What do you think?
Rate this book
Het smelt
This is an alternate cover edition for 9789082410617
Wat als je wraak kunt nemen op een heel dorp?
Dertien jaar na een zomer die volledig uit de hand liep, keert Eva terug naar haar geboortedorp met een blok ijs in de kofferbak. Gaandeweg wordt duidelijk dat zij dit keer de plannen bepaalt.
In haar geboortejaar werden slechts twee andere kinderen geboren in het kleine Vlaamse Bovenmeer, twee jongens. De drie maken er hun hele jeugd samen maar het beste van. Tot de bloedhete zomer van 2002. Want jongens worden pubers en krijgen wrede plannen. De bedeesde Eva kan meedoen of oprotten. Die keuze is geen keuze — wie verraadt er nou z’n eigen vrienden?
Wat als je wraak kunt nemen op een heel dorp?
Dertien jaar na een zomer die volledig uit de hand liep, keert Eva terug naar haar geboortedorp met een blok ijs in de kofferbak. Gaandeweg wordt duidelijk dat zij dit keer de plannen bepaalt.
In haar geboortejaar werden slechts twee andere kinderen geboren in het kleine Vlaamse Bovenmeer, twee jongens. De drie maken er hun hele jeugd samen maar het beste van. Tot de bloedhete zomer van 2002. Want jongens worden pubers en krijgen wrede plannen. De bedeesde Eva kan meedoen of oprotten. Die keuze is geen keuze — wie verraadt er nou z’n eigen vrienden?
480 pages, Paperback
First published January 1, 2016
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 1,800 reviews
March 28, 2016
Als de media een boek overlaadt met sterren en lovende kritieken, lezer pas op uw ganzen. Zo is het ook hier: veel geblaat, weinig wol. Alles wat zo eigen is aan de Vlaamse film en literatuur uit de jaren 80/90 wordt op een hoopje gegooid en herkauwd: het kleine dorp en zijn bekrompen mentaliteit, pis en kak, mensturatie, masturbatie, een boerderij inclusief stereotype boeren, verkrachting, zelfdoding, verdrinken in een beerput, marginaliteit, drankmisbruik, groteske beschrijvingen... Alleen incest kwam deze keer niet aan bod (Dat zal mej. Spit houden voor haar volgende boek wellicht).
Het is prima geschreven, zonder veel poeha, met toegegeven enkele rake vergelijkingen. Maar het poëtische waarover op de achterflap sprake is, is ver te zoeken. Dit is rechttoe rechtaan. Nog nooit zo vaak het woordje 'schaamlippen' zien passeren trouwens, meestal in combinatie met zand, wondjes, een Pritt-stift en/of behangerslijm (of een beschrijving van hoe lelijk die van een ander wel niet zijn).
Wat mij echter het meeste tegenviel was dat de personages dingen deden die compleet absurd zijn. Ik kan me niet voorstellen dat een KIND van 14 dit allemaal zou doen. Schaduwfiguren maken tot daar aan toe, maar al de rest? Lijkt me zeer ongeloofwaardig (of ik ben ongelooflijk naief). En vooral dat iedere 14-jarige in het dorp eraan meedoet. Alle meisjes zijn sletten/hoeren, alle jongens perverten...
Iedereen in dit boek is ook 'slecht'. Pim en Laurens uiteraard, maar ook Eva doet dingen waarvan je in je haar gaat krabben, om van Elisa nog maar te zwijgen. Ik begon me af te vragen waarom al die andere mensen op Goodreads in hun recensies het zo 'herkenbaar' vonden... Dit zijn niet de mensen en situaties die ik ben tegengekomen in mijn jeugd of nu.
Ik begrijp eigenlijk totaal niet waarom zoveel mensen dit goed lijken te vinden. Idem voor 'De helaasheid der dingen' dat in hetzelfde bedje ziek. Mensen lijken te houden van boeken die het beeld van een achtergesteld, marginaal Vlaanderen bevestigen, terwijl dat (in de meeste gevallen) compleet achterhaald is. Of vinden mensen dit gewoon schitterend omdat het 'bon ton' is iets goed te vinden dat shockeert puur om het effect. Want de hele scène waarom het draait is enkel daarom zo uitgebreid beschreven.
Dit boek liet me, kort samengevat, zo koud als het ijsblok (Zijn er echt mensen die het raadsel niet kenden en die dus niet wisten hoe het ging aflopen?) in de koffer van Eva's auto.
Het is prima geschreven, zonder veel poeha, met toegegeven enkele rake vergelijkingen. Maar het poëtische waarover op de achterflap sprake is, is ver te zoeken. Dit is rechttoe rechtaan. Nog nooit zo vaak het woordje 'schaamlippen' zien passeren trouwens, meestal in combinatie met zand, wondjes, een Pritt-stift en/of behangerslijm (of een beschrijving van hoe lelijk die van een ander wel niet zijn).
Wat mij echter het meeste tegenviel was dat de personages dingen deden die compleet absurd zijn. Ik kan me niet voorstellen dat een KIND van 14 dit allemaal zou doen. Schaduwfiguren maken tot daar aan toe, maar al de rest? Lijkt me zeer ongeloofwaardig (of ik ben ongelooflijk naief). En vooral dat iedere 14-jarige in het dorp eraan meedoet. Alle meisjes zijn sletten/hoeren, alle jongens perverten...
Iedereen in dit boek is ook 'slecht'. Pim en Laurens uiteraard, maar ook Eva doet dingen waarvan je in je haar gaat krabben, om van Elisa nog maar te zwijgen. Ik begon me af te vragen waarom al die andere mensen op Goodreads in hun recensies het zo 'herkenbaar' vonden... Dit zijn niet de mensen en situaties die ik ben tegengekomen in mijn jeugd of nu.
Ik begrijp eigenlijk totaal niet waarom zoveel mensen dit goed lijken te vinden. Idem voor 'De helaasheid der dingen' dat in hetzelfde bedje ziek. Mensen lijken te houden van boeken die het beeld van een achtergesteld, marginaal Vlaanderen bevestigen, terwijl dat (in de meeste gevallen) compleet achterhaald is. Of vinden mensen dit gewoon schitterend omdat het 'bon ton' is iets goed te vinden dat shockeert puur om het effect. Want de hele scène waarom het draait is enkel daarom zo uitgebreid beschreven.
Dit boek liet me, kort samengevat, zo koud als het ijsblok (Zijn er echt mensen die het raadsel niet kenden en die dus niet wisten hoe het ging aflopen?) in de koffer van Eva's auto.
October 17, 2019
Het Smelt is vlot geschreven, dat geef ik grif toe. Maar dat is zowat het enige goeie wat ik er over kan zeggen. Waar mijn irritaties dan zoal in schuilen, vraagt u?
1. Het is 2016. Het is tijd dat de Vlaamse literatuur zichzelf eens gaat heruitvinden. Ik heb het een beetje gehad met de ellenlange nostalgische tripjes naar marginale kindertijden vol drankmisbruik, verkrachtingen, dierenmishandeling, masturbatie, perverse pubers, pipi en kaka-verhaaltjes. Ja, ik weet het, er is veel marginaliteit in Vlaanderen. Maar moet elk Literair Vlaams Boek daar nu nog steeds over gaan? I get it already! Hou op met steeds De Helaasheid Der Dingen te willen zijn.
2. Er is geen plot. Dit boek is een samenraapsel van vunzige anekdotes die om de een of andere reden door alle believers in de hype steevast worden omschreven als 'zo herkenbaar'. Ik weet niet wat voor fucked up kindertijd jullie allemaal beleefd hebben in je Vlaamse polderdorpjes, maar ik vond driekwart van de gebeurtenissen in het verhaal uitermate ongeloofwaardig. En blij toe. De enige vage plot die er aanwezig was, speelde zich in het heden af. De premisse kon mij wel boeien: Eva die als volwassene terugkeert naar het dorp van haar jeugd en eindelijk de touwtjes zelf in handen neemt om wraak te nemen op iedereen die haar zo vreselijk heeft behandeld. Jammer genoeg werd de plot al heel snel ontrafeld door de aandacht al zeer vroeg en daarna ook zeer vaak op het bewuste raadsel te vestigen, waardoor je als lezer al na een kwart van het verhaal weet hoe het gaat aflopen. Jammer, want dat was een gemiste kans.
3. De ongeloofwaardigheid van de plot hangt samen met de gebrekkige diepgang van de personages, die allemaal eendimensionaal bleven. Het boeide me extreem weinig wat er met de meeste personages zou gebeuren, omdat ze niet op mensen van vlees en bloed leken. Had ik al vermeld dat zogoed als elk kind in dit boek compleet fucked up is? Iedereen is sadistisch, pervers en extreem sletterig, zowel de jongens als de meisjes, maar dat laatste dan toch voornamelijk de meisjes. Die allen tussen 10-14 jaar oud zijn. Ja.
Kijk, ik snap het idee van dit boek wel. Het begint een beetje idyllisch en mooi nostalgisch, met drie musketiers en een kneuterig Vlaams dorpje vol karikaturen die we inmiddels ook allemaal al wel kennen uit alle andere nostalgische marginale-kindertijd-boeken die aan Het Smelt zijn voorafgegaan. Langzaam aan wordt het verhaal steeds rauwer, steeds ongemakkelijker, de laagjes nostalgie en romantiek worden er afgepeld. Tot de gortige werkelijkheid wordt blootgelegd. Ik snap het, Lize, ik snap het. Ik snap alleen uw punt niet. Ik snap uw grote boodschap niet, uw maatschappijkritiek, ik snap niet waar dit heftige verhaal mij precies zou moeten raken en waarom. Het liet me koud, op wat opflakkerende kortstondige vlagen van irritatie en/of afschuw na. Waarom is dit boek zo gehyped? Wat is er zo grandioos aan?
Anno 2016 lijkt iedereen te denken dat een boek tragisch en shockerend moet zijn om Literatuur te zijn. Of nog erger, dat het Literatuur is juist omdat het tragisch en shockerend is. Omdat het 'rauw' is. Wel, ik niet. En wat mij betreft is dit compleet de hype niet waard.
Deze review verscheen ook op mijn blog.
1. Het is 2016. Het is tijd dat de Vlaamse literatuur zichzelf eens gaat heruitvinden. Ik heb het een beetje gehad met de ellenlange nostalgische tripjes naar marginale kindertijden vol drankmisbruik, verkrachtingen, dierenmishandeling, masturbatie, perverse pubers, pipi en kaka-verhaaltjes. Ja, ik weet het, er is veel marginaliteit in Vlaanderen. Maar moet elk Literair Vlaams Boek daar nu nog steeds over gaan? I get it already! Hou op met steeds De Helaasheid Der Dingen te willen zijn.
2. Er is geen plot. Dit boek is een samenraapsel van vunzige anekdotes die om de een of andere reden door alle believers in de hype steevast worden omschreven als 'zo herkenbaar'. Ik weet niet wat voor fucked up kindertijd jullie allemaal beleefd hebben in je Vlaamse polderdorpjes, maar ik vond driekwart van de gebeurtenissen in het verhaal uitermate ongeloofwaardig. En blij toe. De enige vage plot die er aanwezig was, speelde zich in het heden af. De premisse kon mij wel boeien: Eva die als volwassene terugkeert naar het dorp van haar jeugd en eindelijk de touwtjes zelf in handen neemt om wraak te nemen op iedereen die haar zo vreselijk heeft behandeld. Jammer genoeg werd de plot al heel snel ontrafeld door de aandacht al zeer vroeg en daarna ook zeer vaak op het bewuste raadsel te vestigen, waardoor je als lezer al na een kwart van het verhaal weet hoe het gaat aflopen. Jammer, want dat was een gemiste kans.
3. De ongeloofwaardigheid van de plot hangt samen met de gebrekkige diepgang van de personages, die allemaal eendimensionaal bleven. Het boeide me extreem weinig wat er met de meeste personages zou gebeuren, omdat ze niet op mensen van vlees en bloed leken. Had ik al vermeld dat zogoed als elk kind in dit boek compleet fucked up is? Iedereen is sadistisch, pervers en extreem sletterig, zowel de jongens als de meisjes, maar dat laatste dan toch voornamelijk de meisjes. Die allen tussen 10-14 jaar oud zijn. Ja.
Kijk, ik snap het idee van dit boek wel. Het begint een beetje idyllisch en mooi nostalgisch, met drie musketiers en een kneuterig Vlaams dorpje vol karikaturen die we inmiddels ook allemaal al wel kennen uit alle andere nostalgische marginale-kindertijd-boeken die aan Het Smelt zijn voorafgegaan. Langzaam aan wordt het verhaal steeds rauwer, steeds ongemakkelijker, de laagjes nostalgie en romantiek worden er afgepeld. Tot de gortige werkelijkheid wordt blootgelegd. Ik snap het, Lize, ik snap het. Ik snap alleen uw punt niet. Ik snap uw grote boodschap niet, uw maatschappijkritiek, ik snap niet waar dit heftige verhaal mij precies zou moeten raken en waarom. Het liet me koud, op wat opflakkerende kortstondige vlagen van irritatie en/of afschuw na. Waarom is dit boek zo gehyped? Wat is er zo grandioos aan?
Anno 2016 lijkt iedereen te denken dat een boek tragisch en shockerend moet zijn om Literatuur te zijn. Of nog erger, dat het Literatuur is juist omdat het tragisch en shockerend is. Omdat het 'rauw' is. Wel, ik niet. En wat mij betreft is dit compleet de hype niet waard.
Deze review verscheen ook op mijn blog.
February 25, 2016
Getwijfeld tussen vier en vijf sterren, en uiteindelijk voor vijf gegaan omdat dit een debuut is van een jonge schrijfster, en wat voor een, zeg.
Zonder al te veel te willen weggeven. Het dorp waarin het boek zich afspeelt, ook al ligt het in de verre Kempen, voelt erg vertrouwd en herkenbaar. De manier waarop het hoofdpersonage is opgegroeid ook, op een manier. Fietsen langs het parochiecentrum naar vrienden met een boerderij. Kwakies uit de Aldi eten. De introductie van Windows 95 en een kermis waarvan het frietkraam ook als attractie telt, omdat er maar zo weinig kramen op het dorpsplein staan. Miniatuurfopspeentjes aan rugzakken. Mannen die je aan de deur luchtfoto's van je huis proberen aan te smeren. ("Uit de flard die ik opving bleek ons eigendom zelfs in vogelvlucht niet meer dan een verzameling halvelings uitgevoerde plannen") Man, man, man, de herkenbaarheid van dat alles.
Tegelijk is het boek ook geweldig rauw. Denk verslavingen en neuroses. Vlaamse gezinnen met hun geheimen. Bij momenten deed het me wat aan de Helaasheid der Dingen denken, maar dan met iets minder gevoel voor kolder.
In elk geval: van zodra ik begon te lezen kon ik niet meer stoppen, niet alleen door een sterke verhaallijn, maar ook door het zeer indrukwekkende taalgebruik van Lize Spit. Zeer veelbelovend en indrukwekkend, allemaal.
Zonder al te veel te willen weggeven. Het dorp waarin het boek zich afspeelt, ook al ligt het in de verre Kempen, voelt erg vertrouwd en herkenbaar. De manier waarop het hoofdpersonage is opgegroeid ook, op een manier. Fietsen langs het parochiecentrum naar vrienden met een boerderij. Kwakies uit de Aldi eten. De introductie van Windows 95 en een kermis waarvan het frietkraam ook als attractie telt, omdat er maar zo weinig kramen op het dorpsplein staan. Miniatuurfopspeentjes aan rugzakken. Mannen die je aan de deur luchtfoto's van je huis proberen aan te smeren. ("Uit de flard die ik opving bleek ons eigendom zelfs in vogelvlucht niet meer dan een verzameling halvelings uitgevoerde plannen") Man, man, man, de herkenbaarheid van dat alles.
Tegelijk is het boek ook geweldig rauw. Denk verslavingen en neuroses. Vlaamse gezinnen met hun geheimen. Bij momenten deed het me wat aan de Helaasheid der Dingen denken, maar dan met iets minder gevoel voor kolder.
In elk geval: van zodra ik begon te lezen kon ik niet meer stoppen, niet alleen door een sterke verhaallijn, maar ook door het zeer indrukwekkende taalgebruik van Lize Spit. Zeer veelbelovend en indrukwekkend, allemaal.
December 5, 2017
Currently being translated into English under the title "The Melting" (Macmillan)
This book has created quite a stir: Flemish novelist Lize Spit has sold more than 100,000 copies of her debut novel in its original Dutch version (which, for a Belgian book, is an insane number), the movie rights were sold three days after initial publication, and translation rights are also highly requested. 29-year-old Spit is supposed to be the new, fresh and edgy voice of Belgium, and as someone who regularly enjoys hanging out in Bruges I was determined to board the hype train and join in the songs of praise for this book. Unfortunately, it turns out I don't like it.
We meet Spit's protagonist Eva while she is driving home to the small Flemish village she grew up in - and she has a block of ice in her trunk. The story slowly reveals what Eva intends to do with it and why, painting an oppressive panorama of a gloomy childhood with parents who are alcoholics, neglect, hopelessness, loneliness, and children's escalating power games that finally result in a terribly brutal scene - which brings us to the core of the novel: The most striking feature of the text is the explicit and unrelentingly detailed depiction of physical and psychological violence, pain, and self-harm.
It would be unfair to say that Spit only aims for the shock effect and you could certainly find artistic justifications, but mind you, the passages that feature physical violence and self-harm are absolutely disgusting. In addition to that, Spit likes to dwell in the description of cringeworthy details. In my opinion, the overall story, message, or artistic merit is not worth the torture that reading these passages encompasses. In fact, the depth of the story does generally not justify the length of the book. Let me sum it up for you: Belgian villages are not as idyllic as they might seem, and children can be brutal, especially when they are neglected and didn't learn to empathize. You're welcome.
So all in all, a disapponting read that excessively showcases brutality - and still manages to keep the reader disengaged. Plus point: The ending is really shocking and extremely well done.
This book has created quite a stir: Flemish novelist Lize Spit has sold more than 100,000 copies of her debut novel in its original Dutch version (which, for a Belgian book, is an insane number), the movie rights were sold three days after initial publication, and translation rights are also highly requested. 29-year-old Spit is supposed to be the new, fresh and edgy voice of Belgium, and as someone who regularly enjoys hanging out in Bruges I was determined to board the hype train and join in the songs of praise for this book. Unfortunately, it turns out I don't like it.
We meet Spit's protagonist Eva while she is driving home to the small Flemish village she grew up in - and she has a block of ice in her trunk. The story slowly reveals what Eva intends to do with it and why, painting an oppressive panorama of a gloomy childhood with parents who are alcoholics, neglect, hopelessness, loneliness, and children's escalating power games that finally result in a terribly brutal scene - which brings us to the core of the novel: The most striking feature of the text is the explicit and unrelentingly detailed depiction of physical and psychological violence, pain, and self-harm.
It would be unfair to say that Spit only aims for the shock effect and you could certainly find artistic justifications, but mind you, the passages that feature physical violence and self-harm are absolutely disgusting. In addition to that, Spit likes to dwell in the description of cringeworthy details. In my opinion, the overall story, message, or artistic merit is not worth the torture that reading these passages encompasses. In fact, the depth of the story does generally not justify the length of the book. Let me sum it up for you: Belgian villages are not as idyllic as they might seem, and children can be brutal, especially when they are neglected and didn't learn to empathize. You're welcome.
So all in all, a disapponting read that excessively showcases brutality - and still manages to keep the reader disengaged. Plus point: The ending is really shocking and extremely well done.
March 23, 2016
Misschien ligt het aan mij, maar ik heb niet direct behoefte aan gedetailleerde beschrijvingen van (anale) verkrachting met tuingereedschap als apotheose van honderden pagina's perversiteit en psychopathie.
This entire review has been hidden because of spoilers.
March 7, 2016
Spit krabt tot het bloedt, opdat het goed zou etteren en stinken. Ongenadig treffend, in beschrijvingen en rake metaforen. Een debuut om ziek van te zijn.
June 5, 2021
Selten so ein erdrückendes, ekelerregendes und nicht nachvollziehbares Buch gelesen. Es war mir viel zu viel und ich verstehe nicht, warum die Autorin alles in so einer derben, vulgären Deutlichkeit ausschmücken musste. Mir war noch nie so übel beim lesen wie beim letzten Viertel des Buches!
February 9, 2020
“I look out the window at the yard. All that looking. It has never changed anything”
This debut novel (in English 'The Melting') caused quite a stirr in the Dutch language area in 2016. The then barely 27-year-old Spit became a hype and the book was praised all around. I always become a little suspicious then, and I only read such a book with delay. But I have to admit this is quite impressive for a starting author.
The ingenious composition of the book in particular is cleverly done, with two time-layers that constantly merge and occasionally a flashback to an even earlier period. The narrative perspective is simple: the still fairly young Eva De Wolf is constantly speaking. She is on her way to a party in her home village, where she has not been for years. From the beginning it is clear that this has to do with some traumatic experiences. As suspense elements, reference is made to the dramatic death of a childhood friend's brother and to a large block of ice lying in the trunk of her car and barely melting, as it is the coldest (and conveniently also the darkest) day of the year. In between, Eva talks extensively about her childhood in the village. It is a coming-of-age story with sometimes entertaining features that is recognizable to a reader who grew up in a village in the years 1990-2000. And it also contains problematic elements such as the disrupted family in which Eva grew up and the ground breaking games she played with 2 boys when she was 14.
Stylistically Split’s narrative style is rather clinical, chilly even, with nevertheless occasionally moving passages. But, from the start there's also a fairly sad, wry and downright uncomfortable undertone that entices. Spit has an eye for details that never turn out to be innocent.
In the hype, back in 2016, there was a lot to do about the violent derailment of the novel; to some readers that went over the top. And indeed, certain passages in the last third of the book are very crude, and also the ultimate plot is quite intense and hard to swallow. But it has to be said: this is part of the "gothic" content of the book; almost from the beginning Eva makes clear that she is not going to tell a fairy tale, so the wry outcome is not unexpected.
Yet there also is a downside to this novel. To start with, the book is way too long: especially in the coming-of-age passages, Spit could safely have cut quite a lot; these passages are slowing down the pace of the story; but of course, the drawn-out descriptions also serve to make tangible the slow passage of time on the crucial day that Eva tells her story. The style of Spit contains typical Flemish twists, but occasionally also gibberish sentence constructions and descriptions that simply cannot be right (the "pitch lines between asphalt plates" for example). Finally, I am not really a fan of the grotesque genre: the entire plot on which the book is based (namely what Eva plans on the day she tells us her story) is a clever find, but it asks for a certain 'suspension of disbelief', and I can understand that not everyone wants to go along with it.
But although the grotesque aspect is not really my thing, this book indeed is a successful debut. The theme and tension building reminded me of Ian McEwan (especially The Cement Garden), and the cold, wry narrative style made me think of Gerard Reve's The Evenings, one of the best-known 20th century novels in the Dutch language area, and that is meant as a compliment. The final passage is, in my opinion, a clear reference to the protagonist of that novel, Frits van Egters and his final words: "It did not go unnoticed." Lise Spit, keep that name in mind.
This debut novel (in English 'The Melting') caused quite a stirr in the Dutch language area in 2016. The then barely 27-year-old Spit became a hype and the book was praised all around. I always become a little suspicious then, and I only read such a book with delay. But I have to admit this is quite impressive for a starting author.
The ingenious composition of the book in particular is cleverly done, with two time-layers that constantly merge and occasionally a flashback to an even earlier period. The narrative perspective is simple: the still fairly young Eva De Wolf is constantly speaking. She is on her way to a party in her home village, where she has not been for years. From the beginning it is clear that this has to do with some traumatic experiences. As suspense elements, reference is made to the dramatic death of a childhood friend's brother and to a large block of ice lying in the trunk of her car and barely melting, as it is the coldest (and conveniently also the darkest) day of the year. In between, Eva talks extensively about her childhood in the village. It is a coming-of-age story with sometimes entertaining features that is recognizable to a reader who grew up in a village in the years 1990-2000. And it also contains problematic elements such as the disrupted family in which Eva grew up and the ground breaking games she played with 2 boys when she was 14.
Stylistically Split’s narrative style is rather clinical, chilly even, with nevertheless occasionally moving passages. But, from the start there's also a fairly sad, wry and downright uncomfortable undertone that entices. Spit has an eye for details that never turn out to be innocent.
In the hype, back in 2016, there was a lot to do about the violent derailment of the novel; to some readers that went over the top. And indeed, certain passages in the last third of the book are very crude, and also the ultimate plot is quite intense and hard to swallow. But it has to be said: this is part of the "gothic" content of the book; almost from the beginning Eva makes clear that she is not going to tell a fairy tale, so the wry outcome is not unexpected.
Yet there also is a downside to this novel. To start with, the book is way too long: especially in the coming-of-age passages, Spit could safely have cut quite a lot; these passages are slowing down the pace of the story; but of course, the drawn-out descriptions also serve to make tangible the slow passage of time on the crucial day that Eva tells her story. The style of Spit contains typical Flemish twists, but occasionally also gibberish sentence constructions and descriptions that simply cannot be right (the "pitch lines between asphalt plates" for example). Finally, I am not really a fan of the grotesque genre: the entire plot on which the book is based (namely what Eva plans on the day she tells us her story) is a clever find, but it asks for a certain 'suspension of disbelief', and I can understand that not everyone wants to go along with it.
But although the grotesque aspect is not really my thing, this book indeed is a successful debut. The theme and tension building reminded me of Ian McEwan (especially The Cement Garden), and the cold, wry narrative style made me think of Gerard Reve's The Evenings, one of the best-known 20th century novels in the Dutch language area, and that is meant as a compliment. The final passage is, in my opinion, a clear reference to the protagonist of that novel, Frits van Egters and his final words: "It did not go unnoticed." Lise Spit, keep that name in mind.
August 22, 2016
Waarschuwing: Ik heb dit boek achtergelaten in een hotelkamer in Nederland. Dit verhaal was het niet waard om terug mee te dragen in mijn koffer en ik wilde het vooral liefst nooit meer weerzien. Het is nu 5 dagen later en ik ben nog steeds kwaad als ik aan dit boek terugdenk, kwaad dat ik dit verhaal nog niet vergeten ben. Dit zal opvallen in mijn review en het spijt me niet.
Mijn emoties doorheen dit boek:
Begin: Plezier in het lezen: mooie proza, mooie beschrijvingen, plot lijkt interessant
Midden: Opborrelende frustratie, verveling
Einde: Woede, teleurstelling, walging
Ik kan niet zeggen dat Lize Spit slecht schrijft, integendeel. Wel kan ik zeggen dat dit boek op sommige momenten heel langdradig werd en in mijn ogen dus veel langer was dan nodig. De schrijfstijl die ik in het begin van dit boek mooi en vernieuwend vond, was tegen het einde vooral vervelend en vermoeiend.
Dit is echter niet mijn grootste probleem met dit boek. Ik kocht dit boek omdat ik dacht dat het een realistisch verhaal ging zijn over een klein dorpje met hier en daar wat menselijk drama en vriendschappen en relaties die nooit perfect zijn. Ik wou een jonge Belgische schrijfster steunen. Wat ik kreeg was echter een opeenvolging van situaties die enkel dienden om te shockeren. Geen mooi verhaal, geen character development, enkel miserie, miserie, miserie en ronduit gore scènes. Drankmisbruik, emotioneel misbruik, seksueel misbruik, verkrachting. In mijn ogen enkel geschikt voor ramptoeristen. Elk personage (behalve Tesje en Jolan) was door en door slecht en maakte vreselijke keuzes. Als ik moet geloven dat de standaard persoon op deze manier door het leven gaat, dan zet ik geen voet meer buiten. Een andere review zei al eerder dat dit boek een verzameling was van perversiteit en psychopathie, en daar kan ik enkel volledig mee akkoord gaan.
Ik sluit niet uit dat dit genre gewoon niet mijn ding is, veel mensen zijn wel lovend. Misschien ben ik gewoon te soft en te snel aangegrepen door gewelddadige scènes. Ik weet wel zeker dat ik nooit nog iets van Lize Spit zal lezen. Ik weet ook zeker dat ik haar boeken niet in mijn huis wil. En ik weet vooral zeker dat ik dit boek nooit aan iemand zal aanraden.
Mijn emoties doorheen dit boek:
Begin: Plezier in het lezen: mooie proza, mooie beschrijvingen, plot lijkt interessant
Midden: Opborrelende frustratie, verveling
Einde: Woede, teleurstelling, walging
Ik kan niet zeggen dat Lize Spit slecht schrijft, integendeel. Wel kan ik zeggen dat dit boek op sommige momenten heel langdradig werd en in mijn ogen dus veel langer was dan nodig. De schrijfstijl die ik in het begin van dit boek mooi en vernieuwend vond, was tegen het einde vooral vervelend en vermoeiend.
Dit is echter niet mijn grootste probleem met dit boek. Ik kocht dit boek omdat ik dacht dat het een realistisch verhaal ging zijn over een klein dorpje met hier en daar wat menselijk drama en vriendschappen en relaties die nooit perfect zijn. Ik wou een jonge Belgische schrijfster steunen. Wat ik kreeg was echter een opeenvolging van situaties die enkel dienden om te shockeren. Geen mooi verhaal, geen character development, enkel miserie, miserie, miserie en ronduit gore scènes. Drankmisbruik, emotioneel misbruik, seksueel misbruik, verkrachting. In mijn ogen enkel geschikt voor ramptoeristen. Elk personage (behalve Tesje en Jolan) was door en door slecht en maakte vreselijke keuzes. Als ik moet geloven dat de standaard persoon op deze manier door het leven gaat, dan zet ik geen voet meer buiten. Een andere review zei al eerder dat dit boek een verzameling was van perversiteit en psychopathie, en daar kan ik enkel volledig mee akkoord gaan.
Ik sluit niet uit dat dit genre gewoon niet mijn ding is, veel mensen zijn wel lovend. Misschien ben ik gewoon te soft en te snel aangegrepen door gewelddadige scènes. Ik weet wel zeker dat ik nooit nog iets van Lize Spit zal lezen. Ik weet ook zeker dat ik haar boeken niet in mijn huis wil. En ik weet vooral zeker dat ik dit boek nooit aan iemand zal aanraden.
Read
June 26, 2016Ik heb nog even geen woorden voor dit boek - en al helemaal geen sterrenwaardering. Waar veel mensen het smelt herkenbaar vonden, vraag ik me oprecht af of 14-jarigen tot zulke dingen in staat zijn. Heb ik nou zo'n brave jeugd gehad? En ik vond de opeenstapeling van problemen - drankmisbruik, zelfdoding, seksueel misbruik, psychische problemen, etc. - er ietwat over. Het was me iets te veel van het goede. Er mag toch ook wel iets goed gaan? Het einde vond ik bovendien erg voorspelbaar. Al met al een boek wat ik zo snel mogelijk uit wilde lezen door de verslavende schrijfstijl, maar tegelijkertijd een teleurstelling vormde. De hype is het mijns inziens niet waard, maar misschien dat ik er na een nachtje slapen anders over denk.
Qua thematiek, het gezinsleven en opgroeien in een klein dorp op het platteland, te vergelijken met Dorsvloer vol confetti en De helaasheid der dingen .
Een uitgebreide recensie volgt later.
Qua thematiek, het gezinsleven en opgroeien in een klein dorp op het platteland, te vergelijken met Dorsvloer vol confetti en De helaasheid der dingen .
Een uitgebreide recensie volgt later.
February 18, 2016
Kom en vlei je naast me neer. Terwijl we gezellig keuvelen over koetjes en kalfjes, klop ik je kop in met een kliefhamer en voer ik je karkas aan de aasgieren. In Het smelt rekent de debutante Lize Spit genadeloos af met het dorp van haar jeugd, het mij niet onbekende Viersel. In haar boek wordt dat Bovenmeer.
Spit publiceert bij de hipste uitgeverij van letterland en lovende recensies zorgden in Vlaanderen voor een ongeziene hype. Voor mij redenen om wantrouwig te zijn. En inderdaad, Het smelt is niet perfect. Na de eerste 150 bladzijden had ik al enkele briefjes volgeschreven met opmerkingen over het taalregister dat m.i. in sommige dialogen niet helemaal juist zit (Wie in Viersel gebruikt er nu woorden als ‘stroop’, ‘aangezien’ of ‘indien’?) en over de occasionele zetduivel die in het drukwerk opduikt (profileren i.p.v. profiteren)…maar…fuck it…weg die briefjes! Het worden snippers, doorgespoeld in het toilet. En hoe lang zou het duren voor die vergaan zijn?
Het smelt zet aan als een trage wals – drie verhaallijnen, een nu, een toen en een daarvoor, met anekdotes vol Vierselse couleur locale, sommige gekend, de meeste herkenbaar – om je vervolgens steeds sneller mee te sleuren in een maalstroom van geweld die pas stopt na een misselijkmakende kopstoot en – zo mogelijk nog ondraaglijker om lezen – de terugkeer naar de orde van de dag die erop volgt. En dan moet het slotakkoord nog vallen!
Het smelt is een grimmige groteske, een gruwelijk dorpssprookje dat balanceert op de grens van de geloofwaardigheid. Het schetst een rauw, maar toch herkenbaar beeld. Ik ben vertrouwd met sommige van de locaties en ook het centrale raadseltje kende ik eigenlijk al, maar toch (of net daardoor?) greep dit boek me gruwelijk grauw bij de keel.
Het lieflijke Viersel genoot een bescheiden literaire reputatie als de plaats waar Paul van Ostaijen een tijdlang verbleef voor de gezonde lucht, maar met Het smelt heeft Spit het dorp nu echt op de literaire kaart neergekwakt. Ik ben alvast benieuwd naar de reacties daar. Wat een genadeloos schrijftalent! Hier moet ik even van bekomen.
Spit publiceert bij de hipste uitgeverij van letterland en lovende recensies zorgden in Vlaanderen voor een ongeziene hype. Voor mij redenen om wantrouwig te zijn. En inderdaad, Het smelt is niet perfect. Na de eerste 150 bladzijden had ik al enkele briefjes volgeschreven met opmerkingen over het taalregister dat m.i. in sommige dialogen niet helemaal juist zit (Wie in Viersel gebruikt er nu woorden als ‘stroop’, ‘aangezien’ of ‘indien’?) en over de occasionele zetduivel die in het drukwerk opduikt (profileren i.p.v. profiteren)…maar…fuck it…weg die briefjes! Het worden snippers, doorgespoeld in het toilet. En hoe lang zou het duren voor die vergaan zijn?
Het smelt zet aan als een trage wals – drie verhaallijnen, een nu, een toen en een daarvoor, met anekdotes vol Vierselse couleur locale, sommige gekend, de meeste herkenbaar – om je vervolgens steeds sneller mee te sleuren in een maalstroom van geweld die pas stopt na een misselijkmakende kopstoot en – zo mogelijk nog ondraaglijker om lezen – de terugkeer naar de orde van de dag die erop volgt. En dan moet het slotakkoord nog vallen!
Het smelt is een grimmige groteske, een gruwelijk dorpssprookje dat balanceert op de grens van de geloofwaardigheid. Het schetst een rauw, maar toch herkenbaar beeld. Ik ben vertrouwd met sommige van de locaties en ook het centrale raadseltje kende ik eigenlijk al, maar toch (of net daardoor?) greep dit boek me gruwelijk grauw bij de keel.
Het lieflijke Viersel genoot een bescheiden literaire reputatie als de plaats waar Paul van Ostaijen een tijdlang verbleef voor de gezonde lucht, maar met Het smelt heeft Spit het dorp nu echt op de literaire kaart neergekwakt. Ik ben alvast benieuwd naar de reacties daar. Wat een genadeloos schrijftalent! Hier moet ik even van bekomen.
March 31, 2016
Ergens tussen 3/5 en 3,5/5
Op zich is dit een goed boek en ik weet waarom er massaal lyrische recensies rond verschijnen. Het is goed geschreven en het is meeslepend. Zelf vond ik het helaas maar zo-zo. Het kon me op bepaalde momenten boeien, maar andere keren vond ik het bijzonder langdradig. Voor mij begon het pas echt interessant te worden rond de 80% en tegen dan was had ik al zeer lang door hoe de vork aan de steel zat. Iedere oplettende lezer zal vrij snel 1+1+1 kunnen samen voegen. Eens je dat hebt gedaan is de lol er wel wat af en valt de langdradigheid je vooral op.
Ik heb me ook bijzonder gestoord aan de reacties van bepaalde mensen. Als een meisje met een zwaar bebloede broek je winkel binnenkomt en begint over te geven op de vloer, dan vraag je niet: "Oei, maandstonden?". Dan pak je de telefoon en bel je de dokter van wacht of een ambulance. My god. Als je merkt dat je vrienden vreemde zaken beginnen doen, dan zeg je: "Beste vrienden, ik denk dat ik hier niet aan wil meedoen, zoek het zelf maar uit," en ga je andere vrienden zoeken of ga je je in rust en stilte alleen bezig houden. Maar bon.
Op zich is dit een goed boek en ik weet waarom er massaal lyrische recensies rond verschijnen. Het is goed geschreven en het is meeslepend. Zelf vond ik het helaas maar zo-zo. Het kon me op bepaalde momenten boeien, maar andere keren vond ik het bijzonder langdradig. Voor mij begon het pas echt interessant te worden rond de 80% en tegen dan was had ik al zeer lang door hoe de vork aan de steel zat. Iedere oplettende lezer zal vrij snel 1+1+1 kunnen samen voegen. Eens je dat hebt gedaan is de lol er wel wat af en valt de langdradigheid je vooral op.
Ik heb me ook bijzonder gestoord aan de reacties van bepaalde mensen. Als een meisje met een zwaar bebloede broek je winkel binnenkomt en begint over te geven op de vloer, dan vraag je niet: "Oei, maandstonden?". Dan pak je de telefoon en bel je de dokter van wacht of een ambulance. My god. Als je merkt dat je vrienden vreemde zaken beginnen doen, dan zeg je: "Beste vrienden, ik denk dat ik hier niet aan wil meedoen, zoek het zelf maar uit," en ga je andere vrienden zoeken of ga je je in rust en stilte alleen bezig houden. Maar bon.
March 19, 2017
Dit soort boeken is he-le-maal mijn ding. Een verhaal waarin het grootste deel van de tijd bijna niets gebeurt, maar waarbij onderhuids zoveel spanning wordt opgebouwd dat je niet anders kan dan verder-verder-verderlezen en waarbij de sfeer je, zelfs als je niet aan het lezen bent, voortdurend omringt en doordringt. ‘De kleine vriend’ van Donna Tartt is voor mij nog altijd de topper in dit genre (en vind ik daarom ook haar beste boek), ‘Het smelt’ slaagt er ook glansrijk in. Het lijkt me bijzonder moeilijk om een dergelijk boek te schrijven, om dat evenwicht te vinden waarbij je boek niet kabbelt en saai wordt, maar de spanning bewaard blijft. Dat Lize Spit in haar debuut (van tegen de 500 pagina’s) dit klaarspeelt, is niets minder dan een prachtprestatie.
Het einde stelt niet teleur en past perfect bij de rest van het boek. Vooral de liefde van het hoofdpersonage voor haar zusje vond ik bijzonder aangrijpend, en vormt een lichtpuntje in dit voor de rest gitzwarte boek.
Lize Spit schrijft en durft, en man, dat zou niet zo uitzonderlijk mogen zijn, maar het is het wel. Het is maar dat Jeroen Olyslaegers met Wil al zo een fenomenaal boek geschreven heeft in 2016 of ik wenste Lize Spit alle mogelijke literatuurprijzen toe. Los daarvan: als ze blijft schrijven zoals hier, en niet bij dezelfde thematiek (klein Vlaams dorp) blijft, wordt ze ongetwijfeld een van dé Vlaamse/Nederlandstalige schrijvers. Ik kijk ernaar uit.
Het einde stelt niet teleur en past perfect bij de rest van het boek. Vooral de liefde van het hoofdpersonage voor haar zusje vond ik bijzonder aangrijpend, en vormt een lichtpuntje in dit voor de rest gitzwarte boek.
Lize Spit schrijft en durft, en man, dat zou niet zo uitzonderlijk mogen zijn, maar het is het wel. Het is maar dat Jeroen Olyslaegers met Wil al zo een fenomenaal boek geschreven heeft in 2016 of ik wenste Lize Spit alle mogelijke literatuurprijzen toe. Los daarvan: als ze blijft schrijven zoals hier, en niet bij dezelfde thematiek (klein Vlaams dorp) blijft, wordt ze ongetwijfeld een van dé Vlaamse/Nederlandstalige schrijvers. Ik kijk ernaar uit.
May 8, 2018
Voor mij doen een negatief verslag, sla het gerust over als je het wel een goed boek vond, want daar kan ik best inkomen. Het was gewoon mijn boek en stijl niet, het lukte me niet me ermee verbonden te voelen.
Gelezen voor de leesclub.... 480 bladzijden gevuld met de deprimerende kant van een klein Vlaams dorp, vrij emotieloos geschreven. Los van het thema (en de daarbij behorende uitgebreide verslaggeving van een overdosis aan seksspelletjes van 14-jarigen) was het gewoon niet een schrijfstijl die me aansprak. De ene metafoor na de andere vloog me om de oren, de schrijfster heeft zo overduidelijk met haar vermogen tot observeren haar best willen doen dat het een averechts effect op me had. Op een gegeven moment hoorde ik mezelf gewoon zuchten 'ga nou maar gewoon schrijven en probeer niet alles wat overduidelijk is nog eens te verwoorden'. Het ergeren had ook zeker te maken met de fouten (te vaak) in haar observaties, denk hierbij aan dingen als het bij regen schuilen onder het bladerdek van coniferen.... (lastig schuilen onder coniferen en ze hebben zeker geen bladeren) of de beschrijving van een pink, waarvan de slappe uier heen en weer zwiept (iedereen die iets van koeien weet weet dat een pink nog bij lange na geen heen en weer zwiepende uier heeft).
Bleef over het verhaal rond de titel en het grote ijsblok wat Eva (de hoofdpersoon) meeneemt op haar reis naar haar vroegere dorp. Helaas gaf Lize Spit zoveel weg dat ik vrij vroeg in het boek vermoedde wat rond bladzijde 150 al op zijn plek viel, ook de ernst van wat nog komen ging. Over zoiets ernstigs zo zonder meer doorlezen zonder me verbonden te voelen, voelde voor mij ongepast. Vanaf de helft heb ik het verder diagonaal gelezen.
Gelezen voor de leesclub.... 480 bladzijden gevuld met de deprimerende kant van een klein Vlaams dorp, vrij emotieloos geschreven. Los van het thema (en de daarbij behorende uitgebreide verslaggeving van een overdosis aan seksspelletjes van 14-jarigen) was het gewoon niet een schrijfstijl die me aansprak. De ene metafoor na de andere vloog me om de oren, de schrijfster heeft zo overduidelijk met haar vermogen tot observeren haar best willen doen dat het een averechts effect op me had. Op een gegeven moment hoorde ik mezelf gewoon zuchten 'ga nou maar gewoon schrijven en probeer niet alles wat overduidelijk is nog eens te verwoorden'. Het ergeren had ook zeker te maken met de fouten (te vaak) in haar observaties, denk hierbij aan dingen als het bij regen schuilen onder het bladerdek van coniferen.... (lastig schuilen onder coniferen en ze hebben zeker geen bladeren) of de beschrijving van een pink, waarvan de slappe uier heen en weer zwiept (iedereen die iets van koeien weet weet dat een pink nog bij lange na geen heen en weer zwiepende uier heeft).
Bleef over het verhaal rond de titel en het grote ijsblok wat Eva (de hoofdpersoon) meeneemt op haar reis naar haar vroegere dorp. Helaas gaf Lize Spit zoveel weg dat ik vrij vroeg in het boek vermoedde wat rond bladzijde 150 al op zijn plek viel, ook de ernst van wat nog komen ging. Over zoiets ernstigs zo zonder meer doorlezen zonder me verbonden te voelen, voelde voor mij ongepast. Vanaf de helft heb ik het verder diagonaal gelezen.
August 19, 2021
>>Uhren dürfen nicht einfach stehenbleiben. Sie sind die Antreiber von Menschenherzen.<<
„Und es schmilzt“ von Lize Spit – ein Buch, was mich so gespalten und zerrissen zurück gelassen hat... noch immer kriege ich all meine Gedanken zu diesem Buch nicht geordnet.
Es ist ein sehr eindringliches Buch, das rigoros Wunden aufreißt, einen hinein schmeißt im wahrsten Sinne des Wortes mitten in die stinkende Jauchegrube... und aus der es mir als Leser so unglaublich schwer viel wieder hinaus zu kommen.
Teilweise konnte ich tief in Eva's Seele schauen, und dann wieder nicht... ein Hin und Her...
„Und es schmilzt“ erzählt die Geschichte eines Sommers, der letztlich alles bedeutete, alles veränderte und so schmerzvolle Spuren hinterließ... Diese Geschichte zeigt gleichzeitig die Gegenwart, die so geprägt ist von diesem Sommer und mich als Leser wahrlich nicht geschont hat und letztlich wirklich sprachlos zurück lies.
...Und noch immer bin ich einfach hin und her gerissen, taumel gedanklich innerhalb dieser Geschichte zwischen Wortkraft, einem Hauch Leichtigkeit, doch wieder einer traumatischen Schwere, abgrundtiefem Ekel, Grausamkeit, Freundschaft und Hass... Ich taumel zwischen Rache, Boshaftigkeit, Familie und doch schier unendlicher Einsamkeit...
Dieses Buch ist für mich kein Highlight im klassischen Sinne... viel mehr ist es ein Buch, das für mich persönlich auf vielen Ebenen noch sehr lange nachhallen und vermutlich nie vergessen sein wird... Kann ich dieses Buch empfehlen? Hm... eine schwierige Frage, auf jeden Fall sollte man sich bewusst darüber sein, dass ein Griff zu diesem Buch auch als Leser schwer zu ertragen ist und man sollte sich darüber bewusst sein, dass man hier keine leichte Kost, sondern harten Tobak zu lesen bekommt, für den man selbst ein doch dickes Fell braucht, um nicht selbst getriggert zu werden oder gar daran zu zerbrechen.
>>Vater ruckt kurz an der Schlinge – sie hängt fest genug.<<
„Und es schmilzt“ von Lize Spit – ein Buch, was mich so gespalten und zerrissen zurück gelassen hat... noch immer kriege ich all meine Gedanken zu diesem Buch nicht geordnet.
Es ist ein sehr eindringliches Buch, das rigoros Wunden aufreißt, einen hinein schmeißt im wahrsten Sinne des Wortes mitten in die stinkende Jauchegrube... und aus der es mir als Leser so unglaublich schwer viel wieder hinaus zu kommen.
Teilweise konnte ich tief in Eva's Seele schauen, und dann wieder nicht... ein Hin und Her...
„Und es schmilzt“ erzählt die Geschichte eines Sommers, der letztlich alles bedeutete, alles veränderte und so schmerzvolle Spuren hinterließ... Diese Geschichte zeigt gleichzeitig die Gegenwart, die so geprägt ist von diesem Sommer und mich als Leser wahrlich nicht geschont hat und letztlich wirklich sprachlos zurück lies.
...Und noch immer bin ich einfach hin und her gerissen, taumel gedanklich innerhalb dieser Geschichte zwischen Wortkraft, einem Hauch Leichtigkeit, doch wieder einer traumatischen Schwere, abgrundtiefem Ekel, Grausamkeit, Freundschaft und Hass... Ich taumel zwischen Rache, Boshaftigkeit, Familie und doch schier unendlicher Einsamkeit...
Dieses Buch ist für mich kein Highlight im klassischen Sinne... viel mehr ist es ein Buch, das für mich persönlich auf vielen Ebenen noch sehr lange nachhallen und vermutlich nie vergessen sein wird... Kann ich dieses Buch empfehlen? Hm... eine schwierige Frage, auf jeden Fall sollte man sich bewusst darüber sein, dass ein Griff zu diesem Buch auch als Leser schwer zu ertragen ist und man sollte sich darüber bewusst sein, dass man hier keine leichte Kost, sondern harten Tobak zu lesen bekommt, für den man selbst ein doch dickes Fell braucht, um nicht selbst getriggert zu werden oder gar daran zu zerbrechen.
>>Vater ruckt kurz an der Schlinge – sie hängt fest genug.<<
April 16, 2016
Na ‘het meisje in de trein’ had ik uiteraard beter moeten weten, maar ja, ik ben geen ezel en stoot me dus met plezier graag 2 keer aan dezelfde steen. Je raadt het al, dit wordt geen leuk verhaal.
Voor mij is dit geen boek, maar een hoop nonsens en anekdotes op een hoop gesmeten, met daarin een hint van een verhaal; gebonden in boekvorm met inderdaad een kaft voor en achter…
In die zin doet het me geweldig denken aan ‘Hardziek’ van Sarah Denoo, waar ook een hoop onzin en puberaal gezwets een soort van boek vormden, ook over een soort van achterlijk Vlaanderen dat de meeste mensen blijkbaar herkennen vanuit hun jeugd. Ik eigenlijk niet, of het zou moeten zijn dat het Kortrijk van mijn jeugd toch iets meer ontwikkeld is dan de rest van Vlaanderen (en dat denk ik nu eigenlijk echt niet).
Waarschijnlijk is het eigen aan de Vlaming dat hij z’n eigen dorp/stad achterlijk en klein vindt en geen gelegenheid laat voorbijgaan om z’n eigen leefwereld te kleineren… ‘Poëtisch beschreven’ staat er op de achterflap… ik vind er helemaal niets poëtisch aan, voor mij is dit pipi/kaka poëzie. Sinds Brusselmans, Verhulst en andere Lannoyes weten we dat dit hier in Vlaanderen inderdaad geweldig aanslaat.
De krampachtige pogingen om in iedere zin een woordgrapje, vergelijking, spitsvondigheid te smokkelen, zijn –volgens mij- ook geen proeve van schrijven, maar proberen eerder het gebrek aan verhaal te camoufleren…
Ontdoe het boek van al zijn overbodige anekdotes en je houdt een kortverhaal over van 25 bladzijden dat je als gratis bijlage met de Flair kunt meegeven.
Voor mij is dit geen boek, maar een hoop nonsens en anekdotes op een hoop gesmeten, met daarin een hint van een verhaal; gebonden in boekvorm met inderdaad een kaft voor en achter…
In die zin doet het me geweldig denken aan ‘Hardziek’ van Sarah Denoo, waar ook een hoop onzin en puberaal gezwets een soort van boek vormden, ook over een soort van achterlijk Vlaanderen dat de meeste mensen blijkbaar herkennen vanuit hun jeugd. Ik eigenlijk niet, of het zou moeten zijn dat het Kortrijk van mijn jeugd toch iets meer ontwikkeld is dan de rest van Vlaanderen (en dat denk ik nu eigenlijk echt niet).
Waarschijnlijk is het eigen aan de Vlaming dat hij z’n eigen dorp/stad achterlijk en klein vindt en geen gelegenheid laat voorbijgaan om z’n eigen leefwereld te kleineren… ‘Poëtisch beschreven’ staat er op de achterflap… ik vind er helemaal niets poëtisch aan, voor mij is dit pipi/kaka poëzie. Sinds Brusselmans, Verhulst en andere Lannoyes weten we dat dit hier in Vlaanderen inderdaad geweldig aanslaat.
De krampachtige pogingen om in iedere zin een woordgrapje, vergelijking, spitsvondigheid te smokkelen, zijn –volgens mij- ook geen proeve van schrijven, maar proberen eerder het gebrek aan verhaal te camoufleren…
Ontdoe het boek van al zijn overbodige anekdotes en je houdt een kortverhaal over van 25 bladzijden dat je als gratis bijlage met de Flair kunt meegeven.
August 26, 2021
Da hab ich doch glatt vergessen meine Sternebewertung abzugeben,🙈😂. Ansätze des Buches haben mir gut gefallen....sozialkritisch, gesellschaftskritisch und handwerklich echt gut,aber dann....macht die Autorin Dinge,die ich nicht nachvollziehen kann. Wichtige Informationen zu Personen bleiben aus, die Moral der Geschichte????? Hm...mir fällt es schwer etwas zu sagen,außer das dieses Buch dringend eine Triggerwarnung braucht.
Read
April 13, 2016Op een bepaald moment werd het een opgave om verder te lezen. Het verhaal is zo rauw, zo bitter, zo triest en beschrijvend dat het me soms te veel werd. Is goede literatuur choquerend? Voor velen misschien wel, maar voor mij werkt het niet. Sorry.
January 20, 2022
Αποτρόπαιο, ανατριχιαστικό και εξοργιστικά βίαιο σεξουαλικά, σε βαθμό κακουργήματος, εφόσον αναφέρεται σε παιδιά προ εφηβικής ηλικίας, σε τρυφερές καρδιές και σε παρατημένες απο την ζωή και απο τον θάνατο υπάρξεις.
Ένα τραγικά αφόρητο θρίλερ που γεννάται μέσα στις ψυχές και τα συναισθήματα ανηλίκων.
Παιδιά που κατασπαράχτηκαν πρωτίστως απο τις αποδεκτές κοινωνικώς μα βαθιά προβληματικές οικογένειες τους και σε δεύτερη φάση απο την ψυχαναγκαστική μανία και την καταλυτική, εγκληματικά δομημένη και βασανιστικά τραυματική κατάσταση των σκέψεων και των πράξεων τους, με βάση την έλλειψη επικοινωνίας και την ατόφια αδιαφορία γονέων, κηδεμόνων, δασκάλων, φίλων, συγγενών ή γειτόνων.
Αρρωστημένες σχέσεις και εκμαυλισμένες
συμπεριφορές κρυμμένες πολύ καλά κάτω απο τα βλέμματα των ηθικών αυτουργών, τις λάσπες, τις κοπριές, τα κρέατα και τα χώματα του αγροτικού αναχρονιστικού οικισμού Bovenmeer στο Βέλγιο της αγροτικής υπαίθρου, εκεί όπου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν οι γενιές των θυτών και των θυμάτων τους.
Τα τρία παιδιά που πρωταγωνιστούν,δυο αγόρια και ένα κορίτσι έχουν γεννηθεί το 1988 καλύπτοντας την πληθυσμιακή καταγραφή του τόπου της.
Εκείνη τη χρονιά ήρθαν στη ζωή μονάχα τα τρία αυτά μωρά, οι τρεις σωματοφύλακες, οι αχώριστοι φίλοι, μεγαλώνουν ανάμεσα σε χωράφια, αποθήκες, κοτέτσια, σταύλους και γαλακτομικές φάρμες
Η βία, η προδοσία, οι βιασμοί, η εκδίκηση, οι νεκροί, τα κλειστά στόματα των θυμάτων και τα κουτσομπολιά των γειτόνων που χαίρονται με τον αφανισμό των συνανθρώπων τους,εφορμούν στην ζωή των παιδιών όταν μπαίνουν στην εφηβική ηλικία.
Η Φλαμανδική γη των προγόνων τους σε συνάρτηση με τις αρρωστημένες ενδοοικογενειακές κατάντιες, τους έμαθε να μην αγαπούν τον εαυτό τους, να μη σέβονται τους φίλους τους, να μην εμπιστεύονται κανέναν.
Έγινε η ρίζα της ατέρμονης θλίψης τους και της απουσίας κάθε δισταγμού που θα έβλαπτε τους ίδιους και τους αγαπημένους τους.
Οικογενειακή αγάπη, θαλπωρή, ενότητα και σύμπνοια απουσιάζουν παντελώς.
Το φτυάρι, ο λάκκος με την υγρή κοπριά, τα σφαγεία τω�� κτηνοτροφικών εγκαταστάσεων, το τελευταίο τους καλοκαίρι του 2002 ένα ψυχωτικά διαταραγμένο παιχνίδι, το αίνιγμα, ο πάγος, η θηλιά απο χοντρό σκοινί που περιμένει να επιτελέσει το ρόλο της αγχόνης, η χαμένη αθωότητα που συνθλίβεται, που λιώνει πάνω στο κοντάρι του γεωργικού εργαλείου αφού η χρήση του ξεπερνά τις εφηβικές συνειδήσεις της εκρηκτικά ανερχόμενης σεξουαλικότητας.
Τα διάφορα χρονοδιαγράμματα αναπηδούν και η ιστορία ξετυλίγεται σε αφηγηματική τεχνική που πάει πίσω μπρος και αποκαλύπτει τα φρικτά κομμάτια της ιστορία μας που δένουν μεταξύ τους καθώς προχωρά και ξετυλίγεται το ζοφερό παρελθόν, το κατεστρεμμένο παρόν, οι αφοπλιστικά γραφικές σεξουαλικές περιγραφές αυτοκαταστροφής και εγκληματικής παράνοιας αποτελούν τα συστατικά για ένα πραγματικά βάναυσο και τραγικό ντεμπούτο.
💜 💚 💙
💜 💚 💙
💙 💜 💚
💙 💜 💚
💚 💙 💜
💚 💙 💜
💜 ���� ����
💜 💚 💙
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς και σεμνούς ασπασμούς.
Ένα τραγικά αφόρητο θρίλερ που γεννάται μέσα στις ψυχές και τα συναισθήματα ανηλίκων.
Παιδιά που κατασπαράχτηκαν πρωτίστως απο τις αποδεκτές κοινωνικώς μα βαθιά προβληματικές οικογένειες τους και σε δεύτερη φάση απο την ψυχαναγκαστική μανία και την καταλυτική, εγκληματικά δομημένη και βασανιστικά τραυματική κατάσταση των σκέψεων και των πράξεων τους, με βάση την έλλειψη επικοινωνίας και την ατόφια αδιαφορία γονέων, κηδεμόνων, δασκάλων, φίλων, συγγενών ή γειτόνων.
Αρρωστημένες σχέσεις και εκμαυλισμένες
συμπεριφορές κρυμμένες πολύ καλά κάτω απο τα βλέμματα των ηθικών αυτουργών, τις λάσπες, τις κοπριές, τα κρέατα και τα χώματα του αγροτικού αναχρονιστικού οικισμού Bovenmeer στο Βέλγιο της αγροτικής υπαίθρου, εκεί όπου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν οι γενιές των θυτών και των θυμάτων τους.
Τα τρία παιδιά που πρωταγωνιστούν,δυο αγόρια και ένα κορίτσι έχουν γεννηθεί το 1988 καλύπτοντας την πληθυσμιακή καταγραφή του τόπου της.
Εκείνη τη χρονιά ήρθαν στη ζωή μονάχα τα τρία αυτά μωρά, οι τρεις σωματοφύλακες, οι αχώριστοι φίλοι, μεγαλώνουν ανάμεσα σε χωράφια, αποθήκες, κοτέτσια, σταύλους και γαλακτομικές φάρμες
Η βία, η προδοσία, οι βιασμοί, η εκδίκηση, οι νεκροί, τα κλειστά στόματα των θυμάτων και τα κουτσομπολιά των γειτόνων που χαίρονται με τον αφανισμό των συνανθρώπων τους,εφορμούν στην ζωή των παιδιών όταν μπαίνουν στην εφηβική ηλικία.
Η Φλαμανδική γη των προγόνων τους σε συνάρτηση με τις αρρωστημένες ενδοοικογενειακές κατάντιες, τους έμαθε να μην αγαπούν τον εαυτό τους, να μη σέβονται τους φίλους τους, να μην εμπιστεύονται κανέναν.
Έγινε η ρίζα της ατέρμονης θλίψης τους και της απουσίας κάθε δισταγμού που θα έβλαπτε τους ίδιους και τους αγαπημένους τους.
Οικογενειακή αγάπη, θαλπωρή, ενότητα και σύμπνοια απουσιάζουν παντελώς.
Το φτυάρι, ο λάκκος με την υγρή κοπριά, τα σφαγεία τω�� κτηνοτροφικών εγκαταστάσεων, το τελευταίο τους καλοκαίρι του 2002 ένα ψυχωτικά διαταραγμένο παιχνίδι, το αίνιγμα, ο πάγος, η θηλιά απο χοντρό σκοινί που περιμένει να επιτελέσει το ρόλο της αγχόνης, η χαμένη αθωότητα που συνθλίβεται, που λιώνει πάνω στο κοντάρι του γεωργικού εργαλείου αφού η χρήση του ξεπερνά τις εφηβικές συνειδήσεις της εκρηκτικά ανερχόμενης σεξουαλικότητας.
Τα διάφορα χρονοδιαγράμματα αναπηδούν και η ιστορία ξετυλίγεται σε αφηγηματική τεχνική που πάει πίσω μπρος και αποκαλύπτει τα φρικτά κομμάτια της ιστορία μας που δένουν μεταξύ τους καθώς προχωρά και ξετυλίγεται το ζοφερό παρελθόν, το κατεστρεμμένο παρόν, οι αφοπλιστικά γραφικές σεξουαλικές περιγραφές αυτοκαταστροφής και εγκληματικής παράνοιας αποτελούν τα συστατικά για ένα πραγματικά βάναυσο και τραγικό ντεμπούτο.
💜 💚 💙
💜 💚 💙
💙 💜 💚
💙 💜 💚
💚 💙 💜
💚 💙 💜
💜 ���� ����
💜 💚 💙
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς και σεμνούς ασπασμούς.
February 6, 2023
Újabb „gyermekkor mint a Pokol egyik bugyra” interpretáció, ezúttal Belgiumból. Spit fogja Evát, akinek amúgy is elég baja van a pubertással, és beszorítja szegényt a satuba. A satu egyik pofája a család, apa és anya, akik krónikus boldogsághiányukat hasonlóan krónikus részegséggel igyekeznek tüneti úton kezelni, valamint azzal, hogy boldogtalanságukat igen találékonyan próbálják meg gyermekeikre is átruházni, mintha az valami drága családi örökség – mondjuk egy aranyóra – lenne. A satu másik pofája pedig az úgynevezett „barátok”, Pim és Laurens, akik Evától való fokozatos elhidegülésüket árulással koronázzák. Mert a gyerekek is tudnak kegyetlenek lenni, kiszámítottan és durván: békát pörkölnek az öngyújtóval, csak hogy lássák, hogyan rángatózik. Ha csak az egyik elem állna fenn, Evának volna hova menekülnie - a mérgező szülők elől a barátokhoz, vagy a mérgező barátok elől a család biztonságába. De nincs kiút. A satu fogva tart.
Ez a regény egy precíz, háromemeletes felépítmény. Az egyik emelet a jelenkor, amiben Eva már brüsszeli lakosként meghívót kap Pimtől egy jeles eseményre, és némi vacillálás után úgy dönt, ellátogat szülőfalujába. A második a múltba visz el minket, 2002 rettenetes nyarába, amikor minden felrobbant. Mindkét szál egyetlen irányba tart: a dramaturgiai csúcspont* felé, ahol majd megtudjuk, mitől is csesződtek el végérvényesen a dolgok. A harmadik szintet alkotó fejezetek kissé kilógnak ebből az ívből, annak általános időrendjéből, szimpla anekdotáknak (vagy rémmeséknek) tűnnek Eva életéből. Viszont fontos funkcióval bírnak, mert elmélyítik a nyomasztó atmoszférát, amiben az elbeszélő létezni kénytelen.
Ahhoz, hogy az egész működjön, baromi jó ritmusérzék szükségeltetik. És Spitben ez megvan. Finoman táplálkoznak egymásból a szálak, kellő tempóban kocognak egymás mellett, egyszerre szakítják át a célvonalat. Spit pontosan tudja, hová akar megérkezni, milyen érzést akar kiváltani az olvasóból, és marad is benne szusz a végére - ez mindenképp a szerzőt (esetleg az ismeretlen belga szerkesztőt) dicséri. Mondatai erősek, humora fanyar, az egész szövegnek súlya és karaktere van. Nem cizellál, hajlamos csak úgy rárúgni az emberre az ajtót – néha kedvem lett volna csukott szemmel olvasni, hátha úgy kevésbé fáj.
* Azok a regények, amelyek egy ilyen dramaturgiai csúcspont ígéretéből merítenek feszültséget, óhatatlanul kiteszik magukat a veszélynek, hogy egyfajta "borzalomolimpián" kell versenyezniük. Spit nem retten meg a kihívástól, és nem is vall szégyent. A "titok", amit a végéig kerülgetünk, kellően megrázó, ugyanakkor logikusan építkezik a szereplők jelleméből és az addigi eseményekből.
Ez a regény egy precíz, háromemeletes felépítmény. Az egyik emelet a jelenkor, amiben Eva már brüsszeli lakosként meghívót kap Pimtől egy jeles eseményre, és némi vacillálás után úgy dönt, ellátogat szülőfalujába. A második a múltba visz el minket, 2002 rettenetes nyarába, amikor minden felrobbant. Mindkét szál egyetlen irányba tart: a dramaturgiai csúcspont* felé, ahol majd megtudjuk, mitől is csesződtek el végérvényesen a dolgok. A harmadik szintet alkotó fejezetek kissé kilógnak ebből az ívből, annak általános időrendjéből, szimpla anekdotáknak (vagy rémmeséknek) tűnnek Eva életéből. Viszont fontos funkcióval bírnak, mert elmélyítik a nyomasztó atmoszférát, amiben az elbeszélő létezni kénytelen.
Ahhoz, hogy az egész működjön, baromi jó ritmusérzék szükségeltetik. És Spitben ez megvan. Finoman táplálkoznak egymásból a szálak, kellő tempóban kocognak egymás mellett, egyszerre szakítják át a célvonalat. Spit pontosan tudja, hová akar megérkezni, milyen érzést akar kiváltani az olvasóból, és marad is benne szusz a végére - ez mindenképp a szerzőt (esetleg az ismeretlen belga szerkesztőt) dicséri. Mondatai erősek, humora fanyar, az egész szövegnek súlya és karaktere van. Nem cizellál, hajlamos csak úgy rárúgni az emberre az ajtót – néha kedvem lett volna csukott szemmel olvasni, hátha úgy kevésbé fáj.
* Azok a regények, amelyek egy ilyen dramaturgiai csúcspont ígéretéből merítenek feszültséget, óhatatlanul kiteszik magukat a veszélynek, hogy egyfajta "borzalomolimpián" kell versenyezniük. Spit nem retten meg a kihívástól, és nem is vall szégyent. A "titok", amit a végéig kerülgetünk, kellően megrázó, ugyanakkor logikusan építkezik a szereplők jelleméből és az addigi eseményekből.
March 2, 2016
Mijn verwachtingen van deze dikke pil waren hooggespannen door de vele positieve reacties op dit debuut. Ze waren meer dan terecht. Wat kan deze vrouw schrijven. De zinnen die ze maakt zijn prachtig, wat mij betreft is dit Literatuur met de hoofdletter L.
Er zit een onmiskenbaar rauw randje aan dit boek, zeg maar gerust een rauwe rand. Ik hou daar wel van. Echter, zelfs ik moest af en toe even van de bladzijdes wegkijken. Vooral de ontknoping is misselijkmakend, toch kon ik niet stoppen met lezen. De personages zijn heel goed uitgewerkt, ik zou over elk personage al een boek op zich willen lezen. De plot wordt mooi opgebouwd, uiteindelijk vallen alle puzzelstukjes in elkaar.
Ik kan niet wachten op de volgende roman van Lize Spit.
Er zit een onmiskenbaar rauw randje aan dit boek, zeg maar gerust een rauwe rand. Ik hou daar wel van. Echter, zelfs ik moest af en toe even van de bladzijdes wegkijken. Vooral de ontknoping is misselijkmakend, toch kon ik niet stoppen met lezen. De personages zijn heel goed uitgewerkt, ik zou over elk personage al een boek op zich willen lezen. De plot wordt mooi opgebouwd, uiteindelijk vallen alle puzzelstukjes in elkaar.
Ik kan niet wachten op de volgende roman van Lize Spit.
February 5, 2016
Geen 5 'sterren' voor 'het smelt'. Na lang wikken en wegen kwam ik zelfs net niet op 4 uit.
Vond ik het geen goed boek? Jawel. Of beter gezegd, ik vond het zeker niet slecht. Maar ik was in eerste instantie vooral ontgoocheld. Mijn verwachtingen lagen dan ook erg hoog. Een boek met zo'n lovende recensies, daar mag je toch hoge verwachtingen van hebben, niet? De eerste 100 bladzijden bleef ik erg op mijn honger zitten, het boeide me niet. Het enige wat ik dacht was: 'Ben ik hiervoor hals over kop naar de boekenwinkel gereden?!' Vooral benieuwd naar de reden van 'De grote hype' rond dit boek, las ik verder.
En inderdaad, het boek intrigeerde me naderhand wel, vooral het mysterie enerzijds rond die bewuste zomer en anderzijds rond het ijsblok. Maar ik was er niet door gebeten. Integendeel.
Vond ik het geen goed boek? Jawel. Of beter gezegd, ik vond het zeker niet slecht. Maar ik was in eerste instantie vooral ontgoocheld. Mijn verwachtingen lagen dan ook erg hoog. Een boek met zo'n lovende recensies, daar mag je toch hoge verwachtingen van hebben, niet? De eerste 100 bladzijden bleef ik erg op mijn honger zitten, het boeide me niet. Het enige wat ik dacht was: 'Ben ik hiervoor hals over kop naar de boekenwinkel gereden?!' Vooral benieuwd naar de reden van 'De grote hype' rond dit boek, las ik verder.
En inderdaad, het boek intrigeerde me naderhand wel, vooral het mysterie enerzijds rond die bewuste zomer en anderzijds rond het ijsblok. Maar ik was er niet door gebeten. Integendeel.
July 28, 2021
Handwerklich ein wirklich gutes Buch, aber der Inhalt bedarf einiger eindringlicher Triggerwarnungen!!!! 2,5 Sterne 🌟
February 18, 2020
Eva bekommt eine Einladung zu einem Einweihungsfest in ihrem Heimatdorf - ein Auslöser, der all die Erinnerungen wieder aufleben lässt, die sie mit scheinbar kühler Distanz in all den Jahren in sich getragen hat. Diese Gefühlskälte spiegelt sich im Titel und auch in der Erzählweise wieder und zeigt überaus deutlich, wie distanziert die Protagonistin alles betrachen muss, um von der Flut der Gefühle nicht weggespült zu werden.
Während man ihrem Weg nach Bovenmeer folgt, erzählt sie in der Ich-Perspektive aus ihrer Vergangenheit, ihrer Kindheit und ihrer Jugend in dieser scheinbaren "Dorf Idylle", bis hin zu dem verhängnisvollen Sommer im Jahr 2002. Dabei bleibt sie stets in einem nüchternen, unaufgeregten Stil, als wäre sie eher Beobachterin als Teilnehmerin. Allerdings merkt man schon zu Beginn, das etwas gehörig schief gelaufen ist und sich in ihrem Bericht aus der Vergangenheit etwas anbahnt, das ihr Leben für immer zerrüttet hat.
Ich habe in einigen Rezensionen gelesen, dass diese Geschichte unnütz sei, zu brutal, zu offen - und wofür es gut sein soll, sowas zu veröffentlichen. Für manche mögen diese Einblicke ein Horrorszenario sein, für andere sind sie aber "Normalität". Ich möchte gar nicht wissen, wie viele Menschen solche oder ähnliche Erfahrungen gemacht haben und damit irgendwie weiter- und überleben müssen. Es soll schockieren, natürlich, und es soll aufmerksam machen auf die vielen, im Herzen einsamen Seelen, die leiden und keine Chance sehen, auf ihren zerrüttenden Trümmern ihrer Vergangenheit ein "gutes" Leben aufzubauen.
Evas Kindheit ist geprägt davon, dass sie sich nirgends zugehörig fühlt. Von den alkoholabhängigen Eltern nicht angenommen, von den Geschwistern auch nicht so recht wahrgenommen, klammert sie sich an die einzigen Menschen, die ihr zur Verfügung stehen: Pim und Laurens, zwei Jungs, die als einzige in dem kleinen Dorf in ihrem Alter sind und mit denen sie zumindest eine Art von Freundschaft verbindet. Sie ist gefangen in einer Abhängigkeit, einen Halt zu finden, doch entwickelt sich ihre Rolle in dem Dreiergespann in der Pupertät zu einer Art Zuschauer. Ihre verzweifelte Suche nach Akzeptanz und ihre Sehnsucht nach Zugehörigkeit lassen sie Entscheidungen treffen, die aus einem "Spiel" bitteren Ernst werden lassen und zu einer grauenvollen Tragödie führen.
Durch den nüchternen Erzählstil konnte ich auf gewisse Weise Abstand halten. Vieles ist nur zwischen den Zeilen zu erkennen, manches aber auch in deutlichen Worten und einer emotionslosen Tragik, die erst nach und nach ihre Wirkung entfaltet. Man weiß aber, dass einem noch etwas schreckliches bevorstehen wird, man wartet geradezu auf diesen Moment, der einem dann wirklich den Boden unter den Füßen wegzieht.
Es gibt explizite Details von Gewalt, der man sich vor dem Lesen klar sein sollte und die mir grade durch die rationale Beschreibung umso mehr unter die Haut ging. Diese Bilder werden einem wohl längere Zeit nicht mehr loslassen.
"Zu grausam und überzogen", auch das hab ich in anderen Rezensionen gelesen, dem ich mich aber nicht anschließen kann. Ob man sowas jetzt lesen muss ist die andere Frage, aber es zeigt nunmal einfach in aller Deutlichkeit, was leider in der Welt passiert. Die Eva in dieser Geschichte ist "nur" ein Beispiel für viele Menschen, die ähnliche Erfahrungen gemacht haben, die mit ihren Erinnerungen leben müssen, die schreckliches durchlitten haben und keine Worte finden, um sich mitzuteilen. Deren Selbstwert kaum vorhanden ist und die so vieles über sich ergehen lassen, in den unterschiedlichsten Lebensbereichen, weil sie es nicht schaffen, sich aus dieser "wertlosen" Rolle freizukämpfen.
Die Details, die hier schockieren, sind auf jeden Fall heftig, aber anscheinend war es für die Autorin nötig, es in dieser Form aufs Papier zu bringen. Warum, diese Fragen werden wir nicht ergründen können, ich kann nur hoffen, dass sie auf keine eigenen Erfahrungen zurückgegriffen hat.
Den Schutz, den Eva um sich aufgebaut hat, die "eingefrorenen" Gefühle, die sie nicht an sich herankommen lassen kann, schmelzen dahin wie der Eisblock, den sie im Kofferraum bei sich hat. Er scheint ihr einziger Ausweg, um ein für allemal mit der Vergangenheit abzuschließen und abzurechnen; für all ihre Hilflosigkeit und Einsamkeit ein Ende zu finden und endlich Gehör zu bekommen.
Eine unendlich traurige, bittere Geschichte, die eine ungeschönte Realität zeigt, die ungern wahrgenommen wird. Eine "Sterne" Bewertung ist hier echt schwer, denn der Stil verlangt Durchhaltevermögen und ein dickes Fell - aber für den Mut, die Eindringlichkeit und Offenheit muss ich 5 Sterne vergeben.
Weltenwanderer
Während man ihrem Weg nach Bovenmeer folgt, erzählt sie in der Ich-Perspektive aus ihrer Vergangenheit, ihrer Kindheit und ihrer Jugend in dieser scheinbaren "Dorf Idylle", bis hin zu dem verhängnisvollen Sommer im Jahr 2002. Dabei bleibt sie stets in einem nüchternen, unaufgeregten Stil, als wäre sie eher Beobachterin als Teilnehmerin. Allerdings merkt man schon zu Beginn, das etwas gehörig schief gelaufen ist und sich in ihrem Bericht aus der Vergangenheit etwas anbahnt, das ihr Leben für immer zerrüttet hat.
Ich habe in einigen Rezensionen gelesen, dass diese Geschichte unnütz sei, zu brutal, zu offen - und wofür es gut sein soll, sowas zu veröffentlichen. Für manche mögen diese Einblicke ein Horrorszenario sein, für andere sind sie aber "Normalität". Ich möchte gar nicht wissen, wie viele Menschen solche oder ähnliche Erfahrungen gemacht haben und damit irgendwie weiter- und überleben müssen. Es soll schockieren, natürlich, und es soll aufmerksam machen auf die vielen, im Herzen einsamen Seelen, die leiden und keine Chance sehen, auf ihren zerrüttenden Trümmern ihrer Vergangenheit ein "gutes" Leben aufzubauen.
Evas Kindheit ist geprägt davon, dass sie sich nirgends zugehörig fühlt. Von den alkoholabhängigen Eltern nicht angenommen, von den Geschwistern auch nicht so recht wahrgenommen, klammert sie sich an die einzigen Menschen, die ihr zur Verfügung stehen: Pim und Laurens, zwei Jungs, die als einzige in dem kleinen Dorf in ihrem Alter sind und mit denen sie zumindest eine Art von Freundschaft verbindet. Sie ist gefangen in einer Abhängigkeit, einen Halt zu finden, doch entwickelt sich ihre Rolle in dem Dreiergespann in der Pupertät zu einer Art Zuschauer. Ihre verzweifelte Suche nach Akzeptanz und ihre Sehnsucht nach Zugehörigkeit lassen sie Entscheidungen treffen, die aus einem "Spiel" bitteren Ernst werden lassen und zu einer grauenvollen Tragödie führen.
Durch den nüchternen Erzählstil konnte ich auf gewisse Weise Abstand halten. Vieles ist nur zwischen den Zeilen zu erkennen, manches aber auch in deutlichen Worten und einer emotionslosen Tragik, die erst nach und nach ihre Wirkung entfaltet. Man weiß aber, dass einem noch etwas schreckliches bevorstehen wird, man wartet geradezu auf diesen Moment, der einem dann wirklich den Boden unter den Füßen wegzieht.
Es gibt explizite Details von Gewalt, der man sich vor dem Lesen klar sein sollte und die mir grade durch die rationale Beschreibung umso mehr unter die Haut ging. Diese Bilder werden einem wohl längere Zeit nicht mehr loslassen.
"Zu grausam und überzogen", auch das hab ich in anderen Rezensionen gelesen, dem ich mich aber nicht anschließen kann. Ob man sowas jetzt lesen muss ist die andere Frage, aber es zeigt nunmal einfach in aller Deutlichkeit, was leider in der Welt passiert. Die Eva in dieser Geschichte ist "nur" ein Beispiel für viele Menschen, die ähnliche Erfahrungen gemacht haben, die mit ihren Erinnerungen leben müssen, die schreckliches durchlitten haben und keine Worte finden, um sich mitzuteilen. Deren Selbstwert kaum vorhanden ist und die so vieles über sich ergehen lassen, in den unterschiedlichsten Lebensbereichen, weil sie es nicht schaffen, sich aus dieser "wertlosen" Rolle freizukämpfen.
Die Details, die hier schockieren, sind auf jeden Fall heftig, aber anscheinend war es für die Autorin nötig, es in dieser Form aufs Papier zu bringen. Warum, diese Fragen werden wir nicht ergründen können, ich kann nur hoffen, dass sie auf keine eigenen Erfahrungen zurückgegriffen hat.
Den Schutz, den Eva um sich aufgebaut hat, die "eingefrorenen" Gefühle, die sie nicht an sich herankommen lassen kann, schmelzen dahin wie der Eisblock, den sie im Kofferraum bei sich hat. Er scheint ihr einziger Ausweg, um ein für allemal mit der Vergangenheit abzuschließen und abzurechnen; für all ihre Hilflosigkeit und Einsamkeit ein Ende zu finden und endlich Gehör zu bekommen.
Eine unendlich traurige, bittere Geschichte, die eine ungeschönte Realität zeigt, die ungern wahrgenommen wird. Eine "Sterne" Bewertung ist hier echt schwer, denn der Stil verlangt Durchhaltevermögen und ein dickes Fell - aber für den Mut, die Eindringlichkeit und Offenheit muss ich 5 Sterne vergeben.
Weltenwanderer
July 30, 2016
Moeilijk...
Het is zeker een correct, goed geschreven en meeslepend boek. Vanaf de eerste pagina's word je meegetrokken in het verhaal. Omwille van de vlotheid zou ik het zeker een pageturner durven noemen.
Maar...
Het verhaal is zo hard en heftig dat het elke vorm van connectie verliest met mij als lezer. Ik lees het als buitenstaander zonder enige vorm van zelfreflectie. En dat is bijzonder jammer want dat is net de essentie. De grootste empathie gaat wat mij betreft schuil in de meest eenvoudige situatieschetsen. Harde, bijna gruwelijke taferelen zorgen ervoor dat de verbinding tussen het boek en de lezer vervaagt. Er ontstaat zelfs een vreemd soort relatie: ik heb het boek zo snel mogelijk in mijn boekenkast gezet. Een tweede ronde zit er voorlopig niet in. Jam-mer!
Het is zeker een correct, goed geschreven en meeslepend boek. Vanaf de eerste pagina's word je meegetrokken in het verhaal. Omwille van de vlotheid zou ik het zeker een pageturner durven noemen.
Maar...
Het verhaal is zo hard en heftig dat het elke vorm van connectie verliest met mij als lezer. Ik lees het als buitenstaander zonder enige vorm van zelfreflectie. En dat is bijzonder jammer want dat is net de essentie. De grootste empathie gaat wat mij betreft schuil in de meest eenvoudige situatieschetsen. Harde, bijna gruwelijke taferelen zorgen ervoor dat de verbinding tussen het boek en de lezer vervaagt. Er ontstaat zelfs een vreemd soort relatie: ik heb het boek zo snel mogelijk in mijn boekenkast gezet. Een tweede ronde zit er voorlopig niet in. Jam-mer!
February 9, 2016
Eigenlijk zou dit boek de drieënhalve ster, misschien zelfs vierde ster wel waard zijn, ware het niet dat het me na de helft zo tegen ging staan. Waarom moet zoveel Nederlandse literatuur toch altijd weer terugvallen in grofheid en misselijkmakende situaties? Waarom kan er zelden groots worden geschreven over iets kleins? Ik had na de laatste pagina de allesverdringende behoefte een halfuur onder een warme douche te gaan staan en het niet-zichtbare vuil van me af te spoelen. Kan de griep zijn geweest, het kan ook het talent van Spit zijn (want dat heeft ze zeker), maar voor mij hoeft het niet nog eens.
February 7, 2017
Mocht dit mijn eerste boek ooit geweest zijn, dan zou het meteen ook mijn laatste zijn geweest.
August 26, 2021
Die Diskrepanz zwischen dem grandiosen Schreibstil der Autorin und dem grauenvollen Inhalt dieses Buches macht mich fassungslos. Wie kann man mit so einem großen Talent eine solche Geschichte aufs Papier bringen. Es ist, als wenn ein Piano-Virtuose plötzlich nur noch auf verstimmten Klavieren spielt - einfach nur verstörend und nicht zu verstehen.
April 14, 2019
La stella solitaria, che accendo dopo questa lettura, urla «No!».
Avrebbe potuto essere una storia interessante quella di Eva che dopo nove anni da Bruxelles torna al paesello.
Ha ricevuto l’invito per la commemorazione della morte di Jan, un ragazzo di 17 anni morto tredici anni prima.
Dunque, Eva parte e mette nel bagagliaio un blocco di ghiaccio (!!!!) il cui scopo non ci viene svelato se non nel finale.
Al racconto del viaggio si alternano capitoli che rievocano il passato in modo disordinato.
Eva cresce con due genitori alcolizzati ed anaffettivi e sia lei che il fratello Jolan e la sorella Tesje costruiscono –ognuno a modo a proprio- barriere difensive.
Eva costruisce un rapporto morboso con due coetanei maschi: Pim e Laurens...
Leggendo si è curiosi di capire cosa sia successo veramente a Jan, a cosa serva quel blocco di ghiaccio e-soprattutto- dove vuole andare a parare l’autrice con questa storia.
Prima di arrivarci, però, la strada è ardua:
non solo perché la Spit getta semini (a proposito di semi qualcuno può spiegare alla Spit –ma anche a chi ha revisionato il libro- che non esistono i semi di patata!!!!) in modo disordinato e con ostinata lentezza ma – principalmente- perché è risoluta a raccontarci particolari raccapriccianti.
Credo sia un peccato:
un modo di strafare di una giovane autrice che forse vuole attirare l’attenzione su di sé mettendo sul piatto corpi femminili come fossero pezzi da macello…
Pare ci sia riuscita: in copertina è definita “l’astro nascente della letteratura fiamminga".
Forse è questo che molti lettori vogliono.
Io di cotanto ripugnante realismo ne faccio anche a meno.
Non fatevi ingannare dalla quarta di copertina che cerca di agganciare la Sebold di “Amabili resti” per un parallelismo.
Io l’ho letto anni fa e sono sicura che la Sebold sia riuscita a parlare della violenza (autobiografica tra l’altro!) senza essere così disgustosa.
Avrebbe potuto essere una storia interessante quella di Eva che dopo nove anni da Bruxelles torna al paesello.
Ha ricevuto l’invito per la commemorazione della morte di Jan, un ragazzo di 17 anni morto tredici anni prima.
Dunque, Eva parte e mette nel bagagliaio un blocco di ghiaccio (!!!!) il cui scopo non ci viene svelato se non nel finale.
Al racconto del viaggio si alternano capitoli che rievocano il passato in modo disordinato.
Eva cresce con due genitori alcolizzati ed anaffettivi e sia lei che il fratello Jolan e la sorella Tesje costruiscono –ognuno a modo a proprio- barriere difensive.
Eva costruisce un rapporto morboso con due coetanei maschi: Pim e Laurens...
Leggendo si è curiosi di capire cosa sia successo veramente a Jan, a cosa serva quel blocco di ghiaccio e-soprattutto- dove vuole andare a parare l’autrice con questa storia.
Prima di arrivarci, però, la strada è ardua:
non solo perché la Spit getta semini (a proposito di semi qualcuno può spiegare alla Spit –ma anche a chi ha revisionato il libro- che non esistono i semi di patata!!!!) in modo disordinato e con ostinata lentezza ma – principalmente- perché è risoluta a raccontarci particolari raccapriccianti.
Credo sia un peccato:
un modo di strafare di una giovane autrice che forse vuole attirare l’attenzione su di sé mettendo sul piatto corpi femminili come fossero pezzi da macello…
Pare ci sia riuscita: in copertina è definita “l’astro nascente della letteratura fiamminga".
Forse è questo che molti lettori vogliono.
Io di cotanto ripugnante realismo ne faccio anche a meno.
Non fatevi ingannare dalla quarta di copertina che cerca di agganciare la Sebold di “Amabili resti” per un parallelismo.
Io l’ho letto anni fa e sono sicura che la Sebold sia riuscita a parlare della violenza (autobiografica tra l’altro!) senza essere così disgustosa.
July 3, 2016
(Spoiler warning!) De schrijver weet enkele pareltjes van zinnen te scheppen én de afwisselende hoofdstukjes zijn bondig genoeg om toch voor voldoende prikkeling bij de lezer te zorgen om verder te willen lezen. ****
Het boek was 200 pagina's te lang, pas rond pagina 150 (!) begon ik in het verhaal te komen. Ik moet toegeven dat ik énkel heb doorgebeten omdat dit een warm aanbevolen boek is. Anders zou ik onverbiddellijk omstreeks pagina 80 reeds gestopt zijn met lezen. Dit had alles te maken met tempo en lang uitgesponnen feitelijke beschrijvingen die niet echt tot het verhaal bijdroegen, maar eerder vertraagmanoevre waren. **
Het is me ook niet echt duidelijk waarom op de achterflap staat "wat als je wraak kan nemen op een heel dorp". Het is eerder een wraakactie t.a.v. een aantal personen, in dit geval Pim, Laurens, Laurens' moeder en eventueel Elisa. Eva's ouders laat ik buiten beschouwen because Eva couldn't care less about them, and we couldn't care less about them. Nogal misleidende aantrekking van lezers noem ik dit t.a.v. de uitgeverij, het boek gaat echt wel over een klein cirkeltje dysfunctionele onderlinge relaties. Ik zie niet in hoe de gebeurtenissen van de zomer van 2002 bij uitbreiding aan de rest van het dorp toegedicht kunnen worden. De mest op de fonduebakjes is vooral om Laurens en zijn ma te alarmeren dat er iets loos is en ervoor te zorgen dat Pim gecontacteerd wordt opdat die Eva zou vinden. *
De uiteindelijke ontknoping was daarom "underwhelming" in de zin van "is dit het maar". Ondanks het feit dat de desbetreffende scène breed uitgesponnen wordt, had dat niet echt gehoeven, maar ik was ook niet gedegouteerd, I just didn't care enough at that point about the characters. De karakters worden, zelfs Eva, uitgediept aan de hand van feitelijkheden. Dit noem ik niet echt uitdiepen. Het is niet omdat je veel alledaagsheden en trekjes en belevenissen van iemand kent, dat je daarom ook inzicht krijgt in die persoon zijn innerlijke leven, drijfveren, emoties, gedachten. Hun innerlijke leven wordt dus niet uitgewerkt, die van Eva ietsje meer maar niet genoeg om een aantal inconsistenties met wat een plotgedreven roman is, te kunnen tegenbalanceren. Daardoor is dit echt een plotgedreven roman. Dat bedoel ik met dat de ontknoping "underwhelming" is, omdat dit het soort boek is dat het van de ontknoping moet hebben. Hier staat of valt het boek mee. **
Er zijn een aantal zaken waar op het einde precies gauw-gauw een oplossing voor gezocht wordt, terwijl de aanloop die niet zo boeiend is te lang uitgesponnen wordt. Bijvoorbeeld: Laurens' moeder die, ondanks haar moederlijke liefde voor Laurens, zogenaamd geen basisinzicht heeft in gezondheid en dus niet ziet dat Eva vermassacreerd bij haar in de winkel ligt. Dit spoort gewoon niet, en niet omdat het karakter niet zo careless zou kunnen zijn, maar omdat het gewoon niet klopt gezien de eerdere karakterduiding van dit personage (Laurens' moeder). Ook is het mij een raadsel wat de meerwaarde is van wat Eva met haar blok ijs gaat doen. Dit diet eerder afbreuk aan het verhaal en is ofdat schrijver een makkelijke uitweg zoekt voor een einde waar hopelijk veel lezers door geschokt gaan zijn. Dit is echter niet de grote apotheose, eerder een groot vraagteken. Het klopt ook gewoon weer niet gezien de eerdere karakterduiding van dat personage. Het lijkt echt alsof de auteur gewoon bepaald heeft dat het verhaal zo en zo moet eindigen en een snelle link wil hebben tussen het raadsel uit 2002 en Eva heden ten dage en zich er dan snel van afmaakt, zonder na te gaan of dit uit de karakters logischerwijs voortvloeit. Ik ben ook niet overtuigd dat de laatste actie met het blok ijs de 'wraakactie' zoveel erger maakt. Enkel erg voor Eva, maar at that point one couldn't care less about her. Omdat de spietsing en verraad blijkbaar daarna toch nog best ok genezen is zonder dokter fysiek en mentaal. Ik vraag mij dan af: je hebt bijna 500 pagina's, in een verhaal waar de banaalste zaken van naadje tot draadje worden uitgelegd, maar een sleutelelement wordt gewoon op die manier als te nemen of te laten geserveerd (ijsblok) en als lezer moet je dan maar slikken dat dit zus of zo is. Dit werkt niet in dit type boek. Je kan niet alles tot in de puntjes willen laten kloppen, tot op vertragen af van de roman en tot op het saaie af (geschenken van de ALDI), om dan rap rap alles af te handelen met verscheideine inconsistenties tot gevolg. Moest het een ander soort roman geweest zijn, een met meer focus op bv. de gedachtenwereld of karakterverdieping van de personnages, had dit echter wel gewerkt.**
Wel erg pijnlijk en interessant, en een meerwaarde in dit verhaal, is het geval van Jan, en hier klopt het wel dat we ongeveer in het ongewisse worden gelaten waarom hij nu precies gedaan heeft wat hij deed (hoewel je tussen de lijnen wel kan uitpluizen wat er aan de hand was), omdat dit deel van het verhaal niet plotgedreven is, en dus de ware toedracht minder relevant is voor zijn verhaaldeel. ****
Eva en Tesje zijn eigenlijk de enige personages die wat uitgewerkt zijn, en die je echt in je hart sluit. ****
De vrouwelijke anatomie kennende, en lezende hoelang en hoe diep en wat precies ze met Eva doen, ben ik redelijk 'upset' dat dit deel niet realistisch afgesloten wordt. Hiermee doet de auteur afbreuk aan haar research en roman. Wat ze met Eva doen wordt in diverse werelddelen in oorlogsgebied of bij afrekeningen met vrouwen gedaan, en dan kan je echt niet meer meteen fietsen naar de beenhouwerij én dan nog eens heen en terug naar Lier fietsen zonder verder bloedverlies, zonder flauwvallen. Jammer. Ofwel had de schrijver dat verhaaldeel meteen moeten eindigen na dat voorval in de schuur, ofwel had een realistisch assessment gedaan moeten worden van hoe een vrouwenlichaam er aan toe is in zo'n geval. (Ik zeg dit enkel en alleen omdat de roman voor de rest in alles tracht te kloppen) In diverse landen zijn er vrouwen na zo'n spietsen overleden aan hun bloedverlies en zelfs daarna aan hun verwondingen. Er worden ook allerlei zaken ingebracht die voor zware infectie gaan zorgen in zo'n wonde: faeces, aarde, oude behangerslijm. Het is totaal onwaarschijnlijk dat Eva hiervan kan herstellen door op haar eentje die wonde te zuiveren met ontsmettingsmiddel. Ze zou hier op zijn minst een fistel, bloedverlies of zware infectie aan overhouden. In het boek wordt ook gezegd dat ze niemand hiervan ooit op de hoogte heeft gebracht, wat dus betekent dat ze hiermee niet naar een dokter is geweest en dat de fysieke heling magisch heeft plaatsgevonden door ontsmetting met betadine en water en zeep. Dat klopt gewoon niet. Waarom ik hier een punt van maak, is omdat de auteur wel in het begin van het boek alles tot in de puntjes wil laten kloppen en het verhaal realistisch wil maken. Goed als dit het uitgangspunt is, dat de feitelijkheden moeten kunnen kloppen (in het tijdskader, in de acties), maar dan moet het medische ook wel kloppen. Anders had Eva het niet overleefd (fysiek) tot aan haar ijsblokmoment. Het ijsblokmoment maakt duidelijk dat ze mentaal en emotioneel dat spietsingmoment niet overleefd heeft. Maar dat ijsblokmoment lijkt me geen logisch vervolg op hoe Eva ineen zit en er op dat moment aan toe is, het lijkt me enkel in het verhaal te zitten voor de extra shock-factor. Maar een 'spectaculair' dodelijk einde maakt deze roman niet beter, in tegendeel. Dat de karakters onrealistische acties ondernemen of ongeloofwaardige beslissingen nemen is best ok, aangezien dat best mogelijk is gelet op hun afgesloten situatie in een kleine cocon en een bescherm-je-eigen-kind logica (Laurens' mama) of ik-ben-permanent-dronken-en-couldn't-care-less-about-my-children houding (Eva's ouders). Maar get your medical facts straight. Na een spietsing (mét faeces erbij), met zo'n diep en puntig instrument, met zoveel bloedverlies als wordt beschreven, gedurende zoveel minuten als wordt verteld: zelfs niet op wilskracht stopt het bloeden na het verversen van de kleren en is het rondrijden van en naar Lier mogelijk. Het rijden tot Laurens' mama is eventueel nog mogelijk op pure wilskracht, maar daar valt ze ineen en moet ze braken. No way dat daarna de Lier plot nog kan plaatsvinden. No way.
Het is moeilijk te plaatsen dat de auteur, die voorts zo begaan is met de feitelijke juistheid van haar verhaal, dit zomaar laat passeren. Dit doet echt afbreuk aan het verhaal.
De laatste 120 pagina's hadden echter wel vaart en wou ik wel de ontknoping weten (nogmaals, dit soort roman heeft het van haar ontknoping, dus moet die ontknoping ook maar echt goed zijn). *****
Conclusie: om echt een pareltje te kunnen zijn dat over vele jaren nog gelezen gaat worden en de vergevingsgezinde Vlaamse lezer overstijgt (de lezer die dit boek vooral boeiend vindt omwille van de verwijzingen naar alledaags leven op den buiten in Vlaanderen in de jaren '90-2002) had de auteur nog even aan het boek moeten schaven om een aantal inconsistenties weg te werken en de denkoefening over bepaalde sleutelplotwendingen (ná het spietsen, wát juist op de herdenking van Jan, waarom Eva en het ijsblok als einde) wat langer moeten voeren alvorens het op papier te zetten om tot een sluitende afwikkelling van het verhaal te komen.
De auteur kan goed schrijven en maakt echt op sommige momenten ware pareltjes van zinnen. Dit, en het willen weten van de ontknoping, maakte dat ik het boek toch heb uitgelezen. Mij maakt het niet uit of ik mij kan vinden of niet in een personage of in een verhaal, of bepaalde feiten goor of shockerend zijn, wat telt is schrijfstijl, plot in een plotgedreven boek en leesbaarheid. Dus beschouw mijn 'kritiekpunten' niet als gedreven door een afkeer van de karakters, hun acties of beslissingen, maar als opbouwende bespiegelingen. En uiteraard, blijf verder schrijven, auteur!
Het boek was 200 pagina's te lang, pas rond pagina 150 (!) begon ik in het verhaal te komen. Ik moet toegeven dat ik énkel heb doorgebeten omdat dit een warm aanbevolen boek is. Anders zou ik onverbiddellijk omstreeks pagina 80 reeds gestopt zijn met lezen. Dit had alles te maken met tempo en lang uitgesponnen feitelijke beschrijvingen die niet echt tot het verhaal bijdroegen, maar eerder vertraagmanoevre waren. **
Het is me ook niet echt duidelijk waarom op de achterflap staat "wat als je wraak kan nemen op een heel dorp". Het is eerder een wraakactie t.a.v. een aantal personen, in dit geval Pim, Laurens, Laurens' moeder en eventueel Elisa. Eva's ouders laat ik buiten beschouwen because Eva couldn't care less about them, and we couldn't care less about them. Nogal misleidende aantrekking van lezers noem ik dit t.a.v. de uitgeverij, het boek gaat echt wel over een klein cirkeltje dysfunctionele onderlinge relaties. Ik zie niet in hoe de gebeurtenissen van de zomer van 2002 bij uitbreiding aan de rest van het dorp toegedicht kunnen worden. De mest op de fonduebakjes is vooral om Laurens en zijn ma te alarmeren dat er iets loos is en ervoor te zorgen dat Pim gecontacteerd wordt opdat die Eva zou vinden. *
De uiteindelijke ontknoping was daarom "underwhelming" in de zin van "is dit het maar". Ondanks het feit dat de desbetreffende scène breed uitgesponnen wordt, had dat niet echt gehoeven, maar ik was ook niet gedegouteerd, I just didn't care enough at that point about the characters. De karakters worden, zelfs Eva, uitgediept aan de hand van feitelijkheden. Dit noem ik niet echt uitdiepen. Het is niet omdat je veel alledaagsheden en trekjes en belevenissen van iemand kent, dat je daarom ook inzicht krijgt in die persoon zijn innerlijke leven, drijfveren, emoties, gedachten. Hun innerlijke leven wordt dus niet uitgewerkt, die van Eva ietsje meer maar niet genoeg om een aantal inconsistenties met wat een plotgedreven roman is, te kunnen tegenbalanceren. Daardoor is dit echt een plotgedreven roman. Dat bedoel ik met dat de ontknoping "underwhelming" is, omdat dit het soort boek is dat het van de ontknoping moet hebben. Hier staat of valt het boek mee. **
Er zijn een aantal zaken waar op het einde precies gauw-gauw een oplossing voor gezocht wordt, terwijl de aanloop die niet zo boeiend is te lang uitgesponnen wordt. Bijvoorbeeld: Laurens' moeder die, ondanks haar moederlijke liefde voor Laurens, zogenaamd geen basisinzicht heeft in gezondheid en dus niet ziet dat Eva vermassacreerd bij haar in de winkel ligt. Dit spoort gewoon niet, en niet omdat het karakter niet zo careless zou kunnen zijn, maar omdat het gewoon niet klopt gezien de eerdere karakterduiding van dit personage (Laurens' moeder). Ook is het mij een raadsel wat de meerwaarde is van wat Eva met haar blok ijs gaat doen. Dit diet eerder afbreuk aan het verhaal en is ofdat schrijver een makkelijke uitweg zoekt voor een einde waar hopelijk veel lezers door geschokt gaan zijn. Dit is echter niet de grote apotheose, eerder een groot vraagteken. Het klopt ook gewoon weer niet gezien de eerdere karakterduiding van dat personage. Het lijkt echt alsof de auteur gewoon bepaald heeft dat het verhaal zo en zo moet eindigen en een snelle link wil hebben tussen het raadsel uit 2002 en Eva heden ten dage en zich er dan snel van afmaakt, zonder na te gaan of dit uit de karakters logischerwijs voortvloeit. Ik ben ook niet overtuigd dat de laatste actie met het blok ijs de 'wraakactie' zoveel erger maakt. Enkel erg voor Eva, maar at that point one couldn't care less about her. Omdat de spietsing en verraad blijkbaar daarna toch nog best ok genezen is zonder dokter fysiek en mentaal. Ik vraag mij dan af: je hebt bijna 500 pagina's, in een verhaal waar de banaalste zaken van naadje tot draadje worden uitgelegd, maar een sleutelelement wordt gewoon op die manier als te nemen of te laten geserveerd (ijsblok) en als lezer moet je dan maar slikken dat dit zus of zo is. Dit werkt niet in dit type boek. Je kan niet alles tot in de puntjes willen laten kloppen, tot op vertragen af van de roman en tot op het saaie af (geschenken van de ALDI), om dan rap rap alles af te handelen met verscheideine inconsistenties tot gevolg. Moest het een ander soort roman geweest zijn, een met meer focus op bv. de gedachtenwereld of karakterverdieping van de personnages, had dit echter wel gewerkt.**
Wel erg pijnlijk en interessant, en een meerwaarde in dit verhaal, is het geval van Jan, en hier klopt het wel dat we ongeveer in het ongewisse worden gelaten waarom hij nu precies gedaan heeft wat hij deed (hoewel je tussen de lijnen wel kan uitpluizen wat er aan de hand was), omdat dit deel van het verhaal niet plotgedreven is, en dus de ware toedracht minder relevant is voor zijn verhaaldeel. ****
Eva en Tesje zijn eigenlijk de enige personages die wat uitgewerkt zijn, en die je echt in je hart sluit. ****
De vrouwelijke anatomie kennende, en lezende hoelang en hoe diep en wat precies ze met Eva doen, ben ik redelijk 'upset' dat dit deel niet realistisch afgesloten wordt. Hiermee doet de auteur afbreuk aan haar research en roman. Wat ze met Eva doen wordt in diverse werelddelen in oorlogsgebied of bij afrekeningen met vrouwen gedaan, en dan kan je echt niet meer meteen fietsen naar de beenhouwerij én dan nog eens heen en terug naar Lier fietsen zonder verder bloedverlies, zonder flauwvallen. Jammer. Ofwel had de schrijver dat verhaaldeel meteen moeten eindigen na dat voorval in de schuur, ofwel had een realistisch assessment gedaan moeten worden van hoe een vrouwenlichaam er aan toe is in zo'n geval. (Ik zeg dit enkel en alleen omdat de roman voor de rest in alles tracht te kloppen) In diverse landen zijn er vrouwen na zo'n spietsen overleden aan hun bloedverlies en zelfs daarna aan hun verwondingen. Er worden ook allerlei zaken ingebracht die voor zware infectie gaan zorgen in zo'n wonde: faeces, aarde, oude behangerslijm. Het is totaal onwaarschijnlijk dat Eva hiervan kan herstellen door op haar eentje die wonde te zuiveren met ontsmettingsmiddel. Ze zou hier op zijn minst een fistel, bloedverlies of zware infectie aan overhouden. In het boek wordt ook gezegd dat ze niemand hiervan ooit op de hoogte heeft gebracht, wat dus betekent dat ze hiermee niet naar een dokter is geweest en dat de fysieke heling magisch heeft plaatsgevonden door ontsmetting met betadine en water en zeep. Dat klopt gewoon niet. Waarom ik hier een punt van maak, is omdat de auteur wel in het begin van het boek alles tot in de puntjes wil laten kloppen en het verhaal realistisch wil maken. Goed als dit het uitgangspunt is, dat de feitelijkheden moeten kunnen kloppen (in het tijdskader, in de acties), maar dan moet het medische ook wel kloppen. Anders had Eva het niet overleefd (fysiek) tot aan haar ijsblokmoment. Het ijsblokmoment maakt duidelijk dat ze mentaal en emotioneel dat spietsingmoment niet overleefd heeft. Maar dat ijsblokmoment lijkt me geen logisch vervolg op hoe Eva ineen zit en er op dat moment aan toe is, het lijkt me enkel in het verhaal te zitten voor de extra shock-factor. Maar een 'spectaculair' dodelijk einde maakt deze roman niet beter, in tegendeel. Dat de karakters onrealistische acties ondernemen of ongeloofwaardige beslissingen nemen is best ok, aangezien dat best mogelijk is gelet op hun afgesloten situatie in een kleine cocon en een bescherm-je-eigen-kind logica (Laurens' mama) of ik-ben-permanent-dronken-en-couldn't-care-less-about-my-children houding (Eva's ouders). Maar get your medical facts straight. Na een spietsing (mét faeces erbij), met zo'n diep en puntig instrument, met zoveel bloedverlies als wordt beschreven, gedurende zoveel minuten als wordt verteld: zelfs niet op wilskracht stopt het bloeden na het verversen van de kleren en is het rondrijden van en naar Lier mogelijk. Het rijden tot Laurens' mama is eventueel nog mogelijk op pure wilskracht, maar daar valt ze ineen en moet ze braken. No way dat daarna de Lier plot nog kan plaatsvinden. No way.
Het is moeilijk te plaatsen dat de auteur, die voorts zo begaan is met de feitelijke juistheid van haar verhaal, dit zomaar laat passeren. Dit doet echt afbreuk aan het verhaal.
De laatste 120 pagina's hadden echter wel vaart en wou ik wel de ontknoping weten (nogmaals, dit soort roman heeft het van haar ontknoping, dus moet die ontknoping ook maar echt goed zijn). *****
Conclusie: om echt een pareltje te kunnen zijn dat over vele jaren nog gelezen gaat worden en de vergevingsgezinde Vlaamse lezer overstijgt (de lezer die dit boek vooral boeiend vindt omwille van de verwijzingen naar alledaags leven op den buiten in Vlaanderen in de jaren '90-2002) had de auteur nog even aan het boek moeten schaven om een aantal inconsistenties weg te werken en de denkoefening over bepaalde sleutelplotwendingen (ná het spietsen, wát juist op de herdenking van Jan, waarom Eva en het ijsblok als einde) wat langer moeten voeren alvorens het op papier te zetten om tot een sluitende afwikkelling van het verhaal te komen.
De auteur kan goed schrijven en maakt echt op sommige momenten ware pareltjes van zinnen. Dit, en het willen weten van de ontknoping, maakte dat ik het boek toch heb uitgelezen. Mij maakt het niet uit of ik mij kan vinden of niet in een personage of in een verhaal, of bepaalde feiten goor of shockerend zijn, wat telt is schrijfstijl, plot in een plotgedreven boek en leesbaarheid. Dus beschouw mijn 'kritiekpunten' niet als gedreven door een afkeer van de karakters, hun acties of beslissingen, maar als opbouwende bespiegelingen. En uiteraard, blijf verder schrijven, auteur!
This entire review has been hidden because of spoilers.
Displaying 1 - 30 of 1,800 reviews