What do you think?
Rate this book
Von Trotta Family #2
Die Kapuzinergruft
Die Kapuzinergruft, Grabstätte der österreichischen Kaiser, wird hier zum Symbol der vergangenen Donaumonarchie. Der Roman spielt kurz vor, während und nach dem Ersten Weltkrieg; er endet mit dem sogenannten »Anschluß« Österreichs an das Deutsche Reich 1938. Die Hauptfiguren sind wie im Radetzkymarsch Angehörige der Trotta-Familie, die in dem allgemeinen Umbruch nach dem Krieg 1918 entwurzelt und mittellos wurden. Immer wieder klingt leitmotivisch die Trauer an um eine dahingegangene Lebensordnung, die gebunden war an Tradition und das feste Gefüge einer monarchischen Staatsform. Erotische Abweichungen von der Norm, zweifelhafte Geschäftemacher, als maskulin empfundene Frauen werden als Kennzeichen einer zerrütteten Welt verstanden, deren Niedergang der Adel und die Anhänger der k.u.k. Monarchie mit Trauer, Verzweiflung und einer schwermütigen Resignation verfolgen. Wie in Roths gesamtem erzählerischem Werk spiegelt sich auch in diesem Roman das Schicksal der Menschen, die durch den Untergang der österreichischen Monarchie nicht nur materiell, sondern auch seelisch zutiefst getroffen wurden. Nach Hiob, Radetzkymarsch und Hotel Savoy ist dies der vierte Roman in der neu bei dtv erscheinenden Joseph-Roth-Edition, die einen der bedeutendsten deutschsprachigen Erzähler des 20. Jahrhunderts für unsere Zeit aufbewahrt.
192 pages, Paperback
First published January 1, 1938
About the author
Joseph Roth
418 books701 followersJoseph Roth, journalist and novelist, was born and grew up in Brody, a small town near Lemberg in East Galicia, part of the easternmost reaches of what was then the Austro-Hungarian empire and is now Ukraine. Roth was born into a Jewish family. He died in Paris after living there in exile.
http://www.josephroth.de/
http://www.josephroth.de/
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 327 reviews
February 5, 2018
Αν με οποιοδήποτε ανόσιο τρόπο σκέψης ή αυθαίρετου και βιαστικού σχολιασμού, προσπαθήσουμε να υποτιμήσουμε τη λογοτεχνική αξία αυτού του βιβλίου, ακόμη και τότε, αξίζει να διαβαστεί για το επίμετρο.
«Αποχαιρετισμός στον Γιόζεφ Ροτ»
Ένα κείμενο, αποχαιρετισμού, σεβασμού και βαθιάς εκτίμησης, γραμμένο απο τον *Στέφαν Τσβάιχ* για τον αξέχαστο και αγαπημένο φίλο του, Γιόζεφ Ροτ.
« Η κρύπτη των καπουτσίνων»
χτίστηκε καθολικά και ουσιαστικά απο την κατάρρευση του κόσμου και το πνεύ��α του π��λέμου.
Σαν τον υπόγειο τάφο του ευρωπαϊκού πολιτισμού, των ελεύθερων υψηλών πνευμάτων, των ιδεών που γεννιούνται στην ανθρώπινη καρδιά, του ανυπότακτου δίκαιου, της ειρήνης, της ίδιας της ζωής.
Το βιβλίο αυτό, γραμμένο απο τον Ροτ, περιέχει μέσα του κομμάτια της ύπαρξης του συγγραφέα.
Διαβάζεται ως ανεξάρτητο λογοτεχνικό έργο αλλά για εμβάθυνση και κατανόηση της ευφυίας και της οριστικής καταστροφής, του τραγικού (αντι)ήρωα-συγγραφέα, θα ήταν προτιμότερο να διαβαστεί μετά απο «Το εμβατήριο του Ραντέτσκυ».
Το «εμβατήριο» ας υποθέσουμε πως είναι οι λειτουργικές ζωτικές διαδικασίες και οι σκέψεις του συγγραφέα, ενώ η «κρύπτη» είναι η ψυχή του, λίγο πριν τον οίκο του θανάτου.
Προσωπικά, το πρώτο βιβλίο με συγκίνησε βαθιά ενώ το δεύτερο με συγκλόνισε απαρηγόρητα.
Η Κρύπτη των Καπουτσίνων (τάφος των Αυτοκρατόρων,υπόγειος ταφικός θάλαμος των Αψβούργων) είναι μια συμβολική πρωτοπρόσωπη αφήγηση που εκτείνεται απο τις παραμονές ενός πολέμου (1913) μέχρι τις παραμονές ενός άλλου (1938).
Ουσιαστικά είναι σαν ένας αποχαιρετισμός, που περιμένει να τελειώσει η τελευταία συγκέντρωση των εκπατρισμένων χαρακτήρων και των εξορισμένων ελπίδων του συγγραφέα για να γνέψει στη φυγή κυνικά. Για να δηλώσει πως κάθε είδους απόγνωση, απελπισία και οριστική κατάρρευση που φανερώνεται σαν γυμνή αυτοπροσωπογραφία, δεν είναι φανταστική κατάσταση μα ωμή πραγματικότητα.
Πιο συγκεκριμένα στην Κρύπτη, ο Τρόττα, κεντρικός και υποστηρικτικός ήρωας,είναι δεύτερος ξάδελφος του ήρωα του Εμβατηρίου. Επίσης, εμφανίζονται και εδώ ίδιοι χαρακτήρες ή κάποιες συγγενικές και άλλες εκδοχές των αυθεντικών ηρώων του Εμβατηρίου.
Χρονικά, βρισκόμαστε ανάμεσα στην εποχή έναρξης των παγκόσμιων πολέμων. Τοπικά όμως, αναμφισβήτητα η Κρύπτη ειναι αφιερωμένη στην Αυστρία εκείνης της εποχής.
Παρακολουθούμε την πορεία του Τρόττα-Ροτ μέσα στην Ιστορία. Μια πορεία προκαθορισμένη που οδηγεί σε πόλεμο, ήττα, επανάσταση, ταξική διάλυση,
οικονομική-ηθική κρίση και απεγνωσμένη αντίδραση.
Μια βουτιά σε έναν παραδομένο κόσμο και στις ζωές ανθρώπων που πέφτουν στο κενό.
Ο αριστοκράτης Τρόττα, ο τραγικός άνθρωπος του τίποτα.
Κακομαθημένος και επιπόλαιος χαίρεται την ανία της πληθωρικής ζωής του, διασκεδάζει,ξενυχτάει, ερωτεύεται και λογαριάζει με λάθος τρόπο τα χρονικά περιθώρια πριν την αντίστροφη μέτρηση.
Ξαφνικά βρίσκεται στα πρόθυρα της φρίκης, ο πόλεμος είναι γεγονός. Ο Τρόττα στρατιώτης μπαίνει σε έναν κόσμο που καταρρέει και ο ίδιος δεν έχει κάτι να προσφέρει.
Μπαίνει στον πόλεμο. Αιχμαλωτίζεται, χάνει πολύτιμες φιλίες, όλα αλλάζουν, κενό, χάος. Επιστρέφει στον τόπο του ως βετεράνος το 1918 και με πλήρη σύγχυση προσπαθεί να προσαρμοστεί. Το μεταπολεμικό τοπίο τον σοκάρει. Νιώθει ανημπορος. Είναι ένας περιττός άνθρωπος. Προσπαθεί να προσαρμοστεί μέσα στο χρόνο που γράφεται η παγκόσμια ιστορία.
Χάνει ουσιαστικά τα πάντα. Σε ελάχιστες χρονικές εναλλαγές χάνει μητέρα, περιουσία, σύζυγο, παιδί, σπίτι,φίλους αριστοκράτες και φτωχούς, ακόμη και την αίσθηση απο τη γεύση και την όσφρηση της λατρεμένης του Βιέννης.
Κυνικές εικόνες οικονομικής καταστροφής, κιτρινισμένα τοπία απο αιχμηρά όπλα ύφους και ήθους της σύγχρονης εποχής τον απειλούν. Συναισθηματική απόγνωση. Οριστική απομόνωση και άρνηση αντίστασης απέναντι στην προδοσία και την απιστία.
Αξέχαστη και συγκλονιστική στιγμή αφήγησης όταν ο φαιοχίτωνας μπαίνει στο Καφέ για να δηλώσει με πομπώδες ύφος πως βρίσκονται στο πιο καινούργιο... φέουδο της Γερμανίας. (Το 1938, μετά την προσάρτηση της Αυστρίας στην χιτλερική Γερμανία).
Ένα μήνα αργότερα πλήθη συγκεντρώνονται να χαιρετήσουν τον Χίτλερ και τη Βέρμαχτ.
Τέλος εποχής. Τέλος απο τη φυγή.
“«Που να πάω τώρα εγώ, ένας Τρόττα;»
Αυτά είναι τα λόγια της οριστικής απόγνωσης - στα γερμανικά μάλιστα το άκουσμα του ονόματος Τρόττα είναι πολύ κοντά στο άκουσμα της λέξης Toter, που θα πει «νεκρός»”
Ο ήρωας-Ροτ κατεβαίνει στην Κρύπτη των Καπουτσίνων, μπαίνει στον τάφο για να σωθεί.
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.
«Αποχαιρετισμός στον Γιόζεφ Ροτ»
Ένα κείμενο, αποχαιρετισμού, σεβασμού και βαθιάς εκτίμησης, γραμμένο απο τον *Στέφαν Τσβάιχ* για τον αξέχαστο και αγαπημένο φίλο του, Γιόζεφ Ροτ.
« Η κρύπτη των καπουτσίνων»
χτίστηκε καθολικά και ουσιαστικά απο την κατάρρευση του κόσμου και το πνεύ��α του π��λέμου.
Σαν τον υπόγειο τάφο του ευρωπαϊκού πολιτισμού, των ελεύθερων υψηλών πνευμάτων, των ιδεών που γεννιούνται στην ανθρώπινη καρδιά, του ανυπότακτου δίκαιου, της ειρήνης, της ίδιας της ζωής.
Το βιβλίο αυτό, γραμμένο απο τον Ροτ, περιέχει μέσα του κομμάτια της ύπαρξης του συγγραφέα.
Διαβάζεται ως ανεξάρτητο λογοτεχνικό έργο αλλά για εμβάθυνση και κατανόηση της ευφυίας και της οριστικής καταστροφής, του τραγικού (αντι)ήρωα-συγγραφέα, θα ήταν προτιμότερο να διαβαστεί μετά απο «Το εμβατήριο του Ραντέτσκυ».
Το «εμβατήριο» ας υποθέσουμε πως είναι οι λειτουργικές ζωτικές διαδικασίες και οι σκέψεις του συγγραφέα, ενώ η «κρύπτη» είναι η ψυχή του, λίγο πριν τον οίκο του θανάτου.
Προσωπικά, το πρώτο βιβλίο με συγκίνησε βαθιά ενώ το δεύτερο με συγκλόνισε απαρηγόρητα.
Η Κρύπτη των Καπουτσίνων (τάφος των Αυτοκρατόρων,υπόγειος ταφικός θάλαμος των Αψβούργων) είναι μια συμβολική πρωτοπρόσωπη αφήγηση που εκτείνεται απο τις παραμονές ενός πολέμου (1913) μέχρι τις παραμονές ενός άλλου (1938).
Ουσιαστικά είναι σαν ένας αποχαιρετισμός, που περιμένει να τελειώσει η τελευταία συγκέντρωση των εκπατρισμένων χαρακτήρων και των εξορισμένων ελπίδων του συγγραφέα για να γνέψει στη φυγή κυνικά. Για να δηλώσει πως κάθε είδους απόγνωση, απελπισία και οριστική κατάρρευση που φανερώνεται σαν γυμνή αυτοπροσωπογραφία, δεν είναι φανταστική κατάσταση μα ωμή πραγματικότητα.
Πιο συγκεκριμένα στην Κρύπτη, ο Τρόττα, κεντρικός και υποστηρικτικός ήρωας,είναι δεύτερος ξάδελφος του ήρωα του Εμβατηρίου. Επίσης, εμφανίζονται και εδώ ίδιοι χαρακτήρες ή κάποιες συγγενικές και άλλες εκδοχές των αυθεντικών ηρώων του Εμβατηρίου.
Χρονικά, βρισκόμαστε ανάμεσα στην εποχή έναρξης των παγκόσμιων πολέμων. Τοπικά όμως, αναμφισβήτητα η Κρύπτη ειναι αφιερωμένη στην Αυστρία εκείνης της εποχής.
Παρακολουθούμε την πορεία του Τρόττα-Ροτ μέσα στην Ιστορία. Μια πορεία προκαθορισμένη που οδηγεί σε πόλεμο, ήττα, επανάσταση, ταξική διάλυση,
οικονομική-ηθική κρίση και απεγνωσμένη αντίδραση.
Μια βουτιά σε έναν παραδομένο κόσμο και στις ζωές ανθρώπων που πέφτουν στο κενό.
Ο αριστοκράτης Τρόττα, ο τραγικός άνθρωπος του τίποτα.
Κακομαθημένος και επιπόλαιος χαίρεται την ανία της πληθωρικής ζωής του, διασκεδάζει,ξενυχτάει, ερωτεύεται και λογαριάζει με λάθος τρόπο τα χρονικά περιθώρια πριν την αντίστροφη μέτρηση.
Ξαφνικά βρίσκεται στα πρόθυρα της φρίκης, ο πόλεμος είναι γεγονός. Ο Τρόττα στρατιώτης μπαίνει σε έναν κόσμο που καταρρέει και ο ίδιος δεν έχει κάτι να προσφέρει.
Μπαίνει στον πόλεμο. Αιχμαλωτίζεται, χάνει πολύτιμες φιλίες, όλα αλλάζουν, κενό, χάος. Επιστρέφει στον τόπο του ως βετεράνος το 1918 και με πλήρη σύγχυση προσπαθεί να προσαρμοστεί. Το μεταπολεμικό τοπίο τον σοκάρει. Νιώθει ανημπορος. Είναι ένας περιττός άνθρωπος. Προσπαθεί να προσαρμοστεί μέσα στο χρόνο που γράφεται η παγκόσμια ιστορία.
Χάνει ουσιαστικά τα πάντα. Σε ελάχιστες χρονικές εναλλαγές χάνει μητέρα, περιουσία, σύζυγο, παιδί, σπίτι,φίλους αριστοκράτες και φτωχούς, ακόμη και την αίσθηση απο τη γεύση και την όσφρηση της λατρεμένης του Βιέννης.
Κυνικές εικόνες οικονομικής καταστροφής, κιτρινισμένα τοπία απο αιχμηρά όπλα ύφους και ήθους της σύγχρονης εποχής τον απειλούν. Συναισθηματική απόγνωση. Οριστική απομόνωση και άρνηση αντίστασης απέναντι στην προδοσία και την απιστία.
Αξέχαστη και συγκλονιστική στιγμή αφήγησης όταν ο φαιοχίτωνας μπαίνει στο Καφέ για να δηλώσει με πομπώδες ύφος πως βρίσκονται στο πιο καινούργιο... φέουδο της Γερμανίας. (Το 1938, μετά την προσάρτηση της Αυστρίας στην χιτλερική Γερμανία).
Ένα μήνα αργότερα πλήθη συγκεντρώνονται να χαιρετήσουν τον Χίτλερ και τη Βέρμαχτ.
Τέλος εποχής. Τέλος απο τη φυγή.
“«Που να πάω τώρα εγώ, ένας Τρόττα;»
Αυτά είναι τα λόγια της οριστικής απόγνωσης - στα γερμανικά μάλιστα το άκουσμα του ονόματος Τρόττα είναι πολύ κοντά στο άκουσμα της λέξης Toter, που θα πει «νεκρός»”
Ο ήρωας-Ροτ κατεβαίνει στην Κρύπτη των Καπουτσίνων, μπαίνει στον τάφο για να σωθεί.
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.
January 5, 2018
La prima lettura di quest'anno si merita il massimo dei voti. Mi sono chiesta se non fosse esagerato, questo 5/5, ma in tutta sincerità il libro non mi ha dato semplicemente piacere di leggere: sono tornata indietro più volte per rileggere, risfogliare le pagine e sottolineare, mi sono sentita coinvolta e davvero addentro la Storia. Non l'ho solo letta, ho veramente vissuto la desolazione che Roth voleva trasmettere.
Con sbalorditiva ma elegante capacità di sintesi, Roth riesce a comprimere – o forse è meglio dire condensare – in duecento paginette scarse un qualcosa che abbraccia secoli di storia: non è solo una storia della prima guerra mondiale, non è solo un requiem, un canto funebre e mesto che fa comprendere e condividere al lettore il punto di vista di un reazionario atteggiantesi a bohemièn, non è solo la descrizione della fine di tutto un mondo, non sono solo i concetti di patria e monarchia e appartenenza, non è solo la densità del rimpianto, non c'è solo la scrittura impeccabile e il continuo gioco di allegorie e rimandi di significati. E' una folle corsa verso il precipizio, una corsa precipitosa anche quando attraversa periodi di assuefazione, un disperato conto alla rovescia il cui ticchettio che preannuncia l'esplosione è ritmato dal verso che è come un fotogramma inserito tra gli altri a mo' di messaggio subliminale: "Sopra i calici dai quali noi spavaldamente bevevamo, la morte invisibile incrociava già le sue mani ossute."
"...sottostare alla legge del tutto naturale di uno spirito potente che è in grado di accostare ciò che è distante, di rendere affine l'estraneo e di conciliare l'apparentemente divergente. Parlo del frainteso e abusato spirito della vecchia monarchia, che in questo caso faceva sì che io fossi a casa a Zlotogrod non meno che a Sipolje o a Vienna."
"Tanta pena c'era voluta, tanto dolore, spontaneamente offerti quasi fosse cosa naturale, perché il centro della monarchia avesse fama nel mondo di patria del bel garbo, della letizia, della genialità. La grazia di cui godevamo cresceva e fioriva, ma il suo terreno era ingrassato dal dolore e dal lutto."
Un romanzo storico e surreale al tempo stesso. La cripta di cui al titolo è il luogo dove sono sepolti gli Asburgo, e pertanto ultimo luogo sulla faccia della terra dove sopravvive l'impero altrimenti tramutato in polvere, luogo lugubre ma non più di tanti altri dettagli sparsi per il racconto, come il pianoforte senza corde, le castagne mangiate dai vermi, i ceri da morto che più che far luce enfatizzano il buio. Un capolavoro della sintesi, della letteratura e anche della fotografia.
November 5, 2018
Τα έχω γράψει αναλυτικά κι εδώ στο μπλογκ για όποιον ενδιαφέρεται.
Ενθουσιάστηκα. Υποψιασμένη από τα Βερολινέζικα χρονικά 1920-1933, περίμενα μία δυνατή, μεταιχμιακή πρόζα που ξεκινάει από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι την προσάρτηση της Αυστρίας στο Τρίτο Ράιχ.
Τελικά, πήρα πολύ περισσότερα, και κάπως έτσι για μένα η Κρύπτη των Καπουτσίνων είναι από τα καλύτερα βιβλία της χρονιάς.
Και απ' τα καλύτερα που διάβασα ποτέ.
Ενθουσιάστηκα. Υποψιασμένη από τα Βερολινέζικα χρονικά 1920-1933, περίμενα μία δυνατή, μεταιχμιακή πρόζα που ξεκινάει από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι την προσάρτηση της Αυστρίας στο Τρίτο Ράιχ.
Τελικά, πήρα πολύ περισσότερα, και κάπως έτσι για μένα η Κρύπτη των Καπουτσίνων είναι από τα καλύτερα βιβλία της χρονιάς.
Και απ' τα καλύτερα που διάβασα ποτέ.
April 14, 2024
“Dove devo andare, ora, io, un Trotta?....” La Cripta dei Cappuccini diviene non solo il cimitero degli Asburgo, ma il cimitero di un intero mondo.
Dalla prima all’ultima pagina si respira un’atmosfera lugubre. La morte più volte brinda “con le sue ossute mani” sopra i calici da cui la vecchia aristocrazia viennese beve e sopra giacigli notturni in cui si uniscono gli sterili corpi di una nobiltà decaduta, sopravvissuta alla grande guerra ma non allo sfacelo dell’impero, che ha portato con sé la perdita di un passato glorioso, di un presente fatto di sfaceli e disgregazioni e di un futuro per cui l’avvento di Hitler e l’invasione dell’Austria da parte delle sue truppe nel 1938, anno in cui Roth scrisse La cripta dei cappuccini, prospetta solo violenze e morte.
Francesco Ferdinando Trotta, il protagonista del romanzo, vive ogni fase del tramonto e del totale annientamento della monarchia asburgica e metaforicamente racconta la storia della fine di un mondo, del crollo di valori e convinzioni millenari che lo avevano alimentato e l’avvento di una realtà nuova, il regime nazista, che insanguinerà quelle terre –e molte altre- che formavano l’Austria felix, poliglotta e multietnica.
Per noi che lo leggiamo oggi, in un periodo storico altrettanto incerto, in cui la precarietà è diventata la regola in ogni aspetto dell’esistenza, il senso di smarrimento e il disagio espressi dalla domanda di Trotta sono i nostri, ed essa diventa la nostra domanda verso l'incerto cammino che ci aspetta.
Dalla prima all’ultima pagina si respira un’atmosfera lugubre. La morte più volte brinda “con le sue ossute mani” sopra i calici da cui la vecchia aristocrazia viennese beve e sopra giacigli notturni in cui si uniscono gli sterili corpi di una nobiltà decaduta, sopravvissuta alla grande guerra ma non allo sfacelo dell’impero, che ha portato con sé la perdita di un passato glorioso, di un presente fatto di sfaceli e disgregazioni e di un futuro per cui l’avvento di Hitler e l’invasione dell’Austria da parte delle sue truppe nel 1938, anno in cui Roth scrisse La cripta dei cappuccini, prospetta solo violenze e morte.
Francesco Ferdinando Trotta, il protagonista del romanzo, vive ogni fase del tramonto e del totale annientamento della monarchia asburgica e metaforicamente racconta la storia della fine di un mondo, del crollo di valori e convinzioni millenari che lo avevano alimentato e l’avvento di una realtà nuova, il regime nazista, che insanguinerà quelle terre –e molte altre- che formavano l’Austria felix, poliglotta e multietnica.
Per noi che lo leggiamo oggi, in un periodo storico altrettanto incerto, in cui la precarietà è diventata la regola in ogni aspetto dell’esistenza, il senso di smarrimento e il disagio espressi dalla domanda di Trotta sono i nostri, ed essa diventa la nostra domanda verso l'incerto cammino che ci aspetta.
March 24, 2021
Nach meinem Erstdurchgang von Kapuzinergruft 2012 habe ich nun 2021 einen Re-Read gewagt, nachdem ich mir kurz vorher noch den Radetzkymarsch zu Gemüte geführt habe. Ich lasse die alte Rezension von 2012 stehen, denn sie hat noch immer ihre Gültigkeit, will mein damaliges Urteil nicht revidieren, möchte aber in der überarbeiteten Rezension auch noch Anmerkungen im Vergleich zum Radetzkymarsch machen.
Ursprüngliche Review von 2012:
Ein literarisches Schmankerl, das vor Ausbruch des ersten Weltkrieges in Wien eine dekadente überhebliche, leichtfertige Adelsschicht beschreibt, die nichts kann und zu nichts nütze ist, außer vielleicht für den Krieg. Nach der "glücklichen" Heimkehr aus einem Weltkrieg, der für die adeligen Offiziere eigentlich gar nicht so schlimm war, kommen der junge Baron und seine Freunde überhaupt nicht mehr mit der veränderten Welt zurecht, sie jammern und philosophieren aber nicht so viel wie diese russischen Adelsparasiten bei Dostojewski, sondern gehen fatalistisch und ein bisschen humoristisch eben typisch österreichisch sehenden Auges unter, oder lavieren sich eben so durchs Leben.
Roth beschreibt es ganz treffsicher: "Für den Tod untauglich befunden" - und meiner Meinung nach für das Leben irgendwie auch nicht wirklich geeignet.
Fazit: Grossartige Literatur, traurig, humorvoll, charmant, dekadent, nachdenklich, elegant......eben sehr gut die historische österreichische Seele eingefangen.
Update und Re-Read von 2021:
Als ich zuerst die Kapuzinergruft mit dem Radetzkymarsch verglich, war ich anfänglich enttäuscht, denn natürlich auch Roth kam nie wieder qualitativ an sein Meisterwerk heran, das auch allgemein als absolutes Meisterwerk seiner Zeit gilt, mit dem sich kaum einer seiner Zeitgenossen messen konnte. Eigentlich spricht alles für meine prinzipielle Strategie, ein Buch niemals zwei Mal zu lesen, denn es vergällte mir nun ein bisschen zu Beginn meine Begeisterung des ersten Durchgangs, weil ich einfach alles mit der Genialität des Radetzkymarschs vergleiche. Das ist aber unfair, denn wenn ich die Kapuzinergruft mit anderen Werken der Zeit vergleiche, und versuche, den Radetzkymarsch auszublenden, ist die Kapuzinergruft noch immer um Hausecken besser als alle anderen. Der Roth ist in seinen schlechtesten Werken, die ich bisher gelesen habe, besoffen und fix und fertig noch tausendmal besser als der Musil und der Doderer.
Zu Beginn haben mich die "Gleichheit" der Figuren und die Analogien zwischen Radetzkymarsch und Kapuzinergruft sehr irritiert und ein bisschen gestört, am Ende des Romans nach intensivem Nachdenken über die verzwickten Beziehungen begeistern sie mich aber zusehends.
Der letzte Baron von Trotta aus dem Radetzkymarsch und der bürgerliche Trotta aus der Kapuzinergruft sind Urgroßcousins, der gallizischen Graf Chojnicki, der mit dem Baron von Trotta in dem kleinen Dorf an der russischen Grenze lebt, ist der Bruder des Wiener Graf Chojnicki, der mit dem bürgerlichen Trotta befreundet ist. Konsistenz kann er der Joseph Roth, sogar hervorragend, alle verzweigten und verzwickten Beziehungen werden letztendlich logisch aufgedeckt.
Auch die Analogien zum Radetzkymarsch, die mich urspünglich a bissi störten, weichen nun am Ende der Geschichte doch der Begeisterung. Die Protagonisten beider Romane führen quasi teilweise ein Spiegelleben, das sich einerseits frappant gleicht, aber andererseits doch sehr unterschiedlich ist. Die Hauptfiguren haben sich nie persönlich getroffen oder kennengelernt, haben aber sehr viele Analogien im Lebenslauf. Haben beide Trottas dieselbe freundschaftliche Beziehung zu einem Bruder Chojnicki, so gibt es auch in beiden Trotta-Haushalten den gleichen Achetypen von Diener, der wiederum von beiden Familien innig geliebt wird. Baron Trotta und den bürgerlichen Trotta verbindet auch eine Analogie im Kriegsschicksal. In den ersten Tagen ihres Kriegseintrittes ist für die beiden schon wieder der Kampf vorbei. Baron Trotta fällt, und der bürgerliche Spross gerät in Gefangenschaft. Dabei kann es sogar möglich, und bei den Beschreibungen der Gegend um das Grenzdorf ist es vielleicht sogar wahrscheinlich, dass beide Trottas in der selben Gegend in Ostgallizien an der russischen Grenze ihr Kriegsschicksal erleiden. Der wiener bürgerliche Trotta muss erst von Wien zu seiner Einheit anreisen und sein Regiment suchen, zu diesem Zeitpunkt war Baron Trotta schon tot, sonst hätten sie sich möglicherweise in diesen Kriegswirren auf dem Rückzug und der Flucht vor den russischen Truppen sogar getroffen. Spätestens im Gefangenenlager wären sie aufeinander getroffen, wenn der eine nicht gestorben wäre.
Das ist so genial konzipiert, das es mich im Nachgang mehr und mehr begeistert. Beide Trottas leben eben irgendwie ein Spiegelleben aber trotzdem anders. Das ist ein bisschen Wiederholung, aber so konzipiert, dass man nachdenken muss und es nicht langweilig wird. Ein Nick Knatterton Rätsel - kombiniere.
Zusätzlich hat mir auch im zweiten Durchgang diese punktgenaue Beschreibung dieser Verlorenheit der Zwischenkriegsgeneration ausnehmend gut gefallen. Bei der ehemals gut situierten Bevölkerung wird das Zuoberste nach Zuunterst gekehrt. Die reiche Gesellschaft hat infolge des Kaufes von Kriegsanleihen, galoppierender Inflation, Einführung der neuen Währung und durch das blinde Vertrauen in Betrüger beziehungsweise Schmarotzer all ihre Wertanlagen verloren. Sie können halt auch so gar nix Praktisches sind lebens- und arbeitsunfähig und nicht anpassungsfähig an die so plötzlich geänderte Zeit.
Leider endet der sehr kurze Roman mit dem Sturz der österreichischen Regierung und der Errichtung des Ständestaates. Schad, dass Roth hier nicht mehr den Aufstieg der Rechten kommentieren konnte, das hätte hier noch perfekt dazugepasst, aber wahrscheinlich war er dazu auch schon zu alt und zu fertig. Warum ich das hier noch hineinmoniere? Mich hätte wahnsinnig interessiert, was Roth als treffender Beobachter und Analyst zu dieser politischen Situation zu sagen gehabt hätte. Aber der sehr unpolitische Abschluss, als sich Trotta gar nicht mehr für seine Umwelt interessiert und nicht einmal mehr Zeitung liest, ist auch gut gewählt. Er wird erneut von einem Zusammenbruch überrascht. Die Regierung stürzt und er verliert sein ZuHause.
Fazit: Kapuzinergruft ist soltiär gesehen grandios und im zweiten Lese-Durchgang zu Beginn ob meines ständigen Vergleichs mit dem Radetzkymarsch etwas holprig, aber bei finaler Betrachtung dann wieder sehr gut. Also in beiden Beurteilungen 5 Sterne!
Ursprüngliche Review von 2012:
Ein literarisches Schmankerl, das vor Ausbruch des ersten Weltkrieges in Wien eine dekadente überhebliche, leichtfertige Adelsschicht beschreibt, die nichts kann und zu nichts nütze ist, außer vielleicht für den Krieg. Nach der "glücklichen" Heimkehr aus einem Weltkrieg, der für die adeligen Offiziere eigentlich gar nicht so schlimm war, kommen der junge Baron und seine Freunde überhaupt nicht mehr mit der veränderten Welt zurecht, sie jammern und philosophieren aber nicht so viel wie diese russischen Adelsparasiten bei Dostojewski, sondern gehen fatalistisch und ein bisschen humoristisch eben typisch österreichisch sehenden Auges unter, oder lavieren sich eben so durchs Leben.
Roth beschreibt es ganz treffsicher: "Für den Tod untauglich befunden" - und meiner Meinung nach für das Leben irgendwie auch nicht wirklich geeignet.
Fazit: Grossartige Literatur, traurig, humorvoll, charmant, dekadent, nachdenklich, elegant......eben sehr gut die historische österreichische Seele eingefangen.
Update und Re-Read von 2021:
Als ich zuerst die Kapuzinergruft mit dem Radetzkymarsch verglich, war ich anfänglich enttäuscht, denn natürlich auch Roth kam nie wieder qualitativ an sein Meisterwerk heran, das auch allgemein als absolutes Meisterwerk seiner Zeit gilt, mit dem sich kaum einer seiner Zeitgenossen messen konnte. Eigentlich spricht alles für meine prinzipielle Strategie, ein Buch niemals zwei Mal zu lesen, denn es vergällte mir nun ein bisschen zu Beginn meine Begeisterung des ersten Durchgangs, weil ich einfach alles mit der Genialität des Radetzkymarschs vergleiche. Das ist aber unfair, denn wenn ich die Kapuzinergruft mit anderen Werken der Zeit vergleiche, und versuche, den Radetzkymarsch auszublenden, ist die Kapuzinergruft noch immer um Hausecken besser als alle anderen. Der Roth ist in seinen schlechtesten Werken, die ich bisher gelesen habe, besoffen und fix und fertig noch tausendmal besser als der Musil und der Doderer.
Zu Beginn haben mich die "Gleichheit" der Figuren und die Analogien zwischen Radetzkymarsch und Kapuzinergruft sehr irritiert und ein bisschen gestört, am Ende des Romans nach intensivem Nachdenken über die verzwickten Beziehungen begeistern sie mich aber zusehends.
Der letzte Baron von Trotta aus dem Radetzkymarsch und der bürgerliche Trotta aus der Kapuzinergruft sind Urgroßcousins, der gallizischen Graf Chojnicki, der mit dem Baron von Trotta in dem kleinen Dorf an der russischen Grenze lebt, ist der Bruder des Wiener Graf Chojnicki, der mit dem bürgerlichen Trotta befreundet ist. Konsistenz kann er der Joseph Roth, sogar hervorragend, alle verzweigten und verzwickten Beziehungen werden letztendlich logisch aufgedeckt.
Auch die Analogien zum Radetzkymarsch, die mich urspünglich a bissi störten, weichen nun am Ende der Geschichte doch der Begeisterung. Die Protagonisten beider Romane führen quasi teilweise ein Spiegelleben, das sich einerseits frappant gleicht, aber andererseits doch sehr unterschiedlich ist. Die Hauptfiguren haben sich nie persönlich getroffen oder kennengelernt, haben aber sehr viele Analogien im Lebenslauf. Haben beide Trottas dieselbe freundschaftliche Beziehung zu einem Bruder Chojnicki, so gibt es auch in beiden Trotta-Haushalten den gleichen Achetypen von Diener, der wiederum von beiden Familien innig geliebt wird. Baron Trotta und den bürgerlichen Trotta verbindet auch eine Analogie im Kriegsschicksal. In den ersten Tagen ihres Kriegseintrittes ist für die beiden schon wieder der Kampf vorbei. Baron Trotta fällt, und der bürgerliche Spross gerät in Gefangenschaft. Dabei kann es sogar möglich, und bei den Beschreibungen der Gegend um das Grenzdorf ist es vielleicht sogar wahrscheinlich, dass beide Trottas in der selben Gegend in Ostgallizien an der russischen Grenze ihr Kriegsschicksal erleiden. Der wiener bürgerliche Trotta muss erst von Wien zu seiner Einheit anreisen und sein Regiment suchen, zu diesem Zeitpunkt war Baron Trotta schon tot, sonst hätten sie sich möglicherweise in diesen Kriegswirren auf dem Rückzug und der Flucht vor den russischen Truppen sogar getroffen. Spätestens im Gefangenenlager wären sie aufeinander getroffen, wenn der eine nicht gestorben wäre.
Das ist so genial konzipiert, das es mich im Nachgang mehr und mehr begeistert. Beide Trottas leben eben irgendwie ein Spiegelleben aber trotzdem anders. Das ist ein bisschen Wiederholung, aber so konzipiert, dass man nachdenken muss und es nicht langweilig wird. Ein Nick Knatterton Rätsel - kombiniere.
Zusätzlich hat mir auch im zweiten Durchgang diese punktgenaue Beschreibung dieser Verlorenheit der Zwischenkriegsgeneration ausnehmend gut gefallen. Bei der ehemals gut situierten Bevölkerung wird das Zuoberste nach Zuunterst gekehrt. Die reiche Gesellschaft hat infolge des Kaufes von Kriegsanleihen, galoppierender Inflation, Einführung der neuen Währung und durch das blinde Vertrauen in Betrüger beziehungsweise Schmarotzer all ihre Wertanlagen verloren. Sie können halt auch so gar nix Praktisches sind lebens- und arbeitsunfähig und nicht anpassungsfähig an die so plötzlich geänderte Zeit.
Leider endet der sehr kurze Roman mit dem Sturz der österreichischen Regierung und der Errichtung des Ständestaates. Schad, dass Roth hier nicht mehr den Aufstieg der Rechten kommentieren konnte, das hätte hier noch perfekt dazugepasst, aber wahrscheinlich war er dazu auch schon zu alt und zu fertig. Warum ich das hier noch hineinmoniere? Mich hätte wahnsinnig interessiert, was Roth als treffender Beobachter und Analyst zu dieser politischen Situation zu sagen gehabt hätte. Aber der sehr unpolitische Abschluss, als sich Trotta gar nicht mehr für seine Umwelt interessiert und nicht einmal mehr Zeitung liest, ist auch gut gewählt. Er wird erneut von einem Zusammenbruch überrascht. Die Regierung stürzt und er verliert sein ZuHause.
Fazit: Kapuzinergruft ist soltiär gesehen grandios und im zweiten Lese-Durchgang zu Beginn ob meines ständigen Vergleichs mit dem Radetzkymarsch etwas holprig, aber bei finaler Betrachtung dann wieder sehr gut. Also in beiden Beurteilungen 5 Sterne!
December 28, 2019
Translator Michael Hofmann’s excellent introduction to The Emperor's Tomb tells the reader immediately that this was the last of Roth’s works and the last he saw in print (1939) when his life had fallen into chaos and desolation.
He analyses its relationship to the its predecessor, The Radetzky March (1932) which also featured the Trotta family and which is often read as an analogy of the decline and fall of the Austro-Hungarian empire and which, he says, conveys a whole forgotten world. T
The Emperor’s Tomb is quite different in style and structure, and not so much a sequel as a round-the corner continuation, a series of fragments of the life of Franz Ferdinand Trotta, second cousin of The Radetzky March Trotta’s, from just before World War I (1913) to just before World War II (1938).
Roth’s writing here is spare, sparking like a firecracker, vividly creating images of events and emotions that normally carry grey-brown colours in my mind, but here carry colours like angular stained-glass shards. Some are dark, yes, but many shine brilliantly.
This helps create a tone of insouciance, even as Franz Ferdinand reels from disaster to disaster, prompted by emotional surges rather than rational thinking. I don't know enough about the Bildungsroman tradition to try to match this life story to the tradition, but it almost seems like an inversion of it. The young Trotta goes through the stages of studenthood, love, marriage, military engagement, and return from war – but he is ineffectual at every turn as his life disintegrates and he is left with nothing.
I found this extract from Bruford useful and interesting, and have pasted in an extract from Alan Massie’s Scotsman review because I liked it.
The German Tradition of Self-Cultivation: 'Bildung' from Humboldt to Thomas Mann by W.H. Bruford Quoted in Lobstergirl’s review https://www.goodreads.com/book/show/9...
In a typical 'Bildungsroman' we are shown the development of an intelligent and open-minded young man in a complex, modern society without generally accepted values; he gradually comes to decide, through the influence of friends, teachers and chance acquaintances as well as the ripening of his own intellectual and perhaps artistic capacities and interests as his experience in these fields grows, what is best in life for him and how he intends to pursue it. We see him learning to deal with the common problems of personal and social relationships, acquiring a point of view in practical matters and above all a 'Weltanschauung', a lay religion or general philosophy of life, or perhaps one after another. Adventurous episodes may be introduced by the author to maintain interest, but in general there is enough variety if the hero meets well contrasted friends in different social milieux, and of course falls in love with more than one kind of girl, some appealing to his senses and some to his mind. The novel usually ends when he has attained to some degree of maturity, and what he does with his life later is not revealed to us. There is often a large autobiographical element in such novels, so the favourite hero is a writer or artist, not a man of action. (p. 29-30.) (less)
flag
Alan Massie in The Scotsman https://www.scotsman.com/arts-and-cul...
Anyone who knows anything about the last years of [Roth’s] life – exiled, impoverished, alcoholic – will find it remarkable that he was able to complete a novel, and will be astonished that it is so good. Michael Hofmann, his devoted and expert translator, who has done so much to establish Roth’s reputation as one of the greatest European writers of the first half of the 20th century, finds “something astringent and shorthand and weathered about it”: astringent because it is a bitter-sweet lament for the Mitteleuropa of the Habsburg Empire, destroyed by way of “the special idiocy of nationalists”; shorthand because of the brevity of scenes and episodes and the rapidity with which Roth moves from one setting to another, one mood to its opposite; weathered because it is the work of a man who has seen too much and endured too much.
…The novel ends with the Anschluss, the Nazi takeover of Austria, welcomed by so many Viennese, and with Trotta, this utterly superfluous man, leaving the empty café, in the company of the café dog, which he never liked, and craving admission to the Kapuzinergruft “where my Emperors lie buried in stone sarcophagi”.
It sounds sad; it is sad. It sounds depressing; it is not depressing. This is first because each scene is so vividly written. Roth was always a master of the revealing detail, which is less to paint a picture than to evoke a mood. It is also because, in spite of the prevailing atmosphere of melancholy, dissolution, evanescence, and doom, Roth could never quite prevent high spirits from breaking in, and the book is often very funny.
In his introduction, itself a model of its kind, Michael Hofmann suggests that in the last chapters, Trotta, the fictional narrator, is replaced by Roth speaking in his own voice: “the ending is naked self-portraiture” where you find “an atmosphere of terminal dereliction and hopelessness”. I am sure this is right, but it is at the same time also wrong, because this is not the impression that is left on the reader – not this reader anyway. Trotta can say “I had no more interest in the world“, but Roth evokes, creates, his own world so magically, that, amidst the sympathy one feels for his sad predicament, there is a murmur, or glow, of happiness. Art is redemptive and offers consolation.
I’m delighted that I managed to read this before the end of 2019 – it’s been on my must-read list for 2019 and I’ve just made it!
He analyses its relationship to the its predecessor, The Radetzky March (1932) which also featured the Trotta family and which is often read as an analogy of the decline and fall of the Austro-Hungarian empire and which, he says, conveys a whole forgotten world. T
The Emperor’s Tomb is quite different in style and structure, and not so much a sequel as a round-the corner continuation, a series of fragments of the life of Franz Ferdinand Trotta, second cousin of The Radetzky March Trotta’s, from just before World War I (1913) to just before World War II (1938).
Roth’s writing here is spare, sparking like a firecracker, vividly creating images of events and emotions that normally carry grey-brown colours in my mind, but here carry colours like angular stained-glass shards. Some are dark, yes, but many shine brilliantly.
This helps create a tone of insouciance, even as Franz Ferdinand reels from disaster to disaster, prompted by emotional surges rather than rational thinking. I don't know enough about the Bildungsroman tradition to try to match this life story to the tradition, but it almost seems like an inversion of it. The young Trotta goes through the stages of studenthood, love, marriage, military engagement, and return from war – but he is ineffectual at every turn as his life disintegrates and he is left with nothing.
I found this extract from Bruford useful and interesting, and have pasted in an extract from Alan Massie’s Scotsman review because I liked it.
The German Tradition of Self-Cultivation: 'Bildung' from Humboldt to Thomas Mann by W.H. Bruford Quoted in Lobstergirl’s review https://www.goodreads.com/book/show/9...
In a typical 'Bildungsroman' we are shown the development of an intelligent and open-minded young man in a complex, modern society without generally accepted values; he gradually comes to decide, through the influence of friends, teachers and chance acquaintances as well as the ripening of his own intellectual and perhaps artistic capacities and interests as his experience in these fields grows, what is best in life for him and how he intends to pursue it. We see him learning to deal with the common problems of personal and social relationships, acquiring a point of view in practical matters and above all a 'Weltanschauung', a lay religion or general philosophy of life, or perhaps one after another. Adventurous episodes may be introduced by the author to maintain interest, but in general there is enough variety if the hero meets well contrasted friends in different social milieux, and of course falls in love with more than one kind of girl, some appealing to his senses and some to his mind. The novel usually ends when he has attained to some degree of maturity, and what he does with his life later is not revealed to us. There is often a large autobiographical element in such novels, so the favourite hero is a writer or artist, not a man of action. (p. 29-30.) (less)
flag
Alan Massie in The Scotsman https://www.scotsman.com/arts-and-cul...
Anyone who knows anything about the last years of [Roth’s] life – exiled, impoverished, alcoholic – will find it remarkable that he was able to complete a novel, and will be astonished that it is so good. Michael Hofmann, his devoted and expert translator, who has done so much to establish Roth’s reputation as one of the greatest European writers of the first half of the 20th century, finds “something astringent and shorthand and weathered about it”: astringent because it is a bitter-sweet lament for the Mitteleuropa of the Habsburg Empire, destroyed by way of “the special idiocy of nationalists”; shorthand because of the brevity of scenes and episodes and the rapidity with which Roth moves from one setting to another, one mood to its opposite; weathered because it is the work of a man who has seen too much and endured too much.
…The novel ends with the Anschluss, the Nazi takeover of Austria, welcomed by so many Viennese, and with Trotta, this utterly superfluous man, leaving the empty café, in the company of the café dog, which he never liked, and craving admission to the Kapuzinergruft “where my Emperors lie buried in stone sarcophagi”.
It sounds sad; it is sad. It sounds depressing; it is not depressing. This is first because each scene is so vividly written. Roth was always a master of the revealing detail, which is less to paint a picture than to evoke a mood. It is also because, in spite of the prevailing atmosphere of melancholy, dissolution, evanescence, and doom, Roth could never quite prevent high spirits from breaking in, and the book is often very funny.
In his introduction, itself a model of its kind, Michael Hofmann suggests that in the last chapters, Trotta, the fictional narrator, is replaced by Roth speaking in his own voice: “the ending is naked self-portraiture” where you find “an atmosphere of terminal dereliction and hopelessness”. I am sure this is right, but it is at the same time also wrong, because this is not the impression that is left on the reader – not this reader anyway. Trotta can say “I had no more interest in the world“, but Roth evokes, creates, his own world so magically, that, amidst the sympathy one feels for his sad predicament, there is a murmur, or glow, of happiness. Art is redemptive and offers consolation.
I’m delighted that I managed to read this before the end of 2019 – it’s been on my must-read list for 2019 and I’ve just made it!
March 3, 2018
Non avevo mai avuto fede in un governo; per non parlare poi di un governo popolare, dove appare ovvio che un popolo governa e che, se non vuole cessare di essere un popolo, non può governare se stesso
Pensavo che già un Roth potesse bastarmi. Questo, quello più vecchio, lo temevo come chi, tra i suoi coetanei mitteleuropei, si è ripiegato su se stesso dopo il crollo dell’Impero austroungarico, frignando rannicchiato sul proprio ombelico perduto.
Poi il titolo stesso mi ha portato fuori strada: la cripta dei Cappuccini dove a Vienna sono sepolti gli Asburgo, come quella che a San Pietroburgo ospita la discendenza dei Romanov, sono luoghi di riflessione un po’ trita: davanti alla morte siamo tutti uguali, vabbè, ma il redde rationem dopo, chi ce lo garantisce?. Mah…
Invece ho dovuto ricredermi.
Per prima cosa perché Joseph Roth scrive davvero bene, nel raccontare come gli scavezzacollo della classe altolocata non avevano lontanamente intravisto quanto sopra i calici da cui bevevamo la morte intrecciava le sue ossute mani. E il suo ritorno dopo la guerra in un paese raggrinzito non è fonte di malinconica nostalgia ma di presa di coscienza di quanto lui e la sua vecchia casta non siano in grado di vivere i cambiamenti, adeguarsi al mondo mutato, tanto nella politica, quanto nella quotidianità: il lavoro, le aspirazioni femminili, le classi sociali.
Molte sono le pagine di poesia. “All’epoca ero ancora troppo giovane per mostrare commozione senza vergogna. E da quel momento so anche che bisogna essere molto maturi o per lo meno aver molta esperienza per mostrare i propri sentimenti senza essere inibiti dalla vergogna.
Ma è il rapporto dolcissimo con la vecchia madre che, meglio di lui, sa leggere i nuovi tempi e adeguarsi ai cambiamenti. Un amato fardello fedelmente custodito era per me mia madre. Un fardello protetto, fedele, a noi tutti caro. E tuttavia ogni giorno mi rallegravo quando vedevo che era in vita. che racchiude i momenti di lirismo migliori.
E poi alla cripta dei cappuccini ci va solo due volte, una delle quali, alla fine, quando il suo paese sta andando in bocca al nazismo. Forse, alla fine, un bagno di umiltà ogni tanto potrebbe servire.
Insomma, io l’ho trovato proprio un gran libro, alla faccia di tutti i miei pregiudizi.
Pensavo che già un Roth potesse bastarmi. Questo, quello più vecchio, lo temevo come chi, tra i suoi coetanei mitteleuropei, si è ripiegato su se stesso dopo il crollo dell’Impero austroungarico, frignando rannicchiato sul proprio ombelico perduto.
Poi il titolo stesso mi ha portato fuori strada: la cripta dei Cappuccini dove a Vienna sono sepolti gli Asburgo, come quella che a San Pietroburgo ospita la discendenza dei Romanov, sono luoghi di riflessione un po’ trita: davanti alla morte siamo tutti uguali, vabbè, ma il redde rationem dopo, chi ce lo garantisce?. Mah…
Invece ho dovuto ricredermi.
Per prima cosa perché Joseph Roth scrive davvero bene, nel raccontare come gli scavezzacollo della classe altolocata non avevano lontanamente intravisto quanto sopra i calici da cui bevevamo la morte intrecciava le sue ossute mani. E il suo ritorno dopo la guerra in un paese raggrinzito non è fonte di malinconica nostalgia ma di presa di coscienza di quanto lui e la sua vecchia casta non siano in grado di vivere i cambiamenti, adeguarsi al mondo mutato, tanto nella politica, quanto nella quotidianità: il lavoro, le aspirazioni femminili, le classi sociali.
Molte sono le pagine di poesia. “All’epoca ero ancora troppo giovane per mostrare commozione senza vergogna. E da quel momento so anche che bisogna essere molto maturi o per lo meno aver molta esperienza per mostrare i propri sentimenti senza essere inibiti dalla vergogna.
Ma è il rapporto dolcissimo con la vecchia madre che, meglio di lui, sa leggere i nuovi tempi e adeguarsi ai cambiamenti. Un amato fardello fedelmente custodito era per me mia madre. Un fardello protetto, fedele, a noi tutti caro. E tuttavia ogni giorno mi rallegravo quando vedevo che era in vita. che racchiude i momenti di lirismo migliori.
E poi alla cripta dei cappuccini ci va solo due volte, una delle quali, alla fine, quando il suo paese sta andando in bocca al nazismo. Forse, alla fine, un bagno di umiltà ogni tanto potrebbe servire.
Insomma, io l’ho trovato proprio un gran libro, alla faccia di tutti i miei pregiudizi.
April 7, 2020
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ "ΤΟ ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΡΑΝΤΕΤΣΚΥ." ΜΙΑ ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟ,
ΣΤΗ ΛΗΘΗ, ΣΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ!
ΕΙΝΑΙ ΕΚΔΗΛΕΣ ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ
ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΔΥΟ ΒΙΒΛΙΩΝ.
ΠΟΛΛΟΙ ΤΟΠΟΙ, ΠΟΛΛΟΙ ΗΡΩΕΣ, ΑΠΕΙΡΑ
ΟΝΟΜΑΤΑ. ΒΑΣΙΚΗ ΔΙΑΦΟΡΑ, ΤΟ ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ
ΕΙΝΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟ. ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ ΣΤΗΝ
ΚΡΥΠΤΗ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΝ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ
ΟΙ ΜΗΤΕΡΕΣ.
Η ΑΦΗΓΗΣΗ ΞΕΚΙΝΑ ΜΕ ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΞΑΔΕΡΦΟ ΤΟΥ ΓΙΟΖΕΦ ΤΡΟΤΤΑ. ΜΑΣ ΑΥΤΟΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ, ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
ΤΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΤΟΥ.
Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΕΝΑΝ
ΠΑΤΕΡΑ ΔΥΝΑΜΙΚΟ ΚΑΙ ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΗ.
ΥΠΗΡΞΕ ΙΔΡΥΤΗΣ ΣΛΟΒΕΝΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ.
ΟΡΑΜΑΤΙΖΟΤΑΝ ΕΝΑ ΣΛΑΒΙΚΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΥΠΟ
ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΩΝ ΑΨΒΟΥΡΓΩΝ. ΒΑΠΤΙΣΕ ΤΟ
ΓΙ�� ΤΟΥ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟ ΦΕΡΔΙΝΑΝΔΟ ΟΠΩΣ Ο ΔΙΑΔΟΧΟΣ
ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΟΟΥΓΓΑΡΙΑΣ.
ΕΝΑ ΘΛΙΒΕΡΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΜΕΣΟΛΑΒΕΙ
ΩΣΤΕ Ο ΗΡΩΑΣ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΕΙ ΤΟΝ ΕΞΑΔΕΡΦΟ ΤΟΥ
ΓΙΟΖΕΦ ΜΠΡΑΝΚΟ. ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΕΙ ΩΣ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΟΣ.
Ο ΤΡΟΤΤΑ ΖΕΙ ΜΙΑ ΑΠΕΡΙΣΚΕΠΤΗ ΚΑΙ ΞΕΝΟΙΑΣΤΗ
ΖΩΗ ΑΓΝΟΩΝΤΑΣ ΤΟ ΖΟΦΕΡΟ ΜΕΛΛΟΝ.
Η ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΔΙΑΔΡΑΜΑΤΙΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
ΕΙΝΑΙ ΣΤΕΙΡΑ ΑΠΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ. Η ΔΕ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΑΝΤΡΩΝ ΑΚΡΩΣ ΚΥΝΙΚΗ ΑΦΟΥ
ΟΙ ΝΕΟΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΠΕΖΑ. ΟΜΩΣ,
ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ Ο ΗΡΩΑΣ ΕΡΩΤΕΥΕΤΑΙ ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ Η ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ
ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ
ΤΗΣ ΠΑΡΕΑΣ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΠΡΟΔΟΣΙΑ.
Η ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΤΥΠΙΚΗ. ΠΡΟΦΑΝΗΣ
Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ.
ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ ΕΝΑ ΕΙΔΟΣ ΙΕΡΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ
ΑΠΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΣ ΟΙ ΕΚΜΥΣΤΗΡΕΥΣΕΙΣ ΜΥΣΤΙΚΩΝ.
Ο ΗΡΩΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ
ΠΑΡΑΔΟΣΗ. ΕΠΩΜΙΖΕΤΑΙ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ΤΟΥ
ΕΦΕΔΡΟΥ ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΡΑΤΕΥΕΤΑΙ
ΑΠΟ ΤΟ ΤΑΓΜΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΔΡΟΜΩΝ. ΠΑΡ' ΟΛΗ ΤΗΝ
ΑΝΕΜΕΛΙΑ ΤΟΥ, Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΟΥ ΣΤΟΝ
ΠΟΛΕΜΟ ΘΑ ΑΠΟΤΕΛΟΥΣΕ ΜΙΑ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΠΩΣ
ΗΤΑΝ ΙΚΑΝΟΣ.
ΕΧΕΙ ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΟΡΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΝΑ
ΔΙΑΚΡΙΝΕΙ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ ΤΟΥ.
《ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΤΗΡΙΑ ΜΑΣ ΣΤΑΥΡΩΝΕ ΤΑ
ΚΟΚΑΛΙΑΡΙΚΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΑΟΡΑΤΟΣ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ.》
ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ
ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΟ ΠΟΛΕΜΟ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΧΥΤΟ ΣΕ ΚΑΘΕ
ΣΕΛΙΔΑ. ΓΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΟΓΟ Ο ΤΡΟΤΤΑ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΟΣ
ΝΑ ΒΥΘΙΣΤΕΙ ΣΤΗΝ ΑΒΥΣΣΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ.
ΕΤΣΙ ΦΤΑΝΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟ
ΜΕ ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΑ. ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙΤΑΙ
Η ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΣΤΟ ΧΑΜΟ, ΑΠΟ ΤΙΣ
ΑΓΚΑΛΙΕΣ Κ ΤΑ ΦΙΛΙΑ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑ.
Η ΤΙΜΗ ΑΝΤΙΣΤΑΘΜΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ
Κ ΘΑΝΑΤΟΥ.
ΠΛΕΟΝ, ΟΙ ΛΑΣΠΕΣ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΓΙΝΟΝΤΑΙ
ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΤΡΟΤΤΑ.
Ο ΗΡΩΑΣ ΣΚΛΗΡΑΙΝΕΙ Κ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΑΥΤΟ
ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΤΟΥ ΖΩΗ.
《 ΕΙΧΑ ΔΥΟ ΝΕΚΡΟΥΣ: Ο ΕΝΑΣ ΗΤΑΝ Ο ΕΡΩΤΑΣ
ΜΟΥ.》
ΟΙ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ. ΟΙ ΡΩΣΟΙ
ΚΑΤΑΤΡΟΠΩΝΟΥΝ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΤΡΟΤΤΑ. ΤΟΝ
ΜΕΤΑΒΙΒΑΖΟΥΝ ΣΤΗ ΒΙΑΤΚΑ ΤΗΣ ΣΙΒΗΡΙΑΣ. ΦΥΓΑΔΕΥΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΦΙΛΟΥΣ ΤΟΥ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ
ΤΟΥ ΜΠΑΡΑΝΟΒΙΤΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΒΑΖΕΙ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΨΗ ΤΟΥ.
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΗΡΩΑ ΤΟΝ ΦΕΡΝΕΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟ
ΜΕ ΝΕΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ. Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΧΡΟΝΩΝ ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΙΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΕΣ. Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ Κ Η ΥΠΟΜΟΝΗ.
ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ Ξ��ΔΙΠΛΩΝΟΝΤΑΙ ΑΡΓΑ... ΕΡΩΤΑΣ, ΑΓΑΠΗ, ΘΥΜΟΣ, ΖΗΛΙΑ. Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ, Η ΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ Κ Η ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΔΕΝ ΕΚΛΕΙΠΟΥΝ. ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΣΥΣΣΩΡΕΥΟΝΤΑΙ ΩΣΠΟΥ Ο ΗΡΩΑΣ ΞΕΣΠΑ.ΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΘΕΡΙΖΟΥΝ ΤΟ ΧΩΡΟ ΟΠΩΣ Ο ΑΝΕΜΟΣ.
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΔΡΕΙΚΕΛΑ. ΑΦΗΝΟΝΤΑΙ, ΕΠΗΡΕΑΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΕΙΚΟΝΕΣ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΜΟΥ Κ ΧΛΙΔΗΣ. ΕΝΤΟΥΤΟΙΣ, Η ΛΟΓΙΚΗ Κ Η ΠΑΡΑΙΝΕΣΗ
ΣΥΔΑΥΛΙΖΟΥΝ ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΑΠΟ
ΤΟΝ ΚΟΜΦΟΡΜΙΣΜΟ Κ ΤΗΝ ΑΠΑΤΗ.
Η ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΔΙΕΠΕΙ ΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ Κ ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ. ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΟΜΩΣ ΤΟ ΝΕΟ ΜΕΛΟΣ ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΕΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ. ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΓΙΑΤΙ Η ΜΟΙΡΑ ΜΑΣ ΣΤΕΡΕΙ ΠΡΟΩΡΑ ΤΟΥΣ
ΚΑΛΥΤΕΡΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΜΟΥΣ.
ΟΛΑ ΔΙΑΛΥΟΝΤΑΙ!
ΟΛΟΙ ΘΑ ΧΑΘΟΥΝ ΣΤΗ ΛΗΘΗ!
ΤΕΛΙΚΑ ΑΥΤΟΣ Κ Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΘΑ ΤΡΙΓΥΡΝΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΒΙΕΝΝΗΣ...
ΣΤΗ ΛΗΘΗ, ΣΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ!
ΕΙΝΑΙ ΕΚΔΗΛΕΣ ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ
ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΔΥΟ ΒΙΒΛΙΩΝ.
ΠΟΛΛΟΙ ΤΟΠΟΙ, ΠΟΛΛΟΙ ΗΡΩΕΣ, ΑΠΕΙΡΑ
ΟΝΟΜΑΤΑ. ΒΑΣΙΚΗ ΔΙΑΦΟΡΑ, ΤΟ ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ
ΕΙΝΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟ. ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ ΣΤΗΝ
ΚΡΥΠΤΗ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΝ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ
ΟΙ ΜΗΤΕΡΕΣ.
Η ΑΦΗΓΗΣΗ ΞΕΚΙΝΑ ΜΕ ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΞΑΔΕΡΦΟ ΤΟΥ ΓΙΟΖΕΦ ΤΡΟΤΤΑ. ΜΑΣ ΑΥΤΟΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ, ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
ΤΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΤΟΥ.
Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΕΝΑΝ
ΠΑΤΕΡΑ ΔΥΝΑΜΙΚΟ ΚΑΙ ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΗ.
ΥΠΗΡΞΕ ΙΔΡΥΤΗΣ ΣΛΟΒΕΝΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ.
ΟΡΑΜΑΤΙΖΟΤΑΝ ΕΝΑ ΣΛΑΒΙΚΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΥΠΟ
ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΩΝ ΑΨΒΟΥΡΓΩΝ. ΒΑΠΤΙΣΕ ΤΟ
ΓΙ�� ΤΟΥ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟ ΦΕΡΔΙΝΑΝΔΟ ΟΠΩΣ Ο ΔΙΑΔΟΧΟΣ
ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΟΟΥΓΓΑΡΙΑΣ.
ΕΝΑ ΘΛΙΒΕΡΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΜΕΣΟΛΑΒΕΙ
ΩΣΤΕ Ο ΗΡΩΑΣ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΕΙ ΤΟΝ ΕΞΑΔΕΡΦΟ ΤΟΥ
ΓΙΟΖΕΦ ΜΠΡΑΝΚΟ. ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΕΙ ΩΣ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΟΣ.
Ο ΤΡΟΤΤΑ ΖΕΙ ΜΙΑ ΑΠΕΡΙΣΚΕΠΤΗ ΚΑΙ ΞΕΝΟΙΑΣΤΗ
ΖΩΗ ΑΓΝΟΩΝΤΑΣ ΤΟ ΖΟΦΕΡΟ ΜΕΛΛΟΝ.
Η ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΔΙΑΔΡΑΜΑΤΙΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
ΕΙΝΑΙ ΣΤΕΙΡΑ ΑΠΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ. Η ΔΕ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΑΝΤΡΩΝ ΑΚΡΩΣ ΚΥΝΙΚΗ ΑΦΟΥ
ΟΙ ΝΕΟΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΠΕΖΑ. ΟΜΩΣ,
ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ Ο ΗΡΩΑΣ ΕΡΩΤΕΥΕΤΑΙ ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ Η ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ
ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ
ΤΗΣ ΠΑΡΕΑΣ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΠΡΟΔΟΣΙΑ.
Η ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΤΥΠΙΚΗ. ΠΡΟΦΑΝΗΣ
Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ.
ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ ΕΝΑ ΕΙΔΟΣ ΙΕΡΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ
ΑΠΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΣ ΟΙ ΕΚΜΥΣΤΗΡΕΥΣΕΙΣ ΜΥΣΤΙΚΩΝ.
Ο ΗΡΩΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ
ΠΑΡΑΔΟΣΗ. ΕΠΩΜΙΖΕΤΑΙ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ΤΟΥ
ΕΦΕΔΡΟΥ ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΡΑΤΕΥΕΤΑΙ
ΑΠΟ ΤΟ ΤΑΓΜΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΔΡΟΜΩΝ. ΠΑΡ' ΟΛΗ ΤΗΝ
ΑΝΕΜΕΛΙΑ ΤΟΥ, Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΟΥ ΣΤΟΝ
ΠΟΛΕΜΟ ΘΑ ΑΠΟΤΕΛΟΥΣΕ ΜΙΑ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΠΩΣ
ΗΤΑΝ ΙΚΑΝΟΣ.
ΕΧΕΙ ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΟΡΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΝΑ
ΔΙΑΚΡΙΝΕΙ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ ΤΟΥ.
《ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΤΗΡΙΑ ΜΑΣ ΣΤΑΥΡΩΝΕ ΤΑ
ΚΟΚΑΛΙΑΡΙΚΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΑΟΡΑΤΟΣ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ.》
ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ
ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΟ ΠΟΛΕΜΟ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΧΥΤΟ ΣΕ ΚΑΘΕ
ΣΕΛΙΔΑ. ΓΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΟΓΟ Ο ΤΡΟΤΤΑ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΟΣ
ΝΑ ΒΥΘΙΣΤΕΙ ΣΤΗΝ ΑΒΥΣΣΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ.
ΕΤΣΙ ΦΤΑΝΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟ
ΜΕ ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΑ. ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙΤΑΙ
Η ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΣΤΟ ΧΑΜΟ, ΑΠΟ ΤΙΣ
ΑΓΚΑΛΙΕΣ Κ ΤΑ ΦΙΛΙΑ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑ.
Η ΤΙΜΗ ΑΝΤΙΣΤΑΘΜΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ
Κ ΘΑΝΑΤΟΥ.
ΠΛΕΟΝ, ΟΙ ΛΑΣΠΕΣ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΓΙΝΟΝΤΑΙ
ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΤΡΟΤΤΑ.
Ο ΗΡΩΑΣ ΣΚΛΗΡΑΙΝΕΙ Κ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΑΥΤΟ
ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΤΟΥ ΖΩΗ.
《 ΕΙΧΑ ΔΥΟ ΝΕΚΡΟΥΣ: Ο ΕΝΑΣ ΗΤΑΝ Ο ΕΡΩΤΑΣ
ΜΟΥ.》
ΟΙ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ. ΟΙ ΡΩΣΟΙ
ΚΑΤΑΤΡΟΠΩΝΟΥΝ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΤΡΟΤΤΑ. ΤΟΝ
ΜΕΤΑΒΙΒΑΖΟΥΝ ΣΤΗ ΒΙΑΤΚΑ ΤΗΣ ΣΙΒΗΡΙΑΣ. ΦΥΓΑΔΕΥΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΦΙΛΟΥΣ ΤΟΥ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ
ΤΟΥ ΜΠΑΡΑΝΟΒΙΤΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΒΑΖΕΙ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΨΗ ΤΟΥ.
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΗΡΩΑ ΤΟΝ ΦΕΡΝΕΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟ
ΜΕ ΝΕΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ. Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΧΡΟΝΩΝ ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΙΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΕΣ. Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ Κ Η ΥΠΟΜΟΝΗ.
ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ Ξ��ΔΙΠΛΩΝΟΝΤΑΙ ΑΡΓΑ... ΕΡΩΤΑΣ, ΑΓΑΠΗ, ΘΥΜΟΣ, ΖΗΛΙΑ. Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ, Η ΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ Κ Η ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΔΕΝ ΕΚΛΕΙΠΟΥΝ. ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΣΥΣΣΩΡΕΥΟΝΤΑΙ ΩΣΠΟΥ Ο ΗΡΩΑΣ ΞΕΣΠΑ.ΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΘΕΡΙΖΟΥΝ ΤΟ ΧΩΡΟ ΟΠΩΣ Ο ΑΝΕΜΟΣ.
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΔΡΕΙΚΕΛΑ. ΑΦΗΝΟΝΤΑΙ, ΕΠΗΡΕΑΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΕΙΚΟΝΕΣ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΜΟΥ Κ ΧΛΙΔΗΣ. ΕΝΤΟΥΤΟΙΣ, Η ΛΟΓΙΚΗ Κ Η ΠΑΡΑΙΝΕΣΗ
ΣΥΔΑΥΛΙΖΟΥΝ ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΑΠΟ
ΤΟΝ ΚΟΜΦΟΡΜΙΣΜΟ Κ ΤΗΝ ΑΠΑΤΗ.
Η ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΔΙΕΠΕΙ ΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ Κ ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ. ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΟΜΩΣ ΤΟ ΝΕΟ ΜΕΛΟΣ ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΕΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ. ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΓΙΑΤΙ Η ΜΟΙΡΑ ΜΑΣ ΣΤΕΡΕΙ ΠΡΟΩΡΑ ΤΟΥΣ
ΚΑΛΥΤΕΡΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΜΟΥΣ.
ΟΛΑ ΔΙΑΛΥΟΝΤΑΙ!
ΟΛΟΙ ΘΑ ΧΑΘΟΥΝ ΣΤΗ ΛΗΘΗ!
ΤΕΛΙΚΑ ΑΥΤΟΣ Κ Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΘΑ ΤΡΙΓΥΡΝΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΒΙΕΝΝΗΣ...
May 3, 2021
Αν θαυμάζεις τον Ροτ σαν άνθρωπο δεν μπορείς να μην θαυμάζεις τα βιβλία του, ανεξάρτητα από την λογοτεχνική αξία του καθενός, του παρόντος μη εξαιρουμένου. Σε περίπτωση αμφιβολίας ας διαβαστεί πρώτα το συγκλονιστικό (καμία υπερβολή στην λέξη) επίμετρο του Στέφαν Τσβάιχ. Το έχει γράψει και φίλη εδώ, και μόνο για το επίμετρο αυτής της έκδοσης αξίζει να (ξανα)διαβαστεί η Κρύπτη. Δεν αποδίδει απλώς την πρέπουσα αξία στον Ροτ, αλλά τον σκιαγραφεί, τον ίδιο, και τον κόσμο που και οι δύο αγαπούσαν τόσο, με τρόπο και ειλικρίνεια και αγάπη και σεβασμό και δύναμη που είναι αδύνατον να μην σε αγγίξει.
Ο Ροτ εδώ βιαζόταν, βρισκόμενος στην πιο απότομη καμπή της κατηφόρας, σε όλα τα επίπεδα. Η ζωή του τελείωνε, την άφηνε ο ίδιος να σβήσει, όπως στην ουσία γράφει και ο πιστός του μεταφραστής Michael Hofmann. Η σχέση με το Εμβατήριο είναι έμμεση από πλευράς χαρακτήρων αλλά άμεση από πλευράς εξέλιξης. Αν το Εμβατήριο ήταν το αντίο σε μία εποχή, η Κρύπτη είναι το αμετάκλητο αντίο στον αντιπροσωπευτικό άνθρωπο της εποχής, όπως εδώ είναι ο ίδιος ο Ροτ, γιατί ο Τρόττα της Κρύπτης είναι ο Ροτ.
Οι ιστορικές λεπτομέρειες που δίδονται είναι διάσπαρτες, αποσπασματικές, επιλεκτικά περιγραφικές (καθόλου για τον ίδιο τον Μεγάλο Πόλεμο, πολύ για τις νύχτες στην Βιέννη, ή για τη ζωή στα θολά σύνορα της Διπλής Μοναρχίας και κυρίως για το αίσθημα παραίτησης και μάταιης επανεκκίνησης μετά την επιστροφή το 1918). Οι χαρακτήρες σχηματικοί, πλην του Τρόττα/Ροτ. Η πλοκή καλπάζει, με κενά, οδυνηρά για τους ήρωες διαστήματα, και μόνιμη μελαγχολία, το απόλυτο χαρακτηριστικό της γραφής του Ροτ, της ματιάς που πλέον υιοθετούσε για τα πάντα.
Η εισαγωγή του Hofmann είναι από τις ελάχιστες που αξίζουν να διαβαστούν και πριν την ανάγνωση του βιβλίου. Αυτό κάνει την δεύτερη της ανάγνωση, αφού κάποιος ολοκληρώσει το βιβλίο, να δείχνει ακόμα περισσότερο πιστή στην ουσία του έργου του Ροτ. Εύκολα μετά κανείς ξαναβουτάει σε αποσπάσματα, τουλάχιστον, της Κρύπτης.
Όταν ένας τόσο ενσυναισθηματικός λογοτέχνης ουσιαστικά λέει αντίο σε όλα όσα τον αποτελούν, και εσύ το ξέρεις, τότε το να διαβάζεις ένα αντίο σε αυτό το πλαίσιο, της κληρονομιάς που άφησε ο Ροτ με το Εμβατήριο και της ολοκλήρωσης της μέσω της Κρύπτης, ξεπερνάει την ανάγνωση. Είναι μάλλον μία συνομιλία με τον ίδιο τον συγγραφέα. Ακούγεται υπερβολικό, αλλά δεν είναι. Δεν σε απασχολεί το βιβλίο ως συγγραφική τέχνη, αλλά ως η φωνή ενός ανθρώπου, την οποία μονίμως κυνηγάς να πιάσεις φευγαλέα μέσω όλου του έργου του.
Όπως και να έχει, ίσως καθυστέρησα να διαβάσω την Κρύπτη, μπορεί και όμως να χρειαζόταν πρώτα να γνωριστώ καλύτερα με αυτόν τον κύριο, για τον οποίο όπως έχω πει τόσες φορές όμως , θα ήθελα πάρα πολύ να μπορούσα να είχα γνωρίσει προσωπικά.
Ο Ροτ εδώ βιαζόταν, βρισκόμενος στην πιο απότομη καμπή της κατηφόρας, σε όλα τα επίπεδα. Η ζωή του τελείωνε, την άφηνε ο ίδιος να σβήσει, όπως στην ουσία γράφει και ο πιστός του μεταφραστής Michael Hofmann. Η σχέση με το Εμβατήριο είναι έμμεση από πλευράς χαρακτήρων αλλά άμεση από πλευράς εξέλιξης. Αν το Εμβατήριο ήταν το αντίο σε μία εποχή, η Κρύπτη είναι το αμετάκλητο αντίο στον αντιπροσωπευτικό άνθρωπο της εποχής, όπως εδώ είναι ο ίδιος ο Ροτ, γιατί ο Τρόττα της Κρύπτης είναι ο Ροτ.
Οι ιστορικές λεπτομέρειες που δίδονται είναι διάσπαρτες, αποσπασματικές, επιλεκτικά περιγραφικές (καθόλου για τον ίδιο τον Μεγάλο Πόλεμο, πολύ για τις νύχτες στην Βιέννη, ή για τη ζωή στα θολά σύνορα της Διπλής Μοναρχίας και κυρίως για το αίσθημα παραίτησης και μάταιης επανεκκίνησης μετά την επιστροφή το 1918). Οι χαρακτήρες σχηματικοί, πλην του Τρόττα/Ροτ. Η πλοκή καλπάζει, με κενά, οδυνηρά για τους ήρωες διαστήματα, και μόνιμη μελαγχολία, το απόλυτο χαρακτηριστικό της γραφής του Ροτ, της ματιάς που πλέον υιοθετούσε για τα πάντα.
Η εισαγωγή του Hofmann είναι από τις ελάχιστες που αξίζουν να διαβαστούν και πριν την ανάγνωση του βιβλίου. Αυτό κάνει την δεύτερη της ανάγνωση, αφού κάποιος ολοκληρώσει το βιβλίο, να δείχνει ακόμα περισσότερο πιστή στην ουσία του έργου του Ροτ. Εύκολα μετά κανείς ξαναβουτάει σε αποσπάσματα, τουλάχιστον, της Κρύπτης.
Όταν ένας τόσο ενσυναισθηματικός λογοτέχνης ουσιαστικά λέει αντίο σε όλα όσα τον αποτελούν, και εσύ το ξέρεις, τότε το να διαβάζεις ένα αντίο σε αυτό το πλαίσιο, της κληρονομιάς που άφησε ο Ροτ με το Εμβατήριο και της ολοκλήρωσης της μέσω της Κρύπτης, ξεπερνάει την ανάγνωση. Είναι μάλλον μία συνομιλία με τον ίδιο τον συγγραφέα. Ακούγεται υπερβολικό, αλλά δεν είναι. Δεν σε απασχολεί το βιβλίο ως συγγραφική τέχνη, αλλά ως η φωνή ενός ανθρώπου, την οποία μονίμως κυνηγάς να πιάσεις φευγαλέα μέσω όλου του έργου του.
Όπως και να έχει, ίσως καθυστέρησα να διαβάσω την Κρύπτη, μπορεί και όμως να χρειαζόταν πρώτα να γνωριστώ καλύτερα με αυτόν τον κύριο, για τον οποίο όπως έχω πει τόσες φορές όμως , θα ήθελα πάρα πολύ να μπορούσα να είχα γνωρίσει προσωπικά.
July 5, 2021
Йозеф Рот погребва тихо и с много любов своята империя на златния здрач. Империята на престарелия император Франц Йозеф, в която продавачът на печени кестени от Словения обикаля половин Европа, без да знае що е то паспорт и виза, където винаги ще срещне радушен прием и спокойно ще стигне до самото и сърце на брега на красивия син Дунав под звуците на Радецки марш.
Сюжетът е само подробност. Героят Трота пише дълга епитафия на своя свят, изчезнал в пламъците на първата световна война. Окъпана в мекия златист здрач на (измечтания) спомен, пред очите ни изплува Виена на сецесиона, валсовете и тортата Сахер, властваща в началото на ХХ век над огромна и пъстра империя от неродени още нации. Империя, изтъкана от привидности, на безгрижието, толерантността и музиката, над която обаче отдавна тегне разрухата. Империя, която винаги ще остане в сърцата на част от оцелелите от войната и преждевременно пенсионирани от живота младежи, които никога няма да се адаптират към последвалите нечовешки 20 години с техните революции и контрареволюции към най-черните кътчета у човека. Подобно на Трота, за тях всичко след 1918 г. ще бъде една голяма аномалия, но гласът им ще бъде една от малкото искрици на хуманизъм и протест срещу последвалото мракобесие. Безпомощни, парализирани и изпълнени с безнадеждност, също като своята златна империя на залеза и като самия Йозеф Рот и неговия приятел, последният европеец Стефан Цвайг, и те ще потънат в дългата нощ, подарявайки ни на прощаване късче проблясваща поезия. R.I.P.
***
🪦 “Аз не съм рожба на новото време, да, дори с усилие се въздържам да се нарека негов враг. Не че не го разбирам, както често твърдя. Това е само благовиден претекст. ... И затова казвам, че не разбирам нещо, за което би следвало да кажа, че го мразя или презирам.”
🪦 “Споделях с тях лекомисления скептицизъм, меланхоличното любопитство, безгрижната порочност, надменното чувство за обреченост, всички онези симптоми на залеза, който ние тогава още не виждахме да се приближава.”
🪦 “Знаете ли, аз не съм патриот, но земляците си обичам. Цялата страна, отечеството е абстрактни нещо. Но землякът е нещо конкретно.”
🪦 “Твърде разглезено бяха живели в изхранваната от провинциите на монархията Виена - смешно безпомощни деца на изнежената, твърде често възпявана столица..., която като паяк се бе разположила насред огромната черно-жълта паяжина и неуморно смучеше сили, сокове и блясък от околните провинции.”
🪦 “Да бе помислил моят син за стария си баща, а не за спасението на света. Стига толкова спасители!”
🪦”…вечерите у нас, във Виена, са по-благи от тишината на нощта, след затварянето на кафенетата, когато фенерите стават тъжни, изтощени от ненужното светене. Те копнеят по бавно настъпващото утро и по собственото си угасване.”
Сюжетът е само подробност. Героят Трота пише дълга епитафия на своя свят, изчезнал в пламъците на първата световна война. Окъпана в мекия златист здрач на (измечтания) спомен, пред очите ни изплува Виена на сецесиона, валсовете и тортата Сахер, властваща в началото на ХХ век над огромна и пъстра империя от неродени още нации. Империя, изтъкана от привидности, на безгрижието, толерантността и музиката, над която обаче отдавна тегне разрухата. Империя, която винаги ще остане в сърцата на част от оцелелите от войната и преждевременно пенсионирани от живота младежи, които никога няма да се адаптират към последвалите нечовешки 20 години с техните революции и контрареволюции към най-черните кътчета у човека. Подобно на Трота, за тях всичко след 1918 г. ще бъде една голяма аномалия, но гласът им ще бъде една от малкото искрици на хуманизъм и протест срещу последвалото мракобесие. Безпомощни, парализирани и изпълнени с безнадеждност, също като своята златна империя на залеза и като самия Йозеф Рот и неговия приятел, последният европеец Стефан Цвайг, и те ще потънат в дългата нощ, подарявайки ни на прощаване късче проблясваща поезия. R.I.P.
***
🪦 “Аз не съм рожба на новото време, да, дори с усилие се въздържам да се нарека негов враг. Не че не го разбирам, както често твърдя. Това е само благовиден претекст. ... И затова казвам, че не разбирам нещо, за което би следвало да кажа, че го мразя или презирам.”
🪦 “Споделях с тях лекомисления скептицизъм, меланхоличното любопитство, безгрижната порочност, надменното чувство за обреченост, всички онези симптоми на залеза, който ние тогава още не виждахме да се приближава.”
🪦 “Знаете ли, аз не съм патриот, но земляците си обичам. Цялата страна, отечеството е абстрактни нещо. Но землякът е нещо конкретно.”
🪦 “Твърде разглезено бяха живели в изхранваната от провинциите на монархията Виена - смешно безпомощни деца на изнежената, твърде често възпявана столица..., която като паяк се бе разположила насред огромната черно-жълта паяжина и неуморно смучеше сили, сокове и блясък от околните провинции.”
🪦 “Да бе помислил моят син за стария си баща, а не за спасението на света. Стига толкова спасители!”
🪦”…вечерите у нас, във Виена, са по-благи от тишината на нощта, след затварянето на кафенетата, когато фенерите стават тъжни, изтощени от ненужното светене. Те копнеят по бавно настъпващото утро и по собственото си угасване.”
July 4, 2018
2.5
Seconda prova con Roth, con un risultato di poco superiore al Santo Bevitore. Mi è mancata completamente l’empatia. La prima metà del libro è godibile, la seconda tediosa. Io non so che fare. Rimane il fatto che alcuni passaggi siano interessanti e, a tratti, poetici. Ho capito l’intento dell’autore, ma non ho avuto alcun interesse per questo personaggio in particolare e per la vita che ha condotto.
«Quella notte fu fredda, talmente fredda che all’inizio mi immaginai che anche un grido appena emesso si sarebbe ghiacciato, senza mai raggiungere il destinatario. Alzai lo sguardo al cielo. Pareva quasi che le stelle argentate non fossero state create da lui, ma che ce le avessero conficcate come chiodi luminosi.»
Libro letto per la All-Over-The-World BookChallenge ✈️, paese: Austria 🇦🇹
Seconda prova con Roth, con un risultato di poco superiore al Santo Bevitore. Mi è mancata completamente l’empatia. La prima metà del libro è godibile, la seconda tediosa. Io non so che fare. Rimane il fatto che alcuni passaggi siano interessanti e, a tratti, poetici. Ho capito l’intento dell’autore, ma non ho avuto alcun interesse per questo personaggio in particolare e per la vita che ha condotto.
«Quella notte fu fredda, talmente fredda che all’inizio mi immaginai che anche un grido appena emesso si sarebbe ghiacciato, senza mai raggiungere il destinatario. Alzai lo sguardo al cielo. Pareva quasi che le stelle argentate non fossero state create da lui, ma che ce le avessero conficcate come chiodi luminosi.»
Libro letto per la All-Over-The-World BookChallenge ✈️, paese: Austria 🇦🇹
February 15, 2021
Στο Εμβατήριο του Ραντέτσκυ, το εμβληματικό έργο του Γιόζεφ Ροτ, ο συγγραφέας περιγράφει τη διάλυση της Αυστρο��υγγαρίας, της μόνη πατρίδας που είχε. Μας παρουσιάζει τον κόσμο πριν τον ΆΠΠ μέσα από την πορεία τριών γενεών της οικογένειας Τρόττα.
Στην Κρύπτη των Καπουτσίνων, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί συνέχεια του Εμβατηρίου του Ραντέτσκυ, σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση, αυτή τη φορά, ένα άλλο μέλος της οικογένειας Τρόττα, μας εξιστορεί την ανέμελη και μποέμικη ζωή του στη Βιέννη, τον πόλεμο, όσα έζησε ως εξόριστος στη Σιβηρία, την επιστροφή του, όπου αντιμετωπίζει τις συνέπειες του πολέμου στην οικογένεια του, στη ζωή του, στην κοινωνία, στην πατρίδα που χάνει.
Σε αυτό το έργο του Ροτ είναι έντονη η σχέση με την μητέρα, η παρουσία της γυναίκας, η συντροφικότητα, η αναμέτρηση με το θάνατο.
Ένας άπατρις Σλοβένος, εβραϊκής καταγωγής, αφοσιωμένος στον Αυτοκράτορα του.
Ευδιάκριτα βιογραφικό, η Κρύπτη των Καπουτσίνων είναι μια καταγραφή των βιωμάτων του συγγραφέα, μια εξομολόγηση ενός ανθρώπου που βιώνει την απώλεια εξακολουθητικά, πλάνητας και ανέστιος σ' έναν κόσμο μοναξιάς, αφοσιωμένος στο ιδεώδες της πατρίδας και του νεκρού πια Αυτοκράτορα, στην αυγή του ναζισμού, με τόση ανάγκη να πιστέψει που στράφηκε στον καθολικισμό. Είναι ένας αποχαιρετισμός, το κύκνειο άσμα ενός μεγάλου συγγραφέα.
Στην Κρύπτη των Καπουτσίνων, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί συνέχεια του Εμβατηρίου του Ραντέτσκυ, σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση, αυτή τη φορά, ένα άλλο μέλος της οικογένειας Τρόττα, μας εξιστορεί την ανέμελη και μποέμικη ζωή του στη Βιέννη, τον πόλεμο, όσα έζησε ως εξόριστος στη Σιβηρία, την επιστροφή του, όπου αντιμετωπίζει τις συνέπειες του πολέμου στην οικογένεια του, στη ζωή του, στην κοινωνία, στην πατρίδα που χάνει.
Σε αυτό το έργο του Ροτ είναι έντονη η σχέση με την μητέρα, η παρουσία της γυναίκας, η συντροφικότητα, η αναμέτρηση με το θάνατο.
Ένας άπατρις Σλοβένος, εβραϊκής καταγωγής, αφοσιωμένος στον Αυτοκράτορα του.
Ευδιάκριτα βιογραφικό, η Κρύπτη των Καπουτσίνων είναι μια καταγραφή των βιωμάτων του συγγραφέα, μια εξομολόγηση ενός ανθρώπου που βιώνει την απώλεια εξακολουθητικά, πλάνητας και ανέστιος σ' έναν κόσμο μοναξιάς, αφοσιωμένος στο ιδεώδες της πατρίδας και του νεκρού πια Αυτοκράτορα, στην αυγή του ναζισμού, με τόση ανάγκη να πιστέψει που στράφηκε στον καθολικισμό. Είναι ένας αποχαιρετισμός, το κύκνειο άσμα ενός μεγάλου συγγραφέα.
August 7, 2017
“Frequentavo l’allegra, anzi sfrenata compagnia di giovani aristocratici (…). Ne condividevo la scettica leggerezza, la malinconica presunzione, la colpevole ignavia, l’arrogante dissipazione, tutti i sintomi della rovina, di cui ancora non intuivamo l’approssimarsi.”
Francesco Ferdinando Trotta, così chiamato in onore dell'allora erede al trono dell'impero austro-ungarico, racconta la sua storia, che passa attraverso lo smembramento della sua nazione, la Prima Guerra Mondiale e la lenta avanzata del partito nazionalsocialista.
Trotta rappresenta bene il legame che c’è tra i “nuovi” individui, disincantati dagli orrori della guerra e dal dolore, e i “vecchi”, così legati ai concetti legati all’Impero di nobile e bello. Trotta si rende conto di essere fuori posto in questo “nuovo” mondo perché dopo la guerra le regole non sono più le stesse;.è un esponente dell'uomo a cavallo tra i due conflitti, che, incapace di capire il cambiamento, rimane sospeso tra due mondi uno (il passato, tra la fine dell'800 e l'inizio del '900) che gli sfugge di mano e uno (il futuro, dal 1914 in poi) che non comprende.
Questo è sottolineato anche dal linguaggio, pieno di termini caduti in disuso.
Ed è in questo clima che Francesco Ferdinando, seduto al suo solito caffè, coi suoi soliti amici, osserva l'ingresso nel locale di un giovane dallo strano abbigliamento che annuncia a tutti gli avventori la caduta del governo austriaco e la nascita del governo popolare tedesco. Il crollo dell'Impero, dunque, è davvero definitivo. “Le uniche tracce sono ormai solo quelle conservate presso la Cripta dei Cappuccini, dove giacciono i miei imperatori, sepolti in sarcofaghi di pietra.”
“La Cripta dei Cappuccini”, è un romanzo che tratta la fine di un’epoca, è il lungo pianto amaro di uno scrittore e di una nazione intera che vedono morire la propria storia gloriosa imperiale. È il racconto di una sconfitta, dell'impossibilità di adattamento, del rifiuto del moderno. Mi ha ricordato in certi punti un altro romanzo appena letto, “Un’eredità di avorio e ambra”, che tratta anch’esso del crollo dell’impero asburgico.
Scrive Roth:
“..la grande guerra, che giustamente, a mio parere, viene chiamata “guerra mondiale”, e non già perché l’ha fatta tutto il mondo, ma perché noi tutti, in seguito ad essa, abbiamo perduto un mondo, il nostro mondo.”
Il romanzo è ben scritto, breve e si legge velocemente; ma è saturo di tutta l’insicurezza del suo tempo, affiancando atmosfere decadenti a episodi quasi americani dell’ascesa, incomprensibile per il protagonista, della nuova classe borghese. Lo stile malinconico e rassegnato ben si adatta al tema principale del romanzo.
Francesco Ferdinando Trotta, così chiamato in onore dell'allora erede al trono dell'impero austro-ungarico, racconta la sua storia, che passa attraverso lo smembramento della sua nazione, la Prima Guerra Mondiale e la lenta avanzata del partito nazionalsocialista.
Trotta rappresenta bene il legame che c’è tra i “nuovi” individui, disincantati dagli orrori della guerra e dal dolore, e i “vecchi”, così legati ai concetti legati all’Impero di nobile e bello. Trotta si rende conto di essere fuori posto in questo “nuovo” mondo perché dopo la guerra le regole non sono più le stesse;.è un esponente dell'uomo a cavallo tra i due conflitti, che, incapace di capire il cambiamento, rimane sospeso tra due mondi uno (il passato, tra la fine dell'800 e l'inizio del '900) che gli sfugge di mano e uno (il futuro, dal 1914 in poi) che non comprende.
Questo è sottolineato anche dal linguaggio, pieno di termini caduti in disuso.
Ed è in questo clima che Francesco Ferdinando, seduto al suo solito caffè, coi suoi soliti amici, osserva l'ingresso nel locale di un giovane dallo strano abbigliamento che annuncia a tutti gli avventori la caduta del governo austriaco e la nascita del governo popolare tedesco. Il crollo dell'Impero, dunque, è davvero definitivo. “Le uniche tracce sono ormai solo quelle conservate presso la Cripta dei Cappuccini, dove giacciono i miei imperatori, sepolti in sarcofaghi di pietra.”
“La Cripta dei Cappuccini”, è un romanzo che tratta la fine di un’epoca, è il lungo pianto amaro di uno scrittore e di una nazione intera che vedono morire la propria storia gloriosa imperiale. È il racconto di una sconfitta, dell'impossibilità di adattamento, del rifiuto del moderno. Mi ha ricordato in certi punti un altro romanzo appena letto, “Un’eredità di avorio e ambra”, che tratta anch’esso del crollo dell’impero asburgico.
Scrive Roth:
“..la grande guerra, che giustamente, a mio parere, viene chiamata “guerra mondiale”, e non già perché l’ha fatta tutto il mondo, ma perché noi tutti, in seguito ad essa, abbiamo perduto un mondo, il nostro mondo.”
Il romanzo è ben scritto, breve e si legge velocemente; ma è saturo di tutta l’insicurezza del suo tempo, affiancando atmosfere decadenti a episodi quasi americani dell’ascesa, incomprensibile per il protagonista, della nuova classe borghese. Lo stile malinconico e rassegnato ben si adatta al tema principale del romanzo.
September 7, 2020
“...голямата война, наречена световна с право според мен и не защото се водеше от целия свят, а защото заради нея изгубихме един свят, нашия свят”.
С тази новела Йозеф Рот окончателно се нареди сред любимите ми писатели.
Отново имаме темата за гибелта на Австро-Унгария, която е развита с още повече носталгичност и историчност, чак до зловещата поанта на Австрия като независима държава.
Много ми се иска да напиша утвърдените фрази как това е роман за драмата на цяло едно поколение, родено в края на 19 и началото на 20 век, как Голямата война променя досегашния свят до неузнаваемост, как дълго след мира човечеството ближе рани и малцина успяват истински да се съвземат.
Всъщност това не е роман за драмата на цяло едно поколение, или поне не за всичките му представители, защото Рот описва онези млади привилегировани виенчани, които осъмват в шантаните, следват “науки” в университета за удоволствие или като параван, а не от необходимост и копнеят по нещо неясно, но непременно трагично, което ще осмисли безцелния, празен живот.
Разбира се, войната идва и си отива, нашият герой Франц Фердинанд Трота (приликата в името с убития престолонаследник на Хабсбургите едва ли е случайна) е богат виенчанин от словенски произход, който заминава на фронта, попада в плен, връща се жив и цял у дома, семейството му обеднява, но криво-ляво животът продължава (както винаги), даже и приятелите от виенските кафенета са отново там, за да възобновят старото другарство.
Обикновено героите, които харесваме без усилие в книгите, не са точно от типа на богат наследник, който пропилява дните си в безгрижие, а нощите в гуляи. Но в случая с Франц бих била много учудена, ако се намери читател дори с наченки на антипатия към последната издънка на рода Трота.
И все пак, светът е съвсем друг, и хората са други, и нравите, и модата, и дори парите са други.
В “Гробницата на капуцините” няма драмата на позналия войната, на знаещия сред блажено незнаещи цивилни (“На Западния фронт нищо ново”), нито пък в центъра е следвоенната социална и икономическа криза (“Неизбежна гибел” и “Черният обелиск”).
Но кризата е там, тя е в малките неща, и ако няма нищо трагично за човечеството, че един аристократ губи къщата и привилегиите си, то със сигурност има лична трагедия във факта, че един човек губи изцяло света, който познава.
“...в човешката природа е заложена склонноста да се предпочита голямата всеобща трагедия пред личното нещастие.”
С тази новела Йозеф Рот окончателно се нареди сред любимите ми писатели.
Отново имаме темата за гибелта на Австро-Унгария, която е развита с още повече носталгичност и историчност, чак до зловещата поанта на Австрия като независима държава.
Много ми се иска да напиша утвърдените фрази как това е роман за драмата на цяло едно поколение, родено в края на 19 и началото на 20 век, как Голямата война променя досегашния свят до неузнаваемост, как дълго след мира човечеството ближе рани и малцина успяват истински да се съвземат.
Всъщност това не е роман за драмата на цяло едно поколение, или поне не за всичките му представители, защото Рот описва онези млади привилегировани виенчани, които осъмват в шантаните, следват “науки” в университета за удоволствие или като параван, а не от необходимост и копнеят по нещо неясно, но непременно трагично, което ще осмисли безцелния, празен живот.
Разбира се, войната идва и си отива, нашият герой Франц Фердинанд Трота (приликата в името с убития престолонаследник на Хабсбургите едва ли е случайна) е богат виенчанин от словенски произход, който заминава на фронта, попада в плен, връща се жив и цял у дома, семейството му обеднява, но криво-ляво животът продължава (както винаги), даже и приятелите от виенските кафенета са отново там, за да възобновят старото другарство.
Обикновено героите, които харесваме без усилие в книгите, не са точно от типа на богат наследник, който пропилява дните си в безгрижие, а нощите в гуляи. Но в случая с Франц бих била много учудена, ако се намери читател дори с наченки на антипатия към последната издънка на рода Трота.
И все пак, светът е съвсем друг, и хората са други, и нравите, и модата, и дори парите са други.
В “Гробницата на капуцините” няма драмата на позналия войната, на знаещия сред блажено незнаещи цивилни (“На Западния фронт нищо ново”), нито пък в центъра е следвоенната социална и икономическа криза (“Неизбежна гибел” и “Черният обелиск”).
Но кризата е там, тя е в малките неща, и ако няма нищо трагично за човечеството, че един аристократ губи къщата и привилегиите си, то със сигурност има лична трагедия във факта, че един човек губи изцяло света, който познава.
“...в човешката природа е заложена склонноста да се предпочита голямата всеобща трагедия пред личното нещастие.”
March 30, 2014
"Ogni mattina quando aprivamo gli occhi, ogni notte quando ci mettevamo a dormire imprecavamo alla morte, che invano ci aveva attirato alla sua festa grandiosa. E ognuno di noi invidiava i caduti. Riposavano sotto terra e la primavera ventura dalle loro ossa sarebbero nate le violette. Noi invece eravamo tornati a casa disperatamente sterili, coi lombi fiaccati, una generazione votata alla morte, che la morte aveva sdegnato. Il reperto della commissione di arruolamento era irrevocabile. Diceva: Giudicati inabili alla morte".
September 7, 2017
Βιβλίο που έχει αυτό το "κάτι" και θα σε κρατήσει για άλλο ένα κεφάλαιο το βράδυ ξύπνιο. Ρεαλιστικό και συνάμα πικρό στοχεύει εκτός από την κεντρική θεματολογία σε πολλά διαφορετικά θέματα τα οποία θίγει εκτενώς με μια απλή πρόταση ή ένα σχόλιο (Δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω).
Κατάλληλο για βραδινή ανάγνωση και συντροφιά :)
Κατάλληλο για βραδινή ανάγνωση και συντροφιά :)
May 4, 2020
"И този петък с копнеж очаквах настъпването на любимата ми вечер, в която единствено се чувствах у дома си, откакто нямах нито дом, нито родина. Както обикновено, чаках да се приютя в нея; вечерите у нас, във Виена, са по-благи от тишината, след затварянето на кафенетата, когато фенерите стават тъжни, изтощени от ненужното светене. Те копнеят по бавно настъпващото утро и по собственото си угасване. Да, те винаги са били уморени, недоспалите лампи, и чакат настъпването на утрото, за да могат да се наспят."
"Започнахме да свикваме с необичайното. Дори бяхме нетърпеливи в свикването. Неволно сякаш бързахме да се приспособим, направо тичахме подир неща, които ненавиждахме и които ни отвращаваха. Започнахме даже да обичаме трагедията си, както се обичат отколешни врагове. Направо се потопихме в нея. Бяхме й благодарни, защото тя поглъщаше дребните ни лични грижи, тя, по-голямата сестра, голямата трагедия, за която нямаше никаква утеха и която никоя от дребните всекидневни грижи не можеше да засенчи."
"...наблюденията ми п��казват, че така наречените реалисти стоят сред света, недостъпни като кръгъл зид от цимент и бетон, а така наречените романтици са като парк без ограда, в който истината влиза и излиза когато си поиска..."
"Семето на раздора може да се посее и от абсолютната правда."
"Забраненото е краткотрайно, позволеното априори съдържа дълготрайността."
"Мислех, че Елизабет ще си поръча ликьор. Но тя пожела кренвирши с горчица. Помислих си, че разплаканите жени имат добър апетит. Освен това горчицата е оправдание за сълзите."
"Обзе ме нежност, предателска, фатална мъжка нежност."
"Колко милостива е природата! Недъзите, които дарява на старостта, са всъщност снизхождение."
"Но днешните революции имат един недостатък: неуспешни са."
"Започнахме да свикваме с необичайното. Дори бяхме нетърпеливи в свикването. Неволно сякаш бързахме да се приспособим, направо тичахме подир неща, които ненавиждахме и които ни отвращаваха. Започнахме даже да обичаме трагедията си, както се обичат отколешни врагове. Направо се потопихме в нея. Бяхме й благодарни, защото тя поглъщаше дребните ни лични грижи, тя, по-голямата сестра, голямата трагедия, за която нямаше никаква утеха и която никоя от дребните всекидневни грижи не можеше да засенчи."
"...наблюденията ми п��казват, че така наречените реалисти стоят сред света, недостъпни като кръгъл зид от цимент и бетон, а така наречените романтици са като парк без ограда, в който истината влиза и излиза когато си поиска..."
"Семето на раздора може да се посее и от абсолютната правда."
"Забраненото е краткотрайно, позволеното априори съдържа дълготрайността."
"Мислех, че Елизабет ще си поръча ликьор. Но тя пожела кренвирши с горчица. Помислих си, че разплаканите жени имат добър апетит. Освен това горчицата е оправдание за сълзите."
"Обзе ме нежност, предателска, фатална мъжка нежност."
"Колко милостива е природата! Недъзите, които дарява на старостта, са всъщност снизхождение."
"Но днешните революции имат един недостатък: неуспешни са."
November 8, 2019
Прекрасна лирическа книга, която не се притеснява, че не е съвсем роман, а прилича повече на съкратен мемоар. Със забележителна приникновеност улавя духа на времето и композира деликатна, почти нежна елегия на един безвъзвратно отиващ си - и накрая отишъл си - свят, който оставя след себе си горчива, безплодна носталгия и хора без място в света, които се мъчат, но не успяват да се наместят в новата логика на живота, озовали се изведнъж в свят, в който всичко, ��а което са носители, всичко, което ценят, е излишно, обезценено като притежанията и титлите им. С меланхолия, лека язвителност и спорадичен горчив гняв е описано това монументално сътресение, което бележи най-голямата промяна в Европа в нашето време, а може би и изобщо - разпадът на обединяващата (в очите на героя) империя, отчуждаването на братските народи, преобръщането на социалните взаимоотношения, в които сега жените се ръкуват като мъже и не приемат да бъдат смятани за непълноценни, а от "естествената" социална йерархия няма помен. Тонът е наистина елегичен, защото героят не се гневи на хода на историята, не се възмущава от безсмислието на войната, не обвинява и не съди, а просто хроникира предизвестения разпад и тъжните му последици чрез забележително красиви картини на предвоенна и следвоенна Виена и провинцията.
Книгата може да се чете и по друг начин - като убедителна картина на безпомощността на създадения от налаганите със сила ригидни социални йерархии човек, когато светът спре да се върти около него. След като Втората световна война попилява имепрското величие и девалвира социални конструкти като престиж, потекло, място в социалния ред и пр., граф Трота и неговите приятели се оказват безпомощни и захвърлени с пяната на историята не просто защото титлите им вече са без значение и други критерии определят стойността на човека, но и защото се оказват напълно неподготвени за всякакъв друг тип живот. Самият граф Трота нееднократно повтаря, с ясно съжаление, че няма професия, не умее нищо, сметките го плашат, така че не може да се справи дори с едно начинание, поднесено му почи наготово от неговия адвокат (да държи пансион и така да си осигурява доход). Никога не са били научени да гледат на себе си като на дейни хора, не са развили никакви полезни умения и след разпада на социалния ред, създаден специално да обслужва тяхното съществуване и положение, те увисват без смисъл и цел, объркани и неспособни да се приспособят. Цялото повествование е прорязано от това съжаление и от инстинктивния, но осъзнат и разпознат като здравословен стремеж към естественото, пълноценното, здравото - любовта, земята, труда, непосредственото човешко приятелство.
Книгата може да се чете и по друг начин - като убедителна картина на безпомощността на създадения от налаганите със сила ригидни социални йерархии човек, когато светът спре да се върти около него. След като Втората световна война попилява имепрското величие и девалвира социални конструкти като престиж, потекло, място в социалния ред и пр., граф Трота и неговите приятели се оказват безпомощни и захвърлени с пяната на историята не просто защото титлите им вече са без значение и други критерии определят стойността на човека, но и защото се оказват напълно неподготвени за всякакъв друг тип живот. Самият граф Трота нееднократно повтаря, с ясно съжаление, че няма професия, не умее нищо, сметките го плашат, така че не може да се справи дори с едно начинание, поднесено му почи наготово от неговия адвокат (да държи пансион и така да си осигурява доход). Никога не са били научени да гледат на себе си като на дейни хора, не са развили никакви полезни умения и след разпада на социалния ред, създаден специално да обслужва тяхното съществуване и положение, те увисват без смисъл и цел, объркани и неспособни да се приспособят. Цялото повествование е прорязано от това съжаление и от инстинктивния, но осъзнат и разпознат като здравословен стремеж към естественото, пълноценното, здравото - любовта, земята, труда, непосредственото човешко приятелство.
July 5, 2021
Joseph Roth's second novel on the Trottas seems shy of what he achieved in his monumental The Radetzky March, where the scope is so vast, and the narrative propelled by a deeply emotional sense of lyricism that is almost nonexistent here. If he planned The Emperor’s Tomb as a sequel, it is difficult not to expect the same level of intensity and even a similar plan, which of course raises the question of whether this was more the publishers’ idea than the author's original intent. It was his last novel, and apparently the last he saw in print, early in 1939, the year he died. We know that Roth suffered a great deal in that last year and perhaps this reflected in his writing. We can only speculate on that.
I think it is necessary (and unavoidable) to point out the main differences between both novels. Two female figures are important characters in the plot, whereas in Radetzky the main characters were all men (grandfather, father and son). It is narrated in first person, and it seems that Roth changed it from the original third person, a move that in my opinion, affects not only the structure but the flow of the prose. The chapters are short, and compact, and thus the scope of the story seems quite limited when opposed to the magnificence of the earlier novel. And last but not least, the planning, which impresses so much in Radetsky for its impeccable design, unfortunately fails to deliver here. In his very informative Introduction, Michael Hoffmann (the translator) describes the novel as "a canny valedictory repertoire of Rothian tropes and characters, done fast, glancingly and sometimes approximately."
To me, that seems like an accurate and fair description.
I think it is necessary (and unavoidable) to point out the main differences between both novels. Two female figures are important characters in the plot, whereas in Radetzky the main characters were all men (grandfather, father and son). It is narrated in first person, and it seems that Roth changed it from the original third person, a move that in my opinion, affects not only the structure but the flow of the prose. The chapters are short, and compact, and thus the scope of the story seems quite limited when opposed to the magnificence of the earlier novel. And last but not least, the planning, which impresses so much in Radetsky for its impeccable design, unfortunately fails to deliver here. In his very informative Introduction, Michael Hoffmann (the translator) describes the novel as "a canny valedictory repertoire of Rothian tropes and characters, done fast, glancingly and sometimes approximately."
To me, that seems like an accurate and fair description.
March 17, 2018
Kısa sayılabilecek bu romanda yazar I. Dünya Savaşı öncesinde Viyana'da yaşayan zengin ve sorumsuz erkeklerin baş rolde olduğu bir dizi sahneyi anlatarak başlıyor kitaba. Savaşa katılan ve başından bir çok “savaş halleri” geçen anlatıcı sonunda evine dönerken her şeyin düzelemiyecek bir halde farklılaştığını görür, geleceğini yitirmiştir.
Savaşın yıkıcılığını anlatıcının ve ailesinin üzerinden genelleyerek anlatır J. Roth. Romanın kahramanı Trotta’nın annesi ile ilişkisi aristokratiktir ancak savaş bunu da değiştirir. Şaşırtıcı bir şekilde, değişen koşullara uyum sağlamaya çalışsa da, yaşlılığa yenik düşen annesi başka bir yıkım olmuştur anlatıcı için.
Kitap çok rahat okunuyor, basit bir dille yazılmış, metaforlar, göndermeler, geri dönüşler yok. Bu arada çevirisi inanılmaz başarılı, sizi rahatsız edecek tek bir cümle hatta kelime bile bulamazsınız dersem abartmış olmam.
Zor bir kitaptan sonra zihin dinlendirmek için okunmasını öneririm.
Savaşın yıkıcılığını anlatıcının ve ailesinin üzerinden genelleyerek anlatır J. Roth. Romanın kahramanı Trotta’nın annesi ile ilişkisi aristokratiktir ancak savaş bunu da değiştirir. Şaşırtıcı bir şekilde, değişen koşullara uyum sağlamaya çalışsa da, yaşlılığa yenik düşen annesi başka bir yıkım olmuştur anlatıcı için.
Kitap çok rahat okunuyor, basit bir dille yazılmış, metaforlar, göndermeler, geri dönüşler yok. Bu arada çevirisi inanılmaz başarılı, sizi rahatsız edecek tek bir cümle hatta kelime bile bulamazsınız dersem abartmış olmam.
Zor bir kitaptan sonra zihin dinlendirmek için okunmasını öneririm.
April 12, 2020
Splendido romanzo sul sentimento della fine, storica, sociale e individuale. Scritto magistralmente
March 12, 2021
Die Kaputzinergruft
Joseph Roth (1894-1939)
Joseph Roth was an Austrian journalist and novelist.
‘The Emperors Tomb’ is a short novel. The tomb contains the remains of Kaiser Franz Joseph I.
The story starts in Vienna, summer of 1914. Written in the first person, its hero is Kotta, a young and rich dandy spending his time in leisure and useless life.
Kotta is romantic and enjoys discovering his extended family from Slovenia.
He is also an Austrian patriot and loves the old Habsburg Monarchy more than anything else.
When midsummer 1914 the war against Russia is declared, he hurries to marry his secret love Elizabeth, and then join his Slovenian regiment without delay.
He is convinced to meet death.
However, as destiny would have it, at the very first battle he and his entire regiment were made prisoners.
The chapter of the many years of imprisonment in Siberia is too short and superficially described.
On his return to Austria at the end of the war in 1918, he felt naked, was ruined, and utterly disconcerted.
Elizabeth had started a new life in partnership with a lady artist and at first, was in no hurry to assume life with her husband.
Slowly things fell in place, but mostly not for the better.
The end of this story comes one evening when the German Nationalists annex Austria into the German Reich.
Where is Kotta to go?
This short novel is extremely masterful in style and language. For an Austrian reader, it is loaded with nostalgia. Readers from other nationalities and cultures may not feel the same.
Austrian language, written and spoken is soft and colorful, spiced with many French as well as Jewish expressions.
For an insider, it is pure delight.
Joseph Roth (1894-1939)
Joseph Roth was an Austrian journalist and novelist.
‘The Emperors Tomb’ is a short novel. The tomb contains the remains of Kaiser Franz Joseph I.
The story starts in Vienna, summer of 1914. Written in the first person, its hero is Kotta, a young and rich dandy spending his time in leisure and useless life.
Kotta is romantic and enjoys discovering his extended family from Slovenia.
He is also an Austrian patriot and loves the old Habsburg Monarchy more than anything else.
When midsummer 1914 the war against Russia is declared, he hurries to marry his secret love Elizabeth, and then join his Slovenian regiment without delay.
He is convinced to meet death.
However, as destiny would have it, at the very first battle he and his entire regiment were made prisoners.
The chapter of the many years of imprisonment in Siberia is too short and superficially described.
On his return to Austria at the end of the war in 1918, he felt naked, was ruined, and utterly disconcerted.
Elizabeth had started a new life in partnership with a lady artist and at first, was in no hurry to assume life with her husband.
Slowly things fell in place, but mostly not for the better.
The end of this story comes one evening when the German Nationalists annex Austria into the German Reich.
Where is Kotta to go?
This short novel is extremely masterful in style and language. For an Austrian reader, it is loaded with nostalgia. Readers from other nationalities and cultures may not feel the same.
Austrian language, written and spoken is soft and colorful, spiced with many French as well as Jewish expressions.
For an insider, it is pure delight.
January 25, 2020
A Cripta dos Capuchinhos, publicado em 1938, abrange um período de 25 anos (Abril de 1914 a Março de 1938) e tem como narrador, e personagem principal, Franz Trotta, sobrinho neto do "herói de Solferino", personagem d'A Marcha de Radetzky.
Dados históricos
1. Julho de 1914: início da Primeira Guerra Mundial;
2. Outubro de 1918: queda do Império Austro-húngaro;
3. Março de 1938: a Áustria é convertida numa província do Terceiro Reich.
Dados históricos
1. Julho de 1914: início da Primeira Guerra Mundial;
2. Outubro de 1918: queda do Império Austro-húngaro;
3. Março de 1938: a Áustria é convertida numa província do Terceiro Reich.
April 5, 2023
4.5⭐ Roth è il Narratore eccelso di un mondo che scompare inesorabilmente, scrittura elegante e malinconica, una voce da leggere in parallelo a Lernet-Holenia per una panoramica completa sul declino dell'impero asburgico.
October 3, 2020
The story revolves around Frans Ferdinand Trotta, grandson of the brother of the hero of Solferino, one of the great battles of the Austrians against the Italians in the First World War. Quite unclear story line, but nostalgia for the certainties of the lost Donau monarchy is all pervading. Roth's style is very similar to Pirandello's and Svevo's, especially his focus on alienation.
May 20, 2018
Kısacık olmasına rağmen bir devri çok iyi şekilde özetliyor. Tavsiye!
February 16, 2012
Ein literarisches Schmankerl, das vor Ausbruch des ersten Weltkrieges in Wien eine dekadente überhebliche, leichtfertige Adelsschicht beschreibt, die nichts kann und zu nichts nütze ist, außer vielleicht für den Krieg. Nach der "glücklichen" Heimkehr aus einem Weltkrieg, der für die adeligen Offiziere eigentlich gar nicht so schlimm war, kommen der junge Baron und seine Freunde überhaupt nicht mehr mit der veränderten Welt zurecht, sie jammern und philosophieren aber nicht so viel wie diese russischen Adelsparasiten bei Dostojewski, sondern gehen fatalistisch und ein bisschen humoristisch eben typisch österreichisch sehenden Auges unter, oder lavieren sich eben so durchs Leben.
Roth beschreibt es ganz treffsicher: "Für den Tod untauglich befunden" - und meiner Meinung nach für das Leben irgendwie auch nicht wirklich geeignet.
Fazit: Grossartige Literatur, traurig, humorvoll, charmant, dekadent, nachdenklich, elegant......eben sehr gut die historische österreichische Seele eingefangen.
Roth beschreibt es ganz treffsicher: "Für den Tod untauglich befunden" - und meiner Meinung nach für das Leben irgendwie auch nicht wirklich geeignet.
Fazit: Grossartige Literatur, traurig, humorvoll, charmant, dekadent, nachdenklich, elegant......eben sehr gut die historische österreichische Seele eingefangen.
November 30, 2019
Όμορφα γραμμένο, ανθρώπινο, με ένα τέλος που προσωπικά με σόκαρε!
"Που να πάω τώρα εγώ, ένας Τρόττα;...."
Πόση απόγνωση περικλείει αυτή η φράση.
Είναι το δεύτερο βιβλιο του Roth που διαβάζω και μπορώ να πω ότι το απόλαυσα περισσότερο από το Εμβατήριο του Ραντετσκυ.
"Που να πάω τώρα εγώ, ένας Τρόττα;...."
Πόση απόγνωση περικλείει αυτή η φράση.
Είναι το δεύτερο βιβλιο του Roth που διαβάζω και μπορώ να πω ότι το απόλαυσα περισσότερο από το Εμβατήριο του Ραντετσκυ.
June 4, 2020
"Гробницата на капуцините" на Йозеф Рот започва с безметежна картина на живота на виенското общество. Франц Фердинанд Трота е последният от рода Трота от Сиполие, Словения. Още от началото се усеща, че времето оставя своя отпечатък и носи промени, родът Трота вече не е толкова почитан и уважаван, но въпреки това главният герой има достатъчно средства да води безгрижно съществуване и да прекарва дните и нощите си във веселие и забавления с приятели, без да му е нужна професия и цел, той се е захванал здраво за един отиващ си свят.
Братовчед му Йозеф Бранко се занимава със земеделие лятото, а зимата е продавач на кестени, кръстосва различни провинции в империята, неговото гостуване е повод за оживление и тема за разговори в компанията на Трота, по-късно обстоятелстваъа го срещат и с Манес Райзингер, скромен файтонджия от Злотогрод, които мечтае да осигури бъдеще на сина си. Тримата главни герои са много различни в своето образование, средства, начин на живот и мечти, но съдбата е еднакво жестока към тях.
Австро-Унгария е бляскава империя, средище на култура и изкуство, събрала в себе си много различни народи, обединена от общото минало и духа на империята:
"духа на старата монархия, който често бива зле разбран и с който често се злоупотребява, но благодарение ��а този дух аз се чувствах у дома си както в Злотогрод, така и в Сиполие или Виена."
Йозеф Рот не говори за миналото, нито за причините за войната и не навлиза в детайли, той показва последствията и отражението ѝ върху живота на отделните хора, онези, които са били част от един минал и вече несъществуващ свят и се чувстват изгубени в настоящето.
Йозеф Бранко вече не може да обикаля, както преди, сега различните части от империята са отделни държави и се изисква виза. А Злотогрод, не просто не е част от империята, понесъл е разрушения и също не е същото идилично място, което Трота посещава, когато гостува на Манес Райзингер, нищо не е останало там за него и той решава да пробва късмета си като файтонджия във Виена. Разрухата на войнта се е пропила в хората, те вече не знаят къде е мястото им в живота, бъдещето е несигурно, промените са резки, едни се опитват да направят състояние от различни начинания, други се вкопчват в нови политически идеи.
Разказът носи носталгия, но и леко саркастичен нюанс към живота преди, виенските нощи вече не са същите, някога пълни с живот и наслади, сега за Трота те са "сбръчкани и повехнали". Героите са останали на границата между два свята, единият е на младостта и империята, а другият би трябвало да е на зрелостта и промените, на новите национални държави, но се усеща една надвиснала заплаха, както в началото се усеща прокрадването на войната:
" "световна" с право според мен и не защото се водеше от целия свят, а защото след нея изгубихме един свят, нашия свят".
А гробницата на капуцините почива Франц Йозеф, императорът символ на отишлата си империя.
Братовчед му Йозеф Бранко се занимава със земеделие лятото, а зимата е продавач на кестени, кръстосва различни провинции в империята, неговото гостуване е повод за оживление и тема за разговори в компанията на Трота, по-късно обстоятелстваъа го срещат и с Манес Райзингер, скромен файтонджия от Злотогрод, които мечтае да осигури бъдеще на сина си. Тримата главни герои са много различни в своето образование, средства, начин на живот и мечти, но съдбата е еднакво жестока към тях.
Австро-Унгария е бляскава империя, средище на култура и изкуство, събрала в себе си много различни народи, обединена от общото минало и духа на империята:
"духа на старата монархия, който често бива зле разбран и с който често се злоупотребява, но благодарение ��а този дух аз се чувствах у дома си както в Злотогрод, така и в Сиполие или Виена."
Йозеф Рот не говори за миналото, нито за причините за войната и не навлиза в детайли, той показва последствията и отражението ѝ върху живота на отделните хора, онези, които са били част от един минал и вече несъществуващ свят и се чувстват изгубени в настоящето.
Йозеф Бранко вече не може да обикаля, както преди, сега различните части от империята са отделни държави и се изисква виза. А Злотогрод, не просто не е част от империята, понесъл е разрушения и също не е същото идилично място, което Трота посещава, когато гостува на Манес Райзингер, нищо не е останало там за него и той решава да пробва късмета си като файтонджия във Виена. Разрухата на войнта се е пропила в хората, те вече не знаят къде е мястото им в живота, бъдещето е несигурно, промените са резки, едни се опитват да направят състояние от различни начинания, други се вкопчват в нови политически идеи.
Разказът носи носталгия, но и леко саркастичен нюанс към живота преди, виенските нощи вече не са същите, някога пълни с живот и наслади, сега за Трота те са "сбръчкани и повехнали". Героите са останали на границата между два свята, единият е на младостта и империята, а другият би трябвало да е на зрелостта и промените, на новите национални държави, но се усеща една надвиснала заплаха, както в началото се усеща прокрадването на войната:
" "световна" с право според мен и не защото се водеше от целия свят, а защото след нея изгубихме един свят, нашия свят".
А гробницата на капуцините почива Франц Йозеф, императорът символ на отишлата си империя.
September 27, 2014
De nuevo Joseph Roth nos relata la desaparición del Imperio Austrohúngaro desde el punto de vista de otro miembro del clan Trotta, aunque esta vez la narración abarcará desde algunos años previos a la I Guerra Mundial hasta la entrada del nazismo en Europa. "La Cripta de los capuchinos" nos cuenta la historia de Francisco Fernando, miembro de la familia Trotta que, al igual que sus parientes en La Marcha Radetzky, se siente desubicado en la cambiante Centroeuropa de principios del siglo XX y que acabará siendo testigo del Anschluss, la conversión de Austria en una provincia del III Reich. Esta vez la narración de Roth será más seca y la ironía acabará cediendo terreno a la amargura y a un tono fúnebre ya anticipado desde el título. En este sentido destacar dos momentos realmente conseguidos, el de la noche de bodas frustrada y el tenebroso último capítulo en la cafetería abandonada.
Una Europa surcada de nacionalismos, crisis económicas, auge de políticas extremistas. Lo cierto es que cuando uno lee a autores como Joseph Roth o Stefan Zweig no sabe si esta leyendo sobre la Europa del principios del siglo XX o la de principios del XXI.
Una Europa surcada de nacionalismos, crisis económicas, auge de políticas extremistas. Lo cierto es que cuando uno lee a autores como Joseph Roth o Stefan Zweig no sabe si esta leyendo sobre la Europa del principios del siglo XX o la de principios del XXI.
Displaying 1 - 30 of 327 reviews