Makira (eiland)

eiland

Makira (oude naam: San Cristobal) is het zuidoostelijkste hoofdeiland van de Salomonseilanden in de provincie Makira. Het is 3090 km² groot en het hoogste punt is 1040 m. De hoofdplaats is Kirakira.

Makira (San Cristobal)
Eiland van Vlag van Salomonseilanden Salomonseilanden
Locatie
Land Vlag van Salomonseilanden Salomonseilanden
Eilandengroep Salomonseilanden
Provincie Makira
Locatie Grote Oceaan
Coördinaten 10° 27′ ZB, 161° 53′ OL
Algemeen
Oppervlakte 3090 km²
Inwoners
(2009)
33.529
Hoofdplaats Kirakira
Lengte 135 km
Breedte 40 km
Hoogste punt 1040 m
Detailkaart
Kaart van Makira (San Cristobal)
Topografische kaart van Makira

Beschrijving van het eiland

bewerken

Geschiedenis

bewerken

De eerste Europeaan die het eiland beschreef was de Spaanse ontdekkingsreiziger Álvaro de Mendaña in juni 1568. Het eiland werd verkend met een brigantijn vanaf het eiland Guadalcanal en door de Spanjaarden op de kaart gezet als San Cristobal.

Het eiland is bekend om een aantal endemische vogelsoorten: San-Cristobalwaterhoen (Gallinula silvestris), San-Cristobaldwergijsvogel (Ceyx gentianus), San-Cristobalhoningeter (Meliarchus sclateri), salomonsrupsvogel (Coracina salomonis), San-Cristobalboszanger (Phylloscopus makirensis), donkere waaierstaart (Rhipidura tenebrosa), makiragoudlijster (Zoothera margaretae) en San Cristobal-purperspreeuw (Aplonis dichroa).[1]

De volgende zoogdieren komen er voor: witte koeskoes (Phalanger orientalis), wild zwijn (Sus scrofa), Polynesische rat (Rattus exulans), zwarte rat (Rattus rattus) (alle vier geïntroduceerd), Dobsonia inermis, Macroglossus minimus, Melonycteris fardoulisi, Nyctimene bougainville, Pteropus cognatus, tongavleerhond (Pteropus tonganus), Rousettus amplexicaudatus, Emballonura nigrescens, Aselliscus tricuspidatus, Hipposideros calcaratus, Hipposideros demissus, Miniopterus australis, Miniopterus macrocneme, Miniopterus propitristis en Miniopterus schreibersii.[bron?]

Door de introductie van invasieve zoogdieren zoals varkens, katten, honden,ratten en de witte koeskoes en door grootschalige ontbossing neemt de biodiversiteit op het eiland in hoog tempo af.[2]