"[...] No importa. Estoy todo el tiempo enfadado, y da igual. La gente espera que yo reaccione. Que haga algo. No puedo. Porque sigo pensando en lo mi"[...] No importa. Estoy todo el tiempo enfadado, y da igual. La gente espera que yo reaccione. Que haga algo. No puedo. Porque sigo pensando en lo mismo, en que no importa lo que haga no puedo cambiar las cosas que quiero cambiar. No puedo rebobinar la vida. No la puedo borrar. No la puedo enmendar. No importa. Lo que hiciste ahora forma parte de nosotros. Parte de nuestra historia. No es posible tomar esas cosas y devolverlas al agua, como si fueran peces. No se las puede reemplazar, como una ventana rota. Siguen ahí. Son permanentes."
Vale. A ver. Este libro é un dos libros da era Sally Rooney, onde a literatura "intelixente" se caracteriza por un desexo de capturar de maneira hiperrealista as relacións entre persoas novas no mundo moderno. Hai moitísimos libros así e a min encántanme así que lin bastantes. O problema: que eu diría que non é suficiente con reproducir de forma súper fiel a psique dun personaxe nin con escribir momentos moi logrados coas persoas do seu entorno; para ter unha novela realmente destacable fai falta aunar moitos elementos.
Así que este libro é unha sucesión de escenas dolorosísimas da vida de Wallace e dos seus contactos cos demais, pero que non están o suficientemente arraigadas nun personaxe ben definido, unha prosa diferenciada (é bastante púrpura a ratos, pero iso é malo sjfjslj), algún elemento simbólico relevante, unha trama interesante (hai un intento ao principio e despois ignórao por completo???), unha decisión estilística concreta... Fáltalle algo que agarre todos eses momentos e os una.
Dito isto, sen ser unha novela perfecta, ten moitísimo mérito o ollo co que mira á vida interior dunha persoa profundamente traumatizada e atravesada polo racismo constante e a min gustoume lelo (again, eu leo estes libros todo o rato porque me gustan). Vou co bo:
Tocoume súper adentro o illamento extremo de Wallace, a súa incapacidade de conectar coa maioría da xente, a distancia que sente deles e os muros que ten entre el e o mundo, que é incapaz de baixar. Ademais, os personaxes do libro son un grupo de amigos que están facendo a tese e captura moi ben este microclima no que viven as persoas que basean toda a súa vida nos estudos; é realmente unha burbulla moi extraña que te leva a pensar dunha forma moi concreta. Dígoo polo dobre grao, xd. Tamén, ese ambiente permítelle explorar algo no que pensei moitísimo, que é a situación de ser unha persoa bastante tocada pola enfermidade mental que se relaciona con outras persoas que tamén o están. É algo recurrente en relacións queer, en ambientes académicos ultracompetitivos, ese tipo de cousa, e son relacións dificilísimas de levar.
En xeral, foi un libro que sentín moi familiar e cercano aos meus ambientes, aos temas aos que lles adoito a dar voltas. Gustoume e recomendaríao moito se algo do anterior parágrafo resona con vós, pero non vou recomendalo en xeral porque non creo que resalte en si, fóra da súa temática. Teño pensado ler a colección de relatos do mesmo autor, porque creo que nese formato si brilla unha escrita capaz de capturar a complexidade dun instante, etc, e teño bastante esperanza.
Non estou segura de se debería poñerlle 3 ou 4 estrelas porque realmente é un 3.5 pero quizá lle poña un 4 polo q significou para min neste momento temporal e iso.
AH, e volvendo ao que escribín antes sobre a novela da era Sally Rooney; lin recentemente Días apasionantes, por exemplo, que é unha novela totalmente dominada polo mundo interior da protagonista, pero que ten unha prosa moi boa, que realmente caracteriza ao personaxe e ademais é un placer ler; imaxes recurrentes que se refiren a este mundo interior; e unha trama non moi áxil pero que si agarra a historia e a vai levando, de maneira que a través dela a protagonista acaba en situacións que son útiles para explorala aínda mellor. Esa novela si que me pareceu unha obra mestra e recomendaríaa como loca a calquera, identifiquédesvos ou non coas cousas que narra. Entón bueno pois iso perdón pola chapa me estoy volviendo totalmente locaaaaaa en mi casa del medio del monte en la que habito con una señora demente que no me deja salir adiós...more
Loading...
