont également présente ici. Les événements s'accélèrent et les antagonistes (les ordures pourrait-on dire à ce niveau) finissent pour certain par commencer à payer pour leurs actes. Et quelle jouissance quand cela arrive. On en vient à encourager certains antagonistes car ils sont moralement moins terribles que d'autres... Dommage que certaines fins d'antagonistes ne soient pas assez satisfaisantes. Toutefois, ce tome réserve également parfois de la tristesse au lecteur, le "camp du bien" n'étant pas à l'abri de la plume acérée de King qui tranche parfois le fil de vies de manière inattendue. Le tout pour un final apocalyptique qui vous maintiendra éveillé jusqu'à la fin dans l'idée de savoir si une fin heureuse est encore envisageable ou non. A cela je ne répondrai bien évidemment pas!
Pourquoi donc une étoile en moins? A cause du dôme. J'avais expliqué dans ma critique du tome 1 que le dôme n'était qu'un prétexte dont la justification n'était pas forcément nécessaire. Le problème est là : King justifie son dôme. Et si j'avais vu venir cette justification, je ne peux y adhérer. Outre une facilité scénaristique (qui influe de plus sur la résolution de l'intrigue), cette justification n'a aucun sens je trouve avec la structure même du dôme qui collait pile poil aux limites administratives de Tarker's Mill. J'ai vu de nombreux lecteurs critiquer la fin du livre, je pense qu'il s'agissait de ce point. En tout état de cause, cela ne doit pas vous faire passer à côté de Dôme!
Toutes les qualités du tome 1 sont également présente ici. Les événements s'accélèrent et les antagonistes (les ordures pourrait-on dire à ce niveau) finissent pour certain par commencer à payer pour leurs actes. Et quelle jouissance quand cela arrive. On en vient à encourager certains antagonistes car ils sont moralement moins terribles que d'autres... Dommage que certaines fins d'antagonistes ne soient pas assez satisfaisantes. Toutefois, ce tome réserve également parfois de la tristesse au lecteur, le "camp du bien" n'étant pas à l'abri de la plume acérée de King qui tranche parfois le fil de vies de manière inattendue. Le tout pour un final apocalyptique qui vous maintiendra éveillé jusqu'à la fin dans l'idée de savoir si une fin heureuse est encore envisageable ou non. A cela je ne répondrai bien évidemment pas!
Pourquoi donc une étoile en moins? A cause du dôme. J'avais expliqué dans ma critique du tome 1 que le dôme n'était qu'un prétexte dont la justification n'était pas forcément nécessaire. Le problème est là : King justifie son dôme. Et si j'avais vu venir cette justification, je ne peux y adhérer. Outre une facilité scénaristique (qui influe de plus sur la résolution de l'intrigue), cette justification n'a aucun sens je trouve avec la structure même du dôme qui collait pile poil aux limites administratives de Tarker's Mill. J'ai vu de nombreux lecteurs critiquer la fin du livre, je pense qu'il s'agissait de ce point. En tout état de cause, cela ne doit pas vous faire passer à côté de Dôme!
March 9, 2015
I was hoping the dome was going to be a supernatural punishment for Big Jim's actions, and the town a sacrificial example...
July 26, 2014
A stark look at the sheep following a leader and burned in the end for not thinking for themselves.
October 9, 2017
Amazing development of human behaviour under specific circumstances and pressures. All very realistic. Surprising to the end.
June 12, 2018
Guess I've gone full circle in my reading, grew up in NH, my favorite bookstore was the now defunct Paperback Booksmith store were I discovered Stephen King in a local author display.
At the time, I just read Westerns, King was the first fiction author I tried. He scared the crap out of me with Pet Sematary and Carrie, did like the Stand, for whatever reason 20+ years or more went by and find myself right back reading his books.
Really like his writing a lot, arguably along with J.K. Rowling they are two of the best wordsmith's out their, they just pull you into their pages, your so engrossed in reading that nothing distracts you and they leave you eagerly waiting for their next offering.
Glad that this was broken into two parts, made it easier to read and even though it took me 3 years to finish with the 2nd part, from when I read part 1. One of the cool things with King, you don't forget the story, he's a master with these good verse evil reads and his characters are unforgettable, good or bad.
He puts you in the bomb shelter as Big Jim dying from a fatal heart attack being haunted by those he killed, gasping his last breaths, thinking he'll be sitting at the head table eating with Roast Beef and Mashed Potato with Jesus.
Glad my reading found it's way back to King, definitely won't stop reading his books again and have some pretty scary creepy reading to catch up on.
At the time, I just read Westerns, King was the first fiction author I tried. He scared the crap out of me with Pet Sematary and Carrie, did like the Stand, for whatever reason 20+ years or more went by and find myself right back reading his books.
Really like his writing a lot, arguably along with J.K. Rowling they are two of the best wordsmith's out their, they just pull you into their pages, your so engrossed in reading that nothing distracts you and they leave you eagerly waiting for their next offering.
Glad that this was broken into two parts, made it easier to read and even though it took me 3 years to finish with the 2nd part, from when I read part 1. One of the cool things with King, you don't forget the story, he's a master with these good verse evil reads and his characters are unforgettable, good or bad.
He puts you in the bomb shelter as Big Jim dying from a fatal heart attack being haunted by those he killed, gasping his last breaths, thinking he'll be sitting at the head table eating with Roast Beef and Mashed Potato with Jesus.
Glad my reading found it's way back to King, definitely won't stop reading his books again and have some pretty scary creepy reading to catch up on.
February 23, 2021
Domul trezește în toți teama de necunoscut, dar, uimitor, nu de Dom le este teamă cel mai tare locuitorilor din Chester Mill. Le e teamă de Big Jim, de influența sa, de armata de tineri însetați de putere și violență pe care și-o tot mărește de la căderea domului încoace.
Zilele devin tot mai lungi în acest necunoscut în care fiecare speră să revină la o viață normală, să nu rămână fără curent, apă, aer. Însă habar nu au ce li se pregătește, ce nebunie apocaliptică zace în minți prăjite de fumurile drogurilor puternice, nebunie pe care o pot împiedica numai împreună.
În timp ce de partea răului stă Big Jim alături de fiul său, un psihopat de zile mari pentru care condiția medicală nu cred că a făcut mari diferențe atunci când vine vorba de personalitatea sa complet disociată, de partea luminii și a binelui din oameni stă Dale Barbara, fost soldat, om încercat de viață care dorește să scape de un trecut plin de violență. În ajutor îi vine Julia, redactor al ziarului local, o femeie trecută de prima tinerețe care crede în dreptate, dar nu are aproape destui oameni cu capul pe umeri care să o susțină. Iar libertatea presei tinde să devină nulă în aceste circumstanțe.
Mai multe aici: https://www.inefabil.ro/sub-dom-steph...
Zilele devin tot mai lungi în acest necunoscut în care fiecare speră să revină la o viață normală, să nu rămână fără curent, apă, aer. Însă habar nu au ce li se pregătește, ce nebunie apocaliptică zace în minți prăjite de fumurile drogurilor puternice, nebunie pe care o pot împiedica numai împreună.
În timp ce de partea răului stă Big Jim alături de fiul său, un psihopat de zile mari pentru care condiția medicală nu cred că a făcut mari diferențe atunci când vine vorba de personalitatea sa complet disociată, de partea luminii și a binelui din oameni stă Dale Barbara, fost soldat, om încercat de viață care dorește să scape de un trecut plin de violență. În ajutor îi vine Julia, redactor al ziarului local, o femeie trecută de prima tinerețe care crede în dreptate, dar nu are aproape destui oameni cu capul pe umeri care să o susțină. Iar libertatea presei tinde să devină nulă în aceste circumstanțe.
Mai multe aici: https://www.inefabil.ro/sub-dom-steph...
July 17, 2024
Je m’attendais à aimer « Dôme », ayant gardé un bon souvenir de la première saison de son adaptation télévisée, qui contenait des tropes que j’apprécie. Malgré cela, le livre a réussi à me surprendre agréablement. Cela faisait longtemps qu’un livre ne m’avait pas fait ressentir un tel mélange de sentiments contradictoires (dans le bon sens du terme).
J’ai beaucoup aimé le concept de base, mais je n’aurais pas imaginé que l’auteur pousserait aussi loin le concept, jusqu'à une telle extrême. Clairement, j'avais oublié qui était l'auteur.
La seule ombre au tableau est le temps passé dans la tête d’un antagoniste aussi vindicatif que cruel, ce qui m’a quelque peu déprimé. Peut-être est-ce dû au fait que j’ai enchaîné trop de livres de King à la suite ? Quoi qu’il en soit, je vais maintenant changer de genre littéraire, cela me fera du bien.
De plus, cela faisait longtemps que je n’avais pas pris autant de plaisir à voir mourir un personnage (ceux qui ont lu le livre comprendront de qui je parle).
J’ai beaucoup aimé le concept de base, mais je n’aurais pas imaginé que l’auteur pousserait aussi loin le concept, jusqu'à une telle extrême. Clairement, j'avais oublié qui était l'auteur.
La seule ombre au tableau est le temps passé dans la tête d’un antagoniste aussi vindicatif que cruel, ce qui m’a quelque peu déprimé. Peut-être est-ce dû au fait que j’ai enchaîné trop de livres de King à la suite ? Quoi qu’il en soit, je vais maintenant changer de genre littéraire, cela me fera du bien.
De plus, cela faisait longtemps que je n’avais pas pris autant de plaisir à voir mourir un personnage (ceux qui ont lu le livre comprendront de qui je parle).
October 15, 2020
To be plain, this isn't a second book. The reviewers below seem fundamentally confused by the fact that this extraordinarily long book was split up into two for this edition.
With that bit of business behind us, my short review:
While the second half falters a mite where the first was so stellar, it's no less remarkable for its own feats.
Primary among them is King's ability to juggle so very many characters. And while this many disparate personalities could quickly become confusing, he crafts them so uniquely and with such a clear eye for individuality that I was never left flipping to the index to reacquaint myself with them.
Perhaps most notable of all is the manner in which the plot never chugs. King has immense skill at keeping readers wide-eyed and immersed, and this really is top tier storytelling.
With that bit of business behind us, my short review:
While the second half falters a mite where the first was so stellar, it's no less remarkable for its own feats.
Primary among them is King's ability to juggle so very many characters. And while this many disparate personalities could quickly become confusing, he crafts them so uniquely and with such a clear eye for individuality that I was never left flipping to the index to reacquaint myself with them.
Perhaps most notable of all is the manner in which the plot never chugs. King has immense skill at keeping readers wide-eyed and immersed, and this really is top tier storytelling.
May 14, 2024
What the heck did I just read? For me, this falls very flat. The ending, I won’t give anything away but what. Was. That? No. It didn’t even speak to me as profound like the last lines are apparently meant to. Just no.
All the perturbing people and their actions in this book made me uncomfortable (Which go figure. It’s a Stephen King book after all.) But seriously, everybody was flipping deranged!
All the perturbing people and their actions in this book made me uncomfortable (Which go figure. It’s a Stephen King book after all.) But seriously, everybody was flipping deranged!
Displaying 1 - 30 of 237 reviews