Piotr, imię świeckie Jovan Zimonjić[1] (ur. 24 czerwca 1866 w Grahovie, zm. prawdopodobnie 1941) – serbski biskup prawosławny, kanonizowany przez Serbski Kościół Prawosławny jako nowomęczennik.

Piotr
Petar
Jovan Zimonjić
Metropolita Dabaru i Bośni
ilustracja
Kraj działania

Jugosławia

Data i miejsce urodzenia

24 czerwca 1866
Grahovo

Data i miejsce śmierci

1941
Jasenovac

Metropolita Dabaru i Bośni
Okres sprawowania

1920–1941

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Serbski Kościół Prawosławny

Inkardynacja

Metropolia Dabaru i Bośni

Śluby zakonne

6 września 1895

Diakonat

7 września 1895

Prezbiterat

8 września 1895

Chirotonia biskupia

9 czerwca 1903

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

9 czerwca 1903

Miejscowość

Mostar

Miejsce

Sobór Trójcy Świętej

Konsekrator

Mikołaj (Mandić)

Współkonsekratorzy

Grzegorz (Živković), Eugeniusz (Letica)

Życiorys

edytuj

Jego ojciec, prawosławny kapłan Bogdan Zimonjić, był jednym z przywódców powstania w Hercegowinie w latach 1875–1878[2].

Ukończył seminarium duchowne w Reljewie (1887), a następnie studia teologiczne na Uniwersytecie w Czerniowcach (1893). Dwa lata po uzyskaniu dyplomu złożył wieczyste śluby mnisze (w monasterze Žitomislić[1]). Dzień później, 7 września 1895, został wyświęcony na hierodiakona, a następnego dnia na hieromnicha. W październiku tego samego roku mianowano go profesorem seminarium duchownego, którego był absolwentem. Od 1901 zasiadał w konsystorzu metropolii Dabaru i Bośni jako radca[2].

9 czerwca 1903 w soborze Trójcy Świętej w Mostarze został wyświęcony na biskupa zahumsko-hercegowińskiego[2]. Bronił niezależności serbskich organizacji cerkiewnych od władz Austro-Węgier[3]. Na tejże katedrze pozostawał do 1920, gdy po odejściu w stan spoczynku metropolity Dabaru i Bośni Eugeniusza dekretem króla Piotra I został nowym ordynariuszem tejże eparchii. Jako biskup prowadził ascetyczny tryb życia, według reguły mniszej, słynął również z patriotyzmu[2].

Po zajęciu Jugosławii przez III Rzeszę nie zgodził się wyjechać z Sarajewa, postanawiając pozostać na miejscu razem z wiernymi. 12 maja 1941 został zatrzymany przez oddział ustaszy i uwięziony, po czym wywieziony do Zagrzebia, a stamtąd do więzienia w Gospiciu[2]. Według innej wersji duchowny z Zagrzebia został przeniesiony do więzienia w Kerestinicy, gdzie był torturowany. Stamtąd trafił do Kopriwnicy, a następnie do obozu w Gospiciu[3] lub od razu do obozu w Jasenovcu, gdzie według zeznań świadków został ponownie poddany torturom i zamordowany[3][2]. Według innych, mniej prawdopodobnych wersji duchowny zmarł w szpitalu w Zagrzebiu po torturach lub został zamordowany w obozie w Jadovnie[1].

Piotr (Zimonjić) został w 1998 kanonizowany przez Serbski Kościół Prawosławny jako nowomęczennik, jego wspomnienie przypada na trzecią niedzielę września. Cerkwie, których jest patronem, istnieją w Doniciach i Vojkoviciach w Bośni. W dniu jego wspomnienia liturgicznego obchodzona jest slava miasta Sarajewo Wschodnie[1].

Przypisy

edytuj
  1. a b c d Obilježena slava Grada Istočno Sarajevo
  2. a b c d e f biskup Sawa (Vuković), Srpski jerarsi od devetog do dvatesetog veka, Evro Beograd, Unireks Podgorica, Kalenić Kragujevac, 1996, ss.405–406
  3. a b c Страдање србских православних епископа у Независној држави Хрватској. [dostęp 2014-06-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-08)].