Ο άνθρωπος που έτρωγε πολλά: ένα βιβλίο με προσωπικές ιστορίες καθημερινής παραφροσύνης, ακρότητας και αθεράπευτου πάθους – με το φαΐ, το ποτό, τα βιβλία, τον έρωτα. Aληθινά παραμύθια πίσω από τα κάγκελα, αλλά και μπροστά από αυτά, εκεί όπου λικνίζονται ή αιωρούνται μικροί γοργόνοι, μεγάλες ρουφιάνες, αλλεργικοί στο χρήμα, κατά φαντασίαν ετοιμοθάνατοι, γεννημένοι τύφλα, ηλίθιοι και e-λίθιοι, άνθρωποι που μεταμορφώνονται σε γουρούνια και το αντίστροφο, έντομα από το Κολωνάκι ή τα Εξάρχεια, καλοθελητές που παραδίδουν μαθήματα ερωτικών στάσεων και παθήματα ανατομίας, παραδιδόμενοι στη ζούγκλα της πραγματικότητας, που κάθε τόσο έρχεται για να μας δέσει φιόγκο την καρδιά μας, και μοναχά το γέλιο μπορεί να μας τον λύσει. Γιατί τίποτα δεν είναι πιο πολύτιμο, πιο ιαματικό για την ψυχή, από το γέλιο: ό,τι κι αν το προκαλεί, είναι η ύψιστη στιγμή αγάπης για τη ζωή – για τις σκοτεινές αλλά και τις φωτεινές πτυχές της.
Ευχάριστο, εύπεπτο και δροσερό σα λεμονάδα εν μέσω καύσωνος τον Αύγουστο (see what I did there?). Το διάβασα παράλληλα με Ferrante (που όσο να πεις μου'πεσε βαριό) και ευγνωμονώ το καλό Κορτόπουλο που ξαλλεγράρησε λίγο τα αναγνωστικά δρώμενα και μου απέσπασε κάποια αβίαστα και συνωμοτικά χαμόγελα. Μια λεμονάδα, όμως, έχει μικρή θρεπτική αξία και νομίζω θα το ξεχάσω με την ίδια ταχύτητα που το διάβασα, χωρίς να θεωρώ ότι είναι απαραιτήτως κάτι κακό. Ακριβώς 2.5*
Μικρά κεφάλαια που δεν ενώνονται μεταξύ τους παρα μόνο ως εμπειρίες του συγγραφέα. Έξυπνα, περιγραφικά, και αστεία. Η αφήγηση ειναι ένας ανεξέλεγκτος βομβαρδισμός ατάκας που με έκανε να κλαίω απο τα γέλια. Μου άρεσε πολύ. Υ.Γ. Οσον αφορά το κεφάλαιο με τις κατσαρίδες, ένα έχω να πω... κ. Κορτώ, συμπάσχω!
Είπα να μην είμαι η τελευταία των Μοϊκανών και να διαβάσω κι εγώ τον πρώτο μου Κορτώ που μέχρι τώρα μόνο τα βιωματικά τους στάτους είχα διαβάσει ακολουθώντας τον στο fb .Ξέρω οτι το καλύτερο του θεωρείται η Κατερίνα αλλά δεν έχω όρεξη για δράματα και συγκινήσεις ,οπότε μετά απο μια δύσκολη μέρα σκέφτηκα να χαλαρώσω με τον Άνθρωπο που έτρωγε πολλά,έχοντας δει αρκετά σχόλια και κριτικές να το περιγράφουν ως ξεκαρδιστικό.Το βιβλίο στην ουσία είναι μια σειρά απο αυτοβιογραφικά ευθυμογραφήματα,που εμένα μου θύμησαν καταχωρήσεις σε προσωπικό μπλογκ και η αλήθεια είναι οτι δυστυχώς δεν το βρήκα ξεκαρδιστικό,αν και σε κάποια σημεία ήταν αρκετά αστείο.Ευκολοδιάβαστο και συμπαθητικό είναι αλλά αρχίζω να πιστεύω οτι μάλλον έχουν δίκιο όσοι τον θεωρούν λίγο υπερεκτιμημένο.
Με δάκρυα στα μάτια γράφω αυτές τις γραμμές και τις φλεβίτσες να πετάγονται στο μέτωπο μιας και κρατιέμαι για να μη σηκώσω την πολυκατοικία στο πόδι απο τα κακαρίσματα. Παραληρήματα κάφρικα, απολαυστικά και χιουμοριστικά του Κορτού για το φαί, το πιοτί, το σέξ, τα βιβλία για τα μικρά και τα μεγάλα της πολυτάραχης ζωής του. Όσοι δεν τον συμπαθείτε ή έχετε μπουχτίσει απο το Εγώ του, μείνετε μακριά. Οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί απολαύστε.
Πρόκειται για αναμνήσεις από τη ζωή του συγγραφέα δοσμένες με ευχάριστο τρόπο. Υπήρχαν στιγμές και περιγραφές που γέλασα φωναχτά, υπήρχαν και άλλες που πέρασα στα γρήγορα το κείμενο. Διαβάζεται εύκολα και δεν με εκνεύρισε όπως συμβαίνει με πολλά υποτίθεται χιουμοριστικά βιβλία που προσπαθούν τόσο πολύ να εκβιάσουν το γέλιο σε κάθε παράγραφο που στο τέλος τα αφήνω αδιάβαστα. Επίσης αν θέλεις μπορείς να διακρίνεις και κάποια μηνύματα μέσα από τα βιωματικά του κείμενα: μιλάει για την παχυσαρκία, την κατάθλιψη, την ανάγκη για ενηλικίωση που όλοι βιώνουμε κάποια στιγμή, τα χρέη σε τράπεζες και άλλα παρόμοια καθημερινά. Μου άρεσε το βιβλίο και μπράβο του που άνοιξε έτσι την ψυχή του και μοιράστηκε τις αναμνήσεις του.
Αυτό το βιβλίο είναι φάρμακο κατά της γρουσουζιάς της γκρίνιας και της μεμψιμοιρίας. Το διάβασα μέσα σε μια μέρα και ξαναδιάβαζα κομμάτια του κατά την διάρκεια μιας δύσκολης βδομάδας για μένα για να παίρνω θάρρος και να μου φτιάχνει το κέφι.
Το βιβλίο αυτό το διάβασα μετά απο προτροπή ένος μεγάλου βιβλιοφάγου (aka Β. Μανιάς) και δεν το μετάνιωσα καθόλου. Τα ευθυμογραφήματα του Κορτώ περιγράφουν διάφορες καταστάσεις που λίγο πολύ ολοι τις ζούμε ,ιδιαίτερα εμείς που εκτιμάμε το καλό φαγητό και θα θυσιάζαμε ώρες, χιλιόμετρα, τον αδερφό μας ή το νεφρό μας για να φάμε μια ξεχωριστή λιχουδιά και έτσι βρισκόμαστε σε πλήρη ταύτηση με τον συγγραφέα! Είναι σαν να διαβάζεις το ημερολόγιο του, σαν να του μιλάς στο τηλέφωνο και τα λέτε τα νέα σας λίγο πιο διασκεδαστικά, λίγο πιο γλαφυρά, λίγο πιο καυστικά. Oπότε με λίγα λόγια όποιος θέλει να χαλαρώσει και να ξεφύγει από τα δράματα της καθημερινότητας μπορεί να φτιάξει εναν κρυο καφέ μαζί με το αντίστοιχο γλυκάκι, να αράξει στο δροσερό μπαλκόνι του και να γελάσει κάνοντας παρέα με τον Αύγουστο!
Ο άνθρωπος που έτρωγε πολλά ή πώς να γίνετε ρεζίλι στο μέσο μαζικής μεταφοράς που σας πηγαίνει στη δουλειά ή στο σπίτι ή όπου αλλού έχετε βάλει στόχο. Πολύ πιο σπιρτόζικο και ξεκαρδιστικό από τη «Βιογραφία μιας σκύλας» και καμία σχέση με το μοναδικό «Βιβλίο της Κατερίνας», «Ο άνθρωπος που έτρωγε πολλά» είναι η δημόσια εξομολόγηση του αγαπημένου μας συγγραφέα για την προσωπική του ζωή και τα παθήματα που υφίσταται κατά καιρούς λόγω του πρώην πάχους του, της υποχονδρίας του, της λαχτάρας του για τα γλυκά, της επιυθμίας του να δει θερινό σινεμά, της ανάγκης του να ταξιδέψει εκτός πόλεως, όλα αυτά πριν και κατά τη διάρκεια της ζωής του με το αγαπημένο του Κουτάβι.
Ο συγγραφέας, που ξεκίνησε ως παιδοβούβαλο σπάταλων γονιών (ό,τι κινείται αγοράζεται κι ό,τι μένει ακίνητο αγοράζουμε μπογιά να το βάψουμε), στρώθηκε στο διάβασμα, πέτυχε στην Ιατρική, την οποία εγκατέλειψε σχεδόν αμέσως και τώρα στην Αθήνα μας χαρίζει εναλλάξ ιστορίες γέλιου και κλάματος. Με ένα σκοτεινό ντουλαπάκι στην ψυχή του, όπου ακουμπούσε κατά καιρούς τα ψυχολογικά του προβλήματα, απότοκα της μελαγχολίας και της κατάθλιψης, κληρονομικό άχθος από τη μητέρα του, ο Αύγουστος Κορτώ μας θυμίζει με αυτά τα κείμενα (ένα σύνολο ξεκαρδιστικών, αστείων, εύπεπτων χρονογραφημάτων) ότι ο ήλιος λάμπει εκεί έξω, αρκεί να βγεις και να μη χώνεσαι πιο βαθιά στη φωλιά σου, όπου μυρίζουν ακαθαρσίες και χνότα χρόνων.
Όπως γράφει και ο ίδιος στον επίλογο: «..το γέλιο του αυτοσαρκασμού...ξορκίζει την αυτολύπηση, του σνομπισμού...παρηγορεί το συντετριμμένο υπερόπτη, τον σύντροφο στα δύσκολα και ακατόρθωτα». Και συνεχίζει: «Ωστόσο, ακόμα και το χάρισμα του γέλιου χρειάζεται μια κάποια τροφοδότηση, λίγο καύσιμο για να πάρει μπρος ο ψυχικός κινητήρας και να σε τραβήξει απ’ την κινούμενη άμμο του κρεβατιού που γυρεύει να σε καταπιεί». Γι’ αυτό προτείνει συγγραφείς όπως Σου Τάουνσεντ, Νικ Χόρνμπι, Ντέιβιντ Σεντάρις, Κέιτ Άτκινσον και πάνω από όλους αυτούς ο αξεπέραστος Νίκος Τσιφόρος (προσωπικά η Ελληνική Μυθολογία είναι από τα αγαπημένα μου έργα του).
Απολαύστε χωρίς τύψεις κι ενοχές λοιπόν το πιο ακομπλεξάριστο, ειλικρινές, διασκεδαστικό, ξέγνοιαστο, αυτοσαρκαστικό έργο ενός συγγ��αφέα που δεν έχει διστάσει να βγει στο φως, να μιλήσει για τη ζωή του και να την υπερασπιστεί από τον λιθοβολισμό των αμαθών.
Σύντομο βιβλίο αρπαχτή, με μεγάλα περιθώρια και γραμματοσειρά. Αρθράκια μιας, δυο σελίδων Α4, σε στυλ κατινίστικου gay περιοδικού τύπου κλικ (της πάλαι ποτέ βλαχοκουλτούρας Κωστόπουλου) και τηλεοπτικού μαγκαζίνο lifestyle. Η περιγραφή του βιβλίου εξαπατά αφού δε πρόκειται για τόμο με διηγήματα, αλλά για το συγγραφέα που με περισσό ψώνιο και τετριμμένα αστειάκια και δηθενίες μιλάει ακατάσχετα για τον εαυτό του και το τι ήπιε, τι έφαγε και τι άρπαξε ο ποπός του. Όλα αυτά για κάποιο λόγο πρέπει να μας απασχολούν. Άντεξα για λίγο το γλοιώδη αφηγητή, αλλά με παρομοιώσεις όπως, "σα μαύρες μύγες σε γάλα" το πόνημά του εκτοξεύτηκε στο μισάωρο απάνω και στα 2/5 του. Δυστυχώς στα πλαίσια της πρόσφατης ανάγνωσής μου σύγχρονων Ελλήνων συγγραφέων -τουλάχιστον όσων είναι στη φόρα από τα μέσα και παίρνει το αυτί μου- αγόρασα μπόλικα βιβλία και έχω άλλα δύο βιβλία του ίδιου να διαβάσω.
μιλάει ακατάπαυστα για τη πάρτη του, ενώ το ένα κλισέ πέφτει μετά το άλλο. Η επιτήδευση να το παίξει σπουδαίος, ή κοκέτα, καθώς και αυτή της εκμαίευσης οίκτου, κάνουν το πόνημα αυτό (σα blog διαβάζεται) γελοίο. Για τα ζαβά της γεννιάς των hipster, των ανόητων νάρκισσων μόνο, κατά τα άλλα αδιάβαστο.
Πολύ γέλιο!Με φωνή!Το βρήκα όμως λίγο τραβηγμένο σε κάποια σημεία και το κεφάλαιο της Σούλας με κούρασε πολύ!Να γελάσω όμως τόσο πολύ διαβάζοντας, όχι δε μού'χε ξανασυμβεί και με ξάφνιασε ευχάριστα!Θα διαβάσω και άλλο του Κορτώ σίγουρα!
Bλέπω κάποιους που κράζουν τα βιβλία του Κορτώ όπως το "Ο άνθρωπος που έφαγε πολλά" και το "Έρως ανίκατε μάσαν". Τα πράγματα είναι απλά παιδιά. Ο άνθρωπος δεν ισχυρίστηκε ποτέ ότι τα βιβλία του αυτά είναι βιβλία εξέχουσας λογοτεχνικής αξίας. Είναι ξεκάθαρο ότι πρόκειται για ευθυμογραφήματα και σκοπός τους είναι να προκαλέσουν γέλιο. Ε εμένα μου προκάλεσαν γέλιο και μάλιστα πολύ. Είναι στο γνωστό του ύφος (το οποίο η αλήθεια είναι οτι στην "Νεοελληνική Μυθολογία" του με κούρασε λίγο) και το διάβασα μέσα σε 2 μέρες (γιατί έπρεπε και να δουλέψω!).
Σίγουρα θα επανέλθω στο βιβλίο για ακόμη περισσότερες στιγμές γέλιου! Ο Αύγουστος Κορτώ έχει ένα τρομερό ταλέντο να αυτοσαρκάζεται και να απογυμνώνει τον εαυτό του, ενώ παράλληλα κατορθώνει με το χιούμορ του να απενοχοποιήσει ντροπιαστικές και όχι μόνο στιγμές του παρελθόντος του {που σε όλους λίγο-πολύ έχουν συμβεί}. Είναι εξαιρετικά οξυδερκής και πραγματικά κάποια σχόλια του είναι to the point. Ένα είναι βέβαιο, ότι αυτό δεν είναι το τελευταίο βιβλίο του που θα διαβάσω!
Πιστεύω πως δεν έχω ξαναγελάσει δυνατά τόσες πολλές φορές διαβάζοντας βιβλίο! Είναι απολαυστικότατο, ταυτίζεσαι εύκολα, και οι παρομοιώσεις είναι απίστευτα αστείες και πετυχημένες! Θα το ξαναδιάβαζα άνετα. Το συστήνω ανεπιφύλακτα για δώρο σε φίλους!
Preisner, Hijo de la luna, Queen of the Night aria, Χατζιδάκις, T.S. Eliot και Camus στον Άνθρωπο που έτρωγε πολλά. Α, ναι. Και πολύ φαΐ. Respect και "αγάπη ολούθε"!
Το πρώτο βιβλίο του Αυγούστου που διαβάζω αλλά με μεγάλη βεβαιότητα όχι το τελευταίο. Αποφάσισα να διαβάσω κάποιο βιβλίο του πριν κανά μήνα που η αδερφή μου με έστειλε σε μια παρουσίαση βιβλίου που έκανε στον ΙΑΝΟ στη Θεσσαλονίκη. Τον ήξερα ήδη και παρόλο που έβλεπα την αδερφή μου και τη μητέρα μου να διαβάζουν βιβλία του και να ξεκαρδίζονται στο γέλιο, δεν είχα αποφασίσει να του δώσω μια ευκαιρία. Πάντα έλεγα πως θα διαβάσω κάποιο αλλά δεν το έκανα. Αφού, λοιπόν, τον είδα από κοντά και μας διάβασα και ένα απόσπασμα από το νέο του βιβλίο "Η Βιογραφία Μιας Σκύλας" και είχα πέσει όλοι κάτω από τα γέλια, τον συμπάθησα τόοοοοσο πολύ που έβαλα σφήνα το συγκεκριμένο του βιβλίο στην to-be-read λίστα μου (η οποία είναι τεραστίων διαστάσεων, τόσο που ούτε εγώ δε θυμάμαι τι περιέχει και κάθε τόσο που την κοιτάζω σκέφτομαι πως δεν θα προλάβω να την τελειώσω πριν πεθάνω ή ότι σίγουρα θα ξεψυχήσω με ένα βιβλίο στα χέρια)
Πίσω στο βιβλίο. Όπως είπα, ήξερα ότι το συγκεκριμένο βιβλίο είναι αστείο μιας και άκουγα τη μάνα μου να γελάει καθώς το διάβαζε ενώ εγώ βρισκόμουν στη Θεσσαλονίκη και αυτή στη Ηγουμενίτσα. Και η αδερφή μου το ίδιο. Εντάξει, έλεγα και 'γω, πόσο αστείο πια? Μέχρι που το ξεκίνησα δεν περίμενα πραγματικά να με κάνει να γελάσω. Και να γελάσω και δυνατά! Συνήθως όταν διαβάζω ή βλέπω κάτι αστείο χαμογελάω και σκέφτομαι "Χα χα, τι αστείο!" και συνεχίζω. Έλα όμως που στη συγκεκριμένη περίπτωση άρχισα να γελάω απ' έξω μου και δυνατά. Στην αρχή δεν κατάλαβα από που προήλθε ο περίεργος αυτός ήχος και το άφησα να περάσει απαρατήρητο και καλά. Στη συνέχεια της ιστορίας όταν ξεκαρδίστηκα κοίταξα το βιβλίο με μια γερή δόση σοκ και έπειτα θυμήθηκα τα λόγια της αδερφής και της μητέρα μου, "Διάβασέ το και θα δεις!" στην ερώτησή μου, "Μα καλά, πόσο αστείο είναι πια? Ηρεμίστε!"
Κι έτσι συνέχισα το διάβασμα (εννοείται!). Οι ιστορίες είναι πάρα πολύ αστείες και πάνω απ' όλα επιμορφωτικές. Δεν κουράζει καθόλου (μόνο οι κοιλιακοί σου κουράζονται απ' τα γέλια) και δεν καταλαβαίνεις για πότε έχεις φτάσει στο τέλος. Τι για κατσαρίδες, τι για θερινά σινεμά (απ' τα αγαπημένα μου by the way), τι για ανδρικά μαγιό, όλα του τη ζωή μας εξιστορεί ο Αύγουστος με το πιο αστείο (όχι προς τον τρόπο γραφής αλλά προς το περιεχόμενο) ύφος και χωρίς φόβο και πάθος προσθέτει και λεπτομέρειες γιατί ξέρει ότι εκεί κρύβεται πάντα ο Διάβολος, συγκεκριμένα αυτός του γέλιου. Και καθώς διαβάζεις και χτυπιέσαι σαν το χταπόδι νιώθεις πως και ο Αύγουστος είναι από μια μεριά και γελάει μαζί σου με τα κατορθώματά του.
Αυτά! Μακρηγόρησα πάλι και σημειωτέων ούτε πρωινό δεν έχω φάει! xD
Διαβάστε Αύγ��υστο Κορτώ, κάνει καλό! (Τώρα το καλοκαιράκι επιβάλλεται, για να χτίσετε και κοιλιακούς!)
Πρώτη φορά διαβάζω έργο του Αυγούστου Κορτώ. Πέντε αστεράκια για τις τέσσερις πρώτες ιστορίες και 1 αστεράκι για τις υπόλοιπες. Παρ'όλα αυτά δεν διέκρινα κανένα λογοτεχνικό χάρισμα σε αυτές τις μικρές ιστορίες, μου φάνηκε περισσότερο σαν μπλογκ λυκειόπαιδου που έχει χιούμορ, που κουράζει από ένα σημείο και μετά λόγω του επαναλαμβανόμενου τρόπου εκφοράς των αστείων αυτών.
Καταπληκτικό. Είναι το βιβλίο στο οποίο καταφεύγω για να φτιάξω τη διάθεσή μου. Η μια ιστορία καλύτερη απ'την άλλη. Οι συλλογές ευθυμογραφημάτων που ακολούθησαν, αν και γαργαλιστικές, δε μου φάνηκαν τόσο πετυχημένες όσο αυτή. Για μοναχικά ξεκαρδίσματα σε βιβλιοθήκες, παγκάκια και καφέ. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Γέλασα πάααρα πολύ, σε πολλά πράγματα αναγνώρισα στον εαυτό μου όπως και πρόσωπα δικά μου. Δεν είναι τυχαίο που οι περισσότερες αρνητικές κριτικές είναι από άντρες ενώ άρεσε σε γυναίκες. Πολύ ωραίο βιβλίο. Πολύ ωραίος τρόπος για να ξεκινήσει η νέα χρονιά.
Ενδιαφέρον βιβλίο με πολλές αστείες σκηνές της καθημερινότητας του συγγραφέα.Ο Κορτώ έχει μεγάλη ικανότητα αυτοσαρκασμού κάτι το οποίο με έκανε να αγαπήσω αυτό το βιβλίο.
Είναι η τρίτη φορά που διαβάζω ευθυμογραφήματα από τον Κορτώ (μέχρι τη στιγμή που γράφω αυτό το σχόλιο δεν έχει γράψει άλλο βιβλίο τέτοιου είδους) και για άλλη μια φορά είμαι ενθουσιασμένη. Ο άνθρωπος έχει χιούμορ (τουλάχιστον εγώ το καταλαβαίνω και μου ταιριάζει) και είναι ευφυής. Τρελαίνομαι με τον τρόπο που περιγράφει τα πράγματα όπως για παράδειγμα τις "συνδρομές σε ιστότοπους-μνημεία της καλαίσθητης εικονοφιλίας (τσόντο-site)" και αναρωτιέμαι που πάει και τα βρίσκει. Γελάω με τη ψυχή μου και με χαλαρώνει. Για το τέλος θέλω να σου πω ποια ήταν τα αγαπημένα μου κεφάλαια: 1)Κουλτούρα στο γυμνό κορμί της ή Οδηγός θερινής ανάγνωσης από παθόντα βιβλιοφάγο. 2)Αγγελικά κλασμένοι. Δεν θα σου πω τους λόγους. Όταν θα βρεις το χρόνο να το διαβάσεις θα με καταλάβεις.