Afwijken van het bronmateriaal in een televisiebewerking brengt altijd een zeker risico met zich mee. Als een verandering niet strookt met de geest van het origineel, loop je het risico dat je project volledig ontspoort en een publiek van gepassioneerde fans van je vervreemdt. Een slimme aanpassing biedt echter ook grote voordelen, zoals de kans om meer context toe te voegen aan bepaalde gebeurtenissen of om ondersteunende personages verder uit te werken. Dat is het geval met de opmerkelijke derde aflevering van HBO's The Last of Us, getiteld "Long Long Time."
"Long Long Time" blijft Joel (Pedro Pascal) en Ellie (Bella Ramsey) volgen op hun reis naar de Fireflies, maar het kloppend hart van de aflevering is een uitgebreide flashback van tientallen jaren. Noch Joel noch Ellie staan hier centraal. Die eer komt toe aan overlever Bill (Nick Offerman) en zijn partner Frank (Murray Bartlett). Hoewel deze personages bekend zullen zijn bij spelers van de game The Last of Us, is hun verhaal in de serie heel anders dan in het spel. Dat blijkt een briljante keuze, die hoop geeft aan de steeds grimmiger wordende apocalyps van de serie.
Hoe verschilt het verhaal van Bill en Frank in The Last of Us van het spel?
Wanneer Joel en Ellie in het spel The Last of Us aankomen in Bills stad, ontmoeten ze alleen Bill. In feite weet Joel niet eens wie Frank is totdat Bill vermeldt dat hij ooit "een partner" had. Hij beweert echter dat in deze wereld de zorg voor iemand "goed is voor één ding. Je laten vermoorden. Dus, weet je wat ik deed? Ik ben wijzer geworden. En ik realiseerde me dat ik het alleen moest doen." Bill leeft sindsdien solitair.
We leren later dat Bill en Frank een ruzie hadden, waarbij Frank genoeg had van Bills strenge overlevingsregels en grenzen. Hij stal wat voorraden van Bill tijdens een poging de stad te verlaten, maar voordat hij kon ontsnappen, werd hij gebeten door een geïnfecteerde Clicker. In plaats van te veranderen in een hersenloos monster, stierf Frank door zelfmoord. Bill, Joel en Ellie vinden zijn lichaam.
Joel ontdekt ook een briefje dat Frank achterliet voor Bill dat ons een idee geeft van hoe het afliep tussen de twee. "Ik wil dat je weet dat ik je haatte," staat er op het briefje. "Ik werd moe van deze klote stad en je starre houding. Ik wilde meer van het leven dan dit en jij kon dat nooit krijgen... Ik denk dat je gelijk had. Proberen deze stad te verlaten wordt mijn dood. Nog altijd beter dan nog een dag met jou door te brengen." Als een speler ervoor kiest om Bill het briefje te geven, is zijn reactie niet een van verdriet maar van woede: "Nou, fuck you too, Frank."
De donkere omstandigheden van Bill en Franks scheiding kunnen niet verder afwijken van wat we in de serie te zien krijgen. Daar neemt een oplettende Bill Frank in huis, en de twee worden verliefd, waarmee een relatie die in het spel al sterk geïmpliceerd werd, bevestigd en uitgebreid wordt. In de daaropvolgende jaren bouwen Bill en Frank samen een leven op en raken ze bevriend met Joel en Tess (Anna Torv). Frank wordt ziek en besluit te sterven door zelfmoord - iets wat hij aan Bill verklaart. Na een laatste goede dag samen, waarin de twee trouwen, kiest Bill ervoor om samen met hem te sterven. In een serie die ons hartverscheurende sterfgevallen heeft gegeven via schotwonden, explosies en infecties, is dit een moment van relatieve rust.
Waarom werkt het liefdesverhaal van Bill en Frank zo goed?
Het succes van "Long Long Time" is deels te danken aan de manier waarop The Last of Us zijn nieuwe televisiemedium omarmt. Het spel kon ons niet het soort gevarieerde flashbacks geven die we tot nu toe in de serie hebben gezien, zoals het televisie-interview dat waarschuwt voor de dreiging van Cordyceps of de Indonesische mycoloog die de ernst van de uitbraak beseft. Met Bill en Frank grijpt The Last of Us de kans om een relatie uit te breiden die we in de game nooit hebben zien ontstaan. Wat we krijgen is nieuw, maar het voelt nog steeds trouw aan de wereld en de geest van The Last of Us - en dat geldt ook voor het veranderde lot van Bill en Frank.
Tot nu toe heeft The Last of Us een constante gruwelijke realiteit gepresenteerd. Tussen de hordes Clickers, de dreiging van ziektes en de fascistische heerschappij van FEDRA, hoe kan iemand een bevredigend leven leiden?
"Long Long Time" biedt een onderbreking van de horror en vertelt het publiek dat er hoop kan bestaan in deze wereld. Bill en Frank slagen erin het samen goed te doen, ze eten heerlijke maaltijden en schilderen kunstwerken. Natuurlijk hebben ze momenten van conflict, maar hun ruzies gaan meer over de vraag of ze vrienden mogen ontvangen en minder over de beste manier om bijvoorbeeld de geïnfecteerden te doden. Over het algemeen is hun leven het bewijs dat mensen nog steeds een leven kunnen opbouwen in schijnbaar onleefbare omstandigheden - een hoopvolle boodschap die terugkomt in HBO's sublieme Station Eleven, waar overlevenden van een wereldwijde pandemie gemeenschappen vormen, kunst maken en levens opbouwen die verder gaan dan alleen maar proberen de apocalyps te bestrijden.
De hoopvolheid strekt zich zelfs uit tot de gezamenlijke dood van Bill en Frank. De scène zou kunnen lezen als een nieuwe toevoeging aan de "bury your gays" canon, maar het wordt gecompliceerd door het feit dat deze twee samen oud werden en een gelukkig leven leidden, zelfs aan het einde van de wereld. Zoals Bill tegen Frank zegt: "Dit is niet de tragische zelfmoord aan het eind van het stuk. Ik ben oud. Ik ben tevreden. Jij was mijn doel."
Niets van de schoonheid van Bill en Franks tijd samen zou mogelijk zijn geweest als The Last of Us zich strikt had gehouden aan wat we van Bill en Frank in de game zien. Daar worden de twee uit elkaar gerukt door verschillen en door de stress van de apocalyps. Hun breuk is verbitterd en vijandig. Als we dat in de serie hadden gezien, zou dat alle hoop die de rest van de aflevering had kunnen wekken, hebben weggenomen. In plaats daarvan krijgen we een wereld waarin, wanneer Frank zegt: "Ik wilde meer van het leven dan dit," Bill luistert. En dat is prachtig.
Hoe beïnvloedt de veranderde verhaallijn van Bill en Frank Joel en Ellie?
Voorraden en een auto zijn niet de enige dingen die Joel van Bill en Frank krijgt in de show. Hij en Ellie vinden ook een brief van Bill - een die veel positiever is dan Frank's in-game brief. Hierin vertelt Bill Joel wat er is gebeurd en biedt hij hem een belangrijk nieuw perspectief op hoe hij verder moet.
LEES OOK: Op zoek naar nog zo'n geweldige videogame-adaptatie als The Last of Us? Check dan Arcane
"Vroeger haatte ik de wereld en was ik blij als iedereen stierf," schrijft Bill in zijn brief. "Maar ik had het mis. Want er was één persoon die het waard was om gered te worden. Dat is wat ik deed: Ik redde hem. En ik beschermde hem. Daarom zijn mannen zoals jij en ik hier: We hebben werk te doen. En God helpe de klootzakken die ons in de weg staan."
Toen Bill deze brief schreef, nam hij aan dat Joel's "enige persoon" Tess is. Maar nu Tess weg is, leest de brief meer als een richtlijn voor Joel. Vind je nieuwe persoon. Bescherm hem. En met Ellie als Joels enige reisgenoot, is de boodschap duidelijk: Ellie is Joels persoon. Het is een ontroerende manier om een aflevering af te sluiten die begon met Joel die niet eens met Ellie wilde praten.
"Long Long Time' voelt als een belofte, een belofte dat hoop, liefde en schoonheid nog steeds mogelijk zijn nadat de wereld is ingestort. Maar het is ook een narratieve belofte: zoals Frank het doel van Bill was, zo zal Ellie dat van Joel worden. De relaties van beide paren begonnen immers vanuit een spanningsveld - Frank die in een van Bills vallen trapte, Joel die een aanvallende Ellie tegen de muur gooide. Maar zoals The Last of Us heeft laten zien, is het mogelijk dat er een diepe menselijke band ontstaat, zelfs vanuit de meest onwaarschijnlijke plaatsen... En dat is wat we de komende weken mogen verwachten van Ellie en Joel.
The Last of Us is nu te zien op HBO Max. Nieuwe afleveringen worden elke zondag om 21.00 uur ET op HBO uitgezonden.
